2017-12-27 11:20:33
Συνέντευξη στο περιοδικό "ΒΗΜΑgazino" έδωσε η Δέσποινα Βανδή. Η δημοφιλής τραγουδίστρια -η οποία αυτό το διάστημα βρίσκεται στο προσκήνιο, τόσο λόγω του πετυχημένου και διαχρονικού, πλέον, τραγουδιού "Χριστούγεννα" όσο και λόγω των τηλεοπτικών εξελίξεων, που την "θέλουν" παρουσιάστρια του νέου κύκλου του "Dancing With The Stars"- μιλά για την πρώτη συμμετοχή της σε μιούζικαλ, για το στοίχημα της διάρκειας στον καλλιτεχνικό χώρο και για την απελευθερωτική επίδραση των 40 στις επιλογές μιας γυναίκας.
Κυρία Βανδή, πόσο διαφέρει η μουσική σκηνή από το σανίδι του θεάτρου;
«Έχουν σίγουρα μία βασική διαφορά: όταν βγαίνεις σε μια σκηνή για να τραγουδήσεις έχεις το περιθώριο του λάθους. Όταν τραγουδάω σε ένα μαγαζί αισθάνομαι ότι επικοινωνώ με το κοινό, ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι έχουν έρθει για να γίνουμε όλοι μαζί μια παρέα - είναι τόσο ζωντανή η σχέση αυτή, αυτό το δούναι και λαβείν, που ακόμη και κάτι να ξεχάσεις, κάτι να πεις λάθος, σου συγχωρείται
. Στο θέατρο δεν υπάρχει αυτό το περιθώριο, και η αλληλεπίδραση συμβαίνει με τους συναδέλφους σου, όχι με τους θεατές. Πρέπει σε κάθε παράσταση να μπαίνεις σε μια συγκεκριμένη συναισθηματική συνθήκη, απαιτεί απόλυτη πειθαρχία αυτό και όσο κι αν θεωρείς ότι ξέρεις τον ρόλο, το να είσαι αληθινός - το ζητούμενο δηλαδή - είναι πολύ δύσκολο».
Υποδύεστε στο θέατρο μια κάπως αντισυμβατική μητέρα, ενώ εσάς σας φαντάζομαι περισσότερο σαν «τυπική ελληνίδα μάνα». Έχετε προσπαθήσει ωστόσο να αποφύγετε την επανάληψη μιας κλασικής μητρικής συμπεριφοράς με την οποία μεγαλώσατε;
«Το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό είναι οι παντόφλες. Και οι πιτζάμες. Μέχρι και σήμερα με κυνηγάει η μάνα μου να τις φορέσω και της λέω καμιά φορά: "Kοντεύω, βρε μάνα, τα 50 και ακόμη με αυτά ασχολούμαστε;". Εμένα εν τω μεταξύ μου αρέσει πάρα πολύ να περπατάω ξυπόλυτη, στο πάτωμα, στη γη, οπουδήποτε, και απεχθάνομαι και τις πιτζάμες. Πάντως, μεγαλώνοντας παιδιά δεν γίνεται να μην πατήσεις στα δικά σου βιώματα, όσο και αν θέλεις να αποφύγεις κάποια πράγματα, είτε μιλάμε για χαριτωμένες στιγμές είτε για κάτι πιο σοβαρό».
Αποδέχεστε πλέον πιο εύκολα τις προκλήσεις;
«Κοιτάξτε, όταν είσαι μικρός η ζωή είναι μια εκδρομή, λειτουργείς παρορμητικά και αυθόρμητα γιατί δεν έχεις να απολογηθείς σε κανέναν, θέλεις να τα κάνεις όλα, δοκιμάζεις και δοκιμάζεσαι. Όταν μπαίνεις σε μια φάση που έχει αρχίσει να δομείται μια καριέρα, μηχανικά, ασυναίσθητα, γίνεσαι λιγότερο τολμηρός επειδή φοβάσαι μήπως χάσεις ό,τι έχεις κερδίσει, τα κεκτημένα σου. Εκεί πέρασα μια περίοδο κατά την οποία αν δεν είχα την έγκριση από την εταιρεία ή τους συνεργάτες μου αισθανόμουν μεγάλη ανασφάλεια, γι' αυτό και έκανα μόνο πράγματα που μου έδιναν σιγουριά. Μετά τα 40 άρχισα να σκέφτομαι διαφορετικά, άρχισα να βρίσκω τον εαυτό μου και αποφάσισα πως θέλω να ζήσω τη ζωή μου υπακούοντας μόνο στις δικές μου επιθυμίες».
Συνέπεσε αυτή η αλλαγή με την κρίση στη δισκογραφία και γενικότερα στη χώρα;
«Για εμένα ήταν καθαρά μια προσωπική διαδικασία, απαλλάχτηκα από κάποια βάρη. Με προβλημάτισαν πολλά πράγματα σε σχέση με τη δουλειά μου και έφτασα σε ένα σημείο που αναρωτήθηκα ποια θέλω να είμαι μέσα σε αυτή την κατάσταση. Εκεί απελευθερώθηκα. Θέλω λοιπόν να βγάζω τραγούδια τα οποία θα αγγίζουν την ψυχή μου και δεν με ενδιαφέρει πραγματικά αν θα καταφέρουν να φτάσουν στο Νο 1 των ραδιοφώνων. Είναι τρομερό κάθε χρόνο να έχεις την αγωνία των τσαρτ. Θα το πω πολύ χύμα και ωμά: σήμερα δεν με ενδιαφέρει το εύκολο σουξέ. Εννοείται πως θα ήθελα να κάνω επιτυχίες, αλλά δεν θα προσαρμοστώ σε οποιαδήποτε τάση μπορεί να είναι της μόδας προκειμένου να συμβεί αυτό. Δεν έχω την αγωνία να αποδείξω ποια είμαι. Χάρη στον Φοίβο, αλλά και σε άλλους συνθέτες, έχω μαζέψει στο δισάκι μου κάποια όμορφα τραγούδια τα οποία αντέχουν στον χρόνο. Γι' αυτό και λέω: "Και τώρα, κορίτσι μου, τι κάνεις; Ο,τι γουστάρεις". Έχω δικαίωμα στην αποτυχία, έκανα κάποιες δουλειές που ήταν αποτυχημένες. Αυτό με άλλαξε, με ξύπνησε και με πήγε μπροστά. Στην επιτυχία δεν προβληματίζεται κανείς. Η αποτυχία σε αναγκάζει να μπεις σε εγρήγορση και να κοιτάξεις βαθιά μέσα σου».
http://www.tvnea.com
Κυρία Βανδή, πόσο διαφέρει η μουσική σκηνή από το σανίδι του θεάτρου;
«Έχουν σίγουρα μία βασική διαφορά: όταν βγαίνεις σε μια σκηνή για να τραγουδήσεις έχεις το περιθώριο του λάθους. Όταν τραγουδάω σε ένα μαγαζί αισθάνομαι ότι επικοινωνώ με το κοινό, ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι έχουν έρθει για να γίνουμε όλοι μαζί μια παρέα - είναι τόσο ζωντανή η σχέση αυτή, αυτό το δούναι και λαβείν, που ακόμη και κάτι να ξεχάσεις, κάτι να πεις λάθος, σου συγχωρείται
Υποδύεστε στο θέατρο μια κάπως αντισυμβατική μητέρα, ενώ εσάς σας φαντάζομαι περισσότερο σαν «τυπική ελληνίδα μάνα». Έχετε προσπαθήσει ωστόσο να αποφύγετε την επανάληψη μιας κλασικής μητρικής συμπεριφοράς με την οποία μεγαλώσατε;
«Το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό είναι οι παντόφλες. Και οι πιτζάμες. Μέχρι και σήμερα με κυνηγάει η μάνα μου να τις φορέσω και της λέω καμιά φορά: "Kοντεύω, βρε μάνα, τα 50 και ακόμη με αυτά ασχολούμαστε;". Εμένα εν τω μεταξύ μου αρέσει πάρα πολύ να περπατάω ξυπόλυτη, στο πάτωμα, στη γη, οπουδήποτε, και απεχθάνομαι και τις πιτζάμες. Πάντως, μεγαλώνοντας παιδιά δεν γίνεται να μην πατήσεις στα δικά σου βιώματα, όσο και αν θέλεις να αποφύγεις κάποια πράγματα, είτε μιλάμε για χαριτωμένες στιγμές είτε για κάτι πιο σοβαρό».
Αποδέχεστε πλέον πιο εύκολα τις προκλήσεις;
«Κοιτάξτε, όταν είσαι μικρός η ζωή είναι μια εκδρομή, λειτουργείς παρορμητικά και αυθόρμητα γιατί δεν έχεις να απολογηθείς σε κανέναν, θέλεις να τα κάνεις όλα, δοκιμάζεις και δοκιμάζεσαι. Όταν μπαίνεις σε μια φάση που έχει αρχίσει να δομείται μια καριέρα, μηχανικά, ασυναίσθητα, γίνεσαι λιγότερο τολμηρός επειδή φοβάσαι μήπως χάσεις ό,τι έχεις κερδίσει, τα κεκτημένα σου. Εκεί πέρασα μια περίοδο κατά την οποία αν δεν είχα την έγκριση από την εταιρεία ή τους συνεργάτες μου αισθανόμουν μεγάλη ανασφάλεια, γι' αυτό και έκανα μόνο πράγματα που μου έδιναν σιγουριά. Μετά τα 40 άρχισα να σκέφτομαι διαφορετικά, άρχισα να βρίσκω τον εαυτό μου και αποφάσισα πως θέλω να ζήσω τη ζωή μου υπακούοντας μόνο στις δικές μου επιθυμίες».
Συνέπεσε αυτή η αλλαγή με την κρίση στη δισκογραφία και γενικότερα στη χώρα;
«Για εμένα ήταν καθαρά μια προσωπική διαδικασία, απαλλάχτηκα από κάποια βάρη. Με προβλημάτισαν πολλά πράγματα σε σχέση με τη δουλειά μου και έφτασα σε ένα σημείο που αναρωτήθηκα ποια θέλω να είμαι μέσα σε αυτή την κατάσταση. Εκεί απελευθερώθηκα. Θέλω λοιπόν να βγάζω τραγούδια τα οποία θα αγγίζουν την ψυχή μου και δεν με ενδιαφέρει πραγματικά αν θα καταφέρουν να φτάσουν στο Νο 1 των ραδιοφώνων. Είναι τρομερό κάθε χρόνο να έχεις την αγωνία των τσαρτ. Θα το πω πολύ χύμα και ωμά: σήμερα δεν με ενδιαφέρει το εύκολο σουξέ. Εννοείται πως θα ήθελα να κάνω επιτυχίες, αλλά δεν θα προσαρμοστώ σε οποιαδήποτε τάση μπορεί να είναι της μόδας προκειμένου να συμβεί αυτό. Δεν έχω την αγωνία να αποδείξω ποια είμαι. Χάρη στον Φοίβο, αλλά και σε άλλους συνθέτες, έχω μαζέψει στο δισάκι μου κάποια όμορφα τραγούδια τα οποία αντέχουν στον χρόνο. Γι' αυτό και λέω: "Και τώρα, κορίτσι μου, τι κάνεις; Ο,τι γουστάρεις". Έχω δικαίωμα στην αποτυχία, έκανα κάποιες δουλειές που ήταν αποτυχημένες. Αυτό με άλλαξε, με ξύπνησε και με πήγε μπροστά. Στην επιτυχία δεν προβληματίζεται κανείς. Η αποτυχία σε αναγκάζει να μπεις σε εγρήγορση και να κοιτάξεις βαθιά μέσα σου».
http://www.tvnea.com
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
ΤΟΜΥ: Χρηματοδότηση από ΕΣΠΑ και μόνο για δύο χρόνια…
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
