2017-12-29 22:19:06
Τὸ προδημοσιευμένο στὴν Ἱστοσελίδα μας σχόλιο τοῦ τεύχους 2168 τῆς 1ης Ἰανουαρίου 2018 τοῦ Περιοδικοῦ μας μὲ τὸν ἐρωτηματικὸ τίτλο «ΑΠΕΝΟΧΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑΣ;» δέχθηκε ἐπώνυμη καὶ εὐγενικὴ ἀπάντηση ἀπὸ τὸν ἀνωνύμως ἀπὸ μέρους μας κρινόμενο γιὰ τὶς θέσεις του κληρικὸ π. Βασίλειο Θερμό.
Ὁ π. Βασίλειος ὑπενθύμισε ὅτι κατὰ τὰ μαθητικά του χρόνια συμμετεῖχε στὶς νεανικὲς συγκεντρώσεις τῆς Ἀδελφότητός μας τότε. Αὐτὸ προσδίδει ἰδιαίτερη ἀξία, ἀκόμη καὶ συναισθηματική, στὸ κείμενό του.
Ὅμως καὶ τὸ σχόλιό μας ἐκεῖνο καὶ ἡ τωρινή μας ἀπάντηση κινοῦνται πέρα ἀπὸ τὶς προσωπικές μας γνωριμίες. Τὸ ζητούμενο εἶναι ἡ ἀλήθεια γύρω ἀπὸ τὸ μεῖζον θέμα τῆς ὁμοφυλοφιλικῆς διαστροφῆς ποὺ σαρώνει σήμερα σὰν λαίλαπα ὅλο τὸν πλανήτη.
Ἐπὶ τῆς ἀπαντήσεως λοιπὸν τοῦ π. Βασιλείου ἔχουμε νὰ παρατηρήσουμε τὰ ἑξῆς στὰ καἰρια καὶ οὐσιώδη ζητήματα, παρατρέχοντας τὰ κατὰ τὴν κρίση μας δευτερεύουσας σημασίας:
Ὁ π. Βασίλειος μᾶς ἐπικρίνει λέγοντας: «θὰ ἀναρωτηθῶ, ὅμως, γιατί γράφετε ὡσὰν νὰ διέφυγε τῆς προσοχῆς σας ὅτι τὸ ἐν λόγω βιβλίο μου καταλήγει, διεξοδικὰ καὶ μὲ ἀπόλυτη σαφήνεια, σὲ θεολογικὴ ἀπόρριψη τῆς ὁμοφυλοφιλίας».
Ἡ ἀπάντηση εἶναι ἀπὸ αὐτὸ τὸ ἴδιο τὸ σχόλιό μας ὁλοφάνερη. Μὲ τὸ κείμενό μας ἐκεῖνο δὲν κρίναμε τὸ σχετικὸ βιβλίο του ἀλλὰ τὰ λεχθέντα κατὰ τὴν παρουσίαση τοῦ βιβλίου σὲ ἐκδήλωση στὶς 10 Νοεμβρίου 2017 στὴν Πάτρα. Δὲν γράψαμε ἑπομένως «ὡσὰν νὰ διέφυγε τῆς προσοχῆς» μας. Διότι ἁπλούστατα δὲν ἀσχοληθήκαμε μὲ τὸ βιβλίο ἀλλὰ μὲ τὰ πρωτοφανῆ, παράδοξα καὶ ἀξιοκατάκριτα λεχθέντα ἀπὸ τοὺς εἰσηγητὲς καὶ τὸν ἴδιο στὴν ἐκδήλωση τῆς Πάτρας. Τὰ ὁποῖα καὶ παρατίθενται αὐτολεξεὶ μέσα σὲ εἰσαγωγικά.
Γράφει ἐπίσης ὁ π. Βασίλειος: «Κατ᾿ ἀρχήν, γιὰ τὸν ἀπληροφόρητο ἀναγνώστη τοῦ σχολίου σας δὲν εἶναι εὔκολο νὰ ξεχωρίσει ποιὸς ξεστόμισε στὴν ἐκδήλωση τῆς Πάτρας τὶς σκληρὲς ἐκφράσεις ποὺ ἀναγράφετε. Δὲν τοῦ γίνεται ἀμέσως σαφὲς ὅτι δὲν εἶμαι ἐγώ».
Ὅμως καὶ αὐτὸ δὲν εἶναι σωστό. Στὸ σχόλιό μας γράφουμε ξεκάθαρα ὅτι στὴν ἐκδήλωση ἀκούστηκε «ἕνα ἀπίστευτο ὑβρεολόγιο κατὰ τῶν ἐπικριτῶν τοῦ συγγραφέα. Αὐτοὶ εἶναι, ὅπως εἰπώθηκε ἀπὸ τοὺς εἰσηγητές, ‘’ἀνώνυμοι ἀρουραῖοι τοῦ διαδικτύου’’… κ.τ.λ.». Σαφέστατα δηλαδὴ σημειώναμε ὅτι τὸ ὑβρεολόγιο προῆλθε ἀπὸ τοὺς εἰσηγητές.
Τὸ καίριο ὡστόσο θεολογικὸ ζήτημα ποὺ ἐτέθη εἶναι ἡ θεοπνευστία τοῦ πρώτου κεφαλαίου τῆς πρὸς Ρωμαίους ἐπιστολῆς τοῦ ἀποστόλου Παύλου. Ὁ π. Βασίλειος στὴν ἀπάντησή του μεταθέτει τὸ ζήτημα καὶ ἀναπτύσσει τὴ σκέψη του γενικῶς περὶ τοῦ πῶς ἀντιλαμβάνεται ὁ ἴδιος τὴ θεοπνευστία, ὑποθέτοντας ὅτι ἐμεῖς ἔχουμε λανθασμένη περὶ αὐτῆς ἀντίληψη. Κάνει λάθος. Δὲν ἔχουμε αὐτὴν ποὺ πιθανολογεῖ. Τὸ θέμα μας ὅμως δὲν εἶναι γενικῶς ἡ περὶ θεοπνευστίας ἀντίληψη, ἀλλὰ αὐτὸ ποὺ ἐντόνως ὑπογραμμίσαμε:
Δὲν εἶναι θεόπνευστο τὸ πρῶτο κεφάλαιο τῆς πρὸς Ρωμαίους ἐπιστολῆς;
Ἐκεῖνος τὸ ἀρνεῖται. Θεωρεῖ ὅτι στὸ κεφάλαιο αὐτὸ ὁ θεόπνευστος Ἀπόστολος μεταφέρει ἐπιστημονικὲς καὶ κοινωνικὲς ἀντιλήψεις τῆς ἐποχῆς του, σύμφωνα μὲ τὶς ὁποῖες ἡ ὁμοφυλοφιλία ἦταν καταδικαστέα. Καὶ ἄρα σἠμερα ποὺ αὐτὲς οἱ ἀντιλήψεις ἔχουν ἀλλάξει δὲν νοεῖται καταδίκη τῆς ὁμοφυλοφιλίας. Ἀναφερόμενος στὸ κείμενο τοῦ Ἀποστόλου εἷπε ἐπὶ λέξει: «Λοιπὸν εἶναι ἕνα σημαντικὸ ἔργο νὰ ξεχωρίζουμε τὶς θεολογικὲς ἀλήθειες ἀπὸ τὶς ἱστορικὲς ἀντιλήψεις καὶ τὶς ἐπιστημονικὲς ἀντιλήψεις οἱ ὁποῖες ἀλλάζουν μὲ τὸν καιρό… καὶ θὰ ἀλλάζουν διαρκῶς». Ἐπιχείρημα δὲ γιὰ νὰ στηρίξει τὴν ἀντίληψή του αὐτὴ προβάλλει στὴν ἀπάντησή του τὸ γεγονὸς ὅτι ἔχουν ἀτονήσει σήμερα οἱ συστάσεις τοῦ Ἀποστόλου Παύλου γιὰ τὸ κάλυμμα καὶ τὴν κόμη τῶν γυναικῶν καὶ τέτοια παρόμοια.
Ὅμως ἄλλο εἶναι οἱ ἐνδυματολογικοὶ καὶ ἄλλοι ἐξωτερικοὶ τύποι κάθε ἐποχῆς ποὺ δὲν συνδέονται μὲ τὴ θεοπνευστία, καὶ ἄλλο ἡ ἀλήθεια τῆς Γραφῆς περὶ τοῦ τί εἶναι ἁμαρτία. Ἐδῶ μεσολαβεῖ ἄβυσσος!
Τὸ σχετικὸ κείμενο λοιπὸν τοῦ πρώτου κεφαλαίου τῆς πρὸς Ρωμαίους εἶναι θεόπνευστο καὶ ἄρα δὲν ἐπιδέχεται καμία ἀπολύτως ἀλλαγή, οὔτε σὲ «ἰῶτα ἕν», κατὰ τὸν λόγο τοῦ Κυρίου. Γιὰ μᾶς καὶ γιὰ κάθε, θέλουμε νὰ πιστεύουμε, ὀρθόδοξο Χριστιανὸ τὰ λόγια τοῦ θεοπνεύστου Ἀποστόλου εἶναι ἀναλλοίωτα, ὅσες, τάχα ἐπιστημονικές, ἀντιλήψεις κι ἂν διατυπωθοῦν: «Διὰ τοῦτο παρέδωκεν αὐτοὺς ὁ Θεὸς εἰς πάθη ἀτιμίας. αἵ τε γὰρ θήλειαι αὐτῶν μετήλλαξαν τὴν φυσικὴν χρῆσιν εἰς τὴν παρὰ φύσιν, ὁμοίως δὲ καὶ οἱ ἄρσενες ἀφέντες τὴν φυσικὴν χρῆσιν τῆς θηλείας ἐξεκαύθησαν ἐν τῇ ὀρέξει αὐτῶν εἰς ἀλλήλους, ἄρσενες ἐν ἄρσεσι τὴν ἀσχημοσύνην κατεργαζόμενοι καὶ τὴν ἀντιμισθίαν ἣν ἔδει τῆς πλάνης αὐτῶν ἐν ἑαυτοῖς ἀπολαμβάνοντες» (Ρωμ. α΄ 26, 27).
Δὲν ἀλλάζει τίποτε ἀπολύτως ἀπὸ τὴ διδασκαλία αὐτὴ τοῦ ἀποστόλου Παύλου. Καὶ ὅλους πρέπει νὰ μᾶς συγκλονίζει ὁ φοβερὸς λόγος τοῦ Κυρίου μας: «ἀμὴν γὰρ λέγω ὑμῖν, ἕως ἂν παρέλθῃ ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ, ἰῶτα ἓν ἢ μία κεραία οὐ μὴ παρέλθῃ ἀπὸ τοῦ νόμου ἕως ἂν πάντα γένηται. Ὃς ἐὰν οὖν λύσῃ μίαν τῶν ἐντολῶν τούτων τῶν ἐλαχίστων καὶ διδάξῃ οὕτω τοὺς ἀνθρώπους, ἐλάχιστος κληθήσεται ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν» (Ματθ. ε΄ 18,19).
Ὅμως εἰδικὰ στὸ πρῶτο κεφάλαιο τῆς πρὸς Ρωμαίους ὁ π. Βασίλειος κάνει καὶ ἄλλο λάθος. Ἀποδίδει στὸν ἀπόστολο Παῦλο καὶ σὲ μᾶς τὴν λανθασμένη ἀντίληψη ὅτι τάχα οἱ ὁμοφυλόφυλοι διακατέχονται ἀπὸ ὅλα τὰ πάθη ποὺ ἀναφέρει στὸ κείμενό του ὁ Ἀπόστολος. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ρωτάει: «Ὑπάρχει σήμερα κάποιος Χριστιανός, ἔστω καὶ συντηρητικός, ὁ ὁποῖος νὰ θεωρεῖ πὼς οἱ ὁμοφυλόφιλοι ἀποτελοῦν τὴν ἐπιτομὴ ὅλων αὐτῶν τῶν θλιβερῶν παθῶν;».
Κάτι τέτοιο ἐμεῖς δὲν τὸ ὑπονοήσαμε ποτέ, καὶ πολὺ περισσότερο ὁ Ἀπόστολος. Οἱ ὁμοφυλόφιλοι εἶναι ὑποδουλωμένοι στὸ πάθος τους. Ἄλλοι εἶναι σὲ ἄλλα πάθη· πορνεία, πλεονεξία, φθόνο, ὑπερηφάνεια… Αὐτὸ λέει τὸ ἱερὸ κείμενο. Καὶ βέβαια ὅλοι, ἂν θέλουμε νὰ σωθοῦμε, ὀφείλουμε νὰ πολεμήσουμε τὸ πάθος ἀπὸ τὸ ὁποῖο τυχὸν διακατεχόμαστε. Καὶ οἱ ὁμοφυλόφιλοι ὁπωσδήποτε τὸ δικό τους.
Ὁ π. Βασίλειος μᾶς κατηγορεῖ ἀκόμη ὅτι ἀφήνουμε τὸν ἀναγνώστη «νὰ ὑποθέσει ὅτι καὶ μόνη ἡ ὁμοφυλόφιλη ἕλξη θὰ πρέπει νὰ συνοδεύεται ἀπὸ ἐνοχή».
Ἂν καὶ πουθενὰ δὲν γράψαμε κάτι τέτοιο, ὀφείλουμε ἐντούτοις νὰ ξεκαθαρίσουμε ὅτι καὶ ἡ ὁμοφυλοφιλία καὶ κάθε πάθος, ἂν σ᾿ αὐτὸ συγκατατίθεται ὁ ἄνθρωπος, δημιουργεῖ ἐνοχή. Γι᾿ αὐτὸ καὶ θεωροῦμε λανθασμένη τὴν ἀντίληψἠ του ὅτι «ἡ ὁμοφυλοφιλία δὲν ἔχει κοινὰ μὲ τὰ ὑπόλοιπα πάθη, γι᾿ αὐτὸ καὶ δὲν θὰ πρέπει νὰ ἐντάσσεται μεταξὺ αὐτῶν». Ἡ ὁμοφυλοφιλία εἶναι πάθος. Καί, κατὰ τὸν ἱερὸ Χρυσόστομο, «ὅπερ ἂν εἴποις ἁμάρτημα, οὐδὲν ἴσον ἐρεῖς τῆς παρανομίας ταύτης· καὶ εἰ ἐπῃσθάνοντο τῶν γινομένων οἱ πάσχοντες, μυρίους ἂν κατεδέξαντο θανάτους, ὥστε μὴ τοῦτο παθεῖν. Οὐ γὰρ ἔστιν, οὐκ ἔστι ταύτης τῆς ὕβρεως ἀλογώτερόν τε καὶ χαλεπώτερον» (P.G. 60. 419).
Ἕνα ἄλλο θέμα εἶναι αὐτὸ ποὺ ἔθεσε στὴν ἐκδήλωση ὁ π. Βασίλειος λέγοντας ὅτι «ἡ Ἐκκλησία μας ἔχει ὑποστεῖ μεγάλη ρύπανση ἰδεῶν». Στὴν ἀπάντησή του μιλάει γιὰ λανθασμένες ἀντιλήψεις προσώπων. Ἄλλο ὅμως αὐτὸ καὶ ἄλλο νὰ λέει ὅτι «ἡ Ἐκκλησία μας ἔχει ὑποστεῖ μεγάλη ρύπανση ἰδεῶν καὶ χρειάζεται ἀποκάθαρση ἀρκετή». Καὶ θὰ θέλαμε μὲν τὴ διατύπωση αὐτὴ νὰ τὴν κατατάξουμε στὰ συνήθη λάθη τῆς γλώσσας στὸν προφορικὸ λόγο, ὡστόσο μᾶς ἐμποδίζει νὰ τὸ κάνουμε ἡ ὅλη τακτική τοῦ π. Βασιλείου. Ὄχι μόνο μὲ τὸ ὅτι ἀμφισβητεῖ τὴ θεοπνευστία τοῦ σχετικοῦ κειμένου τῆς πρὸς Ρωμαίους, ἀλλὰ καὶ διότι ἔφθασε στὸ σημεῖο νὰ ὑποστηρίζει ὅτι αἰτία τῆς καταστροφῆς τῶν Σοδόμων δὲν ἦταν ἡ ὁμοφυλοφιλία ̶ κάτι ποὺ κανένας, ἀπ᾿ ὅσο γνωρίζουμε, δὲν τόλμησε νὰ ὑποστηρίξει στὴ διάρκεια τῶν 4.000 χρόνων ποὺ μεσολάβησαν ἀπὸ τότε, καὶ βέβαια αὐτὸ μᾶς προξένησε ἀλγεινὴ ἐντύπωση. Ὅταν λοιπὸν φθάνει σὲ τέτοιο σημεῖο, νὰ ἀμφισβητεῖ τὶς πλέον βεβαιωμένες ἀλήθειες τῆς Γραφῆς, μᾶς ἀναγκάζει νὰ σκεφτόμαστε ὅτι ἄλλου εἴδους ἀποκάθαρση τῆς Ἐκκλησίας ἐννοεῖ.Τὸ θέμα τῆς αἰτίας τῆς καταστροφῆς τῶν Σοδόμων ὁ π. Βασίλειος στὴν ἀπάντησή του τὸ παρασιωπᾶ, παρόλο ποὺ ἐπικρίναμε ἐντόνως τὴν ἀντίληψή του αὐτή. Θέλουμε νὰ ἐλπίζουμε ὅτι σκέφθηκε τὸ ζήτημα καλύτερα καὶ ἄλλαξε γνώμη. Στὴν καθολικὴ ἐπιστολὴ τοῦ Ἀδελφοθέου Ἰούδα ὁ Σοδομισμὸς καταδικάζεται μὲ πολὺ αὐστηρὸ τρόπο: «ὡς Σόδομα καὶ Γόμορρα καὶ αἱ περὶ αὐτὰς πόλεις τὸν ὅμοιον τούτοις τρόπον ἐκπορνεύσασαι καὶ ἀπελθοῦσαι ὀπίσω σαρκὸς ἑτέρας πρόκεινται δεῖγμα, πυρὸς αἰωνίου δίκην ὑπέχουσαι» (στ. 7). Οἱ ἑρμηνευτὲς πίσω ἀπὸ τὴ φράση «ἀπελθοῦσαι ὀπίσω σαρκὸς ἑτέρας» βλέπουν τὴν ἀρσενοκοιτία: «Καὶ καθὼς αἱ πέντε πόλεις τῶν Σοδόμων κατεκάησαν μὲ πῦρ καὶ θειάφι, διὰ τὶ παρομοίως μὲ τοὺς αἱρετικοὺς τούτους ἔπεσαν εἰς πορνείας καὶ ἀσελγείας, καὶ μάλιστα εἰς τὴν θεομίσητον καὶ ἐπάρατον ἁμαρτίαν τῆς ἀρσενοκοιτίας, ταύτην γὰρ ὀνομάζει σάρκα ἑτέραν ὁ Ἀπόστολος» (Ἁγίου Νικοδήμου Ἁγιορείτου, Ἑρμηνεία εἰς τὰς ἑπτὰ καθολικὰς Ἐπιστολάς, ἔκδ. 1806, σελ. 349).
Γιὰ ὅποιον δὲ διατηρεῖ καὶ τὴν παραμικρὴ ἀμφιβολία στὸ θέμα τῶν Σοδόμων, ἀρκεῖ ἡ μελέτη τῆς Δ΄ ὁμιλίας τοῦ Ἱεροῦ Χρυσοστόμου στὴν πρὸς Ρωμαίους ἐπιστολὴ γιὰ νὰ καταλάβει τὴν ἀλήθεια. Ἡ ὁμιλία αὐτὴ ἀποτελεῖ πραγματικὸ καταπέλτη γιὰ ὁποιαδήποτε διαφορετικὴ ἀντίληψη. Ὄχι μόνο γιὰ τὰ Σόδομα ἀλλὰ καὶ γενικότερα γιὰ τὸ ὅλο πρόβλημα τῆς ὁμοφυλοφιλίας.
Ὁ ἱερὸς πατήρ, αἰώνιος ἀπλανὴς διδάσκαλος τῆς οἰκουμένης, ἔλεγε: «Τοιοῦτος γοῦν ἐστιν ὁ Σοδόμων ἐμπρησμὸς καὶ ἡ πυρπόλησις ἐκείνη· καὶ ἴσασιν οἱ παραγενόμενοι, καὶ τῇ θέᾳ τὴν πληγὴν ἐκείνην τὴν θεήλατον καὶ τῶν ἄνωθεν κεραυνῶν τὸ ἔργον ἰδόντες. Ἐννόησον ἡλίκον ἐστὶ τὸ ἁμάρτημα, ὡς βιάσασθαι καὶ πρὸ καιροῦ τὴν γέενναν φανῆναι. Ἐπειδὴ γὰρ πολλοὶ τῶν λόγων κατεφρόνουν, διὰ τῶν ἔργων αὐτοῖς τὴν ἐκείνης εἰκόνα ἐπέδειξεν ὁ Θεὸς καινῷ τινι τρόπῳ. Καὶ γὰρ παράδοξος ἦν ὁ ὑετὸς ἐκεῖνος, ἐπειδὴ καὶ παρὰ φύσιν ἡ μίξις· καὶ κατέκλυσε τὴν γῆν, ἐπειδὴ καὶ τὰς ἐκείνων ψυχὰς ἡ ἐπιθυμία. Διὸ καὶ ἀπεναντίας ἦν ὁ ὑετὸς τῷ συνήθει· οὐ γὰρ μόνον οὐ διήγειρε τὴν γαστέρα τῆς γῆς πρὸς τὴν τῶν καρπῶν γένεσιν, ἀλλὰ καὶ πρὸς τὴν ὑποδοχὴν αὐτὴν τῶν σπερμάτων ἄχρηστον ἐποίει. Τοιαύτη γὰρ ἦν ἡ μίξις τῶν ἀνδρῶν τῆς γῆς Σοδόμων, τὸ τοιοῦτον σῶμα ἀχρηστότερον ἀποφαίνουσα. Τί γὰρ ἀνδρὸς πεπορνευμένου μυσαρώτερον; τί δὲ ἐναγέστερον; Ὢ τῆς μανίας, ὢ τῆς παραπληξίας, πόθεν εἰσεκώμασεν ἡ ἐπιθυμία αὕτη»! (P.G. 60.420).
Τέλος ὁ π. Βασίλειος φαίνεται νὰ μᾶς ἀποδίδει καὶ κάποια ἀπόκλιση ἀπὸ τὸ πνεῦμα τῆς ἴδιας τῆς Ἀδελφότητός μας, γι᾿ αὐτὸ καὶ μᾶς παραπέμπει σὲ ἀνώνυμο σχόλιο τῶν παρατηρήσεών μας ἐπὶ τῆς ἐκδηλώσεως, στὸ ὁποῖο γράφονται γιὰ τὸ Περιοδικό μας τὰ ἑξῆς: «Τὴν διαφήμιση-δυσφήμιση σήμερα τὴν παρέλαβαν ἄλλοι. Κρίμα διότι κάποτε εἶχαν μία εὐπρέπεια στὴν κριτική τους καὶ στὰ γραφτά τους. Τώρα νέοι διευθυντὲς νέα νοοτροπία. Δὲν γράφω ὀνόματα ἀφοῦ καὶ αὐτοὶ ἀνώνυμα ἔγραψαν…. Ἀκροατὴς τῆς ἐκδήλωσης καὶ ἀναγνώστης τοῦ περιοδικοῦ μὲ τὸ νέο ἦθος…».
Πρωτίστως νὰ σημειώσουμε ὅτι τὸ Περιοδικό μας δὲν γράφει ἀνώνυμα. Ἡ εὐθύνη τῶν γραφομένων εἶναι συλλογική, ἀλλὰ κατὰ νόμον ὑπάρχει καὶ συγκεκριμένο ὄνομα. Ὅσο γιὰ τὸ ἂν ἔχουμε παρεκκλίνει σὲ νέα νοοτροπία, ἂς μᾶς ἐπιτρέψει ὁ π. Βασίλειος καὶ οἱ ὅποιοι σχολιαστὲς νὰ σημειώσουμε ὅτι ἂν ζοῦσαν σήμερα οἱ ἀοίδιμοι πατέρες μας μὲ τὴν ἀκρίβεια τοῦ ἤθους τους καὶ τὴν αὐξημένη εὐαισθησία τους στὰ τῆς πίστεως, ὅπως τοὺς γνωρίσαμε, θὰ ἔγραφαν πολὺ αὐστηρότερα καὶ ἐλεγκτικότερα.
Καὶ πάντως εἰλικρινὰ εὐχόμαστε ἐκ ψυχῆς νὰ ἀλλάξει ἀντιλήψεις ὁ π. Βασίλειος γιὰ τὴν ὅλη τοποθέτησή του στὸ ἐφιαλτικὸ πρόβλημα τῆς ὁμοφυλοφιλίας.
Διότι ἡ σημερινὴ Ψυχιατρική, ἔχοντας κάνει στροφὴ 180 μοιρῶν (κατ᾿ ἐντολὴν ἄγνωστο ποιῶν κύκλων) μπορεῖ νὰ ἐπιχειρεῖ νὰ ἀλλάξει αἰώνιες ἀλήθειες. Ὅμως ἡ ἀλήθεια εἶναι πὼς ἡ ἐκρηκτικὴ διάδοση τῆς ὁμοφυλοφιλικῆς διαστροφῆς στοὺς καιρούς μας δὲν εἶναι κάτι φυσικό, ὅπως διατείνονται πολλοί, ἀλλὰ ὀφείλεται σὲ καθαρὰ δαιμονικὴ ἐνέργεια ποὺ πλήττει ὅλο τὸν πλανήτη, γιὰ νὰ τὸν παραδώσει ἀνυπεράσπιστο στὴν ἐπερχόμενη κυριαρχία τοῦ σκοτεινοῦ τέρατος τῆς κολάσεως.
Ο ΣΩΤΗΡ
thriskeftika
Ὁ π. Βασίλειος ὑπενθύμισε ὅτι κατὰ τὰ μαθητικά του χρόνια συμμετεῖχε στὶς νεανικὲς συγκεντρώσεις τῆς Ἀδελφότητός μας τότε. Αὐτὸ προσδίδει ἰδιαίτερη ἀξία, ἀκόμη καὶ συναισθηματική, στὸ κείμενό του.
Ὅμως καὶ τὸ σχόλιό μας ἐκεῖνο καὶ ἡ τωρινή μας ἀπάντηση κινοῦνται πέρα ἀπὸ τὶς προσωπικές μας γνωριμίες. Τὸ ζητούμενο εἶναι ἡ ἀλήθεια γύρω ἀπὸ τὸ μεῖζον θέμα τῆς ὁμοφυλοφιλικῆς διαστροφῆς ποὺ σαρώνει σήμερα σὰν λαίλαπα ὅλο τὸν πλανήτη.
Ἐπὶ τῆς ἀπαντήσεως λοιπὸν τοῦ π. Βασιλείου ἔχουμε νὰ παρατηρήσουμε τὰ ἑξῆς στὰ καἰρια καὶ οὐσιώδη ζητήματα, παρατρέχοντας τὰ κατὰ τὴν κρίση μας δευτερεύουσας σημασίας:
Ὁ π. Βασίλειος μᾶς ἐπικρίνει λέγοντας: «θὰ ἀναρωτηθῶ, ὅμως, γιατί γράφετε ὡσὰν νὰ διέφυγε τῆς προσοχῆς σας ὅτι τὸ ἐν λόγω βιβλίο μου καταλήγει, διεξοδικὰ καὶ μὲ ἀπόλυτη σαφήνεια, σὲ θεολογικὴ ἀπόρριψη τῆς ὁμοφυλοφιλίας».
Ἡ ἀπάντηση εἶναι ἀπὸ αὐτὸ τὸ ἴδιο τὸ σχόλιό μας ὁλοφάνερη. Μὲ τὸ κείμενό μας ἐκεῖνο δὲν κρίναμε τὸ σχετικὸ βιβλίο του ἀλλὰ τὰ λεχθέντα κατὰ τὴν παρουσίαση τοῦ βιβλίου σὲ ἐκδήλωση στὶς 10 Νοεμβρίου 2017 στὴν Πάτρα. Δὲν γράψαμε ἑπομένως «ὡσὰν νὰ διέφυγε τῆς προσοχῆς» μας. Διότι ἁπλούστατα δὲν ἀσχοληθήκαμε μὲ τὸ βιβλίο ἀλλὰ μὲ τὰ πρωτοφανῆ, παράδοξα καὶ ἀξιοκατάκριτα λεχθέντα ἀπὸ τοὺς εἰσηγητὲς καὶ τὸν ἴδιο στὴν ἐκδήλωση τῆς Πάτρας. Τὰ ὁποῖα καὶ παρατίθενται αὐτολεξεὶ μέσα σὲ εἰσαγωγικά.
Γράφει ἐπίσης ὁ π. Βασίλειος: «Κατ᾿ ἀρχήν, γιὰ τὸν ἀπληροφόρητο ἀναγνώστη τοῦ σχολίου σας δὲν εἶναι εὔκολο νὰ ξεχωρίσει ποιὸς ξεστόμισε στὴν ἐκδήλωση τῆς Πάτρας τὶς σκληρὲς ἐκφράσεις ποὺ ἀναγράφετε. Δὲν τοῦ γίνεται ἀμέσως σαφὲς ὅτι δὲν εἶμαι ἐγώ».
Ὅμως καὶ αὐτὸ δὲν εἶναι σωστό. Στὸ σχόλιό μας γράφουμε ξεκάθαρα ὅτι στὴν ἐκδήλωση ἀκούστηκε «ἕνα ἀπίστευτο ὑβρεολόγιο κατὰ τῶν ἐπικριτῶν τοῦ συγγραφέα. Αὐτοὶ εἶναι, ὅπως εἰπώθηκε ἀπὸ τοὺς εἰσηγητές, ‘’ἀνώνυμοι ἀρουραῖοι τοῦ διαδικτύου’’… κ.τ.λ.». Σαφέστατα δηλαδὴ σημειώναμε ὅτι τὸ ὑβρεολόγιο προῆλθε ἀπὸ τοὺς εἰσηγητές.
Τὸ καίριο ὡστόσο θεολογικὸ ζήτημα ποὺ ἐτέθη εἶναι ἡ θεοπνευστία τοῦ πρώτου κεφαλαίου τῆς πρὸς Ρωμαίους ἐπιστολῆς τοῦ ἀποστόλου Παύλου. Ὁ π. Βασίλειος στὴν ἀπάντησή του μεταθέτει τὸ ζήτημα καὶ ἀναπτύσσει τὴ σκέψη του γενικῶς περὶ τοῦ πῶς ἀντιλαμβάνεται ὁ ἴδιος τὴ θεοπνευστία, ὑποθέτοντας ὅτι ἐμεῖς ἔχουμε λανθασμένη περὶ αὐτῆς ἀντίληψη. Κάνει λάθος. Δὲν ἔχουμε αὐτὴν ποὺ πιθανολογεῖ. Τὸ θέμα μας ὅμως δὲν εἶναι γενικῶς ἡ περὶ θεοπνευστίας ἀντίληψη, ἀλλὰ αὐτὸ ποὺ ἐντόνως ὑπογραμμίσαμε:
Δὲν εἶναι θεόπνευστο τὸ πρῶτο κεφάλαιο τῆς πρὸς Ρωμαίους ἐπιστολῆς;
Ἐκεῖνος τὸ ἀρνεῖται. Θεωρεῖ ὅτι στὸ κεφάλαιο αὐτὸ ὁ θεόπνευστος Ἀπόστολος μεταφέρει ἐπιστημονικὲς καὶ κοινωνικὲς ἀντιλήψεις τῆς ἐποχῆς του, σύμφωνα μὲ τὶς ὁποῖες ἡ ὁμοφυλοφιλία ἦταν καταδικαστέα. Καὶ ἄρα σἠμερα ποὺ αὐτὲς οἱ ἀντιλήψεις ἔχουν ἀλλάξει δὲν νοεῖται καταδίκη τῆς ὁμοφυλοφιλίας. Ἀναφερόμενος στὸ κείμενο τοῦ Ἀποστόλου εἷπε ἐπὶ λέξει: «Λοιπὸν εἶναι ἕνα σημαντικὸ ἔργο νὰ ξεχωρίζουμε τὶς θεολογικὲς ἀλήθειες ἀπὸ τὶς ἱστορικὲς ἀντιλήψεις καὶ τὶς ἐπιστημονικὲς ἀντιλήψεις οἱ ὁποῖες ἀλλάζουν μὲ τὸν καιρό… καὶ θὰ ἀλλάζουν διαρκῶς». Ἐπιχείρημα δὲ γιὰ νὰ στηρίξει τὴν ἀντίληψή του αὐτὴ προβάλλει στὴν ἀπάντησή του τὸ γεγονὸς ὅτι ἔχουν ἀτονήσει σήμερα οἱ συστάσεις τοῦ Ἀποστόλου Παύλου γιὰ τὸ κάλυμμα καὶ τὴν κόμη τῶν γυναικῶν καὶ τέτοια παρόμοια.
Ὅμως ἄλλο εἶναι οἱ ἐνδυματολογικοὶ καὶ ἄλλοι ἐξωτερικοὶ τύποι κάθε ἐποχῆς ποὺ δὲν συνδέονται μὲ τὴ θεοπνευστία, καὶ ἄλλο ἡ ἀλήθεια τῆς Γραφῆς περὶ τοῦ τί εἶναι ἁμαρτία. Ἐδῶ μεσολαβεῖ ἄβυσσος!
Τὸ σχετικὸ κείμενο λοιπὸν τοῦ πρώτου κεφαλαίου τῆς πρὸς Ρωμαίους εἶναι θεόπνευστο καὶ ἄρα δὲν ἐπιδέχεται καμία ἀπολύτως ἀλλαγή, οὔτε σὲ «ἰῶτα ἕν», κατὰ τὸν λόγο τοῦ Κυρίου. Γιὰ μᾶς καὶ γιὰ κάθε, θέλουμε νὰ πιστεύουμε, ὀρθόδοξο Χριστιανὸ τὰ λόγια τοῦ θεοπνεύστου Ἀποστόλου εἶναι ἀναλλοίωτα, ὅσες, τάχα ἐπιστημονικές, ἀντιλήψεις κι ἂν διατυπωθοῦν: «Διὰ τοῦτο παρέδωκεν αὐτοὺς ὁ Θεὸς εἰς πάθη ἀτιμίας. αἵ τε γὰρ θήλειαι αὐτῶν μετήλλαξαν τὴν φυσικὴν χρῆσιν εἰς τὴν παρὰ φύσιν, ὁμοίως δὲ καὶ οἱ ἄρσενες ἀφέντες τὴν φυσικὴν χρῆσιν τῆς θηλείας ἐξεκαύθησαν ἐν τῇ ὀρέξει αὐτῶν εἰς ἀλλήλους, ἄρσενες ἐν ἄρσεσι τὴν ἀσχημοσύνην κατεργαζόμενοι καὶ τὴν ἀντιμισθίαν ἣν ἔδει τῆς πλάνης αὐτῶν ἐν ἑαυτοῖς ἀπολαμβάνοντες» (Ρωμ. α΄ 26, 27).
Δὲν ἀλλάζει τίποτε ἀπολύτως ἀπὸ τὴ διδασκαλία αὐτὴ τοῦ ἀποστόλου Παύλου. Καὶ ὅλους πρέπει νὰ μᾶς συγκλονίζει ὁ φοβερὸς λόγος τοῦ Κυρίου μας: «ἀμὴν γὰρ λέγω ὑμῖν, ἕως ἂν παρέλθῃ ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ, ἰῶτα ἓν ἢ μία κεραία οὐ μὴ παρέλθῃ ἀπὸ τοῦ νόμου ἕως ἂν πάντα γένηται. Ὃς ἐὰν οὖν λύσῃ μίαν τῶν ἐντολῶν τούτων τῶν ἐλαχίστων καὶ διδάξῃ οὕτω τοὺς ἀνθρώπους, ἐλάχιστος κληθήσεται ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν» (Ματθ. ε΄ 18,19).
Ὅμως εἰδικὰ στὸ πρῶτο κεφάλαιο τῆς πρὸς Ρωμαίους ὁ π. Βασίλειος κάνει καὶ ἄλλο λάθος. Ἀποδίδει στὸν ἀπόστολο Παῦλο καὶ σὲ μᾶς τὴν λανθασμένη ἀντίληψη ὅτι τάχα οἱ ὁμοφυλόφυλοι διακατέχονται ἀπὸ ὅλα τὰ πάθη ποὺ ἀναφέρει στὸ κείμενό του ὁ Ἀπόστολος. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ρωτάει: «Ὑπάρχει σήμερα κάποιος Χριστιανός, ἔστω καὶ συντηρητικός, ὁ ὁποῖος νὰ θεωρεῖ πὼς οἱ ὁμοφυλόφιλοι ἀποτελοῦν τὴν ἐπιτομὴ ὅλων αὐτῶν τῶν θλιβερῶν παθῶν;».
Κάτι τέτοιο ἐμεῖς δὲν τὸ ὑπονοήσαμε ποτέ, καὶ πολὺ περισσότερο ὁ Ἀπόστολος. Οἱ ὁμοφυλόφιλοι εἶναι ὑποδουλωμένοι στὸ πάθος τους. Ἄλλοι εἶναι σὲ ἄλλα πάθη· πορνεία, πλεονεξία, φθόνο, ὑπερηφάνεια… Αὐτὸ λέει τὸ ἱερὸ κείμενο. Καὶ βέβαια ὅλοι, ἂν θέλουμε νὰ σωθοῦμε, ὀφείλουμε νὰ πολεμήσουμε τὸ πάθος ἀπὸ τὸ ὁποῖο τυχὸν διακατεχόμαστε. Καὶ οἱ ὁμοφυλόφιλοι ὁπωσδήποτε τὸ δικό τους.
Ὁ π. Βασίλειος μᾶς κατηγορεῖ ἀκόμη ὅτι ἀφήνουμε τὸν ἀναγνώστη «νὰ ὑποθέσει ὅτι καὶ μόνη ἡ ὁμοφυλόφιλη ἕλξη θὰ πρέπει νὰ συνοδεύεται ἀπὸ ἐνοχή».
Ἂν καὶ πουθενὰ δὲν γράψαμε κάτι τέτοιο, ὀφείλουμε ἐντούτοις νὰ ξεκαθαρίσουμε ὅτι καὶ ἡ ὁμοφυλοφιλία καὶ κάθε πάθος, ἂν σ᾿ αὐτὸ συγκατατίθεται ὁ ἄνθρωπος, δημιουργεῖ ἐνοχή. Γι᾿ αὐτὸ καὶ θεωροῦμε λανθασμένη τὴν ἀντίληψἠ του ὅτι «ἡ ὁμοφυλοφιλία δὲν ἔχει κοινὰ μὲ τὰ ὑπόλοιπα πάθη, γι᾿ αὐτὸ καὶ δὲν θὰ πρέπει νὰ ἐντάσσεται μεταξὺ αὐτῶν». Ἡ ὁμοφυλοφιλία εἶναι πάθος. Καί, κατὰ τὸν ἱερὸ Χρυσόστομο, «ὅπερ ἂν εἴποις ἁμάρτημα, οὐδὲν ἴσον ἐρεῖς τῆς παρανομίας ταύτης· καὶ εἰ ἐπῃσθάνοντο τῶν γινομένων οἱ πάσχοντες, μυρίους ἂν κατεδέξαντο θανάτους, ὥστε μὴ τοῦτο παθεῖν. Οὐ γὰρ ἔστιν, οὐκ ἔστι ταύτης τῆς ὕβρεως ἀλογώτερόν τε καὶ χαλεπώτερον» (P.G. 60. 419).
Ἕνα ἄλλο θέμα εἶναι αὐτὸ ποὺ ἔθεσε στὴν ἐκδήλωση ὁ π. Βασίλειος λέγοντας ὅτι «ἡ Ἐκκλησία μας ἔχει ὑποστεῖ μεγάλη ρύπανση ἰδεῶν». Στὴν ἀπάντησή του μιλάει γιὰ λανθασμένες ἀντιλήψεις προσώπων. Ἄλλο ὅμως αὐτὸ καὶ ἄλλο νὰ λέει ὅτι «ἡ Ἐκκλησία μας ἔχει ὑποστεῖ μεγάλη ρύπανση ἰδεῶν καὶ χρειάζεται ἀποκάθαρση ἀρκετή». Καὶ θὰ θέλαμε μὲν τὴ διατύπωση αὐτὴ νὰ τὴν κατατάξουμε στὰ συνήθη λάθη τῆς γλώσσας στὸν προφορικὸ λόγο, ὡστόσο μᾶς ἐμποδίζει νὰ τὸ κάνουμε ἡ ὅλη τακτική τοῦ π. Βασιλείου. Ὄχι μόνο μὲ τὸ ὅτι ἀμφισβητεῖ τὴ θεοπνευστία τοῦ σχετικοῦ κειμένου τῆς πρὸς Ρωμαίους, ἀλλὰ καὶ διότι ἔφθασε στὸ σημεῖο νὰ ὑποστηρίζει ὅτι αἰτία τῆς καταστροφῆς τῶν Σοδόμων δὲν ἦταν ἡ ὁμοφυλοφιλία ̶ κάτι ποὺ κανένας, ἀπ᾿ ὅσο γνωρίζουμε, δὲν τόλμησε νὰ ὑποστηρίξει στὴ διάρκεια τῶν 4.000 χρόνων ποὺ μεσολάβησαν ἀπὸ τότε, καὶ βέβαια αὐτὸ μᾶς προξένησε ἀλγεινὴ ἐντύπωση. Ὅταν λοιπὸν φθάνει σὲ τέτοιο σημεῖο, νὰ ἀμφισβητεῖ τὶς πλέον βεβαιωμένες ἀλήθειες τῆς Γραφῆς, μᾶς ἀναγκάζει νὰ σκεφτόμαστε ὅτι ἄλλου εἴδους ἀποκάθαρση τῆς Ἐκκλησίας ἐννοεῖ.Τὸ θέμα τῆς αἰτίας τῆς καταστροφῆς τῶν Σοδόμων ὁ π. Βασίλειος στὴν ἀπάντησή του τὸ παρασιωπᾶ, παρόλο ποὺ ἐπικρίναμε ἐντόνως τὴν ἀντίληψή του αὐτή. Θέλουμε νὰ ἐλπίζουμε ὅτι σκέφθηκε τὸ ζήτημα καλύτερα καὶ ἄλλαξε γνώμη. Στὴν καθολικὴ ἐπιστολὴ τοῦ Ἀδελφοθέου Ἰούδα ὁ Σοδομισμὸς καταδικάζεται μὲ πολὺ αὐστηρὸ τρόπο: «ὡς Σόδομα καὶ Γόμορρα καὶ αἱ περὶ αὐτὰς πόλεις τὸν ὅμοιον τούτοις τρόπον ἐκπορνεύσασαι καὶ ἀπελθοῦσαι ὀπίσω σαρκὸς ἑτέρας πρόκεινται δεῖγμα, πυρὸς αἰωνίου δίκην ὑπέχουσαι» (στ. 7). Οἱ ἑρμηνευτὲς πίσω ἀπὸ τὴ φράση «ἀπελθοῦσαι ὀπίσω σαρκὸς ἑτέρας» βλέπουν τὴν ἀρσενοκοιτία: «Καὶ καθὼς αἱ πέντε πόλεις τῶν Σοδόμων κατεκάησαν μὲ πῦρ καὶ θειάφι, διὰ τὶ παρομοίως μὲ τοὺς αἱρετικοὺς τούτους ἔπεσαν εἰς πορνείας καὶ ἀσελγείας, καὶ μάλιστα εἰς τὴν θεομίσητον καὶ ἐπάρατον ἁμαρτίαν τῆς ἀρσενοκοιτίας, ταύτην γὰρ ὀνομάζει σάρκα ἑτέραν ὁ Ἀπόστολος» (Ἁγίου Νικοδήμου Ἁγιορείτου, Ἑρμηνεία εἰς τὰς ἑπτὰ καθολικὰς Ἐπιστολάς, ἔκδ. 1806, σελ. 349).
Γιὰ ὅποιον δὲ διατηρεῖ καὶ τὴν παραμικρὴ ἀμφιβολία στὸ θέμα τῶν Σοδόμων, ἀρκεῖ ἡ μελέτη τῆς Δ΄ ὁμιλίας τοῦ Ἱεροῦ Χρυσοστόμου στὴν πρὸς Ρωμαίους ἐπιστολὴ γιὰ νὰ καταλάβει τὴν ἀλήθεια. Ἡ ὁμιλία αὐτὴ ἀποτελεῖ πραγματικὸ καταπέλτη γιὰ ὁποιαδήποτε διαφορετικὴ ἀντίληψη. Ὄχι μόνο γιὰ τὰ Σόδομα ἀλλὰ καὶ γενικότερα γιὰ τὸ ὅλο πρόβλημα τῆς ὁμοφυλοφιλίας.
Ὁ ἱερὸς πατήρ, αἰώνιος ἀπλανὴς διδάσκαλος τῆς οἰκουμένης, ἔλεγε: «Τοιοῦτος γοῦν ἐστιν ὁ Σοδόμων ἐμπρησμὸς καὶ ἡ πυρπόλησις ἐκείνη· καὶ ἴσασιν οἱ παραγενόμενοι, καὶ τῇ θέᾳ τὴν πληγὴν ἐκείνην τὴν θεήλατον καὶ τῶν ἄνωθεν κεραυνῶν τὸ ἔργον ἰδόντες. Ἐννόησον ἡλίκον ἐστὶ τὸ ἁμάρτημα, ὡς βιάσασθαι καὶ πρὸ καιροῦ τὴν γέενναν φανῆναι. Ἐπειδὴ γὰρ πολλοὶ τῶν λόγων κατεφρόνουν, διὰ τῶν ἔργων αὐτοῖς τὴν ἐκείνης εἰκόνα ἐπέδειξεν ὁ Θεὸς καινῷ τινι τρόπῳ. Καὶ γὰρ παράδοξος ἦν ὁ ὑετὸς ἐκεῖνος, ἐπειδὴ καὶ παρὰ φύσιν ἡ μίξις· καὶ κατέκλυσε τὴν γῆν, ἐπειδὴ καὶ τὰς ἐκείνων ψυχὰς ἡ ἐπιθυμία. Διὸ καὶ ἀπεναντίας ἦν ὁ ὑετὸς τῷ συνήθει· οὐ γὰρ μόνον οὐ διήγειρε τὴν γαστέρα τῆς γῆς πρὸς τὴν τῶν καρπῶν γένεσιν, ἀλλὰ καὶ πρὸς τὴν ὑποδοχὴν αὐτὴν τῶν σπερμάτων ἄχρηστον ἐποίει. Τοιαύτη γὰρ ἦν ἡ μίξις τῶν ἀνδρῶν τῆς γῆς Σοδόμων, τὸ τοιοῦτον σῶμα ἀχρηστότερον ἀποφαίνουσα. Τί γὰρ ἀνδρὸς πεπορνευμένου μυσαρώτερον; τί δὲ ἐναγέστερον; Ὢ τῆς μανίας, ὢ τῆς παραπληξίας, πόθεν εἰσεκώμασεν ἡ ἐπιθυμία αὕτη»! (P.G. 60.420).
Τέλος ὁ π. Βασίλειος φαίνεται νὰ μᾶς ἀποδίδει καὶ κάποια ἀπόκλιση ἀπὸ τὸ πνεῦμα τῆς ἴδιας τῆς Ἀδελφότητός μας, γι᾿ αὐτὸ καὶ μᾶς παραπέμπει σὲ ἀνώνυμο σχόλιο τῶν παρατηρήσεών μας ἐπὶ τῆς ἐκδηλώσεως, στὸ ὁποῖο γράφονται γιὰ τὸ Περιοδικό μας τὰ ἑξῆς: «Τὴν διαφήμιση-δυσφήμιση σήμερα τὴν παρέλαβαν ἄλλοι. Κρίμα διότι κάποτε εἶχαν μία εὐπρέπεια στὴν κριτική τους καὶ στὰ γραφτά τους. Τώρα νέοι διευθυντὲς νέα νοοτροπία. Δὲν γράφω ὀνόματα ἀφοῦ καὶ αὐτοὶ ἀνώνυμα ἔγραψαν…. Ἀκροατὴς τῆς ἐκδήλωσης καὶ ἀναγνώστης τοῦ περιοδικοῦ μὲ τὸ νέο ἦθος…».
Πρωτίστως νὰ σημειώσουμε ὅτι τὸ Περιοδικό μας δὲν γράφει ἀνώνυμα. Ἡ εὐθύνη τῶν γραφομένων εἶναι συλλογική, ἀλλὰ κατὰ νόμον ὑπάρχει καὶ συγκεκριμένο ὄνομα. Ὅσο γιὰ τὸ ἂν ἔχουμε παρεκκλίνει σὲ νέα νοοτροπία, ἂς μᾶς ἐπιτρέψει ὁ π. Βασίλειος καὶ οἱ ὅποιοι σχολιαστὲς νὰ σημειώσουμε ὅτι ἂν ζοῦσαν σήμερα οἱ ἀοίδιμοι πατέρες μας μὲ τὴν ἀκρίβεια τοῦ ἤθους τους καὶ τὴν αὐξημένη εὐαισθησία τους στὰ τῆς πίστεως, ὅπως τοὺς γνωρίσαμε, θὰ ἔγραφαν πολὺ αὐστηρότερα καὶ ἐλεγκτικότερα.
Καὶ πάντως εἰλικρινὰ εὐχόμαστε ἐκ ψυχῆς νὰ ἀλλάξει ἀντιλήψεις ὁ π. Βασίλειος γιὰ τὴν ὅλη τοποθέτησή του στὸ ἐφιαλτικὸ πρόβλημα τῆς ὁμοφυλοφιλίας.
Διότι ἡ σημερινὴ Ψυχιατρική, ἔχοντας κάνει στροφὴ 180 μοιρῶν (κατ᾿ ἐντολὴν ἄγνωστο ποιῶν κύκλων) μπορεῖ νὰ ἐπιχειρεῖ νὰ ἀλλάξει αἰώνιες ἀλήθειες. Ὅμως ἡ ἀλήθεια εἶναι πὼς ἡ ἐκρηκτικὴ διάδοση τῆς ὁμοφυλοφιλικῆς διαστροφῆς στοὺς καιρούς μας δὲν εἶναι κάτι φυσικό, ὅπως διατείνονται πολλοί, ἀλλὰ ὀφείλεται σὲ καθαρὰ δαιμονικὴ ἐνέργεια ποὺ πλήττει ὅλο τὸν πλανήτη, γιὰ νὰ τὸν παραδώσει ἀνυπεράσπιστο στὴν ἐπερχόμενη κυριαρχία τοῦ σκοτεινοῦ τέρατος τῆς κολάσεως.
Ο ΣΩΤΗΡ
thriskeftika
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Αρωματική τυρόπιτα με φύλλο κρούστας
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
