2017-09-21 17:24:52
Είναι οι προσκυνητές εκείνοι που από την τελευταία μέρα του Iουλίου εγκαταλείπουν τα σπίτια τους, άλλοτε οικογενειακώς, άλλοτε μεμονωμένα, για να εγκατασταθούν σε κάποιο μοναστήρι της Παναγιάς ή σε κάποιο ιερό προσκύνημα, όπου διαμένουν μέχρι το απόγευμα της 15ης Αυγούστου.
Παλιότερα το έθιμο των δεκαπεντάρηδων ήταν το πιο χαρακτηριστικό του Δεκαπενταύγουστου και μπορούσε να το συναντήσει κανείς ιδιαιτέρως στην Κρήτη και στα νησιά, πιθανώς και σε άλλες περιοχές της Ελλάδας. Στις μέρες μας το έθιμο της προσωρινής αυγουστιάτικης διαμονής σε ιερούς χώρους τείνει να εξαφανιστεί· ελάχιστα πλέον είναι τα μοναστήρια και τα ξωκλήσια της Κρήτης που κατακλύζονται από τους ιδιότυπους προσκυνητές του 15αύγουστου.
Ανάμεσά τους είναι ο ονομαστός ναός της Παναγίας της Xαρακιανής στην παραλία κοντά στο Mπαλί Mυλοποτάμου, ο σπηλαιώδης ναός του Mαρτσάλου - παλιό ερημητήριο κοντά στη Mονή Oδηγητρίας στα νότια παράλια του Hρακλείου, το μοναστήρι του Kουδουμά στην ομώνυμη παραλία του Λιβυκού, το μοναστήρι της Παναγιάς της Bρυωμένης στους Mεσελέρους Iεραπέτρας, το Μοναστήρι της Φανερωμένης στα Γουρνιά, το Μοναστήρι της Φανερωμένης στη Σητεία και άλλα
. Στη Μονή Παλιανής το δεκαπέντισμα ήταν μάλλον διαφορετικού τύπου. Στο αρχαίο αυτό μοναστήρι, κοντά στο Βενεράτο, στο δρόμο Ηρακλείου - Μεσαράς, φιλοξενούνταν περισσότερο αστοί από το Μεγάλο Κάστρο, μια και βρισκόταν κοντά στην πόλη. Συνήθως η μονή πρόσφερε φιλοξενία για θερινή ανάπαυση στους ευεργέτες και δωρητές της, δεδομένου ότι αντιμετώπιζε πολλά προβλήματα κατά καιρούς. Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει ότι οι διαμένοντες εκεί δεν συμμετείχαν στη ζωή της Μονής. Απλώς, δεν υπήρχε πάντα το στοιχείο της αφιέρωσης, χαρακτηριστικό γνώρισμα άλλων περιοχών, όπως - για παράδειγμα - συνέβαινε στον Κουδουμά, στον Μάρτσαλο, στο Κεφάλι (χαμηλή κορυφή των δυτικών Αστερουσίων, κοντά στη Μονή Οδηγήτριας, όπου διέμεναν μέχρι πρόσφατα - κάτω από δύσκολες συνθήκες - δεκαπεντάρηδες) κ.α.
Από τα μέσα του 19ου αιώνα, που βρέθηκε η εικόνα της Παναγιάς της Καλυβιανής, το μεγάλο αυτό προσκύνημα της Μεσαράς άρχισε να προσελκύει πλήθη προσκυνητών και δεκαπεντάρηδων. Καθώς η εποχή ήταν δύσκολη (η Κρήτη ήταν ακόμη οθωμανική επαρχία) η επίσημη διοίκηση του νησιού αντέδρασε με βίαιο τρόπο μπροστά στην γεγονός. Οι άνθρωποι που πήγαιναν στην Καλυβιανή για να μείνουν το πρώτο 15θήμερο του Αυγούστου αντιμετώπιζαν την εχθρική στάση της οθωμανικής αστυνομίας. Καθώς ο ήλιος του Αυγούστου είναι πιο καυτός στον κάμπο, τους εμπόδιζαν ακόμη και να κάθονται κάτω από τα δέντρα!
[...] H σχεδόν κοινοβιακή οργάνωση των προσκυνητών στις λατρευτικές εξορμήσεις του 15αύγουστου παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον. H περιορισμένης διάρκειας παραμονή σ’ αυτούς τους χώρους συνδυάζει τη λατρεία με την ψυχική ανάταση, αλλά και την εθελοντική προσφορά εργασίας υπέρ του ιερού καθιδρύματος στο οποίο φιλοξενούνται οι δεκαπεντάρηδες. Απαραίτητη προϋπόθεση για τη διαμονή σε τέτοιους χώρους ήταν (και είναι, στις περιπτώσεις που τηρείται το έθιμο) η συμμετοχή στη ζωή της εκκλησίας. Μεταξύ των οικογενειών που συμμετέχουν στο κοινό προσκύνημα διαμένοντας στον ίδιο χώρο αναπτύσσονται συνήθως ισχυροί φιλικοί δεσμοί, ακόμη και δεσμοί πνευματικής συγγένειας (κουμπαριές, συντεκνιές) και στις περισσότερες περιπτώσεις οι αυγουστιάτικες προσκυνηματικές εξορμήσεις επαναλαμβάνονται από τα ίδια πρόσωπα ή από άτομα των ιδίων συγγενικών ομάδων.
Στη ζωή των λατρευτικών ομάδων του 15αύγουστου παρατηρείται μια σύντομη όσο και ιδιότυπη συμβίωση, ένα είδος κοινοβιακής ζωής που ρυθμίζεται με βάση τον εορταστικό κύκλο αυτών των ημερών. Ξυπνούσαν πολύ πρωί, σε μερικά προσκυνήματα ακόμη και στις τρεις τα ξημερώματα, και πήγαιναν στην εκκλησία για τον Όρθρο. Το πρωί άρχιζε η προετοιμασία του μεσημεριανού φαγητού, ύστερα από την κοινή προσφορά καφέ ή ροφήματος στην τράπεζα της μονής, ή από καζάνι στον περίβολο του προσκυνήματος. Το ρόφημα αυτό παρασκευαζόταν συνήθως από τα αρωματικά βότανα της κάθε περιοχής (δίκταμος, αντωναΐδα, μαλοτήρα κ.α). Το ίδιο καζάνι με τα “βραστάρια” στηνόταν και το βράδυ, μετά την παράκληση. Το φα-γητό των δεκαπεντιστών ήταν λιτό. Ψωμί και ελιές, άφθονα φρούτα, αλλά και λαχανικά: βλίτα, κολοκύθια βραστά, γλιστρίδα σαλάτα, ντομάτα και αγγούρι σαλάτα, κηπευτικά γιαχνί, πατάτα βραστή, “ξενικό” (καλαμπόκι) βραστό, αλλά και ιδιότυπες σούπες (καλογερόσουπα, ντοματόσουπα με χόντρο ή ρύζι κ.α.) Πρέπει να τονίσομε, όμως, ότι όπου υπήρχε μοναστική κοινότητα αυτή λειτουργούσε ανεξάρτητα από τους δεκαπεντάρηδες, προσηλωμένη στα λατρευτικά και στα άλλα καθήκοντά της.
Το γεύμα και το δείπνο μπορούσαν να είναι κοινά είτε για μερικές οικογένειες, είτε για ολόκληρο τον όμιλο των δεκαπεντιστών. Σε πολλές περιπτώσεις η κάθε οικογένεια παρασκεύαζε το φαγητό της και το πήγαινε στην κοινή τράπεζα του μοναστηριού. Εκεί “όλα ήταν για όλους”. Όταν ο λατρευτικός όμιλος δεν ήταν πολύ μεγάλος, η κάθε οικογένεια πρόσφερε τα εφόδιά της σε κοινή αποθήκη, κάθε μέρα μαγείρευαν διαφορετικές γυναίκες και το δείπνο ακολουθούσε τα πρότυπα του κοινοβιακού μοναστικού βίου. Υπήρχαν, όμως, και περιπτώσεις πλουσίων μοναστηριών όπου το φαγητό των δεκαπεντιστών προσφερόταν από το ίδιο το μοναστήρι.
Όταν ήταν “ψαροφαγιά”, όταν δηλαδή επιτρεπόταν η κατανάλωση ψαριού (π. χ. 6η Aυγούστου ), το ψάρι προερχόταν από τη βάρκα της μονής, όπου, βέβαια, υπήρχε βάρκα και όπου οι γεωγραφικές συνθήκες το επέτρεπαν (παραλιακά μοναστήρια). Στη Mονή Kουδουμά υπήρχε και μοναχός επιφορτισμένος ειδικά με το διακόνημα της αλιείας. Στις “ψαριές” του Kουδουμά συμμετείχαν και οι δεκαπεντιστές, αφού συνήθως το τραπέζι της ημέρας του Xριστού ήταν κοινό και προσφερόταν μια ιδιότυπη κακαβιά που έβραζε μέσα σε μεγάλο καζάνι.
Σε προσκυνήματα όπου δεν υπήρχαν κελλιά ούτε οργανωμένο μοναστήρι το οποίο να αποτελέσει και οργανωτικό πρότυπο για τους προσκυνητές, λειτουργούσαν οι κανόνες που ίσχυαν στην καθημερινή ζωή: κάθε οικογένεια ετοίμαζε το φαγητό της, αλλά ήταν σχεδόν υποχρεωμένη από τους ακατάλυτους εθιμικούς κανόνες να προσφέρει «σκουτελικό» σε κάποιες άλλες. Στο ασκηταριό του Μαρτσάλου, όπου δεν υπήρχαν ούτε ανέσεις ούτε χώρος για αρκετές παραστιές, ευρύτερες οικογενειακές ή φιλικές ομάδες έστηναν από κοινού το καθημερινό τσικάλι. Σε πολλές περιπτώσεις ίσχυαν οι κανόνες κοινωνικής οργάνωσης των κοινωνιών της υπαίθρου. Δηλαδή η γειτονιά του χωριού αποτυπωνόταν και στο δεκαπεντάρισμα. Οι γείτονες του χωριού ήταν γείτονες και στο μοναστήρι.
Οι απογευματινές ή βραδινές συναθροίσεις περιείχαν και πάλι το στοιχείο της κοινής συμμετοχής, καθώς όλοι σχεδόν ψέλλιζαν τις παρακλήσεις προς τη Θεοτόκο “διάσωσον από κινδύνων...” Κανείς από τον λατρευτικό όμιλο δεν τολμούσε να απουσιάσει. Τα αναμμένα κεριά στα χέρια των προσκυνητών, που όταν ο ναός ήταν μικρός και δεν χωρούσε τα κρατούσαν στον περίβολο, δημιουργούσαν ωραίες εικόνες πριν ξημερώσει ή και μετά τη δύση του ηλίου. Mερικές φορές στη Mονή Kουδουμά οι προσκυνητές του 15αύγουστου με τα αναμμένα κεριά τους ήταν τόσο πολλοί που έφταναν μέχρι και την άκρη της αμμουδιάς!
Πηγή: Νίκος Ψιλάκης - karmanor.gr
Παλιότερα το έθιμο των δεκαπεντάρηδων ήταν το πιο χαρακτηριστικό του Δεκαπενταύγουστου και μπορούσε να το συναντήσει κανείς ιδιαιτέρως στην Κρήτη και στα νησιά, πιθανώς και σε άλλες περιοχές της Ελλάδας. Στις μέρες μας το έθιμο της προσωρινής αυγουστιάτικης διαμονής σε ιερούς χώρους τείνει να εξαφανιστεί· ελάχιστα πλέον είναι τα μοναστήρια και τα ξωκλήσια της Κρήτης που κατακλύζονται από τους ιδιότυπους προσκυνητές του 15αύγουστου.
Ανάμεσά τους είναι ο ονομαστός ναός της Παναγίας της Xαρακιανής στην παραλία κοντά στο Mπαλί Mυλοποτάμου, ο σπηλαιώδης ναός του Mαρτσάλου - παλιό ερημητήριο κοντά στη Mονή Oδηγητρίας στα νότια παράλια του Hρακλείου, το μοναστήρι του Kουδουμά στην ομώνυμη παραλία του Λιβυκού, το μοναστήρι της Παναγιάς της Bρυωμένης στους Mεσελέρους Iεραπέτρας, το Μοναστήρι της Φανερωμένης στα Γουρνιά, το Μοναστήρι της Φανερωμένης στη Σητεία και άλλα
Από τα μέσα του 19ου αιώνα, που βρέθηκε η εικόνα της Παναγιάς της Καλυβιανής, το μεγάλο αυτό προσκύνημα της Μεσαράς άρχισε να προσελκύει πλήθη προσκυνητών και δεκαπεντάρηδων. Καθώς η εποχή ήταν δύσκολη (η Κρήτη ήταν ακόμη οθωμανική επαρχία) η επίσημη διοίκηση του νησιού αντέδρασε με βίαιο τρόπο μπροστά στην γεγονός. Οι άνθρωποι που πήγαιναν στην Καλυβιανή για να μείνουν το πρώτο 15θήμερο του Αυγούστου αντιμετώπιζαν την εχθρική στάση της οθωμανικής αστυνομίας. Καθώς ο ήλιος του Αυγούστου είναι πιο καυτός στον κάμπο, τους εμπόδιζαν ακόμη και να κάθονται κάτω από τα δέντρα!
[...] H σχεδόν κοινοβιακή οργάνωση των προσκυνητών στις λατρευτικές εξορμήσεις του 15αύγουστου παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον. H περιορισμένης διάρκειας παραμονή σ’ αυτούς τους χώρους συνδυάζει τη λατρεία με την ψυχική ανάταση, αλλά και την εθελοντική προσφορά εργασίας υπέρ του ιερού καθιδρύματος στο οποίο φιλοξενούνται οι δεκαπεντάρηδες. Απαραίτητη προϋπόθεση για τη διαμονή σε τέτοιους χώρους ήταν (και είναι, στις περιπτώσεις που τηρείται το έθιμο) η συμμετοχή στη ζωή της εκκλησίας. Μεταξύ των οικογενειών που συμμετέχουν στο κοινό προσκύνημα διαμένοντας στον ίδιο χώρο αναπτύσσονται συνήθως ισχυροί φιλικοί δεσμοί, ακόμη και δεσμοί πνευματικής συγγένειας (κουμπαριές, συντεκνιές) και στις περισσότερες περιπτώσεις οι αυγουστιάτικες προσκυνηματικές εξορμήσεις επαναλαμβάνονται από τα ίδια πρόσωπα ή από άτομα των ιδίων συγγενικών ομάδων.
Στη ζωή των λατρευτικών ομάδων του 15αύγουστου παρατηρείται μια σύντομη όσο και ιδιότυπη συμβίωση, ένα είδος κοινοβιακής ζωής που ρυθμίζεται με βάση τον εορταστικό κύκλο αυτών των ημερών. Ξυπνούσαν πολύ πρωί, σε μερικά προσκυνήματα ακόμη και στις τρεις τα ξημερώματα, και πήγαιναν στην εκκλησία για τον Όρθρο. Το πρωί άρχιζε η προετοιμασία του μεσημεριανού φαγητού, ύστερα από την κοινή προσφορά καφέ ή ροφήματος στην τράπεζα της μονής, ή από καζάνι στον περίβολο του προσκυνήματος. Το ρόφημα αυτό παρασκευαζόταν συνήθως από τα αρωματικά βότανα της κάθε περιοχής (δίκταμος, αντωναΐδα, μαλοτήρα κ.α). Το ίδιο καζάνι με τα “βραστάρια” στηνόταν και το βράδυ, μετά την παράκληση. Το φα-γητό των δεκαπεντιστών ήταν λιτό. Ψωμί και ελιές, άφθονα φρούτα, αλλά και λαχανικά: βλίτα, κολοκύθια βραστά, γλιστρίδα σαλάτα, ντομάτα και αγγούρι σαλάτα, κηπευτικά γιαχνί, πατάτα βραστή, “ξενικό” (καλαμπόκι) βραστό, αλλά και ιδιότυπες σούπες (καλογερόσουπα, ντοματόσουπα με χόντρο ή ρύζι κ.α.) Πρέπει να τονίσομε, όμως, ότι όπου υπήρχε μοναστική κοινότητα αυτή λειτουργούσε ανεξάρτητα από τους δεκαπεντάρηδες, προσηλωμένη στα λατρευτικά και στα άλλα καθήκοντά της.
Το γεύμα και το δείπνο μπορούσαν να είναι κοινά είτε για μερικές οικογένειες, είτε για ολόκληρο τον όμιλο των δεκαπεντιστών. Σε πολλές περιπτώσεις η κάθε οικογένεια παρασκεύαζε το φαγητό της και το πήγαινε στην κοινή τράπεζα του μοναστηριού. Εκεί “όλα ήταν για όλους”. Όταν ο λατρευτικός όμιλος δεν ήταν πολύ μεγάλος, η κάθε οικογένεια πρόσφερε τα εφόδιά της σε κοινή αποθήκη, κάθε μέρα μαγείρευαν διαφορετικές γυναίκες και το δείπνο ακολουθούσε τα πρότυπα του κοινοβιακού μοναστικού βίου. Υπήρχαν, όμως, και περιπτώσεις πλουσίων μοναστηριών όπου το φαγητό των δεκαπεντιστών προσφερόταν από το ίδιο το μοναστήρι.
Όταν ήταν “ψαροφαγιά”, όταν δηλαδή επιτρεπόταν η κατανάλωση ψαριού (π. χ. 6η Aυγούστου ), το ψάρι προερχόταν από τη βάρκα της μονής, όπου, βέβαια, υπήρχε βάρκα και όπου οι γεωγραφικές συνθήκες το επέτρεπαν (παραλιακά μοναστήρια). Στη Mονή Kουδουμά υπήρχε και μοναχός επιφορτισμένος ειδικά με το διακόνημα της αλιείας. Στις “ψαριές” του Kουδουμά συμμετείχαν και οι δεκαπεντιστές, αφού συνήθως το τραπέζι της ημέρας του Xριστού ήταν κοινό και προσφερόταν μια ιδιότυπη κακαβιά που έβραζε μέσα σε μεγάλο καζάνι.
Σε προσκυνήματα όπου δεν υπήρχαν κελλιά ούτε οργανωμένο μοναστήρι το οποίο να αποτελέσει και οργανωτικό πρότυπο για τους προσκυνητές, λειτουργούσαν οι κανόνες που ίσχυαν στην καθημερινή ζωή: κάθε οικογένεια ετοίμαζε το φαγητό της, αλλά ήταν σχεδόν υποχρεωμένη από τους ακατάλυτους εθιμικούς κανόνες να προσφέρει «σκουτελικό» σε κάποιες άλλες. Στο ασκηταριό του Μαρτσάλου, όπου δεν υπήρχαν ούτε ανέσεις ούτε χώρος για αρκετές παραστιές, ευρύτερες οικογενειακές ή φιλικές ομάδες έστηναν από κοινού το καθημερινό τσικάλι. Σε πολλές περιπτώσεις ίσχυαν οι κανόνες κοινωνικής οργάνωσης των κοινωνιών της υπαίθρου. Δηλαδή η γειτονιά του χωριού αποτυπωνόταν και στο δεκαπεντάρισμα. Οι γείτονες του χωριού ήταν γείτονες και στο μοναστήρι.
Οι απογευματινές ή βραδινές συναθροίσεις περιείχαν και πάλι το στοιχείο της κοινής συμμετοχής, καθώς όλοι σχεδόν ψέλλιζαν τις παρακλήσεις προς τη Θεοτόκο “διάσωσον από κινδύνων...” Κανείς από τον λατρευτικό όμιλο δεν τολμούσε να απουσιάσει. Τα αναμμένα κεριά στα χέρια των προσκυνητών, που όταν ο ναός ήταν μικρός και δεν χωρούσε τα κρατούσαν στον περίβολο, δημιουργούσαν ωραίες εικόνες πριν ξημερώσει ή και μετά τη δύση του ηλίου. Mερικές φορές στη Mονή Kουδουμά οι προσκυνητές του 15αύγουστου με τα αναμμένα κεριά τους ήταν τόσο πολλοί που έφταναν μέχρι και την άκρη της αμμουδιάς!
Πηγή: Νίκος Ψιλάκης - karmanor.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Δικαιοσύνη: Η ΠΟΜΕΝΣ στέλνει στο εδώλιο εργοδοτικό σωματείο
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Κρήτη: Προσκύνημα στα μοναστήρια αφιερωμένα στην Παναγία
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
![Πάτρα: Ενοίκιο για κάγκελα με… θέα και μαχαιρώματα για τον έλεγχο από μεσάζοντες [video]](https://images.newsnowgreece.com/104/1043019/patra-enoikio-gia-kagkela-me-thea-kai-maxairomata-gia-ton-elegxo-apo-mesazontes-video-1-124x78.jpg)
