2012-05-21 10:58:08
Γράφει ο Παναγιώτης Μαυροειδής
Θα ξεκινήσουμε κατ’ ευθείαν από τους βασικούς συλλογισμούς.
Πάμε ταχύτατα, πολύ γρηγορότερα από ότι ελπίζει ή φοβάται κανείς, σε μια σφοδρότατη σύγκρουση, που δεν θα αφήσει τίποτα όπως ήταν πριν.
Αιτία του πολέμου ασφαλώς είναι η πολιτική των μνημονίων που συμπυκνώνει την αντιδραστική αστική απάντηση στην καπιταλιστική κρίση και στους τριγμούς της ΕΕ.
Το πεδίο πάνω στο οποίο θα εκτυλιχθεί όλο το κουβάρι των αντιθέσεων και των διαφορετικών ταξικών και πολιτικών συμφερόντων θα είναι το μέλλον της σχέσης της Ελλάδας με την ευρωζώνη.
Θα καθορίσει όχι απλά την επόμενη μέρα των επόμενων εκλογών, αλλά τη ζωή των εργαζομένων και του λαού στην Ελλάδα. Σε αυτή τη σύγκρουση θα δοκιμαστούμε οι πάντες, θα κριθούμε με συντριπτικό και ιστορικό τρόπο.
Ο εργαζόμενος που ταλαντώνεται ανάμεσα στο γλίσχρο μισθό και το φόβο της ανεργίας.
Ο νέος που αναζητεί ανάμεσα στο απόλυτο σκύψιμο και στην εξέγερση.
Ο άνεργος, που ψάχνεται ανάμεσα στην τυφλή βία, την φασιστική ακροδεξιά και την επαναστατική αριστερά.
Οι φτωχοί που εξίσου νόμιμα στη συνείδηση τους αναρωτιούνται αν πρέπει να ζήσουν μέσω της διαπόμπευσης των ήδη εργαζομένων και του μοιράσματος της φτώχειας ή με επίθεση στους πλούσιους, στους κυρίαρχους οικονομικά και πολιτικά. Ήδη στις προηγούμενες εκλογές είδαμε πολλά. Συντομότατα θα ΤΑ ΔΟΥΜΕ ΟΛΑ.
Η αβεβαιότητα δεν έχει να κάνει ούτε με την σφοδρότητα ούτε με το χρόνο έλευσης αυτής της βίαιης κοινωνικής και πολιτικής αναμέτρησης. Έχει να κάνει μόνο με το ποια θα είναι η έκβασή της. Οι σκέψεις που θα αναπτυχθούν αναφέρονται σε αυτό το ζήτημα.
Έχουμε λοιπόν και λέμε.
Διάγγελμα Σούλτς από το Λαμπρακιστάν: Αν τολμήσετε θα σας τελειώσουμε «Καμιά χώρα της ΕΕ δεν θα συμφωνήσει να εκταμιευτεί η επόμενη δόση του ελληνικού δανείου, αν η κυβέρνηση δεν τηρήσει τα συμφωνηθέντα…και αυτό σημαίνει ότι το ελληνικό κράτος δεν θα έχει αύριο χρήματα για να πληρώσει μισθούς, συντάξεις και επιδόματα ανεργίας, ούτε για να κρατήσει σε λειτουργία σχολεία να νοσοκομεία» δήλωσε στην ομιλία του στο Μέγαρο Μουσικής, ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Μάρτιν Σουλτς.
Ο σοσιαλδημοκράτης Γερμανός πολιτικός ξεκαθάρισε ότι «εκείνοι που λένε ότι δεν αποδέχονται το μνημόνιο, αλλά μπορούν ταυτόχρονα να μείνουν στην ευρωζώνη τρέφουν φρούδες ελπίδες» και για να γίνει ακόμη πιο σαφής προσέθεσε: «Εκείνοι που υποστηρίζουν ότι η Ελλάδα δεν πρέπει να τηρήσει τις συμφωνίες αποκρύπτουν το γεγονός ότι αυτό θα έχει μόνο μία συνέπεια: την έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη».
Είπε και άλλα ο άθλιος επικυρίαρχος: ‘’Αυτοί που μιλάνε για έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ, δεν λένε τι θα ακολουθήσει. Αποκρύβουν ότι η έξοδος από την Ευρωζώνη θα είναι μόνο η αρχή της φρίκης και ότι θα πληρώσουν τα χειρότερα εκείνοι οι οποίοι ήδη υποφέρουν περισσότερο’’.
Το μήνυμα είναι σαφές. Να σημειώσουμε ότι ο Σούλτς δεν είναι της Μέρκελ, αλλά μέρος του ‘’νέου ανέμου αλλαγής στην ΕΕ’’, δηλαδή σοσιαλδημοκράτης και ομοτράπεζος του Ολάντ.
Ευρωπαίοι βιομήχανοι: ‘’Σώστε το ευρώ τώρα!’’
Μη νομίζει κανείς ότι πρόκειται για απλές κραυγές χρυσοπληρωμένων πολιτικών υπηρετών, που θέλουν να σώσουν τον παχυλό και βρώμικο μισθό τους.
Η ευρωζώνη και η ΕΕ ήταν και είναι στρατηγική επιλογή για τον ευρωπαϊκό καπιταλισμό στον διπλό αγώνα δρόμου απέναντι στους οικονομικούς αντιπάλους του και τις εργαζόμενες τάξεις στην Ευρώπη.
‘’Ως παραγωγοί (βιομήχανοι) γερμανοί και γάλλοι, που έχουν την ευθύνη 1.500 δισεκατομμύρια ευρώ σε πωλήσεις και πέντε εκατομμύρια εργαζόμενων σε όλο τον κόσμο, νοιαζόμαστε για το μέλλον του ευρώ και για την οικονομική και νομισματική ένωση της Ευρώπης’’. Αυτά έλεγαν ακριβώς ένα χρόνο πριν σε έκκληση-διαταγή.
Το έχουν πάρει και προσωπικά. Έχει σημασία ποιοί-ανάμεσα σε άλλους εκπροσώπους των ευρωπαίων βιομηχάνων- υπογράφουν αυτό το κείμενο τελεσίγραφο.
Για όποιον εξακολουθεί με αφέλεια να θεωρεί το ζήτημα του ευρώ θέμα ιδεολογικής εμμονής της αντικαπιταλιστικής αριστεράς ή ουδέτερο τεχνικό ζήτημα, προτείνουμε να ξεχωρίσει τα ονόματα των βιομηχανιών που υπογράφουν το εν λόγω κείμενο: BASF, ThyssenKrupp, Alstom, Siemens, Deutsche Telekom, BMW, Daimler.
Οι εκπρόσωποι του κόσμου του κεφαλαίου, δεν αστειεύονται. Και δεν ξεχνούν ποτέ ότι η πολιτική συμπυκνώνει διαπάλη ταξικών κοινωνικών συμφερόντων. Στην εποχή μας μάλιστα, περισσότερο άμεσα από ποτέ. Δυστυχώς ο κόσμος της εργασίας, συνήθως το προσπερνά…
Είναι ψευτοδίλημμα των αντιπάλων το ‘’μέσα ή έξω από την ευρωζώνη;’’
Και ενώ έτσι τίθεται το ζήτημα σε ότι αφορά την ευρωζώνη, τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ όσο και το ΚΚΕ, για διαφορετικούς λόγους, θεωρούν ψευτοδίλημμα του αντιπάλου το ‘’μέσα ή έξω από την ευρωζώνη;’’.
Ο ΣΥΡΙΖΑ ισχυρίζεται ότι το θέμα της εξόδου από το ευρώ, αποτελεί κινδυνολογικό τρυκ των υπερασπιστών του μνημονίου.
Το ΚΚΕ θεωρεί πως είναι αποπροσανατολισμός έναντι του ερωτήματος ‘’λαϊκή εξουσία ή διαχείριση του καπιταλισμού;’’.
Το πολιτικό αποτέλεσμα είναι περίπου το ίδιο. Η αριστερά δεν τοποθετείται άμεσα και συνεκτικά για το ζήτημα της ευρωζώνης, σε σύνδεση με το σήμερα των μνημονίων και με το αύριο της ανατροπής τους. Συνειδητά ή όχι, διευκολύνεται ο Σούλτς και ο Σαμαράς.
Δεν νοείται όμως ταξική και πολιτική πάλη έξω από τη φύση και το συγκεκριμένο χαρακτήρα του αντιπάλου. Αυτό αποτελεί κατάργηση κάθε διαλεκτικής και προσφυγή στον υποκειμενισμό. Ούτε υπάρχει αριστερή πολιτική αν δεν έχει επαφή με την κοινή λογική.
Η καταγγελία των μνημονίων, εάν πράγματι γίνει, δηλαδή η αθέτηση των πολιτικών που επιβάλλουν και των δανειακών υποχρεώσεων, σημαίνει αυτόματη σύγκρουση με την ΕΚΤ και την ΕΕ. Το κόψιμο της χρηματοδότησης μαζί με την αναπόφευκτη φυγή κεφαλαίων, θα οδηγήσει είτε στην κατάρρευση των πάντων είτε στη λογική αντίδραση της εθνικοποίησης των τραπεζών και του ελέγχου της κίνησης των κεφαλαίων. Η υιοθέτηση εθνικού νομίσματος (αποκλειστικά ή σε συνδυασμό με διαθέσιμα σε ευρώ) θα είναι στοιχειώδης άμυνα αντίδρασης στην πιστωτική ασφυξία και τον ορατό κίνδυνο κλεισίματος των επιχειρήσεων και κατάρρευσης του εμπορίου με το εξωτερικό. Η χρεωκοπία πολλών επιχειρήσεων ή και η ανάγκη αναδιάρθρωσης της παραγωγικής δομής σε νέα βάση και με κριτήρια τις εσωτερικές ανάγκες και την επιβίωση του λαού, οδηγούν σχεδόν μονόδρομα σε εθνικοποίηση μεγάλων μονάδων στους στρατηγικούς κλάδους. Αλλά αυτό σημαίνει σύγκρουση ζωής ή θανάτου με το ελληνικό κεφάλαιο…
Στο επόμενο βήμα της ανατροπής ή αστική εκδικητική ρεβάνς;
Τα παραπάνω ίσως θα έφταναν για να κατανοήσει κάποιος ότι το αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα και η ρήξη με την ΕΕ, δεν είναι ιδεολογική εργολαβία εκ του περισσού, αλλά λογική συνέπεια μιας πολιτικής ακύρωσης των μνημονίων.
Το ένα φέρνει το άλλο, αλλά μην το φανταζόμαστε ως διαδοχή φάσεων και σταδίων με άπειρους χρόνους και επιλογές. Χρόνος δεν υπάρχει για κανέναν. Όλα θα παιχτούν αστραπιαία.
Μην μπερδεύουμε διαφορετικά πράγματα.
Αν μείνουμε σε καθεστώς μνημονίων, ευρωζώνης, με Σαμαρά ή οικουμενικές, πάμε για παρατεταμένο αργό θάνατο διαρκείας. ‘’Υπάρχει χρόνος’’. Η Παλαιστίνη πεθαίνει εδώ και δεκαετίες….
Δε μιλάμε για αυτό όταν λέμε ότι δεν υπάρχει χρόνος. Εννοούμε ότι σε μηδενικό σχεδόν πολιτικό χρόνο, θα κριθεί ένα αποφασιστικό βήμα μπροστά ή μια μεγάλη οπισθοχώρηση. Μιλάμε για την πολιτική έκβαση της σύγκρουσης αυτή την πολιτική στιγμή. Με τον κόσμο στο προσκήνιο, τις εκλογές επί θύρας, την επίθεση των ευρωκρατών, το ξεσάλωμα του ξεδοντιασμένου θιάσου ΝΔ και ΠΑΣΟΚ.
Στις 6 Μάη έγινε ένα μεγάλο πολιτικό βήμα. Ήταν η καταδίκη της πολιτικής των μνημονίων.
Στις 17 Ιούνη, είτε θα πάμε στο επόμενο βήμα για την ανατροπή τους, είτε θα δοκιμάσουμε στην πλάτη μας μια επιθετική αστική εκδικητική ρεβάνς.
Τι ενδεχόμενα έχουμε μπροστά μας;
‘’Αποφεύγουμε΄΄ τη σύγκρουση και πάμε 10 μέτρα κάτω…
Είναι ένα ορατό ενδεχόμενο, οι κυρίαρχες σήμερα δυνάμεις στην αριστερά και βασικά ο ΣΥΡΙΖΑ, να μην δώσουν καν την μάχη. Δυστυχώς, έχουμε αρκετό υλικό για αυτό.
Μας το δίνει ο Δραγασάκης όταν λέει ‘’δεν υπάρχει μονομερής καταγγελία του χρέους’’ ή ο Τσίπρας όταν βεβαιώνει πως ‘’θα κάνω ότι μπορώ για να μείνουμε στο ευρώ’’. Ή ο Σταθάκης όταν λέει ότι ‘’δεν είναι εφικτή’’ ούτε καν η αύξηση του εξευτελιστικού επιδόματος ανεργίας.
Δε θα επιμείνουμε σε αυτές τις τοποθετήσεις, γιατί έχουν σχολιαστεί κατ’ επανάληψη.
Είναι οι τοποθετήσεις του Π. Λαφαζάνη, που μας υποψιάζουν ακόμη περισσότερο, ότι δεν πάνε να δώσουν τη μάχη. Και το λέμε αυτό γιατί ενώ το Αριστερό Ρεύμα αποτελεί την καλύτερη εκδοχή των επιλογών ΣΥΡΙΖΑ, κάθε άλλο παρά φαίνεται να διατυπώνει μια άλλη κατεύθυνση.
Ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, μίλησε την Παρασκευή 18/5/2012 στο Βήμα fm. Ξεχωρίζουμε την έλλειψη οποιασδήποτε αναφοράς - έστω δυνητικής- στο θέμα της ευρωζώνης, όταν έχει βουίξει ο τόπος για αυτό.
Σημειώνουμε την αναφορά του ότι ‘’το πρόγραμμα της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών δεν θα το καταγγείλουμε’’, αλλά ότι ‘’Εμείς θέλουμε να περάσουν υπό δημόσιο έλεγχο για να λειτουργήσουν με έναν διαφορετικό αναπτυξιακό και κοινωνικό, παραγωγικό προσανατολισμό’’.
Με τον ίδιο τρόπο γίνεται καπνός και ο στόχος για εθνικοποιήσεις επιχειρήσεων: ‘’Τώρα, όσον αφορά τις δημόσιες εταιρείες, εμείς λέμε ότι οι στρατηγικοί τομείς της ελληνικής οικονομίας θα περάσουν υπό δημόσιο έλεγχο…. Αυτό θα γίνει όχι με μια αυτόματη πράξη μιας ημέρας, αλλά σταδιακά με ένα χρονικό ορίζοντα μετάβασης. Το πώς ακριβώς θα προχωρήσουμε σε αυτά τα μέτρα, με τι μεταβατική περίοδο, με τι χρονοδιάγραμμα, αυτά όλα θα εξαρτηθούν από πολλούς παράγοντες.Δεν είναι εύκολο να κάνει κανείς μια τοποθέτηση, χωρίς να έχει τη δυνατότητα μέσω μιας κυβέρνησης να μελετήσει τα πράγματα. Αυτή θα είναι η δική μας στρατηγική κατεύθυνση’’.
Φυσικά, δημόσιος έλεγχος είναι άλλο πράγμα από την εθνικοποίηση. Το πρώτο, στην καλύτερη περίπτωση σημαίνει πλειοψηφία των μετοχών στο κράτος, αλλά αυτό δε λέει απαραίτητα και πολλά. Μάλλον σημαίνει ότι το κράτος θα είναι εκεί, μόνο για να πληρώνει.
Ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ τονίζει πως ‘’μια λογική αθρόων γενικών διορισμών, είναι εκτός της δικής μας αντίληψης. Στην ερώτηση, ‘’που τοποθετεί ο ΣΥΡΙΖΑ τον κατώτατο μισθό’’, ένα στέλεχος κόμματος που ενδέχεται να κυβερνήσει αύριο απαντάει: ‘’Δεν είμαι σε θέση να απαντήσω αυτή τη στιγμή. Είναι, όμως, σαφές ότι πρέπει να ξεκινήσει μια σταδιακή ανάκαμψη των μισθών’’.
Ίδια η φιλοσοφία της απάντησης και για την κατάργηση των χαρατσιών: ‘’θα καταργήσουμε μέσα στις νέες συνθήκες και τη νέα πραγματικότητα, αυτά που επιβαρύνουν ιδιαίτερα τους άνεργους, τους χαμηλόμισθους, τις πιο φτωχές και υπό δοκιμασία οικογένειες στη χώρα μας’’. Η γενική θέση για κατάργηση τους μετατρέπεται σε ‘’κατεύθυνση’’ και αντικαθίσταται με τη Βενιζέλεια λογική της εξαίρεσης των ανέργων και φτωχών.
Τα παραπάνω δείχνουν πως οι πιέσεις του συστήματος να κινηθεί ο ΣΥΡΙΖΑ απολύτως εντός του συστήματος, έχουν αποτέλεσμα και καθηλώνουν και τις πιο αριστερές τάσεις του. Σημαίνουν πως πρακτικά ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα ευνοήσει πολιτικά μια αποφασιστική κίνηση του κόσμου προς τα εμπρός. Είτε ως κυβέρνηση με άλλους, είτε ως αντιπολίτευση, θα αρκεστεί στην ικανοποίηση του λαού ότι τιμώρησε, θα πετάξει το μπαλάκι στην Ευρώπη (‘’ευρωπαϊκό το πρόβλημα, ευρωπαϊκή και η λύση, τι να κάνουμε εμείς μόνοι μας;’’) και θα πάει σε μια πολιτική κεφαλοποίηση της εκλογικής νίκης, είτε σε μια μίζερη κυβερνητική διαχείριση αλά Κύπρος.
Ο δρόμος αυτός, αρκετά κοντά στην τοποθέτηση της ηγετικής τάσης του ΣΥΝ, δε θα σημάνει ένα σημειωτόν. Δεν υπάρχει τέτοιο ενδεχόμενο.
Με μια κυβέρνηση κεντροδεξιάς θα πάμε για μια επιθετική αστική ρεβάνς με τεράστια επιδρομή στην κοινωνία στους εργαζόμενους.
Με μια κυβέρνηση κεντροαριστεράς με πυρήνα το ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς σύγκρουση με ευρωζώνη και κεφάλαιο, πάμε επιπλέον και για μια ιδεολογική συντριβή της αριστεράς, κατά το προηγούμενο της Ιταλίας.
Τα παραπάνω δεν είναι μονόδρομος, ούτε μοιραίο ενδεχόμενο.
Σε μια σύγκρουση χωρίς σχέδιο για τη μετα-ευρώ εποχή, κυριολεκτικά σφαγμένοι…
Υπάρχει και άλλο ενδεχόμενο.Είτε επειδή ο αντίπαλος θα το προκαλέσει, είτε με την πίεση του λαϊκού παράγοντα, είτε επειδή η ζωή δεν κάνει συμφωνίες και υπάρχει ο απρόβλεπτος παράγοντας, γίνεται η πρώτη πράξη της νομοθετικής ακύρωσης των μνημονίων (αν και όχι και των δανειακών συμβάσεων) από τη νέα Βουλή. Η πρόταση του ΚΚΕ έχει βάλει μια σφήνα προς τα εκεί. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα απαντήσει μάλλον με αυτό που είπε πρόσφατα ο Παπαδημούλης: ‘’Δεσμευτείτε ότι θα μπείτε σε κυβέρνηση και το συζητάμε’’.
Ωστόσο, χωρίς πολιτική, ιδεολογική, κινηματική, αλλά και τεχνική προετοιμασία, έστω ως ένα δεύτερο σχέδιο, για το τι θα ακολουθήσει- και αυτό περιγράφηκε παραπάνω- ειδικότερα λόγω της σύγκρουσης με την ευρωζώνη, το εργατικό κίνημα και η αριστερά, θα δώσει αυτή τη μάχη με όρους ήττας και συντριβής, με μακροπρόθεσμες αρνητικές συνέπειες.
Όποιος νομίζει ότι θα έχει χρόνο, κάνει μεγάλο λάθος. Υπάρχει σε ένα κόσμο, ειδικά του ΣΥΡΙΖΑ αυτή η αυταπάτη: ‘’Ας ξεκινήσουμε και βλέπουμε. Είμαστε υπέρ του ευρώ, αλλά μέχρι ενός ορίου’’. Με άρνηση όμως του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ να δεσμευτούν εδώ και τώρα σε ένα συνεκτικό σχέδιο μιας μετα-ευρώ εποχής, τα πράγματα θα είναι πολύ δύσκολα. Πολύ περισσότερο αν ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να πείσει ότι η ευρωζώνη είναι καλό πράγμα και ότι η ΕΕ αλλάζει προς το καλύτερο, ποιος λαός θα παλέψει ενάντια στους εκβιασμούς της;
..ή προετοιμασμένοι με ένα συνεκτικό λαϊκό αντικαπιταλιστικό αντιΕΕ πρόγραμμα;
Κατά τη γνώμη μας, είναι ζωτικά αναγκαίο, να προβληθεί ένα συνεκτικό, λογικά συνεπές άμεσο πολιτικό πρόγραμμα ανατροπής, που θα συνδυάζει το πρώτο βήμα καταγγελίας των μνημονίων, με τα επόμενα βήματα μιας άλλης πορείας προς όφελος της κοινωνικής πλειοψηφίας
Η αριστερά, νομιμοποιείται και μπορεί να καλέσει για το επόμενο βήμα ανατροπής και θαψίματος των μνημονίων. Μπορεί και πρέπει να δεσμευτεί, ότι θα απαιτήσει και θα επιβάλλει, κοινοβουλευτικά και εξωκοινοβουλευτικά με τη δράση του λαϊκού κινήματος, νομοθετικές πράξεις ανάκλησης των μνημονίων και των πολιτικών που ορίζουν και θα τις επιβάλει. Αυτό πρακτικά, μεταξύ των άλλων, σημαίνει:
Άμεση καταγγελία των δανειακών συμβάσεων που συνοδεύουν τα δύο μνημόνια, που περιλαμβάνει όλες τις δεσμεύσεις προς τους δανειστές και την τρόικα. Αυτό σημαίνει πως κινούμαστε σε μη αναγνώριση του χρέους και προς μονομερή πλήρη διαγραφή του.
Καταγγελία της νέας δημοσιονομικής συνθήκης της ΕΕ που πρόσφατα συνυπόγραψαν ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑΟΣ στη Βουλή και διατάζει ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς.
Επαναφορά των μισθών, συντάξεων και επιδομάτων ανεργίας στα προ μνημονίων επίπεδα. Επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων και της ισχύος των εργασιακών συμβάσεων. Κατάργηση των ρυθμίσεων για τη μετενέργεια.
Απαγόρευση των απολύσεων.
Κατάργηση όλων των φορομπηχτικών μέτρων, των χαρατσιών και του κεφαλικού φόρου. Μείωση του ΦΠΑ, ειδικά στα είδη πλατιάς λαϊκής κατανάλωσης. Αυξημένη φορολόγηση στο κεφάλαιο.
Να αποδοθούν στα ταμεία τα αποθεματικά που λεηλατήθηκαν από το πρόσφατο «κούρεμα» και το παλαιότερο «σκάνδαλο των ομολόγων».
Ανάκληση των ιδιωτικοποιήσεων
Ένα μαχόμενο ενωτικό εργατικό και ευρύτερο κοινωνικό κίνημα και μέτωπο ανατροπής, στηριγμένο και στην κοινή δράση της αριστεράς πάνω σε αυτούς τους στόχους, θα μπορούσε να επιβάλλει ένα άλλο δρόμο, έξω από την ευρωζώνη την ΕΕ και τον καπιταλισμό, με τον κοινωνικό πλούτο και την εξουσία στα χέρια των εργαζομένων. To αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, θέτει βασικές συντεταγμένες αυτής της άλλης πορείας. Είναι δρόμος εκ των πραγματικών ανταγωνιστικός προς την δήθεν διαπραγμάτευση με τους δανειστές, την παραμονή στη ευρωζώνη και την πολιτική αθώωσης του ελληνικού κεφαλαίου από τις ευθύνες του.
Πως θα επιβληθεί αυτός ο δρόμος;
Η πρωτοβουλία αυτή μεταφέρει τη συζήτηση πραγματικά στο έδαφος του λαού και της αριστεράς, διότι:
Προτάσσει τον προβληματισμό και τον αγώνα για μια αριστερή πολιτική που να απαντά στα προβλήματα και τις αγωνίες του εργαζόμενου κόσμου, των ανέργων και των φτωχών και όχι για μια θολή ‘’αριστερή κυβέρνηση’’ χωρίς πρόγραμμα, έρμαιο της ΕΕ και του ΔΝΤ, αλλά και της ανοχής ή/και στήριξης των αστικών κομμάτων. Η αντικαπιταλιστική αριστερά έχει τοποθετηθεί εδώ και καιρό για μια στάση αρχών απέναντι σε οποιαδήποτε κυβέρνηση προκύψει, με κριτήριο την αριστερή πολιτική και το δυνάμωμα της πάλης από τη σκοπιά της προώθησης των εργατικών και λαϊκών συμφερόντων.
Διαμορφώνεται υλική και αντικειμενική βάση για συμμαχία και οργανική σύνδεση της αριστεράς με συγκεκριμένο μπλοκ κοινωνικών συμφερόντων, αυτών των εργαζόμενων στρωμάτων, εντελώς απαραίτητο μπροστά στην αναπόφευκτη κοινωνική πόλωση. Η πρωτοβουλία της αριστεράς, θα μπορεί να περάσει στον εργαζόμενο λαό. Αυτό σηαμίνει πολιτική μάχη με ταξικούς και κοινωνικούς όρους.
Ο άλλος δρόμος θα είναι αποτέλεσμα ταξικής πάλης, σφοδρών κοινωνικών αγώνων, δράσης ενός οργανωμένου λαού, με επεισόδια εξεγερτικά και επαναστατικά. Ας κοιτάξουμε πίσω μας και γύρω μας να το δούμε αυτό.
Τα τρια αυτά στοιχεία, καθορίζουν και την πολιτική σημασία που έχει η ενισχυμένη πολιτική, ιδεολογική και εκλογική παρουσία της αντικαπιταλιστικής αριστεράς, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, στην αποφασιστική σύγκρουση που κυοφορείται μπροστά στα μάτια μας. Το ειδικό πολιτικό βάρος του αγωνιστικού αντικαπιταλιστικού αντι-ΕΕ προγράμματος, τόσο στο επίπεδο ενός πολιτικοποιημένου αναγεννημένου ταξικά εργατικού κινήματος, όσο και στο στίβο της πολιτικής διαπάλης ενάντια στην πολιτική και την εξουσία του κεφαλαίου από θέσεις εργατικών συμφερόντων και επαναστατικής κομμουνιστικής προοπτικής, υπερβαίνει το ίδιο το εκλογικό αποτέλεσμα.
Είναι μάχη στρατηγικής σημασίας και έτσι πρέπει να δοθεί.
aristeroblog.gr
Θα ξεκινήσουμε κατ’ ευθείαν από τους βασικούς συλλογισμούς.
Πάμε ταχύτατα, πολύ γρηγορότερα από ότι ελπίζει ή φοβάται κανείς, σε μια σφοδρότατη σύγκρουση, που δεν θα αφήσει τίποτα όπως ήταν πριν.
Αιτία του πολέμου ασφαλώς είναι η πολιτική των μνημονίων που συμπυκνώνει την αντιδραστική αστική απάντηση στην καπιταλιστική κρίση και στους τριγμούς της ΕΕ.
Το πεδίο πάνω στο οποίο θα εκτυλιχθεί όλο το κουβάρι των αντιθέσεων και των διαφορετικών ταξικών και πολιτικών συμφερόντων θα είναι το μέλλον της σχέσης της Ελλάδας με την ευρωζώνη.
Θα καθορίσει όχι απλά την επόμενη μέρα των επόμενων εκλογών, αλλά τη ζωή των εργαζομένων και του λαού στην Ελλάδα. Σε αυτή τη σύγκρουση θα δοκιμαστούμε οι πάντες, θα κριθούμε με συντριπτικό και ιστορικό τρόπο.
Ο εργαζόμενος που ταλαντώνεται ανάμεσα στο γλίσχρο μισθό και το φόβο της ανεργίας.
Ο νέος που αναζητεί ανάμεσα στο απόλυτο σκύψιμο και στην εξέγερση.
Ο άνεργος, που ψάχνεται ανάμεσα στην τυφλή βία, την φασιστική ακροδεξιά και την επαναστατική αριστερά.
Οι φτωχοί που εξίσου νόμιμα στη συνείδηση τους αναρωτιούνται αν πρέπει να ζήσουν μέσω της διαπόμπευσης των ήδη εργαζομένων και του μοιράσματος της φτώχειας ή με επίθεση στους πλούσιους, στους κυρίαρχους οικονομικά και πολιτικά. Ήδη στις προηγούμενες εκλογές είδαμε πολλά. Συντομότατα θα ΤΑ ΔΟΥΜΕ ΟΛΑ.
Η αβεβαιότητα δεν έχει να κάνει ούτε με την σφοδρότητα ούτε με το χρόνο έλευσης αυτής της βίαιης κοινωνικής και πολιτικής αναμέτρησης. Έχει να κάνει μόνο με το ποια θα είναι η έκβασή της. Οι σκέψεις που θα αναπτυχθούν αναφέρονται σε αυτό το ζήτημα.
Έχουμε λοιπόν και λέμε.
Διάγγελμα Σούλτς από το Λαμπρακιστάν: Αν τολμήσετε θα σας τελειώσουμε «Καμιά χώρα της ΕΕ δεν θα συμφωνήσει να εκταμιευτεί η επόμενη δόση του ελληνικού δανείου, αν η κυβέρνηση δεν τηρήσει τα συμφωνηθέντα…και αυτό σημαίνει ότι το ελληνικό κράτος δεν θα έχει αύριο χρήματα για να πληρώσει μισθούς, συντάξεις και επιδόματα ανεργίας, ούτε για να κρατήσει σε λειτουργία σχολεία να νοσοκομεία» δήλωσε στην ομιλία του στο Μέγαρο Μουσικής, ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Μάρτιν Σουλτς.
Ο σοσιαλδημοκράτης Γερμανός πολιτικός ξεκαθάρισε ότι «εκείνοι που λένε ότι δεν αποδέχονται το μνημόνιο, αλλά μπορούν ταυτόχρονα να μείνουν στην ευρωζώνη τρέφουν φρούδες ελπίδες» και για να γίνει ακόμη πιο σαφής προσέθεσε: «Εκείνοι που υποστηρίζουν ότι η Ελλάδα δεν πρέπει να τηρήσει τις συμφωνίες αποκρύπτουν το γεγονός ότι αυτό θα έχει μόνο μία συνέπεια: την έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη».
Είπε και άλλα ο άθλιος επικυρίαρχος: ‘’Αυτοί που μιλάνε για έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ, δεν λένε τι θα ακολουθήσει. Αποκρύβουν ότι η έξοδος από την Ευρωζώνη θα είναι μόνο η αρχή της φρίκης και ότι θα πληρώσουν τα χειρότερα εκείνοι οι οποίοι ήδη υποφέρουν περισσότερο’’.
Το μήνυμα είναι σαφές. Να σημειώσουμε ότι ο Σούλτς δεν είναι της Μέρκελ, αλλά μέρος του ‘’νέου ανέμου αλλαγής στην ΕΕ’’, δηλαδή σοσιαλδημοκράτης και ομοτράπεζος του Ολάντ.
Ευρωπαίοι βιομήχανοι: ‘’Σώστε το ευρώ τώρα!’’
Μη νομίζει κανείς ότι πρόκειται για απλές κραυγές χρυσοπληρωμένων πολιτικών υπηρετών, που θέλουν να σώσουν τον παχυλό και βρώμικο μισθό τους.
Η ευρωζώνη και η ΕΕ ήταν και είναι στρατηγική επιλογή για τον ευρωπαϊκό καπιταλισμό στον διπλό αγώνα δρόμου απέναντι στους οικονομικούς αντιπάλους του και τις εργαζόμενες τάξεις στην Ευρώπη.
‘’Ως παραγωγοί (βιομήχανοι) γερμανοί και γάλλοι, που έχουν την ευθύνη 1.500 δισεκατομμύρια ευρώ σε πωλήσεις και πέντε εκατομμύρια εργαζόμενων σε όλο τον κόσμο, νοιαζόμαστε για το μέλλον του ευρώ και για την οικονομική και νομισματική ένωση της Ευρώπης’’. Αυτά έλεγαν ακριβώς ένα χρόνο πριν σε έκκληση-διαταγή.
Το έχουν πάρει και προσωπικά. Έχει σημασία ποιοί-ανάμεσα σε άλλους εκπροσώπους των ευρωπαίων βιομηχάνων- υπογράφουν αυτό το κείμενο τελεσίγραφο.
Για όποιον εξακολουθεί με αφέλεια να θεωρεί το ζήτημα του ευρώ θέμα ιδεολογικής εμμονής της αντικαπιταλιστικής αριστεράς ή ουδέτερο τεχνικό ζήτημα, προτείνουμε να ξεχωρίσει τα ονόματα των βιομηχανιών που υπογράφουν το εν λόγω κείμενο: BASF, ThyssenKrupp, Alstom, Siemens, Deutsche Telekom, BMW, Daimler.
Οι εκπρόσωποι του κόσμου του κεφαλαίου, δεν αστειεύονται. Και δεν ξεχνούν ποτέ ότι η πολιτική συμπυκνώνει διαπάλη ταξικών κοινωνικών συμφερόντων. Στην εποχή μας μάλιστα, περισσότερο άμεσα από ποτέ. Δυστυχώς ο κόσμος της εργασίας, συνήθως το προσπερνά…
Είναι ψευτοδίλημμα των αντιπάλων το ‘’μέσα ή έξω από την ευρωζώνη;’’
Και ενώ έτσι τίθεται το ζήτημα σε ότι αφορά την ευρωζώνη, τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ όσο και το ΚΚΕ, για διαφορετικούς λόγους, θεωρούν ψευτοδίλημμα του αντιπάλου το ‘’μέσα ή έξω από την ευρωζώνη;’’.
Ο ΣΥΡΙΖΑ ισχυρίζεται ότι το θέμα της εξόδου από το ευρώ, αποτελεί κινδυνολογικό τρυκ των υπερασπιστών του μνημονίου.
Το ΚΚΕ θεωρεί πως είναι αποπροσανατολισμός έναντι του ερωτήματος ‘’λαϊκή εξουσία ή διαχείριση του καπιταλισμού;’’.
Το πολιτικό αποτέλεσμα είναι περίπου το ίδιο. Η αριστερά δεν τοποθετείται άμεσα και συνεκτικά για το ζήτημα της ευρωζώνης, σε σύνδεση με το σήμερα των μνημονίων και με το αύριο της ανατροπής τους. Συνειδητά ή όχι, διευκολύνεται ο Σούλτς και ο Σαμαράς.
Δεν νοείται όμως ταξική και πολιτική πάλη έξω από τη φύση και το συγκεκριμένο χαρακτήρα του αντιπάλου. Αυτό αποτελεί κατάργηση κάθε διαλεκτικής και προσφυγή στον υποκειμενισμό. Ούτε υπάρχει αριστερή πολιτική αν δεν έχει επαφή με την κοινή λογική.
Η καταγγελία των μνημονίων, εάν πράγματι γίνει, δηλαδή η αθέτηση των πολιτικών που επιβάλλουν και των δανειακών υποχρεώσεων, σημαίνει αυτόματη σύγκρουση με την ΕΚΤ και την ΕΕ. Το κόψιμο της χρηματοδότησης μαζί με την αναπόφευκτη φυγή κεφαλαίων, θα οδηγήσει είτε στην κατάρρευση των πάντων είτε στη λογική αντίδραση της εθνικοποίησης των τραπεζών και του ελέγχου της κίνησης των κεφαλαίων. Η υιοθέτηση εθνικού νομίσματος (αποκλειστικά ή σε συνδυασμό με διαθέσιμα σε ευρώ) θα είναι στοιχειώδης άμυνα αντίδρασης στην πιστωτική ασφυξία και τον ορατό κίνδυνο κλεισίματος των επιχειρήσεων και κατάρρευσης του εμπορίου με το εξωτερικό. Η χρεωκοπία πολλών επιχειρήσεων ή και η ανάγκη αναδιάρθρωσης της παραγωγικής δομής σε νέα βάση και με κριτήρια τις εσωτερικές ανάγκες και την επιβίωση του λαού, οδηγούν σχεδόν μονόδρομα σε εθνικοποίηση μεγάλων μονάδων στους στρατηγικούς κλάδους. Αλλά αυτό σημαίνει σύγκρουση ζωής ή θανάτου με το ελληνικό κεφάλαιο…
Στο επόμενο βήμα της ανατροπής ή αστική εκδικητική ρεβάνς;
Τα παραπάνω ίσως θα έφταναν για να κατανοήσει κάποιος ότι το αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα και η ρήξη με την ΕΕ, δεν είναι ιδεολογική εργολαβία εκ του περισσού, αλλά λογική συνέπεια μιας πολιτικής ακύρωσης των μνημονίων.
Το ένα φέρνει το άλλο, αλλά μην το φανταζόμαστε ως διαδοχή φάσεων και σταδίων με άπειρους χρόνους και επιλογές. Χρόνος δεν υπάρχει για κανέναν. Όλα θα παιχτούν αστραπιαία.
Μην μπερδεύουμε διαφορετικά πράγματα.
Αν μείνουμε σε καθεστώς μνημονίων, ευρωζώνης, με Σαμαρά ή οικουμενικές, πάμε για παρατεταμένο αργό θάνατο διαρκείας. ‘’Υπάρχει χρόνος’’. Η Παλαιστίνη πεθαίνει εδώ και δεκαετίες….
Δε μιλάμε για αυτό όταν λέμε ότι δεν υπάρχει χρόνος. Εννοούμε ότι σε μηδενικό σχεδόν πολιτικό χρόνο, θα κριθεί ένα αποφασιστικό βήμα μπροστά ή μια μεγάλη οπισθοχώρηση. Μιλάμε για την πολιτική έκβαση της σύγκρουσης αυτή την πολιτική στιγμή. Με τον κόσμο στο προσκήνιο, τις εκλογές επί θύρας, την επίθεση των ευρωκρατών, το ξεσάλωμα του ξεδοντιασμένου θιάσου ΝΔ και ΠΑΣΟΚ.
Στις 6 Μάη έγινε ένα μεγάλο πολιτικό βήμα. Ήταν η καταδίκη της πολιτικής των μνημονίων.
Στις 17 Ιούνη, είτε θα πάμε στο επόμενο βήμα για την ανατροπή τους, είτε θα δοκιμάσουμε στην πλάτη μας μια επιθετική αστική εκδικητική ρεβάνς.
Τι ενδεχόμενα έχουμε μπροστά μας;
‘’Αποφεύγουμε΄΄ τη σύγκρουση και πάμε 10 μέτρα κάτω…
Είναι ένα ορατό ενδεχόμενο, οι κυρίαρχες σήμερα δυνάμεις στην αριστερά και βασικά ο ΣΥΡΙΖΑ, να μην δώσουν καν την μάχη. Δυστυχώς, έχουμε αρκετό υλικό για αυτό.
Μας το δίνει ο Δραγασάκης όταν λέει ‘’δεν υπάρχει μονομερής καταγγελία του χρέους’’ ή ο Τσίπρας όταν βεβαιώνει πως ‘’θα κάνω ότι μπορώ για να μείνουμε στο ευρώ’’. Ή ο Σταθάκης όταν λέει ότι ‘’δεν είναι εφικτή’’ ούτε καν η αύξηση του εξευτελιστικού επιδόματος ανεργίας.
Δε θα επιμείνουμε σε αυτές τις τοποθετήσεις, γιατί έχουν σχολιαστεί κατ’ επανάληψη.
Είναι οι τοποθετήσεις του Π. Λαφαζάνη, που μας υποψιάζουν ακόμη περισσότερο, ότι δεν πάνε να δώσουν τη μάχη. Και το λέμε αυτό γιατί ενώ το Αριστερό Ρεύμα αποτελεί την καλύτερη εκδοχή των επιλογών ΣΥΡΙΖΑ, κάθε άλλο παρά φαίνεται να διατυπώνει μια άλλη κατεύθυνση.
Ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, μίλησε την Παρασκευή 18/5/2012 στο Βήμα fm. Ξεχωρίζουμε την έλλειψη οποιασδήποτε αναφοράς - έστω δυνητικής- στο θέμα της ευρωζώνης, όταν έχει βουίξει ο τόπος για αυτό.
Σημειώνουμε την αναφορά του ότι ‘’το πρόγραμμα της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών δεν θα το καταγγείλουμε’’, αλλά ότι ‘’Εμείς θέλουμε να περάσουν υπό δημόσιο έλεγχο για να λειτουργήσουν με έναν διαφορετικό αναπτυξιακό και κοινωνικό, παραγωγικό προσανατολισμό’’.
Με τον ίδιο τρόπο γίνεται καπνός και ο στόχος για εθνικοποιήσεις επιχειρήσεων: ‘’Τώρα, όσον αφορά τις δημόσιες εταιρείες, εμείς λέμε ότι οι στρατηγικοί τομείς της ελληνικής οικονομίας θα περάσουν υπό δημόσιο έλεγχο…. Αυτό θα γίνει όχι με μια αυτόματη πράξη μιας ημέρας, αλλά σταδιακά με ένα χρονικό ορίζοντα μετάβασης. Το πώς ακριβώς θα προχωρήσουμε σε αυτά τα μέτρα, με τι μεταβατική περίοδο, με τι χρονοδιάγραμμα, αυτά όλα θα εξαρτηθούν από πολλούς παράγοντες.Δεν είναι εύκολο να κάνει κανείς μια τοποθέτηση, χωρίς να έχει τη δυνατότητα μέσω μιας κυβέρνησης να μελετήσει τα πράγματα. Αυτή θα είναι η δική μας στρατηγική κατεύθυνση’’.
Φυσικά, δημόσιος έλεγχος είναι άλλο πράγμα από την εθνικοποίηση. Το πρώτο, στην καλύτερη περίπτωση σημαίνει πλειοψηφία των μετοχών στο κράτος, αλλά αυτό δε λέει απαραίτητα και πολλά. Μάλλον σημαίνει ότι το κράτος θα είναι εκεί, μόνο για να πληρώνει.
Ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ τονίζει πως ‘’μια λογική αθρόων γενικών διορισμών, είναι εκτός της δικής μας αντίληψης. Στην ερώτηση, ‘’που τοποθετεί ο ΣΥΡΙΖΑ τον κατώτατο μισθό’’, ένα στέλεχος κόμματος που ενδέχεται να κυβερνήσει αύριο απαντάει: ‘’Δεν είμαι σε θέση να απαντήσω αυτή τη στιγμή. Είναι, όμως, σαφές ότι πρέπει να ξεκινήσει μια σταδιακή ανάκαμψη των μισθών’’.
Ίδια η φιλοσοφία της απάντησης και για την κατάργηση των χαρατσιών: ‘’θα καταργήσουμε μέσα στις νέες συνθήκες και τη νέα πραγματικότητα, αυτά που επιβαρύνουν ιδιαίτερα τους άνεργους, τους χαμηλόμισθους, τις πιο φτωχές και υπό δοκιμασία οικογένειες στη χώρα μας’’. Η γενική θέση για κατάργηση τους μετατρέπεται σε ‘’κατεύθυνση’’ και αντικαθίσταται με τη Βενιζέλεια λογική της εξαίρεσης των ανέργων και φτωχών.
Τα παραπάνω δείχνουν πως οι πιέσεις του συστήματος να κινηθεί ο ΣΥΡΙΖΑ απολύτως εντός του συστήματος, έχουν αποτέλεσμα και καθηλώνουν και τις πιο αριστερές τάσεις του. Σημαίνουν πως πρακτικά ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα ευνοήσει πολιτικά μια αποφασιστική κίνηση του κόσμου προς τα εμπρός. Είτε ως κυβέρνηση με άλλους, είτε ως αντιπολίτευση, θα αρκεστεί στην ικανοποίηση του λαού ότι τιμώρησε, θα πετάξει το μπαλάκι στην Ευρώπη (‘’ευρωπαϊκό το πρόβλημα, ευρωπαϊκή και η λύση, τι να κάνουμε εμείς μόνοι μας;’’) και θα πάει σε μια πολιτική κεφαλοποίηση της εκλογικής νίκης, είτε σε μια μίζερη κυβερνητική διαχείριση αλά Κύπρος.
Ο δρόμος αυτός, αρκετά κοντά στην τοποθέτηση της ηγετικής τάσης του ΣΥΝ, δε θα σημάνει ένα σημειωτόν. Δεν υπάρχει τέτοιο ενδεχόμενο.
Με μια κυβέρνηση κεντροδεξιάς θα πάμε για μια επιθετική αστική ρεβάνς με τεράστια επιδρομή στην κοινωνία στους εργαζόμενους.
Με μια κυβέρνηση κεντροαριστεράς με πυρήνα το ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς σύγκρουση με ευρωζώνη και κεφάλαιο, πάμε επιπλέον και για μια ιδεολογική συντριβή της αριστεράς, κατά το προηγούμενο της Ιταλίας.
Τα παραπάνω δεν είναι μονόδρομος, ούτε μοιραίο ενδεχόμενο.
Σε μια σύγκρουση χωρίς σχέδιο για τη μετα-ευρώ εποχή, κυριολεκτικά σφαγμένοι…
Υπάρχει και άλλο ενδεχόμενο.Είτε επειδή ο αντίπαλος θα το προκαλέσει, είτε με την πίεση του λαϊκού παράγοντα, είτε επειδή η ζωή δεν κάνει συμφωνίες και υπάρχει ο απρόβλεπτος παράγοντας, γίνεται η πρώτη πράξη της νομοθετικής ακύρωσης των μνημονίων (αν και όχι και των δανειακών συμβάσεων) από τη νέα Βουλή. Η πρόταση του ΚΚΕ έχει βάλει μια σφήνα προς τα εκεί. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα απαντήσει μάλλον με αυτό που είπε πρόσφατα ο Παπαδημούλης: ‘’Δεσμευτείτε ότι θα μπείτε σε κυβέρνηση και το συζητάμε’’.
Ωστόσο, χωρίς πολιτική, ιδεολογική, κινηματική, αλλά και τεχνική προετοιμασία, έστω ως ένα δεύτερο σχέδιο, για το τι θα ακολουθήσει- και αυτό περιγράφηκε παραπάνω- ειδικότερα λόγω της σύγκρουσης με την ευρωζώνη, το εργατικό κίνημα και η αριστερά, θα δώσει αυτή τη μάχη με όρους ήττας και συντριβής, με μακροπρόθεσμες αρνητικές συνέπειες.
Όποιος νομίζει ότι θα έχει χρόνο, κάνει μεγάλο λάθος. Υπάρχει σε ένα κόσμο, ειδικά του ΣΥΡΙΖΑ αυτή η αυταπάτη: ‘’Ας ξεκινήσουμε και βλέπουμε. Είμαστε υπέρ του ευρώ, αλλά μέχρι ενός ορίου’’. Με άρνηση όμως του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ να δεσμευτούν εδώ και τώρα σε ένα συνεκτικό σχέδιο μιας μετα-ευρώ εποχής, τα πράγματα θα είναι πολύ δύσκολα. Πολύ περισσότερο αν ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να πείσει ότι η ευρωζώνη είναι καλό πράγμα και ότι η ΕΕ αλλάζει προς το καλύτερο, ποιος λαός θα παλέψει ενάντια στους εκβιασμούς της;
..ή προετοιμασμένοι με ένα συνεκτικό λαϊκό αντικαπιταλιστικό αντιΕΕ πρόγραμμα;
Κατά τη γνώμη μας, είναι ζωτικά αναγκαίο, να προβληθεί ένα συνεκτικό, λογικά συνεπές άμεσο πολιτικό πρόγραμμα ανατροπής, που θα συνδυάζει το πρώτο βήμα καταγγελίας των μνημονίων, με τα επόμενα βήματα μιας άλλης πορείας προς όφελος της κοινωνικής πλειοψηφίας
Η αριστερά, νομιμοποιείται και μπορεί να καλέσει για το επόμενο βήμα ανατροπής και θαψίματος των μνημονίων. Μπορεί και πρέπει να δεσμευτεί, ότι θα απαιτήσει και θα επιβάλλει, κοινοβουλευτικά και εξωκοινοβουλευτικά με τη δράση του λαϊκού κινήματος, νομοθετικές πράξεις ανάκλησης των μνημονίων και των πολιτικών που ορίζουν και θα τις επιβάλει. Αυτό πρακτικά, μεταξύ των άλλων, σημαίνει:
Άμεση καταγγελία των δανειακών συμβάσεων που συνοδεύουν τα δύο μνημόνια, που περιλαμβάνει όλες τις δεσμεύσεις προς τους δανειστές και την τρόικα. Αυτό σημαίνει πως κινούμαστε σε μη αναγνώριση του χρέους και προς μονομερή πλήρη διαγραφή του.
Καταγγελία της νέας δημοσιονομικής συνθήκης της ΕΕ που πρόσφατα συνυπόγραψαν ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑΟΣ στη Βουλή και διατάζει ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς.
Επαναφορά των μισθών, συντάξεων και επιδομάτων ανεργίας στα προ μνημονίων επίπεδα. Επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων και της ισχύος των εργασιακών συμβάσεων. Κατάργηση των ρυθμίσεων για τη μετενέργεια.
Απαγόρευση των απολύσεων.
Κατάργηση όλων των φορομπηχτικών μέτρων, των χαρατσιών και του κεφαλικού φόρου. Μείωση του ΦΠΑ, ειδικά στα είδη πλατιάς λαϊκής κατανάλωσης. Αυξημένη φορολόγηση στο κεφάλαιο.
Να αποδοθούν στα ταμεία τα αποθεματικά που λεηλατήθηκαν από το πρόσφατο «κούρεμα» και το παλαιότερο «σκάνδαλο των ομολόγων».
Ανάκληση των ιδιωτικοποιήσεων
Ένα μαχόμενο ενωτικό εργατικό και ευρύτερο κοινωνικό κίνημα και μέτωπο ανατροπής, στηριγμένο και στην κοινή δράση της αριστεράς πάνω σε αυτούς τους στόχους, θα μπορούσε να επιβάλλει ένα άλλο δρόμο, έξω από την ευρωζώνη την ΕΕ και τον καπιταλισμό, με τον κοινωνικό πλούτο και την εξουσία στα χέρια των εργαζομένων. To αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, θέτει βασικές συντεταγμένες αυτής της άλλης πορείας. Είναι δρόμος εκ των πραγματικών ανταγωνιστικός προς την δήθεν διαπραγμάτευση με τους δανειστές, την παραμονή στη ευρωζώνη και την πολιτική αθώωσης του ελληνικού κεφαλαίου από τις ευθύνες του.
Πως θα επιβληθεί αυτός ο δρόμος;
Η πρωτοβουλία αυτή μεταφέρει τη συζήτηση πραγματικά στο έδαφος του λαού και της αριστεράς, διότι:
Προτάσσει τον προβληματισμό και τον αγώνα για μια αριστερή πολιτική που να απαντά στα προβλήματα και τις αγωνίες του εργαζόμενου κόσμου, των ανέργων και των φτωχών και όχι για μια θολή ‘’αριστερή κυβέρνηση’’ χωρίς πρόγραμμα, έρμαιο της ΕΕ και του ΔΝΤ, αλλά και της ανοχής ή/και στήριξης των αστικών κομμάτων. Η αντικαπιταλιστική αριστερά έχει τοποθετηθεί εδώ και καιρό για μια στάση αρχών απέναντι σε οποιαδήποτε κυβέρνηση προκύψει, με κριτήριο την αριστερή πολιτική και το δυνάμωμα της πάλης από τη σκοπιά της προώθησης των εργατικών και λαϊκών συμφερόντων.
Διαμορφώνεται υλική και αντικειμενική βάση για συμμαχία και οργανική σύνδεση της αριστεράς με συγκεκριμένο μπλοκ κοινωνικών συμφερόντων, αυτών των εργαζόμενων στρωμάτων, εντελώς απαραίτητο μπροστά στην αναπόφευκτη κοινωνική πόλωση. Η πρωτοβουλία της αριστεράς, θα μπορεί να περάσει στον εργαζόμενο λαό. Αυτό σηαμίνει πολιτική μάχη με ταξικούς και κοινωνικούς όρους.
Ο άλλος δρόμος θα είναι αποτέλεσμα ταξικής πάλης, σφοδρών κοινωνικών αγώνων, δράσης ενός οργανωμένου λαού, με επεισόδια εξεγερτικά και επαναστατικά. Ας κοιτάξουμε πίσω μας και γύρω μας να το δούμε αυτό.
Τα τρια αυτά στοιχεία, καθορίζουν και την πολιτική σημασία που έχει η ενισχυμένη πολιτική, ιδεολογική και εκλογική παρουσία της αντικαπιταλιστικής αριστεράς, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, στην αποφασιστική σύγκρουση που κυοφορείται μπροστά στα μάτια μας. Το ειδικό πολιτικό βάρος του αγωνιστικού αντικαπιταλιστικού αντι-ΕΕ προγράμματος, τόσο στο επίπεδο ενός πολιτικοποιημένου αναγεννημένου ταξικά εργατικού κινήματος, όσο και στο στίβο της πολιτικής διαπάλης ενάντια στην πολιτική και την εξουσία του κεφαλαίου από θέσεις εργατικών συμφερόντων και επαναστατικής κομμουνιστικής προοπτικής, υπερβαίνει το ίδιο το εκλογικό αποτέλεσμα.
Είναι μάχη στρατηγικής σημασίας και έτσι πρέπει να δοθεί.
aristeroblog.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Το «ευχαριστώ» του Βάργκας
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
