2018-01-12 23:30:31
Είναι κάποιες στιγμές φευγαλέας ποίησης. Σαν τις αδέσποτες σφαίρες. Που έρχονται και σε βρίσκουν στο δόξα πατρί. Καθώς πηγαίνεις βιαστικός για τη δουλειά σου. Με το αυτοκίνητο στο ρελαντί. Μπρος σε ένα κόκκινο φανάρι. Εφτάμιση η ώρα το πρωί. Κάποιας Παρασκευής. Ενός Γενάρη. Ενώ φέτες τυριού πέφτει η ομίχλη πάνω στην άσφαλτο.
Και εσύ ξανά αγχώνεσαι για να προλάβεις. Χωρίς καν να θυμάσαι τον λόγο.
Αφού το μόνο που έχει μείνει απ’ όλα αυτά είναι μια θαμπή μορφή. Να ξεπροβάλει μες στην ομίχλη. Και να περνάει κούτσα κούτσα δίπλα από το παράθυρό σου. Με το μπαστουνάκι, την καμπούρα, το καλό του κουστουμάκι και κυρίως ένα κατακόκκινο τριαντάφυλλο στο χέρι.
Όλα τα άλλα είναι ασφαλώς θέμα ποιήσεως.
Να, ότι το πάει στην καλή του. Ένα γήπεδο απόσταση από το φανάρι το νεκροταφείο της μικρής μου πόλης.
Πηγή: artinews
Παναγιώτης Χατζημωυσιάδη
olalathos
Και εσύ ξανά αγχώνεσαι για να προλάβεις. Χωρίς καν να θυμάσαι τον λόγο.
Αφού το μόνο που έχει μείνει απ’ όλα αυτά είναι μια θαμπή μορφή. Να ξεπροβάλει μες στην ομίχλη. Και να περνάει κούτσα κούτσα δίπλα από το παράθυρό σου. Με το μπαστουνάκι, την καμπούρα, το καλό του κουστουμάκι και κυρίως ένα κατακόκκινο τριαντάφυλλο στο χέρι.
Όλα τα άλλα είναι ασφαλώς θέμα ποιήσεως.
Να, ότι το πάει στην καλή του. Ένα γήπεδο απόσταση από το φανάρι το νεκροταφείο της μικρής μου πόλης.
Πηγή: artinews
Παναγιώτης Χατζημωυσιάδη
olalathos
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
