2017-09-25 10:38:55
ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΗΣ Ε.Σ.ΠΕ. ΘΕΣΣΑΛΙΑΣ (ΕΣΠΕΘ)
ΥΠΛΓΟΥ (ΕΜ) ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΚΟΥΚΟΥΡΑΒΑ
Αφορμή του παρόντος άρθρου μου, στάθηκε η ομιλία του κ. Πρωθυπουργού, στη έναρξη της Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης (ΔΕΘ). Αφ’ ενός, μου προξένησε χαρά και ικανοποίηση, η απαγγελία των ευεργετικών μέτρων, τα οποία λήφθηκαν προς όφελος των Ελλήνων Πολιτών και αφ’ ετέρου λύπη, διότι δεν έγινε απολύτως καμία μνεία, για τα προβλήματα που ταλανίζουν εδώ και χρόνια, τα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων.
Φυσικά, για να είμαι ειλικρινής, δεν περίμενα να γίνει αναφορά, τόσο για την επιστροφή του υπολοίπου 50% των αναδρομικών (συμφώνως των αμετάκλητων αποφάσεων του ΣτΕ), ούτε και για το ότι, επέρχεται νέο ειδικό (κατηγοριοποιημένο) μισθολόγιο για όλους εμάς, που στελεχώνουμε τις Ε.Δ και τα Σ.Α.
Εντύπωση μου προκάλεσε το γεγονός ότι, κατά την ομιλία του, ο κ. Πρωθυπουργός, στο τέλος κάθε απόφασης των μέτρων ευεργετικού χαρακτήρα, απήγγειλε την εξής φράση: «Ήταν δίκαιο και το κάναμε πράξη».
Στις μέχρι τώρα τοποθετήσεις μου, έχω προσπαθήσει και πιστεύω ότι έχω αναδείξει, μέσω της Ε.Σ.ΠΕ.Θ, στον έντυπο τύπο, στο διαδίκτυο, καθώς και στη Βουλή των Ελλήνων (στέλνοντας προσωπικές επιστολές) τις -εμπαιγματικού χαρακτήρα- διατάξεις της Εγκυκλίου του ΥΠΟΙΚ, με το υπ’ αριθ. Πρωτ. 27135/0092/16-2-2011 άρθρα 20, 21 και 22, που αφορούν το ασφαλιστικό καθεστώς των στελεχών των Ε.Δ, των Σ.Α και του Π.Σ, οι οποίες αν μη τι άλλο επιφυλάσσουν δυσμενή διακριτική μεταχείριση σε βάρος του προσωπικού που κατατάχθηκε κατά τα έτη 1990 - 1992.
Η συγκεκριμένη κατηγορία εργαζομένων, προφανώς εκ παραδρομής, διέλαθε της προσοχής του νομοθέτη και αποκλείστηκε αυθαίρετα και καταχρηστικά από τις ευεργετικού χαρακτήρα μεταβατικές διατάξεις του Ν.3865/2010, οι οποίες ισχύουν και περιορίζονται, μόνο για όσους, προσελήφθησαν την περίοδο 1984 – 1989.
Ουσιαστικά, όσοι προσελήφθησαν, εντός του 1989 ή και ακόμη εντός του Α’ εξαμήνου 1990, επιβαρύνονται κατ’ ουσία, με επιπλέον 6 μήνες υπηρεσίας (25 ½ έτη πραγματικής υπηρεσίας + 5 συντάξιμα έτη του άρθρου 40 του Π.Δ 169/2007, ήτοι συνολικά 30 ½ συντάξιμα έτη), αποκτώντας κατ’ αυτό τον τρόπο δικαίωμα συνταξιοδότησης από το έτος 2015 και εντεύθεν, διατηρώντας έτσι τα πλεονεκτήματα του ισχύοντος ασφαλιστικού Ν.4387/2016.
Στην αντίπερα όχθη, οι εναπομείναντες παλαιοί ασφαλισμένοι (κατατασσόμενοι τα έτη 1990 - 1992) θα επιβαρυνθούν με επιπλέον 14 ½ έτη, προκειμένου να συνταξιοδοτηθούν αρχής γενομένης, από το έτος 2030 και εντεύθεν, υποκείμενοι μάλιστα στα νέα δεδομένα (επί το δυσμενέστερο) σε ότι αφορά στον κανονισμό (ύψος) της σύνταξης.
Δυστυχώς, οι παλαιοί ασφαλισμένοι όπως οριοθετήθηκαν χρονικά (1984 - 1992), δεν αντιμετωπίστηκαν ίσα και δίκαια, αλλά διαχωρίστηκαν οριστικά και δια παντός. Συγκεκριμένα οι διατάξεις που προξένησαν το διαχωρισμό, περιορίστηκαν μόνο στους παλαιούς ασφαλισμένους που κατετάγησαν μεταξύ των ετών 1986 – 1989, χωρίς να περιλαμβάνουν περαιτέρω μεταβατική κλιμάκωση (σε εύλογο βάθος χρόνου) για τους λοιπούς παλαιούς ασφαλισμένους (1990 - 1992), οι οποίοι εξαιτίας αυτού του γεγονότος, αποτελούν μια ανεξάρτητη κατηγορία (παγκόσμια πρωτοτυπία).
Ειδικότερα, οι όποιες τροποποιήσεις - μεταρρυθμίσεις επήλθαν επί του ασφαλιστικού συστήματος μεταγενέστερα, δεν κατέτμησαν (και δεν θα μπορούσαν άλλωστε), ούτε διαχώρισαν την υπόψη κατηγορία εργαζομένων, δημιουργώντας εμφανείς ανισότητες και αδικίες.
Από τα παραπάνω, προκύπτουν σωρεία αναπάντητων ερωτημάτων, τόσο για τις παραλήψεις που διέλαθαν πιθανόν της προσοχής του νομοθέτη, αλλά και την εν συνεχεία αδιαφορία της Πολιτείας, σε βαθμό ανικανότητας όπως υποστηρίζουν πολλοί ενδιαφερόμενοι, να αποκαταστήσει το υπόψη προσωπικό.
Ενδεικτικά αναφέρω τα παρακάτω 2 ερωτήματα – ζητήματα, που χρήζουν επίλυσης από μια Πολιτεία που θέλει να αποκαλείται ευνομούμενη:
1. Η υφιστάμενη ρύθμιση, ανταποκρίνεται στη διαρκή απαίτηση των πολιτών για στοιχειώδη αξιοκρατία και ισονομία, ως βασική υποχρέωση του Κράτους Δικαίου;
2. Είναι ηθικά αποδεκτή η διάσπαση με τη μέθοδο της «σαλαμοποίησης» της αμιγούς ομάδας ασφαλισμένων της περιόδου 1984 – 1992 (παλαιοί ασφαλισμένοι), σε ασφαλισμένους προ του 1990 και στους μετέπειτα, και έως το 1992;
Άραγε, η συγκεκριμένη αβλεψία – αδικία, δεν είναι δίκαιο, έτσι ώστε να γίνει πράξη;
-Ο-
Πρόεδρος της Ε.Σ.ΠΕ.Θ
Στέφανος Κουκουράβας
Υπλγός (ΕΜ)
____________________________
Σημείωση: Το περιεχόμενο του παρόντος άρθρου, εκφράζει απολύτως προσωπικές απόψεις του συντάκτη.
staratalogia
ΥΠΛΓΟΥ (ΕΜ) ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΚΟΥΚΟΥΡΑΒΑ
Αφορμή του παρόντος άρθρου μου, στάθηκε η ομιλία του κ. Πρωθυπουργού, στη έναρξη της Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης (ΔΕΘ). Αφ’ ενός, μου προξένησε χαρά και ικανοποίηση, η απαγγελία των ευεργετικών μέτρων, τα οποία λήφθηκαν προς όφελος των Ελλήνων Πολιτών και αφ’ ετέρου λύπη, διότι δεν έγινε απολύτως καμία μνεία, για τα προβλήματα που ταλανίζουν εδώ και χρόνια, τα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων.
Φυσικά, για να είμαι ειλικρινής, δεν περίμενα να γίνει αναφορά, τόσο για την επιστροφή του υπολοίπου 50% των αναδρομικών (συμφώνως των αμετάκλητων αποφάσεων του ΣτΕ), ούτε και για το ότι, επέρχεται νέο ειδικό (κατηγοριοποιημένο) μισθολόγιο για όλους εμάς, που στελεχώνουμε τις Ε.Δ και τα Σ.Α.
Εντύπωση μου προκάλεσε το γεγονός ότι, κατά την ομιλία του, ο κ. Πρωθυπουργός, στο τέλος κάθε απόφασης των μέτρων ευεργετικού χαρακτήρα, απήγγειλε την εξής φράση: «Ήταν δίκαιο και το κάναμε πράξη».
Στις μέχρι τώρα τοποθετήσεις μου, έχω προσπαθήσει και πιστεύω ότι έχω αναδείξει, μέσω της Ε.Σ.ΠΕ.Θ, στον έντυπο τύπο, στο διαδίκτυο, καθώς και στη Βουλή των Ελλήνων (στέλνοντας προσωπικές επιστολές) τις -εμπαιγματικού χαρακτήρα- διατάξεις της Εγκυκλίου του ΥΠΟΙΚ, με το υπ’ αριθ. Πρωτ. 27135/0092/16-2-2011 άρθρα 20, 21 και 22, που αφορούν το ασφαλιστικό καθεστώς των στελεχών των Ε.Δ, των Σ.Α και του Π.Σ, οι οποίες αν μη τι άλλο επιφυλάσσουν δυσμενή διακριτική μεταχείριση σε βάρος του προσωπικού που κατατάχθηκε κατά τα έτη 1990 - 1992.
Η συγκεκριμένη κατηγορία εργαζομένων, προφανώς εκ παραδρομής, διέλαθε της προσοχής του νομοθέτη και αποκλείστηκε αυθαίρετα και καταχρηστικά από τις ευεργετικού χαρακτήρα μεταβατικές διατάξεις του Ν.3865/2010, οι οποίες ισχύουν και περιορίζονται, μόνο για όσους, προσελήφθησαν την περίοδο 1984 – 1989.
Ουσιαστικά, όσοι προσελήφθησαν, εντός του 1989 ή και ακόμη εντός του Α’ εξαμήνου 1990, επιβαρύνονται κατ’ ουσία, με επιπλέον 6 μήνες υπηρεσίας (25 ½ έτη πραγματικής υπηρεσίας + 5 συντάξιμα έτη του άρθρου 40 του Π.Δ 169/2007, ήτοι συνολικά 30 ½ συντάξιμα έτη), αποκτώντας κατ’ αυτό τον τρόπο δικαίωμα συνταξιοδότησης από το έτος 2015 και εντεύθεν, διατηρώντας έτσι τα πλεονεκτήματα του ισχύοντος ασφαλιστικού Ν.4387/2016.
Στην αντίπερα όχθη, οι εναπομείναντες παλαιοί ασφαλισμένοι (κατατασσόμενοι τα έτη 1990 - 1992) θα επιβαρυνθούν με επιπλέον 14 ½ έτη, προκειμένου να συνταξιοδοτηθούν αρχής γενομένης, από το έτος 2030 και εντεύθεν, υποκείμενοι μάλιστα στα νέα δεδομένα (επί το δυσμενέστερο) σε ότι αφορά στον κανονισμό (ύψος) της σύνταξης.
Δυστυχώς, οι παλαιοί ασφαλισμένοι όπως οριοθετήθηκαν χρονικά (1984 - 1992), δεν αντιμετωπίστηκαν ίσα και δίκαια, αλλά διαχωρίστηκαν οριστικά και δια παντός. Συγκεκριμένα οι διατάξεις που προξένησαν το διαχωρισμό, περιορίστηκαν μόνο στους παλαιούς ασφαλισμένους που κατετάγησαν μεταξύ των ετών 1986 – 1989, χωρίς να περιλαμβάνουν περαιτέρω μεταβατική κλιμάκωση (σε εύλογο βάθος χρόνου) για τους λοιπούς παλαιούς ασφαλισμένους (1990 - 1992), οι οποίοι εξαιτίας αυτού του γεγονότος, αποτελούν μια ανεξάρτητη κατηγορία (παγκόσμια πρωτοτυπία).
Ειδικότερα, οι όποιες τροποποιήσεις - μεταρρυθμίσεις επήλθαν επί του ασφαλιστικού συστήματος μεταγενέστερα, δεν κατέτμησαν (και δεν θα μπορούσαν άλλωστε), ούτε διαχώρισαν την υπόψη κατηγορία εργαζομένων, δημιουργώντας εμφανείς ανισότητες και αδικίες.
Από τα παραπάνω, προκύπτουν σωρεία αναπάντητων ερωτημάτων, τόσο για τις παραλήψεις που διέλαθαν πιθανόν της προσοχής του νομοθέτη, αλλά και την εν συνεχεία αδιαφορία της Πολιτείας, σε βαθμό ανικανότητας όπως υποστηρίζουν πολλοί ενδιαφερόμενοι, να αποκαταστήσει το υπόψη προσωπικό.
Ενδεικτικά αναφέρω τα παρακάτω 2 ερωτήματα – ζητήματα, που χρήζουν επίλυσης από μια Πολιτεία που θέλει να αποκαλείται ευνομούμενη:
1. Η υφιστάμενη ρύθμιση, ανταποκρίνεται στη διαρκή απαίτηση των πολιτών για στοιχειώδη αξιοκρατία και ισονομία, ως βασική υποχρέωση του Κράτους Δικαίου;
2. Είναι ηθικά αποδεκτή η διάσπαση με τη μέθοδο της «σαλαμοποίησης» της αμιγούς ομάδας ασφαλισμένων της περιόδου 1984 – 1992 (παλαιοί ασφαλισμένοι), σε ασφαλισμένους προ του 1990 και στους μετέπειτα, και έως το 1992;
Άραγε, η συγκεκριμένη αβλεψία – αδικία, δεν είναι δίκαιο, έτσι ώστε να γίνει πράξη;
-Ο-
Πρόεδρος της Ε.Σ.ΠΕ.Θ
Στέφανος Κουκουράβας
Υπλγός (ΕΜ)
____________________________
Σημείωση: Το περιεχόμενο του παρόντος άρθρου, εκφράζει απολύτως προσωπικές απόψεις του συντάκτη.
staratalogia
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
