2017-12-22 12:19:08
Η Μιμή Ντενίση δεν κατατάσσεται πουθενά. Διαχρονικά παρούσα στο θέατρο, με πολλούς φίλους και άλλους τόσους εχθρούς, συνεχίζει μια πορεία που αλλιώς ξεκίνησε κι αλλιώς εξελίσσεται. Παραστάσεις, έρωτες, άντρες, κόντρες, επιτυχίες σκιαγραφούν το πορτραίτο μιας γυναίκας με ένα ισχυρό «εγώ», που όπως παραδέχεται, «έχει πια υποχωρήσει». Εκ βαθέων.
«Από μικρή, το δικό μου εγώ, ήταν ότι θα κάνω κάτι, χωρίς να ξέρω τι. Ενώ δεν είμαι ανταγωνιστική ούτε ζηλιάρα, είχα πάντα μέσα μου την αίσθηση ότι πρέπει να είμαι κάτι στο σχολείο, να ξεχωρίζω, να είμαι καλή στη δουλειά μου.
Νομίζω ότι σε όλα αυτά έπαιξε ρόλο ότι στο σπίτι μου ήταν όλοι πολύ μορφωμένοι, γονείς και παππούδες. Παλιά όταν λέγαμε ότι μια οικογένεια είναι αστική, εννοούσαμε με μόρφωση και αγωγή, εύπορη μεν αλλά όχι νεόπλουτη. Σήμερα, ο καθένας που βγάζει λεφτά δεν σημαίνει ότι είναι και αστός. Αλλωστε η αστική τάξη πάει να διαλυθεί τελείως στην Ελλάδα.
Ζούσα σ’ αυτό το περιβάλλον, με τρόπους, αγωγή, διαβάσματα. Ο παππούς μου δεν μου έλεγε παραμύθια, αλλά διηγήσεις από τη Σμύρνη. Ημουν κι ένα παιδί με φαντασία που από τότε έλεγε ιστορίες... Οι γονείς μου δεν ήταν της νοοτροπίας να επιβραβεύουν τον καλό βαθμό -τον θεωρούσαν αυτονόητο. Αλλά δεν με δυσκόλεψε όλο αυτό, ούτε την αδελφή μου. Εκείνη, ακολούθησε με επιτυχία τον δικό της δρόμο στο Πανεπιστήμιο. Κανείς δεν μας πίεσε πολύ. Ημουν και πολύ άτακτο παιδί, και στο Δημοτικό, στο σχολείο της Αντιγόνης Μεταξά, της Θείας Λένας και στο Γυμνάσιο, στο Pierce.
Οσο για την εμφάνισή μου, ναι, μου έδειχναν οι άλλοι ότι την πρόσεχαν, αλλά ως εκεί. Η ομορφιά για μένα δεν είναι καμία κατάκτηση. Είναι κάτι που σου δίνει η φύση, και όπως τα νιάτα, είναι περίσταση. Δεν την κατακτούμε».
«Από πολύ νέα, θυμάμαι, έβλεπα τις όμορφες ηθοποιούς μετά από χρόνια να μην υπάρχουν πια στον χώρο. Γι΄αυτό και το δικό μου άγχος δεν ήταν πώς θα μείνω όμορφη αλλά πώς θα γίνω κάτι άλλο, που δεν θα χρειάζεται πάντα την ομορφιά. Γι΄αυτό και ανέπτυξα από μικρή τις γλώσσες, τη μετάφραση, την ικανότητα που είχα στο γράψιμο. Εγραφα καλές εκθέσεις. Στο σχολείο έγραφα το μισό περιοδικό και η Λιάνα Κανέλλη το άλλο μισό!
Μπήκα στο Πανεπιστήμιο να σπουδάσω λογοτεχνία και ιστορία, αλλά το θέατρο δεν άργησε να έρθει στη ζωή μου. Στο δεύτερο έτος με φώναξε ο Βασίλης Γεωργιάδης να παίξω στον «Γιούγκερμαν». Είχαν προηγηθεί φωτογραφίσεις για την κολεξιόν του Ντίμη Κρίτσα -μόλις είχε έρθει από την Αμερική, κι αυτό μου έφερε διαφημίσεις, όχι ως επάγγελμα. Ο Γεωργιάδης με σκέφτηκε από μια διαφήμιση της L’Oreal που είχα κάνει με τον Διαγόρα Χρονόπουλο.
Χόρτασα από ματαιοδοξία νωρίς -το κακό είναι να το περάσεις σε μεγάλη ηλικία
Το θέατρο το σκεφτόμουν από το σχολείο. Ημουν στον θεατρικό όμιλο, πρόεδρος και σκηνοθέτης. Επαιζα κυρίως του άνδρες -ήμουν η πιο ψηλή. Ο πρώτος μου ρόλος ήταν ένας κινέζος ψαράς στον «Ανθρωπο του Σέτσουαν». Το΄χα. Αλλά επειδή η μπαμπάς μου ήταν στρατηγός έδωσα εξετάσεις και μπήκα στο Πανεπιστήμιο. Μετά όταν πήγα στον «Γιούγκερμαν» και έγινα γνωστή, αποφάσισα να πάω σε Δραματική -του Θεοδοσιάδη.
Αν δεν είχα κάνει σπουδές πάνω στη λογοτεχνία, αν δεν είχα τριφτεί με τα κείμενα, ίσως να μην είχα την καριέρα που έχω. Το γράψιμο έπαιξε μεγάλο ρόλο. Και έγινα, τελικά, ένας άνθρωπος του θεάτρου. Είναι πολλά τα χρόνια που γράφω και έχω διασκευάσει τόσα πολλά έργα. Ποτέ δεν χρησιμοποίησα τη λέξη μετάφραση, πάντα διασκευή έκανα. Οχι γιατί θεωρώ ότι είμαι καλύτερη από τον συγγραφέα αλλά γιατί κάθε χώρα έχει τις ιδιαιτερότητές της».
Φωτογραφία: BOVARY-Πάνος Μάλλιαρης
Φωτογραφία: BOVARY-Πάνος Μάλλιαρης
«Ξεκινώντας τα μεγάλα έργα με τον Γιάννη (σ.σ. Φέρτη), το «Αμαντέους» ή τις «Επικίνδυνες Σχέσεις» έμαθα τη δομή. Μου είναι πολύ εύκολο να συνθέσω ένα μεγάλο έργο ή ένα μικρό, όπως μου είναι εξαιρετικά εύκολο να γράψω διαλόγους. Γράφω στο χέρι και μετά θέλω να μου τα διαβάσουν ώστε να δω ότι είναι καλά και για τον ηθοποιό. Αλλάζω, βέβαια, πράγματα στην πρόβα.
Το γράψιμο βγαίνει από μέσα σου. Αρχισα με τη «Θεοδώρα». Είχε προηγηθεί η «Αννα Καρένινα». Δεν το θεωρούσα τολμηρό. Πώς έγινε; Ηθελα να ανεβάσω τη Θεοδώρα. Με γοήτευε η ιστορία της. Νόμιζα ότι υπήρχε έργο, αλλά αφού το ανακοινώσαμε, κατάλαβα ότι έργο δεν υπήρχε. Δεν είχα αίσθηση του μέτρου. Στο πρώτο χειρόγραφο, φτάνοντας στη Στάση του Νίκα, απογοητεύτηκα και το έσκισα. Ευτυχώς είχε κρατήσει η βοηθός μου, η Νατάσσα, αντίγραφο κι έτσι προχωρήσαμε στην παράσταση -είχε τεράστια επιτυχία.
Αν κάποιος δεν με πάει και φτάσει σε σημείο κακοήθειας, δεν πιστεύω ότι πρέπει να τον πλησιάσω για να συμβιβαστώ
Νομίζω ότι είμαι η μόνη ηθοποιός του ελληνικού θεάτρου που οι πιο μεγάλες επιτυχίες είναι με δικά της έργα. Δύο από τις πιο μεγάλες μου επιτυχίες αλλά και επιτυχίες του ελληνικού θεάτρου, η «Θεοδώρα» και η «Σμύρνη μου αγαπημένη» είναι με δικά μου έργα.
Εχω μεγάλη αγάπη στην ιστορία. Αλλά πάνω από την ιστορία έχω αγάπη για την Ελλάδα. Τότε, στη «Θεοδώρα» ή στη «Λασκαρίνα» ήμουν ακόμα στην εποχή που σκεφτόμουν το έργο και τον ρόλο για τη Μιμή, για μένα. Με τον καιρό το εγώ υποχώρησε. Φυσικό είναι, εκτός κι αν είσαι φελλός. Με τα χρόνια γίνεσαι ευγνώμων. Χόρτασα από ματαιοδοξία νωρίς -το κακό είναι να το περάσεις σε μεγάλη ηλικία.
Βγήκα στο θέατρο με την Αλίκη Βουγιουκλάκη, τη μοναδική σταρ που είχαμε. Πέρασα πολύ ωραία μαζί της. Εχω κρατήσει στενές σχέσεις με την οικογένειά της. Τον επόμενο χρόνο βρέθηκα με τον Γιάννη Φέρτη. Γνωριστήκαμε στον «Συμβολαιογράφο». Ηταν ωραίο και τυχερό όλο αυτό, αλλά και πολύ βαρύ για μένα. Δεν είχα περιθώριο να κάνω λάθη. Είχε πολύ φθόνο, κακία, κακοήθεια που τότε δεν έβλεπα. Ημουν προστατευμένη. Ο Γιάννης ήταν ένας πολύ low profile άνθρωπος, συμπαθής και καταξιωμένος -όσο για την Αλίκη έτσι κι αλλιώς τη ζήλευαν, οπότε δεν ασχολήθηκαν με εμένα. Με τον Γιάννη είχα πάντα την προστασία του, την προστασία του ονόματός του».
«Οταν έμεινα μόνη, χωρίς τον Γιάννη, όλοι νόμιζαν ότι θα καταποντιστώ. Το θέατρο έμεινε στον Γιάννη, οι κοινοί φίλοι πήραν το μέρος του. Κι εγώ, αμέσως μετά, βρέθηκα με ένα αμφιλεγόμενο πολιτικό πρόσωπο, τον Αντώνη Τρίτση. Κι όλοι περίμεναν την καταστροφή μου.
Εφυγα τότε, πήγα περιοδεία με τον Αντώνη Καφετζόπουλο -το «Τσάο» έκανε τεράστια επιτυχία. Είχα ήδη κάνει μεγάλες επιτυχίες στην τηλεόραση. Για να καταλάβεις το μέγεθος της επιτυχία, με τα λεφτά της περιοδείας ο Μαροσούλης πήρε τον «Ορφέα» (σσ θέατρο) κι εγώ το σπίτι μου, εδώ στη Μαυρομααταίων.
Ημουν πολύ αγαπητή στον κόσμο. Το καταλάβαινα. Και ο Φέρτης το καταλάβαινε. Με το γνωστό του χιούμορ, μου έλεγε, «πρόσεχε γιατί είσαι καλή ηθοποιός και θα καταντήσεις σταρ». «Δεν με πειράζει», του απαντούσα. Πήρα πολλά από τον Φέρτη. Ισως και το ήθος που έχω στο θέατρο, να οφείλεται στο ότι έμεινα μαζί του τόσα χρόνια, δέκα... Η διαφορά μας ήταν στην αντιμετώπιση του κοινού. Είχε -το έχει ακόμα, ένα γυαλί ανάμεσα σ΄ εκείνον και το κοινό. Εμένα, αντιθέτως, ήταν το φυσικό μου. Εχω πολύ στενή σχέση με το κοινό -είμαι η Μιμή.
Σήμερα δεν είμαι αυτή που ήμουν το ΄94. Είμαι καλύτερη σαν ηθοποιός. Δούλεψα πολύ
Ο Φέρτης ήταν για μένα Πυγμαλίωνας. Οταν έμεινα μόνη μου ένιωσα ανασφάλεια. Μετά την τουρνέ, ο Παυλάκης μου έδωσε το «Βρετάνια» για έξι χρόνια. Ανέβασα καλές κωμωδίες -όλο επιτυχίες. Αλλά δεν ήθελα να είμαι περιορισμένη. Πήγα στο «Ακροπόλ». Τότε άρχισαν επιθέσεις. Γιατί; Κοίτα, στο θέατρο στη δική μου γενιά δεν νομίζω να υπήρχε άλλος που να έκανε πέντε επιτυχίες με χίλια άτομα τη μέρα. Στην Ελλάδα λέμε sold out μια παράσταση με 1200 θέσεις και 50.... Δεν είναι το ίδιο. Η επιτυχία δεν γίνεται τυχαία, επειδή είσαι ωραία ή φοράς ωραία κοστούμια, όπως μου έλεγαν κάποτε Η κόντρα ήταν κυρίως με ένα άτομο. Μικρές επιθέσεις, αρνητικά σχόλια πάντα θα υπάρχουν. Πότε άρχισε η κόντρα του Λαζόπουλου μαζί μου; Για σκέψου; Πριν είχε έναν άλλον στόχο, την Αλίκη. Πότε άρχισε να ασχολείται με μένα; Μετά την Αλίκη. Αν κάποιος δεν με πάει και φτάσει σε σημείο κακοήθειας, δεν πιστεύω ότι πρέπει να τον πλησιάσω για να συμβιβαστώ. Ούτε τσακωθήκαμε ούτε συμφιλιωθήκαμε ποτέ. Για να τσακωθείς, χρειάζονται δύο κι εγώ δεν μίλησα ποτέ άσχημα για εκείνον. Θα μπορούσα να του επιτεθώ, δεν το έκανα. Και τη βοήθειά μου να ζητούσε σε κάτι, θα του την έδινα».
«Πώς το εξηγώ; Νομίζω ότι με χρησιμοποίησε. Δεν ξέρω αν με αντιπαθεί, ποια είναι η αλήθεια. Νομίζω ότι με χρησιμοποίησε γιατί έχω κοινό -έχω τόσο κοινό όσο ένα κόμμα. Είναι ελάχιστοι οι ηθοποιοί που έχουν τέτοια καριέρα, επί χρόνια, χωρίς κάμψη. Τριανταέξι χρόνια είναι πολλά. Τριανταέξι χρόνια είμαι θιασάρχης. Προς Θεού, δεν είχαν όλα τα έργα την ίδια επιτυχία...
Για μένα καμιά απόφαση δεν είναι δύσκολη. Είμαι αργή μέχρι να την πάρω. Αμα αποφασίσω, δεν δυσκολεύομαι. Δεν μπαίνω στο άγχος του ταμείου. Την πρώτη ημέρα που πήγα στο «Ακροπόλ», είχε έρθει μαζί η μητέρα μου. Αναρωτήθηκε πως θα το γεμίσω. «Θα το γεμίσω», απάντησα. Τόσο απλά. Με εμπιστεύθηκαν επιχειρηματίες αλλά μετά, στο «Ιλίσια», ήμουν μόνη.
Δεν στηρίχτηκα ούτε από συγκρότημα ούτε από καναλάρχη ούτε από κανέναν άντρα. Αντίθετα πολεμήθηκα
Ναι, έβγαλα πολλά λεφτά από το θέατρο -κάνω όμως πολλές δουλειές σε μια παράσταση, κάνω τη δουλειά τεσσάρων-πέντε ανθρώπων.
Γιατί ξαφνικά σταμάτησε η επίθεση εναντίον μου; Γιατί; Υπήρχε κι ένα σύστημα από πίσω, που έλεγε «σιγά τώρα η Ντενίση», όπως υπήρχε και το κίνητρο των ανταγωνιστών. Είχα μάθει ότι μέχρι και σύσκεψη είχαν κάνει για να συζητήσουν τι θα κάνουν με μένα...
Στους ηθοποιούς είμαι αγαπητή. Περνάνε ωραία μαζί μου και πληρώνονται. Εχω πολύ καλό όνομα ως επιχειρηματίας. Δεν έχω αφήσει κανέναν απλήρωτο και κανείς δεν έχει πληρωθεί λίγο από μένα...
Σήμερα δεν είμαι αυτή που ήμουν το ΄94. Είμαι καλύτερη σαν ηθοποιός. Δούλεψα πολύ. Είμαι λιγότερο στο εγώ και περισσότερο στο εμείς. Ποτέ δεν κακολόγησα, δεν έβλαψα, δεν απάντησα, γιατί έτσι είναι ο χαρακτήρας μου. Δεν έχω κακή διάθεση. Είναι φυσικό, στην αρχή, να έκανα επίδειξη του εαυτού μου και αυτή η έπαρση να ενόχλησε».
«Από την οικογένειά του κανείς παίρνει πολλά, το θέμα είναι πώς τα διαχειρίζεται. Θα μπορούσε να είχε συμβεί το αντίθετο. Με ωραία εμφάνιση, από καλή οικογένεια, θα μπορούσα να γίνω ένα επηρμένο ψώνιο ή ένα τέρας, με την επιτυχία, ή μια κοσμική κυρία. Τα αρνήθηκα όλα.
Πλήρωσα και πληρώνω τις επιλογές μου. Φυσικά και θα ήθελα να έχω περισσότερο χρόνο για το παιδί μου, για μένα. Τύψεις δεν μπορώ να πω ότι έχω, είμαι δοτική. Αλλά η καριέρα μου έγινε πιο μεγάλη από την προσωπική μου ζωή. Κι όταν έχεις και την ευθύνη άλλων ανθρώπων, όταν σε εμπιστεύεται ένα Ιδρυμα, δεν μπορείς να πεις «τώρα κουράστηκα»...
Αφού δεν έχω τον έρωτα, ας έχω τη δημιουργία
Δίνω στην κόρη μου το παράδειγμα μιας σκληρά εργαζόμενης γυναίκας που τα έχει κάνει όλα μόνη της. Χωρίς στήριξη: Δεν στηρίχτηκα ούτε από συγκρότημα ούτε από καναλάρχη ούτε από κανέναν άντρα. Αντίθετα πολεμήθηκα. Και όλο αυτό μου έκανε καλό. Με έκανε να σταθώ στα πόδια μου.
Πολλές φορές με πήρε από κάτω. Ιδίως τότε που έβλεπα την εικόνα μιας επηρμένης κοσμικής βεντέτας, ενός φελού. Κι όταν αυτό γίνεται πολύ και συχνά, δεν μπορείς να το παλαίψεις. Ηταν τόσο διάχυτο, που δεν μαζευόταν. Αλλά έχω την υπομονή του Ιωβ. Ελεγα στον εαυτό μου ότι το μόνο που μπορείς είναι να δουλέψεις περισσότερο και να γίνεις καλύτερη.
Δεν θύμωνα με όλο αυτό, θύμωναν οι γύρω μου. Είχα όμως παράπονο. Με στηρίζουν η οικογένειά μου, η βοηθός μου που είναι κοντά μου 25 χρόνια, οι καλοί μου φίλοι που δεν τους αλλάζω. Και το κοινό, γιατί το κοινό είναι ένα μαζί μου -γι΄αυτό καταλαβαίνω τον Καζαντζίδη. Πολεμήθηκε πολύ στην εποχή του».
«Αν ο Αντώνης (σ.σ. Τρίτσης) ζούσε θα τα είχα περάσει όλα πιο ομαλά. Ηταν ο άνθρωπος που μου άλλαξε τη ζωή, τα επτά χρόνια που ήμασταν μαζί. Ηταν ο μεγάλος έρωτας, από εκείνους που ονειρευόμαστε εμείς οι γυναίκες, ο ρομαντικός. Εξω από τα συνηθισμένα. Ο Αντώνης μου έλεγε ότι για μένα είναι τα μεγάλα. Ηταν τολμηρός. Γνωριστήκαμε στο θέατρο. Είχε έρθει να με δει. Τον θαύμαζα σαν προσωπικότητα. Με είδε στη σκηνή και, όπως μου είπε, με ερωτεύτηκε...
Στη διάρκεια των ετών διαμόρφωσα με το κοινό μια σχέση που τώρα είναι πιο ισχυρή από ποτέ. Ο καλλιτέχνης πρέπει να αφουγκράζεται τι συμβαίνει γύρω του -εδώ καίγεται ο τόπος. Γι΄ αυτό και θέλω με τις δουλειές μου να πω στον κόσμο κάτι που τον αφορά, που αφορά στη χώρα. Μια πολιτική πράξη ήταν η «Σμύρνη».
Ποτέ δεν φοράω στο σπίτι μια παλιά ρόμπα και τρύπιες παντόφλες. Φοράω τα ωραία μου
Θα μπορούσα να γίνω πολιτικός. Δεν το θέλησα. Με τον Αντώνη, με τον Χάβελ, και παλαιότερα με τον πατέρα μου που είχε φίλους πολιτικούς, κατάλαβα ότι μπροστά σ΄ αυτά που γίνονται στην πολιτική, το θέατρο είναι νηπιαγωγείο. Μπορεί ένας άνθρωπος που είναι καλός στη δουλειά του και δεν είναι στη δημοσιότητα, να ήταν καλύτερος σύντροφος για μένα. Απλώς δεν με πλησιάζει. Δεν είναι ότι δεν τον θέλω εγώ. Είναι ότι δεν με θέλει εκείνος.
Τώρα προτεραιότητα είναι η κόρη μου. Να σταθώ πλάι της, στην μια κρίσιμη καμπή που βρίσκεται -τελειώνει το σχολείο, θα δώσει στο Πανεπιστήμιο. Τα παιδιά σήμερα είναι πιο μπερδεμένα από εμάς στην ηλικία τους. Προσπαθώ να της συμπαρασταθώ χωρίς να της πω τι θα κάνει. Γιατί εμένα άλλα μου έλεγε ο μπαμπάς μου κι άλλα έκανα.
Οσο για μένα, θέλω να είμαι γερή, ήρεμη, ισορροπημένη, δημιουργική. Δύο πράγματα στη ζωή σε κάνουν να ξεχνάς την υπαρξιακή αγωνία: Ο έρωτας και η δημιουργία. Αφού δεν έχω τον έρωτα, ας έχω τη δημιουργία».
«Ημουν πάντα ντάμα κι έτσι είναι πιο εύκολο να μεγαλώνω μέσα στο θέατρο. Στη ζωή είναι πιο δύσκολο να μεγαλώνεις όταν είσαι ωραίος. Κοκέτα μπορείς να είσαι πάντα. Με ενδιαφέρει να διατηρούμαι όσο καλύτερα μπορώ: Δεν τρώω, δεν πίνω αλκοόλ, κάνω γυμναστική, χωρίς να είμαι μανιακή. Τώρα έχω το ένα δέκατο της ματαιοδοξίας που είχα στα είκοσί μου. Η ζωή όμως δεν χορταίνεται.
Δεν περίμενα την πορεία που έκανα. Καθόλου. Με θεωρούσα περαστική από το θέατρο. Πρώτα έγινα διάσημη και μετά έγινα ηθοποιός. Οχι γιατί δεν είχα τα φόντα, αλλά γιατί δεν είχα αγαπήσει το θέατρο από την αρχή. Με τον Φέρτη, και του το οφείλω αυτό, κατάλαβα πόσο ωραίο είναι.
Αγάπησα τον Καζαντζίδη δουλεύοντάς τον
Μου χτυπούσαν πολύ το αστικό. Στην Ελλάδα γενικώς είναι κακό να είσαι αστός, στο θέατρο ακόμα πιο πολύ. Αλλά εγώ και το διαφήμιζα και το διαφημίζω ότι είμαι αστή. Η αισθητική, το ωραίο μου αρέσουν πολύ. Με τη μαντήλα και τη ρόμπα έκανα την πρόσφυγα. Αλλά είχε την αισθητική του. Ποτέ δεν φοράω στο σπίτι μια παλιά ρόμπα και τρύπιες παντόφλες. Φοράω τα ωραία μου. Η κόρη μου όσο μεγαλώνει παίρνει όλο και πιο πολλά στοιχεία από μένα...
Τι ετοιμάζω; Την ταινία για τη «Σμύρνη» και τη θεατρική συνέχεια της «Σμύρνης». Δεν διέψευσα ότι θα κάνω την Κάλλας ούτε είπα ότι θα την κάνω τώρα. Είναι μια γυναίκα που μεταμόρφωσε τον εαυτό της και είναι μια προσωπικότητα που με ενδιαφέρει....
Η ζωή του Καζαντζίδη στο σανίδι
«Η πρόταση για τον Καζαντζίδη ήρθε πριν από τρία χρόνια από την Stefi, την εταιρεία παραγωγής. Αρνήθηκα γιατί είχα τη «Σμύρνη». Επανήλθαν. Επέμειναν. Τους εξήγησα ότι δεν είμαι ειδική στον Καζαντζίδη. Μου είπαν ότι τους αρέσει ο τρόπος που κάνω τα θεάματα. Πρότεινα να ξεκινήσει μια έρευνα και μια πρώτη γραφή από την Κωνσταντίνα Γιαχαλή, που ήταν συνεργάτης μου και μετά να το αναλάβω.
Διάβασα βιβλία, κυρίως του Τζανιδάκη, του στενού του φίλου και συνεργάτη, ανέκδοτα κείμενα αλλά κατέληξα στη μυθιστορία, για να αποφευχθούν οι παρεξηγήσεις με πρόσωπα και καταστάσεις. Δεν με ενδιέφερε μια απλή συρραφή τραγουδιών με λίγα λόγια. Αγάπησα τον Καζαντζίδη δουλεύοντάς τον. Πάντα θαύμαζα τη φωνή του, αλλά δεν ήταν στα δικά μου ακούσματα».
Πηγή Tromaktiko
«Από μικρή, το δικό μου εγώ, ήταν ότι θα κάνω κάτι, χωρίς να ξέρω τι. Ενώ δεν είμαι ανταγωνιστική ούτε ζηλιάρα, είχα πάντα μέσα μου την αίσθηση ότι πρέπει να είμαι κάτι στο σχολείο, να ξεχωρίζω, να είμαι καλή στη δουλειά μου.
Νομίζω ότι σε όλα αυτά έπαιξε ρόλο ότι στο σπίτι μου ήταν όλοι πολύ μορφωμένοι, γονείς και παππούδες. Παλιά όταν λέγαμε ότι μια οικογένεια είναι αστική, εννοούσαμε με μόρφωση και αγωγή, εύπορη μεν αλλά όχι νεόπλουτη. Σήμερα, ο καθένας που βγάζει λεφτά δεν σημαίνει ότι είναι και αστός. Αλλωστε η αστική τάξη πάει να διαλυθεί τελείως στην Ελλάδα.
Ζούσα σ’ αυτό το περιβάλλον, με τρόπους, αγωγή, διαβάσματα. Ο παππούς μου δεν μου έλεγε παραμύθια, αλλά διηγήσεις από τη Σμύρνη. Ημουν κι ένα παιδί με φαντασία που από τότε έλεγε ιστορίες... Οι γονείς μου δεν ήταν της νοοτροπίας να επιβραβεύουν τον καλό βαθμό -τον θεωρούσαν αυτονόητο. Αλλά δεν με δυσκόλεψε όλο αυτό, ούτε την αδελφή μου. Εκείνη, ακολούθησε με επιτυχία τον δικό της δρόμο στο Πανεπιστήμιο. Κανείς δεν μας πίεσε πολύ. Ημουν και πολύ άτακτο παιδί, και στο Δημοτικό, στο σχολείο της Αντιγόνης Μεταξά, της Θείας Λένας και στο Γυμνάσιο, στο Pierce.
Οσο για την εμφάνισή μου, ναι, μου έδειχναν οι άλλοι ότι την πρόσεχαν, αλλά ως εκεί. Η ομορφιά για μένα δεν είναι καμία κατάκτηση. Είναι κάτι που σου δίνει η φύση, και όπως τα νιάτα, είναι περίσταση. Δεν την κατακτούμε».
«Από πολύ νέα, θυμάμαι, έβλεπα τις όμορφες ηθοποιούς μετά από χρόνια να μην υπάρχουν πια στον χώρο. Γι΄αυτό και το δικό μου άγχος δεν ήταν πώς θα μείνω όμορφη αλλά πώς θα γίνω κάτι άλλο, που δεν θα χρειάζεται πάντα την ομορφιά. Γι΄αυτό και ανέπτυξα από μικρή τις γλώσσες, τη μετάφραση, την ικανότητα που είχα στο γράψιμο. Εγραφα καλές εκθέσεις. Στο σχολείο έγραφα το μισό περιοδικό και η Λιάνα Κανέλλη το άλλο μισό!
Μπήκα στο Πανεπιστήμιο να σπουδάσω λογοτεχνία και ιστορία, αλλά το θέατρο δεν άργησε να έρθει στη ζωή μου. Στο δεύτερο έτος με φώναξε ο Βασίλης Γεωργιάδης να παίξω στον «Γιούγκερμαν». Είχαν προηγηθεί φωτογραφίσεις για την κολεξιόν του Ντίμη Κρίτσα -μόλις είχε έρθει από την Αμερική, κι αυτό μου έφερε διαφημίσεις, όχι ως επάγγελμα. Ο Γεωργιάδης με σκέφτηκε από μια διαφήμιση της L’Oreal που είχα κάνει με τον Διαγόρα Χρονόπουλο.
Χόρτασα από ματαιοδοξία νωρίς -το κακό είναι να το περάσεις σε μεγάλη ηλικία
Το θέατρο το σκεφτόμουν από το σχολείο. Ημουν στον θεατρικό όμιλο, πρόεδρος και σκηνοθέτης. Επαιζα κυρίως του άνδρες -ήμουν η πιο ψηλή. Ο πρώτος μου ρόλος ήταν ένας κινέζος ψαράς στον «Ανθρωπο του Σέτσουαν». Το΄χα. Αλλά επειδή η μπαμπάς μου ήταν στρατηγός έδωσα εξετάσεις και μπήκα στο Πανεπιστήμιο. Μετά όταν πήγα στον «Γιούγκερμαν» και έγινα γνωστή, αποφάσισα να πάω σε Δραματική -του Θεοδοσιάδη.
Αν δεν είχα κάνει σπουδές πάνω στη λογοτεχνία, αν δεν είχα τριφτεί με τα κείμενα, ίσως να μην είχα την καριέρα που έχω. Το γράψιμο έπαιξε μεγάλο ρόλο. Και έγινα, τελικά, ένας άνθρωπος του θεάτρου. Είναι πολλά τα χρόνια που γράφω και έχω διασκευάσει τόσα πολλά έργα. Ποτέ δεν χρησιμοποίησα τη λέξη μετάφραση, πάντα διασκευή έκανα. Οχι γιατί θεωρώ ότι είμαι καλύτερη από τον συγγραφέα αλλά γιατί κάθε χώρα έχει τις ιδιαιτερότητές της».
Φωτογραφία: BOVARY-Πάνος Μάλλιαρης
Φωτογραφία: BOVARY-Πάνος Μάλλιαρης
«Ξεκινώντας τα μεγάλα έργα με τον Γιάννη (σ.σ. Φέρτη), το «Αμαντέους» ή τις «Επικίνδυνες Σχέσεις» έμαθα τη δομή. Μου είναι πολύ εύκολο να συνθέσω ένα μεγάλο έργο ή ένα μικρό, όπως μου είναι εξαιρετικά εύκολο να γράψω διαλόγους. Γράφω στο χέρι και μετά θέλω να μου τα διαβάσουν ώστε να δω ότι είναι καλά και για τον ηθοποιό. Αλλάζω, βέβαια, πράγματα στην πρόβα.
Το γράψιμο βγαίνει από μέσα σου. Αρχισα με τη «Θεοδώρα». Είχε προηγηθεί η «Αννα Καρένινα». Δεν το θεωρούσα τολμηρό. Πώς έγινε; Ηθελα να ανεβάσω τη Θεοδώρα. Με γοήτευε η ιστορία της. Νόμιζα ότι υπήρχε έργο, αλλά αφού το ανακοινώσαμε, κατάλαβα ότι έργο δεν υπήρχε. Δεν είχα αίσθηση του μέτρου. Στο πρώτο χειρόγραφο, φτάνοντας στη Στάση του Νίκα, απογοητεύτηκα και το έσκισα. Ευτυχώς είχε κρατήσει η βοηθός μου, η Νατάσσα, αντίγραφο κι έτσι προχωρήσαμε στην παράσταση -είχε τεράστια επιτυχία.
Αν κάποιος δεν με πάει και φτάσει σε σημείο κακοήθειας, δεν πιστεύω ότι πρέπει να τον πλησιάσω για να συμβιβαστώ
Νομίζω ότι είμαι η μόνη ηθοποιός του ελληνικού θεάτρου που οι πιο μεγάλες επιτυχίες είναι με δικά της έργα. Δύο από τις πιο μεγάλες μου επιτυχίες αλλά και επιτυχίες του ελληνικού θεάτρου, η «Θεοδώρα» και η «Σμύρνη μου αγαπημένη» είναι με δικά μου έργα.
Εχω μεγάλη αγάπη στην ιστορία. Αλλά πάνω από την ιστορία έχω αγάπη για την Ελλάδα. Τότε, στη «Θεοδώρα» ή στη «Λασκαρίνα» ήμουν ακόμα στην εποχή που σκεφτόμουν το έργο και τον ρόλο για τη Μιμή, για μένα. Με τον καιρό το εγώ υποχώρησε. Φυσικό είναι, εκτός κι αν είσαι φελλός. Με τα χρόνια γίνεσαι ευγνώμων. Χόρτασα από ματαιοδοξία νωρίς -το κακό είναι να το περάσεις σε μεγάλη ηλικία.
Βγήκα στο θέατρο με την Αλίκη Βουγιουκλάκη, τη μοναδική σταρ που είχαμε. Πέρασα πολύ ωραία μαζί της. Εχω κρατήσει στενές σχέσεις με την οικογένειά της. Τον επόμενο χρόνο βρέθηκα με τον Γιάννη Φέρτη. Γνωριστήκαμε στον «Συμβολαιογράφο». Ηταν ωραίο και τυχερό όλο αυτό, αλλά και πολύ βαρύ για μένα. Δεν είχα περιθώριο να κάνω λάθη. Είχε πολύ φθόνο, κακία, κακοήθεια που τότε δεν έβλεπα. Ημουν προστατευμένη. Ο Γιάννης ήταν ένας πολύ low profile άνθρωπος, συμπαθής και καταξιωμένος -όσο για την Αλίκη έτσι κι αλλιώς τη ζήλευαν, οπότε δεν ασχολήθηκαν με εμένα. Με τον Γιάννη είχα πάντα την προστασία του, την προστασία του ονόματός του».
«Οταν έμεινα μόνη, χωρίς τον Γιάννη, όλοι νόμιζαν ότι θα καταποντιστώ. Το θέατρο έμεινε στον Γιάννη, οι κοινοί φίλοι πήραν το μέρος του. Κι εγώ, αμέσως μετά, βρέθηκα με ένα αμφιλεγόμενο πολιτικό πρόσωπο, τον Αντώνη Τρίτση. Κι όλοι περίμεναν την καταστροφή μου.
Εφυγα τότε, πήγα περιοδεία με τον Αντώνη Καφετζόπουλο -το «Τσάο» έκανε τεράστια επιτυχία. Είχα ήδη κάνει μεγάλες επιτυχίες στην τηλεόραση. Για να καταλάβεις το μέγεθος της επιτυχία, με τα λεφτά της περιοδείας ο Μαροσούλης πήρε τον «Ορφέα» (σσ θέατρο) κι εγώ το σπίτι μου, εδώ στη Μαυρομααταίων.
Ημουν πολύ αγαπητή στον κόσμο. Το καταλάβαινα. Και ο Φέρτης το καταλάβαινε. Με το γνωστό του χιούμορ, μου έλεγε, «πρόσεχε γιατί είσαι καλή ηθοποιός και θα καταντήσεις σταρ». «Δεν με πειράζει», του απαντούσα. Πήρα πολλά από τον Φέρτη. Ισως και το ήθος που έχω στο θέατρο, να οφείλεται στο ότι έμεινα μαζί του τόσα χρόνια, δέκα... Η διαφορά μας ήταν στην αντιμετώπιση του κοινού. Είχε -το έχει ακόμα, ένα γυαλί ανάμεσα σ΄ εκείνον και το κοινό. Εμένα, αντιθέτως, ήταν το φυσικό μου. Εχω πολύ στενή σχέση με το κοινό -είμαι η Μιμή.
Σήμερα δεν είμαι αυτή που ήμουν το ΄94. Είμαι καλύτερη σαν ηθοποιός. Δούλεψα πολύ
Ο Φέρτης ήταν για μένα Πυγμαλίωνας. Οταν έμεινα μόνη μου ένιωσα ανασφάλεια. Μετά την τουρνέ, ο Παυλάκης μου έδωσε το «Βρετάνια» για έξι χρόνια. Ανέβασα καλές κωμωδίες -όλο επιτυχίες. Αλλά δεν ήθελα να είμαι περιορισμένη. Πήγα στο «Ακροπόλ». Τότε άρχισαν επιθέσεις. Γιατί; Κοίτα, στο θέατρο στη δική μου γενιά δεν νομίζω να υπήρχε άλλος που να έκανε πέντε επιτυχίες με χίλια άτομα τη μέρα. Στην Ελλάδα λέμε sold out μια παράσταση με 1200 θέσεις και 50.... Δεν είναι το ίδιο. Η επιτυχία δεν γίνεται τυχαία, επειδή είσαι ωραία ή φοράς ωραία κοστούμια, όπως μου έλεγαν κάποτε Η κόντρα ήταν κυρίως με ένα άτομο. Μικρές επιθέσεις, αρνητικά σχόλια πάντα θα υπάρχουν. Πότε άρχισε η κόντρα του Λαζόπουλου μαζί μου; Για σκέψου; Πριν είχε έναν άλλον στόχο, την Αλίκη. Πότε άρχισε να ασχολείται με μένα; Μετά την Αλίκη. Αν κάποιος δεν με πάει και φτάσει σε σημείο κακοήθειας, δεν πιστεύω ότι πρέπει να τον πλησιάσω για να συμβιβαστώ. Ούτε τσακωθήκαμε ούτε συμφιλιωθήκαμε ποτέ. Για να τσακωθείς, χρειάζονται δύο κι εγώ δεν μίλησα ποτέ άσχημα για εκείνον. Θα μπορούσα να του επιτεθώ, δεν το έκανα. Και τη βοήθειά μου να ζητούσε σε κάτι, θα του την έδινα».
«Πώς το εξηγώ; Νομίζω ότι με χρησιμοποίησε. Δεν ξέρω αν με αντιπαθεί, ποια είναι η αλήθεια. Νομίζω ότι με χρησιμοποίησε γιατί έχω κοινό -έχω τόσο κοινό όσο ένα κόμμα. Είναι ελάχιστοι οι ηθοποιοί που έχουν τέτοια καριέρα, επί χρόνια, χωρίς κάμψη. Τριανταέξι χρόνια είναι πολλά. Τριανταέξι χρόνια είμαι θιασάρχης. Προς Θεού, δεν είχαν όλα τα έργα την ίδια επιτυχία...
Για μένα καμιά απόφαση δεν είναι δύσκολη. Είμαι αργή μέχρι να την πάρω. Αμα αποφασίσω, δεν δυσκολεύομαι. Δεν μπαίνω στο άγχος του ταμείου. Την πρώτη ημέρα που πήγα στο «Ακροπόλ», είχε έρθει μαζί η μητέρα μου. Αναρωτήθηκε πως θα το γεμίσω. «Θα το γεμίσω», απάντησα. Τόσο απλά. Με εμπιστεύθηκαν επιχειρηματίες αλλά μετά, στο «Ιλίσια», ήμουν μόνη.
Δεν στηρίχτηκα ούτε από συγκρότημα ούτε από καναλάρχη ούτε από κανέναν άντρα. Αντίθετα πολεμήθηκα
Ναι, έβγαλα πολλά λεφτά από το θέατρο -κάνω όμως πολλές δουλειές σε μια παράσταση, κάνω τη δουλειά τεσσάρων-πέντε ανθρώπων.
Γιατί ξαφνικά σταμάτησε η επίθεση εναντίον μου; Γιατί; Υπήρχε κι ένα σύστημα από πίσω, που έλεγε «σιγά τώρα η Ντενίση», όπως υπήρχε και το κίνητρο των ανταγωνιστών. Είχα μάθει ότι μέχρι και σύσκεψη είχαν κάνει για να συζητήσουν τι θα κάνουν με μένα...
Στους ηθοποιούς είμαι αγαπητή. Περνάνε ωραία μαζί μου και πληρώνονται. Εχω πολύ καλό όνομα ως επιχειρηματίας. Δεν έχω αφήσει κανέναν απλήρωτο και κανείς δεν έχει πληρωθεί λίγο από μένα...
Σήμερα δεν είμαι αυτή που ήμουν το ΄94. Είμαι καλύτερη σαν ηθοποιός. Δούλεψα πολύ. Είμαι λιγότερο στο εγώ και περισσότερο στο εμείς. Ποτέ δεν κακολόγησα, δεν έβλαψα, δεν απάντησα, γιατί έτσι είναι ο χαρακτήρας μου. Δεν έχω κακή διάθεση. Είναι φυσικό, στην αρχή, να έκανα επίδειξη του εαυτού μου και αυτή η έπαρση να ενόχλησε».
«Από την οικογένειά του κανείς παίρνει πολλά, το θέμα είναι πώς τα διαχειρίζεται. Θα μπορούσε να είχε συμβεί το αντίθετο. Με ωραία εμφάνιση, από καλή οικογένεια, θα μπορούσα να γίνω ένα επηρμένο ψώνιο ή ένα τέρας, με την επιτυχία, ή μια κοσμική κυρία. Τα αρνήθηκα όλα.
Πλήρωσα και πληρώνω τις επιλογές μου. Φυσικά και θα ήθελα να έχω περισσότερο χρόνο για το παιδί μου, για μένα. Τύψεις δεν μπορώ να πω ότι έχω, είμαι δοτική. Αλλά η καριέρα μου έγινε πιο μεγάλη από την προσωπική μου ζωή. Κι όταν έχεις και την ευθύνη άλλων ανθρώπων, όταν σε εμπιστεύεται ένα Ιδρυμα, δεν μπορείς να πεις «τώρα κουράστηκα»...
Αφού δεν έχω τον έρωτα, ας έχω τη δημιουργία
Δίνω στην κόρη μου το παράδειγμα μιας σκληρά εργαζόμενης γυναίκας που τα έχει κάνει όλα μόνη της. Χωρίς στήριξη: Δεν στηρίχτηκα ούτε από συγκρότημα ούτε από καναλάρχη ούτε από κανέναν άντρα. Αντίθετα πολεμήθηκα. Και όλο αυτό μου έκανε καλό. Με έκανε να σταθώ στα πόδια μου.
Πολλές φορές με πήρε από κάτω. Ιδίως τότε που έβλεπα την εικόνα μιας επηρμένης κοσμικής βεντέτας, ενός φελού. Κι όταν αυτό γίνεται πολύ και συχνά, δεν μπορείς να το παλαίψεις. Ηταν τόσο διάχυτο, που δεν μαζευόταν. Αλλά έχω την υπομονή του Ιωβ. Ελεγα στον εαυτό μου ότι το μόνο που μπορείς είναι να δουλέψεις περισσότερο και να γίνεις καλύτερη.
Δεν θύμωνα με όλο αυτό, θύμωναν οι γύρω μου. Είχα όμως παράπονο. Με στηρίζουν η οικογένειά μου, η βοηθός μου που είναι κοντά μου 25 χρόνια, οι καλοί μου φίλοι που δεν τους αλλάζω. Και το κοινό, γιατί το κοινό είναι ένα μαζί μου -γι΄αυτό καταλαβαίνω τον Καζαντζίδη. Πολεμήθηκε πολύ στην εποχή του».
«Αν ο Αντώνης (σ.σ. Τρίτσης) ζούσε θα τα είχα περάσει όλα πιο ομαλά. Ηταν ο άνθρωπος που μου άλλαξε τη ζωή, τα επτά χρόνια που ήμασταν μαζί. Ηταν ο μεγάλος έρωτας, από εκείνους που ονειρευόμαστε εμείς οι γυναίκες, ο ρομαντικός. Εξω από τα συνηθισμένα. Ο Αντώνης μου έλεγε ότι για μένα είναι τα μεγάλα. Ηταν τολμηρός. Γνωριστήκαμε στο θέατρο. Είχε έρθει να με δει. Τον θαύμαζα σαν προσωπικότητα. Με είδε στη σκηνή και, όπως μου είπε, με ερωτεύτηκε...
Στη διάρκεια των ετών διαμόρφωσα με το κοινό μια σχέση που τώρα είναι πιο ισχυρή από ποτέ. Ο καλλιτέχνης πρέπει να αφουγκράζεται τι συμβαίνει γύρω του -εδώ καίγεται ο τόπος. Γι΄ αυτό και θέλω με τις δουλειές μου να πω στον κόσμο κάτι που τον αφορά, που αφορά στη χώρα. Μια πολιτική πράξη ήταν η «Σμύρνη».
Ποτέ δεν φοράω στο σπίτι μια παλιά ρόμπα και τρύπιες παντόφλες. Φοράω τα ωραία μου
Θα μπορούσα να γίνω πολιτικός. Δεν το θέλησα. Με τον Αντώνη, με τον Χάβελ, και παλαιότερα με τον πατέρα μου που είχε φίλους πολιτικούς, κατάλαβα ότι μπροστά σ΄ αυτά που γίνονται στην πολιτική, το θέατρο είναι νηπιαγωγείο. Μπορεί ένας άνθρωπος που είναι καλός στη δουλειά του και δεν είναι στη δημοσιότητα, να ήταν καλύτερος σύντροφος για μένα. Απλώς δεν με πλησιάζει. Δεν είναι ότι δεν τον θέλω εγώ. Είναι ότι δεν με θέλει εκείνος.
Τώρα προτεραιότητα είναι η κόρη μου. Να σταθώ πλάι της, στην μια κρίσιμη καμπή που βρίσκεται -τελειώνει το σχολείο, θα δώσει στο Πανεπιστήμιο. Τα παιδιά σήμερα είναι πιο μπερδεμένα από εμάς στην ηλικία τους. Προσπαθώ να της συμπαρασταθώ χωρίς να της πω τι θα κάνει. Γιατί εμένα άλλα μου έλεγε ο μπαμπάς μου κι άλλα έκανα.
Οσο για μένα, θέλω να είμαι γερή, ήρεμη, ισορροπημένη, δημιουργική. Δύο πράγματα στη ζωή σε κάνουν να ξεχνάς την υπαρξιακή αγωνία: Ο έρωτας και η δημιουργία. Αφού δεν έχω τον έρωτα, ας έχω τη δημιουργία».
«Ημουν πάντα ντάμα κι έτσι είναι πιο εύκολο να μεγαλώνω μέσα στο θέατρο. Στη ζωή είναι πιο δύσκολο να μεγαλώνεις όταν είσαι ωραίος. Κοκέτα μπορείς να είσαι πάντα. Με ενδιαφέρει να διατηρούμαι όσο καλύτερα μπορώ: Δεν τρώω, δεν πίνω αλκοόλ, κάνω γυμναστική, χωρίς να είμαι μανιακή. Τώρα έχω το ένα δέκατο της ματαιοδοξίας που είχα στα είκοσί μου. Η ζωή όμως δεν χορταίνεται.
Δεν περίμενα την πορεία που έκανα. Καθόλου. Με θεωρούσα περαστική από το θέατρο. Πρώτα έγινα διάσημη και μετά έγινα ηθοποιός. Οχι γιατί δεν είχα τα φόντα, αλλά γιατί δεν είχα αγαπήσει το θέατρο από την αρχή. Με τον Φέρτη, και του το οφείλω αυτό, κατάλαβα πόσο ωραίο είναι.
Αγάπησα τον Καζαντζίδη δουλεύοντάς τον
Μου χτυπούσαν πολύ το αστικό. Στην Ελλάδα γενικώς είναι κακό να είσαι αστός, στο θέατρο ακόμα πιο πολύ. Αλλά εγώ και το διαφήμιζα και το διαφημίζω ότι είμαι αστή. Η αισθητική, το ωραίο μου αρέσουν πολύ. Με τη μαντήλα και τη ρόμπα έκανα την πρόσφυγα. Αλλά είχε την αισθητική του. Ποτέ δεν φοράω στο σπίτι μια παλιά ρόμπα και τρύπιες παντόφλες. Φοράω τα ωραία μου. Η κόρη μου όσο μεγαλώνει παίρνει όλο και πιο πολλά στοιχεία από μένα...
Τι ετοιμάζω; Την ταινία για τη «Σμύρνη» και τη θεατρική συνέχεια της «Σμύρνης». Δεν διέψευσα ότι θα κάνω την Κάλλας ούτε είπα ότι θα την κάνω τώρα. Είναι μια γυναίκα που μεταμόρφωσε τον εαυτό της και είναι μια προσωπικότητα που με ενδιαφέρει....
Η ζωή του Καζαντζίδη στο σανίδι
«Η πρόταση για τον Καζαντζίδη ήρθε πριν από τρία χρόνια από την Stefi, την εταιρεία παραγωγής. Αρνήθηκα γιατί είχα τη «Σμύρνη». Επανήλθαν. Επέμειναν. Τους εξήγησα ότι δεν είμαι ειδική στον Καζαντζίδη. Μου είπαν ότι τους αρέσει ο τρόπος που κάνω τα θεάματα. Πρότεινα να ξεκινήσει μια έρευνα και μια πρώτη γραφή από την Κωνσταντίνα Γιαχαλή, που ήταν συνεργάτης μου και μετά να το αναλάβω.
Διάβασα βιβλία, κυρίως του Τζανιδάκη, του στενού του φίλου και συνεργάτη, ανέκδοτα κείμενα αλλά κατέληξα στη μυθιστορία, για να αποφευχθούν οι παρεξηγήσεις με πρόσωπα και καταστάσεις. Δεν με ενδιέφερε μια απλή συρραφή τραγουδιών με λίγα λόγια. Αγάπησα τον Καζαντζίδη δουλεύοντάς τον. Πάντα θαύμαζα τη φωνή του, αλλά δεν ήταν στα δικά μου ακούσματα».
Πηγή Tromaktiko
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
ΔΕΛΤΙΟ ΚΑΙΡΟΥ για Παρασκευή 22-12-2017
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Κάνει πίσω η Κυβέρνηση στην υπόθεση με τον ΑΘΗΝΑ 9,84
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
