2017-12-11 11:18:40
Ο Πέτρος Παπαχρήστου γεννήθηκε στην Αθήνα τον Νοέμβριο του 1895 Ως ο πρωτότοκος γιος ενός αυτοδημιούργητου επιχειρηματία που ασχολιόταν αποκλειστικά με τη δουλειά του και μιας νοικοκυράς που ασχολιόταν αποκλειστικά με τον άνδρα της, πέρασε τα παιδικά του χρόνια ουσιαστικά απομονωμένος.
Τους μεγάλους έρωτες συχνά τους γεννάει η μοναξιά, και αυτό επαληθεύεται όσον αφορά την ισόβια σχέση του θείου με τους αριθμούς. Γρήγορα ανακάλυψε τη φυσική του ευκολία στους υπολογισμούς, η οποία λίγο αργότερα, ελλείψει άλλων συναισθηματικών περισπάσεων, εξελίχθηκε σε αληθινό πάθος. Μικρό παιδί ακόμη, γέμιζε τον άδειο του χρόνο κάνοντας πολυψήφιες πράξεις νοερά. Όταν ο ερχομός των δύο μικρότερων αδελφών του πρόσθεσε ζωντάνια στο σπίτι, αυτός ήταν ήδη τόσο απορροφημένος με τις αναζητήσεις του, ώστε καμία αλλαγή στο οικογενειακό περιβάλλον δεν μπορούσε να τον αποσπάσει.
Το σχολείο του Πέτρου, ένα θρησκευτικό ίδρυμα που διηύθυναν Ιησουίτες μοναχοί, συνέχιζε τη λαμπρή παράδοση του Τάγματος στα Μαθηματικά
. Ο frere Nikolas πρώτος του δάσκαλος, κατάλαβε αμέσως την κλίση του και τον πήρε υπό την προστασία του Όπως οι περισσότεροι Ιησουίτες μαθηματικοί ο frere Nicolas ειδικευόταν στην (ήδη τότε ξεπερασμένη)κλασική γεωμετρία .Περνούσε τον καιρό του επινοώντας ασκήσεις συχνά ευφυέστατες και κατά κανόνα τερατώδους δυσκολίας οι οποίες όμως δεν ευχών κανένα βαθύτερο μαθηματικό ενδιαφέρον. Ο Πέτρος τις έλυνε αυτές και όσες άλλες του διάλεγε ο δάσκαλος του από τα μαθηματικά βιβλία του τάγματος με πρωτοφανή ταχύτητα.
Το μεγάλο του πάθος, όμως, από την αρχή ήταν η Θεωρία των Αριθμών, ένας κλάδος για τον οποίο οι μοναχοί δεν γνώριζαν πολλά πράγματα. Το αδιαμφισβήτητο ταλέντο του και η συνεχής εξάσκηση του είχαν δημιουργήσει εξαιρετική ικανότητα. Όταν ο Πέτρος άκουσε στα έντεκα του ότι κάθε ακέραιος μπορεί να εκφραστεί ως άθροισμα τεσσάρων τετραγώνων, κατέπληξε τους μοναχούς απαντώντας αμέσως, μετά από σκέψη μόνο λίγων δευτερολέπτων, για το πώς αναλύεται ο κάθε αριθμός που του πρότειναν.
«Το 99, Pierre;» τον ρωτούσαν.
«Το 99 ισούται με 8^2 συν 3^2 συν 5^2 συν 1^2», απαντούσε.
«Και το 290;»
«Το 290 ισούται με 9^2 συν 12^2 συν 4^2 συν 7^2».
«Μα πώς το βρίσκεις έτσι αμέσως;»
Ο Πέτρος τούς εξηγούσε μία μέθοδο που του φαινόταν προφανής, μα που οι δάσκαλοί του δεν μπορούσαν εύκολα να την καταλάβουν και θα ήταν αδύνατον να την εφαρμόσουν χωρίς μολύβι και χαρτί και περισσότερο χρόνο στη διάθεσή τους. Η διαδικασία βασιζόταν σε λογικά άλματα που παρέκαμπταν ενδιάμεσα στάδια υπολογισμών, τρανή απόδειξη ότι το αγόρι είχε ήδη αναπτύξει σε τρομερό βαθμό τη μαθηματική του διαίσθηση.
Όταν έγινε δεκαπέντε, οι μοναχοί τού είχαν διδάξει όλα όσα ήξεραν – δεν μπορούσαν μάλιστα να απαντήσουν πλέον στις συνεχείς μαθηματικές ερωτήσεις του προικισμένου μαθητή. Τότε ο διευθυντής αποφάσισε να πάει στον πατέρα του και να τον ενημερώσει για την κατάσταση. Ο πατήρ Παπαχρήστου μπορεί να μην είχε αφιερώσει πολύ χρόνο στα παιδιά του, ήξερε όμως το καθήκον του απέναντι στην Ορθόδοξη εκκλησία. Είχε γράψει τον γιο του σε σχολείο σχισματικών αλλοδαπών προκειμένου να αποκτήσει τα εύσημα της κάστας της οποίας έλπιζε να αποτελέσει μέλος. Όταν, ωστόσο, άκουσε την πρόταση του διευθυντή να στείλει τον γιο του οι κάποιο μοναστήρι στη Γαλλία για να καλλιεργήσει το μαθηματικό του ταλέντο, την εξέλαβε ως συγκαλυμμένη προσπάθεια προσηλυτισμού.
«Οι διαολεμένοι παπικοί πάνε να μου φάνε τον γιο», σκέφτηκε.
Όμως, αν και ολιγογράμματος, ο πατήρ Παπαχρήστου δεν ήταν άνθρωπος κουτός. Γνωρίζοντας εξ ιδίας πείρας ότι ο άνθρωπος τα καταφέρνει καλύτερα μόνον εκεί που τον οδηγεί το ταλέντο του, δεν θέλησε να σταθεί εμπόδιο στη φυσική εξέλιξη του γιου του. Απευθύνθηκε στους κατάλληλους κύκλους και πληροφορήθηκε την ύπαρξη ενός σπουδαίου μαθηματικού στη Γερμανία, ο οποίος συμπτωματικά ήταν και Έλλην Χριστιανός Ορθόδοξος, του διάσημου καθηγητή Κωνσταντίνου Καραθεοδωρή.
Αμέσως του έγραψε ζητώντας ακρόαση.
Πατέρας και γιος ταξίδεψαν στο Βερολίνο, όπου ο Καραθεοδωρής τους δέχτηκε στο γραφείο του στο Πανεπιστήμιο, ντυμένος σαν τραπεζίτης. Συνομίλησε λίγο με τον πατέρα και έπειτα ζήτησε να μείνει μόνος με τον γιο. Τον έβαλε στον μαυροπίνακα, του έδωσε μια κιμωλία και άρχισε να τον εξετάζει. Ο Πέτρος έλυσε ολοκληρώματα, υπολόγισε όρια σειρών, έδωσε ορισμούς, όλα όπως του ζητήθηκαν. Ύστερα, όταν ο διακεκριμένος καθηγητής τελείωσε την εξέταση, το αγόρι τού ανέφερε τις δικές του ανακαλύψεις: πολύπλοκες γεωμετρικές κατασκευές, σύνθετες αλγεβρικές ταυτότητες και, κυρίως, παρατηρήσεις για διάφορες ιδιότητες των ακεραίων.
Ανάμεσά τους ήταν κι αυτή:
«Κάθε ζυγός αριθμός μεγαλύτερος του 2 είναι δυνατόν να γραφτεί ως άθροισμα δύο πρώτων».
«Μη μου πεις ότι μπορείς να το αποδείξεις αυτό», ρώτησε ο διάσημος μαθηματικός.
«Όχι ακόμα», απάντησε ο Πέτρος, «αν και είμαι σίγουρος πως είναι γενική αρχή. Το έχω ελέγξει μέχρι το 10.000!»
«Και για την κατανομή των πρώτων αριθμών;» συνέχισε ο Καραθεοδωρής. «Ξέρεις κανέναν τρόπο, δοθέντος ενός ακεραίου αριθμού ν, να υπολογίσεις πόσοι είναι οι μικρότεροι του πρώτοι;»
«Όχι», αποκρίθηκε ο Πέτρος, ((αλλά η ποσότητα προσεγγίζει στο πηλίκο του ν με τον φυσικό του λογάριθμο».
Ο Καραθεοδωρής έμεινε με το στόμα ανοιχτό.
«Αυτό σίγουρα κάπου το διάβασες!»
«Όχι, κύριε καθηγητά, είναι λογικό συμπέρασμα που προκύπτει από τους πίνακές μου. Άλλωστε, τα μόνα βιβλία που διδασκόμουν στο σχολείο ήταν της Γεωμετρίας».
Η αυστηρή έκφραση του καθηγητή έδωσε τώρα ι η θέση της σε ένα λαμπερό χαμόγελο. Φώναξε μέσα τον πατέρα του Πέτρου και του ανακοίνωσε ότι το να υποβάλει τον γιο του σε δύο ακόμα χρόνια γυμνασιακών σπουδών θα ήταν χάσιμο πολύτιμου χρόνου, όπως επίσης το να αρνηθεί στο εξαιρετικά προικισμένο αγόρι την καλύτερη μαθηματική εκπαίδευση θα ισοδυναμούσε, είπε, με «εγκληματική αμέλεια». Ο Καραθεοδωρής θα κανόνιζε ώστε ο Πέτρος να γίνει αμέσως δεκτός στο Πανεπιστήμια αν φυσικά το επέτρεπε ο κηδεμόνας του.
Ο καημένος ο παππούς μου δεν είχε άλλη επιλογή: Δεν είχε την παραμικρή διάθεση να εγκληματήσει, πόσο μάλλον κατά του αγαπημένου του πρωτότοκου γιου.
Από το βιβλίο του Απόστολου Δοξιάδη για το βιβλίο του «Ο Θείος Πέτρος και η Εικασία του Γκόλντμπαχ». Καστανιώτης
Πηγή Tromaktiko
Τους μεγάλους έρωτες συχνά τους γεννάει η μοναξιά, και αυτό επαληθεύεται όσον αφορά την ισόβια σχέση του θείου με τους αριθμούς. Γρήγορα ανακάλυψε τη φυσική του ευκολία στους υπολογισμούς, η οποία λίγο αργότερα, ελλείψει άλλων συναισθηματικών περισπάσεων, εξελίχθηκε σε αληθινό πάθος. Μικρό παιδί ακόμη, γέμιζε τον άδειο του χρόνο κάνοντας πολυψήφιες πράξεις νοερά. Όταν ο ερχομός των δύο μικρότερων αδελφών του πρόσθεσε ζωντάνια στο σπίτι, αυτός ήταν ήδη τόσο απορροφημένος με τις αναζητήσεις του, ώστε καμία αλλαγή στο οικογενειακό περιβάλλον δεν μπορούσε να τον αποσπάσει.
Το σχολείο του Πέτρου, ένα θρησκευτικό ίδρυμα που διηύθυναν Ιησουίτες μοναχοί, συνέχιζε τη λαμπρή παράδοση του Τάγματος στα Μαθηματικά
Το μεγάλο του πάθος, όμως, από την αρχή ήταν η Θεωρία των Αριθμών, ένας κλάδος για τον οποίο οι μοναχοί δεν γνώριζαν πολλά πράγματα. Το αδιαμφισβήτητο ταλέντο του και η συνεχής εξάσκηση του είχαν δημιουργήσει εξαιρετική ικανότητα. Όταν ο Πέτρος άκουσε στα έντεκα του ότι κάθε ακέραιος μπορεί να εκφραστεί ως άθροισμα τεσσάρων τετραγώνων, κατέπληξε τους μοναχούς απαντώντας αμέσως, μετά από σκέψη μόνο λίγων δευτερολέπτων, για το πώς αναλύεται ο κάθε αριθμός που του πρότειναν.
«Το 99, Pierre;» τον ρωτούσαν.
«Το 99 ισούται με 8^2 συν 3^2 συν 5^2 συν 1^2», απαντούσε.
«Και το 290;»
«Το 290 ισούται με 9^2 συν 12^2 συν 4^2 συν 7^2».
«Μα πώς το βρίσκεις έτσι αμέσως;»
Ο Πέτρος τούς εξηγούσε μία μέθοδο που του φαινόταν προφανής, μα που οι δάσκαλοί του δεν μπορούσαν εύκολα να την καταλάβουν και θα ήταν αδύνατον να την εφαρμόσουν χωρίς μολύβι και χαρτί και περισσότερο χρόνο στη διάθεσή τους. Η διαδικασία βασιζόταν σε λογικά άλματα που παρέκαμπταν ενδιάμεσα στάδια υπολογισμών, τρανή απόδειξη ότι το αγόρι είχε ήδη αναπτύξει σε τρομερό βαθμό τη μαθηματική του διαίσθηση.
Όταν έγινε δεκαπέντε, οι μοναχοί τού είχαν διδάξει όλα όσα ήξεραν – δεν μπορούσαν μάλιστα να απαντήσουν πλέον στις συνεχείς μαθηματικές ερωτήσεις του προικισμένου μαθητή. Τότε ο διευθυντής αποφάσισε να πάει στον πατέρα του και να τον ενημερώσει για την κατάσταση. Ο πατήρ Παπαχρήστου μπορεί να μην είχε αφιερώσει πολύ χρόνο στα παιδιά του, ήξερε όμως το καθήκον του απέναντι στην Ορθόδοξη εκκλησία. Είχε γράψει τον γιο του σε σχολείο σχισματικών αλλοδαπών προκειμένου να αποκτήσει τα εύσημα της κάστας της οποίας έλπιζε να αποτελέσει μέλος. Όταν, ωστόσο, άκουσε την πρόταση του διευθυντή να στείλει τον γιο του οι κάποιο μοναστήρι στη Γαλλία για να καλλιεργήσει το μαθηματικό του ταλέντο, την εξέλαβε ως συγκαλυμμένη προσπάθεια προσηλυτισμού.
«Οι διαολεμένοι παπικοί πάνε να μου φάνε τον γιο», σκέφτηκε.
Όμως, αν και ολιγογράμματος, ο πατήρ Παπαχρήστου δεν ήταν άνθρωπος κουτός. Γνωρίζοντας εξ ιδίας πείρας ότι ο άνθρωπος τα καταφέρνει καλύτερα μόνον εκεί που τον οδηγεί το ταλέντο του, δεν θέλησε να σταθεί εμπόδιο στη φυσική εξέλιξη του γιου του. Απευθύνθηκε στους κατάλληλους κύκλους και πληροφορήθηκε την ύπαρξη ενός σπουδαίου μαθηματικού στη Γερμανία, ο οποίος συμπτωματικά ήταν και Έλλην Χριστιανός Ορθόδοξος, του διάσημου καθηγητή Κωνσταντίνου Καραθεοδωρή.
Αμέσως του έγραψε ζητώντας ακρόαση.
Πατέρας και γιος ταξίδεψαν στο Βερολίνο, όπου ο Καραθεοδωρής τους δέχτηκε στο γραφείο του στο Πανεπιστήμιο, ντυμένος σαν τραπεζίτης. Συνομίλησε λίγο με τον πατέρα και έπειτα ζήτησε να μείνει μόνος με τον γιο. Τον έβαλε στον μαυροπίνακα, του έδωσε μια κιμωλία και άρχισε να τον εξετάζει. Ο Πέτρος έλυσε ολοκληρώματα, υπολόγισε όρια σειρών, έδωσε ορισμούς, όλα όπως του ζητήθηκαν. Ύστερα, όταν ο διακεκριμένος καθηγητής τελείωσε την εξέταση, το αγόρι τού ανέφερε τις δικές του ανακαλύψεις: πολύπλοκες γεωμετρικές κατασκευές, σύνθετες αλγεβρικές ταυτότητες και, κυρίως, παρατηρήσεις για διάφορες ιδιότητες των ακεραίων.
Ανάμεσά τους ήταν κι αυτή:
«Κάθε ζυγός αριθμός μεγαλύτερος του 2 είναι δυνατόν να γραφτεί ως άθροισμα δύο πρώτων».
«Μη μου πεις ότι μπορείς να το αποδείξεις αυτό», ρώτησε ο διάσημος μαθηματικός.
«Όχι ακόμα», απάντησε ο Πέτρος, «αν και είμαι σίγουρος πως είναι γενική αρχή. Το έχω ελέγξει μέχρι το 10.000!»
«Και για την κατανομή των πρώτων αριθμών;» συνέχισε ο Καραθεοδωρής. «Ξέρεις κανέναν τρόπο, δοθέντος ενός ακεραίου αριθμού ν, να υπολογίσεις πόσοι είναι οι μικρότεροι του πρώτοι;»
«Όχι», αποκρίθηκε ο Πέτρος, ((αλλά η ποσότητα προσεγγίζει στο πηλίκο του ν με τον φυσικό του λογάριθμο».
Ο Καραθεοδωρής έμεινε με το στόμα ανοιχτό.
«Αυτό σίγουρα κάπου το διάβασες!»
«Όχι, κύριε καθηγητά, είναι λογικό συμπέρασμα που προκύπτει από τους πίνακές μου. Άλλωστε, τα μόνα βιβλία που διδασκόμουν στο σχολείο ήταν της Γεωμετρίας».
Η αυστηρή έκφραση του καθηγητή έδωσε τώρα ι η θέση της σε ένα λαμπερό χαμόγελο. Φώναξε μέσα τον πατέρα του Πέτρου και του ανακοίνωσε ότι το να υποβάλει τον γιο του σε δύο ακόμα χρόνια γυμνασιακών σπουδών θα ήταν χάσιμο πολύτιμου χρόνου, όπως επίσης το να αρνηθεί στο εξαιρετικά προικισμένο αγόρι την καλύτερη μαθηματική εκπαίδευση θα ισοδυναμούσε, είπε, με «εγκληματική αμέλεια». Ο Καραθεοδωρής θα κανόνιζε ώστε ο Πέτρος να γίνει αμέσως δεκτός στο Πανεπιστήμια αν φυσικά το επέτρεπε ο κηδεμόνας του.
Ο καημένος ο παππούς μου δεν είχε άλλη επιλογή: Δεν είχε την παραμικρή διάθεση να εγκληματήσει, πόσο μάλλον κατά του αγαπημένου του πρωτότοκου γιου.
Από το βιβλίο του Απόστολου Δοξιάδη για το βιβλίο του «Ο Θείος Πέτρος και η Εικασία του Γκόλντμπαχ». Καστανιώτης
Πηγή Tromaktiko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
ΣΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ: Δολοφονική επίθεση σε δημοσιογράφο του ρ/σ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
