2017-10-03 12:22:22
Γράφει ο Τρυφωνόπουλος Γεώργιος, Θεολόγος στην Romfea.gr
Συμπληρώνονται, τρία έτη από την κοίμηση του μακαριστού καθηγουμένου της Ιεράς Μονής Εσφιγμένου Αγίου Όρους γέροντος Χρυσοστόμου Κατσιουλιέρη.
Λίγες σκέψεις επιθυμώ να καταθέσω, εις μνημόσυνο του αοιδίμου πατρός. Μιας γνωριμίας σύντομης, αρκετής όμως για να διακρίνει κανείς τον πλούτο και το βάθος θεολογίας και εμπειρίας ζωής του γέροντος.
Σε μια Κυριακάτικη σύναξη στην ενορία, μετά την Θεία Λειτουργία, ο γέρων συνοδευόμενος από τον νυν καθηγούμενο αρχιμ. π. Βαρθολομαίο, δέχεται την περιποιήση της φιλοξενίας, ως ανταπώδομα της επισκέψεως του.
Απλός στην συμπεριφορά, αληθινός στις αποκρισείς, χωρίς μορφασμούς και δακτυλοδεικτούμενες υποδείξεις, ενός σοφού που τα ξέρει όλα. Άνθρωπος, που έχει μάθει ν’ ακούει, μα κυρίως να καταλαβαίνει κι όταν μιλά, απλά ν’ αναπαύει.
Εκείνη την περίοδο φοιτητής ο γράφων, κλυδωνιζόμενος από απορίες και προβληματισμούς, γυρεύοντας ν’ απαντήσει στο εσωτερικό ερώτημα, τι άραγε μπορεί να προσφέρει η θεολογία στον σύγχρονο κόσμο.
Είδε στο πρόσωπο του γέροντος, μια άλλη προοπτική, ένα διαφορετικό βίωμα, που δεν αρκείται απλά σε μια ακαδημαϊκή ανάγνωση και παράθεση των γεγονότων και των θέσεων, αλλά γίνεται μια πρόταση ζωής.
Έβλεπες την αγάπη του που ζωγραφίζονταν στο πρόσωπο του, ανάμεσα στα στίγματα του πόνου και της δοκιμασίας.
Που μέσα στον σταυρό διέκρινες την ελπίδα της Ανάστασης. Εκείνης της δυνατής αγάπης προς Αυτόν, που ούτε οι τροχοί, ούτε τα ξίφη, ούτε η παγωμένες λίμνες ήταν ικανές ν’ αφαιρέσουν.
Κανένας λόγος κακίας και πικρίας, όταν ήλθε η συζήτηση πάνω στο μείζον θέμα της μονής.
Μια αγωνία μόνον, άκρως ποιμαντική, για όλες εκείνες τις υπάρξεις, που αντιλαμβάνονταν στρεβλά την έννοια του μοναχού και της ορθοδοξίας.
Γι’ αυτό με λύπη αναλογίζομαι πολλές φορές, ότι αν κάτι έχουν χάσει όλοι αυτοί οι μοναχοί που αντιδρούν, είναι σίγουρα το μεγαλείο της αγάπης του γέροντος, την στοργή του πατέρα προς τα παιδιά του.
Μιας αγάπης, που μπορέσαμε να βιώσουμε, έστω και σ’ αυτό το σύντομο χρονικό διάστημα, που τον είδαμε. Ο άνθρωπος του Χριστού δεν χρειάζεται να πει και να κάνει πολλά, αρκεί και μόνον η παρουσία του. Ικανή να διδάξει και ν’ εμπνεύσει.
Ο μακαριστός γέρων Χρυσόστομος, δεν προβάλλονταν ιδιαίτερα, δεν απασχολούσε τα μέσα ενημέρωσης.
Η πορεία και η ζωή του, ο τρόπος που μιλούσε και φέρονταν ήταν ξένος για τον κόσμο, η αγάπη και η αυθεντικότητα της καρδιάς του ήταν τόσο προκλητική για τις χτισμένες πάνω στην υποκρισία σχέσεις μας.
Οι άνθρωποι ζητάμε θαυμαστά σημεία, διορατικούς γεροντάδες, ζηλωτικούς ιεροκήρυκες, γοητευτικούς ρήτορες κι όχι εραστές Χριστού, φορείς της αγάπης του Θεού.
Μιμητές του Σταυρού Του, που στο Φρικτό Γολγοθά προσβλέπουν στην Ανάσταση, που η ζωή Του γίνεται και δική τους. Ακόμη κι όταν όλα μοιάζουν να έχουν χαθεί εκείνοι συνεχίζουν να ελπίζουν στην αγάπη του Θεού.
Ο ιερός πατήρ, δεν επεδίωκε να σώσει τον κόσμο, να προστατεύσει την πίστη και τα δόγματα, αλλά είχε μια άλλη δυνατότητα, να δίνει σ’ αυτά σάρκα και οστά. Έκανε τον Χριστό πρόσωπο στο πρόσωπο του και τον κοινωνούσε με κάθε άνθρωπο που συναναστρέφονταν.
Κι είναι αυτή η αγιότητα που προσφέρεται ως καθημερινή εμπειρία της χάριτος του Χριστού, ως παρουσια της δωρεάς του Αγίου Πνεύματος.
Γίνεται αισθητή και συνάμα ψηλαφητή από τον καθένα, ένα ζωντανό κήρυγμα, μιας δανεισμένης-παραδομένης καρδιάς στον Θεό για να φανεί μέσο αυτής Εκείνος.
Τελικά, άγιος είναι αυτός που με την στάση και την πορεία της ζωής του, ξέρει να φανερώνει τον Χριστό μέσα στον κόσμο, να γεμίζει μ’ αγάπη της βαθιές φωλιές του μίσους και της κακίας, να δίνει συγχώρηση σ’ ενάν κόσμο που έχει μάθει να εκδικείται και να επικρατεί.
Ας έχουμε τις πρεσβείες του αγίου γέροντος Χρυστοστόμου κι ας προσπαθήσουμε στο βαθμό που μπορούμε και είναι εφικτό για την καρδιά μας να γίνει ο Χριστός πρόσωπο, που η ζωή του θα είναι και δική μας και τα δόγματα της πίστεως μας, εμπειρία ζωής.
paraklisi
Συμπληρώνονται, τρία έτη από την κοίμηση του μακαριστού καθηγουμένου της Ιεράς Μονής Εσφιγμένου Αγίου Όρους γέροντος Χρυσοστόμου Κατσιουλιέρη.
Λίγες σκέψεις επιθυμώ να καταθέσω, εις μνημόσυνο του αοιδίμου πατρός. Μιας γνωριμίας σύντομης, αρκετής όμως για να διακρίνει κανείς τον πλούτο και το βάθος θεολογίας και εμπειρίας ζωής του γέροντος.
Σε μια Κυριακάτικη σύναξη στην ενορία, μετά την Θεία Λειτουργία, ο γέρων συνοδευόμενος από τον νυν καθηγούμενο αρχιμ. π. Βαρθολομαίο, δέχεται την περιποιήση της φιλοξενίας, ως ανταπώδομα της επισκέψεως του.
Απλός στην συμπεριφορά, αληθινός στις αποκρισείς, χωρίς μορφασμούς και δακτυλοδεικτούμενες υποδείξεις, ενός σοφού που τα ξέρει όλα. Άνθρωπος, που έχει μάθει ν’ ακούει, μα κυρίως να καταλαβαίνει κι όταν μιλά, απλά ν’ αναπαύει.
Εκείνη την περίοδο φοιτητής ο γράφων, κλυδωνιζόμενος από απορίες και προβληματισμούς, γυρεύοντας ν’ απαντήσει στο εσωτερικό ερώτημα, τι άραγε μπορεί να προσφέρει η θεολογία στον σύγχρονο κόσμο.
Είδε στο πρόσωπο του γέροντος, μια άλλη προοπτική, ένα διαφορετικό βίωμα, που δεν αρκείται απλά σε μια ακαδημαϊκή ανάγνωση και παράθεση των γεγονότων και των θέσεων, αλλά γίνεται μια πρόταση ζωής.
Έβλεπες την αγάπη του που ζωγραφίζονταν στο πρόσωπο του, ανάμεσα στα στίγματα του πόνου και της δοκιμασίας.
Που μέσα στον σταυρό διέκρινες την ελπίδα της Ανάστασης. Εκείνης της δυνατής αγάπης προς Αυτόν, που ούτε οι τροχοί, ούτε τα ξίφη, ούτε η παγωμένες λίμνες ήταν ικανές ν’ αφαιρέσουν.
Κανένας λόγος κακίας και πικρίας, όταν ήλθε η συζήτηση πάνω στο μείζον θέμα της μονής.
Μια αγωνία μόνον, άκρως ποιμαντική, για όλες εκείνες τις υπάρξεις, που αντιλαμβάνονταν στρεβλά την έννοια του μοναχού και της ορθοδοξίας.
Γι’ αυτό με λύπη αναλογίζομαι πολλές φορές, ότι αν κάτι έχουν χάσει όλοι αυτοί οι μοναχοί που αντιδρούν, είναι σίγουρα το μεγαλείο της αγάπης του γέροντος, την στοργή του πατέρα προς τα παιδιά του.
Μιας αγάπης, που μπορέσαμε να βιώσουμε, έστω και σ’ αυτό το σύντομο χρονικό διάστημα, που τον είδαμε. Ο άνθρωπος του Χριστού δεν χρειάζεται να πει και να κάνει πολλά, αρκεί και μόνον η παρουσία του. Ικανή να διδάξει και ν’ εμπνεύσει.
Ο μακαριστός γέρων Χρυσόστομος, δεν προβάλλονταν ιδιαίτερα, δεν απασχολούσε τα μέσα ενημέρωσης.
Η πορεία και η ζωή του, ο τρόπος που μιλούσε και φέρονταν ήταν ξένος για τον κόσμο, η αγάπη και η αυθεντικότητα της καρδιάς του ήταν τόσο προκλητική για τις χτισμένες πάνω στην υποκρισία σχέσεις μας.
Οι άνθρωποι ζητάμε θαυμαστά σημεία, διορατικούς γεροντάδες, ζηλωτικούς ιεροκήρυκες, γοητευτικούς ρήτορες κι όχι εραστές Χριστού, φορείς της αγάπης του Θεού.
Μιμητές του Σταυρού Του, που στο Φρικτό Γολγοθά προσβλέπουν στην Ανάσταση, που η ζωή Του γίνεται και δική τους. Ακόμη κι όταν όλα μοιάζουν να έχουν χαθεί εκείνοι συνεχίζουν να ελπίζουν στην αγάπη του Θεού.
Ο ιερός πατήρ, δεν επεδίωκε να σώσει τον κόσμο, να προστατεύσει την πίστη και τα δόγματα, αλλά είχε μια άλλη δυνατότητα, να δίνει σ’ αυτά σάρκα και οστά. Έκανε τον Χριστό πρόσωπο στο πρόσωπο του και τον κοινωνούσε με κάθε άνθρωπο που συναναστρέφονταν.
Κι είναι αυτή η αγιότητα που προσφέρεται ως καθημερινή εμπειρία της χάριτος του Χριστού, ως παρουσια της δωρεάς του Αγίου Πνεύματος.
Γίνεται αισθητή και συνάμα ψηλαφητή από τον καθένα, ένα ζωντανό κήρυγμα, μιας δανεισμένης-παραδομένης καρδιάς στον Θεό για να φανεί μέσο αυτής Εκείνος.
Τελικά, άγιος είναι αυτός που με την στάση και την πορεία της ζωής του, ξέρει να φανερώνει τον Χριστό μέσα στον κόσμο, να γεμίζει μ’ αγάπη της βαθιές φωλιές του μίσους και της κακίας, να δίνει συγχώρηση σ’ ενάν κόσμο που έχει μάθει να εκδικείται και να επικρατεί.
Ας έχουμε τις πρεσβείες του αγίου γέροντος Χρυστοστόμου κι ας προσπαθήσουμε στο βαθμό που μπορούμε και είναι εφικτό για την καρδιά μας να γίνει ο Χριστός πρόσωπο, που η ζωή του θα είναι και δική μας και τα δόγματα της πίστεως μας, εμπειρία ζωής.
paraklisi
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Νέο παραλήρημα από τον ΥΠΕΞ Σκοπίων: «Είμαι Μακεδόνας του Αιγαίου»
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Άγιος Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
