2017-09-24 14:47:46
Γράφει ο Ηλίας Τάσκου / δημοσιογράφος / iliasamfipoli@gmail
Ο Σπύρος Καλογήρου μπήκε στο χώρο του θεάματος στα 33 του χρόνια και διέγραψε μια λαμπρή καριέρα στον ελληνικό κινηματογράφο. Μια καριέρα που θα τη ζήλευαν ακόμη και οι ζεν πρεμιε της εποχής.
Ταυτίστηκε με το ρόλο του κακού με κύρια χαρακτηριστικά τη πληθωρική του φωνή και το τρεμάμενο γέλιο του. Εμφανίστηκε σε περισσότερες από 50 ταινίες από τις οποίες οι 34 ήταν παραγωγές του Φίνου. Ήταν αυτός που βίασε την Βουγιουκλάκη (στη “Μαρία της σιωπής”), στραγγάλισε τη Λάσκαρη (στη “Στεφανία”) και έδειρε την Καρέζη (στο “Κοντσέρτο για πολυβόλα”).
Με την ίδια ευκολία έπαιξε και κωμικούς ρόλους αρκεί να τον θυμηθούμε στις ταινίες: “Το Ανθρωπάκι”, “Το θύμα” και “Ο κατεργάρης”. Ποιoς όμως ήταν αυτός ο ηθοποιός με το άγριο παρουσιαστικό;
Ο Σπύρος γεννήθηκε το Νοέμβριο του 1922 στη Κυψέλη. Καταγόταν από πολύ φτωχή οικογένεια και τελειώνοντας το Δημοτικό φοίτησε στη Σεβαστοπούλειο Εργατική Σχολή, όπου γράφτηκε για το φαγητό που προσέφεραν στους σπουδαστές
. Από τα εφηβικά του χρόνια εργαζόταν ως φωτογράφος και διατηρούσε ένα φωτογραφείο μαζί με τον αδερφό του, το οποίο του εξασφάλιζε κάποια κέρδη. Στα δύσκολα χρόνια της κατοχής είχε υιοθετήσει την τακτική «να τα πουλάς και να τα αγοράζεις όλα. Να τον ξεγελάσεις, να τον κλέψεις, να τον φέρεις βόλτα τον Γερμανό». Ο ίδιος υποστήριζε ότι υπήρξε σαλταδόρος, μαυραγορίτης, έμπορος λαθραίων τσιγάρων και λωποδύτης, χωρίς ποτέ κανείς να μάθει πού τελείωνε η φαντασία και που άρχιζε η αλήθεια.
Τα χρόνια περνούν και ο νεαρός Σπύρος ασχολείται ερασιτεχνικά με το θέατρο και γράφει στίχους, τους οποίους διάβαζε στον ραδιοφωνικό σταθμό των Ενόπλων Δυνάμεων. Εκεί τον άκουσε ένας σκηνοθέτης και τον προέτρεψε να ασχοληθεί επαγγελματικά με την υποκριτική και να γραφτεί σε μια σχολή. Μπήκε στη Δραματική Σχολή του Ελληνικού Ωδείου, όπου και απέκτησε όλα τα εφόδια για να ακολουθήσει μια λαμπρή καριέρα. Οι πύλες του ελληνικού κινηματογράφου ανοίγουν για το Σπύρο με τη ταινία “Ο αγαπητικός της βοσκοπούλας” το 1955.
Μια πενταετία αργότερα θα βρεθεί στη Φίνος Φιλμ δίπλα στην Αλίκη Βουγιουκλάκη στη ταινία του Ντίνου Δημόπουλου “Μανταλένα”. Εδώ είναι ένας ερωτευμένος νέος, δίχως ανταπόκριση. Το 1963 κάνει για πρώτη φορά τον κακό στο κινηματογραφικό αριστούργημα του Φίνου “Αμόκ”. Εδώ ο σκηνοθέτης κάνει ένα σχόλιο για τη σκληρότητα του σωφρονιστικού συστήματος στην Ελλάδα, σε μια περίοδο που μόλις είχε λήξει ο εμφύλιος και οι φυλακές και τα ξερονήσια ήταν γεμάτα από αγωνιστές της αριστεράς. Επίσης θίγεται το ζήτημα της ατιμωρησίας των εγκληματιών πολέμου.
Το 1964 η ατάκα του Σπύρου “Είναι πολλά τα λεφτά Άρη” (προς τον τότε συμπρωταγωνιστή του Νίκο Κούρκουλο) από τη ταινία “Λόλα”, θα περάσει στην κινηματογραφική μας μυθολογία. Το 1966 ο ρόλος του στη ταινία “Στεφανία” γράφει ιστορία. Είναι ο φύλακας Αρμάγος που τρέφει ασίγαστο πάθος για την ηρωίδα. Τυφλωμένος από το πάθος του για τη “Στεφανία” τη σκοτώνει μόλις αυτή αφήνει πίσω της το αναμορφωτήριο.
Θα ακολουθήσουν τα φιλμ: “Κατηγορώ τους ανθρώπους”, “Οι εχθροί”, “Αγάπη και αίμα”, “Κοντσέρτο για πολυβόλα”, “Πυρετός στην άσφαλτο”, “Πεθαίνω κάθε ξημέρωμα” και άλλα. Μεγάλη στιγμή στην κινηματογραφική του καριέρα ο ρόλος του στη ταινία μικρού μήκους του Παντελή Βούλγαρη “Τζίμης ο τίγρης”, για τον οποίο απέσπασε τιμητική διάκριση στο κινηματογραφικό φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.
Παρότι μέχρι τότε ήταν από τους δευτεραγωνιστές του ελληνικού σινεμά το 1969 ο Σταύρος Τσιώλης θα του εμπιστευτεί πρώτο ρόλο στο θρίλερ της Φίνος Φιλμ “Πανικός”.
Το 1969 θα περάσει και στη κωμωδία ως μεγαλοχασάπης που αποφασίζει να γίνει παραγωγός του σινεμά στο “Ανθρωπάκι” του Γιάννη Δαλιανίδη και η κορυφαία του στιγμή, ο σκληρός αδελφός της Ζωζώς Σαπουντζάκη στο “Θύμα” του Ντίνου Δημόπουλου.
Το 1971 του απονέμεται ο ο Αργυρός Απόλλωνας για τον ρόλο του στην ταινία «Κατάχρηση Εξουσίας». Δύο χρόνια αργότερα το 1973 ο Σπύρος Καλογήρου καθοδηγούμενος σκηνοθετικά από το Δαλιανίδη “δίνει” έναν από τους καλύτερους ρόλους της καριέρας του, στο κοινωνικό δράμα “Η Μαρία της σιωπής”. Παίζει το πλούσιο πρόεδρο του χωριού που βιάζει μια κωφάλαλη και λίγο αργότερα την οδηγεί και στο φόνο.
Η δεκαετία του 70 φέρνει τη παρακμή του ελληνικού κινηματογράφου και ο Σπύρος γυρίζει τις τελευταίες του ταινίες με το Φίνο (“Αστερισμός της παρθένου” και “Η δίκη των δικαστών”). Τότε μπαίνει στη ζωή του η μικρή οθόνη και ανάμεσα σε όλα τα άλλα η συμμετοχή του στο σίριαλ “Το ταξίδι”.
Θεατρικά εμφανίστηκε στη σκηνή για πρώτη φορά το 1955 στον “Ερωτόκριτο” με το θίασο του Νίκου Χατζίσκου. Συνεργάστηκε με το “Θέατρο τέχνης” του Καρόλου Κούν αλλά και με σπουδαίους θιάσους του ελεύθερου θεάτρου.
Η προσωπική του ζωή ήταν πάντα μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. Κατά τη διάρκεια της φοίτησης του στη Δραματική Σχολή του Ελληνικού Ωδείου γνωρίζει την Ευαγγελία Σαμιωτάκη, παντρεύονται το 1952 και μένουν μαζί μέχρι το θάνατο του, στις 27 Ιουνίου 2009. Ο γάμος τους κράτησε περισσότερο από μισό αιώνα παρά τη μεγάλη διαφορά ηλικίας που είχαν και απέκτησαν έναν γιό!!!
Αυτός ήταν ο αδίστακτος κακός του ελληνικού κινηματογράφου. Ένας κακός με χρυσή καρδιά που όπως δείχνουν τα πράγματα το δυνατό και άγαρμπο γέλιο του ως Σκανταλάκης απέναντι στο Κατερινιώ, θα ηχεί στα αυτιά και άλλων γενεών…
grxpress
Ο Σπύρος Καλογήρου μπήκε στο χώρο του θεάματος στα 33 του χρόνια και διέγραψε μια λαμπρή καριέρα στον ελληνικό κινηματογράφο. Μια καριέρα που θα τη ζήλευαν ακόμη και οι ζεν πρεμιε της εποχής.
Ταυτίστηκε με το ρόλο του κακού με κύρια χαρακτηριστικά τη πληθωρική του φωνή και το τρεμάμενο γέλιο του. Εμφανίστηκε σε περισσότερες από 50 ταινίες από τις οποίες οι 34 ήταν παραγωγές του Φίνου. Ήταν αυτός που βίασε την Βουγιουκλάκη (στη “Μαρία της σιωπής”), στραγγάλισε τη Λάσκαρη (στη “Στεφανία”) και έδειρε την Καρέζη (στο “Κοντσέρτο για πολυβόλα”).
Με την ίδια ευκολία έπαιξε και κωμικούς ρόλους αρκεί να τον θυμηθούμε στις ταινίες: “Το Ανθρωπάκι”, “Το θύμα” και “Ο κατεργάρης”. Ποιoς όμως ήταν αυτός ο ηθοποιός με το άγριο παρουσιαστικό;
Ο Σπύρος γεννήθηκε το Νοέμβριο του 1922 στη Κυψέλη. Καταγόταν από πολύ φτωχή οικογένεια και τελειώνοντας το Δημοτικό φοίτησε στη Σεβαστοπούλειο Εργατική Σχολή, όπου γράφτηκε για το φαγητό που προσέφεραν στους σπουδαστές
Τα χρόνια περνούν και ο νεαρός Σπύρος ασχολείται ερασιτεχνικά με το θέατρο και γράφει στίχους, τους οποίους διάβαζε στον ραδιοφωνικό σταθμό των Ενόπλων Δυνάμεων. Εκεί τον άκουσε ένας σκηνοθέτης και τον προέτρεψε να ασχοληθεί επαγγελματικά με την υποκριτική και να γραφτεί σε μια σχολή. Μπήκε στη Δραματική Σχολή του Ελληνικού Ωδείου, όπου και απέκτησε όλα τα εφόδια για να ακολουθήσει μια λαμπρή καριέρα. Οι πύλες του ελληνικού κινηματογράφου ανοίγουν για το Σπύρο με τη ταινία “Ο αγαπητικός της βοσκοπούλας” το 1955.
Μια πενταετία αργότερα θα βρεθεί στη Φίνος Φιλμ δίπλα στην Αλίκη Βουγιουκλάκη στη ταινία του Ντίνου Δημόπουλου “Μανταλένα”. Εδώ είναι ένας ερωτευμένος νέος, δίχως ανταπόκριση. Το 1963 κάνει για πρώτη φορά τον κακό στο κινηματογραφικό αριστούργημα του Φίνου “Αμόκ”. Εδώ ο σκηνοθέτης κάνει ένα σχόλιο για τη σκληρότητα του σωφρονιστικού συστήματος στην Ελλάδα, σε μια περίοδο που μόλις είχε λήξει ο εμφύλιος και οι φυλακές και τα ξερονήσια ήταν γεμάτα από αγωνιστές της αριστεράς. Επίσης θίγεται το ζήτημα της ατιμωρησίας των εγκληματιών πολέμου.
Το 1964 η ατάκα του Σπύρου “Είναι πολλά τα λεφτά Άρη” (προς τον τότε συμπρωταγωνιστή του Νίκο Κούρκουλο) από τη ταινία “Λόλα”, θα περάσει στην κινηματογραφική μας μυθολογία. Το 1966 ο ρόλος του στη ταινία “Στεφανία” γράφει ιστορία. Είναι ο φύλακας Αρμάγος που τρέφει ασίγαστο πάθος για την ηρωίδα. Τυφλωμένος από το πάθος του για τη “Στεφανία” τη σκοτώνει μόλις αυτή αφήνει πίσω της το αναμορφωτήριο.
Θα ακολουθήσουν τα φιλμ: “Κατηγορώ τους ανθρώπους”, “Οι εχθροί”, “Αγάπη και αίμα”, “Κοντσέρτο για πολυβόλα”, “Πυρετός στην άσφαλτο”, “Πεθαίνω κάθε ξημέρωμα” και άλλα. Μεγάλη στιγμή στην κινηματογραφική του καριέρα ο ρόλος του στη ταινία μικρού μήκους του Παντελή Βούλγαρη “Τζίμης ο τίγρης”, για τον οποίο απέσπασε τιμητική διάκριση στο κινηματογραφικό φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.
Παρότι μέχρι τότε ήταν από τους δευτεραγωνιστές του ελληνικού σινεμά το 1969 ο Σταύρος Τσιώλης θα του εμπιστευτεί πρώτο ρόλο στο θρίλερ της Φίνος Φιλμ “Πανικός”.
Το 1969 θα περάσει και στη κωμωδία ως μεγαλοχασάπης που αποφασίζει να γίνει παραγωγός του σινεμά στο “Ανθρωπάκι” του Γιάννη Δαλιανίδη και η κορυφαία του στιγμή, ο σκληρός αδελφός της Ζωζώς Σαπουντζάκη στο “Θύμα” του Ντίνου Δημόπουλου.
Το 1971 του απονέμεται ο ο Αργυρός Απόλλωνας για τον ρόλο του στην ταινία «Κατάχρηση Εξουσίας». Δύο χρόνια αργότερα το 1973 ο Σπύρος Καλογήρου καθοδηγούμενος σκηνοθετικά από το Δαλιανίδη “δίνει” έναν από τους καλύτερους ρόλους της καριέρας του, στο κοινωνικό δράμα “Η Μαρία της σιωπής”. Παίζει το πλούσιο πρόεδρο του χωριού που βιάζει μια κωφάλαλη και λίγο αργότερα την οδηγεί και στο φόνο.
Η δεκαετία του 70 φέρνει τη παρακμή του ελληνικού κινηματογράφου και ο Σπύρος γυρίζει τις τελευταίες του ταινίες με το Φίνο (“Αστερισμός της παρθένου” και “Η δίκη των δικαστών”). Τότε μπαίνει στη ζωή του η μικρή οθόνη και ανάμεσα σε όλα τα άλλα η συμμετοχή του στο σίριαλ “Το ταξίδι”.
Θεατρικά εμφανίστηκε στη σκηνή για πρώτη φορά το 1955 στον “Ερωτόκριτο” με το θίασο του Νίκου Χατζίσκου. Συνεργάστηκε με το “Θέατρο τέχνης” του Καρόλου Κούν αλλά και με σπουδαίους θιάσους του ελεύθερου θεάτρου.
Η προσωπική του ζωή ήταν πάντα μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. Κατά τη διάρκεια της φοίτησης του στη Δραματική Σχολή του Ελληνικού Ωδείου γνωρίζει την Ευαγγελία Σαμιωτάκη, παντρεύονται το 1952 και μένουν μαζί μέχρι το θάνατο του, στις 27 Ιουνίου 2009. Ο γάμος τους κράτησε περισσότερο από μισό αιώνα παρά τη μεγάλη διαφορά ηλικίας που είχαν και απέκτησαν έναν γιό!!!
Αυτός ήταν ο αδίστακτος κακός του ελληνικού κινηματογράφου. Ένας κακός με χρυσή καρδιά που όπως δείχνουν τα πράγματα το δυνατό και άγαρμπο γέλιο του ως Σκανταλάκης απέναντι στο Κατερινιώ, θα ηχεί στα αυτιά και άλλων γενεών…
grxpress
VIDEO
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
10 super λιποδιαλυτικοί συνδυασμοί...
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
![Τα 10 θαύματα του κόσμου... [photos]](https://images.newsnowgreece.com/104/1043937/ta-10-thavmata-tou-kosmou-photos-1-124x78.jpg)
