2017-11-28 21:02:45
«Όποιος μπει εδώ μέσα, ας εγκαταλείψει κάθε ελπίδα» (Δάντης Αλιγκέρι - Θεία Κωμωδία - Κόλαση - Άσμα τρίτο) 1) Στατιστικά, 1/10 παιδάκια σε κάθε παιδική χαρά θα έχει θέματα. Συστηματικά θα δέρνει ή θα δαγκώνει ή θα εκφοβίζει τα άλλα παιδάκια ή όλα αυτά μαζί.
2) Τα παιδιά αυτά δεν αντιμετωπίζονται ποτέ «για τα καλά», απλώς γιατί οι γονείς/γιαγιάδες/νταντάδες που τα συνοδεύουν δεν παραδέχονται ποτέ ότι το βλαστάρι τους έχει προβλήματα συμπεριφοράς, στην καλύτερη να πουν ότι «είναι λίγο κακόκεφο σήμερα».
3) Αν πηγαίνεις τακτικά σε παιδική χαρά και δεν έχεις εντοπίσει ακόμα τα φασαριόζικα/πρόβληματικά, τότε μάλλον είναι το δικό σου.
4) Ακόμα και στις πιο προσεγμένες, θα υπάρχει τουλάχιστον ένα επικίνδυνο (στο 70% των περιπτώσεων μία τσουλήθρα με λάθος κλίση) κι ένα σπασμένο παιχνίδι.
5) Η κακοποίηση των ονομάτων περνάει σε άλλο επίπεδο. Έχω ακούσει πολλά «του το έχω πει εκατό φορές του Σόλων» και «είναι ώρα να φύγουμε με την Ίρις» εγώ και ξέρω.
6) Τα παιδιά κάτω των 4 ετών δεν πρόκειται ποτέ να παίξουν μαζί με άλλα. Θα παίζουν παράλληλα. Είναι μάταιο να προσπαθείτε να τα κάνετε ομάδα με το ζόρι ή για να βγάλετε φωτογραφίες.
7) Είναι σουρεαλιστική η φάση που προσπαθείς να πείσεις ένα παιδί να μοιραστεί το παιχνίδι του με ένα άλλο (ειδικά σε στιγμή που δεν το έχει «χορτάσει»), ενώ έχεις περάσει την προηγούμενη ώρα λέγοντάς του σε κάθε ευκαιρία τι είναι «δικό του» -και άρα μπορεί/δικαιούται να το έχει- και τι όχι -και άρα δεν πρέπει να το αγγίζει.
8) Πρόκειται για το μέρος όπου τα μωρομάντηλα αξίζουν περισσότερο κι από χρυσό.
9) Δεν παίζει καμάκι, ούτε καν φλερτ σε παιδική χαρά, το πολύ-πολύ μια τυπική γνωριμία, αν τύχει κι αυτή. Είναι όλοι πολύ απασχολημένοι με τα παιδιά τους για να σκεφτούν οτιδήποτε άλλο.
10) Τα παιδιά βαριούνται φρικτά οποιαδήποτε παιδική χαρά μετά από λίγο καιρό. Γι’ αυτό πάνε συνέχεια στα κάγκελα και κοιτάνε έξω και γι’ αυτό μόλις βρούνε την πόρτα για λίγο ανοικτή θα βγουν. Γιατί ο περιορισμός της ελευθερίας βιώνεται ως τέτοιος ανεξαρτήτως ηλικίας και γιατί το αίσθημα της περιέργειας είναι ακατανίκητο εξ’ απαλών ονύχων για όλους.
Tromaktiko
2) Τα παιδιά αυτά δεν αντιμετωπίζονται ποτέ «για τα καλά», απλώς γιατί οι γονείς/γιαγιάδες/νταντάδες που τα συνοδεύουν δεν παραδέχονται ποτέ ότι το βλαστάρι τους έχει προβλήματα συμπεριφοράς, στην καλύτερη να πουν ότι «είναι λίγο κακόκεφο σήμερα».
3) Αν πηγαίνεις τακτικά σε παιδική χαρά και δεν έχεις εντοπίσει ακόμα τα φασαριόζικα/πρόβληματικά, τότε μάλλον είναι το δικό σου.
4) Ακόμα και στις πιο προσεγμένες, θα υπάρχει τουλάχιστον ένα επικίνδυνο (στο 70% των περιπτώσεων μία τσουλήθρα με λάθος κλίση) κι ένα σπασμένο παιχνίδι.
5) Η κακοποίηση των ονομάτων περνάει σε άλλο επίπεδο. Έχω ακούσει πολλά «του το έχω πει εκατό φορές του Σόλων» και «είναι ώρα να φύγουμε με την Ίρις» εγώ και ξέρω.
6) Τα παιδιά κάτω των 4 ετών δεν πρόκειται ποτέ να παίξουν μαζί με άλλα. Θα παίζουν παράλληλα. Είναι μάταιο να προσπαθείτε να τα κάνετε ομάδα με το ζόρι ή για να βγάλετε φωτογραφίες.
7) Είναι σουρεαλιστική η φάση που προσπαθείς να πείσεις ένα παιδί να μοιραστεί το παιχνίδι του με ένα άλλο (ειδικά σε στιγμή που δεν το έχει «χορτάσει»), ενώ έχεις περάσει την προηγούμενη ώρα λέγοντάς του σε κάθε ευκαιρία τι είναι «δικό του» -και άρα μπορεί/δικαιούται να το έχει- και τι όχι -και άρα δεν πρέπει να το αγγίζει.
8) Πρόκειται για το μέρος όπου τα μωρομάντηλα αξίζουν περισσότερο κι από χρυσό.
9) Δεν παίζει καμάκι, ούτε καν φλερτ σε παιδική χαρά, το πολύ-πολύ μια τυπική γνωριμία, αν τύχει κι αυτή. Είναι όλοι πολύ απασχολημένοι με τα παιδιά τους για να σκεφτούν οτιδήποτε άλλο.
10) Τα παιδιά βαριούνται φρικτά οποιαδήποτε παιδική χαρά μετά από λίγο καιρό. Γι’ αυτό πάνε συνέχεια στα κάγκελα και κοιτάνε έξω και γι’ αυτό μόλις βρούνε την πόρτα για λίγο ανοικτή θα βγουν. Γιατί ο περιορισμός της ελευθερίας βιώνεται ως τέτοιος ανεξαρτήτως ηλικίας και γιατί το αίσθημα της περιέργειας είναι ακατανίκητο εξ’ απαλών ονύχων για όλους.
Tromaktiko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Μάθε να αλλάζεις μια πρίζα
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
