2012-05-24 07:14:53
Αγαπητέ Σάββα, διάβασα με έκπληξη και σχεδόν ιερή αγανάκτηση το άρθρο του Νάσου Θεοδωρίδη (infognomonpolitics.blogspot.com - 20-5-2012) περί της κατ’αυτόν αληθείας του «Ποντιακού ζητήματος». Μία πρώτη απάντηση στα όσα απαράδεκτα ισχυρίζεται, ακολουθεί κατωτέρω. Καλό θα είναι με νηφάλια σκέψη να ξαναδεί τις απόψεις του, υπό το φως και με τα κριτήρια της ιστορικής έρευνας προς κατανόηση και ερμηνεία όσων διεδραματίσθησαν τότε, και όχι προς τέρψιν και ικανοποίηση των οπαδών κάποιας συντροφίας παραπληροφορήσεως που τυχόν συμφωνεί μαζί του «ρεπουσοειδώς».
Α) Είναι ανακριβές ότι ήσαν οι Ρωμαίοι-΄Ελληνες τόσο λίγοι και οι Τούρκοι τόσο πολλοί στον Πόντο.
Ο συγγραφέας του ανωτέρω άρθρου, παραδόξως, ξεχνάει τους κρυπτοχριστιανούς, τους οποίους προδήλως συναριθμεί με τους ... Τούρκους αντί να τους συναριθμήσει έστω κατ'εκτίμηση, με τους Ρωμαίους-Ελληνες. Σαν να μην έφτανε αυτό, ο ανωτέρω συγγραφέας, περιλαμβάνει στους Τούρκους και τις λοιπές εθνότητες (Λαζούς, Κούρδους, Αρμένιους κλπ)!!! Οι Έλληνες- Ρωμηοί στον Πόντο ήσαν περίπου το 40% του πληθυσμού, χωρίς να συνυπολογίσουμε τους κρυπτοχριστιανούς που δεν ήσαν και λίγοι
. Το 30% ήσαν Τούρκοι, και το λοιπό 40% άλλες εθνότητες. Σε ορισμένες περιοχές, όπως ιδίως της Τραπεζούντας, οι Έλληνες έφθαναν στο 50%. Με αυτά τα δεδομένα, ο συγγραφέας του ανωτέρω άρθρου τί επιδιώκει, όταν παρουσιάζει τους Έλληνες του Πόντου ως το 1/3 περίπου των Τούρκων;
Β) Κακώς στρέφεται o ανωτέρω συγγραφέας κατά του μητροπολίτου Αμάσειας Γερμανού Καραβαγγέλη σε μία απαράδεκτη και κακοήθη προσπάθεια δυσφημήσεως του πατριώτη αυτού Επισκόπου . Ο Μητροπολίτης Αμάσειας Γερμανός Καραβαγγέλης, μεταξύ άλλων, διείδε ότι οι Τούρκοι εμπλόφαραν όταν καλούσαν τους Ρωμαίους-΄Ελληνες σε ειρήνη, μετά την αποχώρηση των Ρωσικών στρατευμάτων στο τέλος του 1917, και τους ζητούσαν να παραδώσουν ό,τι όπλα είχαν στον Τουρκικό στρατό και την Τουρκική χωροφυλακή. Προέτρεψε λοιπόν και αυτός και ο βοηθός επίσκοπος Πάφρας (και όχι Μπάφρας όπως τουρκικά την ονομάζει ο συγγραφέας του ανωτέρω άρθρου) τους Έλληνες του Δυτικού Πόντου να μην πέσουν στην παγίδα και να κρατήσουν τα όπλα τους. Όσοι τους άκουσαν είχαν άμυνα να προβάλλουν, όταν οι Τούρκοι άρχισαν πάλι να σφάζουν. Έτσι, σώθηκε περίπου το 20% των Ελλήνων-Ρωμηών του δυτικού Πόντου, μόνο! -αλλοιώς θα είχαν σφαγεί και αυτοί. Πολύ φοβούμαι, ότι έτσι που πάμε στην Ελλάδα σήμερα, με την αύξηση των εκ Τουρκίας "οικονομικών μεταναστών", πρέπει να κρατήσουμε έστω τα κυνηγετικά όπλα που έχουμε, ως κόρην οφθαλμού, ούτως ώστε αν χρειασθεί, όλη η Ελλάδα να μπορεί να αμυνθεί. . .Η προτροπή του μητροπολίτου Γερμανού Καραβαγγέλη θα ξαναγίνει επίκαιρη. . .
Γ)Το αντάρτικο στον Πόντο είναι αποτέλεσμα της γενοκτονικής πολιτικής των Τούρκων: Καλούσαν στον στρατό τους Έλληνες-Ρωμαίους και εκεί τους εξόντωναν μέσα στις κακουχίες, στην σκληρή εργασία για την κατασκευή δρόμων καταχείμωνο, και με την κακίστη διατροφή, επίτηδες οργανωμένα όλα, έτσι ώστε οι νέοι μας να αρρωσταίνουν και να πεθαίνουν. Δραπετεύοντας ορισμένοι εξ αυτών, με χίλιες δυσκολίες, επέστρεφαν στα χωριά τους όπου λόγω τηλεγράφου και ταχυτέρων μέσων επικοινωνίας του στρατού, είχαν φθάσει πρώτοι οι Τούρκοι χωροφύλακες αναζητώντας τον "λιποτάκτη", είχαν βιάσει αδελφές και γυναίκες, είχαν σκοτώσει μέλη της οικογένειας κλπ. Άλλην επιλογή από το να πάρουν τα βουνά όσοι είχαν παιδιά σε στρατεύσιμη ηλικία, δεν είχαν. -Ελάχιστοι στις πόλεις είχαν να πληρώσουν φοβερό χαράτσι και λάδωμα, π.χ. τριάντα χρυσές λίρες μία και δύο φορές (το ποσό αυτό προέρχεται από προσωπική μαρτυρία θείας μου), προκειμένου να μην στρατευθούν σε αυτές τις συνθήκες τα παιδιά τους. Συνεπώς, το αντάρτικο στον Πόντο δημιουργήθηκε ως απάντηση των Ελλήνων-Ρωμαίων, στις γενοκτονικές πρακτικές των Τούρκων. Σοβαρότατη απόδειξη τούτου, είναι το αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι συχνά έφευγε για τα βουνά με ό,τι όπλο μπορούσε να βρεί, και όλη η οικογένεια του "λιποτάκτη". Γιατί αλλοιώς, τί δουλειά είχαν στα όρη και στα λαγκάδια, σε άθλιες συνθήκες, ολόκληρες οικογένειες; Η προσπάθεια των ανταρτών να σώσουν τα χωριά των Ελλήνων-Ρωμηών από σφαγές, είχε αμυντικό χαρακτήρα. Καμία σχέση με υπονόμευση των Τούρκων στον Ρωσοτουρκικό πόλεμο που είχε λήξει από το 1917, αφού τότε ακόμη το αντάρτικο ήταν στην πρώτη-πρώτη του αρχή, με λίγους ταλαίπωρους "λιποτάκτες"- παιδιά των είκοσι ετών χωρίς εμπειρία πολέμου και με βάρος μαζί τους, πολλές φορές, την οικογένειά τους. Και όμως, τα παιδιά αυτά ωρίμασαν από τις δυσκολίες και έδρασαν με στρατηγικές αξιοθαύμαστες. Τους έλειπε εν τούτοις στρατιωτική εκπαίδευση και η εικόνα του μετώπου στην Μικρά Ασία, αφού δεν είχαν δυνατότητα επικοινωνίας με τα Ελληνικά στρατεύματα (1920-1922). Καμία σχέση, επαναλαμβάνουμε, με τον μέχρι το 1917 Ρωσσοτουρκικό πόλεμο. Δυστυχώς, μόλις στο τέλος, περί το 1922-1924, κατέστη φανερό σε όσους είχαν απομείνει στο αντάρτικο, ότι έπρεπε να χτυπούν σε αντίποινα ακόμη και χωριά Τούρκων (τα έκαιγαν και σκότωναν όποιον αντιστεκότανε, τους έπαιρναν και τα τρόφιμα και ζωντανά) προκειμένου να αναγκάσουν τον τουρκικό στρατό και τους ατάκτους που τον βοηθούσαν στην γενοκτονία των Ελλήνων, να παύσουν να σφάζουν αμάχους Έλληνες-Ρωμηούς. Συνέβησαν και ορισμένες φορές, φόνοι τούρκων αμάχων σε εκδίκηση για πολύ χειρότερες σφαγές Ελλήνων- Ρωμαίων. Αλλά στο θέμα αυτό, η ζώσα χριστιανική πίστη των ανταρτών του Πόντου σε συνδυασμό προς την αφελή καλοκαγαθία τους, εμπόδισε ευρύτερη επέκταση αυτής της πρακτικής των μετριασμένων αντιποίνων, που ήταν –και δυστυχώς είναι- η μόνη δυνατή να ανακόψει την γενοκτονία του λαού μας από τους Τούρκους (βλ. για στοχευμένα αντίποινα ακόμη και με φόνους σε βάρος αμάχων, σε απάντηση πολύ περισσοτέρων φόνων αλλά και βιασμών και βασανιστηρίων εκ μέρους των Τούρκων, την Ιστορία της Μάνης του Δασκαλάκη, Αθήνα 1923).
Δ) Κείμενα όπως του ανωτέρω συγγραφέα Ν.Θ. του «Συν Αμπελοκήπων», χαρακτηρίζουν τον ίδιο και την προχειρότητα της όποιας "έρευνάς" του. Το τελευταίο που χρειαζόμαστε είναι μία κομματικά ή αντεθνικά στρατευμένη παραποίηση της ιστορίας του Πόντου. Διά τούτο, συνιστώ και εις αυτόν και εις τους αναγνώστες θερμώς, το βιβλίο του Αντωνίου Γαβριηλίδη, Η μαύρη Εθνική Συμφορά του Πόντου, 1914-1922, Αθήνα 1924 - επανεκδοθέν με ανατύπωση στις εκδόσεις “ Ελεύθερη Σκέψις” (σελίδες 223) καθώς και το ιστορικό άρθρο του Θωμά Περ. Αλεξιάδη, Ο Μητροπολίτης Αμάσειας Γερμανός Καραβαγγέλης, στο ΑΡΧΕΙΟ ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ, 2011, σελ. 73-104.
Νέστορας Νικηφορίδης
[email protected]
Α) Είναι ανακριβές ότι ήσαν οι Ρωμαίοι-΄Ελληνες τόσο λίγοι και οι Τούρκοι τόσο πολλοί στον Πόντο.
Ο συγγραφέας του ανωτέρω άρθρου, παραδόξως, ξεχνάει τους κρυπτοχριστιανούς, τους οποίους προδήλως συναριθμεί με τους ... Τούρκους αντί να τους συναριθμήσει έστω κατ'εκτίμηση, με τους Ρωμαίους-Ελληνες. Σαν να μην έφτανε αυτό, ο ανωτέρω συγγραφέας, περιλαμβάνει στους Τούρκους και τις λοιπές εθνότητες (Λαζούς, Κούρδους, Αρμένιους κλπ)!!! Οι Έλληνες- Ρωμηοί στον Πόντο ήσαν περίπου το 40% του πληθυσμού, χωρίς να συνυπολογίσουμε τους κρυπτοχριστιανούς που δεν ήσαν και λίγοι
Β) Κακώς στρέφεται o ανωτέρω συγγραφέας κατά του μητροπολίτου Αμάσειας Γερμανού Καραβαγγέλη σε μία απαράδεκτη και κακοήθη προσπάθεια δυσφημήσεως του πατριώτη αυτού Επισκόπου . Ο Μητροπολίτης Αμάσειας Γερμανός Καραβαγγέλης, μεταξύ άλλων, διείδε ότι οι Τούρκοι εμπλόφαραν όταν καλούσαν τους Ρωμαίους-΄Ελληνες σε ειρήνη, μετά την αποχώρηση των Ρωσικών στρατευμάτων στο τέλος του 1917, και τους ζητούσαν να παραδώσουν ό,τι όπλα είχαν στον Τουρκικό στρατό και την Τουρκική χωροφυλακή. Προέτρεψε λοιπόν και αυτός και ο βοηθός επίσκοπος Πάφρας (και όχι Μπάφρας όπως τουρκικά την ονομάζει ο συγγραφέας του ανωτέρω άρθρου) τους Έλληνες του Δυτικού Πόντου να μην πέσουν στην παγίδα και να κρατήσουν τα όπλα τους. Όσοι τους άκουσαν είχαν άμυνα να προβάλλουν, όταν οι Τούρκοι άρχισαν πάλι να σφάζουν. Έτσι, σώθηκε περίπου το 20% των Ελλήνων-Ρωμηών του δυτικού Πόντου, μόνο! -αλλοιώς θα είχαν σφαγεί και αυτοί. Πολύ φοβούμαι, ότι έτσι που πάμε στην Ελλάδα σήμερα, με την αύξηση των εκ Τουρκίας "οικονομικών μεταναστών", πρέπει να κρατήσουμε έστω τα κυνηγετικά όπλα που έχουμε, ως κόρην οφθαλμού, ούτως ώστε αν χρειασθεί, όλη η Ελλάδα να μπορεί να αμυνθεί. . .Η προτροπή του μητροπολίτου Γερμανού Καραβαγγέλη θα ξαναγίνει επίκαιρη. . .
Γ)Το αντάρτικο στον Πόντο είναι αποτέλεσμα της γενοκτονικής πολιτικής των Τούρκων: Καλούσαν στον στρατό τους Έλληνες-Ρωμαίους και εκεί τους εξόντωναν μέσα στις κακουχίες, στην σκληρή εργασία για την κατασκευή δρόμων καταχείμωνο, και με την κακίστη διατροφή, επίτηδες οργανωμένα όλα, έτσι ώστε οι νέοι μας να αρρωσταίνουν και να πεθαίνουν. Δραπετεύοντας ορισμένοι εξ αυτών, με χίλιες δυσκολίες, επέστρεφαν στα χωριά τους όπου λόγω τηλεγράφου και ταχυτέρων μέσων επικοινωνίας του στρατού, είχαν φθάσει πρώτοι οι Τούρκοι χωροφύλακες αναζητώντας τον "λιποτάκτη", είχαν βιάσει αδελφές και γυναίκες, είχαν σκοτώσει μέλη της οικογένειας κλπ. Άλλην επιλογή από το να πάρουν τα βουνά όσοι είχαν παιδιά σε στρατεύσιμη ηλικία, δεν είχαν. -Ελάχιστοι στις πόλεις είχαν να πληρώσουν φοβερό χαράτσι και λάδωμα, π.χ. τριάντα χρυσές λίρες μία και δύο φορές (το ποσό αυτό προέρχεται από προσωπική μαρτυρία θείας μου), προκειμένου να μην στρατευθούν σε αυτές τις συνθήκες τα παιδιά τους. Συνεπώς, το αντάρτικο στον Πόντο δημιουργήθηκε ως απάντηση των Ελλήνων-Ρωμαίων, στις γενοκτονικές πρακτικές των Τούρκων. Σοβαρότατη απόδειξη τούτου, είναι το αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι συχνά έφευγε για τα βουνά με ό,τι όπλο μπορούσε να βρεί, και όλη η οικογένεια του "λιποτάκτη". Γιατί αλλοιώς, τί δουλειά είχαν στα όρη και στα λαγκάδια, σε άθλιες συνθήκες, ολόκληρες οικογένειες; Η προσπάθεια των ανταρτών να σώσουν τα χωριά των Ελλήνων-Ρωμηών από σφαγές, είχε αμυντικό χαρακτήρα. Καμία σχέση με υπονόμευση των Τούρκων στον Ρωσοτουρκικό πόλεμο που είχε λήξει από το 1917, αφού τότε ακόμη το αντάρτικο ήταν στην πρώτη-πρώτη του αρχή, με λίγους ταλαίπωρους "λιποτάκτες"- παιδιά των είκοσι ετών χωρίς εμπειρία πολέμου και με βάρος μαζί τους, πολλές φορές, την οικογένειά τους. Και όμως, τα παιδιά αυτά ωρίμασαν από τις δυσκολίες και έδρασαν με στρατηγικές αξιοθαύμαστες. Τους έλειπε εν τούτοις στρατιωτική εκπαίδευση και η εικόνα του μετώπου στην Μικρά Ασία, αφού δεν είχαν δυνατότητα επικοινωνίας με τα Ελληνικά στρατεύματα (1920-1922). Καμία σχέση, επαναλαμβάνουμε, με τον μέχρι το 1917 Ρωσσοτουρκικό πόλεμο. Δυστυχώς, μόλις στο τέλος, περί το 1922-1924, κατέστη φανερό σε όσους είχαν απομείνει στο αντάρτικο, ότι έπρεπε να χτυπούν σε αντίποινα ακόμη και χωριά Τούρκων (τα έκαιγαν και σκότωναν όποιον αντιστεκότανε, τους έπαιρναν και τα τρόφιμα και ζωντανά) προκειμένου να αναγκάσουν τον τουρκικό στρατό και τους ατάκτους που τον βοηθούσαν στην γενοκτονία των Ελλήνων, να παύσουν να σφάζουν αμάχους Έλληνες-Ρωμηούς. Συνέβησαν και ορισμένες φορές, φόνοι τούρκων αμάχων σε εκδίκηση για πολύ χειρότερες σφαγές Ελλήνων- Ρωμαίων. Αλλά στο θέμα αυτό, η ζώσα χριστιανική πίστη των ανταρτών του Πόντου σε συνδυασμό προς την αφελή καλοκαγαθία τους, εμπόδισε ευρύτερη επέκταση αυτής της πρακτικής των μετριασμένων αντιποίνων, που ήταν –και δυστυχώς είναι- η μόνη δυνατή να ανακόψει την γενοκτονία του λαού μας από τους Τούρκους (βλ. για στοχευμένα αντίποινα ακόμη και με φόνους σε βάρος αμάχων, σε απάντηση πολύ περισσοτέρων φόνων αλλά και βιασμών και βασανιστηρίων εκ μέρους των Τούρκων, την Ιστορία της Μάνης του Δασκαλάκη, Αθήνα 1923).
Δ) Κείμενα όπως του ανωτέρω συγγραφέα Ν.Θ. του «Συν Αμπελοκήπων», χαρακτηρίζουν τον ίδιο και την προχειρότητα της όποιας "έρευνάς" του. Το τελευταίο που χρειαζόμαστε είναι μία κομματικά ή αντεθνικά στρατευμένη παραποίηση της ιστορίας του Πόντου. Διά τούτο, συνιστώ και εις αυτόν και εις τους αναγνώστες θερμώς, το βιβλίο του Αντωνίου Γαβριηλίδη, Η μαύρη Εθνική Συμφορά του Πόντου, 1914-1922, Αθήνα 1924 - επανεκδοθέν με ανατύπωση στις εκδόσεις “ Ελεύθερη Σκέψις” (σελίδες 223) καθώς και το ιστορικό άρθρο του Θωμά Περ. Αλεξιάδη, Ο Μητροπολίτης Αμάσειας Γερμανός Καραβαγγέλης, στο ΑΡΧΕΙΟ ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ, 2011, σελ. 73-104.
Νέστορας Νικηφορίδης
[email protected]
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Εξιχνιάστηκε η ανθρωποκτονία ενός 61χρονου...
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Το τέλος του Σαμαρά και ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α στην εξουσία
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
