2017-10-22 19:30:15
Είναι κάποια πράγματα που μένουν και αντέχουν. Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι και το γνωστό landmark της Θεσσαλονίκης – Λευκός Πύργος.
Τα έχει δει όλα. Από 15ο αιώνα στωικά υπομένει, αντέχει και μαρτυράει. Από τότε πέρασαν εποχές αίματος, πολέμων και ο Πύργος παραμένει να είναι κάτι παραπάνω από ένα ιστορικό μνημείο.
Γύρω του σήμερα πραγματεύονται άλλου είδους πόλεμοι: νεανικές αναζητήσεις και μεγάλες συζητήσεις με έναν καφέ ή μια μπίρα στο χέρι και με φοιτητικό στριφτό τσιγάρο. Πλήθος τουριστών συχνά πλημμυρίζει την περιοχή του Λευκού Πύργου, βάζοντας το καλύτερο τους εαυτό για να κάνουν τα πιο πετυχημένα selfie, με φόντο τον Πύργο, τη θάλασσα και την παραλία.
Έχει γίνει και για μένα ο Λευκός Πύργος σημείο συνάντησης από όπου θα ξεκινούσαν περιηγήσεις στην αγάπημένη πόλη. Αυτό το κομμάτι της πόλης δημιούργησε και μερικά προσωπικά landmarks, όπως τα σκαλάκια του Κρατικού Θέατρο Βορείου Ελλάδος, μέχρι το πάρκο Ε. Αμύνης / Παύλου Μελά και επάνω προς Εθνικής Αμύνης, την καφετέρια που σύχναζαν ηθοποιοί και κουλτουριάρηδες.
Τα βήματα διέσχιζαν μεγάλους δρόμους και στενά κρυμμένα επάνω από την Τσιμισκή, πάντα βιαστικά να ανταμώσουν φίλους, βιβλία, φραπέδες και γέλια.
Έτσι λοιπόν, μετά από άπειρους πειριπάτους το μάτι έπιασε ένα φως, ένα πορτατίφ, το οποίο όσες φορές και να περνούσες, όποια στιγμή της ημέρας ή της νύχτας, πάντα ήταν ανοιχτό.
Με διπλοπαρκαρισμένο το αμάξι στην Εθνικής Αμύνης, περιμένοντας, άκουγα ραδιόφωνο και έπαιζαν οι «Smiths» το υπέροχα τρελό There Is A Light That Never Goes Out/ Το φως που ποτέ δε σβήνει.
Στο προτελευταίο όροφο μιας παλιάς και όμορφης με ιδιαίτερο σχήμα οικοδομής, είναι αναμμένο το φως. Περνάνε μέρες, λεωφορεία, τουρίστες, φοιτητές, περνάει το μεταπτυχιακό πρόγραμμα και μπαίνω σε ρουτίνα και σε δουλειά γραφείου μακριά από την αγαπημένη πόλη.
Το φως, όμως, πάντα εκεί.
Πριν λίγες μέρες που αναρωτήθηκα αν ακόμα αυτή η λάμπα φωτίζει τον χώρο, όχι μονάχα του άγνωστου σπιτιού αλλά του οικείου σκηνικού μιας περιοχής που φέρνει γλυκιά γεύση νοσταλγίας, η απάντηση ήταν «ναι». Μέσω σύγχρονων τρόπων επικοινωνίας κατέφθασε στο γραφείο μου μια φωτογραφία ενός δειλινού, με γνωστή οικοδομή η οποία έλαμπε απέναντι από το Λευκό Πύργο.
Ήταν τόσο καθησυχαστικό το γεγονός ότι ακόμα υπάρχει, ότι πάντα καίει αυτό το φως. Οι στίχοι των «Smiths» έχουν μετουσιωθεί σ’ αυτό το φως και έχουν σμιξεί μαζί του.
Το τραγούδι τολμηρά αποδομεί την έννοια του σπιτιού και της εστίας, η οποία παύει πλέον να είναι σταθερό μέρος και υπόσταση, ο πρωταγωνιστής παίρνει τους δρόμους και όλα εκτός από αυτό το φως γίνονατι ρευστά. Το φως μένει, και όπου είναι το φως βρίσκεται και η εστία, ο έρωτας, το χαμόγελο.
Διαβάζω πώς ο Simon Goddard, Βρετανός μουσικός δημοσιογράφος έκρινε πως το τραγούδι παριστάνει εξωραϊσμό του θανάτου, όταν ο στο τραγούδι ο θάνατος από double decker γίνεται δεκτός σαν μια στιγμή του φωτός δίπλα στο αγαπημένο πρόσωπο. Ο θάνατος ουσιαστικά καταντάει ασήμαντος και τιποτένιος μπροστά το φως.
Με γαλήνη μπαίνω στο αμάξι, βάζω το αγαπημένο τραγούδι και παίρνω τους δρόμους ξέροντας ότι το πορτατίφ είναι αναμμένο, ότι ο Λευκός Πύργος ήρεμα δέχεται δύσεις και ηλιοβασιλέματα και ότι όσα βήματα και χιλιόμετρα να έχουμε περάσει άλλα τόσα είναι μπροστά και φωτίζονται από το εσωτερικό light that never goes out.
Το τραγούδι αυτό και το πορτατίφ απέναντι από το Λευκό Πύργο για μένα είναι μετάφορα ολόκληρης πόλης της Θεσσαλονίκης και της ατμόσφαιρας που την κυριεύει.
Smiths – There Is A Light That Never Goes Out Lyrics
Take me out tonight
Where there’s music and there’s people
And they’re young and alive
Driving in your car
I never never want to go home
Because I haven’t got one
Anymore
Take me out tonight
Because I want to see people and I
Want to see life
Driving in your car
Oh, please don’t drop me home
Because it’s not my home, it’s their
Home, and I’m welcome no more
And if a double-decker bus
Crashes into us
To die by your side
Is such a heavenly way to die
And if a ten-ton truck
Kills the both of us
To die by your side
Well, the pleasure – the privilege is mine
Take me out tonight
Take me anywhere, I don’t care
I don’t care, I don’t care
And in the darkened underpass
I thought oh God, my chance has come at last
(But then a strange fear gripped me and I
Just couldn’t ask)
Take me out tonight
Oh, take me anywhere, I don’t care
I don’t care, I don’t care
Driving in your car
I never never want to go home
Because I haven’t got one,
Oh, I haven’t got one
And if a double-decker bus
Crashes into us
To die by your side
Is such a heavenly way to die
And if a ten-ton truck
Kills the both of us
To die by your side
Well, the pleasure – the privilege is mine
Oh, there is a light and it never goes out
There is a light and it never goes out
Πηγή
ΤΡΕΛΟ ΓΑΙΔΟΥΡΙ
https://trelogaidouri.blogspot.gr/
Τα έχει δει όλα. Από 15ο αιώνα στωικά υπομένει, αντέχει και μαρτυράει. Από τότε πέρασαν εποχές αίματος, πολέμων και ο Πύργος παραμένει να είναι κάτι παραπάνω από ένα ιστορικό μνημείο.
Γύρω του σήμερα πραγματεύονται άλλου είδους πόλεμοι: νεανικές αναζητήσεις και μεγάλες συζητήσεις με έναν καφέ ή μια μπίρα στο χέρι και με φοιτητικό στριφτό τσιγάρο. Πλήθος τουριστών συχνά πλημμυρίζει την περιοχή του Λευκού Πύργου, βάζοντας το καλύτερο τους εαυτό για να κάνουν τα πιο πετυχημένα selfie, με φόντο τον Πύργο, τη θάλασσα και την παραλία.
Έχει γίνει και για μένα ο Λευκός Πύργος σημείο συνάντησης από όπου θα ξεκινούσαν περιηγήσεις στην αγάπημένη πόλη. Αυτό το κομμάτι της πόλης δημιούργησε και μερικά προσωπικά landmarks, όπως τα σκαλάκια του Κρατικού Θέατρο Βορείου Ελλάδος, μέχρι το πάρκο Ε. Αμύνης / Παύλου Μελά και επάνω προς Εθνικής Αμύνης, την καφετέρια που σύχναζαν ηθοποιοί και κουλτουριάρηδες.
Τα βήματα διέσχιζαν μεγάλους δρόμους και στενά κρυμμένα επάνω από την Τσιμισκή, πάντα βιαστικά να ανταμώσουν φίλους, βιβλία, φραπέδες και γέλια.
Έτσι λοιπόν, μετά από άπειρους πειριπάτους το μάτι έπιασε ένα φως, ένα πορτατίφ, το οποίο όσες φορές και να περνούσες, όποια στιγμή της ημέρας ή της νύχτας, πάντα ήταν ανοιχτό.
Με διπλοπαρκαρισμένο το αμάξι στην Εθνικής Αμύνης, περιμένοντας, άκουγα ραδιόφωνο και έπαιζαν οι «Smiths» το υπέροχα τρελό There Is A Light That Never Goes Out/ Το φως που ποτέ δε σβήνει.
Στο προτελευταίο όροφο μιας παλιάς και όμορφης με ιδιαίτερο σχήμα οικοδομής, είναι αναμμένο το φως. Περνάνε μέρες, λεωφορεία, τουρίστες, φοιτητές, περνάει το μεταπτυχιακό πρόγραμμα και μπαίνω σε ρουτίνα και σε δουλειά γραφείου μακριά από την αγαπημένη πόλη.
Το φως, όμως, πάντα εκεί.
Πριν λίγες μέρες που αναρωτήθηκα αν ακόμα αυτή η λάμπα φωτίζει τον χώρο, όχι μονάχα του άγνωστου σπιτιού αλλά του οικείου σκηνικού μιας περιοχής που φέρνει γλυκιά γεύση νοσταλγίας, η απάντηση ήταν «ναι». Μέσω σύγχρονων τρόπων επικοινωνίας κατέφθασε στο γραφείο μου μια φωτογραφία ενός δειλινού, με γνωστή οικοδομή η οποία έλαμπε απέναντι από το Λευκό Πύργο.
Ήταν τόσο καθησυχαστικό το γεγονός ότι ακόμα υπάρχει, ότι πάντα καίει αυτό το φως. Οι στίχοι των «Smiths» έχουν μετουσιωθεί σ’ αυτό το φως και έχουν σμιξεί μαζί του.
Το τραγούδι τολμηρά αποδομεί την έννοια του σπιτιού και της εστίας, η οποία παύει πλέον να είναι σταθερό μέρος και υπόσταση, ο πρωταγωνιστής παίρνει τους δρόμους και όλα εκτός από αυτό το φως γίνονατι ρευστά. Το φως μένει, και όπου είναι το φως βρίσκεται και η εστία, ο έρωτας, το χαμόγελο.
Διαβάζω πώς ο Simon Goddard, Βρετανός μουσικός δημοσιογράφος έκρινε πως το τραγούδι παριστάνει εξωραϊσμό του θανάτου, όταν ο στο τραγούδι ο θάνατος από double decker γίνεται δεκτός σαν μια στιγμή του φωτός δίπλα στο αγαπημένο πρόσωπο. Ο θάνατος ουσιαστικά καταντάει ασήμαντος και τιποτένιος μπροστά το φως.
Με γαλήνη μπαίνω στο αμάξι, βάζω το αγαπημένο τραγούδι και παίρνω τους δρόμους ξέροντας ότι το πορτατίφ είναι αναμμένο, ότι ο Λευκός Πύργος ήρεμα δέχεται δύσεις και ηλιοβασιλέματα και ότι όσα βήματα και χιλιόμετρα να έχουμε περάσει άλλα τόσα είναι μπροστά και φωτίζονται από το εσωτερικό light that never goes out.
Το τραγούδι αυτό και το πορτατίφ απέναντι από το Λευκό Πύργο για μένα είναι μετάφορα ολόκληρης πόλης της Θεσσαλονίκης και της ατμόσφαιρας που την κυριεύει.
Smiths – There Is A Light That Never Goes Out Lyrics
Take me out tonight
Where there’s music and there’s people
And they’re young and alive
Driving in your car
I never never want to go home
Because I haven’t got one
Anymore
Take me out tonight
Because I want to see people and I
Want to see life
Driving in your car
Oh, please don’t drop me home
Because it’s not my home, it’s their
Home, and I’m welcome no more
And if a double-decker bus
Crashes into us
To die by your side
Is such a heavenly way to die
And if a ten-ton truck
Kills the both of us
To die by your side
Well, the pleasure – the privilege is mine
Take me out tonight
Take me anywhere, I don’t care
I don’t care, I don’t care
And in the darkened underpass
I thought oh God, my chance has come at last
(But then a strange fear gripped me and I
Just couldn’t ask)
Take me out tonight
Oh, take me anywhere, I don’t care
I don’t care, I don’t care
Driving in your car
I never never want to go home
Because I haven’t got one,
Oh, I haven’t got one
And if a double-decker bus
Crashes into us
To die by your side
Is such a heavenly way to die
And if a ten-ton truck
Kills the both of us
To die by your side
Well, the pleasure – the privilege is mine
Oh, there is a light and it never goes out
There is a light and it never goes out
Πηγή
ΤΡΕΛΟ ΓΑΙΔΟΥΡΙ
https://trelogaidouri.blogspot.gr/
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Μνήμη του Αγίου Ευλαλίου, Επισκόπου Λαμπούσης (22 Οκτωβρίου)
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
