2017-11-09 10:00:29
Μπρος στο δρόμο που χάραξε το «La la land» είναι η πρώτη σκέψη που κάναμε όταν άναψαν τα φώτα στην αίθουσα Tώνια Μαρκετάκη στην αποθήκη Δ'.
Η ταινία της Πία Μέχλερ που έγραψε το σενάριο και συνσκηνοθέτησε το «Everything is wonderful» είναι ένα παραμύθι επίσης, όμως διατυπωμένο.. αλλιώς. Κάπου διάβασα ένα σχόλιο ότι είναι το σύγχρονο «Thelma and Louise» σε συνδυασμό με το «Girls» στη συσκευασία του 2017 και μπορώ να δω τον συσχετισμό.
Ας τα πάρουμε όλα όμως από την αρχή. Οι συστηματικοί και επί χρόνια επισκέπτες του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης ξέρουν ότι ανάμεσα σε προβολές και πρεμιέρες, θα βρουν λίγο από όλα. Και εκείνες τις ακατανόητες για τη μάζα ταινίες που κάποιοι συναρπάζονται από τη δυστοκία τους, τις πιο «βατές», αλλά και αυτές που δεν περιμένεις -ίσως και λόγω προκατάληψης- να αρέσουν τόσο. Δεδομένου του ότι η ταινία της Μέχλερ αφηγείται ένα θέμα βγαλμένο από τη ζωή, ίσως ο ευχάριστος αιφνιδιασμός της να μην ήταν τελικά τόσο απρόβλεπτος.
Η υπόθεση εξελίσσεται ακολουθώντας τη ζωή της Γερμανίδας μετανάστριας (Πία Μέχλερ) Λέινα που είναι παντρεμένη και ζει στη Νέα Υόρκη και της Ελληνίδας επίσης μετανάστριας (Τόνια Σωτηροπούλου) Μαρίας που παράτησε την καριέρα της ηθοποιού στην Ελλάδα για να κυνηγήσει το όνειρό της στο Μεγάλο Μήλο. Η πρώτη φαινομενικά δεν πρέπει να παραπονιέται. Τα έχει όλα, δουλειά, σπίτι, σύζυγο.
Η δεύτερη δουλεύει ως σερβιτόρα και παράλληλα πηγαίνει σε διάφορες ακροάσεις για ρόλους που για την ώρα δεν την έχουν βγάλει από τη μιζέρια της, ενώ πέφτει συνέχεια σε σχέσεις (όπως ο Αλέξης Γεωργούλης που συμμετέχει στο έργο) που θέλουν οπωσδήποτε να την... αποκαταστήσουν και να την κάνουν μητέρα. Κάτι που αφενός μεν δε θέλει, τουλάχιστον στην παρούσα φάση που αγωνίζεται για να επιβιώσει αφετέρου δε θέλει να μπει σε καλούπια προκατασκευασμένα ανάλογα με τη γυναικεία ηλικία.
Όταν η πρώτη συνειδητοποιεί ότι ο άντρας της την απατά, η φίλη της Μαρία της προτείνει να περάσουν μία εβδομάδα προσαρμογής και αποθεραπείας για να μαζέψουν τα συντρίμμια των ζωών τους.
Παραιτείται από τη δουλειά της και τις βλέπουμε να ζουν μαζί. Κάνουν πάρτι, βγαίνουν, πίνουν, κάνουν περιστασιακό σεξ, κοιμούνται στο ίδιο κρεβάτι και καταλήγουν να κάνουν μαζί μία εκδρομή. Το ταξίδι τους και η συνεχής επαφή τους φέρνει τις πρώτες προστριβές μεταξύ τους, το γαλήνιο τοπίο έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τη «φουρτούνα» που βιώνουν μέσα τους και η οριστική ρήξη μεταξύ τους όταν εξωτερικεύσουν τα συναισθήματά τους και πουν την αλήθεια φωναχτά πρώτα στον εαυτό τους και ύστερα η μία στην άλλη είναι αναπόφευκτη.
Προφανέστατα το σενάριο δεν ανακάλυψε την Αμερική ούτε κάποιο κρατίδιο χαμένο στον χάρτη. Περισσότερο κλισέ ακούγεται, για να μην το «βαφτίσουμε» εξαρχής βαρετό. Παρόλα αυτά, η γερμανική «ακρίβεια» μοιάζει χειρουργικό νυστέρι στα χέρια της Μέχλερ που κατάφερε να πάρει κάτι φαινομενικά τόσο απλό και αληθινό, αποδίδοντας το έτσι ώστε να ταυτιστεί μαζί του ο μισός -αν όχι ολόκληρος- ο γυναικείος πληθυσμός της γης.
Δε θα ήταν υπερβολή αν λέγαμε πως σε όλη τη διάρκεια της ταινίας μία γυναίκα θα μπορούσε να έχει την εντύπωση πως παρακολουθεί τη ζωή τη δική της ή μιας φίλης της στη μεγάλη οθόνη. Οι δύο πρωταγωνίστριες είναι αρκετά κανονικές στους ρόλους τους, χωρίς πολλές υπερβολές και εξυπηρετώντας το μοτίβο ξανθιάς και μελαχρινής και των ετερώνυμων που συνήθως έλκονται γιατί στη βάση τους μοιάζουν. Οι επιταγές της κοινωνίας για τη γυναίκα του 2017 είναι πολύ συγκεκριμένες και πολύ αόριστες ταυτόχρονα.
Πρέπει να είναι ανεξάρτητες, αλλά πάντα να βασίζονται στους άντρες. Πρέπει να κυνηγάνε το όνειρό τους, αλλά να μην αντιτίθενται στην ταμπέλα που στα πρώτα -αντα τις θέλει μητέρες και νοικοκυρές. Είναι παντρεμένες και ευκατάστατες;
Άρα είναι σίγουρα ευτυχισμένες. Άσχετα αν διακρίνουν τα κακώς κείμενα της εποχής, θα πρέπει να αισθάνονται υπέροχα με το σύμπαν που σε εκείνες φέρεται με «ευγένεια». Παράλληλα, υποβόσκει και η έννοια του «χρόνου» που για κάποιον αδιευκρίνιστο λόγο φαίνεται να είναι μόνιμα σε fast forward όταν πρόκειται για το γυναικείο φύλο. Στη φυσικότητα, αναμφισβήτητα συνετέλεσε και η σχεδόν παντελής έλλειψη μακιγιάζ και των άχρηστων ξεσπασμάτων.
Ευτυχώς η σκηνοθέτης προτίμησε να την «κρατήσει» στα 79 λεπτά και ίσως το αποτέλεσμα να ήταν ακόμα πιο περιεκτικό και όχι τόσο ντοκιμαντερίστικο με λιγότερα πλάνα και voice over που ενδεχομένως να πλατείασαν στο τέλος. Παρόλα αυτά, μετά την προβολή και κατόπιν ερώτησης θεατή, επεσήμανε πως της ταίριαζε πολύ η αφήγηση και δη η ανδρική καθώς ήθελε να τονίσει την τάση που έχουν οι άντρες να κρίνουν και να εξηγούν τις ζωές των γυναικών, συχνά από απόσταση και χωρίς εμπλοκή, με ένα είδος υπεροψίας.
Το «Everything is Wonderful» χωρίς καθόλου επιτήδευση ρίχνει ντόμινο τις μάσκες που φοράμε στα social media, κι ας μην έχει αναφορές σε αυτά. Είναι η προκάτ ευτυχία το προσωπείο της σύγχρονης κατάθλιψης; Ποιος έχει το θάρρος να πει αλήθεια στον εαυτό του εν έτει 2017; Οι απαντήσεις υπάρχουν στο έργο και ευχαρίστως θα το ξαναέβλεπα.
Δες το τρέιλερ:
Πηγή
ΤΡΕΛΟ ΓΑΙΔΟΥΡΙ
https://trelogaidouri.blogspot.gr/
Η ταινία της Πία Μέχλερ που έγραψε το σενάριο και συνσκηνοθέτησε το «Everything is wonderful» είναι ένα παραμύθι επίσης, όμως διατυπωμένο.. αλλιώς. Κάπου διάβασα ένα σχόλιο ότι είναι το σύγχρονο «Thelma and Louise» σε συνδυασμό με το «Girls» στη συσκευασία του 2017 και μπορώ να δω τον συσχετισμό.
Ας τα πάρουμε όλα όμως από την αρχή. Οι συστηματικοί και επί χρόνια επισκέπτες του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης ξέρουν ότι ανάμεσα σε προβολές και πρεμιέρες, θα βρουν λίγο από όλα. Και εκείνες τις ακατανόητες για τη μάζα ταινίες που κάποιοι συναρπάζονται από τη δυστοκία τους, τις πιο «βατές», αλλά και αυτές που δεν περιμένεις -ίσως και λόγω προκατάληψης- να αρέσουν τόσο. Δεδομένου του ότι η ταινία της Μέχλερ αφηγείται ένα θέμα βγαλμένο από τη ζωή, ίσως ο ευχάριστος αιφνιδιασμός της να μην ήταν τελικά τόσο απρόβλεπτος.
Η υπόθεση εξελίσσεται ακολουθώντας τη ζωή της Γερμανίδας μετανάστριας (Πία Μέχλερ) Λέινα που είναι παντρεμένη και ζει στη Νέα Υόρκη και της Ελληνίδας επίσης μετανάστριας (Τόνια Σωτηροπούλου) Μαρίας που παράτησε την καριέρα της ηθοποιού στην Ελλάδα για να κυνηγήσει το όνειρό της στο Μεγάλο Μήλο. Η πρώτη φαινομενικά δεν πρέπει να παραπονιέται. Τα έχει όλα, δουλειά, σπίτι, σύζυγο.
Η δεύτερη δουλεύει ως σερβιτόρα και παράλληλα πηγαίνει σε διάφορες ακροάσεις για ρόλους που για την ώρα δεν την έχουν βγάλει από τη μιζέρια της, ενώ πέφτει συνέχεια σε σχέσεις (όπως ο Αλέξης Γεωργούλης που συμμετέχει στο έργο) που θέλουν οπωσδήποτε να την... αποκαταστήσουν και να την κάνουν μητέρα. Κάτι που αφενός μεν δε θέλει, τουλάχιστον στην παρούσα φάση που αγωνίζεται για να επιβιώσει αφετέρου δε θέλει να μπει σε καλούπια προκατασκευασμένα ανάλογα με τη γυναικεία ηλικία.
Όταν η πρώτη συνειδητοποιεί ότι ο άντρας της την απατά, η φίλη της Μαρία της προτείνει να περάσουν μία εβδομάδα προσαρμογής και αποθεραπείας για να μαζέψουν τα συντρίμμια των ζωών τους.
Παραιτείται από τη δουλειά της και τις βλέπουμε να ζουν μαζί. Κάνουν πάρτι, βγαίνουν, πίνουν, κάνουν περιστασιακό σεξ, κοιμούνται στο ίδιο κρεβάτι και καταλήγουν να κάνουν μαζί μία εκδρομή. Το ταξίδι τους και η συνεχής επαφή τους φέρνει τις πρώτες προστριβές μεταξύ τους, το γαλήνιο τοπίο έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τη «φουρτούνα» που βιώνουν μέσα τους και η οριστική ρήξη μεταξύ τους όταν εξωτερικεύσουν τα συναισθήματά τους και πουν την αλήθεια φωναχτά πρώτα στον εαυτό τους και ύστερα η μία στην άλλη είναι αναπόφευκτη.
Προφανέστατα το σενάριο δεν ανακάλυψε την Αμερική ούτε κάποιο κρατίδιο χαμένο στον χάρτη. Περισσότερο κλισέ ακούγεται, για να μην το «βαφτίσουμε» εξαρχής βαρετό. Παρόλα αυτά, η γερμανική «ακρίβεια» μοιάζει χειρουργικό νυστέρι στα χέρια της Μέχλερ που κατάφερε να πάρει κάτι φαινομενικά τόσο απλό και αληθινό, αποδίδοντας το έτσι ώστε να ταυτιστεί μαζί του ο μισός -αν όχι ολόκληρος- ο γυναικείος πληθυσμός της γης.
Δε θα ήταν υπερβολή αν λέγαμε πως σε όλη τη διάρκεια της ταινίας μία γυναίκα θα μπορούσε να έχει την εντύπωση πως παρακολουθεί τη ζωή τη δική της ή μιας φίλης της στη μεγάλη οθόνη. Οι δύο πρωταγωνίστριες είναι αρκετά κανονικές στους ρόλους τους, χωρίς πολλές υπερβολές και εξυπηρετώντας το μοτίβο ξανθιάς και μελαχρινής και των ετερώνυμων που συνήθως έλκονται γιατί στη βάση τους μοιάζουν. Οι επιταγές της κοινωνίας για τη γυναίκα του 2017 είναι πολύ συγκεκριμένες και πολύ αόριστες ταυτόχρονα.
Πρέπει να είναι ανεξάρτητες, αλλά πάντα να βασίζονται στους άντρες. Πρέπει να κυνηγάνε το όνειρό τους, αλλά να μην αντιτίθενται στην ταμπέλα που στα πρώτα -αντα τις θέλει μητέρες και νοικοκυρές. Είναι παντρεμένες και ευκατάστατες;
Άρα είναι σίγουρα ευτυχισμένες. Άσχετα αν διακρίνουν τα κακώς κείμενα της εποχής, θα πρέπει να αισθάνονται υπέροχα με το σύμπαν που σε εκείνες φέρεται με «ευγένεια». Παράλληλα, υποβόσκει και η έννοια του «χρόνου» που για κάποιον αδιευκρίνιστο λόγο φαίνεται να είναι μόνιμα σε fast forward όταν πρόκειται για το γυναικείο φύλο. Στη φυσικότητα, αναμφισβήτητα συνετέλεσε και η σχεδόν παντελής έλλειψη μακιγιάζ και των άχρηστων ξεσπασμάτων.
Ευτυχώς η σκηνοθέτης προτίμησε να την «κρατήσει» στα 79 λεπτά και ίσως το αποτέλεσμα να ήταν ακόμα πιο περιεκτικό και όχι τόσο ντοκιμαντερίστικο με λιγότερα πλάνα και voice over που ενδεχομένως να πλατείασαν στο τέλος. Παρόλα αυτά, μετά την προβολή και κατόπιν ερώτησης θεατή, επεσήμανε πως της ταίριαζε πολύ η αφήγηση και δη η ανδρική καθώς ήθελε να τονίσει την τάση που έχουν οι άντρες να κρίνουν και να εξηγούν τις ζωές των γυναικών, συχνά από απόσταση και χωρίς εμπλοκή, με ένα είδος υπεροψίας.
Το «Everything is Wonderful» χωρίς καθόλου επιτήδευση ρίχνει ντόμινο τις μάσκες που φοράμε στα social media, κι ας μην έχει αναφορές σε αυτά. Είναι η προκάτ ευτυχία το προσωπείο της σύγχρονης κατάθλιψης; Ποιος έχει το θάρρος να πει αλήθεια στον εαυτό του εν έτει 2017; Οι απαντήσεις υπάρχουν στο έργο και ευχαρίστως θα το ξαναέβλεπα.
Δες το τρέιλερ:
Πηγή
ΤΡΕΛΟ ΓΑΙΔΟΥΡΙ
https://trelogaidouri.blogspot.gr/
VIDEO
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
ΟΔΟΣ ΑΓΑΠΗΣ με το ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΙΚΛΗ για Eurovision 2018
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Πυροβόλησαν εξ επαφής ελάφι στην Πάρνηθα
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
