2017-09-13 11:11:03
Γράφει ο Νικόλαος Μπαγιαρτάκης
Πόσες φορές έχουμε ακούσει στα χρόνια της ευρωπαϊκής κρίσης για την ανάγκη της δημιουργίας μίας συμμαχίας του Νότου που θα εκπληρώσει την ανάγκη της δημιουργίας μίας άλλης πολιτικής στην Ευρωζώνη (κυρίως) αλλά και στην Ευρωπαϊκή Ένωση, άραγε; Πόσες; Ο ΣΥΡΙΖΑ ειδικά προεκλογικά είχε βγάλει σημαία του το σύνθημα "Η Ευρώπη αλλάζει", το ίδιο προσπάθησε να πει ο Κόρμπιν στην Αγγλία τάσσοντας κατά του BREXIT στο τότε δημοψήφισμα για μία Ευρώπη που θα αλλάξει, φυσικά υπέστη ο ίδιος πανωλεθρία (υποστηριζόμενος από ανθρώπους όπως ο Βαρουφάκης και ο Πώλ Μέισον). Ο Μελανσόν στη Γαλλία επίσης είχε υιοθετήσει αυτή τη ρητορική για μία "Ευρώπη της αλλαγής" αλλά ο κόσμος δεν τον στήριξε. Το ίδιο είπε στην Ισπανία ο Ιγκλέσιας στην Ισπανία για μία προσπάθεια αλλαγής της Ευρωζώνης αλλά δεν κατάφερε να συγκινήσει τους Ισπανούς ψηφοφόρους ώστε να πάρει την πρωτοκαθεδρία στις τελευταίες εκλογές εκεί.
Ο Τσίπρας έκανε την τελευταία του προσπάθεια πριν ένα χρόνο περίπου όπου κάλεσε να συμμαχήσουν οι χώρες του Νότου και συγκεκριμένα η Γαλλία του Ολάντ, η Ιταλία του Ρέντσι μαζί με τους ηγέτες από την Κύπρο, την Πορτογαλία, και της Μάλτας. Προσπάθησε να εκμεταλλευθεί το momentum (τη χρονική συγκυρία) της αμφισβήτησης και της χαμηλής δημοφιλίας εκ μέρους των λαών της Γερμανικής Ευρώπης με το BREXIT. Παρά του ότι έχουν μία κοινή βάση στα προβλήματα τους αυτές οι χώρες εν τούτοις για άλλη μία φορά σ' όλα αυτά τα έτη οδηγήθηκε σε μία πλήρη αποτυχία η όλη προσπάθεια αυτή. Μεγαλύτερη ευθύνη φέρει η Γαλλία που είναι η δεύτερη χώρα ισχυρότερη στην Ευρωζώνη αλλά και στην Ευρωπαϊκή Ένωση και συγκεκριμένα οι άτολμες ηγεσίες της τόσο του Ολάντ όσο δε και του προηγούμενου του Σαρκοζύ.
Αντί να έρθει μία συμμαχία τέτοια από τον Νότο σ' όλα αυτά τα χρόνια της οικονομικής κρίσης που επηρεάζει την ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση εξ αιτίας της πολιτικής της Μέρκελ και του Σόιμπλε, όπου ζητούν μία σκληρή εφαρμογή των κανόνων της Ευρωζώνης αλλά και μία άλλη πολιτική διαχείρισης ορισμένη από την ίδια την Γερμανία αφαιρώντας κάθε πρωτοβουλία από τα υπόλοιπα μέλη-κράτη για μία αυτόνομη άλλη διαχείριση στο ζήτημα της δημογραφικής τόνωσης της υπέργηρης ηλικιακά βιολογικά που προωθεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση μέσω του "προσφυγικού-μεταναστευτικού" ζητήματος, επίσης.
Παρόλα αυτά βλέπουμε ένα θύλακα αντίστασης που 'χει δημιουργηθεί όπου δεν ανήκει στην Ευρωζώνη αλλά είναι εκτός αυτής και ανήκει στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Οι χώρες αυτές είναι της ομάδας του Βίσεγκραντ και αποτελείται από την Ουγγαρία του Ορμπάν, την Πολωνία (κόντρα στη μαριονέτα της Μέρκελ του Ντόναλντ Τουσκ πάει η κυβέρνηση της χώρας του), την Τσεχία, κυρίως. Η Μέρκελ επιθυμεί την ένταξη όλων αυτών των χωρών να γίνουν μέλη στην Ευρωζώνη και να τεθούν υπό την γερμανική πειθαρχία της κάτι το οποίο δεν επιθυμεί καμία χώρα απ' αυτή την ομάδα. Καθώς είναι γείτονες της χώρας αυτής και έχουν ιστορικές μνήμες τόσο η Τσεχία όσο δε και η Πολωνία για το τι σημαίνει γερμανικός ιμπεριαλισμός. Συγκεκριμένα η Τσεχία δεν επιθυμεί την ένταξη της στην Ευρωζώνη ούτε ο Πρόεδρος της, ούτε το κυβερνών κόμμα της αλλά ούτε και η αξιωματική της αντιπολίτευση, πλήρης ταύτιση άποψης, δηλαδή στο όλο ζήτημα αυτό, όπου χαρακτηριστικά έχει αναφερθεί ότι δεν επιθυμούν να καταλήξουν σαν την Ελλάδα της Ευρωζώνης. Φυσικά η ιμπεριαλιστική Γερμανία του δ' Ράιχ (λατινικά είναι το ιμπέριουμ και στα ελληνικά η μετάφραση είναι η αυτοκρατορία) θέλει να κυριαρχήσει στον γύρω της χώρο καθώς άνοιξε η βουλιμία της για περισσότερη κυριαρχία της στην ευρωπαϊκή ήπειρο μίας άλλης μορφής απ' τα προηγούμενα της τρία Ράιχ. Έτσι δρομολογεί ένα νομοσχέδιο που θα υποχρεώσει να γίνουν μέλη της στην Ευρωζώνη της αυτές οι χώρες παρά τη θέληση αυτών.
Επιθυμεί να πειθαρχήσουν στη δική της πολιτική διαχείριση των πραγμάτων που την εξυπηρετεί επάνω στο μεταναστευτικό ζήτημα. Ιδιαίτερα με τον Ούγγρο πρωθυπουργό Ορμπάν υπάρχει μία ομηρική κόντρα μεταξύ τους, όπου τον σπιλώνουν τα Μέσα Ενημέρωσης των Μαζών (παίρνοντας τη γραμμή τους από το γερμανικό πρακτορείο της Ντόϊτσε Βέλλε, βλέπε Ελλάδα). Χαρακτηριστικά να θυμίσω ότι το δημοψήφισμα για το μεταναστευτικό που 'χε θέσει ο Ορμπάν ώστε να μην ασκείται κανένας έλεγχος από την Ευρωπαϊκή Ένωση και δη τη την Γερμανία είχε τεθεί πριν τη διεξαγωγή του από τα διάφορα συστημικά Μέσα Ενημέρωσης των Μαζών ως ένα δημοψήφισμα σε αμφιβολία για το κατά πόσο πρέπει να θεωρηθεί ως έγκυρο το αποτέλεσμα του αλλά χάρη στη χαμηλή προσέλευση του κόσμου εν τέλει δεν ισχυροποιήθηκε ο Ορμπάν απέναντι στην Μέρκελ κι έτσι ξεπεράστηκαν οι σειρήνες για την εγκυρότητα του. Η ακόμη να θυμίσω το πρόσφατο επεισόδιο μεταξύ της Γερμανίας και τον Ορμπάν που 'χε να κάνει με την απόφαση του Ούγγρου πρωθυπουργού να κόψει έναν ισχυρό βραχίονα του Σόρος στην Ουγγαρία μέσω του πανεπιστημίου του εκεί. Φυσικά η Γερμανική ηγεσία αντέδρασε μέσω της Ευρωπαϊκής Ένωσης στην απόφαση του αυτή καθώς ταυτίζεται πλήρως με τον συγκεκριμένο "επενδυτή" του τραπεζικού κατεστημένου. Επίσης, η Γερμανική Ευρώπη αντιδράει στο πρόσφατο νομοσχέδιο της Πολωνικής κυβέρνησης προς τη μεταρρύθμιση για το δικαστικό σώμα, ώστε να μην ασκείται έλεγχος από τη κυβέρνηση αλλά από άλλα κέντρα εξουσίας.
Εν κατακλείδι, η Γερμανική Ευρώπη ή το δ' Ράιχ της βρίσκει αντίσταση στην πολιτική της κυριαρχία όχι από τη συμμαχία του Νότου αλλά από την λεγόμενη ομάδα του Βίσεγκραντ. Μένει να δείξει ο χρόνος εάν θα τα καταφέρει να αντισταθεί η ομάδα αυτή στην πράξη, εκεί που δεν κατάφερε ο Νότος καν να σχηματίσει την Ένωση αυτή για τα κοινά τους συμφέροντα απέναντι στην Γερμανία. Πάντως οι γειτονικές χώρες της Γερμανίας δεν της επιτρέπουν να πραγματοποιήσει την φυσική της τάση "Der Lebensraum", ήτοι την επιδίωξη της για περισσότερο "ζωτικό χώρο" (η θεωρία αυτή αναπτύχθηκε από τον Γερμανό βιολόγο τον Φρήντριχ Ράτσελ). Και στηρίχτηκε στην θεωρία του Δαρβίνου όπου ο μεγάλος οργανισμός καταλαμβάνει τον χώρο που λόγω αδυναμίας δεν μπορεί να κρατήσει ο μικρός οργανισμός δια μέσου της ισχύος του μεγάλου αλλά μόνο που αντί για φυσικά όντα ισχύει αυτή η κατάληψη του ισχυρού και για τα κράτη κατά τη θεώρηση αυτή. Τελευταία φορά που εφαρμόστηκε αυτή η φυσική τάση της Γερμανίας ήταν στο προηγούμενο Ράιχ, ήτοι του Χίτλερ. Η Ευρωπαϊκή Ένωση εκφυλίστηκε σε μεγάλο βαθμό τέτοιον που δεν θυμίζει το όραμα που 'χε ο Ντε Γκωλ γι' αυτήν, για μία "L' Europe des patries" -
"Ευρώπη των πατρίδων" τουναντίον έχουμε μία Ευρώπη πιο κοντά σ' αυτό το μοντέλο εφαρμογής που 'ταν η επιθυμία του Κίσσινγκερ (Γερμανοεβραίος πολιτικός, διπλωμάτης, καθηγητής), όπου όπως χαρακτηριστικά έλεγε: "θες να μιλήσεις με την Ευρώπη; Και ποιον θα πάρεις τηλέφωνο;". Ο φεντεραλισμός ο σημερινός που κυριαρχεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση ήταν αυτός που οδήγησε στην γαλλική επανάσταση για το όραμα της πατρίδας κόντρα στην λούμπεν τότε κυρίαρχη άρχουσα τάξη, όπως σήμερα που κυριαρχείται από το λεγόμενο σύνδρομο της "κοινωνίας του Νταβός" που θέλει μία αυτοκρατορική Ευρώπη σαν άλλοτε της Ιεράς Συμμαχίας. Κατά συνέπεια, όπως είχε γράψει και η Monde Diplomatique: "Αυτό που έχει αλλάξει σήμερα στη Γερμανία από την εποχή του Χίτλερ, στον τομέα της καταπίεσης, είναι το στυλ. Έχει γίνει λιγότερο μπαρόκ και περισσότερο αποτελεσματικό".
Διαβάστε επίσης:
Η ομάδα του Βίσεγκραντ και η επιστροφή στην εποχή του Ύστερου Μεσαίωνα για την Ευρώπη
Ο ρόλος της Πολωνίας στην Παγκόσμια Σκακιέρα
Γιατί η ουγγρική κυβέρνηση τα έβαλε με τον Σόρος
Ουγγαρία, από τους νομάδες Μαγυάρους στο σήμερα
==========================================
Ιδιοκτησία πνευματικών δικαιωμάτων του Geopolitics & Daily News - © 2017. Το περιεχόμενο του site αποτελεί πνευματική ιδιοκτησία του Geopolitics & Daily News. Οποιαδήποτε πληροφορία (κείμενο, εικόνες, γραφικά) περιέχεται στο site μπορεί να χρησιμοποιηθεί μόνο για προσωπική, μη εμπορική χρήση. Είναι παράνομη η αντιγραφή, αναπαραγωγή, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, μέρους ή του συνόλου των περιεχομένων του site χωρίς προηγούμενη έγγραφη συγκατάθεση ή αναφορά της σελίδας
geopolitics
Πόσες φορές έχουμε ακούσει στα χρόνια της ευρωπαϊκής κρίσης για την ανάγκη της δημιουργίας μίας συμμαχίας του Νότου που θα εκπληρώσει την ανάγκη της δημιουργίας μίας άλλης πολιτικής στην Ευρωζώνη (κυρίως) αλλά και στην Ευρωπαϊκή Ένωση, άραγε; Πόσες; Ο ΣΥΡΙΖΑ ειδικά προεκλογικά είχε βγάλει σημαία του το σύνθημα "Η Ευρώπη αλλάζει", το ίδιο προσπάθησε να πει ο Κόρμπιν στην Αγγλία τάσσοντας κατά του BREXIT στο τότε δημοψήφισμα για μία Ευρώπη που θα αλλάξει, φυσικά υπέστη ο ίδιος πανωλεθρία (υποστηριζόμενος από ανθρώπους όπως ο Βαρουφάκης και ο Πώλ Μέισον). Ο Μελανσόν στη Γαλλία επίσης είχε υιοθετήσει αυτή τη ρητορική για μία "Ευρώπη της αλλαγής" αλλά ο κόσμος δεν τον στήριξε. Το ίδιο είπε στην Ισπανία ο Ιγκλέσιας στην Ισπανία για μία προσπάθεια αλλαγής της Ευρωζώνης αλλά δεν κατάφερε να συγκινήσει τους Ισπανούς ψηφοφόρους ώστε να πάρει την πρωτοκαθεδρία στις τελευταίες εκλογές εκεί.
Ο Τσίπρας έκανε την τελευταία του προσπάθεια πριν ένα χρόνο περίπου όπου κάλεσε να συμμαχήσουν οι χώρες του Νότου και συγκεκριμένα η Γαλλία του Ολάντ, η Ιταλία του Ρέντσι μαζί με τους ηγέτες από την Κύπρο, την Πορτογαλία, και της Μάλτας. Προσπάθησε να εκμεταλλευθεί το momentum (τη χρονική συγκυρία) της αμφισβήτησης και της χαμηλής δημοφιλίας εκ μέρους των λαών της Γερμανικής Ευρώπης με το BREXIT. Παρά του ότι έχουν μία κοινή βάση στα προβλήματα τους αυτές οι χώρες εν τούτοις για άλλη μία φορά σ' όλα αυτά τα έτη οδηγήθηκε σε μία πλήρη αποτυχία η όλη προσπάθεια αυτή. Μεγαλύτερη ευθύνη φέρει η Γαλλία που είναι η δεύτερη χώρα ισχυρότερη στην Ευρωζώνη αλλά και στην Ευρωπαϊκή Ένωση και συγκεκριμένα οι άτολμες ηγεσίες της τόσο του Ολάντ όσο δε και του προηγούμενου του Σαρκοζύ.
Αντί να έρθει μία συμμαχία τέτοια από τον Νότο σ' όλα αυτά τα χρόνια της οικονομικής κρίσης που επηρεάζει την ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση εξ αιτίας της πολιτικής της Μέρκελ και του Σόιμπλε, όπου ζητούν μία σκληρή εφαρμογή των κανόνων της Ευρωζώνης αλλά και μία άλλη πολιτική διαχείρισης ορισμένη από την ίδια την Γερμανία αφαιρώντας κάθε πρωτοβουλία από τα υπόλοιπα μέλη-κράτη για μία αυτόνομη άλλη διαχείριση στο ζήτημα της δημογραφικής τόνωσης της υπέργηρης ηλικιακά βιολογικά που προωθεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση μέσω του "προσφυγικού-μεταναστευτικού" ζητήματος, επίσης.
Παρόλα αυτά βλέπουμε ένα θύλακα αντίστασης που 'χει δημιουργηθεί όπου δεν ανήκει στην Ευρωζώνη αλλά είναι εκτός αυτής και ανήκει στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Οι χώρες αυτές είναι της ομάδας του Βίσεγκραντ και αποτελείται από την Ουγγαρία του Ορμπάν, την Πολωνία (κόντρα στη μαριονέτα της Μέρκελ του Ντόναλντ Τουσκ πάει η κυβέρνηση της χώρας του), την Τσεχία, κυρίως. Η Μέρκελ επιθυμεί την ένταξη όλων αυτών των χωρών να γίνουν μέλη στην Ευρωζώνη και να τεθούν υπό την γερμανική πειθαρχία της κάτι το οποίο δεν επιθυμεί καμία χώρα απ' αυτή την ομάδα. Καθώς είναι γείτονες της χώρας αυτής και έχουν ιστορικές μνήμες τόσο η Τσεχία όσο δε και η Πολωνία για το τι σημαίνει γερμανικός ιμπεριαλισμός. Συγκεκριμένα η Τσεχία δεν επιθυμεί την ένταξη της στην Ευρωζώνη ούτε ο Πρόεδρος της, ούτε το κυβερνών κόμμα της αλλά ούτε και η αξιωματική της αντιπολίτευση, πλήρης ταύτιση άποψης, δηλαδή στο όλο ζήτημα αυτό, όπου χαρακτηριστικά έχει αναφερθεί ότι δεν επιθυμούν να καταλήξουν σαν την Ελλάδα της Ευρωζώνης. Φυσικά η ιμπεριαλιστική Γερμανία του δ' Ράιχ (λατινικά είναι το ιμπέριουμ και στα ελληνικά η μετάφραση είναι η αυτοκρατορία) θέλει να κυριαρχήσει στον γύρω της χώρο καθώς άνοιξε η βουλιμία της για περισσότερη κυριαρχία της στην ευρωπαϊκή ήπειρο μίας άλλης μορφής απ' τα προηγούμενα της τρία Ράιχ. Έτσι δρομολογεί ένα νομοσχέδιο που θα υποχρεώσει να γίνουν μέλη της στην Ευρωζώνη της αυτές οι χώρες παρά τη θέληση αυτών.
Επιθυμεί να πειθαρχήσουν στη δική της πολιτική διαχείριση των πραγμάτων που την εξυπηρετεί επάνω στο μεταναστευτικό ζήτημα. Ιδιαίτερα με τον Ούγγρο πρωθυπουργό Ορμπάν υπάρχει μία ομηρική κόντρα μεταξύ τους, όπου τον σπιλώνουν τα Μέσα Ενημέρωσης των Μαζών (παίρνοντας τη γραμμή τους από το γερμανικό πρακτορείο της Ντόϊτσε Βέλλε, βλέπε Ελλάδα). Χαρακτηριστικά να θυμίσω ότι το δημοψήφισμα για το μεταναστευτικό που 'χε θέσει ο Ορμπάν ώστε να μην ασκείται κανένας έλεγχος από την Ευρωπαϊκή Ένωση και δη τη την Γερμανία είχε τεθεί πριν τη διεξαγωγή του από τα διάφορα συστημικά Μέσα Ενημέρωσης των Μαζών ως ένα δημοψήφισμα σε αμφιβολία για το κατά πόσο πρέπει να θεωρηθεί ως έγκυρο το αποτέλεσμα του αλλά χάρη στη χαμηλή προσέλευση του κόσμου εν τέλει δεν ισχυροποιήθηκε ο Ορμπάν απέναντι στην Μέρκελ κι έτσι ξεπεράστηκαν οι σειρήνες για την εγκυρότητα του. Η ακόμη να θυμίσω το πρόσφατο επεισόδιο μεταξύ της Γερμανίας και τον Ορμπάν που 'χε να κάνει με την απόφαση του Ούγγρου πρωθυπουργού να κόψει έναν ισχυρό βραχίονα του Σόρος στην Ουγγαρία μέσω του πανεπιστημίου του εκεί. Φυσικά η Γερμανική ηγεσία αντέδρασε μέσω της Ευρωπαϊκής Ένωσης στην απόφαση του αυτή καθώς ταυτίζεται πλήρως με τον συγκεκριμένο "επενδυτή" του τραπεζικού κατεστημένου. Επίσης, η Γερμανική Ευρώπη αντιδράει στο πρόσφατο νομοσχέδιο της Πολωνικής κυβέρνησης προς τη μεταρρύθμιση για το δικαστικό σώμα, ώστε να μην ασκείται έλεγχος από τη κυβέρνηση αλλά από άλλα κέντρα εξουσίας.
Εν κατακλείδι, η Γερμανική Ευρώπη ή το δ' Ράιχ της βρίσκει αντίσταση στην πολιτική της κυριαρχία όχι από τη συμμαχία του Νότου αλλά από την λεγόμενη ομάδα του Βίσεγκραντ. Μένει να δείξει ο χρόνος εάν θα τα καταφέρει να αντισταθεί η ομάδα αυτή στην πράξη, εκεί που δεν κατάφερε ο Νότος καν να σχηματίσει την Ένωση αυτή για τα κοινά τους συμφέροντα απέναντι στην Γερμανία. Πάντως οι γειτονικές χώρες της Γερμανίας δεν της επιτρέπουν να πραγματοποιήσει την φυσική της τάση "Der Lebensraum", ήτοι την επιδίωξη της για περισσότερο "ζωτικό χώρο" (η θεωρία αυτή αναπτύχθηκε από τον Γερμανό βιολόγο τον Φρήντριχ Ράτσελ). Και στηρίχτηκε στην θεωρία του Δαρβίνου όπου ο μεγάλος οργανισμός καταλαμβάνει τον χώρο που λόγω αδυναμίας δεν μπορεί να κρατήσει ο μικρός οργανισμός δια μέσου της ισχύος του μεγάλου αλλά μόνο που αντί για φυσικά όντα ισχύει αυτή η κατάληψη του ισχυρού και για τα κράτη κατά τη θεώρηση αυτή. Τελευταία φορά που εφαρμόστηκε αυτή η φυσική τάση της Γερμανίας ήταν στο προηγούμενο Ράιχ, ήτοι του Χίτλερ. Η Ευρωπαϊκή Ένωση εκφυλίστηκε σε μεγάλο βαθμό τέτοιον που δεν θυμίζει το όραμα που 'χε ο Ντε Γκωλ γι' αυτήν, για μία "L' Europe des patries" -
"Ευρώπη των πατρίδων" τουναντίον έχουμε μία Ευρώπη πιο κοντά σ' αυτό το μοντέλο εφαρμογής που 'ταν η επιθυμία του Κίσσινγκερ (Γερμανοεβραίος πολιτικός, διπλωμάτης, καθηγητής), όπου όπως χαρακτηριστικά έλεγε: "θες να μιλήσεις με την Ευρώπη; Και ποιον θα πάρεις τηλέφωνο;". Ο φεντεραλισμός ο σημερινός που κυριαρχεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση ήταν αυτός που οδήγησε στην γαλλική επανάσταση για το όραμα της πατρίδας κόντρα στην λούμπεν τότε κυρίαρχη άρχουσα τάξη, όπως σήμερα που κυριαρχείται από το λεγόμενο σύνδρομο της "κοινωνίας του Νταβός" που θέλει μία αυτοκρατορική Ευρώπη σαν άλλοτε της Ιεράς Συμμαχίας. Κατά συνέπεια, όπως είχε γράψει και η Monde Diplomatique: "Αυτό που έχει αλλάξει σήμερα στη Γερμανία από την εποχή του Χίτλερ, στον τομέα της καταπίεσης, είναι το στυλ. Έχει γίνει λιγότερο μπαρόκ και περισσότερο αποτελεσματικό".
Διαβάστε επίσης:
Η ομάδα του Βίσεγκραντ και η επιστροφή στην εποχή του Ύστερου Μεσαίωνα για την Ευρώπη
Ο ρόλος της Πολωνίας στην Παγκόσμια Σκακιέρα
Γιατί η ουγγρική κυβέρνηση τα έβαλε με τον Σόρος
Ουγγαρία, από τους νομάδες Μαγυάρους στο σήμερα
==========================================
Ιδιοκτησία πνευματικών δικαιωμάτων του Geopolitics & Daily News - © 2017. Το περιεχόμενο του site αποτελεί πνευματική ιδιοκτησία του Geopolitics & Daily News. Οποιαδήποτε πληροφορία (κείμενο, εικόνες, γραφικά) περιέχεται στο site μπορεί να χρησιμοποιηθεί μόνο για προσωπική, μη εμπορική χρήση. Είναι παράνομη η αντιγραφή, αναπαραγωγή, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, μέρους ή του συνόλου των περιεχομένων του site χωρίς προηγούμενη έγγραφη συγκατάθεση ή αναφορά της σελίδας
geopolitics
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
