2017-08-19 11:45:24
Για μαύρα μεροκάματα των 30 ευρώ για 12ωρη εργασία. Για πόδια πρησμένα από την ορθοστασία, για ρήξη των συνδέσμων στην άρθρωση του καρπού («Από τι το ’παθες;» «Από δίσκο») | ΕUROKINISSI/ΧΑΣΙΑΛΗΣ ΒΑΙΟΣ Συντάκτης: Μαριάννα Τζιαντζή
Το «απέραντο γαλάζιο» της πατρίδας μας έχει και τη σκοτεινή πλευρά του, αυτήν της απέραντης εκμετάλλευσης. Εδώ κατοικούν οι μυριάδες εργαζόμενοι σε ξενοδοχεία, εστιατόρια και θαλασσινά μπαράκια. Νομάδες οι περισσότεροι, έρχονται από αλλού και δουλεύουν λίγους μήνες μέχρι να ξαναπέσουν στην ανεργία.
Πολλές ιστορίες εργασιακής τρέλας κυκλοφορούν στόμα με στόμα. Οπως για ένα πεντάστερο ξενοδοχείο που ο ιδιοκτήτης του έχει δώσει εντολή όταν κλείνει το εστιατόριο, το μαγειρεμένο φαγητό που περισσεύει να πετιέται, να μη μοιράζεται στους υπαλλήλους, ώστε να μην κακομαθαίνουν. Μόνο που ο σεφ δεν έχει καρδιά να πετάξει το καλό φαγητό στα σκουπίδια.
Κρυφά το μοιράζει στους συναδέλφους του κι εκείνοι τρέχουν να το φάνε μακριά από του αφεντικού το μάτι. Και πού να πάνε; Αλλοι κρύβονται πίσω από παρκαρισμένα αυτοκίνητα ή καταφεύγουν στις τουαλέτες όπου τρώνε βιαστικά, όπως στην περίφημη σκηνή του γεύματος στο «Φάντασμα της Ελευθερίας» του Μπουνιουέλ.
Ξενοδοχοϋπάλληλοι κοιμούνται σε δωμάτια-κελιά που τα ψήνει ο ήλιος, χωρίς ούτε ένα μικρό ψυγείο ή ψύκτη για κρύο νερό. Ακούμε ιστορίες για εργαζόμενους σε μπαρ που το κυρίως γεύμα τους, τα χαράματα, είναι απομεινάρια από κλαμπ σάντουιτς ή μπαγιάτικες πατάτες.
Για μαύρα μεροκάματα των 30 ευρώ για 12ωρη εργασία. Για πόδια πρησμένα από την ορθοστασία, για ρήξη των συνδέσμων στην άρθρωση του καρπού («Από τι το ’παθες;» «Από δίσκο»).
Ο μεγαλοξενοδόχος μας αρνείται να τινάξει το τραπεζομάντιλό του ώστε λίγα ψίχουλα να πέσουν στα χέρια του φτωχού Λάζαρου. Χειρότερος και από τον γνωστό πλούσιο του Ευαγγελίου. Μέσα στο πέλαγος της κτηνώδους επιχειρηματικότητας υπάρχουν νησίδες στοιχειώδους ανθρωπιάς που φαντάζουν σαν αξιομνημόνευτη εξαίρεση.
Καλά λόγια έτυχε να ακούσω για έναν εστιάτορα σε μια παραλία της Πρέβεζας. Αργά τη νύχτα, όταν έχει φύγει και ο τελευταίος πελάτης, οι εργαζόμενοι (όλοι τους κανονικά ασφαλισμένοι) τρώνε σαν άνθρωποι, ενώ όσα μαγειρεμένα φαγητά έχουν μείνει μοιράζονται σε κεσεδάκια για να τα πάρουν μαζί τους.
Πίνουν ό,τι αναψυκτικό θέλουν, εκτός από μπίρα και κρασί, μια που οι περισσότεροι επιστρέφουν στο σπίτι τους με μηχανάκι και ο εργοδότης τους δεν θέλει να τους συμβεί κάποιο ατύχημα στον δρόμο.
«Ποιοτικά ξενοδοχεία, γαστρονομικές εκπλήξεις, πισίνες με θέα». Αυτά και άλλα ποιοτικά έχει να μας προσφέρει ένα νησί του Αιγαίου, διάβαζα προχθές σε μια έγκριτη εφημερίδα. Το σίγουρο είναι ότι οι κολασμένοι του τουρισμού δεν συμπεριλαμβάνονται στη θέα.
http://www.efsyn.gr/arthro/toy-galazioy-oi-kolasmenoi
Το «απέραντο γαλάζιο» της πατρίδας μας έχει και τη σκοτεινή πλευρά του, αυτήν της απέραντης εκμετάλλευσης. Εδώ κατοικούν οι μυριάδες εργαζόμενοι σε ξενοδοχεία, εστιατόρια και θαλασσινά μπαράκια. Νομάδες οι περισσότεροι, έρχονται από αλλού και δουλεύουν λίγους μήνες μέχρι να ξαναπέσουν στην ανεργία.
Πολλές ιστορίες εργασιακής τρέλας κυκλοφορούν στόμα με στόμα. Οπως για ένα πεντάστερο ξενοδοχείο που ο ιδιοκτήτης του έχει δώσει εντολή όταν κλείνει το εστιατόριο, το μαγειρεμένο φαγητό που περισσεύει να πετιέται, να μη μοιράζεται στους υπαλλήλους, ώστε να μην κακομαθαίνουν. Μόνο που ο σεφ δεν έχει καρδιά να πετάξει το καλό φαγητό στα σκουπίδια.
Κρυφά το μοιράζει στους συναδέλφους του κι εκείνοι τρέχουν να το φάνε μακριά από του αφεντικού το μάτι. Και πού να πάνε; Αλλοι κρύβονται πίσω από παρκαρισμένα αυτοκίνητα ή καταφεύγουν στις τουαλέτες όπου τρώνε βιαστικά, όπως στην περίφημη σκηνή του γεύματος στο «Φάντασμα της Ελευθερίας» του Μπουνιουέλ.
Ξενοδοχοϋπάλληλοι κοιμούνται σε δωμάτια-κελιά που τα ψήνει ο ήλιος, χωρίς ούτε ένα μικρό ψυγείο ή ψύκτη για κρύο νερό. Ακούμε ιστορίες για εργαζόμενους σε μπαρ που το κυρίως γεύμα τους, τα χαράματα, είναι απομεινάρια από κλαμπ σάντουιτς ή μπαγιάτικες πατάτες.
Για μαύρα μεροκάματα των 30 ευρώ για 12ωρη εργασία. Για πόδια πρησμένα από την ορθοστασία, για ρήξη των συνδέσμων στην άρθρωση του καρπού («Από τι το ’παθες;» «Από δίσκο»).
Ο μεγαλοξενοδόχος μας αρνείται να τινάξει το τραπεζομάντιλό του ώστε λίγα ψίχουλα να πέσουν στα χέρια του φτωχού Λάζαρου. Χειρότερος και από τον γνωστό πλούσιο του Ευαγγελίου. Μέσα στο πέλαγος της κτηνώδους επιχειρηματικότητας υπάρχουν νησίδες στοιχειώδους ανθρωπιάς που φαντάζουν σαν αξιομνημόνευτη εξαίρεση.
Καλά λόγια έτυχε να ακούσω για έναν εστιάτορα σε μια παραλία της Πρέβεζας. Αργά τη νύχτα, όταν έχει φύγει και ο τελευταίος πελάτης, οι εργαζόμενοι (όλοι τους κανονικά ασφαλισμένοι) τρώνε σαν άνθρωποι, ενώ όσα μαγειρεμένα φαγητά έχουν μείνει μοιράζονται σε κεσεδάκια για να τα πάρουν μαζί τους.
Πίνουν ό,τι αναψυκτικό θέλουν, εκτός από μπίρα και κρασί, μια που οι περισσότεροι επιστρέφουν στο σπίτι τους με μηχανάκι και ο εργοδότης τους δεν θέλει να τους συμβεί κάποιο ατύχημα στον δρόμο.
«Ποιοτικά ξενοδοχεία, γαστρονομικές εκπλήξεις, πισίνες με θέα». Αυτά και άλλα ποιοτικά έχει να μας προσφέρει ένα νησί του Αιγαίου, διάβαζα προχθές σε μια έγκριτη εφημερίδα. Το σίγουρο είναι ότι οι κολασμένοι του τουρισμού δεν συμπεριλαμβάνονται στη θέα.
http://www.efsyn.gr/arthro/toy-galazioy-oi-kolasmenoi
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Συνελήφθη Τούρκος που επιχειρούσε να βάλει φωτιά κοντά στην Εγνατία Οδό
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
