2017-10-03 00:03:11
Ηθοποιός, σκηνοθέτης και παραγωγός που ενσάρκωνε τη μορφή του αρρενωπού άντρα. Τι πατέρας ήταν, όμως, ο θρυλικός Τζον Γουέιν; Ο γιος του, Ιθαν, θυμάται και σου δίνει ιδέες, για να γίνεις πρότυπο στο ρόλο του πατέρα.
Δεν κέρδισε τυχαία το προσωνύμιο «Δούκας», και δεν είναι ντροπή να παραδεχτούμε ότι όσοι έχουμε περάσει τα 35 μεγαλώσαμε με τις ταινίες του, τα θρυλικά γουέστερν. Ο Τζον Γουέιν ήταν αυτό που ορισμένοι χαρακτηρίζουν «αρσενικό παλιάς κοπής», χωρίς να ξέρουν για τι ακριβώς μιλούν. Είναι ενδεικτικό ότι στο μετάλλιο που αποδόθηκε από το αμερικανικό Κογκρέσο στην οικογένειά του, μετά το θάνατό του από καρκίνο το 1979, αναγράφονταν μόνο τρεις λέξεις: “John Wayne, American”.
O Γουέιν έχει αποτυπωθεί στις μνήμες μας ως το απόλυτο αρσενικό, με τη χαρακτηριστική φωνή, το βάδισμα και το ύφος του να έχουν μείνει στην ιστορία του κινηματογράφου. Μάλιστα βρίσκεται στην τρίτη θέση της λίστας με τους πιο αγαπημένους στο κοινό Αμερικανούς σταρ. Επίσης, είναι ο μόνος σταρ, απ’ όσους δεν βρίσκονται πια στη ζωή, που τοποθετείται στην εν λόγω λίστα κάθε χρόνο από το 1994 και μετά. Το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου τον έχει συμπεριλάβει ανάμεσα στους 25 μεγαλύτερους σταρ όλων των εποχών.
O Γουέιν είχε στο ενεργητικό του δεκάδες ταινίες αλλά και επτά παιδιά. Το μικρότερο από αυτά, ο Ιθαν Γουέιν, είναι επίσης ηθοποιός, αλλά και πρόεδρος του John Wayne Cancer Foundation. Ηταν μόλις 17 χρόνων όταν πέθανε ο πατέρας του, αλλά έχει ζωντανές κι έντονες μνήμες από αυτόν. Μάλιστα, τις μοιράζεται μαζί μας, για να ρίξουμε μια κλεφτή ματιά στο πώς αυτός ο άντρας εννοούσε την πατρότητα, σε μια εποχή που μάλλον ανήκει για τα καλά στο παρελθόν. Γνώρισε, λοιπόν, τον Τζον Γουέιν από την οπτική γωνία του γιου του.
Πάνω απ’ όλα οι άλλοι
«Υπάρχει μια φωτογραφία του πατέρα μου, που αγαπώ ιδιαίτερα, γιατί αποκαλύπτει το χαρακτήρα του. Είναι πάνω σε άλογο κι αυτό τρέχει με όλη τη δύναμή του. Γύρω του ένα κοπάδι από άλογα, τρέχουν κι αυτά σαν να μην υπάρχει αύριο. Ημουν 10 ή 11 ετών, οπότε αυτός θα ήταν γύρω στα 66. Δείχνει τόσο σίγουρος και ζωντανός. Δεν μπορείς να καταλάβεις ότι είχε μόνο έναν πνεύμονα κι ένα τσακισμένο γόνατο. Δεν σταμάτησε ποτέ να είναι ο Τζον Γουέιν, ακόμη κι όταν ήταν άρρωστος. Εκανε αυτό που έπρεπε να κάνει, γιατί πίσω του είχε παιδιά που έπρεπε να μεγαλώσουν κι ένα ολόκληρο κινηματογραφικό συνεργείο, που είχε δουλειά χάρη στις δικές του ταινίες. Ανησυχούσε περισσότερο για τους άλλους παρά για τον εαυτό του».
Αν κάνεις επαγγελματικό ταξίδι, μη στεναχωρήσεις τα παιδιά
«Δεν ήμουν ποτέ άνετος με το γεγονός ότι έπρεπε να ταξιδεύει συχνά λόγω της δουλειάς του. Ημουν πολύ κοντά με τον πατέρα μου και μισούσα τις περιόδους που έλειπε. Τον ρωτούσα πότε θα επιστρέψει και απαντούσε: “Το Σεπτέμβριο, πρώτα ο Θεός, να ’μαστε καλά”. Αυτό πραγματικά με επηρέαζε. Σκεφτόμουν: “Τι σημαίνει άραγε αυτό; Να ’μαστε καλά; Τι είναι αυτό;”. Δεν φτάνει που ο πατέρας μου θα βρισκόταν μακριά μου για μήνες, τώρα θα πρέπει να ανησυχώ για το αν θα είμαστε όλοι καλά, ώστε να τον ξαναδώ; Πραγματική φρίκη για ένα μικρό παιδί».
Ξέρεις από... σκούπα;
«Ενα από τα καθήκοντά μου ήταν να σκουπίζω τους σπόρους που έπεφταν από το καουτσουκόδεντρο, που είχαμε φυτέψει στην αυλή του σπιτιού μας. Πραγματικά μισούσα αυτήν τη δουλειά. Θυμάμαι ότι ήμουν 9 χρόνων και ο πατέρας μου είχε αγανακτήσει από την... ποιότητα της εργασίας μου. Αρπαζε τη σκούπα και μου έδειχνε πώς να σκουπίζω σωστά. Ωστόσο, η τεχνική του ήταν κάπως... ιδιαίτερη, θα μπορούσα να πω. Ακόμη και σήμερα, κάθε φορά που πιάνω σκούπα στα χέρια μου, θυμάμαι τον πατέρα μου να εξηγεί πώς να κάνω σωστά το σκούπισμα».
Να είσαι ευγνώμων
«Κάποια φορά μέναμε στο σπίτι που είχαμε στην παραλία, που ήταν κυριολεκτικά δίπλα στη θάλασσα. Ενα βράδυ άκουσε περίεργους θορύβους κάτω στην αποβάθρα. Δεν δίστασε στιγμή. Αρπαξε ένα από τα όπλα του, το φακό και κατέβηκε να δει τι τρέχει. Εντόπισε δύο μεγαλόσωμους τύπους και χωρίς να χάσει την ψυχραιμία του φώναξε: “Ποιοι είσαστε εσείς;” Ηταν πεζοναύτες και είχαν πάρει άδεια. Γνώριζαν ότι αυτό ήταν το σπίτι του και μετά από μερικά ποτά αποφάσισαν να τον επισκεφθούν. Οταν, όμως, έφτασαν, δίστασαν και δεν ήξεραν τι να κάνουν. Τελικά, του ζήτησαν συγγνώμη κι έκαναν... μεταβολή. Τότε ο πατέρας μου τους είπε: “Καλά, τώρα ανεβείτε πάνω να πιείτε κι ένα ποτό μαζί μου”. Αυτός ήταν ο πατέρας μου, φιλόξενος με όσους τον αγαπούσαν».
Ζην επικινδύνως - έως ένα σημείο
«Οταν μεγαλώνεις σε κινηματογραφικά πλατό, πρέπει να είσαι σε εγρήγορση για πράγματα και καταστάσεις που άλλα παιδιά δεν συναντούν στη ζωή τους. Δεν θες να εμφανιστείς ξαφνικά στη μέση μιας σκηνής που απαίτησε ώρες γυρισμάτων. Επίσης, δεν θες να μπλεχτείς στα πόδια των αλόγων ή να βρεθείς στην αποθήκη που φυλάνε τα εκρηκτικά για τα εφέ. Γενικά, η αλληλεπίδραση που έχουν τα παιδιά με το περιβάλλον καθορίζει την προετοιμασία τους για τον κόσμο των ενηλίκων. Για παράδειγμα, ένας φίλος από τη δουλειά που έχει παιδιά οδηγεί ένα μίνι φορτηγάκι. Οταν μια μέρα πήρε τους φίλους των παιδιών του από το σχολείο, εκείνοι περίμεναν σαν υπνωτισμένοι να ανοίξουν οι πόρτες του αυτοκινήτου αυτόματα. Δεν είχαν δει ποτέ αυτοκίνητο που πρέπει να ανοίξεις την πόρτα μόνος σου. Οταν, λοιπόν, ήμουν 7 ή 8 χρόνων, βρέθηκα στα γυρίσματα της ταινίας Αληθινό Θράσος. Για τις ανάγκες μιας σκηνής υπήρχε ένας λάκκος γεμάτος φίδια και θυμάμαι τον πατέρα μου να λέει: “Τον βλέπεις το λάκκο με τα φίδια; Μην πέσεις μέσα”. Μόνο αυτό. Κατά τα άλλα ήμουν ελεύθερος να εξερευνήσω τα πάντα».
Σκληρή δουλειά
«Οταν βρισκόμασταν στην Αλάσκα, μια από τις υποχρεώσεις μου ήταν να φέρνω φυσικό πάγο για τα κοκτέιλ των μεγάλων. Επρεπε να είμαι πολύ προσεκτικός, μάλιστα, γιατί μπορούσε να μου πέσει πολύ εύκολα. Ηταν όμως πολύ καλύτερος από τον πάγο του ψυγείου. Σκληρή δουλειά μεν, αλλά η ευχαρίστηση που ένιωθα όταν τα κατάφερνα ήταν μεγάλη».
Μην παριστάνεις τον σπουδαίο
«Η ζωή μας ήταν απλή. Δεν είχαμε σωματοφύλακες και ο πατέρας απαντούσε στην πόρτα. Τη μόνη φορά που κατάλαβα ότι ο μπαμπάς είναι “διαφορετικός” ήταν κατά τη διάρκεια μιας επίσκεψης σ’ ένα φίλο μου. Η μαμά του μας ζήτησε να ελέγξουμε την αλληλογραφία και αμέσως σκέφτηκα “τώρα την πατήσαμε”. Στο δικό μου σπίτι αλληλογραφία σήμαινε τεράστια κουτιά και σάκοι γεμάτα χιλιάδες γράμματα. Στο σπίτι του φίλου μου βρήκαμε μόνο τρεις φακέλους στο γραμματοκιβώτιο. Εμεινα κυριολεκτικά εμβρόντητος. Ρώτησα: “Αυτό είναι; Αυτά είναι τα γράμματα που παίρνετε;”. Εμείς είχαμε τρεις γραμματείς, οι οποίες ασχολούνταν αποκλειστικά με τις απαντήσεις στην αλληλογραφία που λάμβανε ο πατέρας μου. Πότε δεν άφησε κάποιο γράμμα αναπάντητο, παρά μόνο όταν αρρώστησε. Πίστευε ότι το να απαντά στα γράμματά τους ήταν αναπόσπαστο μέρος της δουλειάς του και ποτέ δεν θεώρησε τον εαυτό του πολύ σπουδαίο για να ασχοληθεί με κάτι τόσο καθημερινό».
Απόκτησε όσα χρειάζεσαι
«Σε όλη τη ζωή του οδηγούσε station wagons της Pontiac. Ποτέ δεν θέλησε κάτι παρατραβηγμένο για τον εαυτό του. Το μόνο πρόβλημα, ακόμα και στα station wagons, ήταν το ύψος του. Ηταν ψηλός και πολλές φορές ήθελε να φορά το χαρακτηριστικό καπέλο του και μες στο αυτοκίνητο. Ετσι, ο Ελληνοαμερικανός θρύλος του car customization, George Barris, τον βοήθησε να τροποποιήσει το αμάξι του. Επανασχεδίασε την Pontiac Grand Safari του ’75 που είχε ο πατέρας, προσθέτοντας χώρο στην οροφή του αυτοκινήτου, ώστε να φορά το καπέλο του. Ο πατέρας ξετρελάθηκε».
Δεν θα τους εγκαταλείψεις ποτέ
«Οταν βρισκόμασταν στο σκάφος, ο πατέρας μου με σήκωνε ψηλά και με έβγαζε έξω από την κουπαστή του σκάφους. Αυτό όταν πλέαμε στη μέση του ωκεανού. Κοιτούσα κάτω κι έβλεπα τα κύματα να σκάνε πάνω στην καρίνα. Φοβούμουν, αλλά με κρατούσε σφιχτά. “Μη φοβάσαι, δεν θα σε αφήσω”. Συχνά δεν ήθελα να το κάνω, γιατί σκεφτόμουν πως θα πέσω στη θάλασσα. Πάντα τον εμπιστευόμουν και άφηνα τον εαυτό μου στα χέρια του».
Πέτα το παιδί από το σκάφος
«Μια φορά, ο πατέρας μου με ρώτησε τι ήθελα για πρωινό. “Να φάω κρέπες;” τον ρώτησα. Εκείνος κάλεσε από τον ασύρματο ένα φίλο του, τον Mαξ, που ήταν άσος στις κρέπες. Εφεραν τα σκάφη πλάι το ένα με το άλλο. Τότε με έπιασε από το παντελόνι και με πέταξε στο σκάφος του Μαξ. Το ξέρω ότι ακούγεται τρελό, αλλά ποτέ δεν έκανε κάτι αν δεν είχε πλήρη έλεγχο της κατάστασης».
Πηγή
Tromaktiko
Δεν κέρδισε τυχαία το προσωνύμιο «Δούκας», και δεν είναι ντροπή να παραδεχτούμε ότι όσοι έχουμε περάσει τα 35 μεγαλώσαμε με τις ταινίες του, τα θρυλικά γουέστερν. Ο Τζον Γουέιν ήταν αυτό που ορισμένοι χαρακτηρίζουν «αρσενικό παλιάς κοπής», χωρίς να ξέρουν για τι ακριβώς μιλούν. Είναι ενδεικτικό ότι στο μετάλλιο που αποδόθηκε από το αμερικανικό Κογκρέσο στην οικογένειά του, μετά το θάνατό του από καρκίνο το 1979, αναγράφονταν μόνο τρεις λέξεις: “John Wayne, American”.
O Γουέιν έχει αποτυπωθεί στις μνήμες μας ως το απόλυτο αρσενικό, με τη χαρακτηριστική φωνή, το βάδισμα και το ύφος του να έχουν μείνει στην ιστορία του κινηματογράφου. Μάλιστα βρίσκεται στην τρίτη θέση της λίστας με τους πιο αγαπημένους στο κοινό Αμερικανούς σταρ. Επίσης, είναι ο μόνος σταρ, απ’ όσους δεν βρίσκονται πια στη ζωή, που τοποθετείται στην εν λόγω λίστα κάθε χρόνο από το 1994 και μετά. Το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου τον έχει συμπεριλάβει ανάμεσα στους 25 μεγαλύτερους σταρ όλων των εποχών.
O Γουέιν είχε στο ενεργητικό του δεκάδες ταινίες αλλά και επτά παιδιά. Το μικρότερο από αυτά, ο Ιθαν Γουέιν, είναι επίσης ηθοποιός, αλλά και πρόεδρος του John Wayne Cancer Foundation. Ηταν μόλις 17 χρόνων όταν πέθανε ο πατέρας του, αλλά έχει ζωντανές κι έντονες μνήμες από αυτόν. Μάλιστα, τις μοιράζεται μαζί μας, για να ρίξουμε μια κλεφτή ματιά στο πώς αυτός ο άντρας εννοούσε την πατρότητα, σε μια εποχή που μάλλον ανήκει για τα καλά στο παρελθόν. Γνώρισε, λοιπόν, τον Τζον Γουέιν από την οπτική γωνία του γιου του.
Πάνω απ’ όλα οι άλλοι
«Υπάρχει μια φωτογραφία του πατέρα μου, που αγαπώ ιδιαίτερα, γιατί αποκαλύπτει το χαρακτήρα του. Είναι πάνω σε άλογο κι αυτό τρέχει με όλη τη δύναμή του. Γύρω του ένα κοπάδι από άλογα, τρέχουν κι αυτά σαν να μην υπάρχει αύριο. Ημουν 10 ή 11 ετών, οπότε αυτός θα ήταν γύρω στα 66. Δείχνει τόσο σίγουρος και ζωντανός. Δεν μπορείς να καταλάβεις ότι είχε μόνο έναν πνεύμονα κι ένα τσακισμένο γόνατο. Δεν σταμάτησε ποτέ να είναι ο Τζον Γουέιν, ακόμη κι όταν ήταν άρρωστος. Εκανε αυτό που έπρεπε να κάνει, γιατί πίσω του είχε παιδιά που έπρεπε να μεγαλώσουν κι ένα ολόκληρο κινηματογραφικό συνεργείο, που είχε δουλειά χάρη στις δικές του ταινίες. Ανησυχούσε περισσότερο για τους άλλους παρά για τον εαυτό του».
Αν κάνεις επαγγελματικό ταξίδι, μη στεναχωρήσεις τα παιδιά
«Δεν ήμουν ποτέ άνετος με το γεγονός ότι έπρεπε να ταξιδεύει συχνά λόγω της δουλειάς του. Ημουν πολύ κοντά με τον πατέρα μου και μισούσα τις περιόδους που έλειπε. Τον ρωτούσα πότε θα επιστρέψει και απαντούσε: “Το Σεπτέμβριο, πρώτα ο Θεός, να ’μαστε καλά”. Αυτό πραγματικά με επηρέαζε. Σκεφτόμουν: “Τι σημαίνει άραγε αυτό; Να ’μαστε καλά; Τι είναι αυτό;”. Δεν φτάνει που ο πατέρας μου θα βρισκόταν μακριά μου για μήνες, τώρα θα πρέπει να ανησυχώ για το αν θα είμαστε όλοι καλά, ώστε να τον ξαναδώ; Πραγματική φρίκη για ένα μικρό παιδί».
Ξέρεις από... σκούπα;
«Ενα από τα καθήκοντά μου ήταν να σκουπίζω τους σπόρους που έπεφταν από το καουτσουκόδεντρο, που είχαμε φυτέψει στην αυλή του σπιτιού μας. Πραγματικά μισούσα αυτήν τη δουλειά. Θυμάμαι ότι ήμουν 9 χρόνων και ο πατέρας μου είχε αγανακτήσει από την... ποιότητα της εργασίας μου. Αρπαζε τη σκούπα και μου έδειχνε πώς να σκουπίζω σωστά. Ωστόσο, η τεχνική του ήταν κάπως... ιδιαίτερη, θα μπορούσα να πω. Ακόμη και σήμερα, κάθε φορά που πιάνω σκούπα στα χέρια μου, θυμάμαι τον πατέρα μου να εξηγεί πώς να κάνω σωστά το σκούπισμα».
Να είσαι ευγνώμων
«Κάποια φορά μέναμε στο σπίτι που είχαμε στην παραλία, που ήταν κυριολεκτικά δίπλα στη θάλασσα. Ενα βράδυ άκουσε περίεργους θορύβους κάτω στην αποβάθρα. Δεν δίστασε στιγμή. Αρπαξε ένα από τα όπλα του, το φακό και κατέβηκε να δει τι τρέχει. Εντόπισε δύο μεγαλόσωμους τύπους και χωρίς να χάσει την ψυχραιμία του φώναξε: “Ποιοι είσαστε εσείς;” Ηταν πεζοναύτες και είχαν πάρει άδεια. Γνώριζαν ότι αυτό ήταν το σπίτι του και μετά από μερικά ποτά αποφάσισαν να τον επισκεφθούν. Οταν, όμως, έφτασαν, δίστασαν και δεν ήξεραν τι να κάνουν. Τελικά, του ζήτησαν συγγνώμη κι έκαναν... μεταβολή. Τότε ο πατέρας μου τους είπε: “Καλά, τώρα ανεβείτε πάνω να πιείτε κι ένα ποτό μαζί μου”. Αυτός ήταν ο πατέρας μου, φιλόξενος με όσους τον αγαπούσαν».
Ζην επικινδύνως - έως ένα σημείο
«Οταν μεγαλώνεις σε κινηματογραφικά πλατό, πρέπει να είσαι σε εγρήγορση για πράγματα και καταστάσεις που άλλα παιδιά δεν συναντούν στη ζωή τους. Δεν θες να εμφανιστείς ξαφνικά στη μέση μιας σκηνής που απαίτησε ώρες γυρισμάτων. Επίσης, δεν θες να μπλεχτείς στα πόδια των αλόγων ή να βρεθείς στην αποθήκη που φυλάνε τα εκρηκτικά για τα εφέ. Γενικά, η αλληλεπίδραση που έχουν τα παιδιά με το περιβάλλον καθορίζει την προετοιμασία τους για τον κόσμο των ενηλίκων. Για παράδειγμα, ένας φίλος από τη δουλειά που έχει παιδιά οδηγεί ένα μίνι φορτηγάκι. Οταν μια μέρα πήρε τους φίλους των παιδιών του από το σχολείο, εκείνοι περίμεναν σαν υπνωτισμένοι να ανοίξουν οι πόρτες του αυτοκινήτου αυτόματα. Δεν είχαν δει ποτέ αυτοκίνητο που πρέπει να ανοίξεις την πόρτα μόνος σου. Οταν, λοιπόν, ήμουν 7 ή 8 χρόνων, βρέθηκα στα γυρίσματα της ταινίας Αληθινό Θράσος. Για τις ανάγκες μιας σκηνής υπήρχε ένας λάκκος γεμάτος φίδια και θυμάμαι τον πατέρα μου να λέει: “Τον βλέπεις το λάκκο με τα φίδια; Μην πέσεις μέσα”. Μόνο αυτό. Κατά τα άλλα ήμουν ελεύθερος να εξερευνήσω τα πάντα».
Σκληρή δουλειά
«Οταν βρισκόμασταν στην Αλάσκα, μια από τις υποχρεώσεις μου ήταν να φέρνω φυσικό πάγο για τα κοκτέιλ των μεγάλων. Επρεπε να είμαι πολύ προσεκτικός, μάλιστα, γιατί μπορούσε να μου πέσει πολύ εύκολα. Ηταν όμως πολύ καλύτερος από τον πάγο του ψυγείου. Σκληρή δουλειά μεν, αλλά η ευχαρίστηση που ένιωθα όταν τα κατάφερνα ήταν μεγάλη».
Μην παριστάνεις τον σπουδαίο
«Η ζωή μας ήταν απλή. Δεν είχαμε σωματοφύλακες και ο πατέρας απαντούσε στην πόρτα. Τη μόνη φορά που κατάλαβα ότι ο μπαμπάς είναι “διαφορετικός” ήταν κατά τη διάρκεια μιας επίσκεψης σ’ ένα φίλο μου. Η μαμά του μας ζήτησε να ελέγξουμε την αλληλογραφία και αμέσως σκέφτηκα “τώρα την πατήσαμε”. Στο δικό μου σπίτι αλληλογραφία σήμαινε τεράστια κουτιά και σάκοι γεμάτα χιλιάδες γράμματα. Στο σπίτι του φίλου μου βρήκαμε μόνο τρεις φακέλους στο γραμματοκιβώτιο. Εμεινα κυριολεκτικά εμβρόντητος. Ρώτησα: “Αυτό είναι; Αυτά είναι τα γράμματα που παίρνετε;”. Εμείς είχαμε τρεις γραμματείς, οι οποίες ασχολούνταν αποκλειστικά με τις απαντήσεις στην αλληλογραφία που λάμβανε ο πατέρας μου. Πότε δεν άφησε κάποιο γράμμα αναπάντητο, παρά μόνο όταν αρρώστησε. Πίστευε ότι το να απαντά στα γράμματά τους ήταν αναπόσπαστο μέρος της δουλειάς του και ποτέ δεν θεώρησε τον εαυτό του πολύ σπουδαίο για να ασχοληθεί με κάτι τόσο καθημερινό».
Απόκτησε όσα χρειάζεσαι
«Σε όλη τη ζωή του οδηγούσε station wagons της Pontiac. Ποτέ δεν θέλησε κάτι παρατραβηγμένο για τον εαυτό του. Το μόνο πρόβλημα, ακόμα και στα station wagons, ήταν το ύψος του. Ηταν ψηλός και πολλές φορές ήθελε να φορά το χαρακτηριστικό καπέλο του και μες στο αυτοκίνητο. Ετσι, ο Ελληνοαμερικανός θρύλος του car customization, George Barris, τον βοήθησε να τροποποιήσει το αμάξι του. Επανασχεδίασε την Pontiac Grand Safari του ’75 που είχε ο πατέρας, προσθέτοντας χώρο στην οροφή του αυτοκινήτου, ώστε να φορά το καπέλο του. Ο πατέρας ξετρελάθηκε».
Δεν θα τους εγκαταλείψεις ποτέ
«Οταν βρισκόμασταν στο σκάφος, ο πατέρας μου με σήκωνε ψηλά και με έβγαζε έξω από την κουπαστή του σκάφους. Αυτό όταν πλέαμε στη μέση του ωκεανού. Κοιτούσα κάτω κι έβλεπα τα κύματα να σκάνε πάνω στην καρίνα. Φοβούμουν, αλλά με κρατούσε σφιχτά. “Μη φοβάσαι, δεν θα σε αφήσω”. Συχνά δεν ήθελα να το κάνω, γιατί σκεφτόμουν πως θα πέσω στη θάλασσα. Πάντα τον εμπιστευόμουν και άφηνα τον εαυτό μου στα χέρια του».
Πέτα το παιδί από το σκάφος
«Μια φορά, ο πατέρας μου με ρώτησε τι ήθελα για πρωινό. “Να φάω κρέπες;” τον ρώτησα. Εκείνος κάλεσε από τον ασύρματο ένα φίλο του, τον Mαξ, που ήταν άσος στις κρέπες. Εφεραν τα σκάφη πλάι το ένα με το άλλο. Τότε με έπιασε από το παντελόνι και με πέταξε στο σκάφος του Μαξ. Το ξέρω ότι ακούγεται τρελό, αλλά ποτέ δεν έκανε κάτι αν δεν είχε πλήρη έλεγχο της κατάστασης».
Πηγή
Tromaktiko
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
9655 - Καρυές Αγίου Όρους, 3 Οκτωβρίου 1901
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Σ’ όσους σπάσανε, σ’ όσους κρατάνε
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
