2017-05-23 21:35:20
OI ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΠΙΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΣΗ ΟΤΙ Ο ΘΟΡΥΒΟΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ ΚΑΤΑΣΤΡΕΠΤΙΚΕΣ ΑΣΘΕΝΕΙΕΣ
Από τα μέσα της δεκαετίας του’70 παρατηρήθηκε στη χώρα μας η σταδιακή μετάλλαξή της σε τόπο ηχορυπαρό. Ξένοι φίλοι, που επισκέπτονται την Ελλάδα ήδη από εκείνη την εποχή, θυμούνται με νοσταλγία τον καφέ που έπιναν στα καφενεία όπου ακούγονταν μόνο ο ήχος από το τάβλι και οι ανθρώπινες συζητήσεις και τις ταβέρνες στις οποίες η ένταση της μουσικής ήταν σε ανεκτά επίπεδα.
Σήμερα η παραμονή σε οποιαδήποτε καφετέρια και ταβέρνα με δυνατή μουσική τους είναι αφόρητη (το ίδιο και σε μας). Το χειρότερο είναι πως πέραν της έντασης του ήχου, τα περισσότερα κομμάτια που παίζονται σε όλους τους χώρους είναι ΑΠΕΛΠΙΣΤΙΚΑ ΙΔΙΑ, και όταν δεν πρόκειται για εμπορικά σκουπίδια τύπου Top 10 -τα οποία σε λίγους μήνες δεν τα θυμάται κανείς- συχνότατα εκφράζουν βία, άγχος και αγωνία και απέχουν πολύ από αυτό που ονομάζουμε «αρμονία». Ευχαριστούμε λοιπόν, δε θα πάρουμε!
Υπάρχουν πολλές παγκόσμιες μελέτες οι οποίες έχουν αποδείξει ότι ο ανεπιθύμητος θόρυβος έχει σοβαρές αρνητικές επιπτώσεις τόσο στους ενήλικες, όσο και στα παιδιά. Σύμφωνα μ’ αυτές, η ηχορύπανση είναι η αιτία για πολλές μηνύσεις που υποβάλλονται στις αρχές των μεγαλουπόλεων, ενώ υπολογίζεται ότι οι ανεπιθύμητοι θόρυβοι συμβάλουν στην εγκληματικότητα, καθώς και σε πλήθος σωματικές, και ψυχικές ασθένειες.
Η πυραμίδα του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας (World Health Organization) που δείχνει τις επιπτώσεις της έντασης του θορύβου στον άνθρωπο
Τα επικίνδυνα και νοσηρά ηχητικά όρια
Σε διεθνείς μελέτες του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας διαβάζουμε τις παρακάτω μετρήσεις:
0 dB (ντεσιμπέλ) [1]
Aντιστοιχεί στο ελάχιστο επίπεδο ακουστικής πίεσης, έτσι ώστε ένας ήχος να μπορεί να γίνεται αντιληπτός από τα αυτιά μας. Σ’ αυτά τα ασθενή επίπεδα, συλλαμβάνουμε ήχους που προέρχονται από το ίδιο μας το σώμα (αρθρώσεις, καρδιακούς παλμούς, κυκλοφορία αίματος κλπ), κάτι που μπορεί ενίοτε να μας απορρυθμίσει.
Επικίνδυνο όριο: 80 dB
Πρόκειται για έναν σημαντικό αριθμό που χρησιμεύει σαν βάση της νομοθεσίας που αφορά τον «εργασιακό θόρυβο». Μετά από αυτό το όριο, ο εργοδότης οφείλει να παράσχει πληροφορίες σχετικά με τους ακουστικούς κινδύνους που διατρέχει ο εργαζόμενος, να προτείνει έναν ακουστικό έλεγχο σε ωτορινολαρυγγολόγο (προαιρετικό) και να θέσει στη διάθεση των εργαζομένων ανάλογα μέσα ηχητικής προστασίας (π.χ κάσκα ακουστικών). Πέραν των 80 dB, η διάρκεια έκθεσης στην πηγή του ηχητικού κινδύνου είναι ένας σημαντικός παράγοντας ρίσκου. (Ας τα διαβάσουν αυτά οι Έλληνες ιδιοκτήτες καφετεριών και καταστημάτων ρούχων με μουσική που υπερβαίνει τα 80 dB. Aν δουλεύουν και οι ίδιοι μέσα στο μαγαζί, μάλλον έχουν κουφαθεί εδώ και καιρό και δεν το αντιλαμβάνονται).
85 dB
Πάντα σύμφωνα με τη νομοθεσία που ρυθμίζει την έννοια του εργασιακού θορύβου, όταν ο εργαζόμενος είναι εκτεθειμένος σε ένα επίπεδο 85 dB για μια περίοδο 8 ωρών, υποχρεούται να φέρει ωτασπίδες ή κάσκα προστασίας.
Όριο πόνου: 120 dB
To όριο των 120 dB σηματοδοτεί την έναρξη του πόνου. Τα αυτιά πονάνε. Πρόκειται για ένα σήμα κινδύνου που δυστυχώς φτάνει… αργά! Διότι τα όρια κινδύνου και πόνου χωρίζονται από ένα διάστημα 35 dB, δηλαδή μια πίεση 56 φορές πιο ισχυρή. Παραδόξως, η καταστροφή των ακουστικών κυττάρων συμβαίνει πολύ νωρίτερα από το σημείο έναρξης του πόνου.
Ποια είναι τα σημεία έκθεσης σε επικίνδυνο επίπεδο θορύβου;
Μπορείτε να είστε σίγουροι ότι έχετε εκτεθεί στα 85 ντεσιμπέλ και περισσότερο όταν:
είστε υποχρεωμένοι να φωνάζετε για να συζητήσετε με ένα άτομο που βρίσκεται ακριβώς απέναντί σας (βλέπε ελληνική πραγματικότητα σχεδόν σε όλες τις καφετέριες, μαγαζιά με ρούχα, ταχυφαγεία και εστιατόρια)
όταν είστε μέσα σε μέσο μαζικής συγκοινωνίας και οι γύρω σας ακούνε ευκρινώς τον ήχο από τα ακουστικά του κινητού σας (ελπίζουμε ότι δεν ανήκετε σ’ αυτήν την κατηγορία)αν ακούγεται η μουσική από το στερεοφωνικό του αυτοκινήτου σας ενώ έχετε κλειστά τα παράθυρα (πάλι ελπίζουμε ότι δεν ανήκετε σ’ αυτή την κατηγορία).Έλλειψη παιδείας και αλλοτρίωση
Σ’ αυτή τη χώρα λοιπόν, φτάσαμε στο σημείο να πρέπει να αποδείξουμε τα αξιώματα. Ότι δηλαδή είναι νομική υποχρέωση να αποφεύγουν όλοι τη δημιουργία θορύβων που ενοχλούν τους άλλους.
Δυστυχώς στην Ελλάδα, αν περιμένουμε να συνειδητοποιεί ο καθένας ξεχωριστά πότε ο θόρυβος που δημιουργεί μπορεί να είναι ενοχλητικός και να σέβεται τα άτομα του περιβάλλοντός του, μάλλον θα περιμένουμε πολύ !
Διότι μια τέτοια συνειδητοποίηση είναι αποτέλεσμα ευρύτερης παιδείας, την οποία αμφιβάλλουμε εάν έχουν λάβει οι Νεοέλληνες, είτε στο σχολείο, είτε στο σπίτι τους, αλλά και αρκετοί βάρβαροι ξένοι τουρίστες που αλώνουν την έρημη τούτη χώρα. Κατ’ αρχήν θα πρέπει το ίδιο το άτομο που δημιουργεί την ένταση του ήχου να έχει συναίσθηση των ορίων της, κάτι που δεν υφίσταται.
Εάν ζούσαμε σε ένα ευνομούμενο κράτος, οι αρμόδιες αρχές όχι απλώς θα είχαν κάνει τις απαραίτητες επιστημονικές μελέτες για την προστασία του πληθυσμού από τις πολλαπλές πηγές ηχορύπανσης που απειλούν καθημερινά την σωματική και ψυχική του υγεία, αλλά και θα προχωρούσαν στην απαγόρευση έντασης μουσικής που υπερβαίνει τα όρια ακουστικών βλαβών, στα περισσότερα καταστήματα, όπως συμβαίνει σε άλλες χώρες του εξωτερικού (όχι του Τρίτου Κόσμου) που σέβονται τους πολίτες τους. Διότι οι μελέτες έχουν γίνει, δράσεις όμως δεν πραγματοποιούνται για λόγους που θα δούμε στη συνέχεια.
Ο θόρυβος ως εργαλείο κατασκευής άβουλων όντων
Θα μας πει κάποιος, «καλά, εδώ η χώρα χάνεται, κι εσείς μιλάτε για θορύβους;» Μα φυσικά. Διότι και η ανεξέλεγκτη διασπορά του θορύβου αποτελεί όπλο και άνομη πρακτική των παγκοσμιοποιητών οι οποίοι, όπως και εμείς, γνωρίζουν πολύ καλά τις επιδράσεις της στον ψυχισμό των ανθρώπων και στην ικανότητά τους να αντιδρούν ως πολιτικά υποκείμενα.
Ο θόρυβος ενεργοποιεί τους μηχανισμούς του στρες στον άνθρωπο. Ενώ αρχικά μια τέτοια αντίδραση είναι φυσιολογική και χρήσιμη, όταν καταστεί μόνιμη, λόγω ανεπιθύμητων θορύβων, τότε προκαλεί βλάβες σε σωματικό και ψυχικό επίπεδο.
Στον πίνακα αυτόν, αριστερά αναλύονται τα επίπεδα επικίνδυνων ντεσιμπέλ με έμφαση στη σχέση ένταση – όριο διάρκειας έκθεσης, και στα δεξιά η Οδηγία 2003/10/CE της Ε.Ε. Στα διάφορα μαγαζιά ένδυσης και υπόδησης, στα καφενεία, και στα σουβλατζίδικα οι τραγικοί αιχμάλωτοι εργαζόμενοι που εκτίθενται σε εντάσεις πολύ περισσότερες από 80 dB για πάνω από 8 ώρες, όμηροι στην παράνοια που έχει καταλάβει όλη τη σύγχρονη Ελλάδα, θα μετατραπούν σε γενιές κωφών
Επιστημονικές έρευνες έχουν αποδείξει ότι οι άνθρωποι που νιώθουν ότι δεν μπορούν να κάνουν τίποτα εναντίον των ανεξέλεγκτων θορύβων, χάνουν τα κίνητρα τους. Δυσκολεύονται περισσότερο στην επίλυση προβλημάτων και εγκαταλείπουν πιο εύκολα στόχους που έχουν θέσει. Στα δε παιδιά η ηχητική ρύπανση, επηρεάζει τις ικανότητες διαβάσματος και εκμάθησης.
Σε τάξεις όπου υπάρχει ηχορύπανση, οι μαθητές έχουν σημαντικά χαμηλότερη απόδοση από μαθητές άλλων τάξεων του ίδιου σχολείου, στις οποίες δεν υπάρχει ηχορύπανση.
Το δια ταύτα
Ας βάλουμε όμως τα πράγματα σε μια λογική σειρά. Η Ελληνική Υγειονομική Νομοθεσία με την Υγειονομική Διάταξη (ΥΔ) Α5/3010/85 «για την προστασία της Δημόσιας Υγείας από θορύβους μουσικής των Κέντρων διασκέδασης και λοιπών καταστημάτων» έχει εισάγει ως ανώτατο όριο τα 80 dB για τα λοιπά καταστήματα με μουσική (δημιουργία ευχάριστης ατμόσφαιρας).
Στην Ελλάδα, στις μεγάλες πόλεις για να πάει κάποιος να ψωνίσει ρούχα ή παπούτσια στα μαγαζιά σε κεντρικό εμπορικό δρόμο (βλέπε Ερμού κλπ), να συναντήσει ένα φίλο σε μια καφετέρια, να πάει σε πολυκατάστημα ηλεκτρικών οικιακών ειδών, ειδών σπιτιού, παιχνιδιών, σε σουπερμάρκετ, σε μανάβικο, σε βενζινάδικο κλπ, πρέπει να υποστεί το μαρτύριο της ηχορύπανσης και το βομβαρδισμό των ντεσιμπέλ.
Οι Έλληνες (ο ιός εξαπλώνεται δυστυχώς και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες) ιδιοκτήτες καταστημάτων, για κάποιο παράλογο και διεστραμμένο λόγο θεωρούν ότι όσο πιο δυνατή μουσική βάζουν, τόσο περισσότερο θα αυξήσουν τις πωλήσεις τους. Το αποτέλεσμα το βιώνουμε τα τελευταία 7 χρόνια με την πτώση του εισοδήματος των Ελλήνων, όπου ΣΧΕΔΟΝ ΟΛΑ τα εμπορικά καταστήματα στη χώρα μας έχουν μετατραπεί σε κλαμπ, ανεξαρτήτως των προϊόντων τα οποία πουλάνε. Όσο πέφτει η εμπορική κίνηση, τόσο δυναμώνουν τη μουσική! Αυτό δεν σημαίνει φυσικά ότι γλυτώνουν τα λουκέτα.
Μαυρίστε τους!
Επειδή η κατάσταση έχει φτάσει πλέον στο απροχώρητο και εξευτελιζόμαστε διεθνώς έναντι ξένων τουριστών οι οποίοι μένουν εμβρόντητοι ―και νεολαίοι― και μας αντιμετωπίζουν με ειρωνία εξ αιτίας αυτής της κατάστασης, αποφασίσαμε να δράσουμε. Διότι δεν αρέσει σε όλους τους νέους αυτός ο βόθρος ήχων, δεν αρέσει καθόλου να κάθονται να ξεκουραστούν πίνοντας έναν απλό καφέ και επί μονίμου βάσεως η μουσική να μπερδεύεται με αυτήν του διπλανού εμπορικού καταστήματος.
Μέσα απ’ αυτό το ιστολόγιο λοιπόν καλούμε όλους τους φίλους αναγνώστες, συνοδοιπόρους και συνταξιδιώτες που υφίστανται αυτή την αφόρητη καταπίεση εκ μέρους των καταστηματαρχών, να μας συνδράμουν στην προσπάθειά μας να σταματήσουμε αυτή την ασχήμια που έχει εξαπλώσει τα πλοκάμια της σε όλη την ελληνική επικράτεια.
Δεν έχουμε κανένα απολύτως συμφέρον να χτυπήσουμε τους Έλληνες καταστηματάρχες που τείνουν να γίνουν σπάνιο είδος. Υπάρχει όμως απόλυτη χρεία να αυξηθεί η συνειδητότητα απ’ όλους τους πολίτες, είτε είναι αφεντικά, είτε είναι υπάλληλοι. Διότι όταν δουλεύουν μέσα στα μαγαζιά τους και οι ίδιοι οι ιδιοκτήτες τους, η ένταση της μουσικής έχει επιπτώσεις και επάνω τους, κάτι το οποίο οφείλουν να προσέξουν.
Ακουστικές και έξω-ακουστικές συνέπειες του θορύβου. Γράφημα “Απεροπία”
Γιατί μόνο αυξάνοντας την υπευθυνότητά μας απέναντι σε εμάς τους ίδιους, αλλά και απέναντι στους συμπολίτες μας, θα οικοδομήσουμε ένα καλύτερο μέλλον γι’ αυτή τη χώρα, αλλά και για ολόκληρο τον πλανήτη.
Σαν πρώτη ενέργεια λοιπόν, καλούμε τη συνδρομή σας ώστε να καταρτίσουμε έναν κατάλογο με ήσυχες επιχειρήσεις που σέβονται τον πελάτη και τους εργαζόμενούς τους, όσον αφορά την ένταση του θορύβου, τον οποίο και θα αναρτήσουμε. Διότι πλέον το «κακό» έχει εξαπλωθεί παντού, και ιδιαίτερα σε επιχειρήσεις υγιειονομικού ενδιαφέροντος όπως:
Καφετέριες
Στις καφετέριες είναι αδύνατον να κουβεντιάσεις χωρίς να σε πιάσει ο λαιμός σου από τις ίδιες σου τις φωνές, και να μην κουφαθείς από την ένταση του ήχου. Προκειμένου να ακούσεις τον συνομιλητή σου, πρέπει να φωνάζεις και εσύ και αυτός. Αντίδραση: λέμε στο αφεντικό να χαμηλώσει τη μουσική, αν αρνηθεί, φεύγουμε.
Όσον αφορά τις καφετέριες, αλλά και τα λοιπά μαγαζιά, θέλουμε να τονίσουμε τη δραματική θέση όλων των εργαζομένων οι οποίοι προκειμένου να κερδίσουν ένα μεροκάματο [του τρόμου], χάνουν σταδιακά την ακοή τους, ένα έγκλημα που συντελείται παρά τη θέλησή τους και που επιβεβαιώνει τη σύγχρονη δουλεία.
Εστιατόρια – ταβέρνες – πιτσαρίες – σουβλατζίδικα – σαντουϊτσάδικα
Στα εστιατόρια, ταβέρνες και όλα τα ανωτέρω, όσο καλό φαγητό και να έχουν είναι αδύνατον να φας με τα ηχεία στη διαπασών πάνω από το κεφάλι σου. Πολλές φορές καλέσαμε ξένους και Έλληνες φίλους να τα πούμε σε ταβέρνα για την οποία διαβάσαμε ότι είχε καλή κουζίνα, και εκτεθήκαμε ανεπανόρθωτα. Η μουσική ούρλιαζε, ώστε η όλη κατάσταση τους ήταν αφόρητη, και σε μάς το ίδιο. Στάθηκε αδύνατον να συνομιλήσουμε, μόλις φάγαμε με τη ψυχή στο στόμα φύγαμε, και πλέον είμαστε ιδιαίτερα προσεκτικοί.
Στην Ελλάδα των απανωτών μνημονίων όπου ο καθένας μας μετράει και τη δεκάρα στις εξόδους του, το να πληρώνεις για να φας και να συνομιλήσεις με τους φίλους σου σε ένα ήσυχο περιβάλλον, και τελικά το φαγητό να σου κάθεται στο στομάχι από το θόρυβο, και να μη κουβεντιάζεις, είναι ανεπίτρεπτο.
Μια από τις βασικές αρχές που μαθαίνουν οι σπουδαστές σχολών ξενοδοχοϋπαλλήλων είναι ότι την ώρα του φαγητού επιτρέπεται να ακούγεται μόνο απαλή και διακριτική μουσική. Ποιος έχει ακούσει σε καλά ξένα εστιατόρια να παίζει δυνατή μουσική την ώρα του φαγητού;
Τόσο δύσκολο είναι; Δεν αναφερόμαστε σε ταβέρνες με ζωντανή μουσική η οποία και οφείλει να ξεκινάει στα τελειώματα των φαγητών και από σεβασμό προς τους καλλιτέχνες, αλλά σε απλές ταβέρνες. Γιατί λοιπόν οι Έλληνες ταβερνιάρηδες και εστιάτορες το κάνουν αυτό;
Αν θέλαμε μόνο να πιούμε θα πηγαίναμε σε μπαρ, αν θέλαμε να χορέψουμε θα πηγαίναμε σε νυχτερινό κλαμπ. Να φάμε θέλαμε κουβεντιάζοντας, όχι πρώτο τραπέζι πίστα.
Ο κατάλογος των εστιατορίων της Αθήνας στα οποία μπορείς να μιλήσεις χωρίς να ουρλιάζεις είναι περιορισμένος, και συνήθως πρόκειται για ακριβά εστιατόρια. Θλιβερή διαπίστωση ηθικού εκπεσμού.
Η κατρακύλα όμως δεν σταματάει στα καταστήματα «υγειονομικού ενδιαφέροντος», αλλά συνεχίζεται και σε άλλα όπως:
Καταστήματα ένδυσης και υπόδησης
Στα μαγαζιά με ρούχα και παπούτσια υφίστασαι το φασισμό του «αφεντικού» ή της αλυσίδας franchise, όπου η γνωστή σκουπιδομουσική ακούγεται στη διαπασών.
Αντίδραση: κάνουμε τη γνωστή παρατήρηση, αν δεν χαμηλώσει η μουσική δεν ξαναπατάμε, αποτρέπουμε δε τα παιδιά μας να ψωνίσουν από αυτά, εξηγώντας τους τί δεν πάει καλά.
Στο επιχείρημα ότι μερικά από αυτά τα μαγαζιά έχουν φτηνές τιμές (το ίδιο επιχείρημα που ακούμε και για τα ασιατικής κοπής καταστήματα ρούχων και παπουτσιών), και ότι αν δεν ψωνίσουμε από αυτά θα μείνουμε «ξεβράκωτοι», απαντάμε αρνητικά.
Αν δεν έχουμε τη δυνατότητα να ψωνίσουμε από ελληνικά μαγαζιά που βιοπαλεύουν, αλλά δεν βάζουν μουσική στη διαπασών, ας μην ψωνίσουμε καθόλου. Το πιθανότερο είναι ότι έχουμε αποθεματικό ρούχων από τις προηγούμενες «ένδοξες» εποχές. Μέχρι να λιώσουν αυτά, το ξανασυζητάμε.
Βενζινάδικα
Στα βενζινάδικα παρατηρείται το jamais vu φαινόμενο το «αφεντικό» να έχει τοποθετήσει ηχεία στον περιβάλλοντα χώρο των αντλιών, βάζοντας στη διαπασών ή κάποιο ραδιοφωνικό σταθμό –οπότε ακούς και τις σκουπιδοδιαφημίσεις θες δε θες– ή κάποια λίστα τραγουδιών στον υπολογιστή του καταστήματος. Τα «άσματα» είναι ή ελληνικά σκυλάδικα, ή αντίστοιχα ινδικά, πακιστανικά, σριλανκέζικα κ.ά. (όταν λείπει το αφεντικό και παρόντες είναι μόνο οι κατά κανόνα, Ασιάτες υπάλληλοι). Ποιος είπε στο «αφεντικό» ότι τα βενζινάδικα ΕΙΝΑΙ ΜΠΑΡ;
Αντίδραση: Αν είμαστε σε εθνική οδό και χρειαζόμαστε άμεσα καύσιμα, αφού διαμαρτυρηθούμε, το βάζουμε στη μαύρη λίστα και δεν ξαναπατάμε.
Μεγάλα βιβλιοπωλεία
Στα «mega-βιβλιοπωλεία»: τα απορρίπτουμε έτσι κι αλλιώς, λόγω της μαζικής καταναλωτικής φύσης τους και της άθλιας συμπεριφοράς απέναντι στους υπαλλήλους τους. Δεν πατάμε σ’ αυτά μέχρι τα αφεντικά να βάλουν μυαλό και να πάψουν να υποχρεώνουν τους ταμίες να στέκονται όρθιοι, ή σε σκαμπό χωρίς πλάτη για να μην αναφέρουμε τις άλλες εργασιακές ατασθαλίες. Έχει κι αλλού πορτοκαλιές. Small is beautiful Περίπτερα
Στα περίπτερα που έχουν στήσει ηχεία μέσα ή έξω απ’ αυτά, 24 ώρες το 24ωρο και ακούγονται σε όλη τη πλατεία στην οποία συχνά βρίσκονται. Με ποιο δικαίωμα εκπέμπουν μουσική; Και μάλιστα τόσο δυνατά; Γιατί οι Δήμοι δεν επεμβαίνουν; Ποιοι ηλίθιοι είπαν στους περιπτεράδες ότι η μουσική είναι κράχτης;
Αντίδραση: τους λέμε να καταργήσουν εντελώς τη μουσική (προσοχή: όχι να τη χαμηλώσουν μόνο για όσο ψωνίζουμε εμείς) διότι είναι ανάρμοστη, κι αν τους τσακώσουμε και την επόμενη φορά να κάνουν το ίδιο, δεν ξαναπατάμε. Πάντα υπάρχει ένα πιο ήσυχο περίπτερο λίγο πιο κάτω.
Προτείνουμε ως αντίδραση τη διαμαρτυρία ή το «μαύρο» διότι θεωρούμε ανώφελο να καλέσετε την αστυνομία για να τους ελέγξει, ή να καταθέσετε μήνυση. Πρώτον, όπως θα διαβάσετε πάρα κάτω, η αστυνομία δεν πρόκειται να έλθει, και δεύτερον ποιος έχει σήμερα χρήματα για τέτοιου είδους μηνύσεις, οι οποίες θα εκδικαστούν πιθανόν μετά το… θάνατό σας;
Ηχητική μόλυνση σε ερημική παραλία
Οι ανεγκέφαλοι ενοικιαστές της άδειας εκμετάλλευσης καντίνας, ομπρελών και ξαπλωστρών σε υπέροχες παραλίες, στήνουν ηχεία που τροφοδοτούνται από γεννήτρια και βάζουν τη γνωστή σκουπιδομουσική στη διαπασών.
Αντίδραση: τους λέμε να την κλείσουν εντελώς, (το να τη χαμηλώσουν ώστε μόλις να ακούγεται, είναι υποχώρηση, γιατί ο ήχος της θάλασσας είναι η πιο αρμονική μουσική από μόνος του). Αν αρνηθούν, τους λέμε ότι θα διαδώσουμε σε όσους ξέρουμε ότι προκαλούν ηχορύπανση, και δεν ξαναπατάμε (εννοείται ότι και εδώ δεν έχει νόημα η καταγγελία στο Δήμο, ή την Αστυνομία. Ο νοών νοείτω).
Ηχεία και στερεοφωνικό συγκρότημα σε ερημική παραλία από σκαφάτους
Δε μας έφταναν οι «οργανωμένες» παραλίες, με μουσική κονσέρβα – top 10, καντίνα, φρέντο, τασάκια, ομπρέλα, ξαπλώστρα, ντους και ένταση μουσικής επιπέδου νυχτερινού κέντρου, αλλά όταν έχουμε καταφέρει να ξεφύγουμε από τα μαρτύρια της ξηράς και έχουμε φτάσει ―συχνά μετά από άγριες θάλασσες― σε μια ειδυλλιακή ερημική παραλία που δεν έχει δια ξηράς πρόσβαση, διαπιστώνουμε ότι η ηχορύπανση έχει φτάσει και εκεί!
Άλλη μια απεικόνιση έντασης ήχων προκαλούμενων από διαφορετικές πηγές. Διαπιστώνουμε και εδώ ότι η ένταση στις καφετέριες – μπαρ είναι επιβλαβής για την ανθρώπινη υγεία. Προσαρμογή “Απεροπία”
Έχουμε δεκάδες περιστατικά ηχητικού βιασμού του περιβάλλοντος. Για παράδειγμα, στην εκπληκτική παραλία του νησιού Νικουριά, στην Αμοργό, όπου ρίξαμε άγκυρα αρόδο και περάσαμε μια υπέροχη βραδυά και ένα ήρεμο πρωινό, ο τύπος που είχε τις ξαπλώστρες, κατέφτασε με ένα καΐκι κατά τις 10 το πρωί, κουβαλώντας ολόκληρη ηχητική εγκατάσταση με τεράστια ηχεία και ενισχυτή (πάντα με τη περίφημη γεννήτρια), και έβαλε τη σκουπιδομουσική στη διαπασών η οποία δε σταμάτησε παρά μόνο με τη δύση του ηλίου όπου έφυγαν και οι τελευταίοι λουόμενοι και κατόπιν ξεκουμπίστηκε και ο ίδιος με τα συμπράγαλά του για να ξανάρθει την επόμενη μέρα.
Στον Σαρωνικό, στη νήσο Δοκό, στον όρμο Σκίντου, συχνά όταν έρχονται φλοτίλες, αλλά και μεμονωμένα σκάφη, κάποιοι βάρβαροι Έλληνες και ξένοι βγάζουν έξω στην παραλία ηχητική εγκατάσταση, και ψήνουν σε αυτοσχέδιες ψησταριές συνοδεία μουσικής σε μεγάλη ένταση που αντηχεί σε όλο τον όρμο, καταστρέφοντας τη σπάνια γαλήνη του. Στη διπλή παραλία Κολώνα της Κύθνου, γίνεται το ίδιο…
Έχουμε να παρατηρήσουμε ότι το φαινόμενο συχνά πάει πακέτο με τα μηχανοκίνητα σκάφη τύπου cruiser, παρά με τα ιστιοφόρα. Η νοοτροπία της ταχύτητας, απαιτεί ενεργοβόρες και θορυβώδεις μηχανές. Δεν είναι τυχαίο λοιπόν ότι συχνά η ίδια νοοτροπία μεταφέρεται και στη μουσική (αν ο ιδιοκτήτης είναι Έλληνας θα βάζει σκυλάδικα ή top 10, αν είναι ξένος, top 10 κι αυτός), ανεξαρτήτως του τόπου στον οποίο βρίσκονται τα cruisers. Eξ ου και επιβάλλεται να αναφωνήσουμε με τη ντουντούκα του σκάφους εξ αποστάσεως το κλασσικόν: «Κλείστο ρε Καραμήτρο» ή «Shut up» ή «Silence»! ανάλογα με την εθνικότητα του βαρβάρου.
Τι λέει η νομοθεσία της Ε.Ε.;
Ας δούμε όμως τι προβλέπει η Ευρωπαϊκή Ένωση. Με την οδηγία 2002/49/ΕΚ η οποία ενσωματώθηκε στο εθνικό δίκαιο με την Κ.Υ.Α. 13586/724/2006 (ΦΕΚ Β΄ 384), µας υποχρέωνε να εκπονήσουµε Στρατηγικούς Χάρτες Θορύβου (ωραία δεν ακούγεται;) τουλάχιστον για τις µεγαλουπόλεις, δράση ορθή και άξια ευσήμων.
Πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι η ελλαδική πολιτεία, στις ένδοξες εποχές που έρρεαν τα συγκεκριμένα ευρωπαϊκά κονδύλια (ΕΣΠΑ 2007-2013), κατήρτισε πολύ ενδιαφέροντες Στρατηγικούς Χάρτες Θορύβου (ή αλλιώς Σ.Χ.Θ.) μερικών μεγάλων ελληνικών πόλεων οι οποίοι βρίσκονταν ακόμα ανηρτημένοι για… διαβούλευση μέχρι τις 3/2/2017 στο σάιτ του ΥΠΕΚΑ.
Δεν γνωρίζουμε ΠΟΣΑ ΧΡΗΜΑΤΑ κόστισαν αυτές οι ωραίες μελέτες και εάν έστω ένας στους χίλιους πολίτες γνωρίζει την ύπαρξή τους, γνωρίζουμε όμως πολύ καλά γιατί εκπονήθηκαν (όπως εκατοντάδες άλλα έργα) εφ’ όσον δεν επρόκειτο να τηρηθούν οι δράσεις που προέβλεπαν.
Κατά συνέπειαν το ότι καταρτίστηκαν Χάρτες, δεν υπονοεί ότι πραγματοποιήθηκαν και όλα τα μέτρα και οι δαπάνες τις οποίες προέβλεπαν προκειμένου να μειωθούν γενικότερα οι θόρυβοι στους πολεοδομικούς ιστούς της χώρας. Άλλο πράγμα η κατάρτιση χαρτών θορύβου, άλλο η εκπόνηση μέτρων, και άλλο η υλοποίηση των μέτρων.
Ούτε γίνονται έλεγχοι υπέρβασης θορύβων από την Αστυνομία. Αυτά αφορούν ένα ευνομούμενο κράτος, όχι μια αποικία χρέους.
Έτσι λοιπόν το ζήτημα της ηχορύπανσης ακολουθεί την καταβαράθρωση του ευρύτερου κοινωνικού κράτους με όλες τις συνέπειες που ακολουθούν. Όταν δεν έχεις καν σχολεία, νοσοκομεία που να δουλεύουν σωστά, όταν δεν μπορείς να φρουρήσεις τα ίδια σου τα σύνορα, δεν φανταζόμαστε να έχετε την απαίτηση στην εποχή της νέας τεχνοφεουδαρχίας να υπάρχουν έλεγχοι θορύβου που θα γλυτώσουν τους σκλάβους αυτής της χώρας από μόνιμες ακουστικές βλάβες, από ψυχολογικά προβλήματα ή ακόμα και απ’ αυτόν τον θάνατο; Θεός φυλάξοι!
Διότι αυτά ακριβώς επιθυμούν οι υπερεθνικές ελίτ. Να τα τινάξουμε μια ώρα αρχύτερα για να μην τους αφαιρούμε «πόρους» από το οικοσύστημα.
Η τήρηση και η εφαρμογή των διατάξεων τέτοιων μελετών, αφορούν μόνο τις «καλές» περιοχές του σκληρού πυρήνα της Ευρωζώνης και όχι τα κράτη ― παρίες (όπως θεωρεί το Ευρωδιευθυντήριο την Ελλάδα το οποίο τη μισεί λυσσαλέα από την εποχή του Καρλομάγνου και το απέδειξε άλλωστε από το 1204 με τα αίσχη που έπραξε στην Κωνσταντινούπολη, μπροστά στα οποία τα όσα έκανε ο Μωάμεθ ο Πορθητής ωχριούν).
Και τι λέει η ελληνική…
Η Ελληνική Υγειονομική Νομοθεσία με την Υγειονομική Διάταξη (ΥΔ) Α5/3010/85 «για την προστασία της Δημόσιας Υγείας από θορύβους μουσικής των Κέντρων διασκέδασης και λοιπών καταστημάτων έχει εισάγει ως ανώτατο όριο τα 80 dB για τα λοιπά καταστήματα με μουσική.
Όπως είδαμε και παραπάνω, αυτό το όριο καταστρατηγείται επί μονίμου βάσεως δεδομένου ότι η ένδειξη ότι ξεπεράσαμε τα 85 dB είναι όταν η ακοή μας είναι σε αρίστη κατάσταση και ο συνομιλητής μας στο ίδιο τραπέζι πρέπει να φωνάζει για να τον ακούσουμε εξ αιτίας της εντάσεως του ήχου της μουσικής.
Συμβαίνει δε το εξής παράλογο: ενώ τα ανώτατα επιτρεπόμενα όρια οδικού, σιδηροδρομικού και αεροπορικού θορύβου που έχει θέσει το ευρωπαϊκό πρόγραμμα NOISE, όπως θα διαπιστώσουμε παρακάτω, είναι 70 dB, στην Ελλάδα για τα «λοιπά καταστήματα» πλην νυχτερινών κέντρων είναι 80 dB, δηλαδή πολύ μεγαλύτερο. Ποιο από τα δύο ισχύει τελικά;
Οι έλεγχοι στη χώρα μας είναι ανύπαρκτοι, ένεκα της δεινής κατάστασης στελέχωσης της Ελληνικής Αστυνομίας η οποία πασχίζει να κάνει ό,τι μπορεί τρέχοντας φυσικά σε πιο σοβαρά περιστατικά αυτοκτονιών, ανθρωποκτονιών, διαρρήξεων, ξυλοδαρμών κλπ παρά σε αυτά της… ηχορύπανσης.
Και υπηρεσία θορύβου
Κι όμως γνωρίζατε ότι έχουμε υπηρεσία θορύβου; Ιδού τι διαβάζουμε, μεταξύ άλλων, στο σάιτ του Υπουργείου Περιβάλλοντος και Ενέργειας και δεν πιστεύουμε στα μάτια μας:
ΥΠΗΡΕΣΙΑ NOISE
«Το NOISE (Noise Observation and Information Service for Europe) είναι η νέα Υπηρεσία Παρατηρήσεων και Πληροφοριών Περιβαλλοντικού Θορύβου για την Ευρώπη που δημιουργήθηκε και λειτουργεί υπό την ευθύνη του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Περιβάλλοντος (ΕΟΠ) για λογαριασμό της Ευρωπαϊκής Επιτροπής […]
Πληροφορίες για την Ελλάδα
[…] Ήδη για την Ελλάδα, στο NOISE παρουσιάζονται στοιχεία έκθεσης πληθυσμού από περιβαλλοντικό θόρυβο που προέρχεται από τις λειτουργικές δραστηριότητες του Διεθνούς Αεροδρομίου Αθηνών «Ελ. Βενιζέλος» [2].
[…] Σημειώνεται ότι το ΥΠΕΚΑ έχει σχεδιάσει εκτεταμένο πρόγραμμα υλοποίησης στρατηγικών χαρτών θορύβου -βάσει της Οδηγίας 2002/49/ΕΚ- για όλες τις μεγάλες πόλεις της Ελλάδος οι οποίοι θα υποβάλλονται και αυτοί στο NOISE εν καιρώ […]
[…] Ως ανώτατα επιτρεπόμενα όρια δεικτών οδικού, σιδηροδρομικού και αεροπορικού θορύβου καθορίζονται τα ακόλουθα:
α. Για τον δείκτη Lden (24ωρος): τα 70 dB
β. Για τον δείκτη Lnight (8ωρος νυκτερινός): τα 60 dB»
[…] Επομένως, τα προτεινόμενα Σ.Δ. (Σχέδια δράσεων) αποτελούν ενδεικτικό κατάλογο μέτρων, στην κατεύθυνση αντιμετώπισης του περιβαλλοντικού θορύβου, η υλοποίηση των οποίων από τις Περιφερειακές Αρχές, τους Ο.Τ.Α. ή άλλους φορείς, εξαρτάται από πολλούς παράγοντες, όπως διαθεσιμότητα πόρων, προτεραιότητες κλπ. Κατά συνέπειαν, διαβάζοντας όλα τα παραπάνω αντιλαμβανόμεθα:
Πόσο οι θόρυβοι όλων αυτών των «μαγαζιών» που μας ταλαιπωρούν καθημερινώς υπερβαίνουν τα καθορισμένα από την Ε.Ε. όρια.Ότι οι στρατηγικοί χάρτες έχουν μεν υλοποιηθεί, τα μέτρα δράσεων όμως θα ενεργοποιηθούν τη …Δευτέρα Παρουσία!Για όλα αυτά, αλλά και πολύ περισσότερα θα επανέλθουμε με άλλες αναρτήσεις και μελέτες περί των ολέθριων επιπτώσεων του θορύβου όχι μόνο στον άνθρωπο, αλλά και σε άλλα ζωικά είδη.
Πηγές:
www.france-acouphenes.org
www.cochlea.org
www.ypeka.gr
http://www.noiseandhealth.org
Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
[1] deciBell: μονάδα μέτρησης έντασης ήχου στην ακουστική και στην ηλεκτρονική. Το όνομά της προέρχεται από τον εφευρέτη της τηλεφωνίας Γκράχαμ Μπελ
[2] Εδώ γελάνε! Να σημειωθεί ότι σύμφωνα με επερώτηση του βουλευτή Βασίλη Οικονόμου το 2008, και σύμφωνα με καταγγελίες, η μελέτη θορύβου του ΔΑΑ, εκπονήθηκε από τον ίδιον τον ελεγχόμενο, δηλαδή το ΔΑΑ!
Πηγή έρευνας: Χρυσούλα Μπουκουβάλα - aperopia.fr thesecretrealtruth
Από τα μέσα της δεκαετίας του’70 παρατηρήθηκε στη χώρα μας η σταδιακή μετάλλαξή της σε τόπο ηχορυπαρό. Ξένοι φίλοι, που επισκέπτονται την Ελλάδα ήδη από εκείνη την εποχή, θυμούνται με νοσταλγία τον καφέ που έπιναν στα καφενεία όπου ακούγονταν μόνο ο ήχος από το τάβλι και οι ανθρώπινες συζητήσεις και τις ταβέρνες στις οποίες η ένταση της μουσικής ήταν σε ανεκτά επίπεδα.
Σήμερα η παραμονή σε οποιαδήποτε καφετέρια και ταβέρνα με δυνατή μουσική τους είναι αφόρητη (το ίδιο και σε μας). Το χειρότερο είναι πως πέραν της έντασης του ήχου, τα περισσότερα κομμάτια που παίζονται σε όλους τους χώρους είναι ΑΠΕΛΠΙΣΤΙΚΑ ΙΔΙΑ, και όταν δεν πρόκειται για εμπορικά σκουπίδια τύπου Top 10 -τα οποία σε λίγους μήνες δεν τα θυμάται κανείς- συχνότατα εκφράζουν βία, άγχος και αγωνία και απέχουν πολύ από αυτό που ονομάζουμε «αρμονία». Ευχαριστούμε λοιπόν, δε θα πάρουμε!
Υπάρχουν πολλές παγκόσμιες μελέτες οι οποίες έχουν αποδείξει ότι ο ανεπιθύμητος θόρυβος έχει σοβαρές αρνητικές επιπτώσεις τόσο στους ενήλικες, όσο και στα παιδιά. Σύμφωνα μ’ αυτές, η ηχορύπανση είναι η αιτία για πολλές μηνύσεις που υποβάλλονται στις αρχές των μεγαλουπόλεων, ενώ υπολογίζεται ότι οι ανεπιθύμητοι θόρυβοι συμβάλουν στην εγκληματικότητα, καθώς και σε πλήθος σωματικές, και ψυχικές ασθένειες.
Η πυραμίδα του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας (World Health Organization) που δείχνει τις επιπτώσεις της έντασης του θορύβου στον άνθρωπο
Τα επικίνδυνα και νοσηρά ηχητικά όρια
Σε διεθνείς μελέτες του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας διαβάζουμε τις παρακάτω μετρήσεις:
0 dB (ντεσιμπέλ) [1]
Aντιστοιχεί στο ελάχιστο επίπεδο ακουστικής πίεσης, έτσι ώστε ένας ήχος να μπορεί να γίνεται αντιληπτός από τα αυτιά μας. Σ’ αυτά τα ασθενή επίπεδα, συλλαμβάνουμε ήχους που προέρχονται από το ίδιο μας το σώμα (αρθρώσεις, καρδιακούς παλμούς, κυκλοφορία αίματος κλπ), κάτι που μπορεί ενίοτε να μας απορρυθμίσει.
Επικίνδυνο όριο: 80 dB
Πρόκειται για έναν σημαντικό αριθμό που χρησιμεύει σαν βάση της νομοθεσίας που αφορά τον «εργασιακό θόρυβο». Μετά από αυτό το όριο, ο εργοδότης οφείλει να παράσχει πληροφορίες σχετικά με τους ακουστικούς κινδύνους που διατρέχει ο εργαζόμενος, να προτείνει έναν ακουστικό έλεγχο σε ωτορινολαρυγγολόγο (προαιρετικό) και να θέσει στη διάθεση των εργαζομένων ανάλογα μέσα ηχητικής προστασίας (π.χ κάσκα ακουστικών). Πέραν των 80 dB, η διάρκεια έκθεσης στην πηγή του ηχητικού κινδύνου είναι ένας σημαντικός παράγοντας ρίσκου. (Ας τα διαβάσουν αυτά οι Έλληνες ιδιοκτήτες καφετεριών και καταστημάτων ρούχων με μουσική που υπερβαίνει τα 80 dB. Aν δουλεύουν και οι ίδιοι μέσα στο μαγαζί, μάλλον έχουν κουφαθεί εδώ και καιρό και δεν το αντιλαμβάνονται).
85 dB
Πάντα σύμφωνα με τη νομοθεσία που ρυθμίζει την έννοια του εργασιακού θορύβου, όταν ο εργαζόμενος είναι εκτεθειμένος σε ένα επίπεδο 85 dB για μια περίοδο 8 ωρών, υποχρεούται να φέρει ωτασπίδες ή κάσκα προστασίας.
Όριο πόνου: 120 dB
To όριο των 120 dB σηματοδοτεί την έναρξη του πόνου. Τα αυτιά πονάνε. Πρόκειται για ένα σήμα κινδύνου που δυστυχώς φτάνει… αργά! Διότι τα όρια κινδύνου και πόνου χωρίζονται από ένα διάστημα 35 dB, δηλαδή μια πίεση 56 φορές πιο ισχυρή. Παραδόξως, η καταστροφή των ακουστικών κυττάρων συμβαίνει πολύ νωρίτερα από το σημείο έναρξης του πόνου.
Ποια είναι τα σημεία έκθεσης σε επικίνδυνο επίπεδο θορύβου;
Μπορείτε να είστε σίγουροι ότι έχετε εκτεθεί στα 85 ντεσιμπέλ και περισσότερο όταν:
είστε υποχρεωμένοι να φωνάζετε για να συζητήσετε με ένα άτομο που βρίσκεται ακριβώς απέναντί σας (βλέπε ελληνική πραγματικότητα σχεδόν σε όλες τις καφετέριες, μαγαζιά με ρούχα, ταχυφαγεία και εστιατόρια)
όταν είστε μέσα σε μέσο μαζικής συγκοινωνίας και οι γύρω σας ακούνε ευκρινώς τον ήχο από τα ακουστικά του κινητού σας (ελπίζουμε ότι δεν ανήκετε σ’ αυτήν την κατηγορία)αν ακούγεται η μουσική από το στερεοφωνικό του αυτοκινήτου σας ενώ έχετε κλειστά τα παράθυρα (πάλι ελπίζουμε ότι δεν ανήκετε σ’ αυτή την κατηγορία).Έλλειψη παιδείας και αλλοτρίωση
Σ’ αυτή τη χώρα λοιπόν, φτάσαμε στο σημείο να πρέπει να αποδείξουμε τα αξιώματα. Ότι δηλαδή είναι νομική υποχρέωση να αποφεύγουν όλοι τη δημιουργία θορύβων που ενοχλούν τους άλλους.
Δυστυχώς στην Ελλάδα, αν περιμένουμε να συνειδητοποιεί ο καθένας ξεχωριστά πότε ο θόρυβος που δημιουργεί μπορεί να είναι ενοχλητικός και να σέβεται τα άτομα του περιβάλλοντός του, μάλλον θα περιμένουμε πολύ !
Διότι μια τέτοια συνειδητοποίηση είναι αποτέλεσμα ευρύτερης παιδείας, την οποία αμφιβάλλουμε εάν έχουν λάβει οι Νεοέλληνες, είτε στο σχολείο, είτε στο σπίτι τους, αλλά και αρκετοί βάρβαροι ξένοι τουρίστες που αλώνουν την έρημη τούτη χώρα. Κατ’ αρχήν θα πρέπει το ίδιο το άτομο που δημιουργεί την ένταση του ήχου να έχει συναίσθηση των ορίων της, κάτι που δεν υφίσταται.
Εάν ζούσαμε σε ένα ευνομούμενο κράτος, οι αρμόδιες αρχές όχι απλώς θα είχαν κάνει τις απαραίτητες επιστημονικές μελέτες για την προστασία του πληθυσμού από τις πολλαπλές πηγές ηχορύπανσης που απειλούν καθημερινά την σωματική και ψυχική του υγεία, αλλά και θα προχωρούσαν στην απαγόρευση έντασης μουσικής που υπερβαίνει τα όρια ακουστικών βλαβών, στα περισσότερα καταστήματα, όπως συμβαίνει σε άλλες χώρες του εξωτερικού (όχι του Τρίτου Κόσμου) που σέβονται τους πολίτες τους. Διότι οι μελέτες έχουν γίνει, δράσεις όμως δεν πραγματοποιούνται για λόγους που θα δούμε στη συνέχεια.
Ο θόρυβος ως εργαλείο κατασκευής άβουλων όντων
Θα μας πει κάποιος, «καλά, εδώ η χώρα χάνεται, κι εσείς μιλάτε για θορύβους;» Μα φυσικά. Διότι και η ανεξέλεγκτη διασπορά του θορύβου αποτελεί όπλο και άνομη πρακτική των παγκοσμιοποιητών οι οποίοι, όπως και εμείς, γνωρίζουν πολύ καλά τις επιδράσεις της στον ψυχισμό των ανθρώπων και στην ικανότητά τους να αντιδρούν ως πολιτικά υποκείμενα.
Ο θόρυβος ενεργοποιεί τους μηχανισμούς του στρες στον άνθρωπο. Ενώ αρχικά μια τέτοια αντίδραση είναι φυσιολογική και χρήσιμη, όταν καταστεί μόνιμη, λόγω ανεπιθύμητων θορύβων, τότε προκαλεί βλάβες σε σωματικό και ψυχικό επίπεδο.
Στον πίνακα αυτόν, αριστερά αναλύονται τα επίπεδα επικίνδυνων ντεσιμπέλ με έμφαση στη σχέση ένταση – όριο διάρκειας έκθεσης, και στα δεξιά η Οδηγία 2003/10/CE της Ε.Ε. Στα διάφορα μαγαζιά ένδυσης και υπόδησης, στα καφενεία, και στα σουβλατζίδικα οι τραγικοί αιχμάλωτοι εργαζόμενοι που εκτίθενται σε εντάσεις πολύ περισσότερες από 80 dB για πάνω από 8 ώρες, όμηροι στην παράνοια που έχει καταλάβει όλη τη σύγχρονη Ελλάδα, θα μετατραπούν σε γενιές κωφών
Επιστημονικές έρευνες έχουν αποδείξει ότι οι άνθρωποι που νιώθουν ότι δεν μπορούν να κάνουν τίποτα εναντίον των ανεξέλεγκτων θορύβων, χάνουν τα κίνητρα τους. Δυσκολεύονται περισσότερο στην επίλυση προβλημάτων και εγκαταλείπουν πιο εύκολα στόχους που έχουν θέσει. Στα δε παιδιά η ηχητική ρύπανση, επηρεάζει τις ικανότητες διαβάσματος και εκμάθησης.
Σε τάξεις όπου υπάρχει ηχορύπανση, οι μαθητές έχουν σημαντικά χαμηλότερη απόδοση από μαθητές άλλων τάξεων του ίδιου σχολείου, στις οποίες δεν υπάρχει ηχορύπανση.
Το δια ταύτα
Ας βάλουμε όμως τα πράγματα σε μια λογική σειρά. Η Ελληνική Υγειονομική Νομοθεσία με την Υγειονομική Διάταξη (ΥΔ) Α5/3010/85 «για την προστασία της Δημόσιας Υγείας από θορύβους μουσικής των Κέντρων διασκέδασης και λοιπών καταστημάτων» έχει εισάγει ως ανώτατο όριο τα 80 dB για τα λοιπά καταστήματα με μουσική (δημιουργία ευχάριστης ατμόσφαιρας).
Στην Ελλάδα, στις μεγάλες πόλεις για να πάει κάποιος να ψωνίσει ρούχα ή παπούτσια στα μαγαζιά σε κεντρικό εμπορικό δρόμο (βλέπε Ερμού κλπ), να συναντήσει ένα φίλο σε μια καφετέρια, να πάει σε πολυκατάστημα ηλεκτρικών οικιακών ειδών, ειδών σπιτιού, παιχνιδιών, σε σουπερμάρκετ, σε μανάβικο, σε βενζινάδικο κλπ, πρέπει να υποστεί το μαρτύριο της ηχορύπανσης και το βομβαρδισμό των ντεσιμπέλ.
Οι Έλληνες (ο ιός εξαπλώνεται δυστυχώς και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες) ιδιοκτήτες καταστημάτων, για κάποιο παράλογο και διεστραμμένο λόγο θεωρούν ότι όσο πιο δυνατή μουσική βάζουν, τόσο περισσότερο θα αυξήσουν τις πωλήσεις τους. Το αποτέλεσμα το βιώνουμε τα τελευταία 7 χρόνια με την πτώση του εισοδήματος των Ελλήνων, όπου ΣΧΕΔΟΝ ΟΛΑ τα εμπορικά καταστήματα στη χώρα μας έχουν μετατραπεί σε κλαμπ, ανεξαρτήτως των προϊόντων τα οποία πουλάνε. Όσο πέφτει η εμπορική κίνηση, τόσο δυναμώνουν τη μουσική! Αυτό δεν σημαίνει φυσικά ότι γλυτώνουν τα λουκέτα.
Μαυρίστε τους!
Επειδή η κατάσταση έχει φτάσει πλέον στο απροχώρητο και εξευτελιζόμαστε διεθνώς έναντι ξένων τουριστών οι οποίοι μένουν εμβρόντητοι ―και νεολαίοι― και μας αντιμετωπίζουν με ειρωνία εξ αιτίας αυτής της κατάστασης, αποφασίσαμε να δράσουμε. Διότι δεν αρέσει σε όλους τους νέους αυτός ο βόθρος ήχων, δεν αρέσει καθόλου να κάθονται να ξεκουραστούν πίνοντας έναν απλό καφέ και επί μονίμου βάσεως η μουσική να μπερδεύεται με αυτήν του διπλανού εμπορικού καταστήματος.
Μέσα απ’ αυτό το ιστολόγιο λοιπόν καλούμε όλους τους φίλους αναγνώστες, συνοδοιπόρους και συνταξιδιώτες που υφίστανται αυτή την αφόρητη καταπίεση εκ μέρους των καταστηματαρχών, να μας συνδράμουν στην προσπάθειά μας να σταματήσουμε αυτή την ασχήμια που έχει εξαπλώσει τα πλοκάμια της σε όλη την ελληνική επικράτεια.
Δεν έχουμε κανένα απολύτως συμφέρον να χτυπήσουμε τους Έλληνες καταστηματάρχες που τείνουν να γίνουν σπάνιο είδος. Υπάρχει όμως απόλυτη χρεία να αυξηθεί η συνειδητότητα απ’ όλους τους πολίτες, είτε είναι αφεντικά, είτε είναι υπάλληλοι. Διότι όταν δουλεύουν μέσα στα μαγαζιά τους και οι ίδιοι οι ιδιοκτήτες τους, η ένταση της μουσικής έχει επιπτώσεις και επάνω τους, κάτι το οποίο οφείλουν να προσέξουν.
Ακουστικές και έξω-ακουστικές συνέπειες του θορύβου. Γράφημα “Απεροπία”
Γιατί μόνο αυξάνοντας την υπευθυνότητά μας απέναντι σε εμάς τους ίδιους, αλλά και απέναντι στους συμπολίτες μας, θα οικοδομήσουμε ένα καλύτερο μέλλον γι’ αυτή τη χώρα, αλλά και για ολόκληρο τον πλανήτη.
Σαν πρώτη ενέργεια λοιπόν, καλούμε τη συνδρομή σας ώστε να καταρτίσουμε έναν κατάλογο με ήσυχες επιχειρήσεις που σέβονται τον πελάτη και τους εργαζόμενούς τους, όσον αφορά την ένταση του θορύβου, τον οποίο και θα αναρτήσουμε. Διότι πλέον το «κακό» έχει εξαπλωθεί παντού, και ιδιαίτερα σε επιχειρήσεις υγιειονομικού ενδιαφέροντος όπως:
Καφετέριες
Στις καφετέριες είναι αδύνατον να κουβεντιάσεις χωρίς να σε πιάσει ο λαιμός σου από τις ίδιες σου τις φωνές, και να μην κουφαθείς από την ένταση του ήχου. Προκειμένου να ακούσεις τον συνομιλητή σου, πρέπει να φωνάζεις και εσύ και αυτός. Αντίδραση: λέμε στο αφεντικό να χαμηλώσει τη μουσική, αν αρνηθεί, φεύγουμε.
Όσον αφορά τις καφετέριες, αλλά και τα λοιπά μαγαζιά, θέλουμε να τονίσουμε τη δραματική θέση όλων των εργαζομένων οι οποίοι προκειμένου να κερδίσουν ένα μεροκάματο [του τρόμου], χάνουν σταδιακά την ακοή τους, ένα έγκλημα που συντελείται παρά τη θέλησή τους και που επιβεβαιώνει τη σύγχρονη δουλεία.
Εστιατόρια – ταβέρνες – πιτσαρίες – σουβλατζίδικα – σαντουϊτσάδικα
Στα εστιατόρια, ταβέρνες και όλα τα ανωτέρω, όσο καλό φαγητό και να έχουν είναι αδύνατον να φας με τα ηχεία στη διαπασών πάνω από το κεφάλι σου. Πολλές φορές καλέσαμε ξένους και Έλληνες φίλους να τα πούμε σε ταβέρνα για την οποία διαβάσαμε ότι είχε καλή κουζίνα, και εκτεθήκαμε ανεπανόρθωτα. Η μουσική ούρλιαζε, ώστε η όλη κατάσταση τους ήταν αφόρητη, και σε μάς το ίδιο. Στάθηκε αδύνατον να συνομιλήσουμε, μόλις φάγαμε με τη ψυχή στο στόμα φύγαμε, και πλέον είμαστε ιδιαίτερα προσεκτικοί.
Στην Ελλάδα των απανωτών μνημονίων όπου ο καθένας μας μετράει και τη δεκάρα στις εξόδους του, το να πληρώνεις για να φας και να συνομιλήσεις με τους φίλους σου σε ένα ήσυχο περιβάλλον, και τελικά το φαγητό να σου κάθεται στο στομάχι από το θόρυβο, και να μη κουβεντιάζεις, είναι ανεπίτρεπτο.
Μια από τις βασικές αρχές που μαθαίνουν οι σπουδαστές σχολών ξενοδοχοϋπαλλήλων είναι ότι την ώρα του φαγητού επιτρέπεται να ακούγεται μόνο απαλή και διακριτική μουσική. Ποιος έχει ακούσει σε καλά ξένα εστιατόρια να παίζει δυνατή μουσική την ώρα του φαγητού;
Τόσο δύσκολο είναι; Δεν αναφερόμαστε σε ταβέρνες με ζωντανή μουσική η οποία και οφείλει να ξεκινάει στα τελειώματα των φαγητών και από σεβασμό προς τους καλλιτέχνες, αλλά σε απλές ταβέρνες. Γιατί λοιπόν οι Έλληνες ταβερνιάρηδες και εστιάτορες το κάνουν αυτό;
Αν θέλαμε μόνο να πιούμε θα πηγαίναμε σε μπαρ, αν θέλαμε να χορέψουμε θα πηγαίναμε σε νυχτερινό κλαμπ. Να φάμε θέλαμε κουβεντιάζοντας, όχι πρώτο τραπέζι πίστα.
Ο κατάλογος των εστιατορίων της Αθήνας στα οποία μπορείς να μιλήσεις χωρίς να ουρλιάζεις είναι περιορισμένος, και συνήθως πρόκειται για ακριβά εστιατόρια. Θλιβερή διαπίστωση ηθικού εκπεσμού.
Η κατρακύλα όμως δεν σταματάει στα καταστήματα «υγειονομικού ενδιαφέροντος», αλλά συνεχίζεται και σε άλλα όπως:
Καταστήματα ένδυσης και υπόδησης
Στα μαγαζιά με ρούχα και παπούτσια υφίστασαι το φασισμό του «αφεντικού» ή της αλυσίδας franchise, όπου η γνωστή σκουπιδομουσική ακούγεται στη διαπασών.
Αντίδραση: κάνουμε τη γνωστή παρατήρηση, αν δεν χαμηλώσει η μουσική δεν ξαναπατάμε, αποτρέπουμε δε τα παιδιά μας να ψωνίσουν από αυτά, εξηγώντας τους τί δεν πάει καλά.
Στο επιχείρημα ότι μερικά από αυτά τα μαγαζιά έχουν φτηνές τιμές (το ίδιο επιχείρημα που ακούμε και για τα ασιατικής κοπής καταστήματα ρούχων και παπουτσιών), και ότι αν δεν ψωνίσουμε από αυτά θα μείνουμε «ξεβράκωτοι», απαντάμε αρνητικά.
Αν δεν έχουμε τη δυνατότητα να ψωνίσουμε από ελληνικά μαγαζιά που βιοπαλεύουν, αλλά δεν βάζουν μουσική στη διαπασών, ας μην ψωνίσουμε καθόλου. Το πιθανότερο είναι ότι έχουμε αποθεματικό ρούχων από τις προηγούμενες «ένδοξες» εποχές. Μέχρι να λιώσουν αυτά, το ξανασυζητάμε.
Βενζινάδικα
Στα βενζινάδικα παρατηρείται το jamais vu φαινόμενο το «αφεντικό» να έχει τοποθετήσει ηχεία στον περιβάλλοντα χώρο των αντλιών, βάζοντας στη διαπασών ή κάποιο ραδιοφωνικό σταθμό –οπότε ακούς και τις σκουπιδοδιαφημίσεις θες δε θες– ή κάποια λίστα τραγουδιών στον υπολογιστή του καταστήματος. Τα «άσματα» είναι ή ελληνικά σκυλάδικα, ή αντίστοιχα ινδικά, πακιστανικά, σριλανκέζικα κ.ά. (όταν λείπει το αφεντικό και παρόντες είναι μόνο οι κατά κανόνα, Ασιάτες υπάλληλοι). Ποιος είπε στο «αφεντικό» ότι τα βενζινάδικα ΕΙΝΑΙ ΜΠΑΡ;
Αντίδραση: Αν είμαστε σε εθνική οδό και χρειαζόμαστε άμεσα καύσιμα, αφού διαμαρτυρηθούμε, το βάζουμε στη μαύρη λίστα και δεν ξαναπατάμε.
Μεγάλα βιβλιοπωλεία
Στα «mega-βιβλιοπωλεία»: τα απορρίπτουμε έτσι κι αλλιώς, λόγω της μαζικής καταναλωτικής φύσης τους και της άθλιας συμπεριφοράς απέναντι στους υπαλλήλους τους. Δεν πατάμε σ’ αυτά μέχρι τα αφεντικά να βάλουν μυαλό και να πάψουν να υποχρεώνουν τους ταμίες να στέκονται όρθιοι, ή σε σκαμπό χωρίς πλάτη για να μην αναφέρουμε τις άλλες εργασιακές ατασθαλίες. Έχει κι αλλού πορτοκαλιές. Small is beautiful Περίπτερα
Στα περίπτερα που έχουν στήσει ηχεία μέσα ή έξω απ’ αυτά, 24 ώρες το 24ωρο και ακούγονται σε όλη τη πλατεία στην οποία συχνά βρίσκονται. Με ποιο δικαίωμα εκπέμπουν μουσική; Και μάλιστα τόσο δυνατά; Γιατί οι Δήμοι δεν επεμβαίνουν; Ποιοι ηλίθιοι είπαν στους περιπτεράδες ότι η μουσική είναι κράχτης;
Αντίδραση: τους λέμε να καταργήσουν εντελώς τη μουσική (προσοχή: όχι να τη χαμηλώσουν μόνο για όσο ψωνίζουμε εμείς) διότι είναι ανάρμοστη, κι αν τους τσακώσουμε και την επόμενη φορά να κάνουν το ίδιο, δεν ξαναπατάμε. Πάντα υπάρχει ένα πιο ήσυχο περίπτερο λίγο πιο κάτω.
Προτείνουμε ως αντίδραση τη διαμαρτυρία ή το «μαύρο» διότι θεωρούμε ανώφελο να καλέσετε την αστυνομία για να τους ελέγξει, ή να καταθέσετε μήνυση. Πρώτον, όπως θα διαβάσετε πάρα κάτω, η αστυνομία δεν πρόκειται να έλθει, και δεύτερον ποιος έχει σήμερα χρήματα για τέτοιου είδους μηνύσεις, οι οποίες θα εκδικαστούν πιθανόν μετά το… θάνατό σας;
Ηχητική μόλυνση σε ερημική παραλία
Οι ανεγκέφαλοι ενοικιαστές της άδειας εκμετάλλευσης καντίνας, ομπρελών και ξαπλωστρών σε υπέροχες παραλίες, στήνουν ηχεία που τροφοδοτούνται από γεννήτρια και βάζουν τη γνωστή σκουπιδομουσική στη διαπασών.
Αντίδραση: τους λέμε να την κλείσουν εντελώς, (το να τη χαμηλώσουν ώστε μόλις να ακούγεται, είναι υποχώρηση, γιατί ο ήχος της θάλασσας είναι η πιο αρμονική μουσική από μόνος του). Αν αρνηθούν, τους λέμε ότι θα διαδώσουμε σε όσους ξέρουμε ότι προκαλούν ηχορύπανση, και δεν ξαναπατάμε (εννοείται ότι και εδώ δεν έχει νόημα η καταγγελία στο Δήμο, ή την Αστυνομία. Ο νοών νοείτω).
Ηχεία και στερεοφωνικό συγκρότημα σε ερημική παραλία από σκαφάτους
Δε μας έφταναν οι «οργανωμένες» παραλίες, με μουσική κονσέρβα – top 10, καντίνα, φρέντο, τασάκια, ομπρέλα, ξαπλώστρα, ντους και ένταση μουσικής επιπέδου νυχτερινού κέντρου, αλλά όταν έχουμε καταφέρει να ξεφύγουμε από τα μαρτύρια της ξηράς και έχουμε φτάσει ―συχνά μετά από άγριες θάλασσες― σε μια ειδυλλιακή ερημική παραλία που δεν έχει δια ξηράς πρόσβαση, διαπιστώνουμε ότι η ηχορύπανση έχει φτάσει και εκεί!
Άλλη μια απεικόνιση έντασης ήχων προκαλούμενων από διαφορετικές πηγές. Διαπιστώνουμε και εδώ ότι η ένταση στις καφετέριες – μπαρ είναι επιβλαβής για την ανθρώπινη υγεία. Προσαρμογή “Απεροπία”
Έχουμε δεκάδες περιστατικά ηχητικού βιασμού του περιβάλλοντος. Για παράδειγμα, στην εκπληκτική παραλία του νησιού Νικουριά, στην Αμοργό, όπου ρίξαμε άγκυρα αρόδο και περάσαμε μια υπέροχη βραδυά και ένα ήρεμο πρωινό, ο τύπος που είχε τις ξαπλώστρες, κατέφτασε με ένα καΐκι κατά τις 10 το πρωί, κουβαλώντας ολόκληρη ηχητική εγκατάσταση με τεράστια ηχεία και ενισχυτή (πάντα με τη περίφημη γεννήτρια), και έβαλε τη σκουπιδομουσική στη διαπασών η οποία δε σταμάτησε παρά μόνο με τη δύση του ηλίου όπου έφυγαν και οι τελευταίοι λουόμενοι και κατόπιν ξεκουμπίστηκε και ο ίδιος με τα συμπράγαλά του για να ξανάρθει την επόμενη μέρα.
Στον Σαρωνικό, στη νήσο Δοκό, στον όρμο Σκίντου, συχνά όταν έρχονται φλοτίλες, αλλά και μεμονωμένα σκάφη, κάποιοι βάρβαροι Έλληνες και ξένοι βγάζουν έξω στην παραλία ηχητική εγκατάσταση, και ψήνουν σε αυτοσχέδιες ψησταριές συνοδεία μουσικής σε μεγάλη ένταση που αντηχεί σε όλο τον όρμο, καταστρέφοντας τη σπάνια γαλήνη του. Στη διπλή παραλία Κολώνα της Κύθνου, γίνεται το ίδιο…
Έχουμε να παρατηρήσουμε ότι το φαινόμενο συχνά πάει πακέτο με τα μηχανοκίνητα σκάφη τύπου cruiser, παρά με τα ιστιοφόρα. Η νοοτροπία της ταχύτητας, απαιτεί ενεργοβόρες και θορυβώδεις μηχανές. Δεν είναι τυχαίο λοιπόν ότι συχνά η ίδια νοοτροπία μεταφέρεται και στη μουσική (αν ο ιδιοκτήτης είναι Έλληνας θα βάζει σκυλάδικα ή top 10, αν είναι ξένος, top 10 κι αυτός), ανεξαρτήτως του τόπου στον οποίο βρίσκονται τα cruisers. Eξ ου και επιβάλλεται να αναφωνήσουμε με τη ντουντούκα του σκάφους εξ αποστάσεως το κλασσικόν: «Κλείστο ρε Καραμήτρο» ή «Shut up» ή «Silence»! ανάλογα με την εθνικότητα του βαρβάρου.
Τι λέει η νομοθεσία της Ε.Ε.;
Ας δούμε όμως τι προβλέπει η Ευρωπαϊκή Ένωση. Με την οδηγία 2002/49/ΕΚ η οποία ενσωματώθηκε στο εθνικό δίκαιο με την Κ.Υ.Α. 13586/724/2006 (ΦΕΚ Β΄ 384), µας υποχρέωνε να εκπονήσουµε Στρατηγικούς Χάρτες Θορύβου (ωραία δεν ακούγεται;) τουλάχιστον για τις µεγαλουπόλεις, δράση ορθή και άξια ευσήμων.
Πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι η ελλαδική πολιτεία, στις ένδοξες εποχές που έρρεαν τα συγκεκριμένα ευρωπαϊκά κονδύλια (ΕΣΠΑ 2007-2013), κατήρτισε πολύ ενδιαφέροντες Στρατηγικούς Χάρτες Θορύβου (ή αλλιώς Σ.Χ.Θ.) μερικών μεγάλων ελληνικών πόλεων οι οποίοι βρίσκονταν ακόμα ανηρτημένοι για… διαβούλευση μέχρι τις 3/2/2017 στο σάιτ του ΥΠΕΚΑ.
Δεν γνωρίζουμε ΠΟΣΑ ΧΡΗΜΑΤΑ κόστισαν αυτές οι ωραίες μελέτες και εάν έστω ένας στους χίλιους πολίτες γνωρίζει την ύπαρξή τους, γνωρίζουμε όμως πολύ καλά γιατί εκπονήθηκαν (όπως εκατοντάδες άλλα έργα) εφ’ όσον δεν επρόκειτο να τηρηθούν οι δράσεις που προέβλεπαν.
Κατά συνέπειαν το ότι καταρτίστηκαν Χάρτες, δεν υπονοεί ότι πραγματοποιήθηκαν και όλα τα μέτρα και οι δαπάνες τις οποίες προέβλεπαν προκειμένου να μειωθούν γενικότερα οι θόρυβοι στους πολεοδομικούς ιστούς της χώρας. Άλλο πράγμα η κατάρτιση χαρτών θορύβου, άλλο η εκπόνηση μέτρων, και άλλο η υλοποίηση των μέτρων.
Ούτε γίνονται έλεγχοι υπέρβασης θορύβων από την Αστυνομία. Αυτά αφορούν ένα ευνομούμενο κράτος, όχι μια αποικία χρέους.
Έτσι λοιπόν το ζήτημα της ηχορύπανσης ακολουθεί την καταβαράθρωση του ευρύτερου κοινωνικού κράτους με όλες τις συνέπειες που ακολουθούν. Όταν δεν έχεις καν σχολεία, νοσοκομεία που να δουλεύουν σωστά, όταν δεν μπορείς να φρουρήσεις τα ίδια σου τα σύνορα, δεν φανταζόμαστε να έχετε την απαίτηση στην εποχή της νέας τεχνοφεουδαρχίας να υπάρχουν έλεγχοι θορύβου που θα γλυτώσουν τους σκλάβους αυτής της χώρας από μόνιμες ακουστικές βλάβες, από ψυχολογικά προβλήματα ή ακόμα και απ’ αυτόν τον θάνατο; Θεός φυλάξοι!
Διότι αυτά ακριβώς επιθυμούν οι υπερεθνικές ελίτ. Να τα τινάξουμε μια ώρα αρχύτερα για να μην τους αφαιρούμε «πόρους» από το οικοσύστημα.
Η τήρηση και η εφαρμογή των διατάξεων τέτοιων μελετών, αφορούν μόνο τις «καλές» περιοχές του σκληρού πυρήνα της Ευρωζώνης και όχι τα κράτη ― παρίες (όπως θεωρεί το Ευρωδιευθυντήριο την Ελλάδα το οποίο τη μισεί λυσσαλέα από την εποχή του Καρλομάγνου και το απέδειξε άλλωστε από το 1204 με τα αίσχη που έπραξε στην Κωνσταντινούπολη, μπροστά στα οποία τα όσα έκανε ο Μωάμεθ ο Πορθητής ωχριούν).
Και τι λέει η ελληνική…
Η Ελληνική Υγειονομική Νομοθεσία με την Υγειονομική Διάταξη (ΥΔ) Α5/3010/85 «για την προστασία της Δημόσιας Υγείας από θορύβους μουσικής των Κέντρων διασκέδασης και λοιπών καταστημάτων έχει εισάγει ως ανώτατο όριο τα 80 dB για τα λοιπά καταστήματα με μουσική.
Όπως είδαμε και παραπάνω, αυτό το όριο καταστρατηγείται επί μονίμου βάσεως δεδομένου ότι η ένδειξη ότι ξεπεράσαμε τα 85 dB είναι όταν η ακοή μας είναι σε αρίστη κατάσταση και ο συνομιλητής μας στο ίδιο τραπέζι πρέπει να φωνάζει για να τον ακούσουμε εξ αιτίας της εντάσεως του ήχου της μουσικής.
Συμβαίνει δε το εξής παράλογο: ενώ τα ανώτατα επιτρεπόμενα όρια οδικού, σιδηροδρομικού και αεροπορικού θορύβου που έχει θέσει το ευρωπαϊκό πρόγραμμα NOISE, όπως θα διαπιστώσουμε παρακάτω, είναι 70 dB, στην Ελλάδα για τα «λοιπά καταστήματα» πλην νυχτερινών κέντρων είναι 80 dB, δηλαδή πολύ μεγαλύτερο. Ποιο από τα δύο ισχύει τελικά;
Οι έλεγχοι στη χώρα μας είναι ανύπαρκτοι, ένεκα της δεινής κατάστασης στελέχωσης της Ελληνικής Αστυνομίας η οποία πασχίζει να κάνει ό,τι μπορεί τρέχοντας φυσικά σε πιο σοβαρά περιστατικά αυτοκτονιών, ανθρωποκτονιών, διαρρήξεων, ξυλοδαρμών κλπ παρά σε αυτά της… ηχορύπανσης.
Και υπηρεσία θορύβου
Κι όμως γνωρίζατε ότι έχουμε υπηρεσία θορύβου; Ιδού τι διαβάζουμε, μεταξύ άλλων, στο σάιτ του Υπουργείου Περιβάλλοντος και Ενέργειας και δεν πιστεύουμε στα μάτια μας:
ΥΠΗΡΕΣΙΑ NOISE
«Το NOISE (Noise Observation and Information Service for Europe) είναι η νέα Υπηρεσία Παρατηρήσεων και Πληροφοριών Περιβαλλοντικού Θορύβου για την Ευρώπη που δημιουργήθηκε και λειτουργεί υπό την ευθύνη του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Περιβάλλοντος (ΕΟΠ) για λογαριασμό της Ευρωπαϊκής Επιτροπής […]
Πληροφορίες για την Ελλάδα
[…] Ήδη για την Ελλάδα, στο NOISE παρουσιάζονται στοιχεία έκθεσης πληθυσμού από περιβαλλοντικό θόρυβο που προέρχεται από τις λειτουργικές δραστηριότητες του Διεθνούς Αεροδρομίου Αθηνών «Ελ. Βενιζέλος» [2].
[…] Σημειώνεται ότι το ΥΠΕΚΑ έχει σχεδιάσει εκτεταμένο πρόγραμμα υλοποίησης στρατηγικών χαρτών θορύβου -βάσει της Οδηγίας 2002/49/ΕΚ- για όλες τις μεγάλες πόλεις της Ελλάδος οι οποίοι θα υποβάλλονται και αυτοί στο NOISE εν καιρώ […]
[…] Ως ανώτατα επιτρεπόμενα όρια δεικτών οδικού, σιδηροδρομικού και αεροπορικού θορύβου καθορίζονται τα ακόλουθα:
α. Για τον δείκτη Lden (24ωρος): τα 70 dB
β. Για τον δείκτη Lnight (8ωρος νυκτερινός): τα 60 dB»
[…] Επομένως, τα προτεινόμενα Σ.Δ. (Σχέδια δράσεων) αποτελούν ενδεικτικό κατάλογο μέτρων, στην κατεύθυνση αντιμετώπισης του περιβαλλοντικού θορύβου, η υλοποίηση των οποίων από τις Περιφερειακές Αρχές, τους Ο.Τ.Α. ή άλλους φορείς, εξαρτάται από πολλούς παράγοντες, όπως διαθεσιμότητα πόρων, προτεραιότητες κλπ. Κατά συνέπειαν, διαβάζοντας όλα τα παραπάνω αντιλαμβανόμεθα:
Πόσο οι θόρυβοι όλων αυτών των «μαγαζιών» που μας ταλαιπωρούν καθημερινώς υπερβαίνουν τα καθορισμένα από την Ε.Ε. όρια.Ότι οι στρατηγικοί χάρτες έχουν μεν υλοποιηθεί, τα μέτρα δράσεων όμως θα ενεργοποιηθούν τη …Δευτέρα Παρουσία!Για όλα αυτά, αλλά και πολύ περισσότερα θα επανέλθουμε με άλλες αναρτήσεις και μελέτες περί των ολέθριων επιπτώσεων του θορύβου όχι μόνο στον άνθρωπο, αλλά και σε άλλα ζωικά είδη.
Πηγές:
www.france-acouphenes.org
www.cochlea.org
www.ypeka.gr
http://www.noiseandhealth.org
Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
[1] deciBell: μονάδα μέτρησης έντασης ήχου στην ακουστική και στην ηλεκτρονική. Το όνομά της προέρχεται από τον εφευρέτη της τηλεφωνίας Γκράχαμ Μπελ
[2] Εδώ γελάνε! Να σημειωθεί ότι σύμφωνα με επερώτηση του βουλευτή Βασίλη Οικονόμου το 2008, και σύμφωνα με καταγγελίες, η μελέτη θορύβου του ΔΑΑ, εκπονήθηκε από τον ίδιον τον ελεγχόμενο, δηλαδή το ΔΑΑ!
Πηγή έρευνας: Χρυσούλα Μπουκουβάλα - aperopia.fr thesecretrealtruth
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Xωρισμός βόμβα για διάσημο ζευγάρι της ελληνικής showbiz
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
