2017-11-15 12:35:03
Δημοσιεύουμε κείμενο του Μιχάλη Λώλη από τον προσωπικό λογαριασμό του στο Facebook: Η Πίστη αποτελεί προσωπική, εσωτερική, γνωσιακή κατάσταση του ατόμου και η Θρησκεία έρχεται
απλά ως τρόπος εξωτερικής – κοινωνικής έκφρασης της Πίστης. Σύμφωνα με τη κείμενη νομοθεσία, η θρησκεία του κάθε ανθρώπου, ως βάση διάκρισης και χαρακτηριστικό, αποτελεί Ατομικό Συνταγματικό Δικαίωμα και προστατεύεται από το Ρατσισμό και τις Διακρίσεις.
Μάλιστα με βάση την αντιρατσιστική νομοθεσία, η Θρησκεία, είναι η μοναδική βάση διάκρισης που αποτελεί θα λέγαμε «επιλογή» και όχι εκ γενετής χαρακτηριστικό του ατόμου, όπως το φύλο, η φυλή ή σεξουαλικός προσανατολισμός κ.α.. Ανήχθη όμως σε Ατομικό Δικαίωμα, τόσο λόγω ιστορικών καταβολών, όσο κυρίως γιατί αν και επιλογή, ως τρόπος κοινωνικής έκφρασης της πίστης του ατόμου, αποτελεί ακλόνητο στοιχείο και βαθιά πεποίθηση του ατόμου, από το οποίο καθορίζεται πλήρως η ζωή του, μέσω της ηθικής, των αξιών και κυρίως των υπαρξιακών του αναζητήσεων της ελπίδας και του φόβου του θανάτου.
Η Πίστη αντίθετα δεν προστατεύεται από το ρατσισμό. Διότι αποτελεί προσωπικό στοιχείο του ατόμου, που δίνει τη βεβαιότητα για την ύπαρξη του θεού και την εμπιστοσύνη σε αυτόν, καθώς και τι είναι αποδεκτό ως αλήθεια, χωρίς κοινωνική διάσταση.
Η οποιαδήποτε εκδήλωση βίας είτε με έγκλημα μίσους είτε με ρητορική μίσους, με βάση τη Θρησκεία, αποτελεί ρατσιστική βία. Όχι επειδή κλονίζει, προσβάλει, χλευάζει τη πίστη κάποιου, καθώς ως προσωπικό στοιχείο είναι και κοινωνικά αδιάφορο, αλλά γιατί εκδηλώνει το μίσος στη θρησκεία κάποιου, η οποία έχει καθαρά κοινωνική διάσταση. Ο νομοθέτης θέλει να προστατεύσει έτσι την θρησκευτική ζωή του ατόμου, καθώς και τα κοινωνικά χαρακτηριστικά και τις συμπεριφορές που σχετίζονται με τη θρησκεία του.
Ακόμη η φύση του ρατσισμού είναι να γεννά σχέσης ανωτερότητας και κατωτερότητας μεταξύ ανθρώπων, έτσι λοιπόν γεννάται η θρησκευτική μισαλλοδοξία, με ολέθριες συνέπειες στην ιστορία του ανθρώπου, όπου τα άτομα μια θρησκείας θεωρούν κατώτερα τα άτομα μιας άλλης, καθώς θεωρούν την πίστη τους τη μοναδική αλήθεια, με αποτέλεσμα να επιδιώκουν την επιβολή της θρησκείας τους ή τον περιορισμό της άλλης με βίαιο τρόπο. Ας δούμε για παράδειγμα τον βίαιο και αιματηρό εκχριστιανισμό που έγινε στα Βυζαντινά χρόνια, αργότερα με τις Σταυροφορίες και η επιβολή του στης Νέες Χώρες ή ακόμα η ισλαμοποιήση και το «τζιχάντ» από τους Οθωμανούς, το Εβραϊκό Ολοκαύτωμα και πόσα ακόμα παραδείγματα.
Οπότε η θρησκεία, η ανεξιθρησκία και η θρησκευτική ελευθερία, αποτέλεσαν και αποτελούν θεμέλιο λίθο των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.
Καταλήγοντας, η οποιαδήποτε έκφραση αντίθεσης στην πίστη κάποιου, ακόμα και αν εκλαμβάνεται ως προσβολή, απαξίωση, χλευασμός ή υποτίμηση, προστατεύεται από το Δικαίωμα της ελευθερίας της έκφρασης και δε θεωρείται ρατσισμός. Πάντα στα όρια του σεβασμού του ατόμου, η κριτική στη πίστη κάποιου ή άρνηση της πίστης ή διαφορετική πίστη, δεν αποτελεί ρατσισμό και/ή ρητορική μίσους.
Σε αντίθεση πάντα με τη Θρησκεία που προστατεύεται πλήρως από το ρατσισμό, καθώς ο δράστης του ρατσιστικού εγκλήματος επιλέγει το θύμα ακριβώς γιατί ανήκει σε μια θρησκεία και εκδηλώνει έτσι με τις ποινικά κολάσιμες πράξεις του, το μίσος του σε οποιονδήποτε ανήκει στη ίδια θρησκεία. Αυτή είναι άλλωστε και η διάσταση του ρατσισμού ως κοινωνικού εγκλήματος._
bloko
απλά ως τρόπος εξωτερικής – κοινωνικής έκφρασης της Πίστης. Σύμφωνα με τη κείμενη νομοθεσία, η θρησκεία του κάθε ανθρώπου, ως βάση διάκρισης και χαρακτηριστικό, αποτελεί Ατομικό Συνταγματικό Δικαίωμα και προστατεύεται από το Ρατσισμό και τις Διακρίσεις.
Μάλιστα με βάση την αντιρατσιστική νομοθεσία, η Θρησκεία, είναι η μοναδική βάση διάκρισης που αποτελεί θα λέγαμε «επιλογή» και όχι εκ γενετής χαρακτηριστικό του ατόμου, όπως το φύλο, η φυλή ή σεξουαλικός προσανατολισμός κ.α.. Ανήχθη όμως σε Ατομικό Δικαίωμα, τόσο λόγω ιστορικών καταβολών, όσο κυρίως γιατί αν και επιλογή, ως τρόπος κοινωνικής έκφρασης της πίστης του ατόμου, αποτελεί ακλόνητο στοιχείο και βαθιά πεποίθηση του ατόμου, από το οποίο καθορίζεται πλήρως η ζωή του, μέσω της ηθικής, των αξιών και κυρίως των υπαρξιακών του αναζητήσεων της ελπίδας και του φόβου του θανάτου.
Η Πίστη αντίθετα δεν προστατεύεται από το ρατσισμό. Διότι αποτελεί προσωπικό στοιχείο του ατόμου, που δίνει τη βεβαιότητα για την ύπαρξη του θεού και την εμπιστοσύνη σε αυτόν, καθώς και τι είναι αποδεκτό ως αλήθεια, χωρίς κοινωνική διάσταση.
Η οποιαδήποτε εκδήλωση βίας είτε με έγκλημα μίσους είτε με ρητορική μίσους, με βάση τη Θρησκεία, αποτελεί ρατσιστική βία. Όχι επειδή κλονίζει, προσβάλει, χλευάζει τη πίστη κάποιου, καθώς ως προσωπικό στοιχείο είναι και κοινωνικά αδιάφορο, αλλά γιατί εκδηλώνει το μίσος στη θρησκεία κάποιου, η οποία έχει καθαρά κοινωνική διάσταση. Ο νομοθέτης θέλει να προστατεύσει έτσι την θρησκευτική ζωή του ατόμου, καθώς και τα κοινωνικά χαρακτηριστικά και τις συμπεριφορές που σχετίζονται με τη θρησκεία του.
Ακόμη η φύση του ρατσισμού είναι να γεννά σχέσης ανωτερότητας και κατωτερότητας μεταξύ ανθρώπων, έτσι λοιπόν γεννάται η θρησκευτική μισαλλοδοξία, με ολέθριες συνέπειες στην ιστορία του ανθρώπου, όπου τα άτομα μια θρησκείας θεωρούν κατώτερα τα άτομα μιας άλλης, καθώς θεωρούν την πίστη τους τη μοναδική αλήθεια, με αποτέλεσμα να επιδιώκουν την επιβολή της θρησκείας τους ή τον περιορισμό της άλλης με βίαιο τρόπο. Ας δούμε για παράδειγμα τον βίαιο και αιματηρό εκχριστιανισμό που έγινε στα Βυζαντινά χρόνια, αργότερα με τις Σταυροφορίες και η επιβολή του στης Νέες Χώρες ή ακόμα η ισλαμοποιήση και το «τζιχάντ» από τους Οθωμανούς, το Εβραϊκό Ολοκαύτωμα και πόσα ακόμα παραδείγματα.
Οπότε η θρησκεία, η ανεξιθρησκία και η θρησκευτική ελευθερία, αποτέλεσαν και αποτελούν θεμέλιο λίθο των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.
Καταλήγοντας, η οποιαδήποτε έκφραση αντίθεσης στην πίστη κάποιου, ακόμα και αν εκλαμβάνεται ως προσβολή, απαξίωση, χλευασμός ή υποτίμηση, προστατεύεται από το Δικαίωμα της ελευθερίας της έκφρασης και δε θεωρείται ρατσισμός. Πάντα στα όρια του σεβασμού του ατόμου, η κριτική στη πίστη κάποιου ή άρνηση της πίστης ή διαφορετική πίστη, δεν αποτελεί ρατσισμό και/ή ρητορική μίσους.
Σε αντίθεση πάντα με τη Θρησκεία που προστατεύεται πλήρως από το ρατσισμό, καθώς ο δράστης του ρατσιστικού εγκλήματος επιλέγει το θύμα ακριβώς γιατί ανήκει σε μια θρησκεία και εκδηλώνει έτσι με τις ποινικά κολάσιμες πράξεις του, το μίσος του σε οποιονδήποτε ανήκει στη ίδια θρησκεία. Αυτή είναι άλλωστε και η διάσταση του ρατσισμού ως κοινωνικού εγκλήματος._
bloko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
10+1 εύκολα πράγματα για να κάνουμε τον εγκέφαλό μας πιο χαρούμενο
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
