2017-08-27 18:30:36
Γράφει ο +Vaggelis Episkopou
Και έρχεται η ώρα, να πας από το δημοτικό στο γυμνάσιο, μετά στο λύκειο και, ακόμα πιο μετά, ίσως, στην σχολή σου. Και έρχεται η ώρα, να φύγεις από το σπίτι για να πας να μείνεις μόνος σου, όντας "ανεξάρτητος" και ενήλικος πλέον. Άλλες πάλι φορές, πιο συχνά τώρα τελευταία, έρχεται η ώρα να φύγεις από το χωριό, την πόλη ή και την χώρα σου. Είναι και εκείνες οι φορές που πρέπει να αλλάξεις δουλειά και εργασιακό περιβάλλον, αλλά και οι άλλες που "χωρίζεις" και πρέπει να προχωρήσεις. Πολλές και διαφορετικές οι περιπτώσεις μεταβατικών σταδίων και αλλαγών στην ζωή μας, αλλά όλες έχουν ένα κοινό στοιχείο το οποίο είναι: Οι άνθρωποι που αφήνουμε πίσω μας.
Συγγενείς, σύντροφοι, "κολλητοί", φίλοι ή απλά γνωστοί, όλοι άτομα τα οποία αναγκαζόμαστε να... "παρατήσουμε" για τον έναν ή τον άλλο λόγο, κομμάτια από την ζωή και, ίσως, της καθημερινότητας μας
. Συνοδοιπόροι μας πλέον, οι αναμνήσεις που κουβαλάμε με τις υπόλοιπες αποσκευές του μυαλού μας, και όλες οι εμπειρίες με όσα ζήσαμε με αυτά τα άτομα. Καλές, κακές, γλυκόπικρες, όλες εκεί για να μας κάνουν παρέα. Σίγουρα σήμερα με τα social media και τις σύγχρονες μεθόδους επικοινωνίας που υπάρχουν, μπορούμε να έρθουμε πολύ άμεσα σε επαφή με κάποιον ο οποίος είναι μακρυά μας, συγκριτικά με παλαιότερα όπου ο μοναδικός τρόπος ήταν η αλληλογραφία ή ένα χρονοβόρο ταξίδι, όμως, παρόλα αυτά, η απόσταση παραμένει "αγεφύρωτη". Ένα τόσο κοινωνικό ον όπως ο άνθρωπος, αδυνατεί να λειτουργήσει σωστά όταν δεν έχει "τα δικά του πρόσωπα" γύρω του, ή τουλάχιστον να λειτουργήσει στο μέγιστο δυνατό βαθμό. Καλώ ή κακώς, η συναισθηματική υγεία, είναι το ίδιο σημαντική με την ψυχική, αλλά και την σωματική.
Μια φωτογραφία, ένα μήνυμα ή ακόμα και ένα ρούχο, είναι ικανά για να μας φέρουν πιο κοντά με όλους εκείνους οι οποίοι μας λείπουν. Έστω και για λίγο, έστω και αμυδρά, ξεγελάμε το νου μας, και ταξιδεύουμε κοντά στα αγαπημένα μας πρόσωπα. Πέραν όμως από αυτά που κάνουμε για να δραπετεύσουμε από την δική μας καθημερινότητα, για να εισβάλουμε και πάλι για λίγο στην δική τους, θα πρέπει να γνωρίζουμε και το ακόλουθο:
Καλώς ή κακώς, όλα αυτά είναι εικονικά. Η νοσταλγία παραμένει, και η "απώλεια" υπάρχει.
Και... ξέρεις κάτι. "Σου λείπει." Το θετικό είναι ότι, μάλλον, το ξέρει και αυτός/αυτή.
Εις το επανιδείν...
+Vaggelis Episkopou
yannidakis.net
Και έρχεται η ώρα, να πας από το δημοτικό στο γυμνάσιο, μετά στο λύκειο και, ακόμα πιο μετά, ίσως, στην σχολή σου. Και έρχεται η ώρα, να φύγεις από το σπίτι για να πας να μείνεις μόνος σου, όντας "ανεξάρτητος" και ενήλικος πλέον. Άλλες πάλι φορές, πιο συχνά τώρα τελευταία, έρχεται η ώρα να φύγεις από το χωριό, την πόλη ή και την χώρα σου. Είναι και εκείνες οι φορές που πρέπει να αλλάξεις δουλειά και εργασιακό περιβάλλον, αλλά και οι άλλες που "χωρίζεις" και πρέπει να προχωρήσεις. Πολλές και διαφορετικές οι περιπτώσεις μεταβατικών σταδίων και αλλαγών στην ζωή μας, αλλά όλες έχουν ένα κοινό στοιχείο το οποίο είναι: Οι άνθρωποι που αφήνουμε πίσω μας.
Συγγενείς, σύντροφοι, "κολλητοί", φίλοι ή απλά γνωστοί, όλοι άτομα τα οποία αναγκαζόμαστε να... "παρατήσουμε" για τον έναν ή τον άλλο λόγο, κομμάτια από την ζωή και, ίσως, της καθημερινότητας μας
Μια φωτογραφία, ένα μήνυμα ή ακόμα και ένα ρούχο, είναι ικανά για να μας φέρουν πιο κοντά με όλους εκείνους οι οποίοι μας λείπουν. Έστω και για λίγο, έστω και αμυδρά, ξεγελάμε το νου μας, και ταξιδεύουμε κοντά στα αγαπημένα μας πρόσωπα. Πέραν όμως από αυτά που κάνουμε για να δραπετεύσουμε από την δική μας καθημερινότητα, για να εισβάλουμε και πάλι για λίγο στην δική τους, θα πρέπει να γνωρίζουμε και το ακόλουθο:
Καλώς ή κακώς, όλα αυτά είναι εικονικά. Η νοσταλγία παραμένει, και η "απώλεια" υπάρχει.
Και... ξέρεις κάτι. "Σου λείπει." Το θετικό είναι ότι, μάλλον, το ξέρει και αυτός/αυτή.
Εις το επανιδείν...
+Vaggelis Episkopou
yannidakis.net
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
