2017-06-30 17:08:32
Η τραγωδία στην Ευρωζώνη, σήμερα, είναι η αίσθηση παραίτησης που επικρατεί, όπου τα κατεστημένα κόμματα της Κεντροαριστεράς και της Κεντροδεξιάς αφήνουν την Ευρώπη να κυλήσει σ’ ένα οικονομικό «πυρηνικό χειμώνα». Κατά μία έννοια είναι τραγικό, αλλά μόνο κόμματα της ριζοσπαστικής Αριστεράς μπορούν να στηρίξουν αξιόλογες στρατηγικές, όπως αναδιοργάνωση χρέους. Η άνοδος των Podemos δείχνει ότι υπάρχει μεγάλη ζήτηση για εναλλακτική στρατηγική. Αν δεν αλλάξουν θέσεις τα καθιερωμένα κόμματα, θα δημιουργηθεί μεγάλο κενό για να καλύψουν οι Podemos και ΣΥΡΙΖΑ. Financial Times, Wolfgang Munchau 29/11/2014
Για όσους θέλουν να σκέπτονται λογικά και να μην αναλώνονται σε ευχολόγια και χίμαιρες, είναι φανερό πως άνοιξε ο δρόμος του ΣΥΡΙΖΑ για την εξουσία. Αυτό που αποτελεί πλέον πραγματικό κίνδυνο είναι οι συνέπειες μιας αποτυχίας της Αριστεράς στην εξουσία. Για να το αποφύγουμε αυτό, να προσπαθήσουμε όλοι ώστε η Αριστερά να μην καταρρεύσει αργότερα. Ανδρέας Ανδριανόπουλος στην «Εφημερίδα των Συντακτών», 4/6/2014
Ο γνωστός ιταλός βιομήχανος Τζιάνι Ανιέλι (1921-2003) φέρεται να έχει πει την παρακάτω φράση η οποία αποδίδεται παρά τις διάφορες παραλλαγές της ως εξής: «Υπάρχει ένα είδος Αριστεράς που είναι πιο χρήσιμη από τη Δεξιά. Πρόκειται για εκείνη την Αριστερά που μπορεί να κάνει όλα όσα δεν θα μπορούσε να κάνει η Δεξιά».
Μ’ άλλα λόγια, ο Ανιέλι δεν δίσταζε να αναγνωρίσει την χρησιμότητα της Αριστεράς. Δεν έμεινε, όμως, μόνο εκεί, αλλά διέκρινε την ιδιαίτερη χρησιμότητα εκείνης της Αριστεράς, που είναι ικανότερη και αποτελεσματικότερη από την Δεξιά. Εκείνης της Αριστεράς, που μπορεί να φέρει εις πέρας όλα όσα δεν μπορεί να κάνει η δεξιά.
Ο Τζιάνι Ανιέλι μ’ αυτές τις λίγες λέξεις μπόρεσε να αποτυπώσει την πράγματι τεράστια εμπειρία, που μπορεί να αντλήσει κάποιος είτε ζώντας από κοντά είτε μελετώντας την ιστορία της αριστεράς (κομμουνιστικής ή μη) στην Ιταλία.
Και σ’ αυτήν την συγκυρία, γιατί η αριστερά είναι πιο χρήσιμη; Γιατί πολύ απλά, απαντούν αρκετοί, η σοσιαλδημοκρατία είναι παρελθόν, καθώς έχει τοπικούς προσδιορισμούς, ενώ ο οικουμενισμός του φιλελευθερισμού δεν είναι μόνο επιλογή για την αριστερά, αλλά το υπαρκτό, το δεδομένο παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον εντός του οποίου η αριστερά κινείται σαν το ψάρι μέσα στο νερό. Ένα παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον, που η αριστερά εδώ και δεκαετίες ενισχύει με κάθε τρόπο και πρώτα απ’ όλα ιδεολογικά.
Ας δούμε, για παράδειγμα, πως προσεγγίζει η κυβερνώσα αριστερά την περιβόητη συμμετοχή στην παγκόσμια κατανομή εργασίας, και μάλιστα σε μια παρατεταμένη περίοδο «κρίσης», και τα αριστερά προτάγματα.
Καινοτομία, συνεργατικότητα, αλληλέγγυα οικονομία, τοπικές πρωτοβουλίες, ενθάρρυνση της μεσαίας επιχείρησης, άνοιγμα των αγορών για μεγαλύτερη πρόσβασή τους, ευελιξία στην συγκρότηση μιας νέας οικονομικής αρχιτεκτονικής, που δήθεν θα εξισορροπεί τις ανισότητες, προβολή της «αυτόνομης» επιχειρηματικότητας κ.ο.κ.
Επίσης πρόκειται για μια αριστερά αντίθετη σε κάθε κλείσιμο των συνόρων στις ανθρώπινες «ροές» και βέβαια έτοιμη να διαχειριστεί αυτές τις «ροές» με ένα αριστερό πρόσημο, απαραίτητο όσο ποτέ την ευρύτερη περίοδο που διανύουμε, αφού είναι ζητούμενο, σε μια σχεδιασμένη και ιδιαίτερα καταναγκαστική μετακίνηση πληθυσμών, να εξασφαλισθεί η εσωτερική σταθερότητα των χωρών υποδοχής.
Μόνο που όταν μια κυβερνώσα αριστερά είναι αντίθετη προς το κλείσιμο των συνόρων, και κατ’ επέκταση υπέρ της ανεμπόδιστης «ροής» ανθρώπων (προσφύγων και μεταναστών), σημαίνει ότι επίσης είναι αντίθετη στον τερματισμό των πολέμων, λόγου χάρη, που τις προκαλούν.
Με άλλα λόγια, η στάση αυτή δεν είναι απόρροια ενός αδιαπραγμάτευτου ανθρωπισμού, αλλά πηγάζει από την επιλογή υπεράσπισης ενός συγκεκριμένου μοντέλου παγκοσμιοποίησης και όχι ενός άλλου, που θέτει την αναγκαιότητα «ορισμένων» ρυθμίσεων. Τα υπόλοιπα είναι προφάσεις εν αμαρτίαις.
Αυτή η αριστερά, πράγματι, πάντως πρωτοπορεί αφήνοντας πίσω της μια αδρανοποιημένη σοσιαλδημοκρατία, που ασθμαίνει, προ καιρού ανήμπορη να αναδιπλωθεί και να εφαρμόσει τους αριστερόστροφους φιλελευθερισμούς. Πρόκειται για μια αριστερά, που συνεχώς επινοεί, χωρίς να υιοθετεί στην ουσία κάποιο από τα παλαιά και παρηκμασμένα προτάγματα της σοσιαλδημοκρατίας.
Σύμφωνα με τον Γ. Δραγασάκη, «η κυβερνώσα και η κινηματική Αριστερά είναι συμπληρωματικοί πυλώνες του νέου παραδείγματος της κυβερνώσας ριζοσπαστικής Αριστεράς». Παραβλέποντας την φραστική διατύπωση, που παραπέμπει σε βάναυση γλωσσική κακοποίηση, διακρίνουμε εύκολα αφ’ ενός την αγωνία να καταγραφή η αγωνία να μην διαταραχθεί αυτή η σχέση.
Το κίνημα, λοιπόν, ενθαρρύνεται να αναπτυχθεί, να δώσει ιδέες, να συνδιαλλαγεί περαιτέρω με την κυβερνώσα αριστερά, να συγχωνευθεί μαζί της, να μπαίνει και να βγαίνει στο θεσμικό της κέλυφος κατά το δοκούν, να δοκιμάζει τα αμεσοδημοκρατικά του φτιασίδια και την επόμενη στιγμή να καμαρώνει για τους κερδισμένους κινηματικούς πόρους. Πόροι που παραχωρήθηκαν, βέβαια, με το αζημίωτο. Το κίνημα καλείται να κρατήσει ζωντανή την εικόνα μιας αριστεράς που ταυτίζεται με τις ιδέες της προόδου, της αλλαγής, της ρήξης και της μεταρρύθμισης. Και βέβαια της επανάστασης.
Μιας αριστεράς, που υποχρεώνεται να συνδιαλλαγεί και να συμβιβαστεί και τελικά να αποδεχθεί παρά την θέλησή της να επιβάλλει χειρότερους όρους δουλείας απ’ ότι οι προκάτοχοί της. Γι’ αυτό ακριβώς το κίνημα, πρέπει να βάλει πλάτη, για να μην χαθεί το περιβόητο «ηθικό πλεονέκτημα», να μπορεί να καμώνεται η αριστερά τάχα ότι είναι πιο τίμια από το «παλιό κατεστημένο», πως για όλα αυτά φταίει η απειρία της, ή εκείνη η παλιά αδυναμία να «διαβάζει» τους διεθνείς συσχετισμούς. Ή ακόμη το «λάθος» της να μην προετοιμάσει τον λαό για τον εκβιασμό που βρισκόταν προ των πυλών. Το κίνημα καλείται εν ολίγοις να γλιτώσει την κυβερνώσα αριστερά από το να γίνει το εκλεκτότερο μέλος της υπόλοιπης κομπανίας του «χρεωκοπημένου πολιτικού συστήματος». Όμως, αν το κόμμα (Συριζα) είναι ήδη πτώμα, έτσι και το κίνημα δεν τα πάει καλύτερα.
Παρ’ όλα αυτά η δεξιά χρειάζεται ακόμη την αριστερά στην εξουσία.
Ο Τζιάνι Ανιέλι είχε απόλυτο δίκιο. Ήταν αδύνατο γι’ αυτήν την δεξιά, γι’ αυτήν την σοσιαλδημοκρατία να φέρει εις πέρας το τιτάνιο έργο, που προσφέρει αυτή η αριστερά. Μια αριστερά ψημένη στο πεζοδρόμιο, στα αμφιθέατρα των πανεπιστημίων, στην χειραγώγηση των κοινωνικών αγώνων, αλλά και στην διαχείριση της κοινοβουλευτικής της δύναμης, αταλάντευτη στην σθεναρή διεκδίκηση των προνομίων της, στάθηκε διαχρονικά σαν ίσος προς ίσον στα μεγάλα εξουσιαστικά σαλόνια της οικονομικής και πολιτικής ελίτ. Σε κάθε δύσκολη στιγμή ήταν ο αριστερός συνδιαχειριστής, σε κάθε κρίσιμη καμπή ήταν ο αριστερός στυλοβάτης.
Μια αριστερά, που στήριξε την «λύση» Καραμανλή το 1974 και νομιμοποιήθηκε, μια αριστερά που πανηγύρισε την άνοδο του Πασοκ στην εξουσία το 1981 και την στήριξε με το παραπάνω, μια αριστερά που συγκυβέρνησε το 1989, χωρίς να λείψει το 1990 από την Οικουμενική κυβέρνηση, μια αριστερά που ακολούθησε πιστά τα κελεύσματα της παγκόσμιας κυριαρχίας υμνώντας τον Γκορμπατσώφ και την περεστρόικα, μια αριστερά που προπαγάνδισε φανατικά κάθε ορόσημο της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης είτε επρόκειτο για εκείνο του 1992, είτε αργότερα το αντίστοιχο της εισόδου στην ΟΝΕ από τους εκσυγχρονιστές του Σημίτη.
Παρ’ όλα αυτά, η δεξιά χρειάζεται ακόμη αυτήν την αριστερά στην εξουσία.
Μια δεξιά που μοιάζει ήδη να αναζωογονείται, να μιλά στο όνομα της δικής της αναγέννησης, της δικής της αλλαγής και ριζικής ανανέωσης, ακόμα και στ’ όνομα της δικής της ανατρεπτικής βούλησης και επαναστατικής προοπτικής.
Αυτή η αριστερά, όμως, παραμένει για την ώρα πιο χρήσιμη από την δεξιά και τα υπολείμματα τής σοσιαλδημοκρατίας.
Είναι η αριστερά, που θα «κλειδώσει» την πιο σημαντική φάση της μετάβασης από την μια εποχή στην άλλη. Χωρίς κοινωνικούς κραδασμούς, χωρίς κοινωνικές συγκρούσεις και εξεγέρσεις. Είναι η αριστερά που ήρθε να διαβεβαιώσει τα μεγάλα αφεντικά για την τήρηση της ησυχίας, της τάξης και της ασφάλειας.
Είναι η αριστερά, που δηλώνει έτοιμη να μάθει περισσότερα και να δώσει κυριολεκτικά τα πάντα, αρκεί μόνο να μην… απομακρυνθεί «πρόωρα» από την εξουσία.
Συσπείρωση Αναρχικών
Από την ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ.172, Ιούνιος 2017
https://anarchypress.wordpress.com/2017/06/22/%ce%bc%ce%b9%ce%b1-%ce%ba%cf%85%ce%b2%ce%b5%cf%81%ce%bd%cf%89%cf%83%ce%b1-%ce%b1%cf%81%ce%b9%cf%83%cf%84%ce%b5%cf%81%ce%b1-%cf%80%ce%bf%cf%85-%ce%b5%ce%b9%ce%bd%ce%b1%ce%b9-%cf%80%ce%b9%ce%bf-%cf%87/
Lemmy
olalathos
Για όσους θέλουν να σκέπτονται λογικά και να μην αναλώνονται σε ευχολόγια και χίμαιρες, είναι φανερό πως άνοιξε ο δρόμος του ΣΥΡΙΖΑ για την εξουσία. Αυτό που αποτελεί πλέον πραγματικό κίνδυνο είναι οι συνέπειες μιας αποτυχίας της Αριστεράς στην εξουσία. Για να το αποφύγουμε αυτό, να προσπαθήσουμε όλοι ώστε η Αριστερά να μην καταρρεύσει αργότερα. Ανδρέας Ανδριανόπουλος στην «Εφημερίδα των Συντακτών», 4/6/2014
Ο γνωστός ιταλός βιομήχανος Τζιάνι Ανιέλι (1921-2003) φέρεται να έχει πει την παρακάτω φράση η οποία αποδίδεται παρά τις διάφορες παραλλαγές της ως εξής: «Υπάρχει ένα είδος Αριστεράς που είναι πιο χρήσιμη από τη Δεξιά. Πρόκειται για εκείνη την Αριστερά που μπορεί να κάνει όλα όσα δεν θα μπορούσε να κάνει η Δεξιά».
Μ’ άλλα λόγια, ο Ανιέλι δεν δίσταζε να αναγνωρίσει την χρησιμότητα της Αριστεράς. Δεν έμεινε, όμως, μόνο εκεί, αλλά διέκρινε την ιδιαίτερη χρησιμότητα εκείνης της Αριστεράς, που είναι ικανότερη και αποτελεσματικότερη από την Δεξιά. Εκείνης της Αριστεράς, που μπορεί να φέρει εις πέρας όλα όσα δεν μπορεί να κάνει η δεξιά.
Ο Τζιάνι Ανιέλι μ’ αυτές τις λίγες λέξεις μπόρεσε να αποτυπώσει την πράγματι τεράστια εμπειρία, που μπορεί να αντλήσει κάποιος είτε ζώντας από κοντά είτε μελετώντας την ιστορία της αριστεράς (κομμουνιστικής ή μη) στην Ιταλία.
Και σ’ αυτήν την συγκυρία, γιατί η αριστερά είναι πιο χρήσιμη; Γιατί πολύ απλά, απαντούν αρκετοί, η σοσιαλδημοκρατία είναι παρελθόν, καθώς έχει τοπικούς προσδιορισμούς, ενώ ο οικουμενισμός του φιλελευθερισμού δεν είναι μόνο επιλογή για την αριστερά, αλλά το υπαρκτό, το δεδομένο παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον εντός του οποίου η αριστερά κινείται σαν το ψάρι μέσα στο νερό. Ένα παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον, που η αριστερά εδώ και δεκαετίες ενισχύει με κάθε τρόπο και πρώτα απ’ όλα ιδεολογικά.
Ας δούμε, για παράδειγμα, πως προσεγγίζει η κυβερνώσα αριστερά την περιβόητη συμμετοχή στην παγκόσμια κατανομή εργασίας, και μάλιστα σε μια παρατεταμένη περίοδο «κρίσης», και τα αριστερά προτάγματα.
Καινοτομία, συνεργατικότητα, αλληλέγγυα οικονομία, τοπικές πρωτοβουλίες, ενθάρρυνση της μεσαίας επιχείρησης, άνοιγμα των αγορών για μεγαλύτερη πρόσβασή τους, ευελιξία στην συγκρότηση μιας νέας οικονομικής αρχιτεκτονικής, που δήθεν θα εξισορροπεί τις ανισότητες, προβολή της «αυτόνομης» επιχειρηματικότητας κ.ο.κ.
Επίσης πρόκειται για μια αριστερά αντίθετη σε κάθε κλείσιμο των συνόρων στις ανθρώπινες «ροές» και βέβαια έτοιμη να διαχειριστεί αυτές τις «ροές» με ένα αριστερό πρόσημο, απαραίτητο όσο ποτέ την ευρύτερη περίοδο που διανύουμε, αφού είναι ζητούμενο, σε μια σχεδιασμένη και ιδιαίτερα καταναγκαστική μετακίνηση πληθυσμών, να εξασφαλισθεί η εσωτερική σταθερότητα των χωρών υποδοχής.
Μόνο που όταν μια κυβερνώσα αριστερά είναι αντίθετη προς το κλείσιμο των συνόρων, και κατ’ επέκταση υπέρ της ανεμπόδιστης «ροής» ανθρώπων (προσφύγων και μεταναστών), σημαίνει ότι επίσης είναι αντίθετη στον τερματισμό των πολέμων, λόγου χάρη, που τις προκαλούν.
Με άλλα λόγια, η στάση αυτή δεν είναι απόρροια ενός αδιαπραγμάτευτου ανθρωπισμού, αλλά πηγάζει από την επιλογή υπεράσπισης ενός συγκεκριμένου μοντέλου παγκοσμιοποίησης και όχι ενός άλλου, που θέτει την αναγκαιότητα «ορισμένων» ρυθμίσεων. Τα υπόλοιπα είναι προφάσεις εν αμαρτίαις.
Αυτή η αριστερά, πράγματι, πάντως πρωτοπορεί αφήνοντας πίσω της μια αδρανοποιημένη σοσιαλδημοκρατία, που ασθμαίνει, προ καιρού ανήμπορη να αναδιπλωθεί και να εφαρμόσει τους αριστερόστροφους φιλελευθερισμούς. Πρόκειται για μια αριστερά, που συνεχώς επινοεί, χωρίς να υιοθετεί στην ουσία κάποιο από τα παλαιά και παρηκμασμένα προτάγματα της σοσιαλδημοκρατίας.
Σύμφωνα με τον Γ. Δραγασάκη, «η κυβερνώσα και η κινηματική Αριστερά είναι συμπληρωματικοί πυλώνες του νέου παραδείγματος της κυβερνώσας ριζοσπαστικής Αριστεράς». Παραβλέποντας την φραστική διατύπωση, που παραπέμπει σε βάναυση γλωσσική κακοποίηση, διακρίνουμε εύκολα αφ’ ενός την αγωνία να καταγραφή η αγωνία να μην διαταραχθεί αυτή η σχέση.
Το κίνημα, λοιπόν, ενθαρρύνεται να αναπτυχθεί, να δώσει ιδέες, να συνδιαλλαγεί περαιτέρω με την κυβερνώσα αριστερά, να συγχωνευθεί μαζί της, να μπαίνει και να βγαίνει στο θεσμικό της κέλυφος κατά το δοκούν, να δοκιμάζει τα αμεσοδημοκρατικά του φτιασίδια και την επόμενη στιγμή να καμαρώνει για τους κερδισμένους κινηματικούς πόρους. Πόροι που παραχωρήθηκαν, βέβαια, με το αζημίωτο. Το κίνημα καλείται να κρατήσει ζωντανή την εικόνα μιας αριστεράς που ταυτίζεται με τις ιδέες της προόδου, της αλλαγής, της ρήξης και της μεταρρύθμισης. Και βέβαια της επανάστασης.
Μιας αριστεράς, που υποχρεώνεται να συνδιαλλαγεί και να συμβιβαστεί και τελικά να αποδεχθεί παρά την θέλησή της να επιβάλλει χειρότερους όρους δουλείας απ’ ότι οι προκάτοχοί της. Γι’ αυτό ακριβώς το κίνημα, πρέπει να βάλει πλάτη, για να μην χαθεί το περιβόητο «ηθικό πλεονέκτημα», να μπορεί να καμώνεται η αριστερά τάχα ότι είναι πιο τίμια από το «παλιό κατεστημένο», πως για όλα αυτά φταίει η απειρία της, ή εκείνη η παλιά αδυναμία να «διαβάζει» τους διεθνείς συσχετισμούς. Ή ακόμη το «λάθος» της να μην προετοιμάσει τον λαό για τον εκβιασμό που βρισκόταν προ των πυλών. Το κίνημα καλείται εν ολίγοις να γλιτώσει την κυβερνώσα αριστερά από το να γίνει το εκλεκτότερο μέλος της υπόλοιπης κομπανίας του «χρεωκοπημένου πολιτικού συστήματος». Όμως, αν το κόμμα (Συριζα) είναι ήδη πτώμα, έτσι και το κίνημα δεν τα πάει καλύτερα.
Παρ’ όλα αυτά η δεξιά χρειάζεται ακόμη την αριστερά στην εξουσία.
Ο Τζιάνι Ανιέλι είχε απόλυτο δίκιο. Ήταν αδύνατο γι’ αυτήν την δεξιά, γι’ αυτήν την σοσιαλδημοκρατία να φέρει εις πέρας το τιτάνιο έργο, που προσφέρει αυτή η αριστερά. Μια αριστερά ψημένη στο πεζοδρόμιο, στα αμφιθέατρα των πανεπιστημίων, στην χειραγώγηση των κοινωνικών αγώνων, αλλά και στην διαχείριση της κοινοβουλευτικής της δύναμης, αταλάντευτη στην σθεναρή διεκδίκηση των προνομίων της, στάθηκε διαχρονικά σαν ίσος προς ίσον στα μεγάλα εξουσιαστικά σαλόνια της οικονομικής και πολιτικής ελίτ. Σε κάθε δύσκολη στιγμή ήταν ο αριστερός συνδιαχειριστής, σε κάθε κρίσιμη καμπή ήταν ο αριστερός στυλοβάτης.
Μια αριστερά, που στήριξε την «λύση» Καραμανλή το 1974 και νομιμοποιήθηκε, μια αριστερά που πανηγύρισε την άνοδο του Πασοκ στην εξουσία το 1981 και την στήριξε με το παραπάνω, μια αριστερά που συγκυβέρνησε το 1989, χωρίς να λείψει το 1990 από την Οικουμενική κυβέρνηση, μια αριστερά που ακολούθησε πιστά τα κελεύσματα της παγκόσμιας κυριαρχίας υμνώντας τον Γκορμπατσώφ και την περεστρόικα, μια αριστερά που προπαγάνδισε φανατικά κάθε ορόσημο της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης είτε επρόκειτο για εκείνο του 1992, είτε αργότερα το αντίστοιχο της εισόδου στην ΟΝΕ από τους εκσυγχρονιστές του Σημίτη.
Παρ’ όλα αυτά, η δεξιά χρειάζεται ακόμη αυτήν την αριστερά στην εξουσία.
Μια δεξιά που μοιάζει ήδη να αναζωογονείται, να μιλά στο όνομα της δικής της αναγέννησης, της δικής της αλλαγής και ριζικής ανανέωσης, ακόμα και στ’ όνομα της δικής της ανατρεπτικής βούλησης και επαναστατικής προοπτικής.
Αυτή η αριστερά, όμως, παραμένει για την ώρα πιο χρήσιμη από την δεξιά και τα υπολείμματα τής σοσιαλδημοκρατίας.
Είναι η αριστερά, που θα «κλειδώσει» την πιο σημαντική φάση της μετάβασης από την μια εποχή στην άλλη. Χωρίς κοινωνικούς κραδασμούς, χωρίς κοινωνικές συγκρούσεις και εξεγέρσεις. Είναι η αριστερά που ήρθε να διαβεβαιώσει τα μεγάλα αφεντικά για την τήρηση της ησυχίας, της τάξης και της ασφάλειας.
Είναι η αριστερά, που δηλώνει έτοιμη να μάθει περισσότερα και να δώσει κυριολεκτικά τα πάντα, αρκεί μόνο να μην… απομακρυνθεί «πρόωρα» από την εξουσία.
Συσπείρωση Αναρχικών
Από την ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ.172, Ιούνιος 2017
https://anarchypress.wordpress.com/2017/06/22/%ce%bc%ce%b9%ce%b1-%ce%ba%cf%85%ce%b2%ce%b5%cf%81%ce%bd%cf%89%cf%83%ce%b1-%ce%b1%cf%81%ce%b9%cf%83%cf%84%ce%b5%cf%81%ce%b1-%cf%80%ce%bf%cf%85-%ce%b5%ce%b9%ce%bd%ce%b1%ce%b9-%cf%80%ce%b9%ce%bf-%cf%87/
Lemmy
olalathos
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Η αντίδραση της Google για το πρόστιμο-μαμούθ της Κομισιόν
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
«Χωριό Τραμπ» στην... Ινδία
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
