2012-05-26 02:06:35
Είμαι παιδί, τον Σεπτέμβρη θα πάω και εγώ στο λύκειο και δεν ξέρω με ποιο σύστημα θα δώσω εξετάσεις, δεν ξέρω αν του χρόνου θα υπάρχουμε... αν θα κρατάμε στα χεριά μας κάτι χαρτιά –σε διάφορα χρώματα- που θα λέγονται ευρώ ή δραχμές, δεν ξέρω αν οι γονείς μου θα δουλεύουν, δεν ξέρω αν όταν θα πηγαίνω στην Αθήνα και θα περιμένω να δω μια όμορφη πόλη μια όμορφη κοινωνία θα βλέπω ανθρώπους να κοιμούνται στο δρόμο, ξεχασμένοι από όλους εμάς που περνάμε από διπλά τους αδιάφοροι σαν να μην είναι άνθρωποι σαν να μην είναι συνάνθρωποι.
Δεν ξέρω αν είμαι κατάλληλος να μιλήσω για όλα αυτά τα θέματα, γιατί -μέχρι στιγμής– δεν έχω ποτέ στερηθεί τα στοιχειώδη, ίσως να ζούσα άνετα, στην επαρχεία όχι στην ζούγκλα της Αθήνας. Απλά κάθε βράδυ στις 8 βλέπω τον πατερά μου να κάθετε μπροστά στην τηλεόραση ,περιμένοντας κάποιος να του δώσει ελπίδα για το μοναδικό παιδί του και πολλές φορές κάθομαι και εγώ μαζί του, γιατί πιστεύω πως εμείς (η νέα γένια) δεν είμαστε η “αδιάφορη γένια του καναπέ και του iphone” πιστεύω πως μας νοιάζει το μέλλον μας
. Ακούω λοιπόν, στα κανάλια πολιτικούς εκατέρωθεν να τσακώνονται για το αν η τρόικα θα δώσει την επομένη δόση, μετά κάποια στιγμή προς το τέλος ακούγεται και μια αυτοκτονία ενός ,ακόμη, συνανθρώπου μας αλλά παίρνει έτσι, μέχρι να δούμε τον καιρό θα το χουμε ξεχάσει και θα περιμένουμε να ξεκινήσει το επόμενο σίριαλ.
Το πρόβλημα είναι πως σε εμάς, την νέα γένια, μας έκλεψαν τα όνειρα και τις ελπίδες γιατί, ένα παιδί στο λύκειο, αλλά και εμείς του γυμνάσιου ακόμα, σου λέει γιατί να δώσω πανελλήνιες; Γιατί να σπουδάσω; Με το 52 τοις εκατό ανεργία στους νέους. Δεν ξέρουμε γιατί να παλέψουμε, έχουμε χάσει την εμπιστοσύνη μας στους άλλους μα, πιο πολύ στον εαυτό μας, θεωρούμε ότι εμείς όσο μπορούμε και ζούμε δεν πρέπει να αγωνιστούμε, να αλλάξουμε (γιατί όποιον και να ρωτήσεις από τον πάππου 85 χρονών στο καφενείο μέχρι ένα παιδί 10 χρονών στο σχολειό του θα σου πει με τον δικό του τρόπο και απ΄ την δική του οπτική ότι δεν του αρέσει αυτό που γίνεται στην χωρά).
Θέλω να πω και κάτι τελευταίο, από όλα αυτά τα άσχημα που κάνουμε ως κακοί άνθρωποι και συνάνθρωποι (τα οποία ανέφερα παρά πάνω) δεν εξαίρω τον εαυτό μου, θα ήμουν ψεύτικος και ψεύτης αν το έκανα, απλά είναι Παρασκευή βράδυ και ήθελα να μοιραστώ κάποιες σκέψεις μου μαζί σας. Ευχαριστώ όλους όσους θα το διαβάσουν.
Αναγνώστης
Tromaktiko
Δεν ξέρω αν είμαι κατάλληλος να μιλήσω για όλα αυτά τα θέματα, γιατί -μέχρι στιγμής– δεν έχω ποτέ στερηθεί τα στοιχειώδη, ίσως να ζούσα άνετα, στην επαρχεία όχι στην ζούγκλα της Αθήνας. Απλά κάθε βράδυ στις 8 βλέπω τον πατερά μου να κάθετε μπροστά στην τηλεόραση ,περιμένοντας κάποιος να του δώσει ελπίδα για το μοναδικό παιδί του και πολλές φορές κάθομαι και εγώ μαζί του, γιατί πιστεύω πως εμείς (η νέα γένια) δεν είμαστε η “αδιάφορη γένια του καναπέ και του iphone” πιστεύω πως μας νοιάζει το μέλλον μας
Το πρόβλημα είναι πως σε εμάς, την νέα γένια, μας έκλεψαν τα όνειρα και τις ελπίδες γιατί, ένα παιδί στο λύκειο, αλλά και εμείς του γυμνάσιου ακόμα, σου λέει γιατί να δώσω πανελλήνιες; Γιατί να σπουδάσω; Με το 52 τοις εκατό ανεργία στους νέους. Δεν ξέρουμε γιατί να παλέψουμε, έχουμε χάσει την εμπιστοσύνη μας στους άλλους μα, πιο πολύ στον εαυτό μας, θεωρούμε ότι εμείς όσο μπορούμε και ζούμε δεν πρέπει να αγωνιστούμε, να αλλάξουμε (γιατί όποιον και να ρωτήσεις από τον πάππου 85 χρονών στο καφενείο μέχρι ένα παιδί 10 χρονών στο σχολειό του θα σου πει με τον δικό του τρόπο και απ΄ την δική του οπτική ότι δεν του αρέσει αυτό που γίνεται στην χωρά).
Θέλω να πω και κάτι τελευταίο, από όλα αυτά τα άσχημα που κάνουμε ως κακοί άνθρωποι και συνάνθρωποι (τα οποία ανέφερα παρά πάνω) δεν εξαίρω τον εαυτό μου, θα ήμουν ψεύτικος και ψεύτης αν το έκανα, απλά είναι Παρασκευή βράδυ και ήθελα να μοιραστώ κάποιες σκέψεις μου μαζί σας. Ευχαριστώ όλους όσους θα το διαβάσουν.
Αναγνώστης
Tromaktiko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Α.Διαμαντοπούλου: Να μη δαιμονοποιούμε τον ΣΥΡΙΖΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
