2012-05-20 17:53:27
Η Ελλάδα, οι δανειστές, ο τζόγος και τα προαπαιτούμενα
του Ι.Κ. Πρετεντέρη
Για την οικονομία της συζήτησης, θα δεχθώ ότι κανένας δεν μπορεί να βγάλει την Ελλάδα από το ευρώ. Και ότι αν τολμήσει η «μαντάμ Μέρκελ» να απλώσει χέρι στο εθνικό μας κοινό νόμισμα, θα στείλει φωτιά η Παναγία της Τήνου να την κάψει.
Θα θυμίσω όμως τι συνέβη στην Αργεντινή.
* Το 1991, για να αντιμετωπίσει έναν καλπάζοντα πληθωρισμό (1.000% το 1989 και το 1990!!!) και την απαξίωση του εθνικού της νομίσματος, η Αργεντινή επέλεξε να προσδεθεί σε ένα ισχυρό νόμισμα.
Το ευρώ της εποχής και της περιοχής ήταν το δολάριο. Ετσι η Αργεντινή συνέδεσε το πέσο με το δολάριο σε μια σταθερή ισοτιμία ένα πέσο για ένα δολάριο.
* Οταν λίγα χρόνια αργότερα ξέσπασε κρίση δανεισμού, η Αργεντινή προσέφυγε στο ΔΝΤ. Η ισοτιμία με το δολάριο διατηρήθηκε σταθερή και η χώρα προχώρησε (κατά τις συνταγές του ΔΝΤ) σε μια αυστηρή περιοριστική πολιτική και σε «εσωτερική υποτίμηση» - τα δικά μας, δηλαδή * Η «πολιτική ΔΝΤ» οδήγησε σε βαθιά ύφεση: το ΑΕΠ μειώθηκε 9,8% στην τριετία 1999-2001 - ψίχουλα μπροστά στη δική μας πενταετή ύφεση... Η ανεργία έφθασε στο 20%. Ακολούθησε κρίση ρευστότητας. Και η κυβέρνηση επέβαλε πάγωμα των τραπεζικών καταθέσεων.
* Τον Οκτώβριο του 2001 έγιναν εκλογές. Το 20% ψήφισε λευκό ή άκυρο, ήταν η λεγόμενη «ψήφος του θυμού». Η κυβερνητική παράταξη έχασε την πλειοψηφία.
* Ολα αυτά οδήγησαν στην κοινωνική έκρηξη. Τον Δεκέμβριο του 2001 ξέσπασαν ταραχές. Διαδηλώσεις, δεκάδες νεκροί, εκατοντάδες τραυματίες. Καταστράφηκαν τράπεζες, εταιρείες και καταστήματα. Λεηλατήθηκαν σπίτια, υπήρξε ακόμη και κύμα απαγωγών για λύτρα.
Αποτέλεσμα; Η χώρα κήρυξε χρεοκοπία. Πολιτική κρίση. Παραιτήθηκαν ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας και οι δύο που τον διαδέχθηκαν. Απόλυτο χάος.
* Τον Ιανουάριο του 2002 μια παραπαίουσα κυβέρνηση αναγκάστηκε να αποσυνδέσει το πέσο από το δολάριο. Να εγκαταλείψει, δηλαδή, την πολιτική του ισχυρού νομίσματος.
Σε ελεύθερη ισοτιμία, πλέον, το πέσο έχασε περισσότερο από 40% της αξίας του μέσα στους επόμενους μήνες.
Ηθικό δίδαγμα: Ουδείς υποχρέωσε την Αργεντινή να αποσυνδεθεί από το δολάριο. Ουδείς τους «έδιωξε» από τη σταθερή ισοτιμία.
Το έκαναν μόνοι τους και ελευθέρως επειδή η χώρα τους κατέρρεε μέσα σε συνθήκες οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής αποσταθεροποίησης. Επειδή, δηλαδή, είχε επικρατήσει ένα εφιαλτικό σενάριο.
Είναι το ίδιο σενάριο που απειλεί σήμερα την Ελλάδα - τηρουμένων, βεβαίως, των αναλογιών μιας ευρωπαϊκής χώρας που μετέχει σε ένα κοινό αλλά ισχυρό νόμισμα Διότι ακόμη και αν ουδείς μπορεί τυπικά να διώξει την Ελλάδα από το ευρώ, οι δανειστές έχουν την ευχέρεια να βυθίσουν την Ελλάδα σε μια τέτοια ασφυξία ώστε να φύγει μόνη της από το ευρώ - μήπως και αναπνεύσει!
Αυτό πρέπει να έχουν σταθερά στο μυαλό τους όσοι προτείνουν να παίξουμε τη χώρα στην πόκα και στην μπλόφα. Οσοι διακινούν την αρειμάνια βεβαιότητα ότι «ουδείς θα μας πειράξει».
Διότι υπό τις παρούσες συνθήκες η χώρα δεν χρειάζεται τζόγο. Χρειάζεται διαπραγμάτευση. Και η διαπραγμάτευση, με τη σειρά της, έχει τρία προαπαιτούμενα:
Πρώτον, μια διαφορετική αντίληψη του προβλήματος στην Ευρώπη, όπου αρχίζει να γίνεται κατανοητό ότι η Ελλάδα αγγίζει τα όριά της, ότι η συνταγή είναι λάθος και ότι ο δρόμος που της επεβλήθη είναι ουσιαστικά αδιέξοδος. Μακάρι οι πρώτες ενδείξεις να μη διαψευστούν...
Δεύτερον, μια ευρεία, ισχυρή και αξιόπιστη κυβέρνηση στην Ελλάδα, η οποία θα κάτσει στο τραπέζι και θα διαπραγματευθεί με σταθερότητα και αποφασιστικότητα. Αυτό είναι το ζητούμενο της 17ης Ιουνίου...
Τρίτον, ένα ρεαλιστικό «εθνικό σχέδιο εξόδου από την κρίση» που θα επιτρέψει τον σταδιακό αλλά ταχύ απεγκλωβισμό από την παράνοια του πρώτου και του δεύτερου μνημονίου.
Αυτό το σχέδιο το ψάχνουμε ακόμη. Είναι όμως περισσότερο από απαραίτητο.
Διότι ο απεγκλωβισμός από το μνημόνιο (και το λέω ευγενικά...) είναι η απαραίτητη και αναγκαία προϋπόθεση για την οικονομική ανόρθωση και ως εκ τούτου για την αποκατάσταση της πολιτικής σταθερότητας και της κοινωνικής συνοχής.
Λυπάμαι, αλλά όλα τα άλλα οδηγούν στο εφιαλτικό σενάριο. Και όποιοι αρνούνται να το συνειδητοποιήσουν (είτε από τη μία είτε από την άλλη πλευρά) το μόνο που κάνουν είναι να «βλάπτουν τη Συρία το ίδιο».
πηγη:tovima
του Ι.Κ. Πρετεντέρη
Για την οικονομία της συζήτησης, θα δεχθώ ότι κανένας δεν μπορεί να βγάλει την Ελλάδα από το ευρώ. Και ότι αν τολμήσει η «μαντάμ Μέρκελ» να απλώσει χέρι στο εθνικό μας κοινό νόμισμα, θα στείλει φωτιά η Παναγία της Τήνου να την κάψει.
Θα θυμίσω όμως τι συνέβη στην Αργεντινή.
* Το 1991, για να αντιμετωπίσει έναν καλπάζοντα πληθωρισμό (1.000% το 1989 και το 1990!!!) και την απαξίωση του εθνικού της νομίσματος, η Αργεντινή επέλεξε να προσδεθεί σε ένα ισχυρό νόμισμα.
Το ευρώ της εποχής και της περιοχής ήταν το δολάριο. Ετσι η Αργεντινή συνέδεσε το πέσο με το δολάριο σε μια σταθερή ισοτιμία ένα πέσο για ένα δολάριο.
* Οταν λίγα χρόνια αργότερα ξέσπασε κρίση δανεισμού, η Αργεντινή προσέφυγε στο ΔΝΤ. Η ισοτιμία με το δολάριο διατηρήθηκε σταθερή και η χώρα προχώρησε (κατά τις συνταγές του ΔΝΤ) σε μια αυστηρή περιοριστική πολιτική και σε «εσωτερική υποτίμηση» - τα δικά μας, δηλαδή * Η «πολιτική ΔΝΤ» οδήγησε σε βαθιά ύφεση: το ΑΕΠ μειώθηκε 9,8% στην τριετία 1999-2001 - ψίχουλα μπροστά στη δική μας πενταετή ύφεση... Η ανεργία έφθασε στο 20%. Ακολούθησε κρίση ρευστότητας. Και η κυβέρνηση επέβαλε πάγωμα των τραπεζικών καταθέσεων.
* Τον Οκτώβριο του 2001 έγιναν εκλογές. Το 20% ψήφισε λευκό ή άκυρο, ήταν η λεγόμενη «ψήφος του θυμού». Η κυβερνητική παράταξη έχασε την πλειοψηφία.
* Ολα αυτά οδήγησαν στην κοινωνική έκρηξη. Τον Δεκέμβριο του 2001 ξέσπασαν ταραχές. Διαδηλώσεις, δεκάδες νεκροί, εκατοντάδες τραυματίες. Καταστράφηκαν τράπεζες, εταιρείες και καταστήματα. Λεηλατήθηκαν σπίτια, υπήρξε ακόμη και κύμα απαγωγών για λύτρα.
Αποτέλεσμα; Η χώρα κήρυξε χρεοκοπία. Πολιτική κρίση. Παραιτήθηκαν ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας και οι δύο που τον διαδέχθηκαν. Απόλυτο χάος.
* Τον Ιανουάριο του 2002 μια παραπαίουσα κυβέρνηση αναγκάστηκε να αποσυνδέσει το πέσο από το δολάριο. Να εγκαταλείψει, δηλαδή, την πολιτική του ισχυρού νομίσματος.
Σε ελεύθερη ισοτιμία, πλέον, το πέσο έχασε περισσότερο από 40% της αξίας του μέσα στους επόμενους μήνες.
Ηθικό δίδαγμα: Ουδείς υποχρέωσε την Αργεντινή να αποσυνδεθεί από το δολάριο. Ουδείς τους «έδιωξε» από τη σταθερή ισοτιμία.
Το έκαναν μόνοι τους και ελευθέρως επειδή η χώρα τους κατέρρεε μέσα σε συνθήκες οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής αποσταθεροποίησης. Επειδή, δηλαδή, είχε επικρατήσει ένα εφιαλτικό σενάριο.
Είναι το ίδιο σενάριο που απειλεί σήμερα την Ελλάδα - τηρουμένων, βεβαίως, των αναλογιών μιας ευρωπαϊκής χώρας που μετέχει σε ένα κοινό αλλά ισχυρό νόμισμα Διότι ακόμη και αν ουδείς μπορεί τυπικά να διώξει την Ελλάδα από το ευρώ, οι δανειστές έχουν την ευχέρεια να βυθίσουν την Ελλάδα σε μια τέτοια ασφυξία ώστε να φύγει μόνη της από το ευρώ - μήπως και αναπνεύσει!
Αυτό πρέπει να έχουν σταθερά στο μυαλό τους όσοι προτείνουν να παίξουμε τη χώρα στην πόκα και στην μπλόφα. Οσοι διακινούν την αρειμάνια βεβαιότητα ότι «ουδείς θα μας πειράξει».
Διότι υπό τις παρούσες συνθήκες η χώρα δεν χρειάζεται τζόγο. Χρειάζεται διαπραγμάτευση. Και η διαπραγμάτευση, με τη σειρά της, έχει τρία προαπαιτούμενα:
Πρώτον, μια διαφορετική αντίληψη του προβλήματος στην Ευρώπη, όπου αρχίζει να γίνεται κατανοητό ότι η Ελλάδα αγγίζει τα όριά της, ότι η συνταγή είναι λάθος και ότι ο δρόμος που της επεβλήθη είναι ουσιαστικά αδιέξοδος. Μακάρι οι πρώτες ενδείξεις να μη διαψευστούν...
Δεύτερον, μια ευρεία, ισχυρή και αξιόπιστη κυβέρνηση στην Ελλάδα, η οποία θα κάτσει στο τραπέζι και θα διαπραγματευθεί με σταθερότητα και αποφασιστικότητα. Αυτό είναι το ζητούμενο της 17ης Ιουνίου...
Τρίτον, ένα ρεαλιστικό «εθνικό σχέδιο εξόδου από την κρίση» που θα επιτρέψει τον σταδιακό αλλά ταχύ απεγκλωβισμό από την παράνοια του πρώτου και του δεύτερου μνημονίου.
Αυτό το σχέδιο το ψάχνουμε ακόμη. Είναι όμως περισσότερο από απαραίτητο.
Διότι ο απεγκλωβισμός από το μνημόνιο (και το λέω ευγενικά...) είναι η απαραίτητη και αναγκαία προϋπόθεση για την οικονομική ανόρθωση και ως εκ τούτου για την αποκατάσταση της πολιτικής σταθερότητας και της κοινωνικής συνοχής.
Λυπάμαι, αλλά όλα τα άλλα οδηγούν στο εφιαλτικό σενάριο. Και όποιοι αρνούνται να το συνειδητοποιήσουν (είτε από τη μία είτε από την άλλη πλευρά) το μόνο που κάνουν είναι να «βλάπτουν τη Συρία το ίδιο».
πηγη:tovima
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
"Να τοποθετηθούν τα κόμματα για τη Σύνοδο του ΝΑΤΟ"
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
