2017-12-30 23:00:40
Ο Γιώργος Μαργαρίτης μιλά για όλα. Για τον χαρακτήρα του, αλλά και τα… πίσω τραπέζια.
«Κάποιες φορές έχω άγχος στην πίστα. Συνήθως το πρώτο και το δεύτερο τραγούδι φεύγουν χωρίς καν να σκέφτομαι πού βρίσκομαι. Μόλις τελειώσουν τα τραγούδια αυτά, αμέσως αντιλαμβάνομαι ότι είμαι μέσα σε κόσμο» τόνισε στο Documento.
Όσο για τους ανθρώπους που κάθονται στα πίσω τραπέζια, λέει: «Είναι αυτοί που δεν μπορούν να κάνουν “ζημιά”, να σπάσουν πιάτα, να στείλουν λουλούδια. Εγώ δεν κοιτούσα ποτέ στα πρώτα τραπέζια, από την αρχή της καριέρας μου. Και πολλές φορές οι μπροστινοί κάνανε παράπονα στους επιχειρηματίες. “Μα τι είναι αυτό που μας κάνει;” λέγανε “τραγουδάει και κλείνει και τα μάτια, τα λέει για πάρτη του, δεν μας δίνει σημασία. Εγώ όμως είχα τα δικά μου, δεν τα είχα με κανέναν, γι” αυτούς ήμουν εκεί άλλωστε. Και για τα μπροστινά και για τα πίσω τραπέζια. Μια φορά θυμάμαι ήτανε ένας Κύπριος και καθότανε στο πρώτο τραπέζι. Είχε πολλά λεφτά, χαλούσε. Δεν του έδινα σημασία όμως. Μια μέρα ήρθε στο μαγαζί κρατώντας μια εφημερίδα. Την ώρα που βγήκα να τραγουδήσω την άνοιξε και άρχισε να διαβάζει. Την άλλη μέρα του πήγα εγώ την εφημερίδα. Δεν τη διάβασε. Ε, τι να· έκανα, αφού ο άνθρωπος ήθελε να διαβάσει, να του χαλάσω το χατίρι;» λέει γελώντας.
Θυμώνει ποτέ σοβαρά; Δίνει την αίσθηση ότι ακόμη κι αν βρίζει θα πρέπει να γελάει ταυτόχρονα. «Ε, άνθρωπος. είμαι. Κι εγώ μπορεί να πω κάτι».
grxpress
«Κάποιες φορές έχω άγχος στην πίστα. Συνήθως το πρώτο και το δεύτερο τραγούδι φεύγουν χωρίς καν να σκέφτομαι πού βρίσκομαι. Μόλις τελειώσουν τα τραγούδια αυτά, αμέσως αντιλαμβάνομαι ότι είμαι μέσα σε κόσμο» τόνισε στο Documento.
Όσο για τους ανθρώπους που κάθονται στα πίσω τραπέζια, λέει: «Είναι αυτοί που δεν μπορούν να κάνουν “ζημιά”, να σπάσουν πιάτα, να στείλουν λουλούδια. Εγώ δεν κοιτούσα ποτέ στα πρώτα τραπέζια, από την αρχή της καριέρας μου. Και πολλές φορές οι μπροστινοί κάνανε παράπονα στους επιχειρηματίες. “Μα τι είναι αυτό που μας κάνει;” λέγανε “τραγουδάει και κλείνει και τα μάτια, τα λέει για πάρτη του, δεν μας δίνει σημασία. Εγώ όμως είχα τα δικά μου, δεν τα είχα με κανέναν, γι” αυτούς ήμουν εκεί άλλωστε. Και για τα μπροστινά και για τα πίσω τραπέζια. Μια φορά θυμάμαι ήτανε ένας Κύπριος και καθότανε στο πρώτο τραπέζι. Είχε πολλά λεφτά, χαλούσε. Δεν του έδινα σημασία όμως. Μια μέρα ήρθε στο μαγαζί κρατώντας μια εφημερίδα. Την ώρα που βγήκα να τραγουδήσω την άνοιξε και άρχισε να διαβάζει. Την άλλη μέρα του πήγα εγώ την εφημερίδα. Δεν τη διάβασε. Ε, τι να· έκανα, αφού ο άνθρωπος ήθελε να διαβάσει, να του χαλάσω το χατίρι;» λέει γελώντας.
Θυμώνει ποτέ σοβαρά; Δίνει την αίσθηση ότι ακόμη κι αν βρίζει θα πρέπει να γελάει ταυτόχρονα. «Ε, άνθρωπος. είμαι. Κι εγώ μπορεί να πω κάτι».
grxpress
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Σε χειρότερη κατάσταση τα Γιάννινα από τον Παναθηναϊκό
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ