2017-08-17 15:32:05
Η κατάσταση δεν πάει άλλο. Αν το συντεχνιακό κράτος συνεχίσει να ασκεί την ολέθρια εξουσία του, το πλοίο Ελλάς
πάει κατ’ ευθείαν στα βράχια. Και θα πάρει μαζί του δικαίους και αδίκους. Στην παρούσα φάση της οκταετούς κρίσης, η οποία πάει και αρκετά πιο πίσω, τα λόγια περιττεύουν και δεν πείθουν. Απαιτούνται έργα ολκής, και μάλιστα με την διαδικασία του επείγοντος.
του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου
Στην σημερινή Ελλάδα, η μη βαθειά μεταρρύθμιση του συντεχνιακού κράτους είναι μία ανοικτή πληγή και από την μολύνεται όλος ο κοινωνικός ιστός. Όπως κατ’ επανάληψιν έχουμε γράψει, από χρόνια, η λογική που διέπει το συντεχνιακό κράτος έγκειται στο να εξυπηρετούνται οι άνθρωποί του και όχι οι πολίτες. Αποτελεί έτσι πολλαπλασιαστή αβεβαιοτήτων για την δημοκρατία, η οποία, επιπροσθέτως, πλήττεται και από το απαράδεκτο εγχώριο πελατειακό σύστημα, που και αυτό είναι άρρωστο.
Στο πλαίσιο αυτής της –οδυνηρής για μία ανοικτή(;) κοινωνία– πραγματικότητας, ο συνδικαλισμός στηρίζεται στους κρατικοδίαιτους εργαζόμενους οι οποίοι, με την σειρά τους, είναι ταυτοχρόνως προϊόντα και παραγωγοί του πολιτικού πελατειακού συστήματος.
Παρατηρούνται έτσι δύο πολύ σοβαρά φαινόμενα, που είναι η πτώση της οικονομικής ανταγωνιστικότητας και η υπερ-διοίκηση μίας υποκυβερνώμενης χώρας, στην οποία οι μεγάλες κοινωνικές ανισότητες προκύπτουν από το συντεχνιακό κράτος, τις καταχρήσεις του και την ακαμψία του.
Όσο για τα ποσοτικά στοιχεία, που επιβεβαιώνουν την μη αμφισβητήσιμη άποψή μας, είναι εντυπωσιακά. Από το 1990 έως και το 2009, οι εργαζόμενοι στο Δημόσιο, υπό διάφορες σχέσεις εργασίας, αυξήθηκαν κατά 39%, με αποτέλεσμα η άνοδος αυτή να οδηγήσει σε πτώση της ποιότητας των παρεχομένων υπηρεσιών. Αρκεί να λάβουμε υπ’ όψιν μας ότι, την ίδια περίοδο, στον χώρο της δημόσιας παιδείας δημιουργήθηκαν περί τις 27.000 νέες θέσεις εργασίας, την στιγμή που ο μαθητικός πληθυσμός μειώθηκε κατά 23% και πλέον.
Στην δημόσια τάξη, η απασχόληση αστυνομικών και άλλων εργαζόμενων αυξήθηκε σε ποσοστό 26%, οι ώρες εργασίας μειώθηκαν εβδομαδιαίως από 42 σε 38 και η εγκληματικότητα παρουσίασε άνοδο 53%. Επίσης, οι υπάλληλοι της Τοπικής Αυτοδιοίκησης αυξήθηκαν κατά 30%, ενώ οι παρεχόμενες υπηρεσίες της παραμένουν απελπιστικά ανεπαρκείς.
Όλα αυτά τα ποσοτικά στοιχεία, αλλά και το κόστος του δημόσιου τομέα που είναι από τα υψηλότερα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, με ποσοστό συμμετοχής στο Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν άνω του 50% έως το 2009, καταλήγουν σε μία θεμελιώδη συμπερασματική διαπίστωση: το συντεχνιακό κράτος, παρά κάποιες αλλαγές που έγιναν στην περίοδο των μνημονίων, είναι ο μεγάλος εχθρός της δημοκρατίας μας και η ισχυρότερη τροχοπέδη της οικονομίας. Αν λάβουμε δε υπ’ όψιν μας και τις κατά καιρούς απειλητικές δηλώσεις και εκδηλώσεις δημοσίων φορέων κατά της ανοικτής κοινωνίας, τότε το συντεχνιακό κράτος στην χώρα μας είναι και ένα απίστευτο εκκολαπτήριο τρομοκρατικής ιδεολογίας. Με βάση, δηλαδή, την πολιτική επιστημονική θεωρία, το συντεχνιακό κράτος είναι στην ουσία και φασιστικό.
Συνιστά έτσι καίρια απειλή για τα δημοκρατικά δικαιώματα των πολιτών αυτής της χώρας, οι οποίοι πλέον ούτε αντιδρούν στις αυθαιρεσίες του αλλά ούτε και πιέζουν τους εκπροσώπους της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας να αντιδράσουν τουλάχιστον αυτοί. Μέχρι πότε, όμως, θα είναι ανεκτή η κατάσταση αυτή; Μέχρι πότε το συντεχνιακό κράτος θα σέρνεται στον αντιδημοκρατικό δρόμο του, παρασύροντας σε αυτόν τα πιο δυνατά και ζωντανά στοιχεία μίας καταρρέουσας κοινωνίας;
Μέχρι πότε οι επίορκοι δημόσιοι υπάλληλοι, οι οποίοι όπως αποκαλύφθηκε έχουν στείλει στο εξωτερικό πάνω από 1,6 δισεκατομμύρια ευρώ, θα παραμένουν ανενόχλητοι; Έως πότε η διαπλοκή θα ορίζει πώς πρέπει να λειτουργεί η ελληνική οικονομία και προς όφελος ποίων;
Είναι γνωστό ότι όλες οι καταχρήσεις οδηγούν σε δυσάρεστες καταστάσεις, ενίοτε τραγικές. Υπάρχουν όμως και θεραπείες, που μπορούν να μειώσουν αισθητά το εύρος των ζημιών που προκαλούν. Στην Ελλάδα του 21ου αιώνα πρέπει να αποφασίσουμε τί θέλουμε και πώς. Στην ψηφιακή εποχή, ο χρόνος κυλά ταχύτατα και δεν αφήνει μεγάλα περιθώρια στις λήψεις αποφάσεων.
Κάποιοι, λοιπόν, ας πιάσουν τον ταύρο από τα κέρατα. Ενδεχομένως δε, δια δημοψηφίσματος, ας ζητήσουν και την γνώμη του ελληνικού λαού. Ας τον ρωτήσουν, για παράδειγμα, αν συμφωνεί να πληρώνει 60 δισεκατομμύρια ευρώ ετησίως για να έχει αυτό το κράτος που όλοι γνωρίζουμε.
Ένα παρόμοιο δημοψήφισμα ίσως να αποτελούσε και κορυφαία ευρωπαϊκή πρωτιά, για όσους κόπτονται για την δημοκρατία. για το kourdistoportocali.com
πάει κατ’ ευθείαν στα βράχια. Και θα πάρει μαζί του δικαίους και αδίκους. Στην παρούσα φάση της οκταετούς κρίσης, η οποία πάει και αρκετά πιο πίσω, τα λόγια περιττεύουν και δεν πείθουν. Απαιτούνται έργα ολκής, και μάλιστα με την διαδικασία του επείγοντος.
του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου
Στην σημερινή Ελλάδα, η μη βαθειά μεταρρύθμιση του συντεχνιακού κράτους είναι μία ανοικτή πληγή και από την μολύνεται όλος ο κοινωνικός ιστός. Όπως κατ’ επανάληψιν έχουμε γράψει, από χρόνια, η λογική που διέπει το συντεχνιακό κράτος έγκειται στο να εξυπηρετούνται οι άνθρωποί του και όχι οι πολίτες. Αποτελεί έτσι πολλαπλασιαστή αβεβαιοτήτων για την δημοκρατία, η οποία, επιπροσθέτως, πλήττεται και από το απαράδεκτο εγχώριο πελατειακό σύστημα, που και αυτό είναι άρρωστο.
Στο πλαίσιο αυτής της –οδυνηρής για μία ανοικτή(;) κοινωνία– πραγματικότητας, ο συνδικαλισμός στηρίζεται στους κρατικοδίαιτους εργαζόμενους οι οποίοι, με την σειρά τους, είναι ταυτοχρόνως προϊόντα και παραγωγοί του πολιτικού πελατειακού συστήματος.
Παρατηρούνται έτσι δύο πολύ σοβαρά φαινόμενα, που είναι η πτώση της οικονομικής ανταγωνιστικότητας και η υπερ-διοίκηση μίας υποκυβερνώμενης χώρας, στην οποία οι μεγάλες κοινωνικές ανισότητες προκύπτουν από το συντεχνιακό κράτος, τις καταχρήσεις του και την ακαμψία του.
Όσο για τα ποσοτικά στοιχεία, που επιβεβαιώνουν την μη αμφισβητήσιμη άποψή μας, είναι εντυπωσιακά. Από το 1990 έως και το 2009, οι εργαζόμενοι στο Δημόσιο, υπό διάφορες σχέσεις εργασίας, αυξήθηκαν κατά 39%, με αποτέλεσμα η άνοδος αυτή να οδηγήσει σε πτώση της ποιότητας των παρεχομένων υπηρεσιών. Αρκεί να λάβουμε υπ’ όψιν μας ότι, την ίδια περίοδο, στον χώρο της δημόσιας παιδείας δημιουργήθηκαν περί τις 27.000 νέες θέσεις εργασίας, την στιγμή που ο μαθητικός πληθυσμός μειώθηκε κατά 23% και πλέον.
Στην δημόσια τάξη, η απασχόληση αστυνομικών και άλλων εργαζόμενων αυξήθηκε σε ποσοστό 26%, οι ώρες εργασίας μειώθηκαν εβδομαδιαίως από 42 σε 38 και η εγκληματικότητα παρουσίασε άνοδο 53%. Επίσης, οι υπάλληλοι της Τοπικής Αυτοδιοίκησης αυξήθηκαν κατά 30%, ενώ οι παρεχόμενες υπηρεσίες της παραμένουν απελπιστικά ανεπαρκείς.
Όλα αυτά τα ποσοτικά στοιχεία, αλλά και το κόστος του δημόσιου τομέα που είναι από τα υψηλότερα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, με ποσοστό συμμετοχής στο Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν άνω του 50% έως το 2009, καταλήγουν σε μία θεμελιώδη συμπερασματική διαπίστωση: το συντεχνιακό κράτος, παρά κάποιες αλλαγές που έγιναν στην περίοδο των μνημονίων, είναι ο μεγάλος εχθρός της δημοκρατίας μας και η ισχυρότερη τροχοπέδη της οικονομίας. Αν λάβουμε δε υπ’ όψιν μας και τις κατά καιρούς απειλητικές δηλώσεις και εκδηλώσεις δημοσίων φορέων κατά της ανοικτής κοινωνίας, τότε το συντεχνιακό κράτος στην χώρα μας είναι και ένα απίστευτο εκκολαπτήριο τρομοκρατικής ιδεολογίας. Με βάση, δηλαδή, την πολιτική επιστημονική θεωρία, το συντεχνιακό κράτος είναι στην ουσία και φασιστικό.
Συνιστά έτσι καίρια απειλή για τα δημοκρατικά δικαιώματα των πολιτών αυτής της χώρας, οι οποίοι πλέον ούτε αντιδρούν στις αυθαιρεσίες του αλλά ούτε και πιέζουν τους εκπροσώπους της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας να αντιδράσουν τουλάχιστον αυτοί. Μέχρι πότε, όμως, θα είναι ανεκτή η κατάσταση αυτή; Μέχρι πότε το συντεχνιακό κράτος θα σέρνεται στον αντιδημοκρατικό δρόμο του, παρασύροντας σε αυτόν τα πιο δυνατά και ζωντανά στοιχεία μίας καταρρέουσας κοινωνίας;
Μέχρι πότε οι επίορκοι δημόσιοι υπάλληλοι, οι οποίοι όπως αποκαλύφθηκε έχουν στείλει στο εξωτερικό πάνω από 1,6 δισεκατομμύρια ευρώ, θα παραμένουν ανενόχλητοι; Έως πότε η διαπλοκή θα ορίζει πώς πρέπει να λειτουργεί η ελληνική οικονομία και προς όφελος ποίων;
Είναι γνωστό ότι όλες οι καταχρήσεις οδηγούν σε δυσάρεστες καταστάσεις, ενίοτε τραγικές. Υπάρχουν όμως και θεραπείες, που μπορούν να μειώσουν αισθητά το εύρος των ζημιών που προκαλούν. Στην Ελλάδα του 21ου αιώνα πρέπει να αποφασίσουμε τί θέλουμε και πώς. Στην ψηφιακή εποχή, ο χρόνος κυλά ταχύτατα και δεν αφήνει μεγάλα περιθώρια στις λήψεις αποφάσεων.
Κάποιοι, λοιπόν, ας πιάσουν τον ταύρο από τα κέρατα. Ενδεχομένως δε, δια δημοψηφίσματος, ας ζητήσουν και την γνώμη του ελληνικού λαού. Ας τον ρωτήσουν, για παράδειγμα, αν συμφωνεί να πληρώνει 60 δισεκατομμύρια ευρώ ετησίως για να έχει αυτό το κράτος που όλοι γνωρίζουμε.
Ένα παρόμοιο δημοψήφισμα ίσως να αποτελούσε και κορυφαία ευρωπαϊκή πρωτιά, για όσους κόπτονται για την δημοκρατία. για το kourdistoportocali.com
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
