2017-09-27 21:58:38
π. Ανδρέας Κονάνος
Μπορεί να μιλάς από αγάπη. Μπορεί να 'σαι φιλόσοφος και η φιλοσοφία σου να αναβλύζει αγάπη, και να 'χεις αυτό τον σκοπό: να βοηθήσεις τον άνθρωπο που σ' ακούει. Διότι υπάρχουν άνθρωποι που διαθέτουν έναν νου πολύ δυνατό.
Και έχουν μυαλό πολύ ανεβασμένο θεωρητικά. Και έχουν το χάρισμα να συλλαμβάνουν θεωρητικές έννοιες. Και είναι και οι άλλοι, οι πολύ πρακτικοί τύποι, που σε ρωτούν: «Εχεις κάνα ίδρυμα να πάω; Δεν ξέρω εγώ να μιλάω».
Και είναι και κάτι παππούληδες, ιερείς, που 'ναι άγιοι άνθρωποι και μπορεί να μην ξέρουν να κάνουν κήρυγμα και να μιλήσουν όμορφα, αλλά μιλάει η ζωή τους. Ξέρουν να βοηθούν. Και μπορούν να ακούσουν τον πόνο του άλλου. Και βάζουν το χέρι στην τσέπη τους και δίνουν 50, 100, 200, 300 ευρώ σε κάποιον που 'χει ανάγκη. Και πάνε σ' ένα σπίτι που ετοιμάζεται να χωρίσει και τα μάτια τους στάζουν ένα δάκρυ. Λένε απλά λόγια στο ζευγάρι: «Ρε παιδιά, δεν ξέρω να σας πω πολλά επιχειρήματα, αλλά δεν είναι καλό το διαζύγιο»
. Και το ζευγάρι σμίγει. Μία καλή κουβέντα τους και γίνεται το θαύμα. Αλλος είναι μοναχός στο Άγιον Ορος. Και κάνει προσευχή. Και αυτό αγάπη είναι. Και ολόκληρη η ζωή του μοναχού είναι αγάπη. Αρκεί να αγαπά αληθινά. Αρκεί να 'ναι μοναχός που δεν γκρινιάζει και δεν τσακώνεται. Αυτός είναι αληθινός μοναχός αγάπης.
Διότι μπορεί να έγινε κάποιος μοναχός και μοναχή και, παρ' όλα αυτά, να χάνει την ουσία της πνευματικής ζωής από ασήμαντα πράγματα. Και να τσακώνεται ακόμα και μέσα στο μοναστήρι. Και αναρωτιέσαι: «Ρε παιδάκι μου, τ' άφησες όλα για να 'σαι άνθρωπος απελευθερωμένος και ανώτερος. Θυσίασες τα πάντα για να κάνεις την καρδιά σου ένα περιβόλι που θ' αγκαλιάσει όλο τον κόσμο. Και τσακώνεσαι σ' αυτό τον άγιο τόπο; Μπήκε η ζήλια κι εδώ; Στο μοναστήρι σου; Επιτρέπεται να 'χεις κι εσύ -ο μοναχός!- άτομα που δεν τους μιλάς; Και να υπάρχουν πατέρες, αδελφοί κι αδελφές στο μοναστήρι που δεν έχετε επικοινωνία και επαφή;»
Στο δικό σου το μοναστήρι δεν γίνεται αυτό. Αλλά σε κάποια άλλα γίνεται. Και θέλει προσευχή. Αναρωτιέμαι: Καλά, ο κόσμος περιμένει από σένα την αγάπη της προσευχής σου, το κομποσκοίνι της θυσίας σου.
Περιμένει να πιάνεις το κομποσκοίνι σου και να μνημονεύεις όλο τον κόσμο. Και εσύ, αντί γι' αυτό, λες: «Με τι κουράγιο να μνημονεύσω; Εγώ έχω τα δικά μου. Εγώ έχω τα βάσανά μου». Κι όταν λες «βάσανα», εννοείς γκρίνιες, φαγωμάρες, χρήματα, χτισίματα που δεν σταματούν και γίνονται αφορμή να ταράζεσαι τόσο. Στο τέλος, με όλα αυτά, χάνεις την ψυχή σου και δεν κερδίζεις την αγάπη. Εσύ πήγες στο Ασυλο Ανιάτων. Ξέρεις ποιοι μου το 'παν αυτό; Μου το 'παν φοιτητές και άλλοι νέοι άνθρωποι. Αυτοί που δεν έχουν τη φίρμα και την ετικέτα του πολύ καλού χριστιανού. Αυτά τα παιδιά όμως πήγαν στο Ασυλο Ανιάτων και βοήθησαν. Kαι έκαναν παρέα στους ανθρώπους εκεί. Και τους είπαν έναν καλό λόγο.
Κάποιους τους τάισαν και κάποιους τους καθάρισαν. Αυτό το έκαναν όσοι μπορούσαν και άντεχαν, και δεν σιχαίνονταν. Δεν είναι και εύκολα πράγματα αυτά. Δεν μπορεί να δώσεις το χέρι σου και ν' αγγίξεις κάποιον που πριν από λίγο με αυτό το χέρι σκούπιζε τη μύτη του. Γιατί μια φωνή μέσα σου λέει: «Πώς γίνεται; Εσύ είσαι πλυμένος, καθαρός. Αυτός δεν είναι σαν κι εσένα. Εσύ είσαι νέος. Αυτός είναι πολύ παππούς και γιαγιά. Πώς θα τους ακουμπήσεις;» Για να το κάνεις αυτό, πρέπει να σ' έχει ακουμπήσει πρώτα ο Θεός!
Από το βιβλίο του «Στο βάθος κήπος».
Ορθόδοξη Αλήθεια
paraklisi
Μπορεί να μιλάς από αγάπη. Μπορεί να 'σαι φιλόσοφος και η φιλοσοφία σου να αναβλύζει αγάπη, και να 'χεις αυτό τον σκοπό: να βοηθήσεις τον άνθρωπο που σ' ακούει. Διότι υπάρχουν άνθρωποι που διαθέτουν έναν νου πολύ δυνατό.
Και έχουν μυαλό πολύ ανεβασμένο θεωρητικά. Και έχουν το χάρισμα να συλλαμβάνουν θεωρητικές έννοιες. Και είναι και οι άλλοι, οι πολύ πρακτικοί τύποι, που σε ρωτούν: «Εχεις κάνα ίδρυμα να πάω; Δεν ξέρω εγώ να μιλάω».
Και είναι και κάτι παππούληδες, ιερείς, που 'ναι άγιοι άνθρωποι και μπορεί να μην ξέρουν να κάνουν κήρυγμα και να μιλήσουν όμορφα, αλλά μιλάει η ζωή τους. Ξέρουν να βοηθούν. Και μπορούν να ακούσουν τον πόνο του άλλου. Και βάζουν το χέρι στην τσέπη τους και δίνουν 50, 100, 200, 300 ευρώ σε κάποιον που 'χει ανάγκη. Και πάνε σ' ένα σπίτι που ετοιμάζεται να χωρίσει και τα μάτια τους στάζουν ένα δάκρυ. Λένε απλά λόγια στο ζευγάρι: «Ρε παιδιά, δεν ξέρω να σας πω πολλά επιχειρήματα, αλλά δεν είναι καλό το διαζύγιο»
Διότι μπορεί να έγινε κάποιος μοναχός και μοναχή και, παρ' όλα αυτά, να χάνει την ουσία της πνευματικής ζωής από ασήμαντα πράγματα. Και να τσακώνεται ακόμα και μέσα στο μοναστήρι. Και αναρωτιέσαι: «Ρε παιδάκι μου, τ' άφησες όλα για να 'σαι άνθρωπος απελευθερωμένος και ανώτερος. Θυσίασες τα πάντα για να κάνεις την καρδιά σου ένα περιβόλι που θ' αγκαλιάσει όλο τον κόσμο. Και τσακώνεσαι σ' αυτό τον άγιο τόπο; Μπήκε η ζήλια κι εδώ; Στο μοναστήρι σου; Επιτρέπεται να 'χεις κι εσύ -ο μοναχός!- άτομα που δεν τους μιλάς; Και να υπάρχουν πατέρες, αδελφοί κι αδελφές στο μοναστήρι που δεν έχετε επικοινωνία και επαφή;»
Στο δικό σου το μοναστήρι δεν γίνεται αυτό. Αλλά σε κάποια άλλα γίνεται. Και θέλει προσευχή. Αναρωτιέμαι: Καλά, ο κόσμος περιμένει από σένα την αγάπη της προσευχής σου, το κομποσκοίνι της θυσίας σου.
Περιμένει να πιάνεις το κομποσκοίνι σου και να μνημονεύεις όλο τον κόσμο. Και εσύ, αντί γι' αυτό, λες: «Με τι κουράγιο να μνημονεύσω; Εγώ έχω τα δικά μου. Εγώ έχω τα βάσανά μου». Κι όταν λες «βάσανα», εννοείς γκρίνιες, φαγωμάρες, χρήματα, χτισίματα που δεν σταματούν και γίνονται αφορμή να ταράζεσαι τόσο. Στο τέλος, με όλα αυτά, χάνεις την ψυχή σου και δεν κερδίζεις την αγάπη. Εσύ πήγες στο Ασυλο Ανιάτων. Ξέρεις ποιοι μου το 'παν αυτό; Μου το 'παν φοιτητές και άλλοι νέοι άνθρωποι. Αυτοί που δεν έχουν τη φίρμα και την ετικέτα του πολύ καλού χριστιανού. Αυτά τα παιδιά όμως πήγαν στο Ασυλο Ανιάτων και βοήθησαν. Kαι έκαναν παρέα στους ανθρώπους εκεί. Και τους είπαν έναν καλό λόγο.
Κάποιους τους τάισαν και κάποιους τους καθάρισαν. Αυτό το έκαναν όσοι μπορούσαν και άντεχαν, και δεν σιχαίνονταν. Δεν είναι και εύκολα πράγματα αυτά. Δεν μπορεί να δώσεις το χέρι σου και ν' αγγίξεις κάποιον που πριν από λίγο με αυτό το χέρι σκούπιζε τη μύτη του. Γιατί μια φωνή μέσα σου λέει: «Πώς γίνεται; Εσύ είσαι πλυμένος, καθαρός. Αυτός δεν είναι σαν κι εσένα. Εσύ είσαι νέος. Αυτός είναι πολύ παππούς και γιαγιά. Πώς θα τους ακουμπήσεις;» Για να το κάνεις αυτό, πρέπει να σ' έχει ακουμπήσει πρώτα ο Θεός!
Από το βιβλίο του «Στο βάθος κήπος».
Ορθόδοξη Αλήθεια
paraklisi
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
