2017-08-15 11:30:29
Με απόφαση και διάταγμα του αυτοκράτορα της Κωνσταντινούπολης Μαυρίκιου (582-602) [«τάττει δε και Μαυρίκιος την της Πανάγνου και Θεομήτορος Kοίμησιν κατά την πεντεκαιδεκάτην του Αυγούστου μηνός» (Νικηφόρου Καλλίστου, Εκκλησιαστική Ιστορία P.G.147)] ορίζεται συγκεκριμένη ημέρα (15 Αυγούστου) για την γιορτή της Κοίμησης της Παναγίας, την οποία μέχρι τότε, οι κατά τόπους εκκλησίες, γιόρταζαν ανεξάρτητα η κάθε μία. Έκτοτε πλέον ολόκληρη η Εκκλησία του Χριστού την ίδια μέρα γιορτάζει την Κοίμηση.
Τα Ευαγγέλια τίποτε δεν γράφουν περί της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Η ζωή της Παναγίας και πριν και κατά τον επίγειο βίο του Χριστού και μετά την Ανάληψη του Χριστού, ήταν στην αφάνεια και στην σιωπή. Η ταπείνωση της Παναγίας ήταν υπαρξιακή στάση, όχι συμπεριφορική εκδήλωση. Ήταν περιεχόμενο, όχι …’’καμώματα’’. Ήταν επιλογή, όχι ανάγκη. Η απάντησή της στον άγγελο του Ευαγγελισμού ‘’Ιδού η δούλη Κυρίου γένοιτό μοι κατά το ρήμα σου’’, ήταν απόφαση ‘’προσαρμογής’’ της ζωής της στο θέλημα του Θεού.
Μέσα σ αυτό το πνεύμα και κατ απαίτησίν της, δεν αναφέρεται το πρόσωπό της παρά παρεμπιμπτόντως και μόνον, όπου είναι απόλυτη ανάγκη, στη ζωή του Χριστού (π.χ. κάτω από τον Σταυρό). Όταν διηγούμενοι την Ανάσταση οι Ευαγγελιστές μιλάνε γι Αυτήν λένε ‘’… και η άλλη Μαρία’’. ‘’Αυτονόητα’’ λοιπόν, για την Παναγία, δεν γίνεται μνεία των περιστατικών της ζωής στα Ευαγγέλια. Η Αγία Γ΄ Οικουμενική Σύνοδος στην Έφεσο, ‘’περιγράφει’’ το πρόσωπό της, την ομολογεί, εκφράζοντας όλη την Εκκλησία, Θεοτόκον, και αποσαφηνίζει την προς το πρόσωπό της τιμή, χωρίς να ‘’κανονίζει’’ γιορτές Της.
Για την Κοίμησή Της υπάρχει μια πρώιμη χρονικά διάσπαρτη αναφορά ακόμα σε κάποια ανώνυμη ‘’Ευθυμιακή Ιστορία’’, και γράφουν για την Κοίμηση (οι παλαιότεροι δηλαδή ασχοληθέντες, ενώ οι μεταγενέστεροι τους επαναλαμβάνουν …προσθέτοντας!): Ο πατριάρχης Ιεροσολύμων Μόδεστος, ο άγιος Ανδρέας Κρήτης, τα φερόμενα στο όνομα του Διονυσίου συγγράματα (ψευδοαρεοπαγητικά) και ο μέγας Ιωάννης ο Δαμασκηνός, στους λόγους του στην Κοίμηση, επεξηγόντας την ‘’διαδρομή’’ της γιορτής, με την έκφραση ’’…παίς εκ πατρός, άνωθεν παρειλήφαμεν’’ δηλαδή από παράδοση γενιάς σε γενιά.
Αυτό είναι το πλαίσιο και τα εξωτερικά της γιορτής. Όμως ‘’πάσα η δόξα της θυγατρός του Βασιλέως έσωθεν’’. Εσωτερική είναι η ομορφιά της Παναγίας. Αυτήν ας προσέξουμε, για να την αντιγράψουμε και να την μιμηθούμε.
Η Παναγία φαίνεται να πέρασε την ζωή της μέσα σε μια ρουτίνα καθημερινότητας. Χωρίς εξωτερικές αναλαμπές και εξάρσεις. Ασχολούμενη με τα μικρά η μεγάλα θέματα καθημερινότητας. Με πράγματα κοινά και σε μας, πού όμως εμάς μας ταλαιπωρούν και μας … πνίγουν.
Τι διαφορετικό λοιπόν είχε;
Η Μαρία ήξερε να υποδεχθεί, μέσα στην ρουτίνα της καθημερινότητάς της, το θαυμαστό σχέδιο του Θεού, και να το γιορτάσει με χαρά και γαλήνη.
Και ποιο ήταν αυτό το σχέδιο;
Για κάθε άνθρωπο το σχέδιο του Θεού είναι, ο άνθρωπος να ωριμάσει και να ολοκληρωθεί πνευματικά μέσα από την διαδρομή της ζωής του, ώστε να φθάσει στην αγιότητα. Μια αγιότητα, που δεν εξειδικεύται σε ανάπτυξη δυνατοτήτων (…να κάνει θαύματα!!) αλλά σε ψυχικό άνοιγμα, στο θέλημα του Θεού, που είναι η όντως ζωή! Ο εκπληκτικός συγγραφέας ‘Αλμπ. Καμύ γράφει στο έργο του ‘’Πανούκλα’’: ‘’το μόνο συγκεκριμένο πρόβλημα που ξέρω σήμερα, είναι: αν μπορείς να γίνεις άγιος, δίχως Θεό’’. Καταλαβαίνει το θέμα και την ανάγκη, χάνει όμως τον δρόμο της κατεύθυνσης προς αυτό! Πόσοι άραγε νουνεχείς άνθρωποι, και σήμερα, δεν ταλαιπωρούνται σε ανάλογες δολιχοδρομίες;
Η Παναγία έχει να μας πεί για τον τρόπο και τον κόπο της ελευθερίας από τον κλοιό του αυτοερωτισμού, που μας περισφίγγει! Η Παρθενία της δεν είναι μια αρνητική αρετή στέρησης, αλλά το μεγαλείο της ετοιμότητας να ανταποκριθεί στον Αγαπημένο! Η ταπείνωσή της δεν είναι μια καλοσυνάτη γυναικεία απλότητα, αλλά αυτοαξιολόγηση ελευθερίας από την αγωνία της γνώμης των άλλων και ‘’καθρέφτισμα’’ στο θέλημα του Άλλου (του Θεού), που ζωοποιεί.
Στο Σταυρό ο Χριστός με το Αίμα Του ‘’υπέγραψε’’ την υιοθεσία μας και από την Παναγία. ‘’Γύναι, ιδού ο υιός σου’’. Αυτό, κάνει όλους εμάς παιδιά της Παναγίας. Και αυτή ως γνήσια Μητέρα μας, έχοντας πολλά παιδιά, απαντά, όπως απάντησε εκείνη η πολύτεκνη μητέρα στο ερώτημα: ποιο παιδί σου αγαπάς περισσότερο, όταν είπε: Εκείνο που είναι άρρωστο, μέχρι να γίνει καλά∙ και εκείνο που είναι μακρυά, μέχρι να επιστρέψει.
Σε μας μένει η συνειδητοποίηση, α) ότι είμαστε άρρωστοι, όταν βουλιάζουμε στον αυτοθαυμασμό (με χίλιους ‘’όμορφους’’ τρόπους) και β) ότι απομακρυνόμαστε ψάχνοντας αγιότητα, χωρίς τον Θεό!
Η Κοίμηση η δική Της ας γίνει έναρξη και αφορμή ‘’κοίμησης’’ των δικών μας παθών και τερματισμός της αδιέξοδης πορείας σε δρόμους που δεν καταλήγουν σε αγιότητα. Μακάρι η Παναγία να σκεπάζει την ζωή όλων μας.
Με αγάπη και ευχές
Ο εφημέριός σας
π. Θεοδόσιος
πηγή
το είδαμε ΕΔΩ koukfamily
Τα Ευαγγέλια τίποτε δεν γράφουν περί της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Η ζωή της Παναγίας και πριν και κατά τον επίγειο βίο του Χριστού και μετά την Ανάληψη του Χριστού, ήταν στην αφάνεια και στην σιωπή. Η ταπείνωση της Παναγίας ήταν υπαρξιακή στάση, όχι συμπεριφορική εκδήλωση. Ήταν περιεχόμενο, όχι …’’καμώματα’’. Ήταν επιλογή, όχι ανάγκη. Η απάντησή της στον άγγελο του Ευαγγελισμού ‘’Ιδού η δούλη Κυρίου γένοιτό μοι κατά το ρήμα σου’’, ήταν απόφαση ‘’προσαρμογής’’ της ζωής της στο θέλημα του Θεού.
Μέσα σ αυτό το πνεύμα και κατ απαίτησίν της, δεν αναφέρεται το πρόσωπό της παρά παρεμπιμπτόντως και μόνον, όπου είναι απόλυτη ανάγκη, στη ζωή του Χριστού (π.χ. κάτω από τον Σταυρό). Όταν διηγούμενοι την Ανάσταση οι Ευαγγελιστές μιλάνε γι Αυτήν λένε ‘’… και η άλλη Μαρία’’. ‘’Αυτονόητα’’ λοιπόν, για την Παναγία, δεν γίνεται μνεία των περιστατικών της ζωής στα Ευαγγέλια. Η Αγία Γ΄ Οικουμενική Σύνοδος στην Έφεσο, ‘’περιγράφει’’ το πρόσωπό της, την ομολογεί, εκφράζοντας όλη την Εκκλησία, Θεοτόκον, και αποσαφηνίζει την προς το πρόσωπό της τιμή, χωρίς να ‘’κανονίζει’’ γιορτές Της.
Για την Κοίμησή Της υπάρχει μια πρώιμη χρονικά διάσπαρτη αναφορά ακόμα σε κάποια ανώνυμη ‘’Ευθυμιακή Ιστορία’’, και γράφουν για την Κοίμηση (οι παλαιότεροι δηλαδή ασχοληθέντες, ενώ οι μεταγενέστεροι τους επαναλαμβάνουν …προσθέτοντας!): Ο πατριάρχης Ιεροσολύμων Μόδεστος, ο άγιος Ανδρέας Κρήτης, τα φερόμενα στο όνομα του Διονυσίου συγγράματα (ψευδοαρεοπαγητικά) και ο μέγας Ιωάννης ο Δαμασκηνός, στους λόγους του στην Κοίμηση, επεξηγόντας την ‘’διαδρομή’’ της γιορτής, με την έκφραση ’’…παίς εκ πατρός, άνωθεν παρειλήφαμεν’’ δηλαδή από παράδοση γενιάς σε γενιά.
Αυτό είναι το πλαίσιο και τα εξωτερικά της γιορτής. Όμως ‘’πάσα η δόξα της θυγατρός του Βασιλέως έσωθεν’’. Εσωτερική είναι η ομορφιά της Παναγίας. Αυτήν ας προσέξουμε, για να την αντιγράψουμε και να την μιμηθούμε.
Η Παναγία φαίνεται να πέρασε την ζωή της μέσα σε μια ρουτίνα καθημερινότητας. Χωρίς εξωτερικές αναλαμπές και εξάρσεις. Ασχολούμενη με τα μικρά η μεγάλα θέματα καθημερινότητας. Με πράγματα κοινά και σε μας, πού όμως εμάς μας ταλαιπωρούν και μας … πνίγουν.
Τι διαφορετικό λοιπόν είχε;
Η Μαρία ήξερε να υποδεχθεί, μέσα στην ρουτίνα της καθημερινότητάς της, το θαυμαστό σχέδιο του Θεού, και να το γιορτάσει με χαρά και γαλήνη.
Και ποιο ήταν αυτό το σχέδιο;
Για κάθε άνθρωπο το σχέδιο του Θεού είναι, ο άνθρωπος να ωριμάσει και να ολοκληρωθεί πνευματικά μέσα από την διαδρομή της ζωής του, ώστε να φθάσει στην αγιότητα. Μια αγιότητα, που δεν εξειδικεύται σε ανάπτυξη δυνατοτήτων (…να κάνει θαύματα!!) αλλά σε ψυχικό άνοιγμα, στο θέλημα του Θεού, που είναι η όντως ζωή! Ο εκπληκτικός συγγραφέας ‘Αλμπ. Καμύ γράφει στο έργο του ‘’Πανούκλα’’: ‘’το μόνο συγκεκριμένο πρόβλημα που ξέρω σήμερα, είναι: αν μπορείς να γίνεις άγιος, δίχως Θεό’’. Καταλαβαίνει το θέμα και την ανάγκη, χάνει όμως τον δρόμο της κατεύθυνσης προς αυτό! Πόσοι άραγε νουνεχείς άνθρωποι, και σήμερα, δεν ταλαιπωρούνται σε ανάλογες δολιχοδρομίες;
Η Παναγία έχει να μας πεί για τον τρόπο και τον κόπο της ελευθερίας από τον κλοιό του αυτοερωτισμού, που μας περισφίγγει! Η Παρθενία της δεν είναι μια αρνητική αρετή στέρησης, αλλά το μεγαλείο της ετοιμότητας να ανταποκριθεί στον Αγαπημένο! Η ταπείνωσή της δεν είναι μια καλοσυνάτη γυναικεία απλότητα, αλλά αυτοαξιολόγηση ελευθερίας από την αγωνία της γνώμης των άλλων και ‘’καθρέφτισμα’’ στο θέλημα του Άλλου (του Θεού), που ζωοποιεί.
Στο Σταυρό ο Χριστός με το Αίμα Του ‘’υπέγραψε’’ την υιοθεσία μας και από την Παναγία. ‘’Γύναι, ιδού ο υιός σου’’. Αυτό, κάνει όλους εμάς παιδιά της Παναγίας. Και αυτή ως γνήσια Μητέρα μας, έχοντας πολλά παιδιά, απαντά, όπως απάντησε εκείνη η πολύτεκνη μητέρα στο ερώτημα: ποιο παιδί σου αγαπάς περισσότερο, όταν είπε: Εκείνο που είναι άρρωστο, μέχρι να γίνει καλά∙ και εκείνο που είναι μακρυά, μέχρι να επιστρέψει.
Σε μας μένει η συνειδητοποίηση, α) ότι είμαστε άρρωστοι, όταν βουλιάζουμε στον αυτοθαυμασμό (με χίλιους ‘’όμορφους’’ τρόπους) και β) ότι απομακρυνόμαστε ψάχνοντας αγιότητα, χωρίς τον Θεό!
Η Κοίμηση η δική Της ας γίνει έναρξη και αφορμή ‘’κοίμησης’’ των δικών μας παθών και τερματισμός της αδιέξοδης πορείας σε δρόμους που δεν καταλήγουν σε αγιότητα. Μακάρι η Παναγία να σκεπάζει την ζωή όλων μας.
Με αγάπη και ευχές
Ο εφημέριός σας
π. Θεοδόσιος
πηγή
το είδαμε ΕΔΩ koukfamily
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Μελίνα Ασλανίδου ...Ενθουσιάστηκα ! Κάτι με τράβηξε σαν μαγνήτης.
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
