2017-10-19 07:25:12
Κατά το τρίτο μου οδοιπορικό στο Άγιον Όρος, τον Οκτώβριο του 2015, περπάτησα μόνος. Τις δυο προηγούμενες φορές, συνοδευόμουν από ένα στέλεχος της ασφαλείας μου. Αλλά για την τελευταία μου επίσκεψη, όλοι συμφώνησαν ότι δεν ήταν απαραίτητη η συνοδεία. Ήμουν ελεύθερος να αγκαλιάσω την ερημιά και τη σιωπή.
Το να περπατάει κανείς μόνος του είναι πάντα μια έντονη εμπειρία - ακόμα εντονό-τερη, όταν πρόκειται για προσκυνηματικό οδοιπορικό. Εκείνη τη φορά είχα ανεβεί στον Άθωνα οδηγημένος από βαθιά ανάγκη να προσευχηθώ για κάτι πολύ σημαντικό για μένα. Και ήθελα όχι μόνο να προσευχηθώ καθ’ οδόν, αλλά και να ζητήσω τις πρεσβείες της Παναγίας της Πορταΐτισσας. Ο όρθρος στην Ι.Μ. Αγίου Παύλου και η θεία λειτουργία στην Ι.Μ. Ιβήρων ήταν θαυμάσιες εμπειρίες.
Αλλά αυτό που θυμάμαι πιο έντονα είναι η απτή εμπειρία της σιωπής: της σιωπής την ώρα που πάλευα με τα στοιχεία της φύσης στα μονοπάτια δίπλα στη θάλασσα και μέσα απ’ τα βουνά˙ της σιωπής την ώρα που στεκόμουν μπροστά στην θαυματουργή εικόνα στην Ιβήρων.
Για τον καθένα στην Ελλάδα, το πρώτο μισό του 2015 ήταν θορυβώδες, γεμάτο δράση, ξέφρενο. Ήταν χρόνος συζήτησης, ερμηνείας, διαφωνίας. Η σιωπή που βίωσα στον Άθωνα, ήταν το αντίδοτο, ήταν παρηγοριά, καθησυχασμός, φόντο για σκέψη, χώρος για προσευχή.
Στον κόσμο που ζούμε, η σιωπή δύσκολα κατακτάται και για πολλούς είναι ακατανόητη. Όταν επέστρεψα στην Αθήνα, έφερα μαζί μου κάτι από την αγιορείτικη σιωπή αυτή και προσπάθησα να την διατηρήσω και να την καλλιεργήσω. Δεδομένων των πιέσεων της θέσης μου ως πρέσβη, πιστεύω ότι την έχασα αρκετά γρήγορα. Όμως, την σκέφτομαι πολύ αυτές τις τελευταίες βδομάδες.
Συνέχεια στο http://blogs.in.gr
Το να περπατάει κανείς μόνος του είναι πάντα μια έντονη εμπειρία - ακόμα εντονό-τερη, όταν πρόκειται για προσκυνηματικό οδοιπορικό. Εκείνη τη φορά είχα ανεβεί στον Άθωνα οδηγημένος από βαθιά ανάγκη να προσευχηθώ για κάτι πολύ σημαντικό για μένα. Και ήθελα όχι μόνο να προσευχηθώ καθ’ οδόν, αλλά και να ζητήσω τις πρεσβείες της Παναγίας της Πορταΐτισσας. Ο όρθρος στην Ι.Μ. Αγίου Παύλου και η θεία λειτουργία στην Ι.Μ. Ιβήρων ήταν θαυμάσιες εμπειρίες.
Αλλά αυτό που θυμάμαι πιο έντονα είναι η απτή εμπειρία της σιωπής: της σιωπής την ώρα που πάλευα με τα στοιχεία της φύσης στα μονοπάτια δίπλα στη θάλασσα και μέσα απ’ τα βουνά˙ της σιωπής την ώρα που στεκόμουν μπροστά στην θαυματουργή εικόνα στην Ιβήρων.
Για τον καθένα στην Ελλάδα, το πρώτο μισό του 2015 ήταν θορυβώδες, γεμάτο δράση, ξέφρενο. Ήταν χρόνος συζήτησης, ερμηνείας, διαφωνίας. Η σιωπή που βίωσα στον Άθωνα, ήταν το αντίδοτο, ήταν παρηγοριά, καθησυχασμός, φόντο για σκέψη, χώρος για προσευχή.
Στον κόσμο που ζούμε, η σιωπή δύσκολα κατακτάται και για πολλούς είναι ακατανόητη. Όταν επέστρεψα στην Αθήνα, έφερα μαζί μου κάτι από την αγιορείτικη σιωπή αυτή και προσπάθησα να την διατηρήσω και να την καλλιεργήσω. Δεδομένων των πιέσεων της θέσης μου ως πρέσβη, πιστεύω ότι την έχασα αρκετά γρήγορα. Όμως, την σκέφτομαι πολύ αυτές τις τελευταίες βδομάδες.
Συνέχεια στο http://blogs.in.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Να γιατί ορισμένοι άνθρωποι ιδρώνουν περισσότερο από άλλους
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Φυσιολογική η απώλεια νερού στη λίμνη Καστοριάς
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
