2017-08-31 10:00:07
Το να δουλεύεις για να πλουτίζουν άλλοι με μια ελάχιστη αμοιβή, ή ακόμη και σε κατάσταση δουλείας, και να το κάνεις πεπεισμένος ότι αυτό είναι φυσιολογικό και σου δίνει αξία, είναι μια σαφής ένδειξη ότι πάσχεις από το Σύνδρομο της Στοκχόλμης.
Το Σύνδρομο της Στοκχόλμης είναι μια ασθένεια από την οποία πάσχουν τα άτομα που ταυτίζονται με εκείνους που τους ασκούν βία, υιοθετώντας ως δικό τους το σκοπό εκείνων που τους κακοποιούν και προτιμώντας να μην απομακρυνθούν από αυτούς τη στιγμή που θα μπορούσαν να το κάνουν, ενώ ταυτόχρονα απομακρύνονται από εκείνους που μπορούν να τους βοηθήσουν.
Ο όρος Σύνδρομο της Στοκχόλμης επινοήθηκε στη Στοκχόλμη (Σουηδία) το 1973, όταν, κατά τη διάρκεια μιας ληστείας σε τράπεζα, μία από τους ομήρους προτιμούσε να μείνει στο πλευρό του απαγωγέα της αντί να πάει με την αστυνομία. Σήμερα ο όρος αυτός χρησιμοποιείται για περιπτώσεις απαγωγών, κακομεταχείρισης των γυναικών, εντός των επιχειρήσεων και σε κάποιες ακόμη περιπτώσεις.
Οι ειδικοί λένε ότι πρόκειται για ένα προσωρινό παθολογικό φαινόμενο. Η περίπτωση που θα μας απασχολήσει σήμερα, αφορά, δυστυχώς, σε ένα φαινόμενο που διαρκεί αιώνες και που η ρίζα και τα συμπτώματά του μεταφέρονται από γενιά σε γενιά. Ωστόσο, βρισκόμαστε σήμερα μπροστά στη δυνατότητα να ελευθερωθούμε από αυτήν τη βιβλική κατάρα, δεδομένων των κοινωνικο-οικονομικών συνθηκών της ιστορικής στιγμής στην οποία μας έτυχε να ζούμε.
Μιλάμε για έναν τύπο του Συνδρόμου της Στοκχόλμης από το οποίο πάσχει η Ανθρωπότητα εδώ και αιώνες και που, όπως συμβαίνει με τις περισσότερες ψυχικές ασθένειες, ο πάσχων δεν μπορεί να την αναγνωρίσει. Αναφερόμαστε στο πώς αξιολογούμε την απασχόληση ως ένα στοιχείο ή μέσο που μας επιτρέπει να ζούμε ή να επιβιώνουμε, που μας δίνει αξιοπρέπεια και που μπορεί να μας κάνει ευτυχισμένους, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Μιλώντας για απασχόληση, αναφερόμαστε στην αμειβόμενη εργασία. Και θα χρησιμοποιήσουμε τον όρο ‘απασχόληση’ σκόπιμα για να τη διακρίνουμε από την εργασία, που περικλείει σχεδόν κάθε δαστηριότητα του ανθρώπινου όντος.
Και γιατί μιλάμε για Σύνδρομο της Στοκχόλμης όταν αναφερόμαστε στην αμειβόμενη εργασία; Αυτό είναι ένα ερώτημα που θα προσπαθήσουμε να απαντήσουμε στο σύντομο αυτό κείμενο.
Έχουμε υιοθετήσει την επιχειρηματολογία εκείνων που μας υποδουλώνουν
Ας φανταστούμε για μια στιγμή ότι μπορούμε να βρεθούμε στο διάστημα και να παρατηρήσουμε τον πλανήτη μας και τα ήθη του. Πώς θα εξηγούσαμε το γεγονός ότι κάποιοι λίγοι άνθρωποι συσσωρεύουν πλούτο κι άλλο πλούτο ενώ η μεγάλη πλειοψηφία δουλεύει οικειοθελώς έτσι ώστε χάρη στο δικό της μόχθο να συνεχίσουν αυτοί οι λίγοι να συσσωρεύουν πλούτο; Πώς είναι δυνατό η μεγάλη πλειοψηφία του πληθυσμού να αποδέχεται ότι αυτός ο πλούτος που ανήκει σε όλους –μια και αντιστοιχεί στους φυσικούς μας πόρους ή στην ιστορική συσσώρευση χιλιάδων γενεών- έχει μετατραπεί σε ιδιοκτησία αυτών των λίγων;
Θα μου πείτε ότι εκατομμύρια άνθρωποι πάνε ευχαριστημένοι στη δουλειά τους, ότι άλλοι πάλι δεν πάνε με τόση προθυμία αλλά αισθάνονται υποχρεωμένοι να το κάνουν … Το σίγουρο είναι ότι μια συνηθισμένη ερώτηση όταν δύο άνθρωποι γνωρίζονται είναι: «Τι δουλειά κάνεις;», και μια συνηθισμένη απάντηση: «είμαι οικοδόμος, δημοσιογράφος, μανάβης, άνεργος, συνταξιούχος …». Υποθέτουμε ότι η «ουσία» μας μάς δίνεται από το επάγγελμά μας. Σε τέτοιο σημείο έχει φτάσει η αξία της απασχόλησης.
Αυτό, αν μη τι άλλο, είναι πρόβλημα. Όχι μόνο επειδή σε αυτήν την κοινωνία το να κανείς ένα ή άλλο επάγγελμα σού δίνει το ανάλογο γόητρο και τα χρήματα που το συνοδεύουν, αλλά και επειδή γίνεται αποδεκτό από μια μεγάλη πλειοψηφία ότι αυτό που δικαιώνει τον άνθρωπο είναι η απασχόληση, όπως σημειώσαμε παραπάνω. Φυσικά, αυτή η επιχειρηματολογία που έχουν αναπτύξει εκείνοι που έχουν στα χέρια τους την εξουσία –που την έχουν σφετεριστεί από ολόκληρη την κοινωνία- ήταν και συνεχίζει να είναι χρήσιμη για τη διατήρηση του παρόντος συστήματος.
Συνέχεια
http://anemosantistasis.blogspot.gr/2017/08/blog-post_833.html
Το Σύνδρομο της Στοκχόλμης είναι μια ασθένεια από την οποία πάσχουν τα άτομα που ταυτίζονται με εκείνους που τους ασκούν βία, υιοθετώντας ως δικό τους το σκοπό εκείνων που τους κακοποιούν και προτιμώντας να μην απομακρυνθούν από αυτούς τη στιγμή που θα μπορούσαν να το κάνουν, ενώ ταυτόχρονα απομακρύνονται από εκείνους που μπορούν να τους βοηθήσουν.
Ο όρος Σύνδρομο της Στοκχόλμης επινοήθηκε στη Στοκχόλμη (Σουηδία) το 1973, όταν, κατά τη διάρκεια μιας ληστείας σε τράπεζα, μία από τους ομήρους προτιμούσε να μείνει στο πλευρό του απαγωγέα της αντί να πάει με την αστυνομία. Σήμερα ο όρος αυτός χρησιμοποιείται για περιπτώσεις απαγωγών, κακομεταχείρισης των γυναικών, εντός των επιχειρήσεων και σε κάποιες ακόμη περιπτώσεις.
Οι ειδικοί λένε ότι πρόκειται για ένα προσωρινό παθολογικό φαινόμενο. Η περίπτωση που θα μας απασχολήσει σήμερα, αφορά, δυστυχώς, σε ένα φαινόμενο που διαρκεί αιώνες και που η ρίζα και τα συμπτώματά του μεταφέρονται από γενιά σε γενιά. Ωστόσο, βρισκόμαστε σήμερα μπροστά στη δυνατότητα να ελευθερωθούμε από αυτήν τη βιβλική κατάρα, δεδομένων των κοινωνικο-οικονομικών συνθηκών της ιστορικής στιγμής στην οποία μας έτυχε να ζούμε.
Μιλάμε για έναν τύπο του Συνδρόμου της Στοκχόλμης από το οποίο πάσχει η Ανθρωπότητα εδώ και αιώνες και που, όπως συμβαίνει με τις περισσότερες ψυχικές ασθένειες, ο πάσχων δεν μπορεί να την αναγνωρίσει. Αναφερόμαστε στο πώς αξιολογούμε την απασχόληση ως ένα στοιχείο ή μέσο που μας επιτρέπει να ζούμε ή να επιβιώνουμε, που μας δίνει αξιοπρέπεια και που μπορεί να μας κάνει ευτυχισμένους, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Μιλώντας για απασχόληση, αναφερόμαστε στην αμειβόμενη εργασία. Και θα χρησιμοποιήσουμε τον όρο ‘απασχόληση’ σκόπιμα για να τη διακρίνουμε από την εργασία, που περικλείει σχεδόν κάθε δαστηριότητα του ανθρώπινου όντος.
Και γιατί μιλάμε για Σύνδρομο της Στοκχόλμης όταν αναφερόμαστε στην αμειβόμενη εργασία; Αυτό είναι ένα ερώτημα που θα προσπαθήσουμε να απαντήσουμε στο σύντομο αυτό κείμενο.
Έχουμε υιοθετήσει την επιχειρηματολογία εκείνων που μας υποδουλώνουν
Ας φανταστούμε για μια στιγμή ότι μπορούμε να βρεθούμε στο διάστημα και να παρατηρήσουμε τον πλανήτη μας και τα ήθη του. Πώς θα εξηγούσαμε το γεγονός ότι κάποιοι λίγοι άνθρωποι συσσωρεύουν πλούτο κι άλλο πλούτο ενώ η μεγάλη πλειοψηφία δουλεύει οικειοθελώς έτσι ώστε χάρη στο δικό της μόχθο να συνεχίσουν αυτοί οι λίγοι να συσσωρεύουν πλούτο; Πώς είναι δυνατό η μεγάλη πλειοψηφία του πληθυσμού να αποδέχεται ότι αυτός ο πλούτος που ανήκει σε όλους –μια και αντιστοιχεί στους φυσικούς μας πόρους ή στην ιστορική συσσώρευση χιλιάδων γενεών- έχει μετατραπεί σε ιδιοκτησία αυτών των λίγων;
Θα μου πείτε ότι εκατομμύρια άνθρωποι πάνε ευχαριστημένοι στη δουλειά τους, ότι άλλοι πάλι δεν πάνε με τόση προθυμία αλλά αισθάνονται υποχρεωμένοι να το κάνουν … Το σίγουρο είναι ότι μια συνηθισμένη ερώτηση όταν δύο άνθρωποι γνωρίζονται είναι: «Τι δουλειά κάνεις;», και μια συνηθισμένη απάντηση: «είμαι οικοδόμος, δημοσιογράφος, μανάβης, άνεργος, συνταξιούχος …». Υποθέτουμε ότι η «ουσία» μας μάς δίνεται από το επάγγελμά μας. Σε τέτοιο σημείο έχει φτάσει η αξία της απασχόλησης.
Αυτό, αν μη τι άλλο, είναι πρόβλημα. Όχι μόνο επειδή σε αυτήν την κοινωνία το να κανείς ένα ή άλλο επάγγελμα σού δίνει το ανάλογο γόητρο και τα χρήματα που το συνοδεύουν, αλλά και επειδή γίνεται αποδεκτό από μια μεγάλη πλειοψηφία ότι αυτό που δικαιώνει τον άνθρωπο είναι η απασχόληση, όπως σημειώσαμε παραπάνω. Φυσικά, αυτή η επιχειρηματολογία που έχουν αναπτύξει εκείνοι που έχουν στα χέρια τους την εξουσία –που την έχουν σφετεριστεί από ολόκληρη την κοινωνία- ήταν και συνεχίζει να είναι χρήσιμη για τη διατήρηση του παρόντος συστήματος.
Συνέχεια
http://anemosantistasis.blogspot.gr/2017/08/blog-post_833.html
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
ΤΟΥΡΚΙΑ: ΕΚΡΗΞΗ ΒΟΜΒΑΣ ΣΤΗ ΣΜΥΡΝΗ
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Αποχαιρετά τον Παναθηναϊκό ο Στιλ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
