2017-07-03 21:00:16
Κυριακή Μπεϊόγλου
Εχω στο μυαλό μου την εικόνα ενός κοριτσιού που ζωγραφίζει έναν πίνακα. Ανάλογα με την εικόνα που έχει για τον εαυτό του, τοποθετεί δίπλα στο ήδη ζωγραφισμένο σώμα της τους ανθρώπους, τους δρόμους, τα δέντρα, τα σπίτια, τον ήλιο ή τη συννεφιά, άγρια και ήμερα ζώα, θάλασσες και βουνά.
Πάντα υπάρχει κάτι που κινεί το χέρι της. Κάτι που ξεκινά από την παιδική της ηλικία. Είναι η ερώτηση: Τι γνώμη έχουν οι άλλοι για μένα; Η οικογένειά μου; Τα άλλα κορίτσια; Τα αγόρια;
Το κορίτσι γίνεται κοπέλα και εξακολουθεί να σχεδιάζει στον καμβά, που τώρα μοιάζει λίγο πιο ασαφής για να τον κατανοήσω. Ζωγραφίζει το πρόσωπό της έντονα, με μεταλλικά κοσμήματα, τα μαλλιά της έχουν ακαθόριστο σχήμα, περπατά σε σκοτεινούς δρόμους, κι έπειτα σταματά. Μουντζουρώνει τον εαυτό της και βάζει ένα τεράστιο Χ πάνω του.
Γυναίκες και άνδρες, απλά σκίτσα, την παρατηρούν από τα πεζοδρόμια. Τους μουντζουρώνει, τους καταδικάζει στην ανυπαρξία. Δεν θέλει να τους βλέπει. Της φαίνονται πάντα πιο όμορφοι, πιο αδύνατοι, πιο καλοντυμένοι. Δεν αναρωτιέται πια τι γνώμη έχουν οι άλλοι γι’ αυτήν. Ξέρει. Ή νομίζει πως ξέρει.
Η κοπέλα γίνεται γυναίκα. Εχει πολλά χρόνια να ζωγραφίσει κάτι πάνω στον πίνακα. Δεν προλαβαίνει. Ισως έχει παιδιά, ίσως όχι, μια δουλειά, ένα δικό της σπίτι. Πρέπει να τρέξει αν θέλει να τα προλάβει όλα. Πού και πού, όμως, όταν κοιτάζεται στον καθρέφτη, εμφανίζεται απρόσκλητο το κορίτσι που ήταν και απαιτεί την προσοχή της. Ψάχνει και πάλι τον πίνακα. Φτιάχνει το περίγραμμά της.
Βλέπω πως ξέχασε να ζωγραφίζει γιατί δεν της μοιάζει αυτό που έφτιαξε. Μα δεν το βλέπει; ρωτάω. Οχι, δεν το βλέπει. Στην πραγματικότητα η γυναίκα ζωγραφίζει με κλειστά μάτια. Δεν βλέπει πως γύρω οι άνθρωποι της απλώνουν τα χέρια. Και φυσικά δεν τους ακούει.
Πάντα η ίδια μοναξιά και εκείνο το μεγάλο Χ πάνω από το κεφάλι της. Είναι ακόμα το μικρό κορίτσι που, όπως και πολλά άλλα, «στον καθρέφτη κάθε βράδυ στα κρυφά, βλέπουνε να μεγαλώνουν μ’ ένα φόβο στην καρδιά…»
Ο καθρέφτης δεν είναι μαγικός. Δεν είναι σαν κι αυτούς στα παραμύθια που ξέρει ποια είναι η ομορφότερη. Ο καθρέφτης μας θα έπρεπε να είναι τα μάτια των ανθρώπων που μας αγαπούν. Ο μόνος καθρέφτης όπου θα πρέπει να κοιταζόμαστε.
efsyn
olalathos
Εχω στο μυαλό μου την εικόνα ενός κοριτσιού που ζωγραφίζει έναν πίνακα. Ανάλογα με την εικόνα που έχει για τον εαυτό του, τοποθετεί δίπλα στο ήδη ζωγραφισμένο σώμα της τους ανθρώπους, τους δρόμους, τα δέντρα, τα σπίτια, τον ήλιο ή τη συννεφιά, άγρια και ήμερα ζώα, θάλασσες και βουνά.
Πάντα υπάρχει κάτι που κινεί το χέρι της. Κάτι που ξεκινά από την παιδική της ηλικία. Είναι η ερώτηση: Τι γνώμη έχουν οι άλλοι για μένα; Η οικογένειά μου; Τα άλλα κορίτσια; Τα αγόρια;
Το κορίτσι γίνεται κοπέλα και εξακολουθεί να σχεδιάζει στον καμβά, που τώρα μοιάζει λίγο πιο ασαφής για να τον κατανοήσω. Ζωγραφίζει το πρόσωπό της έντονα, με μεταλλικά κοσμήματα, τα μαλλιά της έχουν ακαθόριστο σχήμα, περπατά σε σκοτεινούς δρόμους, κι έπειτα σταματά. Μουντζουρώνει τον εαυτό της και βάζει ένα τεράστιο Χ πάνω του.
Γυναίκες και άνδρες, απλά σκίτσα, την παρατηρούν από τα πεζοδρόμια. Τους μουντζουρώνει, τους καταδικάζει στην ανυπαρξία. Δεν θέλει να τους βλέπει. Της φαίνονται πάντα πιο όμορφοι, πιο αδύνατοι, πιο καλοντυμένοι. Δεν αναρωτιέται πια τι γνώμη έχουν οι άλλοι γι’ αυτήν. Ξέρει. Ή νομίζει πως ξέρει.
Η κοπέλα γίνεται γυναίκα. Εχει πολλά χρόνια να ζωγραφίσει κάτι πάνω στον πίνακα. Δεν προλαβαίνει. Ισως έχει παιδιά, ίσως όχι, μια δουλειά, ένα δικό της σπίτι. Πρέπει να τρέξει αν θέλει να τα προλάβει όλα. Πού και πού, όμως, όταν κοιτάζεται στον καθρέφτη, εμφανίζεται απρόσκλητο το κορίτσι που ήταν και απαιτεί την προσοχή της. Ψάχνει και πάλι τον πίνακα. Φτιάχνει το περίγραμμά της.
Βλέπω πως ξέχασε να ζωγραφίζει γιατί δεν της μοιάζει αυτό που έφτιαξε. Μα δεν το βλέπει; ρωτάω. Οχι, δεν το βλέπει. Στην πραγματικότητα η γυναίκα ζωγραφίζει με κλειστά μάτια. Δεν βλέπει πως γύρω οι άνθρωποι της απλώνουν τα χέρια. Και φυσικά δεν τους ακούει.
Πάντα η ίδια μοναξιά και εκείνο το μεγάλο Χ πάνω από το κεφάλι της. Είναι ακόμα το μικρό κορίτσι που, όπως και πολλά άλλα, «στον καθρέφτη κάθε βράδυ στα κρυφά, βλέπουνε να μεγαλώνουν μ’ ένα φόβο στην καρδιά…»
Ο καθρέφτης δεν είναι μαγικός. Δεν είναι σαν κι αυτούς στα παραμύθια που ξέρει ποια είναι η ομορφότερη. Ο καθρέφτης μας θα έπρεπε να είναι τα μάτια των ανθρώπων που μας αγαπούν. Ο μόνος καθρέφτης όπου θα πρέπει να κοιταζόμαστε.
efsyn
olalathos
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Τελειώνει η ΑΕΚ τις μεταγραφές της
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
