2017-12-16 12:18:12
To πιο εύκολο πράγμα για εμάς τους γονείς είναι να υπερεκτιμάμε το ρόλο μας, όμως το πιο δύσκολο είναι να αναγνωρίσουμε την τεράστια επιρροή που έχουμε πάνω στα παιδιά μας, μια επιρροή που μπορεί να κάνουν τον κόσμο καλύτερο. Αν πραγματικά είστε από αυτούς τους γονείς που δεν θέλετε τα παιδιά σας να βρουν απλώς μια δουλίτσα και να «βολευτούν» σε μια θεσούλα, αλλά κάτι παραπάνω, όπως να αλλάξουν τον κόσμο, καλό είναι να τα διδάξετε να είναι συμπονετικά. Και αν αναρωτηθείτε «καλά αυτό ήταν;», μπορώ να σας πω με βεβαιότητα ότι δεν είναι καθόλου μικρό πράγμα.
Το να μεγαλώνεις ένα παιδί είναι δύσκολο. Απαιτεί ψυχή, χρόνο, προσπάθεια. Χρειάζεται να ξοδέψουμε χρόνο με τα παιδιά ακόμα και όταν είμαστε στενοχωρημένοι, κουρασμένοι, βαριεστημένοι, ακόμα κι αν μας περιμένουν γεμάτοι νεροχύτες και βουνά με ασιδέρωτα. Χρειάζεται να κάνουμε πράγματα που δεν μας αρέσουν εκείνη τη στιγμή, ακόμα κι αν θα προτιμούσαμε να είμαστε ξαπλωμένοι σε έναν καναπέ μπροστά στην τηλεόραση. Χρειάζεται πάντα να διαλέγουμε και παράλληλα να πειθαρχήσουμε στον εαυτό μας προκειμένου να είμαστε ΕΚΕΙ. Χρειάζεται να καταλάβουμε πόσο σημαντικός είναι ο ρόλος μας και από εμάς εξαρτάται αν ο αυριανός κόσμος θα είναι καλύτερος.
Όταν για πρώτη φορά έγινα μαμά, θυμάμαι συχνά ότι αναρωτιόμουν αν έπρεπε να αναλώνομαι στις δουλειές του σπιτιού κα αν αντί για μητέρα τελικά, είχα περιοριστεί στο να είμαι μαγείρισσα, καμαριέρα και όλα αυτά τα επαγγέλματα που μια μάνα ασκεί, σχεδόν εν αγνοία της, στο σπίτι. Με είχε πιάσει κατάθλιψη καθώς συνειδητοποίησα ότι έδινα περισσότερη βαρύτητα στο να μην με πάρουν από κάτω οι δουλειές και όχι στην ουσία των πραγμάτων. Που η ουσία ήταν μία, να μιλάω, να ακούω και να κάθομαι κοντά στα παιδιά μου όποτε και όταν μπορούσα. Και αυτό το όποτε και όταν, ήταν κάτι που έπρεπε να προγραμματίσω και όχι να περιμένω να συμβεί από μόνο του, γιατί πολύ απλά δεν θα συνέβαινε ποτέ.
Έτσι αποφάσισα να δημιουργήσω «καλούς ανθρώπους» αφήνοντας και κανένα πιάτο άπλυτο και δείχνοντας στα παιδιά μου τον κόσμο. Πήγαμε παρέα και καθαρίσαμε παραλίες. Βοηθήσαμε εγκαταλελειμμένα ζώα. Μαγειρέψαμε για τους μετανάστες, και συζητήσαμε για τον κόσμο, τις πορείες διαμαρτυρίας, την κλιματική αλλαγή. Διαβάσαμε βιογραφίες ανθρώπων που πήγαν τον κόσμο ένα βήμα μπροστά. Και ακόμα το κάνουμε. Και ήδη βλέπω τα πρώτα αποτελέσματα όλης αυτής της «δουλειάς» στα παιδιά μου, όταν τα παρακολουθώ να κάνουν απλές πράξεις καλοσύνης και να τα απασχολούν σημαντικά κοινωνικά ζητήματα.
Πέρυσι διάβασα μια σχολική έκθεση της 11χρονης κόρης μου όπου μεταξύ άλλων έγραφε για τα δικαιώματα των γυναικών. Όταν ήμουν 11 ετών, θυμάμαι πως η βασική ανησυχία μου ήταν να οδηγώ το ποδήλατό μου και να μάθω να κάνω σούζες σε μία ρόδα όπως ο αδερφός μου. Σίγουρα δεν με απασχολούσαν ιδιαίτερα τα ζητήματα της κοινωνικής δικαιοσύνης ή τα δικαίωματά μας στην αυτοδιάθεση του σώματός μας. Όμως, πολλά παιδιά, κι όχι μόνο η κόρη μου, βλέπω ότι προβληματίζονται σήμερα με όσα συμβαίνουν γύρω τους και δεν ζουν σε μια γυάλα απασχολημένα μόνο με τον εαυτό τους. Και είναι σαφές, πως αυτό το «θαύμα» οφείλεται στις προσπάθειες των γονιών που είναι δίπλα τους. Που τους μιλάνε. Που τα ακούνε. Που τους δείχνουν τον κόσμο και που οι ίδιοι αποτελούν θετικά παραδείγματα μέσα από τον τρόπο ζωής τους.
Όσο κι αν οι προηγούμενες γενιές θέλουν να πιστεύουν πως τα σημερινά παιδιά είναι πιο κακομαθημένα από ποτέ, και ότι τα «έχουν όλα», αυτό δεν ισχύει. Βλέπω την κόρη μου και τους φίλους της να συγκεντρώνουν χρήματα για τον φίλο τους που έχει καρκίνο. Βλέπω το μεσαίο παιδί μου ν’αγκαλιάζει έναν αγοράκι με το σύνδρομο Down, καθώς βγαίνει απ’το σχολείο και ξέρω ότι πραγματικά ενδιαφέρεται γι’αυτό το αγόρι και τον θεωρεί φίλο.
Βλέπω μικρές πράξεις καλοσύνης από πολλά παιδιά γύρω μου και αυτό μόνο με μια λέξη μπορεί να περιγραφεί: ελπίδα.
Καθώς τα παιδιά σας μεγαλώνουν, θα συνειδητοποιείτε ολοένα και περισσότερο ότι ο χρόνος που περνάτε μαζί τους μιλώντας τους για τα πάντα, από τα ίσα δικαιώματα έως το να είστε ευγενικοί με τους άλλους έχει πολύ μεγαλύτερο αντίκτυπο στον κόσμο από ό, τι μπορείτε να φανταστείτε.
Επομένως, μην υποτιμάτε όσα κάνετε. Έχουν σημασία. Το να αλλάξουμε μια πάνα ή να φροντίσουμε το παιδί μας να φάει τα λαχανικά και τα φρούτα του είναι το λιγότερο. Καθώς τα παιδιά μεγαλώνουν, θα διαπιστώσετε ότι οι συζητήσεις καρδιάς, όπως τις ονομάζω, γύρω από το τραπέζι το βράδυ ή στο αυτοκίνητο από και προς το σχολείο είναι πιο σημαντικές για τη δημιουργία καλών, ευγενικών και συμπονετικών ανθρώπων.
Και αυτοί οι άνθρωποι που μεγαλώνουμε θα μεγαλώσουν για να αλλάξουν τον κόσμο. Πραγματικά θα το κάνουν. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο όλα αυτά έχουν σημασία. Και είναι ευλογία για εμάς τους γονείς τελικά, το γεγονός ότι έχουμε την ευκαιρία να το κάνουμε αυτό.
Έχουμε μια ευκαιρία να δημιουργήσουμε συμπονετικούς ανθρώπους που θα κάνουν τον κόσμο καλύτερο.
Πηγή
Tromaktiko
Το να μεγαλώνεις ένα παιδί είναι δύσκολο. Απαιτεί ψυχή, χρόνο, προσπάθεια. Χρειάζεται να ξοδέψουμε χρόνο με τα παιδιά ακόμα και όταν είμαστε στενοχωρημένοι, κουρασμένοι, βαριεστημένοι, ακόμα κι αν μας περιμένουν γεμάτοι νεροχύτες και βουνά με ασιδέρωτα. Χρειάζεται να κάνουμε πράγματα που δεν μας αρέσουν εκείνη τη στιγμή, ακόμα κι αν θα προτιμούσαμε να είμαστε ξαπλωμένοι σε έναν καναπέ μπροστά στην τηλεόραση. Χρειάζεται πάντα να διαλέγουμε και παράλληλα να πειθαρχήσουμε στον εαυτό μας προκειμένου να είμαστε ΕΚΕΙ. Χρειάζεται να καταλάβουμε πόσο σημαντικός είναι ο ρόλος μας και από εμάς εξαρτάται αν ο αυριανός κόσμος θα είναι καλύτερος.
Όταν για πρώτη φορά έγινα μαμά, θυμάμαι συχνά ότι αναρωτιόμουν αν έπρεπε να αναλώνομαι στις δουλειές του σπιτιού κα αν αντί για μητέρα τελικά, είχα περιοριστεί στο να είμαι μαγείρισσα, καμαριέρα και όλα αυτά τα επαγγέλματα που μια μάνα ασκεί, σχεδόν εν αγνοία της, στο σπίτι. Με είχε πιάσει κατάθλιψη καθώς συνειδητοποίησα ότι έδινα περισσότερη βαρύτητα στο να μην με πάρουν από κάτω οι δουλειές και όχι στην ουσία των πραγμάτων. Που η ουσία ήταν μία, να μιλάω, να ακούω και να κάθομαι κοντά στα παιδιά μου όποτε και όταν μπορούσα. Και αυτό το όποτε και όταν, ήταν κάτι που έπρεπε να προγραμματίσω και όχι να περιμένω να συμβεί από μόνο του, γιατί πολύ απλά δεν θα συνέβαινε ποτέ.
Έτσι αποφάσισα να δημιουργήσω «καλούς ανθρώπους» αφήνοντας και κανένα πιάτο άπλυτο και δείχνοντας στα παιδιά μου τον κόσμο. Πήγαμε παρέα και καθαρίσαμε παραλίες. Βοηθήσαμε εγκαταλελειμμένα ζώα. Μαγειρέψαμε για τους μετανάστες, και συζητήσαμε για τον κόσμο, τις πορείες διαμαρτυρίας, την κλιματική αλλαγή. Διαβάσαμε βιογραφίες ανθρώπων που πήγαν τον κόσμο ένα βήμα μπροστά. Και ακόμα το κάνουμε. Και ήδη βλέπω τα πρώτα αποτελέσματα όλης αυτής της «δουλειάς» στα παιδιά μου, όταν τα παρακολουθώ να κάνουν απλές πράξεις καλοσύνης και να τα απασχολούν σημαντικά κοινωνικά ζητήματα.
Πέρυσι διάβασα μια σχολική έκθεση της 11χρονης κόρης μου όπου μεταξύ άλλων έγραφε για τα δικαιώματα των γυναικών. Όταν ήμουν 11 ετών, θυμάμαι πως η βασική ανησυχία μου ήταν να οδηγώ το ποδήλατό μου και να μάθω να κάνω σούζες σε μία ρόδα όπως ο αδερφός μου. Σίγουρα δεν με απασχολούσαν ιδιαίτερα τα ζητήματα της κοινωνικής δικαιοσύνης ή τα δικαίωματά μας στην αυτοδιάθεση του σώματός μας. Όμως, πολλά παιδιά, κι όχι μόνο η κόρη μου, βλέπω ότι προβληματίζονται σήμερα με όσα συμβαίνουν γύρω τους και δεν ζουν σε μια γυάλα απασχολημένα μόνο με τον εαυτό τους. Και είναι σαφές, πως αυτό το «θαύμα» οφείλεται στις προσπάθειες των γονιών που είναι δίπλα τους. Που τους μιλάνε. Που τα ακούνε. Που τους δείχνουν τον κόσμο και που οι ίδιοι αποτελούν θετικά παραδείγματα μέσα από τον τρόπο ζωής τους.
Όσο κι αν οι προηγούμενες γενιές θέλουν να πιστεύουν πως τα σημερινά παιδιά είναι πιο κακομαθημένα από ποτέ, και ότι τα «έχουν όλα», αυτό δεν ισχύει. Βλέπω την κόρη μου και τους φίλους της να συγκεντρώνουν χρήματα για τον φίλο τους που έχει καρκίνο. Βλέπω το μεσαίο παιδί μου ν’αγκαλιάζει έναν αγοράκι με το σύνδρομο Down, καθώς βγαίνει απ’το σχολείο και ξέρω ότι πραγματικά ενδιαφέρεται γι’αυτό το αγόρι και τον θεωρεί φίλο.
Βλέπω μικρές πράξεις καλοσύνης από πολλά παιδιά γύρω μου και αυτό μόνο με μια λέξη μπορεί να περιγραφεί: ελπίδα.
Καθώς τα παιδιά σας μεγαλώνουν, θα συνειδητοποιείτε ολοένα και περισσότερο ότι ο χρόνος που περνάτε μαζί τους μιλώντας τους για τα πάντα, από τα ίσα δικαιώματα έως το να είστε ευγενικοί με τους άλλους έχει πολύ μεγαλύτερο αντίκτυπο στον κόσμο από ό, τι μπορείτε να φανταστείτε.
Επομένως, μην υποτιμάτε όσα κάνετε. Έχουν σημασία. Το να αλλάξουμε μια πάνα ή να φροντίσουμε το παιδί μας να φάει τα λαχανικά και τα φρούτα του είναι το λιγότερο. Καθώς τα παιδιά μεγαλώνουν, θα διαπιστώσετε ότι οι συζητήσεις καρδιάς, όπως τις ονομάζω, γύρω από το τραπέζι το βράδυ ή στο αυτοκίνητο από και προς το σχολείο είναι πιο σημαντικές για τη δημιουργία καλών, ευγενικών και συμπονετικών ανθρώπων.
Και αυτοί οι άνθρωποι που μεγαλώνουμε θα μεγαλώσουν για να αλλάξουν τον κόσμο. Πραγματικά θα το κάνουν. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο όλα αυτά έχουν σημασία. Και είναι ευλογία για εμάς τους γονείς τελικά, το γεγονός ότι έχουμε την ευκαιρία να το κάνουμε αυτό.
Έχουμε μια ευκαιρία να δημιουργήσουμε συμπονετικούς ανθρώπους που θα κάνουν τον κόσμο καλύτερο.
Πηγή
Tromaktiko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Μισθολόγιο: «Ψαλίδι» έως 15% στο εφάπαξ των ενστόλων με νέα τροπολογία
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
