2017-07-05 00:12:07
Λένε ότι αν έχεις μάθει στη ζωή σου ποδήλατο, πάντα θα μπορείς να κάνεις όσα χρόνια κι αν περάσουν. Πόσο εύκολο είναι όμως να μάθεις... στο παιδί σου να κάνει ποδήλατο;
Όλοι οι γονείς μεγαλύτερων παιδιών που ήδη γνωρίζουν ποδήλατο θα έχουν να σου δώσουν μια καλή και δοκιμασμένη συνταγή για το πώς θα μάθεις στο παιδί σου να ισορροπεί στις δυο ρόδες. Προσωπικά όμως μάλλον περισσότερο μπερδεύτηκα όταν ρωτούσα για οδηγίες και συμβουλές… Ο καθένας είχε τη δική του «τέλεια» μέθοδο, την οποία όμως κάποιος άλλος με συμβούλευε ρητά να αποφύγω προτείνοντάς μου τη δική του –εντελώς διαφορετική- «τέλεια» μέθοδο. Με δυο λόγια μεγάλο μπέρδεμα αφού μάλιστα γινόταν όλο και δυσκολότερο να βρω δικαιολογία να αναβάλω το «μάθημα ποδηλασίας» του πεντάχρονου γιου μου.
Σκέφτηκα ότι ο κύριος που πουλούσε τα ποδήλατα θα είχε ίσως κάποια καλή ιδέα για το πώς να ξεκινήσουμε.
«Το βασικότερο είναι να αγοράσετε το σωστό μέγεθος ποδηλάτου για το παιδί, να φτάνουν άνετα τα πόδια του κάτω όταν είναι καθισμένο στη σέλα και να μπορεί να πιέσει τα φρένα
. Τα υπόλοιπα δεν έχουν κανόνες, στο κάτω κάτω κάθε γονιός ξέρει το παιδί του καλύτερα και μπορεί να φανταστεί ο ίδιος πως θα το βοηθήσει να μάθει ποδήλατο» μου εξήγησε ευγενέστατα αλλά χωρίς να με διευκολύνει ιδιαίτερα ο ιδιοκτήτης του καταστήματος.
Αγοράσαμε όμως ένα ολοκαίνουριο γυαλιστερό ποδήλατο κατάλληλο για το ύψος του γιου μας, επιγονατίδες και πλαστικό κράνος για την ασφάλειά του και ξεκινήσαμε με κέφι για το πρώτο μας μάθημα.
Πότε είναι η σωστή στιγμή να μάθει ποδήλατο;
Αυτό είναι ένα καίριο ερώτημα για κάθε γονιό. Η επίσημη απάντηση είναι πως κάθε παιδί θα το κάνει στο δικό του χρόνο, αλλά κάπου εκεί γύρω στα 5-7 χρόνια το μικρό σου θα πετάξει τις βοηθητικές ρόδες.
Έχοντας λοιπόν όλο τον απαραίτητο εξοπλισμό, κάναμε οικογενειακώς την πρώτη απόπειρα μαθήματος. Μας είχαν πει από πριν ότι πρέπει να αποφύγουμε το δρόμο, αυτονόητο άλλωστε και να προτιμήσουμε ένα πάρκο με χώμα ή γρασίδι που έτσι κι αλλιώς «φρενάρει» την κίνηση και το παιδί δεν μπορεί να αναπτύξει μεγάλη ταχύτητα και κάνει σχετικά ανώδυνα τα πεσίματα. Πήγαμε λοιπόν σε ένα μεγάλο γειτονικό πάρκο, με ίσια χωμάτινα δρομάκια και στην αρχή αφήσαμε το Βαλέριο να κάνει ποδήλατο με τις βοηθητικές ρόδες.
Το βασικότερο ήταν να εξοικειωθεί με τις στροφές που είναι ένα από τα δυσκολότερα σημεία, με δεύτερο σε δυσκολία το φρενάρισμα. Ο πατέρας του του εξήγησε πως λειτουργούν τα φρένα και ότι δεν πρέπει ποτέ να πατάει μόνο το ένα και κυρίως ποτέ μόνο το μπροστινό γιατί μπορεί να πέσει μπροστά με το κεφάλι. Κάναμε δοκιμές, έστριβε, σταματούσε, πήγαινε μια χαρά. Με τη διαφορά ότι δεν πειθόταν με τίποτε να βγάλουμε τις βοηθητικές ρόδες!
Γυρίσαμε έτσι στο σπίτι με το Βαλέριο χαρούμενο καβάλα στο ποδήλατό του –πάντα με τις βοηθητικές- κι εμάς κατσουφιασμένους και μ’ ένα κρυφό παράπονο ότι το παιδί μας δεν είναι τολμηρό.
Κάναμε πάλι μερικές προσπάθειες, κάνοντας στην πραγματικότητα αυτό που όλοι μας είχαν συμβουλέψει να μην κάνουμε: Πιέζοντας και εκνευρίζοντας το παιδί, που αρνιόταν πεισματικά να βγάλει τις βοηθητικές. Στο τέλος αποφασίσαμε ότι δεν είναι φέτος ο καιρός του να μάθει και να τον αφήσουμε να παίζει με το ποδήλατό του όπως εκείνος θέλει.
Μερικές εβδομάδες αργότερα, αφού είχαμε αφήσει μερικές μέρες τα παιδιά με τη γιαγιά και τον παππού για να πάμε μια μικρή εκδρομή, ο Βαλέριος επέμενε να κατέβουμε στην πιλοτή να μας δείξει κάτι. Κατεβαίνοντας βρήκαμε τον παππού και το ποδήλατο –χωρίς τις βοηθητικές- να μας περιμένει. Ο Βαλέριος άνετος, φόρεσε το πλαστικό του κράνος και άρχισε να κάνει ποδήλατο στην ευθεία, να παίρνει στροφές για να φρενάρει όμορφα και μαλακά μπροστά μας μ’ ένα χαμόγελο μέχρι τ’ αφτιά να φωτίζει το πρόσωπό του.
Τον είχε μάθει ο παππούς με τον ίδιο τρόπο που είχε μάθει κι εμένα και τον αδερφό μου: αντί να βγάλει τις βοηθητικές ρόδες τις ανασήκωσε μερικά εκατοστά ώστε να μην ακουμπάνε στο έδαφος παρά μόνο αν το ποδήλατο έγερνε επικίνδυνα. Κάθε φορά που παίζανε –γιατί τελικά είναι παιχνίδι κι όχι μάθημα, κάτι που εμείς δεν συνειδητοποιήσαμε νωρίτερα- σήκωνε και λίγο ψηλότερα τις βοηθητικές μέχρι που ο μικρός απέκτησε αρκετή αυτοπεποίθηση και να τις βγάλουν εντελώς.
Από εκείνο το σημείο κι ύστερα ακόμη και οι τούμπες που έφαγε δεν τον πτόησαν και συνέχισε την εξάσκηση, έχοντας εκτός από την απόλαυση ακόμη ένα κίνητρο, να μας εντυπωσιάσει. Παππούς κι εγγονός μαζί το κατάφεραν βάζοντας σε εφαρμογή τους απλούς κανόνες που λένε όχι πίεση, όχι μάθημα και κυρίως όχι άγχος.
Υ.Γ. Πάντως αυτό που λένε ότι κάθε παιδί έχει το χρόνο του ισχύει. Η κόρη μου έμαθε ποδήλατο από μόνη της (!), προσπαθώντας με τόλμη και αποφασιστικότητα και στα 4 της είχαμε ήδη βγάλει τις βοηθητικές!
Πηγή
Tromaktiko
Όλοι οι γονείς μεγαλύτερων παιδιών που ήδη γνωρίζουν ποδήλατο θα έχουν να σου δώσουν μια καλή και δοκιμασμένη συνταγή για το πώς θα μάθεις στο παιδί σου να ισορροπεί στις δυο ρόδες. Προσωπικά όμως μάλλον περισσότερο μπερδεύτηκα όταν ρωτούσα για οδηγίες και συμβουλές… Ο καθένας είχε τη δική του «τέλεια» μέθοδο, την οποία όμως κάποιος άλλος με συμβούλευε ρητά να αποφύγω προτείνοντάς μου τη δική του –εντελώς διαφορετική- «τέλεια» μέθοδο. Με δυο λόγια μεγάλο μπέρδεμα αφού μάλιστα γινόταν όλο και δυσκολότερο να βρω δικαιολογία να αναβάλω το «μάθημα ποδηλασίας» του πεντάχρονου γιου μου.
Σκέφτηκα ότι ο κύριος που πουλούσε τα ποδήλατα θα είχε ίσως κάποια καλή ιδέα για το πώς να ξεκινήσουμε.
«Το βασικότερο είναι να αγοράσετε το σωστό μέγεθος ποδηλάτου για το παιδί, να φτάνουν άνετα τα πόδια του κάτω όταν είναι καθισμένο στη σέλα και να μπορεί να πιέσει τα φρένα
Αγοράσαμε όμως ένα ολοκαίνουριο γυαλιστερό ποδήλατο κατάλληλο για το ύψος του γιου μας, επιγονατίδες και πλαστικό κράνος για την ασφάλειά του και ξεκινήσαμε με κέφι για το πρώτο μας μάθημα.
Πότε είναι η σωστή στιγμή να μάθει ποδήλατο;
Αυτό είναι ένα καίριο ερώτημα για κάθε γονιό. Η επίσημη απάντηση είναι πως κάθε παιδί θα το κάνει στο δικό του χρόνο, αλλά κάπου εκεί γύρω στα 5-7 χρόνια το μικρό σου θα πετάξει τις βοηθητικές ρόδες.
Έχοντας λοιπόν όλο τον απαραίτητο εξοπλισμό, κάναμε οικογενειακώς την πρώτη απόπειρα μαθήματος. Μας είχαν πει από πριν ότι πρέπει να αποφύγουμε το δρόμο, αυτονόητο άλλωστε και να προτιμήσουμε ένα πάρκο με χώμα ή γρασίδι που έτσι κι αλλιώς «φρενάρει» την κίνηση και το παιδί δεν μπορεί να αναπτύξει μεγάλη ταχύτητα και κάνει σχετικά ανώδυνα τα πεσίματα. Πήγαμε λοιπόν σε ένα μεγάλο γειτονικό πάρκο, με ίσια χωμάτινα δρομάκια και στην αρχή αφήσαμε το Βαλέριο να κάνει ποδήλατο με τις βοηθητικές ρόδες.
Το βασικότερο ήταν να εξοικειωθεί με τις στροφές που είναι ένα από τα δυσκολότερα σημεία, με δεύτερο σε δυσκολία το φρενάρισμα. Ο πατέρας του του εξήγησε πως λειτουργούν τα φρένα και ότι δεν πρέπει ποτέ να πατάει μόνο το ένα και κυρίως ποτέ μόνο το μπροστινό γιατί μπορεί να πέσει μπροστά με το κεφάλι. Κάναμε δοκιμές, έστριβε, σταματούσε, πήγαινε μια χαρά. Με τη διαφορά ότι δεν πειθόταν με τίποτε να βγάλουμε τις βοηθητικές ρόδες!
Γυρίσαμε έτσι στο σπίτι με το Βαλέριο χαρούμενο καβάλα στο ποδήλατό του –πάντα με τις βοηθητικές- κι εμάς κατσουφιασμένους και μ’ ένα κρυφό παράπονο ότι το παιδί μας δεν είναι τολμηρό.
Κάναμε πάλι μερικές προσπάθειες, κάνοντας στην πραγματικότητα αυτό που όλοι μας είχαν συμβουλέψει να μην κάνουμε: Πιέζοντας και εκνευρίζοντας το παιδί, που αρνιόταν πεισματικά να βγάλει τις βοηθητικές. Στο τέλος αποφασίσαμε ότι δεν είναι φέτος ο καιρός του να μάθει και να τον αφήσουμε να παίζει με το ποδήλατό του όπως εκείνος θέλει.
Μερικές εβδομάδες αργότερα, αφού είχαμε αφήσει μερικές μέρες τα παιδιά με τη γιαγιά και τον παππού για να πάμε μια μικρή εκδρομή, ο Βαλέριος επέμενε να κατέβουμε στην πιλοτή να μας δείξει κάτι. Κατεβαίνοντας βρήκαμε τον παππού και το ποδήλατο –χωρίς τις βοηθητικές- να μας περιμένει. Ο Βαλέριος άνετος, φόρεσε το πλαστικό του κράνος και άρχισε να κάνει ποδήλατο στην ευθεία, να παίρνει στροφές για να φρενάρει όμορφα και μαλακά μπροστά μας μ’ ένα χαμόγελο μέχρι τ’ αφτιά να φωτίζει το πρόσωπό του.
Τον είχε μάθει ο παππούς με τον ίδιο τρόπο που είχε μάθει κι εμένα και τον αδερφό μου: αντί να βγάλει τις βοηθητικές ρόδες τις ανασήκωσε μερικά εκατοστά ώστε να μην ακουμπάνε στο έδαφος παρά μόνο αν το ποδήλατο έγερνε επικίνδυνα. Κάθε φορά που παίζανε –γιατί τελικά είναι παιχνίδι κι όχι μάθημα, κάτι που εμείς δεν συνειδητοποιήσαμε νωρίτερα- σήκωνε και λίγο ψηλότερα τις βοηθητικές μέχρι που ο μικρός απέκτησε αρκετή αυτοπεποίθηση και να τις βγάλουν εντελώς.
Από εκείνο το σημείο κι ύστερα ακόμη και οι τούμπες που έφαγε δεν τον πτόησαν και συνέχισε την εξάσκηση, έχοντας εκτός από την απόλαυση ακόμη ένα κίνητρο, να μας εντυπωσιάσει. Παππούς κι εγγονός μαζί το κατάφεραν βάζοντας σε εφαρμογή τους απλούς κανόνες που λένε όχι πίεση, όχι μάθημα και κυρίως όχι άγχος.
Υ.Γ. Πάντως αυτό που λένε ότι κάθε παιδί έχει το χρόνο του ισχύει. Η κόρη μου έμαθε ποδήλατο από μόνη της (!), προσπαθώντας με τόλμη και αποφασιστικότητα και στα 4 της είχαμε ήδη βγάλει τις βοηθητικές!
Πηγή
Tromaktiko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Στα μαχαίρια ΣΚΑΪ – Μπογδάνος:Δείτε την απάντησή του τώρα στο facebook
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
9486 - Μνήμη Οσίου Αθανασίου Αθωνίτου
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
