2017-11-12 00:03:11
Μια καινοτόμα ευρεσιτεχνία υπόσχεται τη μείωση της κατανάλωσης καυσίμων σε μεγάλα φορτηγά πλοία κατά 25% ως 35%, αυξάνοντας... ταυτόχρονα την ταχύτητα τους κατά 20% ως 30%. Πρόκειται για μια εφεύρεση του Chris Kinman, ο οποίος έχει σχεδιάσει και κατοχυρώσει με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας τρία συστήματα φυσαλίδων που λειτουργούν με διάφορους τρόπους για να μειώσουν δραματικά την πυκνότητα του νερού που βρίσκεται ακριβώς μπροστά από ένα πλοίο.
Τα συστήματα αυτά λειτουργούν αντίθετα ως προς τα υπάρχοντα συστήματα φυσαλίδων, επειδή το σύστημα του Kinman επικεντρώνεται στην πλώρη του πλοίου, από την καρίνα μέχρι τη γραμμή φόρτωσης, για να μειώσει τη μάζα του νερού που πρέπει να επιταχυνθεί και να ωθηθεί πλαγιως καθώς το πλοίο πλέει.
“Ένα πλοίο ξοδεύει πολλή ενέργεια δημιουργώντας ένα βαρύ καμπυλοειδές κύμα και στη συνέχεια προσπαθώντας να το καβαλήσει”, λέει ο Kinman. “Και ξοδεύει έπειτα ακόμα περισσότερη ενέργεια πιέζοντας το δικό της βάρος σε θαλασσινό νερό στην άκρη σε κάθε λεπτό ενός ταξιδιού για να ανοίξει το δρόμο για το κύτος”.
Σε ένα πολύ μεγάλο, πλήρως φορτωμένο πλοίο που ταξιδεύει με ταχύτητα 16 κόμβων, η μάζα νερού που ωθείται κάθε 60 δευτερόλεπτα είναι ένα μέγεθος της τάξης των 200.000 τόνων, λέει,που υπολογίζεται ως “φορτίο μετατόπισης” πολλαπλασιασμένο με τον αριθμό του «μήκους κύτους» που μετατοπίζεται σε 60 δευτερόλεπτα.
“Δεν είναι δύσκολο να δούμε ότι πολλή ισχύς που παράγεται από τους κινητήρες πρόωσης χρησιμοποιείται για να σπρώξει μεγάλες μάζες θαλασσινού νερού να ανοίξουν τον δρόμο για το πλοίο. Αυτό συμβαίνει ξανά και ξανά, κάθε 60 δευτερόλεπτα για όλη τη διάρκεια του ταξιδιού ενός πλοίου. Πολλά καύσιμα σπαταλιούνται, για την απομάκρυνση περίπου οκτώ δισεκατομμυρίων τόνων θαλασσινού νερού κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού 31 ημερών”, λέει ο Kinman.
Ενώ ένα βολβοειδές τόξο εξουδετερώνει την επίδραση της “ανάβασης”, το πλοίο πρέπει να συνεχίζει να σπρώχνει μεγάλες μάζες θαλασσινού νερού σε κάθε πλευρά.
Σε ένα από τα συστήματα του Kinman, η συσκευή είναι ένα ημι-καθοδηγούμενο σύστημα φυσαλίδων που αποτελείται από μια στοίβα από οριζόντιες πλάκες που αναπτύσσονται στο τόξο, σαν ένα επίπεδο τραπουλόχαρτων με κενά μεταξύ τους. Αυτοί οι χώροι σχηματίζουν μια στοίβα ανοιχτών μπροστινών αγωγών που καθοδηγούν τις φυσαλίδες πεπιεσμένου αέρα οριζοντίως και πιέζουν το νερό κατά μήκος στην ίδια κατεύθυνση. Η κίνηση προς τα εμπρός του πλοίου ασκεί πίεση στο μέτωπο των φυσαλίδων, περιορίζοντάς τις μέσα στους αγωγούς. Οι φυσαλίδες στους αγωγούς σπρώχνουν το θαλασσινό νερό γύρω από το τόξο στα πλάγια, αντί να το κάνει το πλοίο.
Ο αέρας εκτοξεύεται κατά μήκος των αγωγών προς την πρύμνη όπου επιταχύνει τη ροή του θαλασσινού νερού σε μία γραμμική ροή που εξαντλείται στο πίσω άκρο. Με τρόπο παρόμοιο ενός κινητήρα τζετ, αυτό το “υποβρύχιο καυσαέριο” συμβάλλει στην προσπάθεια προώθησης και η ενέργεια που καταναλώνεται στη συμπίεση του αέρα ανακτάται. Οι αναλωμένες φυσαλίδες καλύπτουν μέχρι και το 60% της πλευράς του κύτους και παρέχουν ένα παράλληλο σύστημα λείανσης φυσαλίδων, το οποίο είναι ένα δευτερεύον όφελος.
“Ο πρωταρχικός στόχος είναι να μειωθεί η πυκνότητα του θαλασσινού νερού που βρίσκεται μπροστά από το πλοίο “αφρίζοντας” τη θάλασσα με ένα πυκνό πεδίο φυσαλίδων. Αυτό δημιουργεί γρήγορα μια τρύπα χαμηλής πυκνότητας μπροστά από το πλοίο το οποίο γλιστράει με μειωμένη προσπάθεια πρόωσης”, αναφέρει ο Kinmanγια την καινοτόμα εφεύρεση του.
Πηγή
Tromaktiko
Τα συστήματα αυτά λειτουργούν αντίθετα ως προς τα υπάρχοντα συστήματα φυσαλίδων, επειδή το σύστημα του Kinman επικεντρώνεται στην πλώρη του πλοίου, από την καρίνα μέχρι τη γραμμή φόρτωσης, για να μειώσει τη μάζα του νερού που πρέπει να επιταχυνθεί και να ωθηθεί πλαγιως καθώς το πλοίο πλέει.
“Ένα πλοίο ξοδεύει πολλή ενέργεια δημιουργώντας ένα βαρύ καμπυλοειδές κύμα και στη συνέχεια προσπαθώντας να το καβαλήσει”, λέει ο Kinman. “Και ξοδεύει έπειτα ακόμα περισσότερη ενέργεια πιέζοντας το δικό της βάρος σε θαλασσινό νερό στην άκρη σε κάθε λεπτό ενός ταξιδιού για να ανοίξει το δρόμο για το κύτος”.
Σε ένα πολύ μεγάλο, πλήρως φορτωμένο πλοίο που ταξιδεύει με ταχύτητα 16 κόμβων, η μάζα νερού που ωθείται κάθε 60 δευτερόλεπτα είναι ένα μέγεθος της τάξης των 200.000 τόνων, λέει,που υπολογίζεται ως “φορτίο μετατόπισης” πολλαπλασιασμένο με τον αριθμό του «μήκους κύτους» που μετατοπίζεται σε 60 δευτερόλεπτα.
“Δεν είναι δύσκολο να δούμε ότι πολλή ισχύς που παράγεται από τους κινητήρες πρόωσης χρησιμοποιείται για να σπρώξει μεγάλες μάζες θαλασσινού νερού να ανοίξουν τον δρόμο για το πλοίο. Αυτό συμβαίνει ξανά και ξανά, κάθε 60 δευτερόλεπτα για όλη τη διάρκεια του ταξιδιού ενός πλοίου. Πολλά καύσιμα σπαταλιούνται, για την απομάκρυνση περίπου οκτώ δισεκατομμυρίων τόνων θαλασσινού νερού κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού 31 ημερών”, λέει ο Kinman.
Ενώ ένα βολβοειδές τόξο εξουδετερώνει την επίδραση της “ανάβασης”, το πλοίο πρέπει να συνεχίζει να σπρώχνει μεγάλες μάζες θαλασσινού νερού σε κάθε πλευρά.
Σε ένα από τα συστήματα του Kinman, η συσκευή είναι ένα ημι-καθοδηγούμενο σύστημα φυσαλίδων που αποτελείται από μια στοίβα από οριζόντιες πλάκες που αναπτύσσονται στο τόξο, σαν ένα επίπεδο τραπουλόχαρτων με κενά μεταξύ τους. Αυτοί οι χώροι σχηματίζουν μια στοίβα ανοιχτών μπροστινών αγωγών που καθοδηγούν τις φυσαλίδες πεπιεσμένου αέρα οριζοντίως και πιέζουν το νερό κατά μήκος στην ίδια κατεύθυνση. Η κίνηση προς τα εμπρός του πλοίου ασκεί πίεση στο μέτωπο των φυσαλίδων, περιορίζοντάς τις μέσα στους αγωγούς. Οι φυσαλίδες στους αγωγούς σπρώχνουν το θαλασσινό νερό γύρω από το τόξο στα πλάγια, αντί να το κάνει το πλοίο.
Ο αέρας εκτοξεύεται κατά μήκος των αγωγών προς την πρύμνη όπου επιταχύνει τη ροή του θαλασσινού νερού σε μία γραμμική ροή που εξαντλείται στο πίσω άκρο. Με τρόπο παρόμοιο ενός κινητήρα τζετ, αυτό το “υποβρύχιο καυσαέριο” συμβάλλει στην προσπάθεια προώθησης και η ενέργεια που καταναλώνεται στη συμπίεση του αέρα ανακτάται. Οι αναλωμένες φυσαλίδες καλύπτουν μέχρι και το 60% της πλευράς του κύτους και παρέχουν ένα παράλληλο σύστημα λείανσης φυσαλίδων, το οποίο είναι ένα δευτερεύον όφελος.
“Ο πρωταρχικός στόχος είναι να μειωθεί η πυκνότητα του θαλασσινού νερού που βρίσκεται μπροστά από το πλοίο “αφρίζοντας” τη θάλασσα με ένα πυκνό πεδίο φυσαλίδων. Αυτό δημιουργεί γρήγορα μια τρύπα χαμηλής πυκνότητας μπροστά από το πλοίο το οποίο γλιστράει με μειωμένη προσπάθεια πρόωσης”, αναφέρει ο Kinmanγια την καινοτόμα εφεύρεση του.
Πηγή
Tromaktiko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Ξεκινούν απεργία πείνας Πόλα Ρούπα και Νίκος Μαζιώτης
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
