2017-03-12 11:11:16
Η μυστική συμφωνία μετατρέπεται σε πραγματικότητα
Το 1871 ανακηρύχθηκε στις Βερσαλλίες η Δεύτερη Γερμανική Αυτοκρατορία, ενώ το 1919 υπεγράφη η συνθήκη παράδοσης της ηττημένης Γερμανίας. Φαίνεται ότι τις ημέρες αυτές ο Φρ. Ολάντ αποφάσισε, έστω και άτυπα, να κηρύξει στις Βερσαλλίες την επίσημη γερμανική κυριαρχία πάνω σε μια Ευρώπη που οδηγείται στη διάσπαση και στην κατάρρευση.
Η Γερμανία, η γερμανική οικονομικό-πολιτική ελίτ ποτέ δεν διασφάλισε την ηγεμονία στην Ευρώπη και δεν το επεδίωξε καν. Η ηγεμονία απαιτεί δημοκρατικές αρχές, αλληλεγγύη, κοινά αξιακά και κανονιστικά ιδεώδη. Αντίθετα, η Γερμανία, μετά την επίσημη αναγνώριση της μονοκρατορίας του νεοφιλελεύθερου προτύπου στην Ευρώπη, μεσώ της συνθήκης Μάαστριχτ, επεδίωξε να αποκτήσει την κυριαρχία, την απόλυτη και ανεξέλεγκτη εξουσία, όχι μόνο μέσω της οικονομικής της ισχύος, αλλά και μέσω της υποβάθμισης και περιφρόνησης των δημοκρατικών αρχών για κράτη και λαούς, που δεν άντεξαν στην αρένα του ακραίου ανταγωνισμού που διαμορφώθηκε στο εσωτερικό της ίδιας της Ευρώπης, στην Ευρωζώνη.
Η Γερμανία από την πλευρά της επιδιώκει να χτίσει ένα δικό της «απρόσβλητο φρούριο», μια μεταμοντέρνα Φεουδαρχία, όπου στο κάστρο θα βρίσκεται η ίδια με τη κλειστή ομάδα των «προθύμων», ενώ έξω από το «φρούριο», σε περιφερειακούς κύκλους θα κατατάσσονται, με βαθμίδες αξιολόγησης, οι αποτυχημένοι και οι ανίκανοι, ως ένα είδος σύγχρονων οικονομικό-πολιτικών μετοίκων. Από την άλλη πλευρά, ο μόνος ουσιώδης πολιτικός ρόλος των Γάλλων Προέδρων εξαντλήθηκε στην παρουσία και τη φωτογράφησή τους με τη Γερμανίδα Καγκελάριο. Και όταν «έσβηναν τα φλας» η γερμανική ηγεσία επέβαλλε στις γαλλικές κυβερνήσεις, στο γαλλικό λαό τις επιλογές και τις απαιτήσεις της.
Αυτή ακριβώς η ζοφερή πραγματικότητα συμβολοποιήθηκε και εικονοποιήθηκε στην περίφημη συνάντηση των τεσσάρων ηγετών στις Βερσαλλίες. Ένας Γάλλος πρόεδρος πλήρως αποτυχημένος, στο ναδίρ της δημοφιλίας του ο οποίος διέλυσε το κόμμα του και αποχωρεί σε λίγες εβδομάδες, ένας Ιταλός πρωθυπουργός διορισμένος και αυτός, όπως οι προκάτοχοί του, με τη χώρα του στην κόψη του ξυραφιού, ένας Ισπανός πρωθυπουργός που βαρύνεται με χορεία σκανδάλων και ηγείται κυβέρνησης μειοψηφίας και η Γερμανίδα καγκελάριος που συνειδητοποιεί το τέλος της παντοδυναμίας της. Αυτό το τραγικό «κουαρτέτο» θα αποφασίσει για τις τύχες μας και για την πορεία της Ευρώπης;
Σ.Σ.:
Το παραπάνω κείμενο αποτελεί απόσπασμα κειμένου του κ. Μενέλαου Γκίβαλου, Αν. Καθηγητή Πολιτικής Επιστήμης του Πανεπιστημίου Αθηνών
''The New Daily Mail''
TheNewDailyMail
Το 1871 ανακηρύχθηκε στις Βερσαλλίες η Δεύτερη Γερμανική Αυτοκρατορία, ενώ το 1919 υπεγράφη η συνθήκη παράδοσης της ηττημένης Γερμανίας. Φαίνεται ότι τις ημέρες αυτές ο Φρ. Ολάντ αποφάσισε, έστω και άτυπα, να κηρύξει στις Βερσαλλίες την επίσημη γερμανική κυριαρχία πάνω σε μια Ευρώπη που οδηγείται στη διάσπαση και στην κατάρρευση.
Η Γερμανία, η γερμανική οικονομικό-πολιτική ελίτ ποτέ δεν διασφάλισε την ηγεμονία στην Ευρώπη και δεν το επεδίωξε καν. Η ηγεμονία απαιτεί δημοκρατικές αρχές, αλληλεγγύη, κοινά αξιακά και κανονιστικά ιδεώδη. Αντίθετα, η Γερμανία, μετά την επίσημη αναγνώριση της μονοκρατορίας του νεοφιλελεύθερου προτύπου στην Ευρώπη, μεσώ της συνθήκης Μάαστριχτ, επεδίωξε να αποκτήσει την κυριαρχία, την απόλυτη και ανεξέλεγκτη εξουσία, όχι μόνο μέσω της οικονομικής της ισχύος, αλλά και μέσω της υποβάθμισης και περιφρόνησης των δημοκρατικών αρχών για κράτη και λαούς, που δεν άντεξαν στην αρένα του ακραίου ανταγωνισμού που διαμορφώθηκε στο εσωτερικό της ίδιας της Ευρώπης, στην Ευρωζώνη.
Η Γερμανία από την πλευρά της επιδιώκει να χτίσει ένα δικό της «απρόσβλητο φρούριο», μια μεταμοντέρνα Φεουδαρχία, όπου στο κάστρο θα βρίσκεται η ίδια με τη κλειστή ομάδα των «προθύμων», ενώ έξω από το «φρούριο», σε περιφερειακούς κύκλους θα κατατάσσονται, με βαθμίδες αξιολόγησης, οι αποτυχημένοι και οι ανίκανοι, ως ένα είδος σύγχρονων οικονομικό-πολιτικών μετοίκων. Από την άλλη πλευρά, ο μόνος ουσιώδης πολιτικός ρόλος των Γάλλων Προέδρων εξαντλήθηκε στην παρουσία και τη φωτογράφησή τους με τη Γερμανίδα Καγκελάριο. Και όταν «έσβηναν τα φλας» η γερμανική ηγεσία επέβαλλε στις γαλλικές κυβερνήσεις, στο γαλλικό λαό τις επιλογές και τις απαιτήσεις της.
Αυτή ακριβώς η ζοφερή πραγματικότητα συμβολοποιήθηκε και εικονοποιήθηκε στην περίφημη συνάντηση των τεσσάρων ηγετών στις Βερσαλλίες. Ένας Γάλλος πρόεδρος πλήρως αποτυχημένος, στο ναδίρ της δημοφιλίας του ο οποίος διέλυσε το κόμμα του και αποχωρεί σε λίγες εβδομάδες, ένας Ιταλός πρωθυπουργός διορισμένος και αυτός, όπως οι προκάτοχοί του, με τη χώρα του στην κόψη του ξυραφιού, ένας Ισπανός πρωθυπουργός που βαρύνεται με χορεία σκανδάλων και ηγείται κυβέρνησης μειοψηφίας και η Γερμανίδα καγκελάριος που συνειδητοποιεί το τέλος της παντοδυναμίας της. Αυτό το τραγικό «κουαρτέτο» θα αποφασίσει για τις τύχες μας και για την πορεία της Ευρώπης;
Σ.Σ.:
Το παραπάνω κείμενο αποτελεί απόσπασμα κειμένου του κ. Μενέλαου Γκίβαλου, Αν. Καθηγητή Πολιτικής Επιστήμης του Πανεπιστημίου Αθηνών
''The New Daily Mail''
TheNewDailyMail
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Ο Αλέξης Τσίπρας «με αρετή και τόλμη» σήμερα στην ΕΡΤ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
