2017-07-05 15:30:14
Άκρως ανησυχητικές είναι οι πληροφορίες που διαρρέουν και αφορούν στη φερόμενη ως επικείμενη τουρκική επίθεση στο κουρδικό καντόνι του Αφρίν, μια επίθεση η οποία δεν μπορεί να θεωρηθεί δεδομένη, αν και εξόχως πιθανή, καθώς στην εικόνα εισέρχονται παράγοντες που λειτουργούν ανασχετικά στις φιλοδοξίες της Άγκυρας, τουλάχιστον έως ότου λάβουν τα κατάλληλα ανταλλάγματα.
Την ίδια στιγμή, οι Κούρδοι της περιοχής, με άξονα το YPG, επιχειρούν να ορθώσουν τείχος αποτροπής στις τουρκικές προθέσεις, λέγοντας ότι εάν οι τουρκικές ένοπλες δυνάμεις επιτεθούν στο καντόνι του Αφρίν, αυτό θα σημάνει το τέλος της κυβερνητικής συνεργασίας του ισλαμιστικού AKP με τους εθνικιστές του MHP (Γκρίζοι Λύκοι), «υποσχόμενοι» δυσανάλογα μεγάλο κόστος και «ασύμμετρη» επέκταση του πολέμου πέραν του συγκεκριμένου μετώπου, ενός της Τουρκίας.
Όσον αφορά τους «ανασχετικούς παράγοντες», αυτοί αφορούν τις προθέσεις της Ουάσιγκτον και της Μόσχας, με τον Ερντογάν να δείχνει να κατανοεί πως εάν δεν εξασφαλίσει «πράσινο φως» από έναν τουλάχιστον εκ των δυο, ενδεχόμενη επίθεση θα μπορούσε να αποδειχθεί επιλογή αυτοκτονίας, αφού πέραν όσων θα υποστηριχθούν στη συνέχεια, κινδυνεύει να βρεθεί αντίπαλη και με ισλαμιστικές οργανώσεις των οποίων τα συμφέροντα θα πληγούν, αφού η στρατηγική της Τουρκίας αφορά το σύνολο της Βόρειας Συρίας και οι ευαίσθητες ισορροπίες θα αλλάξουν.
Παρότι ξέρει το πόσο το ακόλουθο εκνευρίζει τον Ντόναλντ Τραμπ και την αμερικανική γραφειοκρατία, το αψηφά και συζητά και με τη ρωσική ηγεσία, ενώ ενίοτε προηγείται το τηλεφώνημα στους Ρώσους, προφανώς για να έχει μια ιδέα του περιθωρίου επίδειξης σκληρής στάσης απέναντι στις ΗΠΑ.
Ίσως θα πρέπει επίσης να αξιολογηθεί διαφορετικά, το ότι η ρωσική πλευρά έστειλε τον υπουργό Άμυνας, Σεργκέι Σοϊγκού που είδε τον Ερντογάν και συζήτησε το θέμα, ενώ κάτι ανάλογο δεν συνέβη από αμερικανικής πλευράς, είτε διά του υπουργού Άμυνας, Τζέιμς Μάτις, είτε διά του υπουργού Εξωτερικών, Ρεξ Τίλερσον, αναμένοντας ενδεχομένως την παρουσία Ερντογάν στους G20 όπου θα ειπωθούν περισσότερα.
Πόσο απίθανο είναι οι ΗΠΑ να έχουν χαράξει συγκεκριμένη «κόκκινη γραμμή», την οποία ασφαλώς δε γνωρίζουμε, ποντάροντας ότι ο Ερντογάν δεν θα αποτολμήσει να τη διαβεί; Κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος, τόσο διότι παρατηρείται μια «ασυνεννοησία» ανάμεσα στο Πεντάγωνο και το State Department από τη μια πλευρά και τον Λευκό Οίκο από την άλλη.
Ακόμα κι έτσι να είναι όμως, η αλφαβήτα της «θεωρίας της αποτροπής» (deterrence theory) αναφέρει πολλά για τον αποτρεπτικό ρόλο της «ασάφειας» για οποιονδήποτε λόγο (σκόπιμη ή εκ των πραγμάτων), αφού ενισχύει την αδυναμία πρόβλεψης της ενέργειας εμπλεκόμενης χώρας, ενώ δε χωρά αμφισβήτηση η ικανότητα των ΗΠΑ να «πονέσουν» πολύ την Τουρκία εάν το αποφασίσουν.
Τουρκικά δημοσιεύματα του φιλοκυβερνητικού Τύπου που αναφέρονται στο ενδεχόμενο «συνεργασίας» των τουρκικών δυνάμεων με τις ρωσικές, λογικά στερούνται αξιοπιστίας και αφορούν στη συνήθη προπαγανδιστική λειτουργία των ΜΜΕ στη γείτονα χώρα, είτε για να μετρηθούν αντιδράσεις, είτε για την προβολή του «παγκόσμιου ηγέτη Ερντογάν», ο οποίος «παίζει» και διαπραγματεύεται σε ανώτατο επίπεδο με όλους.
Στο πλαίσιο αυτό εντάσσονται και δημοσιεύματα των τελευταίων ωρών που θέλουν τους Τούρκους να έχουν επιχειρήσει να δελεάσουν τους Ρώσους, προσφέροντας την περιοχή Ιντλίμπ για να λάβουν το πράσινο φως να επέμβουν στο καντόνι Αφρίν
. Κι αυτό διότι δεν την ελέγχουν και απόλυτα, απλώς διαθέτουν καλύτερες σχέσεις και πρόσβαση από τους Ρώσους, στις διάφορες ομάδες εξτρεμιστών ισλαμιστών που δρουν στην περιοχή.
Ακόμα και να αληθεύει, αποκαλύπτει την τουρκική αδυναμία να αποφασίσει με βάση αποκλειστικό γνώμονα τα συμφέροντά της και να δράσει, αφού αποκαλύπτει τη διαπραγμάτευση στη οποία έχει εμπλακεί, ή νομίζει ότι το κάνει, προσφέροντας ανταλλάγματα, με τους Ρώσους να είναι κερδισμένοι.
Κι αυτό είτε διότι εμφανίζονται ως ρυθμιστές της όλης κατάστασης, είτε διότι η Τουρκία εκτίθεται εμφανιζόμενη να διαπραγματεύεται με τη Μόσχα, οπότε τη στάση της μπορεί αν τη χρησιμοποιήσει διπλωματικά στην κύρια δική της διαπραγμάτευση, αυτή με τους Αμερικανούς, αλλά και στη σχέση της με τους Κούρδους…
πηγή
koukfamily
Την ίδια στιγμή, οι Κούρδοι της περιοχής, με άξονα το YPG, επιχειρούν να ορθώσουν τείχος αποτροπής στις τουρκικές προθέσεις, λέγοντας ότι εάν οι τουρκικές ένοπλες δυνάμεις επιτεθούν στο καντόνι του Αφρίν, αυτό θα σημάνει το τέλος της κυβερνητικής συνεργασίας του ισλαμιστικού AKP με τους εθνικιστές του MHP (Γκρίζοι Λύκοι), «υποσχόμενοι» δυσανάλογα μεγάλο κόστος και «ασύμμετρη» επέκταση του πολέμου πέραν του συγκεκριμένου μετώπου, ενός της Τουρκίας.
Όσον αφορά τους «ανασχετικούς παράγοντες», αυτοί αφορούν τις προθέσεις της Ουάσιγκτον και της Μόσχας, με τον Ερντογάν να δείχνει να κατανοεί πως εάν δεν εξασφαλίσει «πράσινο φως» από έναν τουλάχιστον εκ των δυο, ενδεχόμενη επίθεση θα μπορούσε να αποδειχθεί επιλογή αυτοκτονίας, αφού πέραν όσων θα υποστηριχθούν στη συνέχεια, κινδυνεύει να βρεθεί αντίπαλη και με ισλαμιστικές οργανώσεις των οποίων τα συμφέροντα θα πληγούν, αφού η στρατηγική της Τουρκίας αφορά το σύνολο της Βόρειας Συρίας και οι ευαίσθητες ισορροπίες θα αλλάξουν.
Παρότι ξέρει το πόσο το ακόλουθο εκνευρίζει τον Ντόναλντ Τραμπ και την αμερικανική γραφειοκρατία, το αψηφά και συζητά και με τη ρωσική ηγεσία, ενώ ενίοτε προηγείται το τηλεφώνημα στους Ρώσους, προφανώς για να έχει μια ιδέα του περιθωρίου επίδειξης σκληρής στάσης απέναντι στις ΗΠΑ.
Ίσως θα πρέπει επίσης να αξιολογηθεί διαφορετικά, το ότι η ρωσική πλευρά έστειλε τον υπουργό Άμυνας, Σεργκέι Σοϊγκού που είδε τον Ερντογάν και συζήτησε το θέμα, ενώ κάτι ανάλογο δεν συνέβη από αμερικανικής πλευράς, είτε διά του υπουργού Άμυνας, Τζέιμς Μάτις, είτε διά του υπουργού Εξωτερικών, Ρεξ Τίλερσον, αναμένοντας ενδεχομένως την παρουσία Ερντογάν στους G20 όπου θα ειπωθούν περισσότερα.
Πόσο απίθανο είναι οι ΗΠΑ να έχουν χαράξει συγκεκριμένη «κόκκινη γραμμή», την οποία ασφαλώς δε γνωρίζουμε, ποντάροντας ότι ο Ερντογάν δεν θα αποτολμήσει να τη διαβεί; Κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος, τόσο διότι παρατηρείται μια «ασυνεννοησία» ανάμεσα στο Πεντάγωνο και το State Department από τη μια πλευρά και τον Λευκό Οίκο από την άλλη.
Ακόμα κι έτσι να είναι όμως, η αλφαβήτα της «θεωρίας της αποτροπής» (deterrence theory) αναφέρει πολλά για τον αποτρεπτικό ρόλο της «ασάφειας» για οποιονδήποτε λόγο (σκόπιμη ή εκ των πραγμάτων), αφού ενισχύει την αδυναμία πρόβλεψης της ενέργειας εμπλεκόμενης χώρας, ενώ δε χωρά αμφισβήτηση η ικανότητα των ΗΠΑ να «πονέσουν» πολύ την Τουρκία εάν το αποφασίσουν.
Τουρκικά δημοσιεύματα του φιλοκυβερνητικού Τύπου που αναφέρονται στο ενδεχόμενο «συνεργασίας» των τουρκικών δυνάμεων με τις ρωσικές, λογικά στερούνται αξιοπιστίας και αφορούν στη συνήθη προπαγανδιστική λειτουργία των ΜΜΕ στη γείτονα χώρα, είτε για να μετρηθούν αντιδράσεις, είτε για την προβολή του «παγκόσμιου ηγέτη Ερντογάν», ο οποίος «παίζει» και διαπραγματεύεται σε ανώτατο επίπεδο με όλους.
Στο πλαίσιο αυτό εντάσσονται και δημοσιεύματα των τελευταίων ωρών που θέλουν τους Τούρκους να έχουν επιχειρήσει να δελεάσουν τους Ρώσους, προσφέροντας την περιοχή Ιντλίμπ για να λάβουν το πράσινο φως να επέμβουν στο καντόνι Αφρίν
Ακόμα και να αληθεύει, αποκαλύπτει την τουρκική αδυναμία να αποφασίσει με βάση αποκλειστικό γνώμονα τα συμφέροντά της και να δράσει, αφού αποκαλύπτει τη διαπραγμάτευση στη οποία έχει εμπλακεί, ή νομίζει ότι το κάνει, προσφέροντας ανταλλάγματα, με τους Ρώσους να είναι κερδισμένοι.
Κι αυτό είτε διότι εμφανίζονται ως ρυθμιστές της όλης κατάστασης, είτε διότι η Τουρκία εκτίθεται εμφανιζόμενη να διαπραγματεύεται με τη Μόσχα, οπότε τη στάση της μπορεί αν τη χρησιμοποιήσει διπλωματικά στην κύρια δική της διαπραγμάτευση, αυτή με τους Αμερικανούς, αλλά και στη σχέση της με τους Κούρδους…
πηγή
koukfamily
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
