2017-03-25 09:46:11
1. Βρισκόμαστε μπροστά στη διπλή εορτή της 25ης Μαρτίου και καλούμαστε να πάρουμε εκείνα τα μηνύματα που εκπέμπονται και τα οποία χρειαζόμαστε για την καθημερινότητά μας. Μηνύματα διαχρονικά, αιώνια, μοναδικά και αληθινά, που εξασφαλίζουν μια αληθινή διαχρονικά ζωή. Εορτάζουμε καταρχήν τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου. Το χαρμόσυνο άγγελμα που κομίζει ο Αρχάγγελος στην Παναγία μας, μεταφέροντας το μήνυμα της χαράς και της ελπίδας, για τη σωτηρία του ανθρώπου, κάνει την ανθρωπότητα να μετράει αντίστροφα και να προετοιμάζεται για την ελευθερία της, αφού ο ερχομός του Μεσσία, θα της χαρίσει την ζωή εκείνη, σπάζοντας τα δεσμά του Άδου και του θανάτου. Η Παναγία σε αυτό το μήνυμα, σε αυτήν την πρόκληση, συγκατατίθεται να γίνει η γέφυρα που θα ενωθεί ο ουρανός με τη γη, ώστε να κατέβει αρχικά ο Θεός στη γη και στη συνέχεια να μπορούν να ανεβαίνουν οι άνθρωποι στον ουρανό, από τη γη. Μέσα από το γεγονός του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, βλέπουμε τη συνομιλία ή ακόμα και τη συνεργασία του Θείου και του ανθρώπινου παράγοντα.
2. Το δεύτερο γεγονός που εορτάζουμε την ίδια ημέρα, έχει να κάνει πάλι με ένα χαρμόσυνο μήνυμα, με έναν ευαγγελισμό, με μία λύτρωση, αυτή τη φορά του έθνους μας, του γένους μας, από τη σκλαβιά και τα σκοτάδια των τεσσάρων και πλέον αιώνων που ακολούθησαν μετά την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως και την εδραίωση και εξάπλωση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Την 25η Μαρτίου, καλούμαστε να δούμε τα πρόσωπα εκείνα, που έδωσαν το είναι και τον δυναμισμό τους, προκειμένου να προσφέρουν στις επόμενες γενιές το πολυτιμότερο αγαθό, μιας ευνοούμενης κοινωνίας, που δεν είναι άλλο από την ελευθερία της.
3. Καλούμαστε και σήμερα να επαναφέρουμε στο μυαλό μας, πρόσωπα, γεγονότα, τοποθεσίες, μάχες, γνωμικά, λόγια καρδιακά και ζεστά και οτιδήποτε άλλο σχετίζεται με εκείνον τον αγώνα, προκειμένου να δούμε ότι και σήμερα στη δική μας εποχή, που καλούμαστε να δώσουμε τις δικές μας μάχες, δεν πρέπει να υστερούμε σε ηρωισμό, αυταπάρνηση, αγωνιστικότητα, έχοντας πάνω από όλα τη βεβαιότητα, ότι η Υπέρμαχος Στρατηγός, για μια ακόμα φορά, όπως και στο παρελθόν έτσι και τώρα, αλλά και στο μέλλον, θα είναι δίπλα στο πλευρό του Έλληνα Ορθόδοξου αγωνιστή, που αγωνίζεται έχοντας ως σημαία και όπλα του, την πίστη του στο Θεό, στις αξίες, στα ιδανικά και στην πατρίδα του.
4. Τα χρόνια που ακολούθησαν μετά την πτώση της Βασιλεύουσας όπως είπαμε, ήταν πάρα πολύ δύσκολα και μαρτυρικά. Κανείς δεν περίμενε ότι αυτή η σκλαβιά, θα κρατούσε τόσα χρόνια. Κανείς δεν περίμενε ότι ο κατακτητής θα έκανε τα πάντα όχι για να επιβληθεί και να κυριαρχήσει, αλλά για να εξαφανίσει αυτόν το λαό, που προσπαθούσε συντετριμμένος και εξουθενωμένος, να επιζήσει πάνω στις στάχτες και τα αποκαΐδια του παρελθόντος. Αυτό που δεν περίμενε κανένας και αυτό είναι πραγματικά ένα θαύμα ανεξήγητο θα μπορούσαμε να πούμε, είναι ότι ο Έλληνας κατάφερε να ζήσει, αλλά το σπουδαιότερο, να αποτινάξει από πάνω του τη σκλαβιά και το ζυγό και έδωσε το μήνυμα ότι τίποτα δεν είναι απόρθητο και ανίκητο, αρκεί να έχεις καρδιά και πίστη.
5. Στο σημείο αυτό είναι καλό να δούμε πολύ περιληπτικά τα προβλήματα εκείνης της εποχής, αλλά και την ανάγκη που έκανε τους «ραγιάδες», να σηκώσουν κεφάλι και να απαιτήσουν την ελευθερία τους. Ήθελαν μια ελευθερία πραγματική, ουσιαστική, μακριά από καταστάσεις που θα τους έφερναν στην ίδια ή και χειρότερη θέση που βρίσκονταν ή θα τους οδηγούσαν σε άλλες μορφές δουλείας και υποτέλειας. Ο Ελληνισμός όλα αυτά τα χρόνια, αλλά και πριν την άλωση, βρισκόταν ανάμεσα σε δυο συμπληγάδες πέτρες, τους Φράγκους της Δύσης από την μια, και τους Τούρκους από την άλλη, να ροκανίζουν προς ίδιον όφελος ένα-ένα τα κομμάτια αυτού του λαού, που έφτασε με τον Μέγα Αλέξανδρο στο παρελθόν μέχρι τα βάθη της Ανατολής, στη συνέχεια δημιούργησε μια Βυζαντινή αυτοκρατορία, με μια ακτινοβολία που έφτανε στα πέρατα της οικουμένης στηριζόμενη αυτή η αυτοκρατορία πάνω στα γερά θεμέλια του πανάρχαιου ελληνικού πολιτισμού, που έδωσε τα φώτα σε όλους και σε όλα.
6. Ένα άλλο πρόβλημα που έκανε την κατάσταση αποπνικτική, ήταν οι εξισλαμισμοί των υποδούλων Ελλήνων, που ήταν συνεχείς και κατά περιόδους έντονοι, σε συνδυασμό με τα παιδομαζώματα που τροφοδοτούσαν τον Οθωμανικό στρατό με γενίτσαρους. Και δεν σταματούμε εκεί, υπήρχαν και οι κεφαλικοί φόροι, τα «χαράτσια» που επέβαλλε ο κατακτητής, ενώ οι συνεχείς εξευτελισμοί και οι ταπεινώσεις, δοκίμαζαν τα όρια των αντοχών τους, οδηγώντας κάποιους στο να αντισταθούν και να ομολογήσουν την πίστη τους στο Θεό και να κάνουν τη δική τους επανάσταση θα λέγαμε, πριν την επανάσταση και να έχουμε έτσι την χορεία των νεομαρτύρων, που το αίμα τους πότισε τη σκλαβωμένη Ελλάδα, από το ένα άκρο της, μέχρι το άλλο και τροφοδότησε με δυναμισμό και ενεργητικότητα τους αγωνιστές μας, ώστε να δώσουν και αυτοί με τη σειρά τους τις μάχες εκείνες, που μας χάρισαν την ελευθερία.
7. Ένα επίσης σοβαρό πρόβλημα που υπήρχε εκείνη την εποχή ήταν ότι η παιδεία και η μόρφωση, περιήλθαν σε αξιοθρήνητη κατάσταση. Τα σχολεία λιγοστά, έως ανύπαρκτα. Η αμορφωσιά πλάκωσε βαριά τους Έλληνες. Η Ελληνική γλώσσα, υποβαθμίστηκε και σε πολλές περιπτώσεις άρχισε να ξεχνιέται, μαζί με την ιστορία, την πίστη, τις παραδόσεις, τα ήθη και τα έθιμα. Μικρές, αλλά σωτήριες εστίες αντίστασης, τα κρυφά σχολειά, που σήμερα κάποιοι «ιστορικοί», ανιστόρητοι, αμφισβητούν την ύπαρξή και την προσφορά τους. Τα κρυφά σχολεία, ανοργάνωτα και αποσπασματικά, προσπαθούσαν μέσα από την πίστη και την αφοσίωση των απλών ανώνυμων παπάδων και καλογέρων, να διδάσκουν, μέσα από το ψαλτήρι και την οκτώηχο, την ελληνική γλώσσα.
8. Πολλές φορές προσπάθησαν οι Έλληνες να αποτινάξουν τον τουρκικό ζυγό. Αρκετές φορές ξεσηκώθηκαν και επαναστάτησαν, για να κερδίσουν την ελευθερία τους. Πολλές υποσχέσεις έλαβαν, αλλά καμία βοήθεια και δυστυχώς τα αποτελέσματα δεν ήταν τα επιθυμητά. Κατά τους τέσσερις αιώνες σκλαβιάς, είχαμε γύρω στις 70 επαναστάσεις στον ελλαδικό χώρο, οι οποίες πάντοτε πνίγονταν στο αίμα και ο τύραννος μετά, γινόταν ακόμα πιο σκληρός και αδυσώπητος, σκορπίζοντας τον θάνατο, τον τρόμο και τον φόβο, αποθαρρύνοντας κάθε νέα απόπειρα για μια νέα επανάσταση. Και οι Έλληνες δεν σταματούσαν, συνέχιζαν και επαναλάμβαναν το εγχείρημά τους, πιστεύοντας ότι κάποια φορά θα νικήσουν, θα ψάλλουν το «Χριστός Ανέστη», όπως και έγινε.
9. Μπροστά σε αυτήν την κατάσταση κάποιοι δεν άντεξαν και πήραν τα βουνά. Κυνηγημένοι μα ελεύθεροι, ζούσαν σαν τα αγρίμια, με τη ρετσινιά του «κλέφτη», του «χαΐνη». Μια ρετσινιά, που η αλήθεια των πραγμάτων την έκαμε τίτλο τιμής και σήμερα να είμαστε υπερήφανοι, που είχαμε τέτοιους προγόνους, που προτίμησαν : «καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή». Άλλοι πάλι πήραν τον δρόμο της ξενιτειάς και άλλοι σαν τους Σουλιώτες, βρήκαν καταφύγιο σε μέρη δυσπρόσιτα αλλά ήσυχα, καταφρονεμένα, τιμημένα, από τον φιλάργυρο κατακτητή. Όμως ο πόθος της λευτεριάς δεν έσβηνε, παρ’ όλες τις δυσκολίες και τις αποτυχίες, παρά μόνο φούντωνε όλο και περισσότερο.
10. Άνθρωποι φωτισμένοι, αφοσιωμένοι, ευλογημένοι, συχνά θυσιάζοντας την ζωή τους την ίδια, φρόντιζαν να κρατούν αναμμένη την φλόγα της ελπίδας για το γένος, όπως ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, αυτός ο απλός και αεικίνητος καλόγερος, που πέρασε και κήρυξε σε όλα τα μέρη της Ηπείρου και της Μακεδονίας, εμψυχώνοντας και διδάσκοντας τους ανθρώπους, αλλά και προφητεύοντας την λευτεριά και τα λοιπά μελλούμενα. Ακούραστα προέτρεπε τους ραγιάδες να ιδρύουν σχολειά, να ξαναμάθουν την γλώσσα τους, να στερεωθούν στην πίστη τους, να αρνηθούν τους εξισλαμισμούς, να μείνουν ενωμένοι, μονιασμένοι και αγαπημένοι. Στην διασπορά από την άλλη, λόγιοι σαν τον Αδαμάντιο Κοραή μετέφεραν στο υπόδουλο γένος τις ιδέες της ελευθερίας και της ισότητας που τότε ξυπνούσαν στην Ευρώπη. Υπήρξαν ποιητές σαν τον Ρήγα Φεραίο, που οραματίζονταν μια πατρίδα μεγάλη και ένδοξη κατά το αρχαίο κάλλος και με τα επαναστατικά κείμενά τους, έσπερναν τον σπόρο της λευτεριάς.
11. Έτσι στις αρχές του 1800, η επανάσταση άρχισε να ζυμώνεται, να καλλιεργείται και να διαδίδεται με έναν πιο οργανωμένο τρόπο, από ότι τις άλλες φορές. Δεν πήγαινε άλλο. Η Ευρώπη άλλαζε, ο κόσμος όλος άλλαζε, έπρεπε και η Ελλάδα να αλλάξει και να διεκδικήσει την θέση της στο νέο περιβάλλον. Αυτήν την φορά η επανάσταση έπρεπε να πετύχει, όπως και πέτυχε. Έτσι μυστικά η Φιλική Εταιρεία που ιδρύθηκε στην Οδησσό, μεθόδευε την προετοιμασία του ξεσηκωμού, φροντίζοντας κάθε δυνατή λεπτομέρεια, μυώντας στις τάξεις της ψυχωμένους πατριώτες, και καταρτίζοντάς τους σε φρόνημα, οργάνωση και υλικά μέσα, όσο αυτό ήταν δυνατό.
12. Και δόθηκε το σύνθημα και ρίχτηκαν όλοι στη μάχη. Ξεκίνησε μια άνιση μάχη, ένας αγώνας που έδωσε και πάλι καινούρια θύματα, καινούριους ήρωες και μάρτυρες, που θυσιάστηκαν, προκειμένου να χαρίσουν ένα καλύτερο μέλλον, σε έναν λαό, πεντάφτωχο και εξαθλιωμένο, ένα βήμα πριν τον θάνατο. Κανένας δεν έμεινε αμέτοχος. Κανένας δεν αποποιήθηκε των ευθυνών και των πράξεών του. Δεν υπήρχε περίπτωση για αναβολή και για οποιαδήποτε συζήτηση. «Ελευθερία ή θάνατος», ήταν το σύνθημα του αγώνα, ο σκοπός και στόχος των αγωνιστών. Νέα παλληκάρια, με το σπαθί και το ντουφέκι, αγωνίστηκαν μέχρι το τέλος. Οι αρματολοί και οι κλέφτες, έδωσαν το δικό τους παρόν σε αυτό το κάλεσμα. Καραβοκύρηδες και καπεταναίοι, έγιναν μπουρλοτιέρηδες και πυρπολητές. Παπάδες, καλόγεροι και δεσποτάδες μπροστά, να ευλογούν με το ένα χέρι με το Σταυρό και με το άλλο να πολεμούν σαν λιοντάρια, ανεμίζοντας το ράσο της προσφοράς. Γυναίκες και παιδιά, με φρόνημα ακατάβλητο και παλικαρίσιο, έδιδαν τη δική τους παρουσία και τον δικό τους τόνο, στον αγώνα της ελευθερίας. Όλοι μαζί, όλοι ενωμένοι και μονιασμένοι, να ψάλλουν και να τραγουδούν, να χαίρονται και να πονούν, αλλά να μην σταματούν.
13. Ο πόθος της λευτεριάς δεν μπορούσε να ελεγχθεί, δεν μπορούσε πλέον να συμμαζευτεί. Οι βαριές μνήμες της μακρόχρονης σκλαβιάς, δίνουν δύναμη στους αγωνιστές, να πολεμήσουν και να καταφέρουν το ακατόρθωτο. Παντού οι Τουρκικές φρουρές παραδίδονται ή υποχωρούν και οι Έλληνες πλέον, αναπνέουν ελεύθερα τον αέρα της δικής των θυσίας και προσφοράς, γράφοντας νέες σελίδες ένδοξης ιστορίας, αυτοθυσίας και ηρωισμού. Νέα πρόσωπα έρχονται να προστεθούν δίπλα στα πρόσωπα του Θεμιστοκλή, του Μιλτιάδη, του Μεγάλου Αλεξάνδρου, του Παλαιολόγου, όπως του Αθανασίου Διάκου, του Κολοκοτρώνη, του Καραϊσκάκη, του Κανάρη, του Παπαφλέσσα, του Σαλώνων Ησαΐου, της Μπουμπουλίνας κ.α.. Νέες τοποθεσίες έρχονται να αποκαλύψουν την ανίκητη ψυχή του Έλληνα και να αποτελέσουν τη συνέχεια της ιστορίας που γράφτηκε στη Σαλαμίνα, στις Θερμοπύλες, στον Μαραθώνα, στις Πλαταιές, όπως Αλαμάνα, Γραβιά, Μανιάκι, Δερβενάκια κ.α..
14. Τα λόγια του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, είναι χαρακτηριστικά του κλίματος και της ψυχολογίας των αγωνιστών, που τους έκανε να πετύχουν την περιπόθητη ελευθερία:«Όταν εμβήκα εις την Τριπολιτσά, με έδειξαν τον Πλάτανο εις το παζάρι όπου εκρέμαγαν τους Έλληνας. Αναστέναξα και είπα: «Άϊντε, πόσοι από το σόγι μου και από το έθνος μου εκρεμάσθηκαν εκεί», και διέταξα και το έκοψαν.».Συγκίνηση και ρίγη προκαλούν τα λόγια αυτά, που δείχνουν τον καημό του Έλληνα, που τετρακόσια χρόνια δεν γέλασε, παρά μόνο έκλαιγε και πονούσε. Όμως μέσα στις νίκες και τις επιτυχίες, υπήρξαν και μεγάλες καταστροφές που προκάλεσε ο κατακτητής σε αντίποινα της εξεγέρσεως αυτής, αφού δεν έμεινε με σταυρωμένα χέρια. Οι σφαγές που ακολούθησαν με ότι συνεπάγεται με αυτό, οδήγησαν στην ερήμωση της επαναστατημένης Ελλάδας. Η νέα Ελλάδα καλείται να αρχίσει από το μηδέν. Αυτό όμως δεν τη φοβίζει. Είναι χαρακτηριστικά τα λόγια του Κολοκοτρώνη, που έλεγε : «την Ελλάδα θέλομεν και ας τρώγωμεν πέτρες», ή αυτό που έλεγε ο Μακρυγιάννης:«Να ’ρθεί ένας να μου ειπεί ότι θα πάει ομπρός η πατρίδα, στρέγομαι να μου βγάλει και τα δυο μου μάτια. Ότι αν είμαι στραβός και η πατρίδα μου είναι καλά, με θρέφει. Αν είναι η πατρίδα μου αχαμνά, δέκα μάτια να ’χω, στραβός θανά είμαι».
15. Σήμερα που εορτάζουμε την Εθνική μας εορτή, σήμερα που τιμούμε και μνημονεύουμε τους ήρωες και αγωνιστές του 21, σήμερα που κάνουμε επετειακές εκδηλώσεις και παρελάσεις και οτιδήποτε άλλο, που αρμόζει, ώστε να τιμήσουμε αυτά τα πρόσωπα, σήμερα που οι συνθήκες και ο τρόπος ζωής πολλές φορές γίνεται αποπνικτικός και επικίνδυνος για την ελεύθερη πορεία μας μέσα στο παγκόσμιο γίγνεσθαι, καλούμαστε να εμπνευστούμε από το παράδειγμα αυτών των ηρώων και ομολογητών της πίστεως και της πατρίδας μας. Το 1821 είναι και θα παραμείνει μέσα στο διάβα των αιώνων ένα χρυσωρυχείο όπως έχει αποκληθεί, προτύπων, ηρώων, παράδειγμα αυτοθυσίας και διδαγμάτων, για κάθε πρόσωπο που επιθυμεί να διατηρήσει ανόθευτο και αναλλοίωτο το πρόσωπό του, απαλλαγμένο από οποιαδήποτε μορφή δουλείας και υποτέλειας.
kranos
2. Το δεύτερο γεγονός που εορτάζουμε την ίδια ημέρα, έχει να κάνει πάλι με ένα χαρμόσυνο μήνυμα, με έναν ευαγγελισμό, με μία λύτρωση, αυτή τη φορά του έθνους μας, του γένους μας, από τη σκλαβιά και τα σκοτάδια των τεσσάρων και πλέον αιώνων που ακολούθησαν μετά την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως και την εδραίωση και εξάπλωση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Την 25η Μαρτίου, καλούμαστε να δούμε τα πρόσωπα εκείνα, που έδωσαν το είναι και τον δυναμισμό τους, προκειμένου να προσφέρουν στις επόμενες γενιές το πολυτιμότερο αγαθό, μιας ευνοούμενης κοινωνίας, που δεν είναι άλλο από την ελευθερία της.
3. Καλούμαστε και σήμερα να επαναφέρουμε στο μυαλό μας, πρόσωπα, γεγονότα, τοποθεσίες, μάχες, γνωμικά, λόγια καρδιακά και ζεστά και οτιδήποτε άλλο σχετίζεται με εκείνον τον αγώνα, προκειμένου να δούμε ότι και σήμερα στη δική μας εποχή, που καλούμαστε να δώσουμε τις δικές μας μάχες, δεν πρέπει να υστερούμε σε ηρωισμό, αυταπάρνηση, αγωνιστικότητα, έχοντας πάνω από όλα τη βεβαιότητα, ότι η Υπέρμαχος Στρατηγός, για μια ακόμα φορά, όπως και στο παρελθόν έτσι και τώρα, αλλά και στο μέλλον, θα είναι δίπλα στο πλευρό του Έλληνα Ορθόδοξου αγωνιστή, που αγωνίζεται έχοντας ως σημαία και όπλα του, την πίστη του στο Θεό, στις αξίες, στα ιδανικά και στην πατρίδα του.
4. Τα χρόνια που ακολούθησαν μετά την πτώση της Βασιλεύουσας όπως είπαμε, ήταν πάρα πολύ δύσκολα και μαρτυρικά. Κανείς δεν περίμενε ότι αυτή η σκλαβιά, θα κρατούσε τόσα χρόνια. Κανείς δεν περίμενε ότι ο κατακτητής θα έκανε τα πάντα όχι για να επιβληθεί και να κυριαρχήσει, αλλά για να εξαφανίσει αυτόν το λαό, που προσπαθούσε συντετριμμένος και εξουθενωμένος, να επιζήσει πάνω στις στάχτες και τα αποκαΐδια του παρελθόντος. Αυτό που δεν περίμενε κανένας και αυτό είναι πραγματικά ένα θαύμα ανεξήγητο θα μπορούσαμε να πούμε, είναι ότι ο Έλληνας κατάφερε να ζήσει, αλλά το σπουδαιότερο, να αποτινάξει από πάνω του τη σκλαβιά και το ζυγό και έδωσε το μήνυμα ότι τίποτα δεν είναι απόρθητο και ανίκητο, αρκεί να έχεις καρδιά και πίστη.
5. Στο σημείο αυτό είναι καλό να δούμε πολύ περιληπτικά τα προβλήματα εκείνης της εποχής, αλλά και την ανάγκη που έκανε τους «ραγιάδες», να σηκώσουν κεφάλι και να απαιτήσουν την ελευθερία τους. Ήθελαν μια ελευθερία πραγματική, ουσιαστική, μακριά από καταστάσεις που θα τους έφερναν στην ίδια ή και χειρότερη θέση που βρίσκονταν ή θα τους οδηγούσαν σε άλλες μορφές δουλείας και υποτέλειας. Ο Ελληνισμός όλα αυτά τα χρόνια, αλλά και πριν την άλωση, βρισκόταν ανάμεσα σε δυο συμπληγάδες πέτρες, τους Φράγκους της Δύσης από την μια, και τους Τούρκους από την άλλη, να ροκανίζουν προς ίδιον όφελος ένα-ένα τα κομμάτια αυτού του λαού, που έφτασε με τον Μέγα Αλέξανδρο στο παρελθόν μέχρι τα βάθη της Ανατολής, στη συνέχεια δημιούργησε μια Βυζαντινή αυτοκρατορία, με μια ακτινοβολία που έφτανε στα πέρατα της οικουμένης στηριζόμενη αυτή η αυτοκρατορία πάνω στα γερά θεμέλια του πανάρχαιου ελληνικού πολιτισμού, που έδωσε τα φώτα σε όλους και σε όλα.
6. Ένα άλλο πρόβλημα που έκανε την κατάσταση αποπνικτική, ήταν οι εξισλαμισμοί των υποδούλων Ελλήνων, που ήταν συνεχείς και κατά περιόδους έντονοι, σε συνδυασμό με τα παιδομαζώματα που τροφοδοτούσαν τον Οθωμανικό στρατό με γενίτσαρους. Και δεν σταματούμε εκεί, υπήρχαν και οι κεφαλικοί φόροι, τα «χαράτσια» που επέβαλλε ο κατακτητής, ενώ οι συνεχείς εξευτελισμοί και οι ταπεινώσεις, δοκίμαζαν τα όρια των αντοχών τους, οδηγώντας κάποιους στο να αντισταθούν και να ομολογήσουν την πίστη τους στο Θεό και να κάνουν τη δική τους επανάσταση θα λέγαμε, πριν την επανάσταση και να έχουμε έτσι την χορεία των νεομαρτύρων, που το αίμα τους πότισε τη σκλαβωμένη Ελλάδα, από το ένα άκρο της, μέχρι το άλλο και τροφοδότησε με δυναμισμό και ενεργητικότητα τους αγωνιστές μας, ώστε να δώσουν και αυτοί με τη σειρά τους τις μάχες εκείνες, που μας χάρισαν την ελευθερία.
7. Ένα επίσης σοβαρό πρόβλημα που υπήρχε εκείνη την εποχή ήταν ότι η παιδεία και η μόρφωση, περιήλθαν σε αξιοθρήνητη κατάσταση. Τα σχολεία λιγοστά, έως ανύπαρκτα. Η αμορφωσιά πλάκωσε βαριά τους Έλληνες. Η Ελληνική γλώσσα, υποβαθμίστηκε και σε πολλές περιπτώσεις άρχισε να ξεχνιέται, μαζί με την ιστορία, την πίστη, τις παραδόσεις, τα ήθη και τα έθιμα. Μικρές, αλλά σωτήριες εστίες αντίστασης, τα κρυφά σχολειά, που σήμερα κάποιοι «ιστορικοί», ανιστόρητοι, αμφισβητούν την ύπαρξή και την προσφορά τους. Τα κρυφά σχολεία, ανοργάνωτα και αποσπασματικά, προσπαθούσαν μέσα από την πίστη και την αφοσίωση των απλών ανώνυμων παπάδων και καλογέρων, να διδάσκουν, μέσα από το ψαλτήρι και την οκτώηχο, την ελληνική γλώσσα.
8. Πολλές φορές προσπάθησαν οι Έλληνες να αποτινάξουν τον τουρκικό ζυγό. Αρκετές φορές ξεσηκώθηκαν και επαναστάτησαν, για να κερδίσουν την ελευθερία τους. Πολλές υποσχέσεις έλαβαν, αλλά καμία βοήθεια και δυστυχώς τα αποτελέσματα δεν ήταν τα επιθυμητά. Κατά τους τέσσερις αιώνες σκλαβιάς, είχαμε γύρω στις 70 επαναστάσεις στον ελλαδικό χώρο, οι οποίες πάντοτε πνίγονταν στο αίμα και ο τύραννος μετά, γινόταν ακόμα πιο σκληρός και αδυσώπητος, σκορπίζοντας τον θάνατο, τον τρόμο και τον φόβο, αποθαρρύνοντας κάθε νέα απόπειρα για μια νέα επανάσταση. Και οι Έλληνες δεν σταματούσαν, συνέχιζαν και επαναλάμβαναν το εγχείρημά τους, πιστεύοντας ότι κάποια φορά θα νικήσουν, θα ψάλλουν το «Χριστός Ανέστη», όπως και έγινε.
9. Μπροστά σε αυτήν την κατάσταση κάποιοι δεν άντεξαν και πήραν τα βουνά. Κυνηγημένοι μα ελεύθεροι, ζούσαν σαν τα αγρίμια, με τη ρετσινιά του «κλέφτη», του «χαΐνη». Μια ρετσινιά, που η αλήθεια των πραγμάτων την έκαμε τίτλο τιμής και σήμερα να είμαστε υπερήφανοι, που είχαμε τέτοιους προγόνους, που προτίμησαν : «καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή». Άλλοι πάλι πήραν τον δρόμο της ξενιτειάς και άλλοι σαν τους Σουλιώτες, βρήκαν καταφύγιο σε μέρη δυσπρόσιτα αλλά ήσυχα, καταφρονεμένα, τιμημένα, από τον φιλάργυρο κατακτητή. Όμως ο πόθος της λευτεριάς δεν έσβηνε, παρ’ όλες τις δυσκολίες και τις αποτυχίες, παρά μόνο φούντωνε όλο και περισσότερο.
10. Άνθρωποι φωτισμένοι, αφοσιωμένοι, ευλογημένοι, συχνά θυσιάζοντας την ζωή τους την ίδια, φρόντιζαν να κρατούν αναμμένη την φλόγα της ελπίδας για το γένος, όπως ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, αυτός ο απλός και αεικίνητος καλόγερος, που πέρασε και κήρυξε σε όλα τα μέρη της Ηπείρου και της Μακεδονίας, εμψυχώνοντας και διδάσκοντας τους ανθρώπους, αλλά και προφητεύοντας την λευτεριά και τα λοιπά μελλούμενα. Ακούραστα προέτρεπε τους ραγιάδες να ιδρύουν σχολειά, να ξαναμάθουν την γλώσσα τους, να στερεωθούν στην πίστη τους, να αρνηθούν τους εξισλαμισμούς, να μείνουν ενωμένοι, μονιασμένοι και αγαπημένοι. Στην διασπορά από την άλλη, λόγιοι σαν τον Αδαμάντιο Κοραή μετέφεραν στο υπόδουλο γένος τις ιδέες της ελευθερίας και της ισότητας που τότε ξυπνούσαν στην Ευρώπη. Υπήρξαν ποιητές σαν τον Ρήγα Φεραίο, που οραματίζονταν μια πατρίδα μεγάλη και ένδοξη κατά το αρχαίο κάλλος και με τα επαναστατικά κείμενά τους, έσπερναν τον σπόρο της λευτεριάς.
11. Έτσι στις αρχές του 1800, η επανάσταση άρχισε να ζυμώνεται, να καλλιεργείται και να διαδίδεται με έναν πιο οργανωμένο τρόπο, από ότι τις άλλες φορές. Δεν πήγαινε άλλο. Η Ευρώπη άλλαζε, ο κόσμος όλος άλλαζε, έπρεπε και η Ελλάδα να αλλάξει και να διεκδικήσει την θέση της στο νέο περιβάλλον. Αυτήν την φορά η επανάσταση έπρεπε να πετύχει, όπως και πέτυχε. Έτσι μυστικά η Φιλική Εταιρεία που ιδρύθηκε στην Οδησσό, μεθόδευε την προετοιμασία του ξεσηκωμού, φροντίζοντας κάθε δυνατή λεπτομέρεια, μυώντας στις τάξεις της ψυχωμένους πατριώτες, και καταρτίζοντάς τους σε φρόνημα, οργάνωση και υλικά μέσα, όσο αυτό ήταν δυνατό.
12. Και δόθηκε το σύνθημα και ρίχτηκαν όλοι στη μάχη. Ξεκίνησε μια άνιση μάχη, ένας αγώνας που έδωσε και πάλι καινούρια θύματα, καινούριους ήρωες και μάρτυρες, που θυσιάστηκαν, προκειμένου να χαρίσουν ένα καλύτερο μέλλον, σε έναν λαό, πεντάφτωχο και εξαθλιωμένο, ένα βήμα πριν τον θάνατο. Κανένας δεν έμεινε αμέτοχος. Κανένας δεν αποποιήθηκε των ευθυνών και των πράξεών του. Δεν υπήρχε περίπτωση για αναβολή και για οποιαδήποτε συζήτηση. «Ελευθερία ή θάνατος», ήταν το σύνθημα του αγώνα, ο σκοπός και στόχος των αγωνιστών. Νέα παλληκάρια, με το σπαθί και το ντουφέκι, αγωνίστηκαν μέχρι το τέλος. Οι αρματολοί και οι κλέφτες, έδωσαν το δικό τους παρόν σε αυτό το κάλεσμα. Καραβοκύρηδες και καπεταναίοι, έγιναν μπουρλοτιέρηδες και πυρπολητές. Παπάδες, καλόγεροι και δεσποτάδες μπροστά, να ευλογούν με το ένα χέρι με το Σταυρό και με το άλλο να πολεμούν σαν λιοντάρια, ανεμίζοντας το ράσο της προσφοράς. Γυναίκες και παιδιά, με φρόνημα ακατάβλητο και παλικαρίσιο, έδιδαν τη δική τους παρουσία και τον δικό τους τόνο, στον αγώνα της ελευθερίας. Όλοι μαζί, όλοι ενωμένοι και μονιασμένοι, να ψάλλουν και να τραγουδούν, να χαίρονται και να πονούν, αλλά να μην σταματούν.
13. Ο πόθος της λευτεριάς δεν μπορούσε να ελεγχθεί, δεν μπορούσε πλέον να συμμαζευτεί. Οι βαριές μνήμες της μακρόχρονης σκλαβιάς, δίνουν δύναμη στους αγωνιστές, να πολεμήσουν και να καταφέρουν το ακατόρθωτο. Παντού οι Τουρκικές φρουρές παραδίδονται ή υποχωρούν και οι Έλληνες πλέον, αναπνέουν ελεύθερα τον αέρα της δικής των θυσίας και προσφοράς, γράφοντας νέες σελίδες ένδοξης ιστορίας, αυτοθυσίας και ηρωισμού. Νέα πρόσωπα έρχονται να προστεθούν δίπλα στα πρόσωπα του Θεμιστοκλή, του Μιλτιάδη, του Μεγάλου Αλεξάνδρου, του Παλαιολόγου, όπως του Αθανασίου Διάκου, του Κολοκοτρώνη, του Καραϊσκάκη, του Κανάρη, του Παπαφλέσσα, του Σαλώνων Ησαΐου, της Μπουμπουλίνας κ.α.. Νέες τοποθεσίες έρχονται να αποκαλύψουν την ανίκητη ψυχή του Έλληνα και να αποτελέσουν τη συνέχεια της ιστορίας που γράφτηκε στη Σαλαμίνα, στις Θερμοπύλες, στον Μαραθώνα, στις Πλαταιές, όπως Αλαμάνα, Γραβιά, Μανιάκι, Δερβενάκια κ.α..
14. Τα λόγια του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, είναι χαρακτηριστικά του κλίματος και της ψυχολογίας των αγωνιστών, που τους έκανε να πετύχουν την περιπόθητη ελευθερία:«Όταν εμβήκα εις την Τριπολιτσά, με έδειξαν τον Πλάτανο εις το παζάρι όπου εκρέμαγαν τους Έλληνας. Αναστέναξα και είπα: «Άϊντε, πόσοι από το σόγι μου και από το έθνος μου εκρεμάσθηκαν εκεί», και διέταξα και το έκοψαν.».Συγκίνηση και ρίγη προκαλούν τα λόγια αυτά, που δείχνουν τον καημό του Έλληνα, που τετρακόσια χρόνια δεν γέλασε, παρά μόνο έκλαιγε και πονούσε. Όμως μέσα στις νίκες και τις επιτυχίες, υπήρξαν και μεγάλες καταστροφές που προκάλεσε ο κατακτητής σε αντίποινα της εξεγέρσεως αυτής, αφού δεν έμεινε με σταυρωμένα χέρια. Οι σφαγές που ακολούθησαν με ότι συνεπάγεται με αυτό, οδήγησαν στην ερήμωση της επαναστατημένης Ελλάδας. Η νέα Ελλάδα καλείται να αρχίσει από το μηδέν. Αυτό όμως δεν τη φοβίζει. Είναι χαρακτηριστικά τα λόγια του Κολοκοτρώνη, που έλεγε : «την Ελλάδα θέλομεν και ας τρώγωμεν πέτρες», ή αυτό που έλεγε ο Μακρυγιάννης:«Να ’ρθεί ένας να μου ειπεί ότι θα πάει ομπρός η πατρίδα, στρέγομαι να μου βγάλει και τα δυο μου μάτια. Ότι αν είμαι στραβός και η πατρίδα μου είναι καλά, με θρέφει. Αν είναι η πατρίδα μου αχαμνά, δέκα μάτια να ’χω, στραβός θανά είμαι».
15. Σήμερα που εορτάζουμε την Εθνική μας εορτή, σήμερα που τιμούμε και μνημονεύουμε τους ήρωες και αγωνιστές του 21, σήμερα που κάνουμε επετειακές εκδηλώσεις και παρελάσεις και οτιδήποτε άλλο, που αρμόζει, ώστε να τιμήσουμε αυτά τα πρόσωπα, σήμερα που οι συνθήκες και ο τρόπος ζωής πολλές φορές γίνεται αποπνικτικός και επικίνδυνος για την ελεύθερη πορεία μας μέσα στο παγκόσμιο γίγνεσθαι, καλούμαστε να εμπνευστούμε από το παράδειγμα αυτών των ηρώων και ομολογητών της πίστεως και της πατρίδας μας. Το 1821 είναι και θα παραμείνει μέσα στο διάβα των αιώνων ένα χρυσωρυχείο όπως έχει αποκληθεί, προτύπων, ηρώων, παράδειγμα αυτοθυσίας και διδαγμάτων, για κάθε πρόσωπο που επιθυμεί να διατηρήσει ανόθευτο και αναλλοίωτο το πρόσωπό του, απαλλαγμένο από οποιαδήποτε μορφή δουλείας και υποτέλειας.
kranos
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
''ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΤΩΝ ΚΟΥΡΕΛΗΔΩΝ''
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
ΚΥΡ. ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ: ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΗ ΕΥΡΩΠΗ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
