2017-05-23 14:33:21
Αυτο που εχω παθει παιδια μακαρι να μην το παθει κανενας σας. Ο αντρας μου θα με κρεμασει αναποδα και δεν ειναι αστειο Γεια σας ,ας πουμε με λενε Ελενη και ειμαι παντρεμενη με τον Γιωργο.
Θα διαβασετε παρακατω για πιο λογο δεν θελω να αναφερω τα πραγματικα μας ονοματα γιατι τρεμω και στην ιδεα οτι καποιος θα μας αναγνωρισει.
Δεν θελω να κραξω την πεθερα μου, η την κουνιαδα μου, η την γειτονισσα μου οπως διαβαζω και ακουω απο διαφορες κοπελες που συναντανε προβληματα.
Ποιον θελω λοιπον να κραξω; Θελω να κραξω τον πεθερο μου!!!
Συνηθως οι νυφες αλλα και οι γαμπροι με τους πεθερους τα πανε τελεια. Έτσι πιστευα και γω οτι θα συνεβαινε με εμενα αλλα ελα που αρχιζω να συμπεραινω οτι σε αυτη την ζωη ερχομαστε για να ξαφνιαζομαστε συνεχεια!
Ο πεθερος μου που λετε ειναι οτι πιο ελεεινο σιχαμα εχω συναντησει στα 28 μου χρονια! Γιατι το λεω αυτο;
Γιατι μου την επεσε στα ισα και με εχει κανει να τρεμω την στιγμη που θα τον αντικρισω!Πως ξεκινησε το σκηνικο.. με τον αντρα μου ειμαστε μαζι 5 χρονια.
Όλα ξεκινησαν απο την πρωτη μου επισκεψη στο σπιτι του για να γνωριστω με τους γονεις του. Δεν σας κρυβω οτι η χαρα μου ηταν μεγαλη γιατι ειχα το αγχος να με αποδεχτουν καιαμεσως ειδα προσωπα φιλικα που μου εδειξαν συμπαθεια. Η πεθερα μου ειναι μια γυναικα καλοσυνατη το ιδιο και η κορη της και εγιναν χαλι να τους πατησω για να με ευχαριστησουν. Ο δε βρωμογερος (sorry αλλα εχω και χειροτερα επιθετα για την παρτη του) ηταν μες την καλη χαρα και ολο μου εκανε κομπλιμεντα και εδινε συγχαρητηρια στον Γιωργο για εμενα.
Θεωρησα οτι μας καμαρωνει σαν ζευγαρι και χαιρεται για τον γιο του .Με τον καιρο η χαρα μου αρχισε να αποκταει συννεφακια κατι αγγιγματακια στον ωμο η στο ποδι που με εκαναν να νιωθω αβολα κατι που μου λεγε ποσο σε ξυ ειμαι και ειναι τυχερος ο γιος του. Κατι το βλεμμα του .. αρχισα και ενιωθα πραγματικα αβολα. Στο μυαλο μου υπηρχε η σκεψη αλλα δεν ηθελα να το παραδεχτω οτι μπορει ναγινοταν ο πεθερος μου να σκεφτεται ετσι για μενα. Ουτως η αλλως ημουν παντα πολλη προσεχτικη και ευγενικη, τους μιλαγα στον πληθυντικο και γενικα δεν ειχα δωσει ποτε καποιο δικαιωμα. Άσε που δεν μπορουσα να φανταστω οτι ενας πατερας θα σκεφτοταν κατι πονηρο για την γυναικα του γιου του!
Ένα πρωι ηρθε σπιτι μου να πιουμε καφε. Εγω ξαφνιαστηκα γιατι ουτε η πεθερα μου δεν ερχοταν χωρις καν να παρει ενα τηλεφωνο πρωτα . Του εφτιαξα καφε και καθισαμε. Τοτε αρχισε να μου λεει οτι μ’ αγαπαει και με βλεπει καλυτερα και απο την κορη του, οτι μας καμαρωνει με τον γιο του αλλα οταν με κοιταει με βλεπει σαν γυναικα και βασανιζεται και θελει να ειναι συνεχεια διπλα μου και οτι εχει διαφορες φαντασιωσεις.. και διαφορα τετοια κουλα και εγω τα χα παιξει!!!
Η αντιδραση μου; Σηκωθηκα τον εφτυσα και του εριξα ενα βρισιδι που σκεφτομαι απο που μου ηρθαν τοσα κοσμητικα επιθετα. Αυτος εμεινε αποσβολωμενος να με κοιταει και το μονο που μου ειπε ηταν : δεν το περιμενα αυτο απο σενα και ανοιξε την πορτα και εφυγε.Δηλαδη τι περιμενε??? Να χαρω η να κολακευτω απο τις αηδιες που μου ελεγε? Απορω πως τολμησε να σκεφτει και να μου πει αυτα τα πραγματα! Δεν ντραπηκε τον γιο του? Δεν φοβηθηκε μην του τα πω? Δεν σκεφτηκε οτι εχει τα διπλασια μου χρονια και θα μπορουσα να μαι παιδι του? Και μετα απο ολα αυτα ειχε το θρασος να με παρει τηλεφωνο και να μου πει: εκεινο που εγινε το ξεχναμε γιατι δεν θα παραδεχτω τιποτα και θα σε κανω να μετανιωσεις την ωρα και την στιγμη που γεννηθηκες!
Στην μονη μου τολμησα να το ξεστομισω ηταν η αδερφη μου που ειναι 2 χρονια μεγαλυτερη και με συμβουλεψε να τον κρατησω σε αποσταση και να μην αναφερω τιποτα γιατι θα διαλυσω το σπιτι μου.Ο αντρας μου τον εχει προτυπο πατερα και δεν ξερω πως να φερθω μην καταλαβει τιποτα και γινουμε μπαχαλο .
Ντρεπομαι και τρεμω την αντιδραση του μονο και του το πω. Προσπαθω να βρισκω δικαιολογιες να μην πηγαινω σπιτι κατι που η πεθερα μου το λεει και το ξαναλεει γιατι δεν παω να μας δουν και ολο προφασιζομαι δουλειες. Ακομη και την κορη μου δεν θελω να την ακουμπαει κι ας ειναι μολις 3 ετων.
Παλια την αφηνα στην πεθερα μου και πηγαιναμε καμια βολτουλα αλλα μετα απο αυτο δεν εχω καμια εμπιστοσυνη να αφησω το παιδι και να ναι και αυτος.Έχω φαει τετοια φρικη και τον εχω σιχαθει τοσο πολυ που οι σκεψεις που περνανε απο το μυαλο μου ειναι οι χειροτερες!
Θελω πραγματικα να γινει κατι και να εξαφανιστει απο κοντα μας!
Ειλικρινα ουτε στον χειροτερο εχθρο δεν το ευχομαι αυτο!
Tromaktiko
Θα διαβασετε παρακατω για πιο λογο δεν θελω να αναφερω τα πραγματικα μας ονοματα γιατι τρεμω και στην ιδεα οτι καποιος θα μας αναγνωρισει.
Δεν θελω να κραξω την πεθερα μου, η την κουνιαδα μου, η την γειτονισσα μου οπως διαβαζω και ακουω απο διαφορες κοπελες που συναντανε προβληματα.
Ποιον θελω λοιπον να κραξω; Θελω να κραξω τον πεθερο μου!!!
Συνηθως οι νυφες αλλα και οι γαμπροι με τους πεθερους τα πανε τελεια. Έτσι πιστευα και γω οτι θα συνεβαινε με εμενα αλλα ελα που αρχιζω να συμπεραινω οτι σε αυτη την ζωη ερχομαστε για να ξαφνιαζομαστε συνεχεια!
Ο πεθερος μου που λετε ειναι οτι πιο ελεεινο σιχαμα εχω συναντησει στα 28 μου χρονια! Γιατι το λεω αυτο;
Γιατι μου την επεσε στα ισα και με εχει κανει να τρεμω την στιγμη που θα τον αντικρισω!Πως ξεκινησε το σκηνικο.. με τον αντρα μου ειμαστε μαζι 5 χρονια.
Όλα ξεκινησαν απο την πρωτη μου επισκεψη στο σπιτι του για να γνωριστω με τους γονεις του. Δεν σας κρυβω οτι η χαρα μου ηταν μεγαλη γιατι ειχα το αγχος να με αποδεχτουν καιαμεσως ειδα προσωπα φιλικα που μου εδειξαν συμπαθεια. Η πεθερα μου ειναι μια γυναικα καλοσυνατη το ιδιο και η κορη της και εγιναν χαλι να τους πατησω για να με ευχαριστησουν. Ο δε βρωμογερος (sorry αλλα εχω και χειροτερα επιθετα για την παρτη του) ηταν μες την καλη χαρα και ολο μου εκανε κομπλιμεντα και εδινε συγχαρητηρια στον Γιωργο για εμενα.
Θεωρησα οτι μας καμαρωνει σαν ζευγαρι και χαιρεται για τον γιο του .Με τον καιρο η χαρα μου αρχισε να αποκταει συννεφακια κατι αγγιγματακια στον ωμο η στο ποδι που με εκαναν να νιωθω αβολα κατι που μου λεγε ποσο σε ξυ ειμαι και ειναι τυχερος ο γιος του. Κατι το βλεμμα του .. αρχισα και ενιωθα πραγματικα αβολα. Στο μυαλο μου υπηρχε η σκεψη αλλα δεν ηθελα να το παραδεχτω οτι μπορει ναγινοταν ο πεθερος μου να σκεφτεται ετσι για μενα. Ουτως η αλλως ημουν παντα πολλη προσεχτικη και ευγενικη, τους μιλαγα στον πληθυντικο και γενικα δεν ειχα δωσει ποτε καποιο δικαιωμα. Άσε που δεν μπορουσα να φανταστω οτι ενας πατερας θα σκεφτοταν κατι πονηρο για την γυναικα του γιου του!
Ένα πρωι ηρθε σπιτι μου να πιουμε καφε. Εγω ξαφνιαστηκα γιατι ουτε η πεθερα μου δεν ερχοταν χωρις καν να παρει ενα τηλεφωνο πρωτα . Του εφτιαξα καφε και καθισαμε. Τοτε αρχισε να μου λεει οτι μ’ αγαπαει και με βλεπει καλυτερα και απο την κορη του, οτι μας καμαρωνει με τον γιο του αλλα οταν με κοιταει με βλεπει σαν γυναικα και βασανιζεται και θελει να ειναι συνεχεια διπλα μου και οτι εχει διαφορες φαντασιωσεις.. και διαφορα τετοια κουλα και εγω τα χα παιξει!!!
Η αντιδραση μου; Σηκωθηκα τον εφτυσα και του εριξα ενα βρισιδι που σκεφτομαι απο που μου ηρθαν τοσα κοσμητικα επιθετα. Αυτος εμεινε αποσβολωμενος να με κοιταει και το μονο που μου ειπε ηταν : δεν το περιμενα αυτο απο σενα και ανοιξε την πορτα και εφυγε.Δηλαδη τι περιμενε??? Να χαρω η να κολακευτω απο τις αηδιες που μου ελεγε? Απορω πως τολμησε να σκεφτει και να μου πει αυτα τα πραγματα! Δεν ντραπηκε τον γιο του? Δεν φοβηθηκε μην του τα πω? Δεν σκεφτηκε οτι εχει τα διπλασια μου χρονια και θα μπορουσα να μαι παιδι του? Και μετα απο ολα αυτα ειχε το θρασος να με παρει τηλεφωνο και να μου πει: εκεινο που εγινε το ξεχναμε γιατι δεν θα παραδεχτω τιποτα και θα σε κανω να μετανιωσεις την ωρα και την στιγμη που γεννηθηκες!
Στην μονη μου τολμησα να το ξεστομισω ηταν η αδερφη μου που ειναι 2 χρονια μεγαλυτερη και με συμβουλεψε να τον κρατησω σε αποσταση και να μην αναφερω τιποτα γιατι θα διαλυσω το σπιτι μου.Ο αντρας μου τον εχει προτυπο πατερα και δεν ξερω πως να φερθω μην καταλαβει τιποτα και γινουμε μπαχαλο .
Ντρεπομαι και τρεμω την αντιδραση του μονο και του το πω. Προσπαθω να βρισκω δικαιολογιες να μην πηγαινω σπιτι κατι που η πεθερα μου το λεει και το ξαναλεει γιατι δεν παω να μας δουν και ολο προφασιζομαι δουλειες. Ακομη και την κορη μου δεν θελω να την ακουμπαει κι ας ειναι μολις 3 ετων.
Παλια την αφηνα στην πεθερα μου και πηγαιναμε καμια βολτουλα αλλα μετα απο αυτο δεν εχω καμια εμπιστοσυνη να αφησω το παιδι και να ναι και αυτος.Έχω φαει τετοια φρικη και τον εχω σιχαθει τοσο πολυ που οι σκεψεις που περνανε απο το μυαλο μου ειναι οι χειροτερες!
Θελω πραγματικα να γινει κατι και να εξαφανιστει απο κοντα μας!
Ειλικρινα ουτε στον χειροτερο εχθρο δεν το ευχομαι αυτο!
Tromaktiko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
