2017-11-05 00:16:00
Τα μεγάλα ρολόγια στους τοίχους σταμάτησαν, κανείς δεν τα κουρντίζει Κι αν κάποτε στέκομαι μπροστά τους, δεν είναι για να δω την ώρα...
Μα το ίδιο μου το πρόσωπο, καθρεφτισμένο στο γυαλί τους...
Περίεργα άσπρο, γύψινο, απαθές, σαν έξω απ’ το χρόνο...
Ενώ στο σκοτεινό τους βάθος οι σταματημένοι δείχτες...
Πίσω ακριβώς απ’ το είδωλό μου, είναι ένα ασάλευτο νυστέρι...
Που πια δεν έχει ν’ ανοίξει ένα τραύμα...
Δεν έχει να μου αφαιρέσει τίποτα...
Φόβο ή ελπίδα, αναμονή κι αδημονία Γιάννης Ρίτσος
olalathos
Μα το ίδιο μου το πρόσωπο, καθρεφτισμένο στο γυαλί τους...
Περίεργα άσπρο, γύψινο, απαθές, σαν έξω απ’ το χρόνο...
Ενώ στο σκοτεινό τους βάθος οι σταματημένοι δείχτες...
Πίσω ακριβώς απ’ το είδωλό μου, είναι ένα ασάλευτο νυστέρι...
Που πια δεν έχει ν’ ανοίξει ένα τραύμα...
Δεν έχει να μου αφαιρέσει τίποτα...
Φόβο ή ελπίδα, αναμονή κι αδημονία Γιάννης Ρίτσος
olalathos
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
