2017-02-27 12:27:55
Η διαφαινόμενη «περαίωση» της δεύτερης αξιολόγησης του τρίτου Μνημονίου (τέταρτου μαζί με το PSI), μας φέρνει νέα μέτρα, όπως ακριβώς συμβαίνει ΜΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΕΙΣ, όλων των προηγούμενων Μνημονίων. (Αλλά, ακόμα και αν δεν κλείσει η παρούσα αξιολόγηση, απλά, όσο μένουμε μέσα στον «Μονόδρομο των Μνημονίων», όλες οι εκκρεμότητες θα μεταφερθούν και θα «τακτοποιηθούν» αθροιστικά με άλλες νέες, όταν με το καλό έρθει το 4ο Μνημόνιο).
Και να θυμόμαστε, πως ΠΟΤΕ δεν έλειπαν στις διαχρονικές μνημονιακές αξιολογήσεις, οι επεμβάσεις στο Ασφαλιστικό, με άμεση προτεραιότητα στις επαναλαμβανόμενες περικοπές των συντάξεων.
ΠΟΤΕ δεν υπήρξε μνημονιακή κυβέρνηση που να μην ΔΙΑΒΕΒΑΙΩΝΕ, πώς τα μέτρα, ήταν ΤΗΝ ΚΑΘΑ ΦΟΡΑ και τα τελευταία.
ΠΟΤΕ δεν υπήρξε μνημονιακή κυβέρνηση που να μην διαβεβαίωνε, ότι τα Μνημόνια τέλειωναν και είμασταν μια ανάσα πριν την έξοδό μας στις Αγορές.
ΚΑΜΙΑ μνημονιακή κυβέρνηση, δεν είχε το θάρρος να ομολογήσει, (ή, η άλλη εκδοχή : δεν είχε αντιληφθεί), ΠΩΣ ΚΑΝΕΝΑ ΜΝΗΜΟΝΙΟ δεν υποσχέθηκε ποτέ να μα βγάλει στις Αγορές, αν δεν εξαθλιωθούμε τόσο ώστε να γίνουμε «ανταγωνιστικοί» με τέτοιες οικονομίες όπως π.χ. η βουλγαρική και η ρουμάνικη, αλλά, επέμεναν να «κυβερνούν» όχι προκειμένου να παραμένουν στην εξουσία, όχι, μα για να μας «σώσουν» (με τις προϋποθέσεις που θέτουν τα Μνημόνια).
Και δεν υπήρξε Μνημονιακή κυβέρνηση, που να μην όφειλε την άνοδό της στην εξουσία, ΣΤΗΝ ΥΠΟΣΧΕΣΗ ΟΤΙ ΘΑ «ΕΣΚΙΖΕ» ΤΑ ΜΝΗΜΟΝΙΑ, με εξαίρεση ίσως το ΠΑΣΟΚ, που αυτό «ανακάλυψε» την αντιμνημονιακή ρητορεία από τότε που βρέθηκε στην θέση να βλέπει εκλογικά την πλάτη ακόμα και της Χρυσής Αυγής, και με δεύτερη εξαίρεση τη δεύτερη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, που εκλέχτηκε σε κατάσταση πλήρους σύγχυσης του εκλογικού σώματος και της υπόσχεσής της ότι διέθετε παράλληλο πρόγραμμα, που θα έπιανε τους μνημονιακούς στόχους χωρίς μνημονιακά μέτρα.
Λοιπόν, για δέκατη τέταρτη κατά σειρά μειώσεις των συντάξεων καλούν οι «θεσμοί» τη σημερινή κυβέρνηση. Οι προηγούμενες δώδεκα, έγιναν επί των προηγούμενων μνημονιακών κυβερνήσεων, η δέκατη τρίτη έγινε επί ημερών σημερινής κυβέρνησης, ενώ, οι «Θεσμοί» καλούν για νέες περαιτέρω περικοπές.
Όπως αποκάλυψε πριν λίγο καιρό ο καθηγητής Αλέξης Μητρόπουλος, από την έναρξη των Μνημονίων, αφαιρέθηκαν από τις τσέπες των συνταξιούχων, (υπογραμμίζω : τις τσέπες, ΞΕΧΩΡΑ από τη λεηλασία των ασφαλιστικών τους Ταμείων), περίπου 50 δις ευρώ!!!!
Το παραπάνω ποσό, από μόνο του, δίνει το μέγεθος της σημασίας του.
Το συνταξιοδοτικό και το ασφαλιστικό συνολικά, από τη πρώτη μέρα των Μνημονίων, αποτέλεσε τον μόνιμο στόχο τους.
Γιατί άραγε; Από καθαρή ίσως εμμονή, ή νεοφιλελεύθερη ιδεοληψία του ΔΝΤ και του Βερολίνου;
Εμμονές και ιδεοληψίες, μπορεί να έχουν όσοι «αγνά» και άνευ ετέρου (δηλαδή ιδιοτελούς συμφέροντος) υποστηρίζουν τη νεοφιλελεύθερη ιδεολογία, όμως, ΕΙΔΙΚΩΣ το ΔΝΤ και το Βερολίνο (η ευρωπαϊκή Μέκκα του Νεοφιλελευθερισμού), κάθε άλλο παρά ιδεοληψία ή εμμονή στρέφονται στη κατεδάφιση του ΔΗΜΟΣΙΟΥ ασφαλιστικού συστήματος και των συντάξεων που παρέχονται ΜΕΣΩ αυτού του συστήματος.
Όχι! Δεν υπάρχει καμία εμμονή στο ζήτημα αυτό από το ΔΝΤ και το Βερολίνο.
Η απάντηση είναι απλή : και οι δυο τους, λειτουργούν ως ατζέντηδες ιδιωτικών συμφερόντων, τα οποία επιδιώκουν αυτή η τεράστια πίττα του ασφαλιστικού, να περάσει ΠΑΣΗ ΘΥΣΙΑ από την αρμοδιότητα του Δημοσίου στην αρμοδιότητα των Αγορών. Το τραγουδάκι τους είναι γνωστό : το Δημόσιο, όχι μόνο στο ασφαλιστικό, ΜΑ ΓΕΝΙΚΩΣ, είναι εξ ορισμού τόσο «ανίκανο» να διαχειρίζεται «αποτελεσματικά» κοινωνικούς πόρους, όσο επίσης εξ ορισμού «ικανές» είναι οι Αγορές, να φέρουν σε πέρας αυτή την αποστολή.
Δεν θα μείνω ούτε στο ζήτημα της «εξ ορισμού» «ανικανότητας» του Δημοσίου, ούτε στην εξ ορισμού «ικανότητα» των Αγορών, ούτε θα επιχειρήσω κάποια ιστορικά αναφορά, για να δούμε πόσο «εξ ορισμού» ισχύουν αυτά στη πραγματικότητα, διότι η συζήτηση θα πάει μακριά.
Θα μείνω στη πολύ πρακτική επισήμανση ότι το συνταξιοδοτικό και το ασφαλιστικό, προσφέρουν μια ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΑΓΟΡΑ, που υπόσχεται τρελά κέρδη για αυτούς (τους πολύ λίγους) που θα την εκμεταλλευτούν όταν ιδιωτικοποιηθεί πλήρως ή σχεδόν πλήρως.
«Είναι πολλά τα λεφτά Άρη!»
Αυτό είναι το πιο τρανταχτό επιχείρημα, πέρα από κάθε άλλη «ανάλυση», διότι εστιάζει κατευθείαν στο «ψητό».
Ολοταχώς εκεί κατευθύνουν τις εξελίξεις οι Αρχιερείς της Νεοφιλελεύθερης Εκκλησίας.
Δεν έχουν τίποτα με το «Κοινωνικό Κράτος».
Πολύ απλά λένε : «Κρατήστε το Κοινωνικό σας Κράτος, χωρίς όμως τα χρήματά του». Πολύ απλό. Κι αν ερωτήστε πώς το Κράτος θα κάνει «κοινωνική πολιτική χωρίς χρήματα», απάντησή τους είναι εξίσου απλή : «Κοινωνική πολιτική ια κάνουν οι Αγορές, οι Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις, η ιδιωτική εν γένει πρωτοβουλία». Τόπαμε : «εξ ορισμού», κ.λπ., κ.λπ., να μην τα επαναλαμβάνουμε.
Οι επιβαλλόμενες νεοφιλελεύθερες πολιτικές συνεπώς στην καθ’ ημάς αποικία, έχουν ισχυρό συμβολικό χαρακτήρα, αλλά και έναν επίσης πολύ πρακτικό χαρακτήρα. Διότι, ό,τι καθιστούν αδύνατο ή άνευ ουσίας ή ανεπαρκή ως «κοινωνική παροχή» από το Κράτος, ή και επικίνδυνη πλέον, (π.χ., το να εμπιστευθείς μια σοβαρή επιπλοκή της υγείας στο μνημονιακό σύστημα «δημόσιας» υγείας, παρά τις ΑΤΟΜΙΚΕΣ υπερπροσπάθειες του προσωπικού του που συχνά βλέπουμε), σε ωθεί να την αποκτήσεις, στον ιδιωτικό τομέα, που προσφέρει την αντίστοιχη υπηρεσία, κατά κανόνα πανάκριβη, λαμβάνοντας όμως κάθε μέριμνα, ώστε το Δημόσιο να βρίσκεται πάντα εκτός συναγωνισμού και ανταγωνισμού, με το πολύ απλό τρόπο να του αποστερείς τόσα χρήματα, όσα είναι αναγκαία για να το καθηλώνουν στην Αθλιότητα που εκτός των άλλων, θα «διαφημίζει» και την «ανεπάρκειά» του.
Εδώ έρχεται και το επόμενο μήνυμα των νεοφιλελεύθερων πολιτικών. Στο ερώτημα, «τι γίνεται με όσους δεν αντέχουν το κόστος της ιδιωτικώς προσφερόμενης πρώην δημόσιας παροχής», η απάντηση είναι απλή : «Για όσους δεν αντέχουν οικονομικά, ιδού η «φτηνή» αντίστοιχη δημόσια παροχή. Άλλωστε, υπάρχει και η ιδιωτική φιλανθρωπία, η Εκκλησία, κ.λπ.».
Λοιπόν, κάπου εδώ βρισκόμαστε.
Η επιτομή του Κοινωνικού Κράτους, μπορεί να συνοψιστεί σε λίγες λέξεις : Ασφαλιστικό (με εξέχουσα εδώ παράμετρο τις συντάξεις), δημόσια υγεία, δημόσια εκπαίδευση, σώματα ασφαλείας και ένοπλες δυνάμεις. Κι αν κάποτε, τα δύο τελευταία, (σώματα ασφαλείας, ένοπλες δυνάμεις), ο αμιγώς κρατικός και όχι κοινωνικός χαρακτήρας ήταν το χαρακτηριστικό τους, σήμερα, αναδύεται ο κοινωνικός τους χαρακτήρας, όχι για να ενισχυθεί, μα για να αποδομηθεί.
Η δημόσια υγεία και η δημόσια εκπαίδευση, στην περίοδο της Μεγάλης Κρίσης που διερχόμαστε, πλέον έχουν αποδομηθεί σχεδόν πλήρως. Ήταν στραβό το κλήμα το ‘φαγε κι ο γάϊδαρος. Οι μόνοι που βλέπουν τα πράγματα πιο αισιόδοξα, είναι είτε οι ίδιοι οι αποδομητές τους, είτε όσοι δεν έχουν άμεση επαφή με την δημόσια υγεία διότι οι άνθρωποι είναι υγιείς (ή τουλάχιστον δεν αντιμετωπίζουν σοβαρό πρόβλημα υγείας) και τους εύχομαι νάναι πάντα υγιείς, είτε διότι τα παιδιά τους είναι μεγάλα και πλέον έχουν αποκοπεί από αυτό που λέγεται «δημόσια εκπαίδευση», και τέλος, επίσης βλέπουν τα πράγματα αισιόδοξα, όσοι υποστηρίζουν την νεοφιλελεύθερη ιδεολογία.
Όμως, και στη περίπτωση της υγείας και της εκπαίδευσης, ισχύει ό,τι και στις συνάξεις και το ασφαλιστικό : «Είναι πολλά τα λεφτά Άρη!»
Στο ζήτημα των σωμάτων ασφαλείας, τα πράγματα κατά πού πάνε το βλέπουμε καθημερινά. Ας πάρουμε π.χ. την αστυνομία. Οι εικόνες των αστυνομικών τμημάτων που υπολειτουργούν, τα αστυνομικά οχήματα με τις βλάβες που δεν επιδιορθώνονται ελλείψει χρημάτων, ή επιδιορθώνονται με δαπάνη των ιδίων των αστυνομικών, δεν είναι μια εικόνα «τυχαία» και «συγκυριακή». Ούτε τυχαίο είναι πως πλέον, ο απλός πολίτης βιώνει έντονα βιώνει έντονα το αίσθημα της ανασφάλειας ακόμα και μέσα στο σπίτι του, πόσο μάλλον έξω στους δρόμους. Εδώ αυτό που σου υποδεικνύουν χωρίς να στο λένε, είναι : «Θες ασφάλεια στο σπίτι σου, στη γειτονιά σου; Και οι εταιρίες security τι δουλειά νομίζεις ότι κάνουν; Ασφάλισε λοιπόν το σπίτι σου σε μια τέτοια εταιρία, και σαν γειτονιά, μαζευτείτε, κάντε ρεφενέ, και αναθέστε σε μια τέτοια εταιρεία να περιπολεί στη γειτονιά σας».
Σε ό,τι αφορά τις ένοπλες δυνάμεις, είδαμε πολύ καλά τις εξελίξεις-πιλότους σε άλλες περιστάσεις. Π.χ., γιατί θάπρεπε να υπάρχει το Τεχνικό Σώμα, το Εφοδιασμού και Μεταφορών, το Υγειονομικό, το Δικαστικό, το Ταχυδρομικό, και να ανατίθενται οι εργασίες τους στον ιδιωτικό τομέα, κι ακόμα γιατί να υπάρχει και όπλο του Μηχανικού, και να μην μεταφερθούν οι εργασίες του σε «έμπειρες» τεχνικές εταιρίες του ιδιωτικού τομέα. Εδώ, υπάρχουν εταιρείες στο εξωτερικό, που παρέχουν και εξοπλισμένους άντρες, προκειμένου να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους σε κανονικούς πολέμους.
Συνεπώς, και στη περίπτωση του σκληρού πυρήνα της κρατικής δομής, όπως τα Σώματα Ασφαλείας και οι Ένοπλες Δυνάμεις, ισχύει ό,τι και στις προηγούμενες περιπτώσεις : «Είναι πολλά τα λεφτά Άρη!»
Και πάντα, έχουμε και τούτη την «διαβεβαίωση» από την Μνημονιακή Αθλιότητα του εξωτερικού : «Εμείς, ΠΟΤΕ δεν λέμε στην ελληνική κυβέρνηση ΠΩΣ θα επιτύχει τους στόχους των Μνημονίων. «Απλά» λέμε, θέλουμε αυτό το αποτέλεσμα, κι εσείς εφαρμόστε όποια πολιτική θέλετε»!
Το κατάμουτρο φτύσιμο στη νοημοσύνη μας, είναι επαναλαμβανόμενο.
Όταν λένε «κόψτε συντάξεις», «κόψτε μισθούς» (στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα), όταν επιβάλλουν ένα σωρό ρυθμίσεις στον τομέα των εργασιακών σχέσεων και την αγορά εργασίας γενικότερα, όταν σου λένε ξεπουλήστε («αξιοποιείστε») την δημόσια περιουσία, όλα αυτά, δεν αφορούν ποσώς το «πώς» θα πιάσεις τους στόχους σου, είναι, κάτι ως «φιλικές» ας πούμε «υποδείξεις».
Όμως, αν μπορώ να μεμφθώ όσους με φτύνουν αναίσχυντα, τότε, τι μπορώ να πω για τον εαυτό μου, όταν δικαιολογώ από πάνω το φτύσιμο και την ίδια στιγμή να διαμαρτύρομαι;
Tromaktiko
Και να θυμόμαστε, πως ΠΟΤΕ δεν έλειπαν στις διαχρονικές μνημονιακές αξιολογήσεις, οι επεμβάσεις στο Ασφαλιστικό, με άμεση προτεραιότητα στις επαναλαμβανόμενες περικοπές των συντάξεων.
ΠΟΤΕ δεν υπήρξε μνημονιακή κυβέρνηση που να μην ΔΙΑΒΕΒΑΙΩΝΕ, πώς τα μέτρα, ήταν ΤΗΝ ΚΑΘΑ ΦΟΡΑ και τα τελευταία.
ΠΟΤΕ δεν υπήρξε μνημονιακή κυβέρνηση που να μην διαβεβαίωνε, ότι τα Μνημόνια τέλειωναν και είμασταν μια ανάσα πριν την έξοδό μας στις Αγορές.
ΚΑΜΙΑ μνημονιακή κυβέρνηση, δεν είχε το θάρρος να ομολογήσει, (ή, η άλλη εκδοχή : δεν είχε αντιληφθεί), ΠΩΣ ΚΑΝΕΝΑ ΜΝΗΜΟΝΙΟ δεν υποσχέθηκε ποτέ να μα βγάλει στις Αγορές, αν δεν εξαθλιωθούμε τόσο ώστε να γίνουμε «ανταγωνιστικοί» με τέτοιες οικονομίες όπως π.χ. η βουλγαρική και η ρουμάνικη, αλλά, επέμεναν να «κυβερνούν» όχι προκειμένου να παραμένουν στην εξουσία, όχι, μα για να μας «σώσουν» (με τις προϋποθέσεις που θέτουν τα Μνημόνια).
Και δεν υπήρξε Μνημονιακή κυβέρνηση, που να μην όφειλε την άνοδό της στην εξουσία, ΣΤΗΝ ΥΠΟΣΧΕΣΗ ΟΤΙ ΘΑ «ΕΣΚΙΖΕ» ΤΑ ΜΝΗΜΟΝΙΑ, με εξαίρεση ίσως το ΠΑΣΟΚ, που αυτό «ανακάλυψε» την αντιμνημονιακή ρητορεία από τότε που βρέθηκε στην θέση να βλέπει εκλογικά την πλάτη ακόμα και της Χρυσής Αυγής, και με δεύτερη εξαίρεση τη δεύτερη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, που εκλέχτηκε σε κατάσταση πλήρους σύγχυσης του εκλογικού σώματος και της υπόσχεσής της ότι διέθετε παράλληλο πρόγραμμα, που θα έπιανε τους μνημονιακούς στόχους χωρίς μνημονιακά μέτρα.
Λοιπόν, για δέκατη τέταρτη κατά σειρά μειώσεις των συντάξεων καλούν οι «θεσμοί» τη σημερινή κυβέρνηση. Οι προηγούμενες δώδεκα, έγιναν επί των προηγούμενων μνημονιακών κυβερνήσεων, η δέκατη τρίτη έγινε επί ημερών σημερινής κυβέρνησης, ενώ, οι «Θεσμοί» καλούν για νέες περαιτέρω περικοπές.
Όπως αποκάλυψε πριν λίγο καιρό ο καθηγητής Αλέξης Μητρόπουλος, από την έναρξη των Μνημονίων, αφαιρέθηκαν από τις τσέπες των συνταξιούχων, (υπογραμμίζω : τις τσέπες, ΞΕΧΩΡΑ από τη λεηλασία των ασφαλιστικών τους Ταμείων), περίπου 50 δις ευρώ!!!!
Το παραπάνω ποσό, από μόνο του, δίνει το μέγεθος της σημασίας του.
Το συνταξιοδοτικό και το ασφαλιστικό συνολικά, από τη πρώτη μέρα των Μνημονίων, αποτέλεσε τον μόνιμο στόχο τους.
Γιατί άραγε; Από καθαρή ίσως εμμονή, ή νεοφιλελεύθερη ιδεοληψία του ΔΝΤ και του Βερολίνου;
Εμμονές και ιδεοληψίες, μπορεί να έχουν όσοι «αγνά» και άνευ ετέρου (δηλαδή ιδιοτελούς συμφέροντος) υποστηρίζουν τη νεοφιλελεύθερη ιδεολογία, όμως, ΕΙΔΙΚΩΣ το ΔΝΤ και το Βερολίνο (η ευρωπαϊκή Μέκκα του Νεοφιλελευθερισμού), κάθε άλλο παρά ιδεοληψία ή εμμονή στρέφονται στη κατεδάφιση του ΔΗΜΟΣΙΟΥ ασφαλιστικού συστήματος και των συντάξεων που παρέχονται ΜΕΣΩ αυτού του συστήματος.
Όχι! Δεν υπάρχει καμία εμμονή στο ζήτημα αυτό από το ΔΝΤ και το Βερολίνο.
Η απάντηση είναι απλή : και οι δυο τους, λειτουργούν ως ατζέντηδες ιδιωτικών συμφερόντων, τα οποία επιδιώκουν αυτή η τεράστια πίττα του ασφαλιστικού, να περάσει ΠΑΣΗ ΘΥΣΙΑ από την αρμοδιότητα του Δημοσίου στην αρμοδιότητα των Αγορών. Το τραγουδάκι τους είναι γνωστό : το Δημόσιο, όχι μόνο στο ασφαλιστικό, ΜΑ ΓΕΝΙΚΩΣ, είναι εξ ορισμού τόσο «ανίκανο» να διαχειρίζεται «αποτελεσματικά» κοινωνικούς πόρους, όσο επίσης εξ ορισμού «ικανές» είναι οι Αγορές, να φέρουν σε πέρας αυτή την αποστολή.
Δεν θα μείνω ούτε στο ζήτημα της «εξ ορισμού» «ανικανότητας» του Δημοσίου, ούτε στην εξ ορισμού «ικανότητα» των Αγορών, ούτε θα επιχειρήσω κάποια ιστορικά αναφορά, για να δούμε πόσο «εξ ορισμού» ισχύουν αυτά στη πραγματικότητα, διότι η συζήτηση θα πάει μακριά.
Θα μείνω στη πολύ πρακτική επισήμανση ότι το συνταξιοδοτικό και το ασφαλιστικό, προσφέρουν μια ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΑΓΟΡΑ, που υπόσχεται τρελά κέρδη για αυτούς (τους πολύ λίγους) που θα την εκμεταλλευτούν όταν ιδιωτικοποιηθεί πλήρως ή σχεδόν πλήρως.
«Είναι πολλά τα λεφτά Άρη!»
Αυτό είναι το πιο τρανταχτό επιχείρημα, πέρα από κάθε άλλη «ανάλυση», διότι εστιάζει κατευθείαν στο «ψητό».
Ολοταχώς εκεί κατευθύνουν τις εξελίξεις οι Αρχιερείς της Νεοφιλελεύθερης Εκκλησίας.
Δεν έχουν τίποτα με το «Κοινωνικό Κράτος».
Πολύ απλά λένε : «Κρατήστε το Κοινωνικό σας Κράτος, χωρίς όμως τα χρήματά του». Πολύ απλό. Κι αν ερωτήστε πώς το Κράτος θα κάνει «κοινωνική πολιτική χωρίς χρήματα», απάντησή τους είναι εξίσου απλή : «Κοινωνική πολιτική ια κάνουν οι Αγορές, οι Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις, η ιδιωτική εν γένει πρωτοβουλία». Τόπαμε : «εξ ορισμού», κ.λπ., κ.λπ., να μην τα επαναλαμβάνουμε.
Οι επιβαλλόμενες νεοφιλελεύθερες πολιτικές συνεπώς στην καθ’ ημάς αποικία, έχουν ισχυρό συμβολικό χαρακτήρα, αλλά και έναν επίσης πολύ πρακτικό χαρακτήρα. Διότι, ό,τι καθιστούν αδύνατο ή άνευ ουσίας ή ανεπαρκή ως «κοινωνική παροχή» από το Κράτος, ή και επικίνδυνη πλέον, (π.χ., το να εμπιστευθείς μια σοβαρή επιπλοκή της υγείας στο μνημονιακό σύστημα «δημόσιας» υγείας, παρά τις ΑΤΟΜΙΚΕΣ υπερπροσπάθειες του προσωπικού του που συχνά βλέπουμε), σε ωθεί να την αποκτήσεις, στον ιδιωτικό τομέα, που προσφέρει την αντίστοιχη υπηρεσία, κατά κανόνα πανάκριβη, λαμβάνοντας όμως κάθε μέριμνα, ώστε το Δημόσιο να βρίσκεται πάντα εκτός συναγωνισμού και ανταγωνισμού, με το πολύ απλό τρόπο να του αποστερείς τόσα χρήματα, όσα είναι αναγκαία για να το καθηλώνουν στην Αθλιότητα που εκτός των άλλων, θα «διαφημίζει» και την «ανεπάρκειά» του.
Εδώ έρχεται και το επόμενο μήνυμα των νεοφιλελεύθερων πολιτικών. Στο ερώτημα, «τι γίνεται με όσους δεν αντέχουν το κόστος της ιδιωτικώς προσφερόμενης πρώην δημόσιας παροχής», η απάντηση είναι απλή : «Για όσους δεν αντέχουν οικονομικά, ιδού η «φτηνή» αντίστοιχη δημόσια παροχή. Άλλωστε, υπάρχει και η ιδιωτική φιλανθρωπία, η Εκκλησία, κ.λπ.».
Λοιπόν, κάπου εδώ βρισκόμαστε.
Η επιτομή του Κοινωνικού Κράτους, μπορεί να συνοψιστεί σε λίγες λέξεις : Ασφαλιστικό (με εξέχουσα εδώ παράμετρο τις συντάξεις), δημόσια υγεία, δημόσια εκπαίδευση, σώματα ασφαλείας και ένοπλες δυνάμεις. Κι αν κάποτε, τα δύο τελευταία, (σώματα ασφαλείας, ένοπλες δυνάμεις), ο αμιγώς κρατικός και όχι κοινωνικός χαρακτήρας ήταν το χαρακτηριστικό τους, σήμερα, αναδύεται ο κοινωνικός τους χαρακτήρας, όχι για να ενισχυθεί, μα για να αποδομηθεί.
Η δημόσια υγεία και η δημόσια εκπαίδευση, στην περίοδο της Μεγάλης Κρίσης που διερχόμαστε, πλέον έχουν αποδομηθεί σχεδόν πλήρως. Ήταν στραβό το κλήμα το ‘φαγε κι ο γάϊδαρος. Οι μόνοι που βλέπουν τα πράγματα πιο αισιόδοξα, είναι είτε οι ίδιοι οι αποδομητές τους, είτε όσοι δεν έχουν άμεση επαφή με την δημόσια υγεία διότι οι άνθρωποι είναι υγιείς (ή τουλάχιστον δεν αντιμετωπίζουν σοβαρό πρόβλημα υγείας) και τους εύχομαι νάναι πάντα υγιείς, είτε διότι τα παιδιά τους είναι μεγάλα και πλέον έχουν αποκοπεί από αυτό που λέγεται «δημόσια εκπαίδευση», και τέλος, επίσης βλέπουν τα πράγματα αισιόδοξα, όσοι υποστηρίζουν την νεοφιλελεύθερη ιδεολογία.
Όμως, και στη περίπτωση της υγείας και της εκπαίδευσης, ισχύει ό,τι και στις συνάξεις και το ασφαλιστικό : «Είναι πολλά τα λεφτά Άρη!»
Στο ζήτημα των σωμάτων ασφαλείας, τα πράγματα κατά πού πάνε το βλέπουμε καθημερινά. Ας πάρουμε π.χ. την αστυνομία. Οι εικόνες των αστυνομικών τμημάτων που υπολειτουργούν, τα αστυνομικά οχήματα με τις βλάβες που δεν επιδιορθώνονται ελλείψει χρημάτων, ή επιδιορθώνονται με δαπάνη των ιδίων των αστυνομικών, δεν είναι μια εικόνα «τυχαία» και «συγκυριακή». Ούτε τυχαίο είναι πως πλέον, ο απλός πολίτης βιώνει έντονα βιώνει έντονα το αίσθημα της ανασφάλειας ακόμα και μέσα στο σπίτι του, πόσο μάλλον έξω στους δρόμους. Εδώ αυτό που σου υποδεικνύουν χωρίς να στο λένε, είναι : «Θες ασφάλεια στο σπίτι σου, στη γειτονιά σου; Και οι εταιρίες security τι δουλειά νομίζεις ότι κάνουν; Ασφάλισε λοιπόν το σπίτι σου σε μια τέτοια εταιρία, και σαν γειτονιά, μαζευτείτε, κάντε ρεφενέ, και αναθέστε σε μια τέτοια εταιρεία να περιπολεί στη γειτονιά σας».
Σε ό,τι αφορά τις ένοπλες δυνάμεις, είδαμε πολύ καλά τις εξελίξεις-πιλότους σε άλλες περιστάσεις. Π.χ., γιατί θάπρεπε να υπάρχει το Τεχνικό Σώμα, το Εφοδιασμού και Μεταφορών, το Υγειονομικό, το Δικαστικό, το Ταχυδρομικό, και να ανατίθενται οι εργασίες τους στον ιδιωτικό τομέα, κι ακόμα γιατί να υπάρχει και όπλο του Μηχανικού, και να μην μεταφερθούν οι εργασίες του σε «έμπειρες» τεχνικές εταιρίες του ιδιωτικού τομέα. Εδώ, υπάρχουν εταιρείες στο εξωτερικό, που παρέχουν και εξοπλισμένους άντρες, προκειμένου να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους σε κανονικούς πολέμους.
Συνεπώς, και στη περίπτωση του σκληρού πυρήνα της κρατικής δομής, όπως τα Σώματα Ασφαλείας και οι Ένοπλες Δυνάμεις, ισχύει ό,τι και στις προηγούμενες περιπτώσεις : «Είναι πολλά τα λεφτά Άρη!»
Και πάντα, έχουμε και τούτη την «διαβεβαίωση» από την Μνημονιακή Αθλιότητα του εξωτερικού : «Εμείς, ΠΟΤΕ δεν λέμε στην ελληνική κυβέρνηση ΠΩΣ θα επιτύχει τους στόχους των Μνημονίων. «Απλά» λέμε, θέλουμε αυτό το αποτέλεσμα, κι εσείς εφαρμόστε όποια πολιτική θέλετε»!
Το κατάμουτρο φτύσιμο στη νοημοσύνη μας, είναι επαναλαμβανόμενο.
Όταν λένε «κόψτε συντάξεις», «κόψτε μισθούς» (στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα), όταν επιβάλλουν ένα σωρό ρυθμίσεις στον τομέα των εργασιακών σχέσεων και την αγορά εργασίας γενικότερα, όταν σου λένε ξεπουλήστε («αξιοποιείστε») την δημόσια περιουσία, όλα αυτά, δεν αφορούν ποσώς το «πώς» θα πιάσεις τους στόχους σου, είναι, κάτι ως «φιλικές» ας πούμε «υποδείξεις».
Όμως, αν μπορώ να μεμφθώ όσους με φτύνουν αναίσχυντα, τότε, τι μπορώ να πω για τον εαυτό μου, όταν δικαιολογώ από πάνω το φτύσιμο και την ίδια στιγμή να διαμαρτύρομαι;
Tromaktiko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Ελεύθερος ο συλληφθείς για τις επιθέσεις εναντίον των ΜΑΤ στα Εξάρχεια
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Αποκάλυψή! Τι θα σου συμβεί εάν τρως φιστίκια κάθε μέρα!
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
