2017-10-19 21:46:17
Για τον ρόλο του Δον Κιχώτη, που υποδύεται στην ομώνυμη παράσταση που κάνει πρεμιέρα στο θέατρο Παλλάς, αλλα και την επανάληψη του «Καλιγούλα» του Καμύ μίλησε στο ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ 24/7 και στην εκπομπή ΠΕΖΟΙ στον ΑΕΡΑ, με τις Ιωάννα Κλεφτόγιαννη και Φωτεινή Λαμπρίδη ο ηθοποιός Γιάννης Στάνκογλου.
«Κατ’ αρχάς διάβασα όλο το έργο του Θερβάντες. Το κείμενο του Στρατή του Πασχάλη, που έκανε τη διασκευή, είναι εξαίρετο, ποιητικό, σε ομοιοκαταληξία», ανέφερε ο ηθοποιός, αποκαλύπτοντας ότι «ο Δον Κιχώτης είναι ένας χαρακτήρας που δεν είναι μακριά από εμένα. Ονειρεύομαι κι εγώ πολύ συχνά. Θέλω να ζω σε μια ζωή που είναι πιο δημιουργική από αυτή που ζούμε τώρα. Θέλω να αλλάξουν τα πράγματα. Κάνω ο,τι μπορώ με τον τρόπο μου, με τη δουλειά μου, με το πως έρχομαι σε επαφή με τον κόσμο. Νομίζω ότι χρειάζεται να έχουμε αυτά τα όνειρα, να κινούμαστε για το κάτι παραπάνω, να το διεκδικούμε γιατί μας ανήκει. Ο,τι και να' ναι αυτό. Αυτό με κάποιο τρόπο είναι δονκιχωτικό.
Στην Ελλάδα τον θυμώνει: «Θα ήθελα αξιοκρατία και δεν τη βλέπω», υπογράμμισε. «Μου φαίνεται άσχημο και λυπηρό να βλέπεις ανθρώπους που έχουν δουλέψει 40-50 χρόνια και να αμείβονται με ένα τόσο μικρό ποσό. Όταν βγαίνω στο κέντρο με θυμώνει που βλέπω όλους αυτούς τους ανθρώπους που κάνουν χρήση ηρωίνης και κανείς δεν έχει προσπαθήσει να κάνει αυτό που θα έπρεπε. Όχι να τους πετάξει κάπου, να υπάρχει μια σοβαρότερη βοήθεια. Ακόμα και το πως οδηγούνε οι Έλληνες με θυμώνει.
Επιστρέφει στη σκηνή του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά ως Καλιγούλας, γιατί «ο Καμύ είναι ένας από τους τρεις συγγραφείς που με έχει επηρεάσει περισσότερο. Οι άλλοι δύο είναι ο Ντοστογιέφσκι και ο Κάφκα. Ο Ντοστογιέφσκι είναι ο μεγαλύτερος δραματουργός που υπάρχει», τόνισε. «Κάθε του κείμενο είναι μάθημα για οποιονδήποτε ηθοποιό. Αυτό λέω και στα παιδιά τα δυο χρόνια που δίδασκα σε δραματική σχολή, ότι αν δεν έχεις διαβάσει Ντοστογιέφσκι δεν θα είναι εύκολο να στήσεις έναν χαρακτήρα στο θέατρο. Είναι ο συγγραφέας ο οποίος πραγματικά πιάνει από το 0 έναν χαρακτήρα και τον πάει στα 100 και μετά στο -100».
Μιλώντας για τη γενιά του τη χαρακτήρισε «χαραμισμένη, όχι στριμωγμένη μόνο, γιατί δεν πήρε το δρόμο που έπρεπε. Πιστεύω ότι θα μπορούσε να πάρει το δρόμο του μη φόβου. Οι περισσότεροι της γενιάς μας τελικά, ενώ το παίζουμε ότι είμαστε ελεύθερα πνεύματα και μπορούμε να τα σπάσουμε όλα, να βγούμε στους δρόμους, να κάνουμε τις αλλαγές, στο βάθος έχουμε πάρει από τις προηγούμενες γενιές, από τους πολέμους που έχουν ζήσει, ένα φόβο».
Είναι ο λόγος, που προσθέτει πως «θα έπρεπε να βρούνε όλοι οι νέοι το θάρρος. Να δοθεί δρόμος στους νέους να ανακαλύψουν για τι είναι ικανοί. Οι νέες γενιές είναι πιο ταλαντούχες από τη δική μας γενιά, άλλα έχει να κάνει πάρα πολύ με την παιδεία και εδώ είναι το μεγάλο μας θέμα, ότι δεν έχουμε δώσει την αξία που θα πρεπε στην παιδεία. Φαίνονται ότι είναι εύκολο να αλλάξουν, αλλά όταν τους δίνουμε συνέχεια την ίδια μασημένη τροφή, θα γίνουν σαν κι εμάς. Και πάλι θα κλαίγονται και θα λένε τα ίδια που λέγαμε κι εμείς.
Πηγή
Tromaktiko
«Κατ’ αρχάς διάβασα όλο το έργο του Θερβάντες. Το κείμενο του Στρατή του Πασχάλη, που έκανε τη διασκευή, είναι εξαίρετο, ποιητικό, σε ομοιοκαταληξία», ανέφερε ο ηθοποιός, αποκαλύπτοντας ότι «ο Δον Κιχώτης είναι ένας χαρακτήρας που δεν είναι μακριά από εμένα. Ονειρεύομαι κι εγώ πολύ συχνά. Θέλω να ζω σε μια ζωή που είναι πιο δημιουργική από αυτή που ζούμε τώρα. Θέλω να αλλάξουν τα πράγματα. Κάνω ο,τι μπορώ με τον τρόπο μου, με τη δουλειά μου, με το πως έρχομαι σε επαφή με τον κόσμο. Νομίζω ότι χρειάζεται να έχουμε αυτά τα όνειρα, να κινούμαστε για το κάτι παραπάνω, να το διεκδικούμε γιατί μας ανήκει. Ο,τι και να' ναι αυτό. Αυτό με κάποιο τρόπο είναι δονκιχωτικό.
Στην Ελλάδα τον θυμώνει: «Θα ήθελα αξιοκρατία και δεν τη βλέπω», υπογράμμισε. «Μου φαίνεται άσχημο και λυπηρό να βλέπεις ανθρώπους που έχουν δουλέψει 40-50 χρόνια και να αμείβονται με ένα τόσο μικρό ποσό. Όταν βγαίνω στο κέντρο με θυμώνει που βλέπω όλους αυτούς τους ανθρώπους που κάνουν χρήση ηρωίνης και κανείς δεν έχει προσπαθήσει να κάνει αυτό που θα έπρεπε. Όχι να τους πετάξει κάπου, να υπάρχει μια σοβαρότερη βοήθεια. Ακόμα και το πως οδηγούνε οι Έλληνες με θυμώνει.
Επιστρέφει στη σκηνή του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά ως Καλιγούλας, γιατί «ο Καμύ είναι ένας από τους τρεις συγγραφείς που με έχει επηρεάσει περισσότερο. Οι άλλοι δύο είναι ο Ντοστογιέφσκι και ο Κάφκα. Ο Ντοστογιέφσκι είναι ο μεγαλύτερος δραματουργός που υπάρχει», τόνισε. «Κάθε του κείμενο είναι μάθημα για οποιονδήποτε ηθοποιό. Αυτό λέω και στα παιδιά τα δυο χρόνια που δίδασκα σε δραματική σχολή, ότι αν δεν έχεις διαβάσει Ντοστογιέφσκι δεν θα είναι εύκολο να στήσεις έναν χαρακτήρα στο θέατρο. Είναι ο συγγραφέας ο οποίος πραγματικά πιάνει από το 0 έναν χαρακτήρα και τον πάει στα 100 και μετά στο -100».
Μιλώντας για τη γενιά του τη χαρακτήρισε «χαραμισμένη, όχι στριμωγμένη μόνο, γιατί δεν πήρε το δρόμο που έπρεπε. Πιστεύω ότι θα μπορούσε να πάρει το δρόμο του μη φόβου. Οι περισσότεροι της γενιάς μας τελικά, ενώ το παίζουμε ότι είμαστε ελεύθερα πνεύματα και μπορούμε να τα σπάσουμε όλα, να βγούμε στους δρόμους, να κάνουμε τις αλλαγές, στο βάθος έχουμε πάρει από τις προηγούμενες γενιές, από τους πολέμους που έχουν ζήσει, ένα φόβο».
Είναι ο λόγος, που προσθέτει πως «θα έπρεπε να βρούνε όλοι οι νέοι το θάρρος. Να δοθεί δρόμος στους νέους να ανακαλύψουν για τι είναι ικανοί. Οι νέες γενιές είναι πιο ταλαντούχες από τη δική μας γενιά, άλλα έχει να κάνει πάρα πολύ με την παιδεία και εδώ είναι το μεγάλο μας θέμα, ότι δεν έχουμε δώσει την αξία που θα πρεπε στην παιδεία. Φαίνονται ότι είναι εύκολο να αλλάξουν, αλλά όταν τους δίνουμε συνέχεια την ίδια μασημένη τροφή, θα γίνουν σαν κι εμάς. Και πάλι θα κλαίγονται και θα λένε τα ίδια που λέγαμε κι εμείς.
Πηγή
Tromaktiko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Σωκράτης Γκιόλιας / troktiko (Για να μην ξεχνιόμαστε.)
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
