2012-03-12 09:45:39
γράφει η Soraya Sepahpour-Ulrich* Πρέπει να φοβόμαστε περισσότερο έναν ανειλικρινή και κακό φίλο από ένα άγριο θηρίο; Ένα άγριο θηρίο μπορεί να διαλύσει το σώμα μας, αλλά ένας κακός φίλος θα διαλύσει το μυαλό μας. - Βούδας
Οι σχέσεις της Αμερικής με το Ισραήλ εξηγούνται πάντα από τους πολιτικούς των δύο πλευρών ως «φιλία». Σήμερα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά κατά τη διάρκεια της «φιλίας» τους, η σχέση αυτή φέρνει στο νου την ιστορία του «Τούβλου και του Δικαστή».
Σύμφωνα με την αγγλική λαογραφία, το Τούβλο (Βλάκας) παραπονέθηκε στο Δικαστή ότι ενοχλείται από μύγες. Ο Δικαστής έδωσε άδεια στο Τούβλο να τις χτυπήσει οπουδήποτε τους βλέπει. Παρατηρώντας μια μεγάλη μύγα στη μύτη του Δικαστή, το Τούβλο τον κτύπησε δυνατά με γροθιά, συντρίβοντας τη μύγα -και τη μύτη του Δικαστή.
Το Ισραήλ, ενοχλημένο με την άρνηση του Ιράν να μη κάνει χρήση των δικαιωμάτων που του έχουν χορηγηθεί βάσει του διεθνούς δικαίου και συνθηκών, και επειδή αντέχει στην αδικία, απαίτησε από τις Ηνωμένες Πολιτείες όχι μόνο να επιβάλουν εξοντωτικές κυρώσεις στο Ιράν, αλλά και να κηρύξουν εμπάργκο στο πετρέλαιο του Ιράν. Η συμμόρφωση της Αμερικής με τις εν λόγω παράλογες και σκληρές απαιτήσεις οδήγησε με τη σειρά της στην προοπτική αντιποίνων που θα μπορούσαν να σταματήσουν τη ροή του πετρελαίου από τα στενά του Ορμούζ, στερώντας τον κόσμο από περίπου του 35% του συνόλου των αναγκών του σε πετρέλαιο.
Όπως έγραψε ο Ted Koppel, μάλλον αφελώς, στην εφημερίδα New York Times (στις 24 Φεβρουαρίου 2006) «Η διατήρηση της ροής του πετρελαίου από τον Περσικό Κόλπο μέσω των Στενών του Ορμούζ ήταν ο ακρογωνιαίος λίθος της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής για περισσότερο από μισό αιώνα» (1)
. Συμμορφώνοντας με τις επιθυμίες του Ισραήλ, όχι μόνο η Αμερική ενήργησε σε αντίθεση με τη μακροχρόνια εξωτερική πολιτική της, παραβίασε τις διεθνείς συνθήκες, αλλά προκάλεσε επίσης ζημιά στο εθνικό συμφέρον της, δημιουργώντας μια έλλειψη που έστειλε στα ύψη τις τιμές των καυσίμων περιορίζοντας την οικονομία.
Μια δημοσκόπηση του Μαρτίου 2012 είναι ενδεικτική των τρομερών συνεπειών αυτής της απόφασης για την οικονομία των ΗΠΑ. Η δημοσκόπηση δείχνει ότι το 85% των Αμερικανών θέλουν τον Πρόεδρο και το Κογκρέσο να «λάβουν άμεσα μέτρα για να προσπαθήσουν να ελέγξουν την άνοδο της τιμής των καυσίμων». Η ειρωνεία είναι πως είναι ο πρόεδρος και το Κογκρέσο, ακολουθούντες το Ισραήλ και τα λόμπι του στις ΗΠΑ, που έχουν προκαλέσει την αύξηση της τιμής του πετρελαίου.
Μια απλή εξίσωση καθορίζει την τιμή του πετρελαίου: προσφορά και ζήτηση (που εξαρτάται, κατά καιρούς από άλλους μεταβλητούς παράγοντες, όπως οι κερδοσκόποι, ειδικά σε περιόδους πολιτικής κρίσης, και τη πολιτική των διυλιστηρίων πετρελαίου, λαμβάνοντας υπόψη ότι πολλά από τα διυλιστήρια πετρελαίου στην Αμερική και αλλού είναι ιδιοκτησία του Ισραήλ -βλέπε τη σημείωση (1). Υπάρχουν πολλές εμπειρικές ενδείξεις που να υποδεικνύουν την αύξηση των τιμών σε περίπτωση διακοπής του εφοδιασμού του πετρελαίου.
Η ιρανική επανάσταση και ο πόλεμος Ιράν-Ιράκ 1980-88 εκτιμάται ότι έχει κοστίσει στις ΗΠΑ 355 δισ. δολάρια λόγω των υψηλότερων τιμών του πετρελαίου (Τ. Stauffer, 2003) (2). Οι διακοπές παραγωγής πετρελαίου που προηγήθηκαν της ιρανικής επανάστασης 1978-79 μείωσαν την ιρανική παραγωγή πετρελαίου κατά 3,8 εκατομμύρια βαρέλια την ημέρα για 3 μήνες. Παρόλο που η παραγωγή του υπόλοιπου κόσμου αυξήθηκε κατά 1,8 εκατ. βαρέλια για να αντισταθμίσει την απώλεια, η καθαρή απώλεια για τον κόσμο ήταν 150 εκατομμύρια βαρέλια πετρελαίου, γεγονός αυτό και μόνο που οδήγησε σε σύνθετο αποτέλεσμα μιας καθαρής απώλειας για την οικονομία των ΗΠΑ που εκτιμάται σε δισεκατομμύρια δολάρια το 1979 και 1980 (Deese & Nye 1981) (3). Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι κατά την περίοδο αυτή η Κίνα ήταν καθαρή εξαγωγέας πετρελαίου και έγινε καθαρή εισαγωγέας το 1993.
Αγνοώντας αυτά τα στατιστικά στοιχεία, προχώρησαν σε εμπάργκο του πετρελαίου, το οποίο χωρίς αμφιβολία θα έχει επιπτώσεις πολύ πιο σοβαρές από αυτές των παραπάνω περιόδων. Αυτή η τραγική κατάσταση δεν προκαλεί καμία ανησυχία στους Ισραηλινούς -χάρη στην Αμερική έχουν την «πλάτη τους» εξασφαλισμένη. Το φορτίο το έχει η Αμερική, εξαιτίας του ανανεώσιμου μνημονίου συμφωνίας για 15 χρόνια του 1975 που υπέγραψε με το Ισραήλ, με κόστος δισεκατομμυρίων δολαρίων για τους Αμερικανούς φορολογουμένους το χρόνο, σε επιδοτήσεις πετρελαίου.
Η παράγραφος (β) του παραρτήματος του ΜΣ ορίζει ότι: «Αν το πετρέλαιο που χρειάζεται το Ισραήλ για να πληροί όλες τις κανονικές ανάγκες του για την εγχώρια κατανάλωση δεν είναι διαθέσιμο στην αγορά σε συνθήκες όπου οι ποσοτικοί περιορισμοί μέσω εμπάργκου ή αλλιώς αποτρέπουν επίσης τις Ηνωμένες Πολιτείες από την προμήθεια πετρελαίου για την κάλυψη των κανονικών αναγκών τους, η κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών θα διαθέτει αμέσως πετρέλαιο για αγορά από το Ισραήλ, σύμφωνα με τον τύπο διατήρησης και κατανομής της Διεθνούς Υπηρεσίας Ενέργειας, όπως εφαρμόζεται από την κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών, προκειμένου να πληρούν τις βασικές ανάγκες του Ισραήλ. Αν το Ισραήλ δεν είναι σε θέση να εξασφαλίσει τα απαραίτητα μέσα για τη μεταφορά του πετρελαίου προς το Ισραήλ, η κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών θα καταβάλει κάθε δυνατή προσπάθεια για να βοηθήσει το Ισραήλ να διασφαλίσει τα αναγκαία μεταφορικά μέσα». (4).
Το 85% των Αμερικανών που ζητούν «άμεση δράση» από το Κογκρέσο και τον Πρόεδρο, θα πρέπει να υπενθυμίσουν στην κυβέρνηση την έρευνα του 2008 που αναπτύχθηκε από τους οικονομολόγους Dean DeRosa και Gary Hufbauer που διασαφήσει καθαρά ότι η άρση των κυρώσεων των Ηνωμένων Πολιτειών κατά του Ιράν θα μείωνε τη τιμή του πετρελαίου παγκοσμίως κατά 10%, με ετήσια εξοικονόμηση 38-76 δισ. δολάρια για τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Όμως, οι Αμερικανοί που συνθλίβονται κάτω από το βάρος των κυρώσεων και του εμπάργκου πετρελαίου, ζητώντας δράση από την κυβέρνηση, θα πρέπει να έχουμε κατά νου ότι το Ισραήλ δεν είναι φίλος, και το Ιράν δεν είναι μύγα.
*Η Soraya Sepahpour-Ulrich έχει μεταπτυχιακό τίτλο στη Δημόσια Διπλωματία από το USC Annenberg για Επικοινωνία και Δημοσιογραφία και την USC Σχολή Διεθνών Σχέσεων. Είναι μια ανεξάρτητη ερευνήτρια και συγγραφέας, με έμφαση στην εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ και στον ρόλο των ομάδων συμφερόντων (λόμπυ) με επιρροή στην αμερικανική εξωτερική πολιτική.
Σημειώσεις
Some recent examples of Israeli oil refinery takeovers include a 2006 takeover - Alon USA Energy Inc. gained a foothold in California 's lucrative gasoline market Monday, announcing plans to buy Paramount Petroleum Corp. and Edgington Oil Co.” (Alon Buys 2 Refiners in State: Elizabeth Douglass. Los Angeles Times. Los Angeles , Calif. :May 2, 2006. p. C.8, 2008- Alon Israel Oil had multiple transactions resulting in acquisition of 100,000 shares of stock. The company now owns 36.07 million shares of stock directly” (US Fed News Service, Including US State News. Washington , D.C. : Sep 3, 2008).
1 Cited in “Resource Wars”, William K Tabb. Monthly Review. New York:Jan 2007. Vol. 58, Iss. 8, p. 32-422 Thomas R. Stauffer, Washington Report on Middle East Affairs, June 2003, pages 20-23http://www.wrmea.com/archives/june2003/0306020.html3 Deese, David A. and Joseph S. Nye, ed. Energy and Security. Cambridge: Balllinger Publishing Co.: 1981.
Πηγή InfoGnomon
Οι σχέσεις της Αμερικής με το Ισραήλ εξηγούνται πάντα από τους πολιτικούς των δύο πλευρών ως «φιλία». Σήμερα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά κατά τη διάρκεια της «φιλίας» τους, η σχέση αυτή φέρνει στο νου την ιστορία του «Τούβλου και του Δικαστή».
Σύμφωνα με την αγγλική λαογραφία, το Τούβλο (Βλάκας) παραπονέθηκε στο Δικαστή ότι ενοχλείται από μύγες. Ο Δικαστής έδωσε άδεια στο Τούβλο να τις χτυπήσει οπουδήποτε τους βλέπει. Παρατηρώντας μια μεγάλη μύγα στη μύτη του Δικαστή, το Τούβλο τον κτύπησε δυνατά με γροθιά, συντρίβοντας τη μύγα -και τη μύτη του Δικαστή.
Το Ισραήλ, ενοχλημένο με την άρνηση του Ιράν να μη κάνει χρήση των δικαιωμάτων που του έχουν χορηγηθεί βάσει του διεθνούς δικαίου και συνθηκών, και επειδή αντέχει στην αδικία, απαίτησε από τις Ηνωμένες Πολιτείες όχι μόνο να επιβάλουν εξοντωτικές κυρώσεις στο Ιράν, αλλά και να κηρύξουν εμπάργκο στο πετρέλαιο του Ιράν. Η συμμόρφωση της Αμερικής με τις εν λόγω παράλογες και σκληρές απαιτήσεις οδήγησε με τη σειρά της στην προοπτική αντιποίνων που θα μπορούσαν να σταματήσουν τη ροή του πετρελαίου από τα στενά του Ορμούζ, στερώντας τον κόσμο από περίπου του 35% του συνόλου των αναγκών του σε πετρέλαιο.
Όπως έγραψε ο Ted Koppel, μάλλον αφελώς, στην εφημερίδα New York Times (στις 24 Φεβρουαρίου 2006) «Η διατήρηση της ροής του πετρελαίου από τον Περσικό Κόλπο μέσω των Στενών του Ορμούζ ήταν ο ακρογωνιαίος λίθος της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής για περισσότερο από μισό αιώνα» (1)
Μια δημοσκόπηση του Μαρτίου 2012 είναι ενδεικτική των τρομερών συνεπειών αυτής της απόφασης για την οικονομία των ΗΠΑ. Η δημοσκόπηση δείχνει ότι το 85% των Αμερικανών θέλουν τον Πρόεδρο και το Κογκρέσο να «λάβουν άμεσα μέτρα για να προσπαθήσουν να ελέγξουν την άνοδο της τιμής των καυσίμων». Η ειρωνεία είναι πως είναι ο πρόεδρος και το Κογκρέσο, ακολουθούντες το Ισραήλ και τα λόμπι του στις ΗΠΑ, που έχουν προκαλέσει την αύξηση της τιμής του πετρελαίου.
Μια απλή εξίσωση καθορίζει την τιμή του πετρελαίου: προσφορά και ζήτηση (που εξαρτάται, κατά καιρούς από άλλους μεταβλητούς παράγοντες, όπως οι κερδοσκόποι, ειδικά σε περιόδους πολιτικής κρίσης, και τη πολιτική των διυλιστηρίων πετρελαίου, λαμβάνοντας υπόψη ότι πολλά από τα διυλιστήρια πετρελαίου στην Αμερική και αλλού είναι ιδιοκτησία του Ισραήλ -βλέπε τη σημείωση (1). Υπάρχουν πολλές εμπειρικές ενδείξεις που να υποδεικνύουν την αύξηση των τιμών σε περίπτωση διακοπής του εφοδιασμού του πετρελαίου.
Η ιρανική επανάσταση και ο πόλεμος Ιράν-Ιράκ 1980-88 εκτιμάται ότι έχει κοστίσει στις ΗΠΑ 355 δισ. δολάρια λόγω των υψηλότερων τιμών του πετρελαίου (Τ. Stauffer, 2003) (2). Οι διακοπές παραγωγής πετρελαίου που προηγήθηκαν της ιρανικής επανάστασης 1978-79 μείωσαν την ιρανική παραγωγή πετρελαίου κατά 3,8 εκατομμύρια βαρέλια την ημέρα για 3 μήνες. Παρόλο που η παραγωγή του υπόλοιπου κόσμου αυξήθηκε κατά 1,8 εκατ. βαρέλια για να αντισταθμίσει την απώλεια, η καθαρή απώλεια για τον κόσμο ήταν 150 εκατομμύρια βαρέλια πετρελαίου, γεγονός αυτό και μόνο που οδήγησε σε σύνθετο αποτέλεσμα μιας καθαρής απώλειας για την οικονομία των ΗΠΑ που εκτιμάται σε δισεκατομμύρια δολάρια το 1979 και 1980 (Deese & Nye 1981) (3). Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι κατά την περίοδο αυτή η Κίνα ήταν καθαρή εξαγωγέας πετρελαίου και έγινε καθαρή εισαγωγέας το 1993.
Αγνοώντας αυτά τα στατιστικά στοιχεία, προχώρησαν σε εμπάργκο του πετρελαίου, το οποίο χωρίς αμφιβολία θα έχει επιπτώσεις πολύ πιο σοβαρές από αυτές των παραπάνω περιόδων. Αυτή η τραγική κατάσταση δεν προκαλεί καμία ανησυχία στους Ισραηλινούς -χάρη στην Αμερική έχουν την «πλάτη τους» εξασφαλισμένη. Το φορτίο το έχει η Αμερική, εξαιτίας του ανανεώσιμου μνημονίου συμφωνίας για 15 χρόνια του 1975 που υπέγραψε με το Ισραήλ, με κόστος δισεκατομμυρίων δολαρίων για τους Αμερικανούς φορολογουμένους το χρόνο, σε επιδοτήσεις πετρελαίου.
Η παράγραφος (β) του παραρτήματος του ΜΣ ορίζει ότι: «Αν το πετρέλαιο που χρειάζεται το Ισραήλ για να πληροί όλες τις κανονικές ανάγκες του για την εγχώρια κατανάλωση δεν είναι διαθέσιμο στην αγορά σε συνθήκες όπου οι ποσοτικοί περιορισμοί μέσω εμπάργκου ή αλλιώς αποτρέπουν επίσης τις Ηνωμένες Πολιτείες από την προμήθεια πετρελαίου για την κάλυψη των κανονικών αναγκών τους, η κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών θα διαθέτει αμέσως πετρέλαιο για αγορά από το Ισραήλ, σύμφωνα με τον τύπο διατήρησης και κατανομής της Διεθνούς Υπηρεσίας Ενέργειας, όπως εφαρμόζεται από την κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών, προκειμένου να πληρούν τις βασικές ανάγκες του Ισραήλ. Αν το Ισραήλ δεν είναι σε θέση να εξασφαλίσει τα απαραίτητα μέσα για τη μεταφορά του πετρελαίου προς το Ισραήλ, η κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών θα καταβάλει κάθε δυνατή προσπάθεια για να βοηθήσει το Ισραήλ να διασφαλίσει τα αναγκαία μεταφορικά μέσα». (4).
Το 85% των Αμερικανών που ζητούν «άμεση δράση» από το Κογκρέσο και τον Πρόεδρο, θα πρέπει να υπενθυμίσουν στην κυβέρνηση την έρευνα του 2008 που αναπτύχθηκε από τους οικονομολόγους Dean DeRosa και Gary Hufbauer που διασαφήσει καθαρά ότι η άρση των κυρώσεων των Ηνωμένων Πολιτειών κατά του Ιράν θα μείωνε τη τιμή του πετρελαίου παγκοσμίως κατά 10%, με ετήσια εξοικονόμηση 38-76 δισ. δολάρια για τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Όμως, οι Αμερικανοί που συνθλίβονται κάτω από το βάρος των κυρώσεων και του εμπάργκου πετρελαίου, ζητώντας δράση από την κυβέρνηση, θα πρέπει να έχουμε κατά νου ότι το Ισραήλ δεν είναι φίλος, και το Ιράν δεν είναι μύγα.
*Η Soraya Sepahpour-Ulrich έχει μεταπτυχιακό τίτλο στη Δημόσια Διπλωματία από το USC Annenberg για Επικοινωνία και Δημοσιογραφία και την USC Σχολή Διεθνών Σχέσεων. Είναι μια ανεξάρτητη ερευνήτρια και συγγραφέας, με έμφαση στην εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ και στον ρόλο των ομάδων συμφερόντων (λόμπυ) με επιρροή στην αμερικανική εξωτερική πολιτική.
Σημειώσεις
Some recent examples of Israeli oil refinery takeovers include a 2006 takeover - Alon USA Energy Inc. gained a foothold in California 's lucrative gasoline market Monday, announcing plans to buy Paramount Petroleum Corp. and Edgington Oil Co.” (Alon Buys 2 Refiners in State: Elizabeth Douglass. Los Angeles Times. Los Angeles , Calif. :May 2, 2006. p. C.8, 2008- Alon Israel Oil had multiple transactions resulting in acquisition of 100,000 shares of stock. The company now owns 36.07 million shares of stock directly” (US Fed News Service, Including US State News. Washington , D.C. : Sep 3, 2008).
1 Cited in “Resource Wars”, William K Tabb. Monthly Review. New York:Jan 2007. Vol. 58, Iss. 8, p. 32-422 Thomas R. Stauffer, Washington Report on Middle East Affairs, June 2003, pages 20-23http://www.wrmea.com/archives/june2003/0306020.html3 Deese, David A. and Joseph S. Nye, ed. Energy and Security. Cambridge: Balllinger Publishing Co.: 1981.
Πηγή InfoGnomon
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Ben Affleck: Επιτέλους χαμογελαστός!
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
