2017-12-17 13:07:13
Προς Τον
Εξοχότατο Πρωθυπουργό
κ κ. Αλέξιο Τσίπρα
Πρόεδρο Κυβερνήσεως
Μέγαρο Μαξίμου
Ηρώδου Αττικού 19
106 74 ΑΘΗΝΑΙ
Αθήνα, 15 Δεκεμβρίου 2017
Εξοχότατε Κύριε Πρόεδρε,
Τελευταία γινόμαστε μάρτυρες της όλο και κλιμακούμενης και προκλητικής ρητορικής του κ. Ερντογάν αλλά και της Κεμαλικής αντιπολίτευσης της Τουρκίας.
Οι δηλώσεις του τούρκου προέδρου φανερώνουν αναλλοίωτη και αμετακίνητη επιμονή στις πλέον σκληρές τοποθετήσεις της τουρκικής πολιτικής σε όλο το φάσμα των ελληνοτουρκικών θέσεων. Με αποκορύφωμα τις απαράδεκτες αξιώσεις της Τουρκίας περί αναθεώρησης (επικαιροποίησης) της συνθήκης της Λωζάνης, περί επαναχάραξης συνόρων και περί αλλαγών στο καθεστώς των νησιών του Αιγαίου.
Είναι φανερό ότι ο σκοπός του κ. Ερντογάν είναι να μετακινήσει τη βάση των σχέσεων των δύο χωρών από το επίπεδο της διεθνούς νομιμότητας στο επίπεδο της διμερούς και άνευ δεσμεύσεων συνεννόησης, όπου θα επικρατεί η αρχή της ισχύος και της εκβιαστικής επιβολής.
Τη σκυτάλη της προκλητικής ρητορικής ανέλαβε ο πρωθυπουργός της Τουρκίας Γιλντιρίμ ο οποίος με απαράδεκτες προκλητικές δηλώσεις μίλησε για "γκρίζες ζώνες", αμφισβητώντας ευθέως την ελληνική κυριαρχία σε πολλά νησιά, νησίδες και βραχονησίδες στο Αιγαίο.
Οι δηλώσεις αυτές αντιβαίνουν το Διεθνές Δίκαιο και τις Διεθνείς Συνθήκες, αμφισβητούν ευθέως τόσο τη Συνθήκη της Λωζάνης όσο και εκείνη των Παρισίων του 1947.
Ξεχνούν συνειδητά ότι η Συνθήκη της Βιέννης για το Δίκαιο των Συνθηκών, του 1969, που ισχύει, είναι όχι απλώς μία Συνθήκη, αλλά μια κωδικοποίηση των γενικώς παραδεδεγμένων κανόνων του Διεθνούς Δικαίου, που μας λέει πώς ερμηνεύονται οι Συνθήκες. Πώς ερμηνεύονται, πώς αναθεωρούνται, πώς τροποποιούνται, πώς καταργούνται, όλο το Δίκαιο των Συνθηκών. Στη Συνθήκη λοιπόν της Βιέννης υπάρχει η ρητή πρόβλεψη για τις συνθήκες που καθορίζουν σύνορα, μεθοριακές γραμμές. Σε αυτές δεν ισχύει ούτε καν η δυνατότητα τροποποίησης, πρέπει να υπάρχει απόλυτη σαφήνεια και απόλυτη σταθερότητα. Υπάρχει ρητή εξαίρεση, ακριβώς γιατί πρέπει να υπάρχει απόλυτη σταθερότητα των συνόρων.
Ο Τούρκος Πρόεδρος επέλεξε να υπογραμμίσει πως η συνθήκη της Λωζάνης πρέπει να αναθεωρηθεί σε σημείο που θα δίνει ίδια δικαιώματα στην ¨τουρκική¨ όπως τόνισε μειονότητα, ξεχνάει όμως τι έχουν πράξει οι ίδιοι με το πογκρόμ της ελληνικής κοινότητας της Κωνσταντινούπολης το 1955, καθώς και με τους Έλληνες που ζούν στα νησιά Ίμβρο και Τένεδο.
Η Συνθήκη της Λωζάνης του 1923 απένειμε τα νησιά Ίμβρος και Τένεδος στην Τουρκία, βάσει των ειδικών διατάξεων για τους Έλληνες που ζουν εκεί. Οι πληθυσμοί αυτών των νησιών ήταν στη συντριπτική τους πλειοψηφία ελληνικοί. Ωστόσο, μετά τη νομοθεσία του "Αστικού Δικαίου", στις 26 Ιουνίου 1927, τα δικαιώματα που παραχωρούνταν στους ελληνικούς πληθυσμούς της Ίμβρου και της Τενέδου ανακλήθηκαν κατά παράβαση της Συνθήκης της Λωζάνης. Έτσι, τα νησιά υποβιβάστηκαν από μία διοικητική περιφέρεια σε μια υποπεριοχή. Επιπλέον, τα μέλη του τοπικού συμβουλίου ήταν υποχρεωμένοι να έχουν επαρκή γνώση της τουρκικής γλώσσας, πράγμα που σήμαινε ότι η συντριπτική πλειοψηφία των κατοίκων ήταν αποκλεισμένοι.
Το 1923, όταν υπεγράφη η Συνθήκη της Λωζάννης, η Ιταλία κατείχε τα Δωδεκάνησα, νησιά, νησίδες και βραχονησίδες, που αποτυπώνονται σαφώς στους ιταλικούς χάρτες και άρα η Τουρκία αποδέχεται με την υπογραφή της την παραπάνω τότε ιταλική κυριαρχία. Η παράδοση των Δωδεκανήσων στην Ελλάδα πραγματοποιήθηκε με την Συνθήκη Ειρήνης των Παρισίων, στις 10-2-1947.
Ο ιταλικός χάρτης, δείχνει με μαύρη διακεκομμένη γραμμή την θαλάσσια μεθόριο με την Τουρκία και δεν αφήνει κανένα περιθώριο παρερμηνειών και αμφισβητήσεων από τους Τούρκους.
Ένας άλλος ιταλικός χάρτης, εκτυπωμένος στο Μιλάνο, επίσης το 1929, είναι απόλυτα βασισμένος στον πρώτο και περιέχει περισσότερες και ευκρινέστερες λεπτομέρειες.
Σε αυτόν αναγράφεται ολοκάθαρα, ότι το Αγαθονήσι, το Φαρμακονήσι και οι Βραχονησίδες Ίμια (Λιμνιά) είναι εκτός Τουρκίας, ευρισκόμενες τότε εντός Ιταλικής Κατοχής, που σημαίνει, ότι αποτελούν σήμερα έδαφος της Ελλάδος, στην οποία εκχωρήθηκαν με την σύμφωνη γνώμη και υπογραφή της Ιταλίας και των Συμμάχων.
Στον ίδιο χάρτη φαίνεται, επίσης, καθαρά, ότι η νήσος Αρκός (τ. Καρά Αντά), που βρίσκεται μπροστά από την Αλικαρνασσό (τώρα Μποντρούμ) δεν είναι τουρκική, αλλά υπό Ιταλική Κατοχή.
Ακόμη, φαίνεται ολοκάθαρα, ότι τα νησιά Ρω (Άγιος Γεώργιος), Μεγίστη (Καστελόριζο), Υψηλή (Στρογγύλη) είναι εκτός Τουρκίας, δηλαδή εντός της τότε Ιταλικής Κατοχής και εντός πια της Ελλάδος, στην οποία και εκχωρήθηκαν.
Το ίδιο ισχύει και για τα νησιά Βόλος (Κάτω Βόλος), την Αλιμεντάρια και την Καράβολα (τ. Κέκοβα, πλάϊ στα υποθαλάσσια ερείπια της αρχαίας Δολίχης ή Δολιχίστης δεν είναι τουρκικά, αλλά υπό Ιταλική Κατοχή και άρα ελληνικά! μετά την Μικρασιατική Καταστροφή, νιώθοντας ενισχυμένη η Τουρκία, άρχισε να διαμαρτύρεται για την ιταλική κατοχή των παραπάνω πλαϊνών στα Μικρασιατικά παράλια, νησιών, προβάλλοντας παράνομα την Συνθήκη της Λωζάννης του 1923, που θεωρεί τουρκικό νησί, όποιο βρίσκεται σε απόσταση 3 μιλίων από τις ακτές της, με εξαίρεση, όμως, άλλης «αντιθέτου διατάξεως» της ίδιας Συνθήκης.
Σκόπιμα παραβλέπει ότι στο Άρθρο 12 η Συνθήκη της Λωζάνης ορίζει: «Εκτός αντιθέτου διατάξεως της παρούσης Συνθήκης, αι νήσοι, αι κείμεναι εις μικροτέραν απόστασιν των τριών μιλίων της ασιατικής ακτής, παραμένουσι υπό την τουρκικήν κυριαρχίαν».
Η αντίθετη διάταξη, όμως, είναι στο άρθρο 15 και περιέχει την συγκλονιστική παραίτηση της Τουρκίας από όλα τα Δωδεκάνησα.
Συγκεκριμένα, στο Άρθρο 15 της Συνθήκης της Λωζάννης, αναφέρονται τα εξής:
«Η Τουρκία παραιτείται υπέρ της Ιταλίας παντός δικαιώματος και τίτλου επί των κάτωθι απαριθμουμένων νήσων, τουτέστι της Αστυπάλαιας, Ρόδου, Χάλκης, Καρπάθου, Κάσσου, Τήλου, Νισύρου, Καλύμνου, Λέρου, Πάτμου, Λειψούς, Σύμης και Κω, των κατεχομένων νυν υπό την Ιταλίαν και των νησίδων των εξ αυτών εξαρτωμένων, ως και της νήσου Καστελλορίζου».
Το 1923, όταν υπεγράφη η Συνθήκη της Λωζάννης, η Ιταλία κατείχε τα Δωδεκάνησα, νησιά, νησίδες και βραχονησίδες, που αποτυπώνονται σαφώς στους ιταλικούς χάρτες και άρα η Τουρκία αποδέχεται με την υπογραφή της την παραπάνω τότε ιταλική κυριαρχία
Είναι σαφές, ότι η Τουρκία, επειδή δεν αναφέρονται ονομαστικά τα νησιά Αγαθονήσι και Φαρμακονήσι, επικεντρώνει σε αυτά την αιχμή των διεκδικήσεών της, αφού «γκριζάρισε» πρώτα τα Ίμια, χωρίς, όμως, να έχει ουδεμία βάσιμη δικαιολογία για τις βλέψεις της.
Το 1923, όταν υπεγράφη η Συνθήκη της Λωζάννης, η Ιταλία κατείχε τα Δωδεκάνησα, νησιά, νησίδες και βραχονησίδες, που αποτυπώνονται σαφώς στους ιταλικούς χάρτες και άρα η Τουρκία αποδέχεται με την υπογραφή της την παραπάνω τότε ιταλική κυριαρχία.
Όταν, αργότερα μετάνιωσε, άρχισε να προβάλει το άρθρο 12 της Συνθήκης της Λωζάννης (τα εντός 3 μιλίων νησιά), αποσιωπώντας, όμως, το άρθρο 15 της ίδιας Συνθήκης, με το οποίο παραιτείται από κάθε διεκδίκηση επί των Δωδεκανήσων.
Έτσι, πιέζοντας, κατάφερε να πείσει την Ιταλία να της παραχωρήσει μια σειρά νησιών, τα οποία δεν της ανήκαν και τα οποία της παραχωρήθηκαν τελικά, κατά παράβασης της Συνθήκης της Λωζάννης. Τα νησιά αυτά είναι τα παρακάτω 20, όπως αναφέρονται στην επισήμως υπογεγραμμένη Ιταλο-Τουρκική Συμφωνία της 4ης Ιανουαρίου 1932:
«Volo (Gatal-Ada), Ochendra (Uvendire), Fournachia (Furnakya), Kato Volo (Katovolo), Prassoudi (Prasudi) (soyth-east of Catovolo). The islets of Tchatallota, Pighi, Nissi-Tis-Pighi, Agricelia reef, Proussecliss (rock),Pano Makri, Kato Makri (including the rocks), Marathi, Roccie Voutzaky (Rocci Vutchaki), Dacia (Dasya),Nissi-Tis Dacia, Prassoudi (north of Dacia), Alimentarya (Alimentaria), Caravola (Karavola)». Και το «Kara-Ada» (σ.σ. Αρκός) στον κόλπο της Αλικαρνασού!
Οι ιταλο-τουρκικές Συμφωνίες, που «κρύβουν» οι Τούρκοι και αποδεικνύουν τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα σε μικρά νησιά της Δωδεκανήσου
Όπως αντιλαμβάνεται ο καθένας, όλα σχεδόν τα παραπάνω ονόματα είναι ελληνικά, κάτι που δείχνει την αδιάκοπη ελληνικότητα των νησιών αυτών, τα οποία παραχωρήθηκαν από την Ιταλία προς την Τουρκία παρανόμως, αφού η Τουρκία, με το άρθρο 15 της Συνθήκης της Λωζάννης είχε παραιτηθεί κάθε δικαιώματος προς αυτά και τα Δωδεκάνησα γενικά.
Η Τουρκία συνυπέγραψε τότε με την Ιταλία το συμπληρωματικό Πρωτόκολλο της 28ης Δεκεμβρίου 1932, με το οποίο καθοριζόταν επ΄ ακριβώς από κοινή επιτροπή και δια 37 σημείων, τα θαλάσσια σύνορα μεταξύ των ιταλοκρατούμενων Δωδεκανήσων και της Τουρκίας, με ρητή αναφορά και στα Ίμια (τ. Καρντάκ) να ανήκουν στην Δωδεκάνησο.
Η Τουρκία, όμως, και πάλι έχει μετανιώσει για εκείνες τις Συμφωνίες και τα Πρωτόκολλα και ζητά να μας πάρει τα μη ρητώς αναφερόμενα στο άρθρο 12 της Συνθήκης της Λωζάννης Δωδεκάνησα, ήτοι τα νησιά Αγαθονήσι, Φαρμακονήσι, Ίμια και άλλα, διαμελίζοντας την Ελλάδα στο Αιγαίο! Έτσι η Άγκυρα, έχει παραχώσει τις παραπάνω Ιταλο-Τουρκικές Συμφωνίες, τις οποίες θεωρεί διμερείς και όχι επισήμως διεθνείς, υποσκάπτοντας εσκεμμένα την αδιαμφισβήτητη ισχύ και το κύρος τους.
ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟΝ ΙΤΑΛΙΚΟ ΧΑΡΤΗ ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΩΝ
Τον Οκτώβριο του 1944 όταν οι Γερμανοί αποχώρησαν από την χώρα , δεν συνέβη το ίδιο και στα Δωδεκάνησα, λόγω αδυναμίας μεταφοράς των στρατευμάτων τους, αναγκαζόμενοι να παραδοθούν στους Συμμάχους, υπόγραψαν συνθήκη ειρήνης στην Σύμη, στις 9 Μαΐου του 1945. Οι συμμαχικές δυνάμεις απελευθέρωσαν δε τα Δωδεκάνησα, αλλά δεν τα παραχώρησαν στην Ελλάδα.
Τον Μάρτιο του 1946 έγιναν οι πρώτες μεταπολεμικές εκλογές στη χώρα μας και τον Ιούλιο άρχισαν στο Παρίσι οι εργασίες της διάσκεψης για την σύναψη συνθήκης ειρήνης με τους δορυφόρους της Γερμανίας (Ουγγαρία, Ρουμανία, Φιλανδία, Βουλγαρία και Ιταλία). Την Ελλάδα εκπροσώπησε ο τότε πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Τσαλδάρης με τους ηγέτες των κοινοβουλευτικών κομμάτων προβάλλοντας μετριοπαθείς και δίκαιες διεκδικήσεις όπως η απελευθέρωση Δωδεκανήσου και Βορείου Ηπείρου, προσάρτηση Λωρίδας Ανατολικής Ρωμυλίας που ενίσχυε τη συνοριακή ασφάλεια της χώρας μας από τις συχνές επιδρομές Βουλγάρων, περιλαμβάνοντας μικρό πληθυσμό Πομάκων που μετά δυσφορίας ανέχονταν την Βουλγαρική κυριαρχία και τέλος ανάλογες επανορθώσεις για τις καταστροφές που έγιναν από τις επιθέσεις των Ιταλών και Βουλγάρων, κατά την διάρκεια της κατοχής.
Από τις παραπάνω διεκδικήσεις, ικανοποιήθηκε μόνο μία, η ένωση της Δωδεκανήσου με την Ελλάδα.
Κατά την διάρκεια των διαβουλεύσεων πρόθεση της Τουρκίας ήταν η χάραξη νέων θαλάσσιων συνόρων ισχυριζόμενοι ότι ουδέποτε είχαν χαραχθεί.
Φαίνεται ότι η Ιταλία, ενδεχομένως έναντι ανταλλαγμάτων, είχε δεχθεί να βοηθήσει την Τουρκία και αυτό επιβεβαιώνεται από την άρνησή της να ανταποκριθεί στο αίτημά μας περί παραχώρησης της συμφωνίας με το αιτιολογικό ότι μέσα στην αναταραχή του πολέμου είχε χαθεί και δεν βρέθηκε στο Ιταλικό Υπουργείο Εξωτερικών. Την ίδια απάντηση έδωσε και η Τουρκία στο Ελληνικό αίτημα.
Η Ελληνική κυβέρνηση προκειμένου να αντικρούσει τους ισχυρισμούς των έδωσε εντολή στον τότε στρατιωτικό διοικητή της Ελληνικής αποστολής Δωδεκανήσου, Ταξίαρχο Χρ. Τσιγάντε, πρώην Διοικητή του Ιερού Λόχου, την αναζήτηση και άμεση αποστολή στο Υπουργείο Εξωτερικών το τρίτο και τελευταίο αντίγραφο της συνθήκης που έπρεπε να υπάρχει στο Ιταλικό Αρχείο στην Ρόδο.
Αμέσως η Ελληνική διοίκηση απευθύνθηκε στην εκεί Βρετανική διοίκηση για την έρευνα των Ιταλικών αρχείων, που είχαν περιέλθει στους Βρετανούς. Παρά δε την συστηματική έρευνα το τρίτο αντίγραφο της συνθήκης δεν βρέθηκε καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι είχε κλαπεί συνεχίζοντας τις προσπάθειές ανεύρεσής της. Στο πλαίσιο των ερευνών πληροφορήθηκε από τέως υπάλληλο της Ιταλικής διοίκησης, ότι κατά την ημερομηνία της παράδοσης ανώτερος Ιταλός Υπάλληλος είχε μεταφέρει φακέλους και άλλα υλικά από την Ιταλική Διοίκηση στο σπίτι του.
Με την παρέμβαση της Βρετανικής Διοίκησης κλήθηκε να επιστρέψει ότι είχε υπεξαιρέσει από τα γραφεία πλην όμως αυτός αρνήθηκε τα αποδιδόμενα σε αυτόν. Στην συνέχεια η Ελληνική Αποστολή επεδίωξε την εξαγορά των εγγράφων μέσω τρίτου προσώπου χωρίς αποτέλεσμα. Επιπλέον δε στην αποστολή περιήλθε η πληροφορία ότι εκτός των άλλων ο Ιταλός είχε πάρει μαζί του και το επίχρυσο αγαλματίδιο της Θέμιδος που κάθε Σεπτέμβρη, με την έναρξη των δικαστηρίων τοποθετείτο σε περίοπτο θέση στην αίθουσα τελετών.
Η Ελληνική αποστολή πληροφορήθηκε από Κύπριους αστυνομικούς την ημερομηνία αναχώρησης του Ιταλού από την Ρόδο και με την βοήθεια αυτών του έγινε λεπτομερής έλεγχος των αποσκευών του. Δεν βρέθηκε η συνθήκη, αλλά βρέθηκε το άγαλμα όπου και κατηγορήθηκε για υπεξαίρεση κρατικής περιουσίας , τον συνέλαβαν και τον οδήγησαν στα γραφεία της Ελληνικής Αποστολής. Ο Ιταλός αντιλαμβανόμενος την δυσχερή του θέση ζήτησε από τον Τσιγάντες να μεταβεί σε φιλικό του σπίτι που είχε αφήσει ένα μπαούλο κλειδωμένο για να το φυλάξουν. Με συνοδεία δε δύο αξιωματικών της αποστολής πήγε στο σπίτι όπου βρήκαν στο μπαούλο την συνθήκη με τους σχετικούς χάρτες και διάφορα άλλα έγγραφα. Ολίγα λεπτά αργότερα επιβίβασαν τον Ιταλό στο πλοίο για την επιστροφή του στην πατρίδα του.
Την επομένη ημέρα αναχώρησε αξιωματικός για την Αθήνα όπου και παρέδωσε τη συνθήκη στο Υπουργείο Εξωτερικών. Ο πρωθυπουργός πληροφορούμενος το γεγονός απέστειλε συγχαρητήριο τηλεγράφημα στον Ταξίαρχο Τσιγάντες. Εμφανιζόμενη δε η συνθήκη στην συνδιάσκεψη στο Παρίσι πέτυχε η Ελλάδα την εξουδετέρωση των Τουρκικών αντιδράσεων και τα σύνορα χαράχθηκαν τα ίδια που υπήρχαν μεταξύ της Ιταλικής διοίκησης Δωδεκανήσου και της Τουρκίας στην συνθήκη παραχώρησης της Δωδεκανήσου στην Ελλάδα. Τα γεγονότα αυτά αποδεικνύουν για άλλη μία φορά τους αστάθμητους παράγοντες που εξαρτώνται τα εθνικά μας συμφέροντα , αλλά και την σπουδαιότητα της άντλησης ικανών στελεχών για το δημόσιο.
Το ιστορικό αυτό δε γεγονός, δημοσιοποιήθηκε από επιστολή που έστειλε ο αείμνηστος Αντιστράτηγος εα Κυριάκος Παπαγεωργόπουλος σε εφημερίδα των Αθηνών και αναδημοσιεύθηκε στις 26 Απριλίου 1981 από την εφημερίδα Ελληνικός Βορράς στην Θες/νίκη. Ο ίδιος δε ήταν μέλος της ελληνικής αποστολής στα Δωδεκάνησα το 1946 και έζησε τα γεγονότα από κοντά.
Όλοι αυτοί οι ιταλικοί χάρτες-ντοκουμέντα, από την εποχή της ιταλικής κυριαρχίας στα Δωδεκάνησα, επιβεβαιώνουν περίτρανα την ελληνική κυριαρχία σε αυτά και καταρρίπτουν τις τουρκικές διεκδικήσεις ως αβάσιμες, προκλητικές και παράνομες.
Απευθύνομαι προς την εξαίρετη προσωπικότητά Σας, με σκοπό την ενημέρωση Σας, ώστε να αντιμετωπίσετε ένα εξόχως σοβαρό θέμα του επερχόμενου κινδύνου που ελλοχεύει για την ελληνική κυριαρχία επί νησιών και βραχονησίδων του Αιγαίου, καθώς και την υποβάθμιση της ζωής και παραγκωνισμό των Ελλήνων της μειονότητας, στην Τουρκία.
Σε όλους εμάς υπάρχουν ζητήματα αξιοπρέπειας, ήθους, ιστορίας και αξιακής συνείδησης, που δεν μας αφήνουν απαθείς σε όλες αυτές τις παράλογες και προκλητικές απαιτήσεις του κ. Ερντογάν, ζητήματα που ειδικά σε μένα είναι πρωταρχικής σημασίας.
Είναι χρέος τιμής προς τους ήρωες που πότισαν την ελληνική γη με το αίμα τους, να κρατήσουμε γερά στα χέρια μας τη «σκυτάλη» της ιστορίας που μας παρέδωσαν και να ξανακάνουμε το ψευτορωμαΐικο, την Ελλάδα των ονείρων μας που τόσες γενιές Ελλήνων οραματίστηκαν.
Με την πεποίθηση ότι θα λάβετε υπ’ όψιν όλες τις ανωτέρω επισημάνσεις και προτάσεις, σάς ευχαριστώ εκ των προτέρων για την προσοχή Σας.
Μετά τιμής
Παναγιώτης Δ. Σταμάτης
Πλωτάρχης Π.Ν (ε.α.)
e-mail: [email protected]
(olapano.blogspot.gr)
Εξοχότατο Πρωθυπουργό
κ κ. Αλέξιο Τσίπρα
Πρόεδρο Κυβερνήσεως
Μέγαρο Μαξίμου
Ηρώδου Αττικού 19
106 74 ΑΘΗΝΑΙ
Αθήνα, 15 Δεκεμβρίου 2017
Εξοχότατε Κύριε Πρόεδρε,
Τελευταία γινόμαστε μάρτυρες της όλο και κλιμακούμενης και προκλητικής ρητορικής του κ. Ερντογάν αλλά και της Κεμαλικής αντιπολίτευσης της Τουρκίας.
Οι δηλώσεις του τούρκου προέδρου φανερώνουν αναλλοίωτη και αμετακίνητη επιμονή στις πλέον σκληρές τοποθετήσεις της τουρκικής πολιτικής σε όλο το φάσμα των ελληνοτουρκικών θέσεων. Με αποκορύφωμα τις απαράδεκτες αξιώσεις της Τουρκίας περί αναθεώρησης (επικαιροποίησης) της συνθήκης της Λωζάνης, περί επαναχάραξης συνόρων και περί αλλαγών στο καθεστώς των νησιών του Αιγαίου.
Είναι φανερό ότι ο σκοπός του κ. Ερντογάν είναι να μετακινήσει τη βάση των σχέσεων των δύο χωρών από το επίπεδο της διεθνούς νομιμότητας στο επίπεδο της διμερούς και άνευ δεσμεύσεων συνεννόησης, όπου θα επικρατεί η αρχή της ισχύος και της εκβιαστικής επιβολής.
Τη σκυτάλη της προκλητικής ρητορικής ανέλαβε ο πρωθυπουργός της Τουρκίας Γιλντιρίμ ο οποίος με απαράδεκτες προκλητικές δηλώσεις μίλησε για "γκρίζες ζώνες", αμφισβητώντας ευθέως την ελληνική κυριαρχία σε πολλά νησιά, νησίδες και βραχονησίδες στο Αιγαίο.
Οι δηλώσεις αυτές αντιβαίνουν το Διεθνές Δίκαιο και τις Διεθνείς Συνθήκες, αμφισβητούν ευθέως τόσο τη Συνθήκη της Λωζάνης όσο και εκείνη των Παρισίων του 1947.
Ξεχνούν συνειδητά ότι η Συνθήκη της Βιέννης για το Δίκαιο των Συνθηκών, του 1969, που ισχύει, είναι όχι απλώς μία Συνθήκη, αλλά μια κωδικοποίηση των γενικώς παραδεδεγμένων κανόνων του Διεθνούς Δικαίου, που μας λέει πώς ερμηνεύονται οι Συνθήκες. Πώς ερμηνεύονται, πώς αναθεωρούνται, πώς τροποποιούνται, πώς καταργούνται, όλο το Δίκαιο των Συνθηκών. Στη Συνθήκη λοιπόν της Βιέννης υπάρχει η ρητή πρόβλεψη για τις συνθήκες που καθορίζουν σύνορα, μεθοριακές γραμμές. Σε αυτές δεν ισχύει ούτε καν η δυνατότητα τροποποίησης, πρέπει να υπάρχει απόλυτη σαφήνεια και απόλυτη σταθερότητα. Υπάρχει ρητή εξαίρεση, ακριβώς γιατί πρέπει να υπάρχει απόλυτη σταθερότητα των συνόρων.
Ο Τούρκος Πρόεδρος επέλεξε να υπογραμμίσει πως η συνθήκη της Λωζάνης πρέπει να αναθεωρηθεί σε σημείο που θα δίνει ίδια δικαιώματα στην ¨τουρκική¨ όπως τόνισε μειονότητα, ξεχνάει όμως τι έχουν πράξει οι ίδιοι με το πογκρόμ της ελληνικής κοινότητας της Κωνσταντινούπολης το 1955, καθώς και με τους Έλληνες που ζούν στα νησιά Ίμβρο και Τένεδο.
Η Συνθήκη της Λωζάνης του 1923 απένειμε τα νησιά Ίμβρος και Τένεδος στην Τουρκία, βάσει των ειδικών διατάξεων για τους Έλληνες που ζουν εκεί. Οι πληθυσμοί αυτών των νησιών ήταν στη συντριπτική τους πλειοψηφία ελληνικοί. Ωστόσο, μετά τη νομοθεσία του "Αστικού Δικαίου", στις 26 Ιουνίου 1927, τα δικαιώματα που παραχωρούνταν στους ελληνικούς πληθυσμούς της Ίμβρου και της Τενέδου ανακλήθηκαν κατά παράβαση της Συνθήκης της Λωζάνης. Έτσι, τα νησιά υποβιβάστηκαν από μία διοικητική περιφέρεια σε μια υποπεριοχή. Επιπλέον, τα μέλη του τοπικού συμβουλίου ήταν υποχρεωμένοι να έχουν επαρκή γνώση της τουρκικής γλώσσας, πράγμα που σήμαινε ότι η συντριπτική πλειοψηφία των κατοίκων ήταν αποκλεισμένοι.
Το 1923, όταν υπεγράφη η Συνθήκη της Λωζάννης, η Ιταλία κατείχε τα Δωδεκάνησα, νησιά, νησίδες και βραχονησίδες, που αποτυπώνονται σαφώς στους ιταλικούς χάρτες και άρα η Τουρκία αποδέχεται με την υπογραφή της την παραπάνω τότε ιταλική κυριαρχία. Η παράδοση των Δωδεκανήσων στην Ελλάδα πραγματοποιήθηκε με την Συνθήκη Ειρήνης των Παρισίων, στις 10-2-1947.
Ο ιταλικός χάρτης, δείχνει με μαύρη διακεκομμένη γραμμή την θαλάσσια μεθόριο με την Τουρκία και δεν αφήνει κανένα περιθώριο παρερμηνειών και αμφισβητήσεων από τους Τούρκους.
Ένας άλλος ιταλικός χάρτης, εκτυπωμένος στο Μιλάνο, επίσης το 1929, είναι απόλυτα βασισμένος στον πρώτο και περιέχει περισσότερες και ευκρινέστερες λεπτομέρειες.
Σε αυτόν αναγράφεται ολοκάθαρα, ότι το Αγαθονήσι, το Φαρμακονήσι και οι Βραχονησίδες Ίμια (Λιμνιά) είναι εκτός Τουρκίας, ευρισκόμενες τότε εντός Ιταλικής Κατοχής, που σημαίνει, ότι αποτελούν σήμερα έδαφος της Ελλάδος, στην οποία εκχωρήθηκαν με την σύμφωνη γνώμη και υπογραφή της Ιταλίας και των Συμμάχων.
Στον ίδιο χάρτη φαίνεται, επίσης, καθαρά, ότι η νήσος Αρκός (τ. Καρά Αντά), που βρίσκεται μπροστά από την Αλικαρνασσό (τώρα Μποντρούμ) δεν είναι τουρκική, αλλά υπό Ιταλική Κατοχή.
Ακόμη, φαίνεται ολοκάθαρα, ότι τα νησιά Ρω (Άγιος Γεώργιος), Μεγίστη (Καστελόριζο), Υψηλή (Στρογγύλη) είναι εκτός Τουρκίας, δηλαδή εντός της τότε Ιταλικής Κατοχής και εντός πια της Ελλάδος, στην οποία και εκχωρήθηκαν.
Το ίδιο ισχύει και για τα νησιά Βόλος (Κάτω Βόλος), την Αλιμεντάρια και την Καράβολα (τ. Κέκοβα, πλάϊ στα υποθαλάσσια ερείπια της αρχαίας Δολίχης ή Δολιχίστης δεν είναι τουρκικά, αλλά υπό Ιταλική Κατοχή και άρα ελληνικά! μετά την Μικρασιατική Καταστροφή, νιώθοντας ενισχυμένη η Τουρκία, άρχισε να διαμαρτύρεται για την ιταλική κατοχή των παραπάνω πλαϊνών στα Μικρασιατικά παράλια, νησιών, προβάλλοντας παράνομα την Συνθήκη της Λωζάννης του 1923, που θεωρεί τουρκικό νησί, όποιο βρίσκεται σε απόσταση 3 μιλίων από τις ακτές της, με εξαίρεση, όμως, άλλης «αντιθέτου διατάξεως» της ίδιας Συνθήκης.
Σκόπιμα παραβλέπει ότι στο Άρθρο 12 η Συνθήκη της Λωζάνης ορίζει: «Εκτός αντιθέτου διατάξεως της παρούσης Συνθήκης, αι νήσοι, αι κείμεναι εις μικροτέραν απόστασιν των τριών μιλίων της ασιατικής ακτής, παραμένουσι υπό την τουρκικήν κυριαρχίαν».
Η αντίθετη διάταξη, όμως, είναι στο άρθρο 15 και περιέχει την συγκλονιστική παραίτηση της Τουρκίας από όλα τα Δωδεκάνησα.
Συγκεκριμένα, στο Άρθρο 15 της Συνθήκης της Λωζάννης, αναφέρονται τα εξής:
«Η Τουρκία παραιτείται υπέρ της Ιταλίας παντός δικαιώματος και τίτλου επί των κάτωθι απαριθμουμένων νήσων, τουτέστι της Αστυπάλαιας, Ρόδου, Χάλκης, Καρπάθου, Κάσσου, Τήλου, Νισύρου, Καλύμνου, Λέρου, Πάτμου, Λειψούς, Σύμης και Κω, των κατεχομένων νυν υπό την Ιταλίαν και των νησίδων των εξ αυτών εξαρτωμένων, ως και της νήσου Καστελλορίζου».
Το 1923, όταν υπεγράφη η Συνθήκη της Λωζάννης, η Ιταλία κατείχε τα Δωδεκάνησα, νησιά, νησίδες και βραχονησίδες, που αποτυπώνονται σαφώς στους ιταλικούς χάρτες και άρα η Τουρκία αποδέχεται με την υπογραφή της την παραπάνω τότε ιταλική κυριαρχία
Είναι σαφές, ότι η Τουρκία, επειδή δεν αναφέρονται ονομαστικά τα νησιά Αγαθονήσι και Φαρμακονήσι, επικεντρώνει σε αυτά την αιχμή των διεκδικήσεών της, αφού «γκριζάρισε» πρώτα τα Ίμια, χωρίς, όμως, να έχει ουδεμία βάσιμη δικαιολογία για τις βλέψεις της.
Το 1923, όταν υπεγράφη η Συνθήκη της Λωζάννης, η Ιταλία κατείχε τα Δωδεκάνησα, νησιά, νησίδες και βραχονησίδες, που αποτυπώνονται σαφώς στους ιταλικούς χάρτες και άρα η Τουρκία αποδέχεται με την υπογραφή της την παραπάνω τότε ιταλική κυριαρχία.
Όταν, αργότερα μετάνιωσε, άρχισε να προβάλει το άρθρο 12 της Συνθήκης της Λωζάννης (τα εντός 3 μιλίων νησιά), αποσιωπώντας, όμως, το άρθρο 15 της ίδιας Συνθήκης, με το οποίο παραιτείται από κάθε διεκδίκηση επί των Δωδεκανήσων.
Έτσι, πιέζοντας, κατάφερε να πείσει την Ιταλία να της παραχωρήσει μια σειρά νησιών, τα οποία δεν της ανήκαν και τα οποία της παραχωρήθηκαν τελικά, κατά παράβασης της Συνθήκης της Λωζάννης. Τα νησιά αυτά είναι τα παρακάτω 20, όπως αναφέρονται στην επισήμως υπογεγραμμένη Ιταλο-Τουρκική Συμφωνία της 4ης Ιανουαρίου 1932:
«Volo (Gatal-Ada), Ochendra (Uvendire), Fournachia (Furnakya), Kato Volo (Katovolo), Prassoudi (Prasudi) (soyth-east of Catovolo). The islets of Tchatallota, Pighi, Nissi-Tis-Pighi, Agricelia reef, Proussecliss (rock),Pano Makri, Kato Makri (including the rocks), Marathi, Roccie Voutzaky (Rocci Vutchaki), Dacia (Dasya),Nissi-Tis Dacia, Prassoudi (north of Dacia), Alimentarya (Alimentaria), Caravola (Karavola)». Και το «Kara-Ada» (σ.σ. Αρκός) στον κόλπο της Αλικαρνασού!
Οι ιταλο-τουρκικές Συμφωνίες, που «κρύβουν» οι Τούρκοι και αποδεικνύουν τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα σε μικρά νησιά της Δωδεκανήσου
Όπως αντιλαμβάνεται ο καθένας, όλα σχεδόν τα παραπάνω ονόματα είναι ελληνικά, κάτι που δείχνει την αδιάκοπη ελληνικότητα των νησιών αυτών, τα οποία παραχωρήθηκαν από την Ιταλία προς την Τουρκία παρανόμως, αφού η Τουρκία, με το άρθρο 15 της Συνθήκης της Λωζάννης είχε παραιτηθεί κάθε δικαιώματος προς αυτά και τα Δωδεκάνησα γενικά.
Η Τουρκία συνυπέγραψε τότε με την Ιταλία το συμπληρωματικό Πρωτόκολλο της 28ης Δεκεμβρίου 1932, με το οποίο καθοριζόταν επ΄ ακριβώς από κοινή επιτροπή και δια 37 σημείων, τα θαλάσσια σύνορα μεταξύ των ιταλοκρατούμενων Δωδεκανήσων και της Τουρκίας, με ρητή αναφορά και στα Ίμια (τ. Καρντάκ) να ανήκουν στην Δωδεκάνησο.
Η Τουρκία, όμως, και πάλι έχει μετανιώσει για εκείνες τις Συμφωνίες και τα Πρωτόκολλα και ζητά να μας πάρει τα μη ρητώς αναφερόμενα στο άρθρο 12 της Συνθήκης της Λωζάννης Δωδεκάνησα, ήτοι τα νησιά Αγαθονήσι, Φαρμακονήσι, Ίμια και άλλα, διαμελίζοντας την Ελλάδα στο Αιγαίο! Έτσι η Άγκυρα, έχει παραχώσει τις παραπάνω Ιταλο-Τουρκικές Συμφωνίες, τις οποίες θεωρεί διμερείς και όχι επισήμως διεθνείς, υποσκάπτοντας εσκεμμένα την αδιαμφισβήτητη ισχύ και το κύρος τους.
ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟΝ ΙΤΑΛΙΚΟ ΧΑΡΤΗ ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΩΝ
Τον Οκτώβριο του 1944 όταν οι Γερμανοί αποχώρησαν από την χώρα , δεν συνέβη το ίδιο και στα Δωδεκάνησα, λόγω αδυναμίας μεταφοράς των στρατευμάτων τους, αναγκαζόμενοι να παραδοθούν στους Συμμάχους, υπόγραψαν συνθήκη ειρήνης στην Σύμη, στις 9 Μαΐου του 1945. Οι συμμαχικές δυνάμεις απελευθέρωσαν δε τα Δωδεκάνησα, αλλά δεν τα παραχώρησαν στην Ελλάδα.
Τον Μάρτιο του 1946 έγιναν οι πρώτες μεταπολεμικές εκλογές στη χώρα μας και τον Ιούλιο άρχισαν στο Παρίσι οι εργασίες της διάσκεψης για την σύναψη συνθήκης ειρήνης με τους δορυφόρους της Γερμανίας (Ουγγαρία, Ρουμανία, Φιλανδία, Βουλγαρία και Ιταλία). Την Ελλάδα εκπροσώπησε ο τότε πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Τσαλδάρης με τους ηγέτες των κοινοβουλευτικών κομμάτων προβάλλοντας μετριοπαθείς και δίκαιες διεκδικήσεις όπως η απελευθέρωση Δωδεκανήσου και Βορείου Ηπείρου, προσάρτηση Λωρίδας Ανατολικής Ρωμυλίας που ενίσχυε τη συνοριακή ασφάλεια της χώρας μας από τις συχνές επιδρομές Βουλγάρων, περιλαμβάνοντας μικρό πληθυσμό Πομάκων που μετά δυσφορίας ανέχονταν την Βουλγαρική κυριαρχία και τέλος ανάλογες επανορθώσεις για τις καταστροφές που έγιναν από τις επιθέσεις των Ιταλών και Βουλγάρων, κατά την διάρκεια της κατοχής.
Από τις παραπάνω διεκδικήσεις, ικανοποιήθηκε μόνο μία, η ένωση της Δωδεκανήσου με την Ελλάδα.
Κατά την διάρκεια των διαβουλεύσεων πρόθεση της Τουρκίας ήταν η χάραξη νέων θαλάσσιων συνόρων ισχυριζόμενοι ότι ουδέποτε είχαν χαραχθεί.
Φαίνεται ότι η Ιταλία, ενδεχομένως έναντι ανταλλαγμάτων, είχε δεχθεί να βοηθήσει την Τουρκία και αυτό επιβεβαιώνεται από την άρνησή της να ανταποκριθεί στο αίτημά μας περί παραχώρησης της συμφωνίας με το αιτιολογικό ότι μέσα στην αναταραχή του πολέμου είχε χαθεί και δεν βρέθηκε στο Ιταλικό Υπουργείο Εξωτερικών. Την ίδια απάντηση έδωσε και η Τουρκία στο Ελληνικό αίτημα.
Η Ελληνική κυβέρνηση προκειμένου να αντικρούσει τους ισχυρισμούς των έδωσε εντολή στον τότε στρατιωτικό διοικητή της Ελληνικής αποστολής Δωδεκανήσου, Ταξίαρχο Χρ. Τσιγάντε, πρώην Διοικητή του Ιερού Λόχου, την αναζήτηση και άμεση αποστολή στο Υπουργείο Εξωτερικών το τρίτο και τελευταίο αντίγραφο της συνθήκης που έπρεπε να υπάρχει στο Ιταλικό Αρχείο στην Ρόδο.
Αμέσως η Ελληνική διοίκηση απευθύνθηκε στην εκεί Βρετανική διοίκηση για την έρευνα των Ιταλικών αρχείων, που είχαν περιέλθει στους Βρετανούς. Παρά δε την συστηματική έρευνα το τρίτο αντίγραφο της συνθήκης δεν βρέθηκε καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι είχε κλαπεί συνεχίζοντας τις προσπάθειές ανεύρεσής της. Στο πλαίσιο των ερευνών πληροφορήθηκε από τέως υπάλληλο της Ιταλικής διοίκησης, ότι κατά την ημερομηνία της παράδοσης ανώτερος Ιταλός Υπάλληλος είχε μεταφέρει φακέλους και άλλα υλικά από την Ιταλική Διοίκηση στο σπίτι του.
Με την παρέμβαση της Βρετανικής Διοίκησης κλήθηκε να επιστρέψει ότι είχε υπεξαιρέσει από τα γραφεία πλην όμως αυτός αρνήθηκε τα αποδιδόμενα σε αυτόν. Στην συνέχεια η Ελληνική Αποστολή επεδίωξε την εξαγορά των εγγράφων μέσω τρίτου προσώπου χωρίς αποτέλεσμα. Επιπλέον δε στην αποστολή περιήλθε η πληροφορία ότι εκτός των άλλων ο Ιταλός είχε πάρει μαζί του και το επίχρυσο αγαλματίδιο της Θέμιδος που κάθε Σεπτέμβρη, με την έναρξη των δικαστηρίων τοποθετείτο σε περίοπτο θέση στην αίθουσα τελετών.
Η Ελληνική αποστολή πληροφορήθηκε από Κύπριους αστυνομικούς την ημερομηνία αναχώρησης του Ιταλού από την Ρόδο και με την βοήθεια αυτών του έγινε λεπτομερής έλεγχος των αποσκευών του. Δεν βρέθηκε η συνθήκη, αλλά βρέθηκε το άγαλμα όπου και κατηγορήθηκε για υπεξαίρεση κρατικής περιουσίας , τον συνέλαβαν και τον οδήγησαν στα γραφεία της Ελληνικής Αποστολής. Ο Ιταλός αντιλαμβανόμενος την δυσχερή του θέση ζήτησε από τον Τσιγάντες να μεταβεί σε φιλικό του σπίτι που είχε αφήσει ένα μπαούλο κλειδωμένο για να το φυλάξουν. Με συνοδεία δε δύο αξιωματικών της αποστολής πήγε στο σπίτι όπου βρήκαν στο μπαούλο την συνθήκη με τους σχετικούς χάρτες και διάφορα άλλα έγγραφα. Ολίγα λεπτά αργότερα επιβίβασαν τον Ιταλό στο πλοίο για την επιστροφή του στην πατρίδα του.
Την επομένη ημέρα αναχώρησε αξιωματικός για την Αθήνα όπου και παρέδωσε τη συνθήκη στο Υπουργείο Εξωτερικών. Ο πρωθυπουργός πληροφορούμενος το γεγονός απέστειλε συγχαρητήριο τηλεγράφημα στον Ταξίαρχο Τσιγάντες. Εμφανιζόμενη δε η συνθήκη στην συνδιάσκεψη στο Παρίσι πέτυχε η Ελλάδα την εξουδετέρωση των Τουρκικών αντιδράσεων και τα σύνορα χαράχθηκαν τα ίδια που υπήρχαν μεταξύ της Ιταλικής διοίκησης Δωδεκανήσου και της Τουρκίας στην συνθήκη παραχώρησης της Δωδεκανήσου στην Ελλάδα. Τα γεγονότα αυτά αποδεικνύουν για άλλη μία φορά τους αστάθμητους παράγοντες που εξαρτώνται τα εθνικά μας συμφέροντα , αλλά και την σπουδαιότητα της άντλησης ικανών στελεχών για το δημόσιο.
Το ιστορικό αυτό δε γεγονός, δημοσιοποιήθηκε από επιστολή που έστειλε ο αείμνηστος Αντιστράτηγος εα Κυριάκος Παπαγεωργόπουλος σε εφημερίδα των Αθηνών και αναδημοσιεύθηκε στις 26 Απριλίου 1981 από την εφημερίδα Ελληνικός Βορράς στην Θες/νίκη. Ο ίδιος δε ήταν μέλος της ελληνικής αποστολής στα Δωδεκάνησα το 1946 και έζησε τα γεγονότα από κοντά.
Όλοι αυτοί οι ιταλικοί χάρτες-ντοκουμέντα, από την εποχή της ιταλικής κυριαρχίας στα Δωδεκάνησα, επιβεβαιώνουν περίτρανα την ελληνική κυριαρχία σε αυτά και καταρρίπτουν τις τουρκικές διεκδικήσεις ως αβάσιμες, προκλητικές και παράνομες.
Απευθύνομαι προς την εξαίρετη προσωπικότητά Σας, με σκοπό την ενημέρωση Σας, ώστε να αντιμετωπίσετε ένα εξόχως σοβαρό θέμα του επερχόμενου κινδύνου που ελλοχεύει για την ελληνική κυριαρχία επί νησιών και βραχονησίδων του Αιγαίου, καθώς και την υποβάθμιση της ζωής και παραγκωνισμό των Ελλήνων της μειονότητας, στην Τουρκία.
Σε όλους εμάς υπάρχουν ζητήματα αξιοπρέπειας, ήθους, ιστορίας και αξιακής συνείδησης, που δεν μας αφήνουν απαθείς σε όλες αυτές τις παράλογες και προκλητικές απαιτήσεις του κ. Ερντογάν, ζητήματα που ειδικά σε μένα είναι πρωταρχικής σημασίας.
Είναι χρέος τιμής προς τους ήρωες που πότισαν την ελληνική γη με το αίμα τους, να κρατήσουμε γερά στα χέρια μας τη «σκυτάλη» της ιστορίας που μας παρέδωσαν και να ξανακάνουμε το ψευτορωμαΐικο, την Ελλάδα των ονείρων μας που τόσες γενιές Ελλήνων οραματίστηκαν.
Με την πεποίθηση ότι θα λάβετε υπ’ όψιν όλες τις ανωτέρω επισημάνσεις και προτάσεις, σάς ευχαριστώ εκ των προτέρων για την προσοχή Σας.
Μετά τιμής
Παναγιώτης Δ. Σταμάτης
Πλωτάρχης Π.Ν (ε.α.)
e-mail: [email protected]
(olapano.blogspot.gr)
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Παραδέχτηκε on camera την εγκυμοσύνη της! "Ναι, ισχύει, δεν θα το κρύψω"
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
