2018-01-13 19:34:32
Όταν εκείνη ήταν 12 χρονών ο πατέρας της αυτοκτόνησε. Κατά την επόμενη διετία η μητέρα της παντρεύτηκε ξανά και αποφάσισε να μεταναστεύσει από την Αυστραλία στο Ουέλινγκτον της Νέας Ζηλανδίας. Τότε η ζωή της Σαμπρίνα Βάλις άλλαξε δραματικά. «Ήμουν πολύ δυστυχισμένη, ο πατριός μου ήταν βίαιος και δεν είχα κανέναν να μιλήσω», αποκαλύπτει η ίδια σήμερα, μιλώντας στο BBC.
Ονειρευόταν να γίνει επαγγελματίας χορεύτρια αλλά μέσα σε μερικούς μήνες βρέθηκε στους δρόμους να πουλάει το κορμί της για να επιβιώσει. Όλα άρχισαν μια μέρα που η Σαμπρίνα επέστρεφε στο σπίτι της από το σχολείο, μέσω ενός πάρκου, όταν ένας άνδρας της πρόσφερε 100 δολάρια για να συνευρεθεί σ*ξουαλικά μαζί του. «Φορούσα τη μαθητική ποδιά οπότε δεν μπορεί να έκανε λάθος για την ηλικία μου», αφηγείται, συμφιλιωμένη πλέον με το παρελθόν της. Χρησιμοποίησε τα λεφτά που πήρε για να πάει στο Οκλαντ, όπου για να μην μείνει στο δρόμο αναγκάστηκε να κατεβεί στο πεζοδρόμιο.
Η Βάλις πήγε σχεδόν αμέσως στην Karangahape Road, την κύρια πιάτσα του αγοραίου έρωτα στο Όκλαντ, αναζητώντας πληροφορίες. Και μια γυναίκα τής έδειξε που θα μπορούσε να εργαστεί. «Μου έδωσε επίσης ένα προφυλακτικό, μου είπε ποιες είναι οι βασικές ταρίφες και με συμβούλευσε να ενδίδω δύσκολα για υπηρεσίες που ήμουν έτοιμη να προσφέρω και να αποφεύγω τα μαλώματα για τις υπηρεσίες που δεν ήμουν έτοιμη να προσφέρω. Ήταν πολύ καλή. Τόσο νέα για να είναι εκεί αλλά ήταν ξεκάθαρο πως βρισκόταν εκεί ήδη πολύ καιρό», θυμάται.
Το 1989, δύο χρόνια αφότου η Βάλις βγήκε στους δρόμους, ξεκίνησε να συμμετέχει σε συναντήσεις της Κολεκτίβας Εκδιδόμενων Γυναικών της Νέας Ζηλανδίας. Και εκεί άρχισε να συνειδητοποιεί πως η πορνεία είναι στην ουσία ένα επάγγελμα -πίστευε τότε- όπως όλα τα άλλα. Κατέληξε να γίνει μια παθιασμένη ακτιβίστρια για την πλήρη αποποινικοποίηση της πορνείας και όλων των πτυχών του εμπορίου σαρκός, ακόμα και της μαστροπείας. «Ήταν σαν να περιμέναμε την επανάσταση. Ήμουν ενθουσιασμένη για το πόσο η αποποινικοποίηση θα βελτίωνε τις ζωές των γυναικών».
Τελικά η αποποινικοποίηση έγινε πραγματικότητα το 2003. Πολύ σύντομα, ωστόσο, απογοητεύτηκε οικτρά. Σύμφωνα με τη σχετική νομοθεσία (Prostitution Reform Act) οι οίκοι ανοχής της Νέας Ζηλανδίας μπορούν να λειτουργούν ως νόμιμες επιχειρήσεις και το συγκεκριμένο μοντέλο πλήρους αποποινικοποίησης της πορνείας εξετάζεται από πολλές χώρες ως κατάλληλη πολιτική. Στη Νέα Ζηλανδία, ωστόσο, τα αποτελέσματα –υποστηρίζει η Βάλις- υπήρξαν καταστροφικά και οι μόνοι που επωφελήθηκαν ήταν οι προαγωγοί και οι πελάτες.
Ο άμεσος στόχος της εν λόγω νομοθεσίας ήταν η δημιουργία ενός νομικού πλαισίου κατάλληλου για την προστασία των δικαιωμάτων των γυναικών. Στην πράξη, ωστόσο, η μεταρρύθμιση επέτρεψε στους ιδιοκτήτες οίκων ανοχής να προσφέρουν στους πελάτες τους πακέτα «all inclusive»: έναντι συγκεκριμένης αμοιβής εκείνοι μπορούν να ζητούν ό,τι θέλουν από μια γυναίκα. Όπως καταγγέλλει η Βάλις, οι εκδιδόμενες γυναίκες «στερήθηκαν τη δυνατότητα να καθορίζουν τις τιμές αλλά και ποιες σ*ξουαλικές υπηρεσίες επιθυμούν να προσφέρουν ή να αρνηθούν».
Αγγελία εργασίας για πόρνες στις 3 Ιουλίου 2003 σε εφημερίδα της Νέας Ζηλανδίας. Ο νόμος που αποποινικοποιούσε την πορνεία στη χώρα μόλις είχε τεθεί σε εφαρμογή (φωτό: Dean Purcell/Getty Images/Ideal Images)
Αγγελία εργασίας για πόρνες στις 3 Ιουλίου 2003 σε εφημερίδα της Νέας Ζηλανδίας. Ο νόμος που αποποινικοποιούσε την πορνεία στη χώρα μόλις είχε τεθεί σε εφαρμογή (φωτό: Dean Purcell/Getty Images/Ideal Images)
Τελικά η Βάλις εγκατέλειψε την πορνεία το 2011 και επέστρεψε στην Αυστραλία, αναζητώντας μια νέα κατεύθυνση στη ζωή της. Αλλά ήταν μπερδεμένη. Ώσπου μια μέρα μια γειτόνισσά της, της πρότεινε να εργαστεί ως webcam girl, προσφέροντας σ*ξουαλικές υπηρεσίες μέσω του Διαδικτύου. Εκείνη αρνήθηκε ευγενικά αλλά «αισθάνθηκε σαν να είχε τυπωμένη στο μέτωπό της τη λέξη ‘π...ρνη’. Πώς ήξερε, ώστε να με ρωτήσει;», διερωτήθηκε, κι αυτό ήταν αρκετό για να αλλάξει οριστικά τη ζωή της.
Άρχισε να συνομιλεί με γυναίκες, φεμινίστριες που ήταν κατά της αποποινικοποίησης και υπέρ της ολικής κατάργησης της πορνείας, πολιτική που επίσης εξετάζεται από πολλές χώρες και τιμωρεί προαγωγούς και πελάτες, απαλλάσσοντας από κάθε κατηγορία τα εκδιδόμενα άτομα. Το επόμενο βήμα ήταν η ίδρυση της οργάνωσης Australian Radical Feminists με στόχο την ολική απαγόρευση της πορνείας ενώ πέρυσι η Βάλις εξέθεσε τις απόψεις της από το βήμα του πανεπιστημίου της Μελβούρνης. Επρόκειτο για την πρώτη εκδήλωση υπέρ της κατάργησης της πορνείας στην Αυστραλία, σε πολλές πολιτείες της οποίας το εμπόριο σαρκός (υπό τη σκέπη των οίκων ανοχής) είναι εδώ και χρόνια νόμιμο. Αμέσως μετά τη διάλεξή της, διαγνώστηκε με διαταραχή μετατραυματικού στρες (PTSD).
«Ήταν αποτέλεσμα των χρόνων μου στην πορνεία. Με επηρέασε άσχημα αλλά ήμουν καλή στο να κουκουλώνω τις συνέπειες. Χρειάζεται καιρός για να νιώσεις ακέραιος ξανά», εξηγεί. Για την Βάλις, η καλύτερη θεραπεία για τις γυναίκες που θέλουν να ξεφύγουν από την πορνεία είναι η συνεργασία με άλλες γυναίκες που γνωρίζουν και κατανοούν τι σημαίνει και ποια είναι τα δεινά που επιφέρει το εμπόριο σαρκός.
Αυτό που επιδιώκει είναι να δώσει φωνή στις γυναίκες που φιμώνονται από εκείνους που τις εκμεταλλεύονται. «Ο στόχος μου δεν είναι να παγιδέψω ανθρώπους στη βιομηχανία του σ*ξ ή να πείσω οποιονδήποτε να την εγκαταλείψει», αναγνωρίζει, δηλώνοντας, ωστόσο ότι «θα συνεχίσω να μιλάω όσο μπορώ, για να βοηθήσω άλλες γυναίκες».
Tromaktiko
Ονειρευόταν να γίνει επαγγελματίας χορεύτρια αλλά μέσα σε μερικούς μήνες βρέθηκε στους δρόμους να πουλάει το κορμί της για να επιβιώσει. Όλα άρχισαν μια μέρα που η Σαμπρίνα επέστρεφε στο σπίτι της από το σχολείο, μέσω ενός πάρκου, όταν ένας άνδρας της πρόσφερε 100 δολάρια για να συνευρεθεί σ*ξουαλικά μαζί του. «Φορούσα τη μαθητική ποδιά οπότε δεν μπορεί να έκανε λάθος για την ηλικία μου», αφηγείται, συμφιλιωμένη πλέον με το παρελθόν της. Χρησιμοποίησε τα λεφτά που πήρε για να πάει στο Οκλαντ, όπου για να μην μείνει στο δρόμο αναγκάστηκε να κατεβεί στο πεζοδρόμιο.
Η Βάλις πήγε σχεδόν αμέσως στην Karangahape Road, την κύρια πιάτσα του αγοραίου έρωτα στο Όκλαντ, αναζητώντας πληροφορίες. Και μια γυναίκα τής έδειξε που θα μπορούσε να εργαστεί. «Μου έδωσε επίσης ένα προφυλακτικό, μου είπε ποιες είναι οι βασικές ταρίφες και με συμβούλευσε να ενδίδω δύσκολα για υπηρεσίες που ήμουν έτοιμη να προσφέρω και να αποφεύγω τα μαλώματα για τις υπηρεσίες που δεν ήμουν έτοιμη να προσφέρω. Ήταν πολύ καλή. Τόσο νέα για να είναι εκεί αλλά ήταν ξεκάθαρο πως βρισκόταν εκεί ήδη πολύ καιρό», θυμάται.
Το 1989, δύο χρόνια αφότου η Βάλις βγήκε στους δρόμους, ξεκίνησε να συμμετέχει σε συναντήσεις της Κολεκτίβας Εκδιδόμενων Γυναικών της Νέας Ζηλανδίας. Και εκεί άρχισε να συνειδητοποιεί πως η πορνεία είναι στην ουσία ένα επάγγελμα -πίστευε τότε- όπως όλα τα άλλα. Κατέληξε να γίνει μια παθιασμένη ακτιβίστρια για την πλήρη αποποινικοποίηση της πορνείας και όλων των πτυχών του εμπορίου σαρκός, ακόμα και της μαστροπείας. «Ήταν σαν να περιμέναμε την επανάσταση. Ήμουν ενθουσιασμένη για το πόσο η αποποινικοποίηση θα βελτίωνε τις ζωές των γυναικών».
Τελικά η αποποινικοποίηση έγινε πραγματικότητα το 2003. Πολύ σύντομα, ωστόσο, απογοητεύτηκε οικτρά. Σύμφωνα με τη σχετική νομοθεσία (Prostitution Reform Act) οι οίκοι ανοχής της Νέας Ζηλανδίας μπορούν να λειτουργούν ως νόμιμες επιχειρήσεις και το συγκεκριμένο μοντέλο πλήρους αποποινικοποίησης της πορνείας εξετάζεται από πολλές χώρες ως κατάλληλη πολιτική. Στη Νέα Ζηλανδία, ωστόσο, τα αποτελέσματα –υποστηρίζει η Βάλις- υπήρξαν καταστροφικά και οι μόνοι που επωφελήθηκαν ήταν οι προαγωγοί και οι πελάτες.
Ο άμεσος στόχος της εν λόγω νομοθεσίας ήταν η δημιουργία ενός νομικού πλαισίου κατάλληλου για την προστασία των δικαιωμάτων των γυναικών. Στην πράξη, ωστόσο, η μεταρρύθμιση επέτρεψε στους ιδιοκτήτες οίκων ανοχής να προσφέρουν στους πελάτες τους πακέτα «all inclusive»: έναντι συγκεκριμένης αμοιβής εκείνοι μπορούν να ζητούν ό,τι θέλουν από μια γυναίκα. Όπως καταγγέλλει η Βάλις, οι εκδιδόμενες γυναίκες «στερήθηκαν τη δυνατότητα να καθορίζουν τις τιμές αλλά και ποιες σ*ξουαλικές υπηρεσίες επιθυμούν να προσφέρουν ή να αρνηθούν».
Αγγελία εργασίας για πόρνες στις 3 Ιουλίου 2003 σε εφημερίδα της Νέας Ζηλανδίας. Ο νόμος που αποποινικοποιούσε την πορνεία στη χώρα μόλις είχε τεθεί σε εφαρμογή (φωτό: Dean Purcell/Getty Images/Ideal Images)
Αγγελία εργασίας για πόρνες στις 3 Ιουλίου 2003 σε εφημερίδα της Νέας Ζηλανδίας. Ο νόμος που αποποινικοποιούσε την πορνεία στη χώρα μόλις είχε τεθεί σε εφαρμογή (φωτό: Dean Purcell/Getty Images/Ideal Images)
Τελικά η Βάλις εγκατέλειψε την πορνεία το 2011 και επέστρεψε στην Αυστραλία, αναζητώντας μια νέα κατεύθυνση στη ζωή της. Αλλά ήταν μπερδεμένη. Ώσπου μια μέρα μια γειτόνισσά της, της πρότεινε να εργαστεί ως webcam girl, προσφέροντας σ*ξουαλικές υπηρεσίες μέσω του Διαδικτύου. Εκείνη αρνήθηκε ευγενικά αλλά «αισθάνθηκε σαν να είχε τυπωμένη στο μέτωπό της τη λέξη ‘π...ρνη’. Πώς ήξερε, ώστε να με ρωτήσει;», διερωτήθηκε, κι αυτό ήταν αρκετό για να αλλάξει οριστικά τη ζωή της.
Άρχισε να συνομιλεί με γυναίκες, φεμινίστριες που ήταν κατά της αποποινικοποίησης και υπέρ της ολικής κατάργησης της πορνείας, πολιτική που επίσης εξετάζεται από πολλές χώρες και τιμωρεί προαγωγούς και πελάτες, απαλλάσσοντας από κάθε κατηγορία τα εκδιδόμενα άτομα. Το επόμενο βήμα ήταν η ίδρυση της οργάνωσης Australian Radical Feminists με στόχο την ολική απαγόρευση της πορνείας ενώ πέρυσι η Βάλις εξέθεσε τις απόψεις της από το βήμα του πανεπιστημίου της Μελβούρνης. Επρόκειτο για την πρώτη εκδήλωση υπέρ της κατάργησης της πορνείας στην Αυστραλία, σε πολλές πολιτείες της οποίας το εμπόριο σαρκός (υπό τη σκέπη των οίκων ανοχής) είναι εδώ και χρόνια νόμιμο. Αμέσως μετά τη διάλεξή της, διαγνώστηκε με διαταραχή μετατραυματικού στρες (PTSD).
«Ήταν αποτέλεσμα των χρόνων μου στην πορνεία. Με επηρέασε άσχημα αλλά ήμουν καλή στο να κουκουλώνω τις συνέπειες. Χρειάζεται καιρός για να νιώσεις ακέραιος ξανά», εξηγεί. Για την Βάλις, η καλύτερη θεραπεία για τις γυναίκες που θέλουν να ξεφύγουν από την πορνεία είναι η συνεργασία με άλλες γυναίκες που γνωρίζουν και κατανοούν τι σημαίνει και ποια είναι τα δεινά που επιφέρει το εμπόριο σαρκός.
Αυτό που επιδιώκει είναι να δώσει φωνή στις γυναίκες που φιμώνονται από εκείνους που τις εκμεταλλεύονται. «Ο στόχος μου δεν είναι να παγιδέψω ανθρώπους στη βιομηχανία του σ*ξ ή να πείσω οποιονδήποτε να την εγκαταλείψει», αναγνωρίζει, δηλώνοντας, ωστόσο ότι «θα συνεχίσω να μιλάω όσο μπορώ, για να βοηθήσω άλλες γυναίκες».
Tromaktiko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
