2017-10-09 19:11:08
Ναι, φυσικά και θέλουμε να διδάξουμε τα παιδιά μας το αίσθημα της γενναιοδωρίας. Να μάθουν να μοιράζονται, να συνεργάζονται. Αλλά ο τρόπος με τον οποίο πολλές φορές το απαιτούμε δεν τους προσφέρει τις αξίες που θεωρητικά θα θέλαμε.
Ας πάρουμε για παράδειγμα μία τυπική σκηνή παιδιών προσχολικής ηλικίας, όπου το ένα παιδί ασχολείται ενεργά με ένα παιχνίδι κψχ ένα άλλο παιδί έρχεται κοντά και το ζητάει με έντονο τρόπο.
Εμείς φυσικά για να δώσουμε το καλό παράδειγμα και συνάμα να δείξουμε ευγενικοί απέναντι στους γονείς του άλλου παιδιού θα σπεύδαμε να παροτρύνουμε το δικό μας παιδί να το δώσει με συμβουλές τύπου: "Είναι σημαντικό να μοιράζεσαι τα παιχνίδια σου", "δώστο λίγο και στο άλλο παιδάκι να μην κλαίει", κ.λπ.
Τι συμβαίνει τότε; Το παιδί αναγκάζεται να κάνει κάτι που δεν θέλει και ταυτόχρονα διακόπτει το παιχνίδι του.
Σε αυτήν την περίπτωση αυτός που μοιράζεται κάτι είναι ο γονεάς σε ρόλο διαιτητή και όχι το ίδιο το παιδί.
Η παραδοσιακή τακτική αναμένει από τα μικρά παιδιά να εγκαταλείψουν κάτι που απαιτεί κάποιος άλλος.
Ωστόσο, δεν το κάνουμε εμείς οι ίδιοι. Φανταστείτε πώς θα αντιδράσετε εσείς όταν κάποιος απαιτήσει το κινητό σας τηλέφωνο για να πάρει κάποιον. Φυσικά και δεν θα το δώσετε!
Ως ενήλικες, αναμένουμε από τους ανθρώπους να περιμένουν τη σειρά τους. Θα μπορούσαμε να προσφέρουμε με χαρά το τηλέφωνό μας σε έναν φίλο ή ακόμα και σε κάποιον ξένο, αλλά θέλουμε να περιμένουν μέχρι να τελειώσουμε.
Το ίδιο θα πρέπει να ισχύει για τα παιδιά: αφήστε το παιδί να κρατήσει ένα παιχνίδι μέχρι να σταματήσει να παίζει το ίδιο με αυτό. Είναι η σειρά του.
Δεν χρειάζεται να βάζετε χρονικά όρια στο παιχνίδι του τύπου "Πέντε λεπτά ακόμα και μετά θα το δώσεις στο παιδάκι, ναι;" Όχι. Διδάξτε στο παιδί σας να πει “Μπορείς να το έχεις όταν τελειώσω εγώ”.
Αυτό διδάσκει θετική βεβαιότητα. Βοηθά τα παιδιά να σταθούν στα πόδια τους και να μάθουν να θέτουν όρια σε άλλα παιδιά. Είναι από τα σημαντικότερα διδάγματα της ζωής τους!
Το καλύτερο μέρος όλων είναι όταν το πρώτο παιδί παραδίδει πρόθυμα το παιχνίδι – είναι μια χαρούμενη στιγμή και για τα δύο παιδιά. Αυτή είναι η στιγμή που το παιδί νιώθει αληθινή γενναιοδωρία. Είναι ένα ζεστό συναίσθημα.
Τι γίνεται τώρα με το παιδί που περιμένει να παίξει το παιχνίδι;
Η αναμονή είναι δύσκολη, ειδικά για παρορμητικά παιδάκια ηλικίας 2-5 ετών, αλλά ακριβώς όπως η βεβαιότητα, η αναμονή είναι επίσης ένα σημαντικό δίδαγμα ζωής.
Δεν πειράζει αν το παιδί που περιμένει αισθανθεί απογοητευμένο, λυπημένο ή θυμωμένο για κάποιο χρονικό διάστημα.
Μη φοβάστε αν βάλει και λίγο τα κλάματα. Διαβεβαιώστε του ότι θα το πάρει μόλις τελεώσει το παιδάκι που το έχει και παροτρύνετέ το να παίξει με κάτι άλλο εξίσου ενδιαφέρον.
Το να αποκτήσει υπομονή, να ελέγχει τη συμπεριφορά του και να εκφράζει τα έντονα συναισθήματα είναι πραγματικά πολύ σημαντικό κατόρθωμα για την πρώιμη παιδική ηλικία.
Πηγή Tromaktiko
Ας πάρουμε για παράδειγμα μία τυπική σκηνή παιδιών προσχολικής ηλικίας, όπου το ένα παιδί ασχολείται ενεργά με ένα παιχνίδι κψχ ένα άλλο παιδί έρχεται κοντά και το ζητάει με έντονο τρόπο.
Εμείς φυσικά για να δώσουμε το καλό παράδειγμα και συνάμα να δείξουμε ευγενικοί απέναντι στους γονείς του άλλου παιδιού θα σπεύδαμε να παροτρύνουμε το δικό μας παιδί να το δώσει με συμβουλές τύπου: "Είναι σημαντικό να μοιράζεσαι τα παιχνίδια σου", "δώστο λίγο και στο άλλο παιδάκι να μην κλαίει", κ.λπ.
Τι συμβαίνει τότε; Το παιδί αναγκάζεται να κάνει κάτι που δεν θέλει και ταυτόχρονα διακόπτει το παιχνίδι του.
Σε αυτήν την περίπτωση αυτός που μοιράζεται κάτι είναι ο γονεάς σε ρόλο διαιτητή και όχι το ίδιο το παιδί.
Η παραδοσιακή τακτική αναμένει από τα μικρά παιδιά να εγκαταλείψουν κάτι που απαιτεί κάποιος άλλος.
Ωστόσο, δεν το κάνουμε εμείς οι ίδιοι. Φανταστείτε πώς θα αντιδράσετε εσείς όταν κάποιος απαιτήσει το κινητό σας τηλέφωνο για να πάρει κάποιον. Φυσικά και δεν θα το δώσετε!
Ως ενήλικες, αναμένουμε από τους ανθρώπους να περιμένουν τη σειρά τους. Θα μπορούσαμε να προσφέρουμε με χαρά το τηλέφωνό μας σε έναν φίλο ή ακόμα και σε κάποιον ξένο, αλλά θέλουμε να περιμένουν μέχρι να τελειώσουμε.
Το ίδιο θα πρέπει να ισχύει για τα παιδιά: αφήστε το παιδί να κρατήσει ένα παιχνίδι μέχρι να σταματήσει να παίζει το ίδιο με αυτό. Είναι η σειρά του.
Δεν χρειάζεται να βάζετε χρονικά όρια στο παιχνίδι του τύπου "Πέντε λεπτά ακόμα και μετά θα το δώσεις στο παιδάκι, ναι;" Όχι. Διδάξτε στο παιδί σας να πει “Μπορείς να το έχεις όταν τελειώσω εγώ”.
Αυτό διδάσκει θετική βεβαιότητα. Βοηθά τα παιδιά να σταθούν στα πόδια τους και να μάθουν να θέτουν όρια σε άλλα παιδιά. Είναι από τα σημαντικότερα διδάγματα της ζωής τους!
Το καλύτερο μέρος όλων είναι όταν το πρώτο παιδί παραδίδει πρόθυμα το παιχνίδι – είναι μια χαρούμενη στιγμή και για τα δύο παιδιά. Αυτή είναι η στιγμή που το παιδί νιώθει αληθινή γενναιοδωρία. Είναι ένα ζεστό συναίσθημα.
Τι γίνεται τώρα με το παιδί που περιμένει να παίξει το παιχνίδι;
Η αναμονή είναι δύσκολη, ειδικά για παρορμητικά παιδάκια ηλικίας 2-5 ετών, αλλά ακριβώς όπως η βεβαιότητα, η αναμονή είναι επίσης ένα σημαντικό δίδαγμα ζωής.
Δεν πειράζει αν το παιδί που περιμένει αισθανθεί απογοητευμένο, λυπημένο ή θυμωμένο για κάποιο χρονικό διάστημα.
Μη φοβάστε αν βάλει και λίγο τα κλάματα. Διαβεβαιώστε του ότι θα το πάρει μόλις τελεώσει το παιδάκι που το έχει και παροτρύνετέ το να παίξει με κάτι άλλο εξίσου ενδιαφέρον.
Το να αποκτήσει υπομονή, να ελέγχει τη συμπεριφορά του και να εκφράζει τα έντονα συναισθήματα είναι πραγματικά πολύ σημαντικό κατόρθωμα για την πρώιμη παιδική ηλικία.
Πηγή Tromaktiko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
