2017-07-05 12:12:07
Σοβαρά ερωτήματα για την αποτελεσματικότητα των επιλογών των συμβούλων που επέλεξε η ελληνική κυβέρνηση προκαλεί το "ναυάγιο” στην υπόθεση του χρέους - ιδιαίτερα από τη στιγμή που το ΔΝΤ φαίνεται ότι θα αναστείλει την έκθεση βιωσιμότητας - το οποίο έχει παρασύρει και την δυνατότητα ένταξης της χώρας στο QE.
Ο εγκλωβισμός της ελληνικής πλευράς από τους χειρισμούς του κ. Τσακαλώτου και των συμβούλων του, όπως ο ακριβοπληρωμένος Κορεάτης Κιμ, κατάλοιπο της εποχής Βαρουφάκη αλλά (κυρίως) η Rothchild που όπως αποδεικνύουν οι μέχρι στιγμής εξελίξεις δεν έχουν συνεισφέρει αποτελεσματικά στην υπόθεση του ελληνικού χρέους, φέρνουν τη χώρα στο κατώφλι ενός 4ου Μνημονίου χωρίς μάλιστα ταυτόχρονα να εξασφαλίζονται και τα κεφάλαια που είναι αναγκαία προκειμένου να μειωθούν τα κρατικά "φέσια" προς την αγορά και να βελτιωθεί η εγχώρια ρευστότητα.
Δεδομένου μάλιστα ότι τα μέχρι στιγμής αποτελέσματα της δουλειάς της Rothschild δεν έχουν αποδώσει, τα ερωτήματα για τη βασική δουλειά που κάνει ένας σύμβουλος του διαμετρήματος της εν λόγω εταιρείας, πληθαίνουν
. Κυρίως σε σχέση με την επιλογή να ανατεθεί το ζήτημα του ελληνικού Χρέους σε έναν σύμβουλο που δεν διαθέτει ουσιαστική εμπειρία σε θέματα κρατικού χρέους καθώς δεν έχει να επιδείξει καμιά αντίστοιχη δραστηριότητα στο παρελθόν. Κάτι που αποδεικνύεται από το γεγονός ότι δεν έχει αναλάβει ποτέ project αναδιάρθρωσης χρέους σε καμιά χώρα του κόσμου.
Εύλογα λοιπόν μετά το φιάσκο στο Eurogroup της 15ης Ιουνίου παράγοντες στης πολιτικής και οικονομικής σκηνής θέτουν το ερώτημα γιατί συνδέθηκε η διαπραγμάτευση για την ολοκλήρωση της 2ης αξιολόγησης με τη διαπραγμάτευση για το Χρέος. Η αξιολόγηση, υποστηρίζουν, θα μπορούσε να κλείσει με την ολοκλήρωση των προαπαιτουμένων και την εκταμίευση του σχετικού ποσού χωρίς να ψηφιστούν μέτρα για το 2019 και 2020.Τι εμπόδιζε να τεθεί το θέμα του χρέους μετά τις γερμανικές εκλογές;
Επίσης, γιατί αφού το Μνημόνιο λήγει το 2018 και οι δανειακές υποχρεώσεις προς το ΔΝΤ τελειώνουν το 2021 θεσπίστηκαν μέτρα κατ΄ απαίτηση του ΔΝΤ για την περίοδο που έπεται του 2018;(κατάργηση προσωπικής διαφοράς για συντάξεις το 2019 και μείωση αφορολογήτου από το 2020); Θα θεσπίζονταν αυτά τα (αντιλαϊκά) μέτρα αν δεν έμπαινε το ΔΝΤ στην εικόνα με ευθύνη της ελληνικής κυβέρνησης;
Και όλα αυτά όταν υπάρχουν πληροφορίες ότι η κυβέρνηση ετοιμάζεται να προσλάβει για την "έξοδο στις αγορές" και την Goldman Sachs, ως primary dealer.
Μιας όμως και τα όσα αποφασίστηκαν στο Eurogroup της 15ης Ιουνίου είναι ουσιαστικά αντιγραφή του Μεσοπρόθεσμου του 2013 (και ενώ έχουν ήδη προηγηθεί και έπονται κι άλλα σκληρά φορολογικά και ασφαλιστικά μέτρα) συν τις παλιές προτάσεις ΣΥΡΙΖΑ περί αποπληρωμής με ρήτρα ανάπτυξης γεννάται το ερώτημα;
Τι καινούργιο τελικά, προσέφεραν οι σύμβουλοι του υπουργείου Οικονομικών; Τα όσα αποφασίστηκαν ήταν ένα μίγμα του 2013 και των θέσεων ΣΥΡΙΖΑ (με γαλλική μεσολάβηση…) Ο ρόλος των συμβούλων πού είναι; Διότι αν αφορά το είδος των υπό έκδοση ομολόγων της δοκιμαστικής εξόδου αυτό θα μπορούσε να το …συμβουλεύσει ακόμη και ένας ΄Ελληνας broker.
Η σύγκριση παλαιού και νέου Μεσοπρόθεσμου
Η σύγκριση του παλαιού (2013) με το νέο Μεσοπρόθεσμο(2017) αποκαλύπτει πόσο επιβαρυντικά για την ελληνική οικονομία ήταν όσα δέχθηκε η σημερινή κυβέρνηση, αποτέλεσμα της… περήφανης διαπραγμάτευσης που πραγματοποίησε, αλλά και του ρόλου των συμβούλων.
Το μεσοπρόθεσμο του 2013 προέβλεπε ένα σύνολο δράσεων που είχαν ως στόχο τον περιορισμό του Δημοσίου Χρέους κάτω από το 120% του ΑΕΠ ως το 2022. Για τον λόγο αυτό προβλεπόταν η αποπληρωμή 110-120 δισ. (55-60 % του τότε ΑΕΠ) ως το 2022.
Για να γίνει κάτι τέτοιο προβλεπόταν πρωτογενή πλεονάσματα 4,5% του ΑΕΠ από το 2016 ως το 2022, δηλαδή επτά χρόνια επι 4,5 μονάδες ήτοι 30 μοναδες ΑΕΠ.Οι άλλες 30 μονάδες προέκυπταν:
α) από τις ιδιωτικοποιήσεις μεχρι το 2022,27 δισ. ή 13 μοναδες ΑΕΠ περίπου
β) Μείωση κατά 100 μονάδες βάσης του επιτοκίου που χρεώνεται η Ελλάδα για τα δάνεια που έλαβε στο πλαίσιο των διμερών δανείων του πρώτου προγράμματος (Greek Loan Facility).
Από αυτή τη δράση στη 10ετία (2013-2022) θα εξοικονομούνταν 10 δισ. ευρώ
γ) Μείωση κατά 10 μονάδες βάσης της αμοιβής για τις εγγυήσεις που πληρώνει η Ελλάδα για τα δάνεια του EFSF.
Εξοικονόμηση περίπου 0,5 δισ. στη 10ετία
δ) Eπέκταση των λήξεων για τα διμερή δάνεια αλλά και για τα δάνεια του EFSF κατά 15 χρόνια και αναβολή των πληρωμών για τόκους στο EFSF για 10 χρόνια. (χωρίς ποσοτική εκτιμηση της επίπτωσης του μέτρου)
ε) Δέσμευση από τα κράτη-μέλη ότι θα περάσουν στον ειδικό λογαριασμό το ποσό που αντιστοιχεί στα έσοδα που προκύπτουν από το χαρτοφυλάκιο SMP της ΕΚΤ από το οικονομικό έτος 2013. (περίπου 10 δισ.)
στ) Και ένα μέρος από το νέο-μίνι τότε κούρεμα ομολόγων
Αυτό το μεσοπρόθεσμο του 2013 αποδείχτηκε και ανεπαρκές και κοντόφθαλμο καθώς στηριζόταν σε εκτιμήσεις για θεαματική ανάκαμψη της οικονομίας από το 2013-14.
Κατακρίθηκε από την τότε Αντιπολίτευση (ΣΥΡΙΖΑ) ως έντονα υφεσιακό καθώς υποχρέωνε σε αφαίμαξη της ελληνικής οικονομίας επι επτά συναπτά έτη με 9 δισ. (4,5% του ΑΕΠ) κάθε χρόνο!
Αν το συγκρίνει όμως κανείς με το νέο μεσοπρόθεσμο θα προκύψουν αβίαστα τα εξής συμπεράσματα:
- Η μείωση των ετήσιων πρωτογενών πλεονασμάτων από 4,5 σε 3,5% του ΑΕΠ δηλαδή από 9 σε 7 δισ. γιατί είναι…. μη υφεσιακή; Τα "γλυκαντικά" της Αναπτυξιακής Τράπεζας και της "αποπληρωμής με ρήτρα ανάπτυξης"-που αποτελούν το καινούριο στοιχείο- είναι προγραμματικές θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ μεν αλλά χωρίς ποσοτική συγκεκριμενοποίηση. Ενώ ανοιχτό παραμένει το θέμα του ποιος θα διοικεί την Αναπτυξιακή Τράπεζα. Η κυβέρνηση ή οι δανειστές;
Τα περισσότερα από τα υπόλοιπα μέτρα, σε κάθε περίπτωση, είναι ίδια με αυτά του 2013: ιδιωτικοποιήσεις και μάλιστα εκτεταμένες, επιστροφή των 10 δισ. των κεντρικών τραπεζών (απόφαση του ΄13), επιμήκυνση ωριμάνσεων κατά 15 χρόνια, σταθεροποίηση επιτοκίων.
Αν μάλιστα ληφθεί υπόψιν ότι η δομή του σχεδίου που επικυρώθηκε αποτελεί παραλλαγή των όσων πριν τρεις εβδομάδες είχε παρουσιάσει ο Β. Σόιμπλε για το ελληνικό χρέος (με την προσθήκη των γαλλικών αναπτυξιακών "γλυκαντικών") τότε τα ερωτηματικά για τον ρόλο των συμβούλων πληθαίνουν.
Πηγή Tromaktiko
Ο εγκλωβισμός της ελληνικής πλευράς από τους χειρισμούς του κ. Τσακαλώτου και των συμβούλων του, όπως ο ακριβοπληρωμένος Κορεάτης Κιμ, κατάλοιπο της εποχής Βαρουφάκη αλλά (κυρίως) η Rothchild που όπως αποδεικνύουν οι μέχρι στιγμής εξελίξεις δεν έχουν συνεισφέρει αποτελεσματικά στην υπόθεση του ελληνικού χρέους, φέρνουν τη χώρα στο κατώφλι ενός 4ου Μνημονίου χωρίς μάλιστα ταυτόχρονα να εξασφαλίζονται και τα κεφάλαια που είναι αναγκαία προκειμένου να μειωθούν τα κρατικά "φέσια" προς την αγορά και να βελτιωθεί η εγχώρια ρευστότητα.
Δεδομένου μάλιστα ότι τα μέχρι στιγμής αποτελέσματα της δουλειάς της Rothschild δεν έχουν αποδώσει, τα ερωτήματα για τη βασική δουλειά που κάνει ένας σύμβουλος του διαμετρήματος της εν λόγω εταιρείας, πληθαίνουν
Εύλογα λοιπόν μετά το φιάσκο στο Eurogroup της 15ης Ιουνίου παράγοντες στης πολιτικής και οικονομικής σκηνής θέτουν το ερώτημα γιατί συνδέθηκε η διαπραγμάτευση για την ολοκλήρωση της 2ης αξιολόγησης με τη διαπραγμάτευση για το Χρέος. Η αξιολόγηση, υποστηρίζουν, θα μπορούσε να κλείσει με την ολοκλήρωση των προαπαιτουμένων και την εκταμίευση του σχετικού ποσού χωρίς να ψηφιστούν μέτρα για το 2019 και 2020.Τι εμπόδιζε να τεθεί το θέμα του χρέους μετά τις γερμανικές εκλογές;
Επίσης, γιατί αφού το Μνημόνιο λήγει το 2018 και οι δανειακές υποχρεώσεις προς το ΔΝΤ τελειώνουν το 2021 θεσπίστηκαν μέτρα κατ΄ απαίτηση του ΔΝΤ για την περίοδο που έπεται του 2018;(κατάργηση προσωπικής διαφοράς για συντάξεις το 2019 και μείωση αφορολογήτου από το 2020); Θα θεσπίζονταν αυτά τα (αντιλαϊκά) μέτρα αν δεν έμπαινε το ΔΝΤ στην εικόνα με ευθύνη της ελληνικής κυβέρνησης;
Και όλα αυτά όταν υπάρχουν πληροφορίες ότι η κυβέρνηση ετοιμάζεται να προσλάβει για την "έξοδο στις αγορές" και την Goldman Sachs, ως primary dealer.
Μιας όμως και τα όσα αποφασίστηκαν στο Eurogroup της 15ης Ιουνίου είναι ουσιαστικά αντιγραφή του Μεσοπρόθεσμου του 2013 (και ενώ έχουν ήδη προηγηθεί και έπονται κι άλλα σκληρά φορολογικά και ασφαλιστικά μέτρα) συν τις παλιές προτάσεις ΣΥΡΙΖΑ περί αποπληρωμής με ρήτρα ανάπτυξης γεννάται το ερώτημα;
Τι καινούργιο τελικά, προσέφεραν οι σύμβουλοι του υπουργείου Οικονομικών; Τα όσα αποφασίστηκαν ήταν ένα μίγμα του 2013 και των θέσεων ΣΥΡΙΖΑ (με γαλλική μεσολάβηση…) Ο ρόλος των συμβούλων πού είναι; Διότι αν αφορά το είδος των υπό έκδοση ομολόγων της δοκιμαστικής εξόδου αυτό θα μπορούσε να το …συμβουλεύσει ακόμη και ένας ΄Ελληνας broker.
Η σύγκριση παλαιού και νέου Μεσοπρόθεσμου
Η σύγκριση του παλαιού (2013) με το νέο Μεσοπρόθεσμο(2017) αποκαλύπτει πόσο επιβαρυντικά για την ελληνική οικονομία ήταν όσα δέχθηκε η σημερινή κυβέρνηση, αποτέλεσμα της… περήφανης διαπραγμάτευσης που πραγματοποίησε, αλλά και του ρόλου των συμβούλων.
Το μεσοπρόθεσμο του 2013 προέβλεπε ένα σύνολο δράσεων που είχαν ως στόχο τον περιορισμό του Δημοσίου Χρέους κάτω από το 120% του ΑΕΠ ως το 2022. Για τον λόγο αυτό προβλεπόταν η αποπληρωμή 110-120 δισ. (55-60 % του τότε ΑΕΠ) ως το 2022.
Για να γίνει κάτι τέτοιο προβλεπόταν πρωτογενή πλεονάσματα 4,5% του ΑΕΠ από το 2016 ως το 2022, δηλαδή επτά χρόνια επι 4,5 μονάδες ήτοι 30 μοναδες ΑΕΠ.Οι άλλες 30 μονάδες προέκυπταν:
α) από τις ιδιωτικοποιήσεις μεχρι το 2022,27 δισ. ή 13 μοναδες ΑΕΠ περίπου
β) Μείωση κατά 100 μονάδες βάσης του επιτοκίου που χρεώνεται η Ελλάδα για τα δάνεια που έλαβε στο πλαίσιο των διμερών δανείων του πρώτου προγράμματος (Greek Loan Facility).
Από αυτή τη δράση στη 10ετία (2013-2022) θα εξοικονομούνταν 10 δισ. ευρώ
γ) Μείωση κατά 10 μονάδες βάσης της αμοιβής για τις εγγυήσεις που πληρώνει η Ελλάδα για τα δάνεια του EFSF.
Εξοικονόμηση περίπου 0,5 δισ. στη 10ετία
δ) Eπέκταση των λήξεων για τα διμερή δάνεια αλλά και για τα δάνεια του EFSF κατά 15 χρόνια και αναβολή των πληρωμών για τόκους στο EFSF για 10 χρόνια. (χωρίς ποσοτική εκτιμηση της επίπτωσης του μέτρου)
ε) Δέσμευση από τα κράτη-μέλη ότι θα περάσουν στον ειδικό λογαριασμό το ποσό που αντιστοιχεί στα έσοδα που προκύπτουν από το χαρτοφυλάκιο SMP της ΕΚΤ από το οικονομικό έτος 2013. (περίπου 10 δισ.)
στ) Και ένα μέρος από το νέο-μίνι τότε κούρεμα ομολόγων
Αυτό το μεσοπρόθεσμο του 2013 αποδείχτηκε και ανεπαρκές και κοντόφθαλμο καθώς στηριζόταν σε εκτιμήσεις για θεαματική ανάκαμψη της οικονομίας από το 2013-14.
Κατακρίθηκε από την τότε Αντιπολίτευση (ΣΥΡΙΖΑ) ως έντονα υφεσιακό καθώς υποχρέωνε σε αφαίμαξη της ελληνικής οικονομίας επι επτά συναπτά έτη με 9 δισ. (4,5% του ΑΕΠ) κάθε χρόνο!
Αν το συγκρίνει όμως κανείς με το νέο μεσοπρόθεσμο θα προκύψουν αβίαστα τα εξής συμπεράσματα:
- Η μείωση των ετήσιων πρωτογενών πλεονασμάτων από 4,5 σε 3,5% του ΑΕΠ δηλαδή από 9 σε 7 δισ. γιατί είναι…. μη υφεσιακή; Τα "γλυκαντικά" της Αναπτυξιακής Τράπεζας και της "αποπληρωμής με ρήτρα ανάπτυξης"-που αποτελούν το καινούριο στοιχείο- είναι προγραμματικές θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ μεν αλλά χωρίς ποσοτική συγκεκριμενοποίηση. Ενώ ανοιχτό παραμένει το θέμα του ποιος θα διοικεί την Αναπτυξιακή Τράπεζα. Η κυβέρνηση ή οι δανειστές;
Τα περισσότερα από τα υπόλοιπα μέτρα, σε κάθε περίπτωση, είναι ίδια με αυτά του 2013: ιδιωτικοποιήσεις και μάλιστα εκτεταμένες, επιστροφή των 10 δισ. των κεντρικών τραπεζών (απόφαση του ΄13), επιμήκυνση ωριμάνσεων κατά 15 χρόνια, σταθεροποίηση επιτοκίων.
Αν μάλιστα ληφθεί υπόψιν ότι η δομή του σχεδίου που επικυρώθηκε αποτελεί παραλλαγή των όσων πριν τρεις εβδομάδες είχε παρουσιάσει ο Β. Σόιμπλε για το ελληνικό χρέος (με την προσθήκη των γαλλικών αναπτυξιακών "γλυκαντικών") τότε τα ερωτηματικά για τον ρόλο των συμβούλων πληθαίνουν.
Πηγή Tromaktiko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Στοφορόπουλος: Αυτοκαταστροφική πολιτική για την Κύπρο
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
