2017-02-21 09:29:16
Υπάρχουν πολλές ταινίες εκεί έξω. Τόσες πολλές που χάνεται το μέτρημα. Αυτή εδώ η στήλη είναι ένα μικρό εγχειρίδιο. Καθένας από εμάς επιλέγει μερικές, όχι απαραίτητα τις καλύτερες άλλα εκείνες που πρέπει να δεις. Ο κινηματογράφος είναι ένα μαγικό μέρος και κάποιοι του αποδίδουν τη φροντίδα που του αξίζει.
Glengarry Glen Ross του James Foley (1992)
Τι να πει κανείς για αυτήν την εκπληκτική ταινία με το ξεχωριστό cast ηθοποιών. Jack Lemmon, Kevin Spacey, Al Pacino, Alec Baldwin, Ed Harris, Alan Arkin. Ξεκίνησε ως θεατρικό ώσπου μεταφέρθηκε και στον κινηματογράφο. Το πρόβλημα με αυτή την ταινία ήταν πως δεν ήξεραν πώς να τη διαχειριστούν όταν την προέβαλαν, οπότε το trailer δεν αντικατοπτρίζει το ύφος της. Προσπάθησαν να βγάλουν λάθος σασπένς σε αυτό και ο κόσμος μπερδεύτηκε. Η ταινία μας βάζει κατευθείαν στα βαθιά. Θέτει το ρυθμό και τον τόνο της. Γρήγορος διάλογος και πάρα πολλά στοιχεία μαζεμένα για το θεατή
. Ο Jack Lemmon προσπαθεί να πείσει το αφεντικό του να του δώσει τα ‘στοιχεία’ (καρτέλες με τηλέφωνα πελατών) για κάποια κτήματα (Glengarry Highlands). Ο τίτλος της ταινίας περιλαμβάνεται σε αυτή την πρώτη σκηνή, με το ‘Glengarry’ να είναι τα νέα κτήματα που όλοι θέλουν να πουλήσουν, και το ‘Glen Ross’ να είναι κτήματα που μέχρι τώρα όλοι οι πωλητές προσπαθούν μάταια να πείσουν τους πελάτες να αγοράσουν. Ο σεναριογράφος (David Mamet) έχει πολλά να πει σε αυτή την πρώτη σκηνή άλλα και σε ολόκληρη την ταινία.
Είναι μια απεικόνιση του Αμερικανικού καπιταλισμού. Ο καλός πωλητής, αυτός με τις μεγάλες πωλήσεις, παίρνει τα καλύτερα ‘στοιχεία’ ώστε να συνεχίσει τις καλές πωλήσεις του, ενώ ένας πωλητής με αποτυχίες, προσπαθεί να πουλήσει κτήματα που δεν έχουν πωληθεί και ούτε πρόκειται να πωληθούν. Έτσι λειτουργεί και ο κόσμος. Ο πλούσιος έχει περισσότερες ευκαιρίες να γίνει πλουσιότερος, ενώ ο φτωχός αποκόπτεται από αυτές. Όπως το έχει πει πολύ όμορφα ο ίδιος ο Jack Lemmon, “Death of a Fucking Salesman”. Και όλα αυτά μας αποκαλύπτονται πως γίνονται για έναν πίνακα του σκορ. Για το ποιος θα φέρει τις περισσότερες πωλήσεις ώστε να κερδίσει μια Cadillac el Dorado. Ποιος όμως είναι στην ουσία ικανότερος να διατηρήσει το αυτοκίνητο ακόμα κι αν το κερδίσει; Ένας αποτυχημένος υπάλληλος με λειψή αυτοπεποίθηση ή ένας επιτυχημένος ψηλομύτης; Το έργο απαντά στα ίδια του τα ερωτήματα αν ψάξει κανείς λίγο παραπάνω. Οι ερμηνείες είναι κάτι παραπάνω από συγκλονιστικές, ο διάλογος πιο γρήγορος και από αντίστοιχο του Άαρον Σόρκιν και η σκηνοθεσία προσθέτει ένα ‘νουάρ’ στοιχείο που καθιστούν την ταινία μια από τις καλύτερες που έχω δει ποτέ. Οι ατάκες της είναι τόσο διαχρονικές και τόσες πολλές που κυριολεκτικά κάνεις rewind για να καταφέρεις να τις εμπεδώσεις.
HERO του Yimou Zhang (2002)
Είναι σπάνιο, όμως συμβαίνει. Ποιο; Να είναι μια ταινία εμπορική επιτυχία και αριστούργημα μαζί. Ειδικά αν πρόκειται για ξενόγλωσση. Εδώ που τα λέμε για εμάς όλες ξενόγλωσσες είναι όμως άλλο να βλέπεις μια Ασιατική και άλλο μια Αμερικάνικη μιας και έχουμε συνηθίσει την Αμερικανική γλώσσα. Ο ‘ήρωας’ είναι ένα εντυπωσιακό επίτευγμα. Ο σκηνοθέτης της, Zhang Yimou ξόδεψε περίπου τρεις εβδομάδες μόνο και μόνο για να πετύχει την τέλεια λήψη στην σκηνή της μάχης στην λίμνη. Δεν υπάρχει κάποιο εφέ εκεί πέρα από τα σχοινιά που κρατούν τους ηθοποιούς και έχουν αφαιρεθεί στο μοντάζ. Η ταινία είναι πλημμυρισμένη από όμορφες εικόνες, εικόνες κινηματογραφικές με όλη τη σημασία της φράσης. Η χρωματική παλέτα του αποδίδει δικαιοσύνη. Οι ήχοι, ακόμη και οι ομιλίες κρατούν τον πήχη ψηλά.
Τα πάντα σε αυτή την ταινία υπακούν σε αυτό που λέμε ‘προσοχή στη λεπτομέρεια’. Ο σκηνοθέτης έπρεπε να περιμένει να κιτρινίσουν όλα τα φύλλα των δέντρων του δάσους της Μογγολίας για να γυρίσει την χαρακτηριστική ‘κόκκινη μάχη’. Σε ότι αφορά τον στρατό χρησιμοποιήθηκαν αυθεντικοί στρατιώτες. Για να είναι ιστορικά ακριβής σχετικά με τη Δυναστεία Qin που είχε εμμονή με το μαύρο χρώμα, έβαψε όλα τα άλογα της ταινίας προσωρινά μαύρα. Και αυτά είναι μόνο μερικά από τα στοιχεία που απαρτίζουν αυτή την ταινία που συγκαταλέγεται στην λίστα εκείνων που πρέπει να δεις πριν φύγεις από ετούτο εδώ τον κόσμο.
Monty Pythons and the Holy Grail των Terry Gilliam και Terry Jones (1975)
Ναι, θα συμφωνήσω πως υπάρχουν πολλές κωμωδίες που αξίζουν να βρίσκονται σε μια λίστα. Όπως το αριστούργημα ‘S.O.S πεντάγωνο καλεί Μόσχα (Dr. Strangelove)’ ή ‘H μέρα της Mαρμότας’ (μπήκε στη λίστα του Σάκη) ή ακόμη και το Blazing Saddles ή το The producers του Mel Brooks. Όμως το ‘Άγιο δισκοπότηρο’ είναι εδώ γιατί έχει κάτι διαχρονικό να πει. Σχεδόν για όλα. Για την ίδια την σάτιρα, για τον τρόπο που πολεμούν οι άνθρωποι και ένα σωρό άλλες καταστάσεις. Είναι γεμάτο με ατάκες και σκηνές που έχουν σημαδέψει τον κινηματογράφο. Σκηνές όπως τον προστάτη της γέφυρας ή τον τρομερό ιππότη με την πανοπλία. Με το φονικό λαγουδάκι και την ‘Άγια χειροβομβίδα’ που εμφανίστηκε αργότερα και στο βιντεοπαιχνίδι ‘Worms’.
Είναι λίγο περίεργος ο ρυθμός που έχουν επιλέξει οι Monty Pythons για αυτήν, άλλα πρέπει να έχετε στο μυαλό σας πως οι περισσότερες ταινίες εκείνης της εποχής, έπρεπε να ξοδέψουν την μισή ταινία τους ‘εκπαιδεύοντας’ το κοινό τους στην πρωτοπορία που τους παρουσίαζαν. Είναι λοιπόν λογικό όλες εκείνες οι ταινίες να έχουν ένα περίεργο ρυθμό. Οι…ιππότες της ελεεινής τραπέζης όπως ονομάστηκε η ταινία στα Ελληνικά είναι ένα αυτοχρηματοδοτούμενο θαύμα για τότε. Ίσως η πιο low budget cult ταινία που γυρίστηκε ποτέ.
To Kill a Mockingbird του Robert Mulligan (1962)
Μία από τις πιο παλιές ταινίες που έχω σε κάθε λίστα μου. Πρόκειται για ένα αριστούργημα της 7ης τέχνης όχι μόνο της φύσης του θέματος που πραγματεύεται άλλα και για την ερμηνεία του Γκρέγκορι Πεκ. Από ότι θυμάμαι, η Harper Lee, η συγγραφέας του βιβλίου στην οποία βασίζεται το βιβλίο έλαβε μια ανώνυμη δωρεά με τους μισθούς ενός ολόκληρου έτους και ένα σημείωμα που έλεγε ‘Για να έχεις χρόνο να γράψεις’. Έτσι, έγραψε το ‘To kill a mockingbird’ που έμελλε να γίνει διαχρονικό. Η ταινία έχει να κάνει με την προσπάθεια ενός ανθρώπου να υπερασπιστεί έναν μαύρο σε μια υπόθεση βιασμού καθώς και τα παιδιά του από την προκατάληψη της κοινωνίας. Πάντα επίκαιρο και με έναν συναισθηματισμό που χτυπάει κατευθείαν στη ρίζα χωρίς να γίνεται μελό. Αν και ασπρόμαυρη ταινία, αξίζει να την βάλετε στην λίστα σας.
Mary Poppins του Robert Stevenson (1964)
Δεν μπορώ ούτε να το πιστέψω πως αυτή η ταινία γυρίστηκε το 1964. Μάλιστα έτυχε να την δω ξανά πρόσφατα και μου έκανε εντύπωση το πόσο καλά ‘κρατιέται’. Θα την χαρακτήριζα ως ‘ταινία με κότσια’ τυλιγμένη σε χρυσόχαρτο καραμέλας με λογότυπο ένα ουράνιο τόξο. Αν και κινείται στα όρια της κωμωδίας στα δικά μου μάτια μοιάζει μάλλον με δράμα. Αυτό γιατί όλες οι ερμηνείες, ακόμη και των μικρών παιδιών έχουν κάτι περίεργο. Μεγάλα εκφραστικά μάτια και στόματα. Και ο σκηνοθέτης τα εκμεταλλεύεται για να χτίσει την μαγική του ιστορία με φόντο μια διαλυμένη οικογένεια. Ένα πρωτοποριακό έργο με εξαιρετικά χορευτικά και τραγούδια που είναι αθάνατα. Είναι από εκείνες τις ταινίες που πρέπει να δεις, αν και μιούζικαλ. Πρόσφατα μάλιστα γυρίστηκε και ένα όχι τόσο επιτυχημένο sequel που φέρει τον τίτλο ‘saving mr. Banks’.
High Fidelity του Stephen Frears (2000)
Υπήρξε μια εποχή όπου ο John Cusack πρωταγωνιστούσε σε καλές ταινίες. Και υπήρξε η ίδια εποχή όπου μπορούσες να βρεις ταινίες με τέτοια ‘χροιά’. Λίγο πιο ανάλαφρες, λίγο πιο ‘ανοιχτές’ και όχι απαραίτητα δεμένες από ένα σενάριο. Η ταινία έχει αντίστοιχο ύφος με το ‘Clercks’ για όσους την γνωρίζουν. Η ιστορία της δεν είναι κάτι το ουσιαστικό, όμως ο σκηνοθέτης και οι φυσικές ηθοποιίες της δίνουν ένα πολύ ξεχωριστό τόνο. Ένας ιδιοκτήτης δισκοπωλείου μανιακός με τις λίστες πραγμάτων, απαριθμεί ένα Τοπ 5 των χωρισμών της ζωής του, συμπεριλαμβανομένου και εκείνου που περνάει εκείνη την περίοδο. Εκπληκτική μουσική με πραγματικά στοιχεία και μια ταχύτητα που θυμίζει Σόρκιν στους διαλόγους. Να σημειώσουμε και την παρουσία του Τζακ Μπλάκ. Τι άλλο θέλετε;
JFK του Oliver Stone (1991)
Δεν είμαι ιδιαίτερα οπαδός του Oliver Stone όμως έχει γυρίσει δύο από τις αγαπημένες μου ταινίες. Ίσως τελικά και να είμαι. Η μία προφανώς είναι το JFK. Η δεύτερη είναι το Talk Radio. Και στις δύο ο Stone έχει κρατήσει πολύ ψηλά τον πήχη της κινηματογράφησης άλλα και των διαλόγων. Το JFK είναι από εκείνες τις ταινίες που τις βλέπεις μία φορά στη ζωή σου και τις εκτιμάς για την ποιότητα. Θυμάμαι τον εαυτό μου να την νοικιάζει από το βίντεο κλάμπ πολλές φορές. Ήταν μάλιστα 2 VHS κασέτες. Μεγάλο, χορταστικό δικηγορικό δράμα γύρω από την απόδειξη του τρόπου δολοφονίας του προέδρου της Αμερικής. Αν είστε λάτρης των δικηγορικών δραμάτων όπως εγώ που ξενυχτούσα για να δω Μάτλοκ , σίγουρα δεν πρέπει να την χάσετε. Η ταινία πήρε δικαίως τα 2 Όσκαρ, ένα για την κινηματογράφηση και ένα για το μοντάζ ενώ ήταν προτεινόμενο σχεδόν σε όλες τις μεγάλες κατηγορίες.
Freegr network blog- News about pc, technology.
freegr
Glengarry Glen Ross του James Foley (1992)
Τι να πει κανείς για αυτήν την εκπληκτική ταινία με το ξεχωριστό cast ηθοποιών. Jack Lemmon, Kevin Spacey, Al Pacino, Alec Baldwin, Ed Harris, Alan Arkin. Ξεκίνησε ως θεατρικό ώσπου μεταφέρθηκε και στον κινηματογράφο. Το πρόβλημα με αυτή την ταινία ήταν πως δεν ήξεραν πώς να τη διαχειριστούν όταν την προέβαλαν, οπότε το trailer δεν αντικατοπτρίζει το ύφος της. Προσπάθησαν να βγάλουν λάθος σασπένς σε αυτό και ο κόσμος μπερδεύτηκε. Η ταινία μας βάζει κατευθείαν στα βαθιά. Θέτει το ρυθμό και τον τόνο της. Γρήγορος διάλογος και πάρα πολλά στοιχεία μαζεμένα για το θεατή
Είναι μια απεικόνιση του Αμερικανικού καπιταλισμού. Ο καλός πωλητής, αυτός με τις μεγάλες πωλήσεις, παίρνει τα καλύτερα ‘στοιχεία’ ώστε να συνεχίσει τις καλές πωλήσεις του, ενώ ένας πωλητής με αποτυχίες, προσπαθεί να πουλήσει κτήματα που δεν έχουν πωληθεί και ούτε πρόκειται να πωληθούν. Έτσι λειτουργεί και ο κόσμος. Ο πλούσιος έχει περισσότερες ευκαιρίες να γίνει πλουσιότερος, ενώ ο φτωχός αποκόπτεται από αυτές. Όπως το έχει πει πολύ όμορφα ο ίδιος ο Jack Lemmon, “Death of a Fucking Salesman”. Και όλα αυτά μας αποκαλύπτονται πως γίνονται για έναν πίνακα του σκορ. Για το ποιος θα φέρει τις περισσότερες πωλήσεις ώστε να κερδίσει μια Cadillac el Dorado. Ποιος όμως είναι στην ουσία ικανότερος να διατηρήσει το αυτοκίνητο ακόμα κι αν το κερδίσει; Ένας αποτυχημένος υπάλληλος με λειψή αυτοπεποίθηση ή ένας επιτυχημένος ψηλομύτης; Το έργο απαντά στα ίδια του τα ερωτήματα αν ψάξει κανείς λίγο παραπάνω. Οι ερμηνείες είναι κάτι παραπάνω από συγκλονιστικές, ο διάλογος πιο γρήγορος και από αντίστοιχο του Άαρον Σόρκιν και η σκηνοθεσία προσθέτει ένα ‘νουάρ’ στοιχείο που καθιστούν την ταινία μια από τις καλύτερες που έχω δει ποτέ. Οι ατάκες της είναι τόσο διαχρονικές και τόσες πολλές που κυριολεκτικά κάνεις rewind για να καταφέρεις να τις εμπεδώσεις.
HERO του Yimou Zhang (2002)
Είναι σπάνιο, όμως συμβαίνει. Ποιο; Να είναι μια ταινία εμπορική επιτυχία και αριστούργημα μαζί. Ειδικά αν πρόκειται για ξενόγλωσση. Εδώ που τα λέμε για εμάς όλες ξενόγλωσσες είναι όμως άλλο να βλέπεις μια Ασιατική και άλλο μια Αμερικάνικη μιας και έχουμε συνηθίσει την Αμερικανική γλώσσα. Ο ‘ήρωας’ είναι ένα εντυπωσιακό επίτευγμα. Ο σκηνοθέτης της, Zhang Yimou ξόδεψε περίπου τρεις εβδομάδες μόνο και μόνο για να πετύχει την τέλεια λήψη στην σκηνή της μάχης στην λίμνη. Δεν υπάρχει κάποιο εφέ εκεί πέρα από τα σχοινιά που κρατούν τους ηθοποιούς και έχουν αφαιρεθεί στο μοντάζ. Η ταινία είναι πλημμυρισμένη από όμορφες εικόνες, εικόνες κινηματογραφικές με όλη τη σημασία της φράσης. Η χρωματική παλέτα του αποδίδει δικαιοσύνη. Οι ήχοι, ακόμη και οι ομιλίες κρατούν τον πήχη ψηλά.
Τα πάντα σε αυτή την ταινία υπακούν σε αυτό που λέμε ‘προσοχή στη λεπτομέρεια’. Ο σκηνοθέτης έπρεπε να περιμένει να κιτρινίσουν όλα τα φύλλα των δέντρων του δάσους της Μογγολίας για να γυρίσει την χαρακτηριστική ‘κόκκινη μάχη’. Σε ότι αφορά τον στρατό χρησιμοποιήθηκαν αυθεντικοί στρατιώτες. Για να είναι ιστορικά ακριβής σχετικά με τη Δυναστεία Qin που είχε εμμονή με το μαύρο χρώμα, έβαψε όλα τα άλογα της ταινίας προσωρινά μαύρα. Και αυτά είναι μόνο μερικά από τα στοιχεία που απαρτίζουν αυτή την ταινία που συγκαταλέγεται στην λίστα εκείνων που πρέπει να δεις πριν φύγεις από ετούτο εδώ τον κόσμο.
Monty Pythons and the Holy Grail των Terry Gilliam και Terry Jones (1975)
Ναι, θα συμφωνήσω πως υπάρχουν πολλές κωμωδίες που αξίζουν να βρίσκονται σε μια λίστα. Όπως το αριστούργημα ‘S.O.S πεντάγωνο καλεί Μόσχα (Dr. Strangelove)’ ή ‘H μέρα της Mαρμότας’ (μπήκε στη λίστα του Σάκη) ή ακόμη και το Blazing Saddles ή το The producers του Mel Brooks. Όμως το ‘Άγιο δισκοπότηρο’ είναι εδώ γιατί έχει κάτι διαχρονικό να πει. Σχεδόν για όλα. Για την ίδια την σάτιρα, για τον τρόπο που πολεμούν οι άνθρωποι και ένα σωρό άλλες καταστάσεις. Είναι γεμάτο με ατάκες και σκηνές που έχουν σημαδέψει τον κινηματογράφο. Σκηνές όπως τον προστάτη της γέφυρας ή τον τρομερό ιππότη με την πανοπλία. Με το φονικό λαγουδάκι και την ‘Άγια χειροβομβίδα’ που εμφανίστηκε αργότερα και στο βιντεοπαιχνίδι ‘Worms’.
Είναι λίγο περίεργος ο ρυθμός που έχουν επιλέξει οι Monty Pythons για αυτήν, άλλα πρέπει να έχετε στο μυαλό σας πως οι περισσότερες ταινίες εκείνης της εποχής, έπρεπε να ξοδέψουν την μισή ταινία τους ‘εκπαιδεύοντας’ το κοινό τους στην πρωτοπορία που τους παρουσίαζαν. Είναι λοιπόν λογικό όλες εκείνες οι ταινίες να έχουν ένα περίεργο ρυθμό. Οι…ιππότες της ελεεινής τραπέζης όπως ονομάστηκε η ταινία στα Ελληνικά είναι ένα αυτοχρηματοδοτούμενο θαύμα για τότε. Ίσως η πιο low budget cult ταινία που γυρίστηκε ποτέ.
To Kill a Mockingbird του Robert Mulligan (1962)
Μία από τις πιο παλιές ταινίες που έχω σε κάθε λίστα μου. Πρόκειται για ένα αριστούργημα της 7ης τέχνης όχι μόνο της φύσης του θέματος που πραγματεύεται άλλα και για την ερμηνεία του Γκρέγκορι Πεκ. Από ότι θυμάμαι, η Harper Lee, η συγγραφέας του βιβλίου στην οποία βασίζεται το βιβλίο έλαβε μια ανώνυμη δωρεά με τους μισθούς ενός ολόκληρου έτους και ένα σημείωμα που έλεγε ‘Για να έχεις χρόνο να γράψεις’. Έτσι, έγραψε το ‘To kill a mockingbird’ που έμελλε να γίνει διαχρονικό. Η ταινία έχει να κάνει με την προσπάθεια ενός ανθρώπου να υπερασπιστεί έναν μαύρο σε μια υπόθεση βιασμού καθώς και τα παιδιά του από την προκατάληψη της κοινωνίας. Πάντα επίκαιρο και με έναν συναισθηματισμό που χτυπάει κατευθείαν στη ρίζα χωρίς να γίνεται μελό. Αν και ασπρόμαυρη ταινία, αξίζει να την βάλετε στην λίστα σας.
Mary Poppins του Robert Stevenson (1964)
Δεν μπορώ ούτε να το πιστέψω πως αυτή η ταινία γυρίστηκε το 1964. Μάλιστα έτυχε να την δω ξανά πρόσφατα και μου έκανε εντύπωση το πόσο καλά ‘κρατιέται’. Θα την χαρακτήριζα ως ‘ταινία με κότσια’ τυλιγμένη σε χρυσόχαρτο καραμέλας με λογότυπο ένα ουράνιο τόξο. Αν και κινείται στα όρια της κωμωδίας στα δικά μου μάτια μοιάζει μάλλον με δράμα. Αυτό γιατί όλες οι ερμηνείες, ακόμη και των μικρών παιδιών έχουν κάτι περίεργο. Μεγάλα εκφραστικά μάτια και στόματα. Και ο σκηνοθέτης τα εκμεταλλεύεται για να χτίσει την μαγική του ιστορία με φόντο μια διαλυμένη οικογένεια. Ένα πρωτοποριακό έργο με εξαιρετικά χορευτικά και τραγούδια που είναι αθάνατα. Είναι από εκείνες τις ταινίες που πρέπει να δεις, αν και μιούζικαλ. Πρόσφατα μάλιστα γυρίστηκε και ένα όχι τόσο επιτυχημένο sequel που φέρει τον τίτλο ‘saving mr. Banks’.
High Fidelity του Stephen Frears (2000)
Υπήρξε μια εποχή όπου ο John Cusack πρωταγωνιστούσε σε καλές ταινίες. Και υπήρξε η ίδια εποχή όπου μπορούσες να βρεις ταινίες με τέτοια ‘χροιά’. Λίγο πιο ανάλαφρες, λίγο πιο ‘ανοιχτές’ και όχι απαραίτητα δεμένες από ένα σενάριο. Η ταινία έχει αντίστοιχο ύφος με το ‘Clercks’ για όσους την γνωρίζουν. Η ιστορία της δεν είναι κάτι το ουσιαστικό, όμως ο σκηνοθέτης και οι φυσικές ηθοποιίες της δίνουν ένα πολύ ξεχωριστό τόνο. Ένας ιδιοκτήτης δισκοπωλείου μανιακός με τις λίστες πραγμάτων, απαριθμεί ένα Τοπ 5 των χωρισμών της ζωής του, συμπεριλαμβανομένου και εκείνου που περνάει εκείνη την περίοδο. Εκπληκτική μουσική με πραγματικά στοιχεία και μια ταχύτητα που θυμίζει Σόρκιν στους διαλόγους. Να σημειώσουμε και την παρουσία του Τζακ Μπλάκ. Τι άλλο θέλετε;
JFK του Oliver Stone (1991)
Δεν είμαι ιδιαίτερα οπαδός του Oliver Stone όμως έχει γυρίσει δύο από τις αγαπημένες μου ταινίες. Ίσως τελικά και να είμαι. Η μία προφανώς είναι το JFK. Η δεύτερη είναι το Talk Radio. Και στις δύο ο Stone έχει κρατήσει πολύ ψηλά τον πήχη της κινηματογράφησης άλλα και των διαλόγων. Το JFK είναι από εκείνες τις ταινίες που τις βλέπεις μία φορά στη ζωή σου και τις εκτιμάς για την ποιότητα. Θυμάμαι τον εαυτό μου να την νοικιάζει από το βίντεο κλάμπ πολλές φορές. Ήταν μάλιστα 2 VHS κασέτες. Μεγάλο, χορταστικό δικηγορικό δράμα γύρω από την απόδειξη του τρόπου δολοφονίας του προέδρου της Αμερικής. Αν είστε λάτρης των δικηγορικών δραμάτων όπως εγώ που ξενυχτούσα για να δω Μάτλοκ , σίγουρα δεν πρέπει να την χάσετε. Η ταινία πήρε δικαίως τα 2 Όσκαρ, ένα για την κινηματογράφηση και ένα για το μοντάζ ενώ ήταν προτεινόμενο σχεδόν σε όλες τις μεγάλες κατηγορίες.
Freegr network blog- News about pc, technology.
freegr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Χαρτί τυπώνεται ξανά και ξανά με υπεριώδες φως
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Blade Laptop με δυνατούς Kaby Lake CPUs
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
