2017-11-10 23:30:49
Ποτέ δεν είναι αργά. Αφού το είπε και η Νικόλ Κίντμαν: Η ζωή αρχίζει στα σαράντα.
Το ξέρω. Ο πρώτος απολογισμός της ζωής ενός ανθρώπου γίνεται στα σαράντα. Είναι σαν να σπας τον κουμπαρά μετά από αποταμίευση χρόνων και να μετράς τα κέρματα.
Κι εκεί στο μέτρημα διαπιστώνεις ότι βρίσκεσαι ακριβώς στη μέση. Για αυτό καλείται και «μέση ηλικία». Ο όρος πάει ασορτί με τον όρο «κρίση της μέσης ηλικίας». Μια αναστάτωση και ένα φούντωμα είναι τα γνωρίσματα. Φταίνε και οι ρυτίδες που όλο βαθαίνουνε. Φταίνε και οι πρώτες λευκές τρίχες που ξέρεις καλά μέσα σου πως ήρθαν για να μείνουν. Λευκά μαλλιά. Μαύρα κέφια.
Ξαφνικά όλα σε στενεύουν. Ο μακροχρόνιος γάμος σου. Προχθές που γιόρταζες την επέτειο των δεκαέξι χρόνων, σκεφτόσουν πως και στη φυλακή να ήσουν θα … έβγαινες. Η δουλειά σου στην Τράπεζα στο τμήμα έγκρισης δανείων. Καλύτερα να σπούδαζες τότε στη Σχολή Καλών Τεχνών, τζάμπα πήγε τέτοιο ταλέντο στη ζωγραφική.
Ένας Ρέμπραντ που βάζει σφραγίδες και στέλνει τραπεζικές αποφάσεις και υπολογίζει με το κομπιουτεράκι τα τοκοχρεολύσια. Ποτέ δε θα ξεχάσεις τη φράση του ταχυδρομικού υπαλλήλου πατέρα σου: «Ζωγράφος; Α, πα πα… στη ψάθα θα πεθάνεις». Ενώ αυτός πέθανε από έμφραγμα δύο μέρες πριν παραδώσει τα ένσημα για σύνταξη. Έτσι σου ‘ρχεται να τα δώσεις όλα μια μούτζα. Ποτέ δεν είναι αργά. Αφού το είπε και η Νικόλ Κίντμαν: «Η ζωή αρχίζει στα σαράντα».
Σπίτι, επάγγελμα, τόπος κατοικίας. Κι εκεί που όλα έχουν επιτέλους σταθεροποιηθεί θέλεις να κάνεις την επανάσταση σου αλλάζοντας τα, όπως το «πουκάμισο» που αλλάζουν τα φίδια. Αλλά δεν μπορείς. Κάτι σε κρατάει πίσω. Τα κάγκελα της καθημερινότητας σου.
Το ξυπνητήρι που χτυπάει πάντα στις επτά. Το φιλί που σου δίνει στα πεταχτά ο γιος σου πριν μπει στο σχολικό και σου ζητάει μαζί και τα «λύτρα»: ένα καινούργιο ζευγάρι αθλητικά παπούτσια σαν του φίλου του, του Γιάννη. Τα εννιακόσια τα ρημάδια τα ευρώ που παίρνεις κάθε μήνα από την Τράπεζα συν τα μπόνους. Τα απογεύματα του Σαββάτου που πας στο σούπερ μάρκετ και γεμίζεις το καλάθι. Γάλα, οδοντόκρεμα, σαμπουάν, τροφή για τον σκύλο, φέτες παρίζα για τοστ.
Η μπιρίμπα που παίζεις στη σαλοτραπεζαρία. Κι αν χάνεις δεν πειράζει. «’Οποιος χάνει στα χαρτιά, κερδίζει στην αγάπη» σύμφωνα με την παροιμία. Αγάπη; Ποια αγάπη, αναρωτιέσαι και σκύβεις το κεφάλι να δεις τη βέρα. Δύο φορές φτάσατε στο διαζύγιο και πάλι τα ξαναβρήκατε για χάρη του κανακάρη.
Το νιώθεις: χρειάζεσαι επειγόντως ψυχανάλυση.
Κι έναν καλό ψυχαναλυτή. Ίσως τον ίδιο τον Ελβετό Καρλ Γιουγκ, που το είχε προβλέψει σωστά: «όπως το παιδί αντιμετωπίζει με φόβο τον κόσμο και τη ζωή, που του είναι άγνωστα, έτσι τρομάζει και ο ενήλικος μπροστά στο δεύτερο μισό της ζωής, σαν να τον περιμένουν εκεί άγνωστα, επικίνδυνα προβλήματα ή σαν να τον απειλούν απώλειες και θυσίες που δεν μπορεί να αναλάβει…».
Ποιον να πιστέψεις τώρα; Αχ, βρε Νικόλ τι μου έκανες…..
Άντζελα Ζιούτη
(συγγραφέας) [email protected]
Πηγή: Think Free
Πηγή
ΤΡΕΛΟ ΓΑΙΔΟΥΡΙ
https://trelogaidouri.blogspot.gr/
Το ξέρω. Ο πρώτος απολογισμός της ζωής ενός ανθρώπου γίνεται στα σαράντα. Είναι σαν να σπας τον κουμπαρά μετά από αποταμίευση χρόνων και να μετράς τα κέρματα.
Κι εκεί στο μέτρημα διαπιστώνεις ότι βρίσκεσαι ακριβώς στη μέση. Για αυτό καλείται και «μέση ηλικία». Ο όρος πάει ασορτί με τον όρο «κρίση της μέσης ηλικίας». Μια αναστάτωση και ένα φούντωμα είναι τα γνωρίσματα. Φταίνε και οι ρυτίδες που όλο βαθαίνουνε. Φταίνε και οι πρώτες λευκές τρίχες που ξέρεις καλά μέσα σου πως ήρθαν για να μείνουν. Λευκά μαλλιά. Μαύρα κέφια.
Ξαφνικά όλα σε στενεύουν. Ο μακροχρόνιος γάμος σου. Προχθές που γιόρταζες την επέτειο των δεκαέξι χρόνων, σκεφτόσουν πως και στη φυλακή να ήσουν θα … έβγαινες. Η δουλειά σου στην Τράπεζα στο τμήμα έγκρισης δανείων. Καλύτερα να σπούδαζες τότε στη Σχολή Καλών Τεχνών, τζάμπα πήγε τέτοιο ταλέντο στη ζωγραφική.
Ένας Ρέμπραντ που βάζει σφραγίδες και στέλνει τραπεζικές αποφάσεις και υπολογίζει με το κομπιουτεράκι τα τοκοχρεολύσια. Ποτέ δε θα ξεχάσεις τη φράση του ταχυδρομικού υπαλλήλου πατέρα σου: «Ζωγράφος; Α, πα πα… στη ψάθα θα πεθάνεις». Ενώ αυτός πέθανε από έμφραγμα δύο μέρες πριν παραδώσει τα ένσημα για σύνταξη. Έτσι σου ‘ρχεται να τα δώσεις όλα μια μούτζα. Ποτέ δεν είναι αργά. Αφού το είπε και η Νικόλ Κίντμαν: «Η ζωή αρχίζει στα σαράντα».
Σπίτι, επάγγελμα, τόπος κατοικίας. Κι εκεί που όλα έχουν επιτέλους σταθεροποιηθεί θέλεις να κάνεις την επανάσταση σου αλλάζοντας τα, όπως το «πουκάμισο» που αλλάζουν τα φίδια. Αλλά δεν μπορείς. Κάτι σε κρατάει πίσω. Τα κάγκελα της καθημερινότητας σου.
Το ξυπνητήρι που χτυπάει πάντα στις επτά. Το φιλί που σου δίνει στα πεταχτά ο γιος σου πριν μπει στο σχολικό και σου ζητάει μαζί και τα «λύτρα»: ένα καινούργιο ζευγάρι αθλητικά παπούτσια σαν του φίλου του, του Γιάννη. Τα εννιακόσια τα ρημάδια τα ευρώ που παίρνεις κάθε μήνα από την Τράπεζα συν τα μπόνους. Τα απογεύματα του Σαββάτου που πας στο σούπερ μάρκετ και γεμίζεις το καλάθι. Γάλα, οδοντόκρεμα, σαμπουάν, τροφή για τον σκύλο, φέτες παρίζα για τοστ.
Η μπιρίμπα που παίζεις στη σαλοτραπεζαρία. Κι αν χάνεις δεν πειράζει. «’Οποιος χάνει στα χαρτιά, κερδίζει στην αγάπη» σύμφωνα με την παροιμία. Αγάπη; Ποια αγάπη, αναρωτιέσαι και σκύβεις το κεφάλι να δεις τη βέρα. Δύο φορές φτάσατε στο διαζύγιο και πάλι τα ξαναβρήκατε για χάρη του κανακάρη.
Το νιώθεις: χρειάζεσαι επειγόντως ψυχανάλυση.
Κι έναν καλό ψυχαναλυτή. Ίσως τον ίδιο τον Ελβετό Καρλ Γιουγκ, που το είχε προβλέψει σωστά: «όπως το παιδί αντιμετωπίζει με φόβο τον κόσμο και τη ζωή, που του είναι άγνωστα, έτσι τρομάζει και ο ενήλικος μπροστά στο δεύτερο μισό της ζωής, σαν να τον περιμένουν εκεί άγνωστα, επικίνδυνα προβλήματα ή σαν να τον απειλούν απώλειες και θυσίες που δεν μπορεί να αναλάβει…».
Ποιον να πιστέψεις τώρα; Αχ, βρε Νικόλ τι μου έκανες…..
Άντζελα Ζιούτη
(συγγραφέας) [email protected]
Πηγή: Think Free
Πηγή
ΤΡΕΛΟ ΓΑΙΔΟΥΡΙ
https://trelogaidouri.blogspot.gr/
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Να γιατί η δαρβινική θεωρία είναι λάθος (ντοκιμαντέρ)
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
