2018-01-17 00:31:15
Το συναρπαστικό τρέιλερ της νέας ταινίας της βραβευμένης με Όσκαρ ηθοποιού, κλέβει τις εντυπώσεις και θυμίζει σε κάθε μαμά -έστω και λίγο- τον εαυτό της.
Ένα κλάμα ακούγεται μες τα άγρια μεσάνυκτα. Ένα χέρι ψάχνει το πορτατίφ για να ανοίξει το φως, ένας αναστεναγμός που υποδηλώνει την απορία "πώς θα τα καταφέρω"...
Το μπιμπερό με το γάλα που έχει συγκεντρωθεί από την άχαρη διαδικασία του θήλαστρου ετοιμάζεται από μια γυναίκα άυπνη, με φανερά τα σημάδια κούρασης στο "βαρύ" βάδισμά της και στο ταλαιπωρημένο πρόσωπό της.
Σηκώνεται, λοιπόν, από το κρεβάτι της και πηγαίνει να ταϊσει το μωρό της. Στο διάδρομο παντού σκορπισμένα κομματάκια lego... Ξημερώνει και το νεογέννητο δεν έχει ακόμα αποκοιμηθεί... Το βλέμμα της μαμάς αχανές, ταλαιπωρημένο.
Αποκοιμιέται κάποια στιγμή στον καναπέ, ενώ τα δυο μεγαλύτερα παιδιά της παίζουν, φωνάζουν ... Χρόνο δεν έχει να μαγειρέψει κι έτσι βάζει μια έτοιμη κατεψυγμένη πίτσα στο φούρνο...
"Επειδή ο Θεός δεν μπορεί να βρίσκεται παντού, γι’ αυτό έφτιαξε τη μητέρα." είπε κάποτε ο Αλέξανδρος Δουμάς.
Αλλά άνθρωπος είναι κι η μάνα... Δυο χέρια έχει... Τι να πρωτοπρολάβει να κάνει;
Αλήθεια, σας θύμισε κάτι η παραπάνω περιγραφή; Μήπως βρίσκεστε σε αυτήν τη φάση; Μήπως τη ζήσατε στο παρελθόν;
Noμίζω ότι, λίγο ή πολύ, κάθε μαμά, ακόμα και βοήθεια στις δουλειές του σπιτιού να έχει, τον απερίγραπτο πρώτο καιρό του ξενυχτιού για το νεογέννητο μωρό... δε θα το γλιτώσει Για όσους ίσως αναρωτιούνται πώς μου ήρθε στο μυαλό αυτή η απαιτητική περίοδος, αφορμή γι`αυτό στάθηκε το τρέιλερ της ταινίας Tully, με πρωταγωνίστρια τη βραβευμένη με `Οσκαρ ηθοποιό η οποία υποδύεται τη Μάρλο, τη Σαρλίζ Θέρον.
Μια νέα μητέρα τριών παιδιών - συμπεριλαμβανομένου ενός νεογέννητου- η οποία αντιμετωπίζει τις καθημερινές δυσκολίες της μητρότητας.
Αξίζει να σημειωθεί ότι για τις ανάγκες αυτού του ρόλου χρειάστηκε να βάλει 15 κιλά και να μεταμορφωθεί, όπως ακριβώς έκανε και στο "Monster".
Το εν λόγω τρέιλερ, λοιπόν, σας περιέγραψα πιο πάνω, το οποίο ολοκληρώνεται με μια γυναίκα που χτυπάει την πόρτα της ταλαιπωρημένης Μάρλο, λέγοντάς της ότι ήρθε να τη φροντίσει...
Χωρίς να έχω δει την ταινία, με μια μικρή ιδέα που πήρα από λίγες σκηνές, έχω την εντύπωση ότι θα συζητηθεί πολύ... Γιατί κάθε μαμά μπορεί να ταυτιστεί μαζί της...
Η ζωή μιας μαμάς είναι υπέροχη αλλά ταυτόχρονα τόσο απαιτητική... Ειδικά στην αρχή, νιώθεις ότι χάνεις το βήμα σου...
Ενας νέος ρόλος έχει έρθει και κατακλύζεσαι από ένα συνονθύλευμα ευτυχίας μεν, ανασφάλειας, αδιάκοπης ανησυχίας κι απορρίας δε.
Κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης, έλαβα πολλές συμβουλές για το πώς να λειτουργώ χωρίς ύπνο και να αντιμετωπίζω τα συνήθη θέματα που απασχολούν τα μωρά -θηλασμό, πάνες, κλάματα, δοντάκια, κλπ. Όταν ήρθε η ώρα η καλή κι επέστρεψα με το πρώτο μου μωρό στο σπίτι, συνειδητοποίησα πως στην περίπτωση αυτής της νέας ζωούλας δεν υπάρχουν "οδηγίες χρήσης" και πως μόνο η πρακτική στην καθημερινότητα, θα μου μάθαινε πώς να αντεπέξελθω στο νέο μου ρόλο.
Δε γεννιέσαι γονιός. Το μωρό σου που αναθρέφεις σε κάνει. Σου "μιλάει" με διάφορους ήχους, κινήσεις, εκφράσεις. Παρατηρώντας το, μαθαίνεις τη "γλώσσα"του κι έτσι επικοινωνείς καλύτερα μαζί του. Η ουσιαστική επικοινωνία επιτυγχάνεται όταν το "ακούς" όχι μόνο με τα αυτιά και τα μάτια, αλλά και με την καρδιά σου.
Ζεις τη μαγεία του να μεγαλώνει ένα πλασματάκι που περιμένει από εσένα να του μάθεις τα βασικά, να του δείξεις τον κόσμο κρατώντας το από το χέρι. Δίπλα του σε κάθε του βήμα, δείχνοντάς του το δρόμο με προσοχή, να μη "στραβοπατήσει", να τα καταφέρει να φτάσει εκεί που επιθυμεί.
Μπορεί να έχω περάσει αμέτρητα βράδια άυπνη νανουρίζοντας τα μωρά μου, παρηγορώντας τα για το δοντάκι που ετοιμάζεται να ξεπροβάλλει στα τρυφερά ουλάκια - και πονάει τόσο πολύ- κοιτάζοντάς τα με αγωνία για να δω αν έπεσε ο πυρετός ή να λερώνομαι στις αλλαγές πάνας την πιο ακατάλληλη στιγμή. Mπορεί να έχω μόλις μαζέψει τα παιχνίδια τους και -παρά τις συστάσεις μου για τακτοποιημένους χώρους-, "μικρά χεράκια" να σκορπίζουν στη στιγμή παντού δεκάδες κομματάκια lego, αυτοκινητάκια, κουζινικά, αρκουδάκια, ολόκληρη τη "fisher price", μπισκοτάκια, φρυγανίτσες στο άλλοτε πεντακάθαρο πάτωμα... Τουτέστιν, η Οδύσσεια του μαζέματος! Ακόμα και πολύτιμη βοήθεια να έχεις, κάθε παιδί αναζητά τη μαμά του για το κάθετί. Γιατί είναι αναντικατάστατη... Μπορεί να με πιάνει απελπισία όταν λέω "τώρα θα απολαύσω το μπάνιο μου με ησυχία"και τότε είναι που η μικρή μου θέλει αγκαλίτσα και να παίξουμε με την Πέππα το γουρουνάκι ή ο μικρός μου μού ζητά να του πω για ακόμη μια φορά το παραμύθι του Μικρού Πρίγκιπα... Κι άλλα πολλά ακόμα "μπορεί" ... Αυτό που σίγουρα δεν μπορεί να φανταστεί το μυαλό μου, είναι τη ζωή μου χωρίς να συμβαίνουν όλα αυτά. Τα γλυκά τους φιλιά, οι τρυφερές τους αγκαλιές, το "μαμά μου σ`αγαπάω" είναι κάθε φορά η πιο πολύτιμη στιγμή.
`Ολοι μας αντιμετωπίζουμε δυσκολίες στην καθημερινότητά μας. Μπορώ να πω με σιγουριά πως η απόλυτη "ψυχοθεραπεία" βρίσκεται εκεί... στο παιδικό δωμάτιο... Κάθε βράδυ αφού έχουν "παραδοθεί" στην αγκαλιά του Μορφέα, η ίδια ιστορία επαναλαμβάνεται... Χαζεύω μισάνοιχτα φουσκωτά χειλάκια, άσπρα παχουλά μαγουλάκια, μακριές ανάκατες τουφίτσες που "αναστατώνουν" το μαξιλάρι τους, ξαφνικά γελάκια ενώ κοιμούνται... Κάπου εκεί, ο χρόνος σταματάει για εμένα και η ηρεμία της ψυχής μου δεν περιγράφεται με λόγια.
Γιατί ό,τι και να έχουμε ζήσει, αυτό που έχει μεγαλύτερη αξία στη ζωή, είναι οι μικροί μας θησαυροί, τα παιδιά μας...
Πηγή
ΤΡΕΛΟ ΓΑΙΔΟΥΡΙ
https://trelogaidouri.blogspot.gr/
Ένα κλάμα ακούγεται μες τα άγρια μεσάνυκτα. Ένα χέρι ψάχνει το πορτατίφ για να ανοίξει το φως, ένας αναστεναγμός που υποδηλώνει την απορία "πώς θα τα καταφέρω"...
Το μπιμπερό με το γάλα που έχει συγκεντρωθεί από την άχαρη διαδικασία του θήλαστρου ετοιμάζεται από μια γυναίκα άυπνη, με φανερά τα σημάδια κούρασης στο "βαρύ" βάδισμά της και στο ταλαιπωρημένο πρόσωπό της.
Σηκώνεται, λοιπόν, από το κρεβάτι της και πηγαίνει να ταϊσει το μωρό της. Στο διάδρομο παντού σκορπισμένα κομματάκια lego... Ξημερώνει και το νεογέννητο δεν έχει ακόμα αποκοιμηθεί... Το βλέμμα της μαμάς αχανές, ταλαιπωρημένο.
Αποκοιμιέται κάποια στιγμή στον καναπέ, ενώ τα δυο μεγαλύτερα παιδιά της παίζουν, φωνάζουν ... Χρόνο δεν έχει να μαγειρέψει κι έτσι βάζει μια έτοιμη κατεψυγμένη πίτσα στο φούρνο...
"Επειδή ο Θεός δεν μπορεί να βρίσκεται παντού, γι’ αυτό έφτιαξε τη μητέρα." είπε κάποτε ο Αλέξανδρος Δουμάς.
Αλλά άνθρωπος είναι κι η μάνα... Δυο χέρια έχει... Τι να πρωτοπρολάβει να κάνει;
Αλήθεια, σας θύμισε κάτι η παραπάνω περιγραφή; Μήπως βρίσκεστε σε αυτήν τη φάση; Μήπως τη ζήσατε στο παρελθόν;
Noμίζω ότι, λίγο ή πολύ, κάθε μαμά, ακόμα και βοήθεια στις δουλειές του σπιτιού να έχει, τον απερίγραπτο πρώτο καιρό του ξενυχτιού για το νεογέννητο μωρό... δε θα το γλιτώσει Για όσους ίσως αναρωτιούνται πώς μου ήρθε στο μυαλό αυτή η απαιτητική περίοδος, αφορμή γι`αυτό στάθηκε το τρέιλερ της ταινίας Tully, με πρωταγωνίστρια τη βραβευμένη με `Οσκαρ ηθοποιό η οποία υποδύεται τη Μάρλο, τη Σαρλίζ Θέρον.
Μια νέα μητέρα τριών παιδιών - συμπεριλαμβανομένου ενός νεογέννητου- η οποία αντιμετωπίζει τις καθημερινές δυσκολίες της μητρότητας.
Αξίζει να σημειωθεί ότι για τις ανάγκες αυτού του ρόλου χρειάστηκε να βάλει 15 κιλά και να μεταμορφωθεί, όπως ακριβώς έκανε και στο "Monster".
Το εν λόγω τρέιλερ, λοιπόν, σας περιέγραψα πιο πάνω, το οποίο ολοκληρώνεται με μια γυναίκα που χτυπάει την πόρτα της ταλαιπωρημένης Μάρλο, λέγοντάς της ότι ήρθε να τη φροντίσει...
Χωρίς να έχω δει την ταινία, με μια μικρή ιδέα που πήρα από λίγες σκηνές, έχω την εντύπωση ότι θα συζητηθεί πολύ... Γιατί κάθε μαμά μπορεί να ταυτιστεί μαζί της...
Η ζωή μιας μαμάς είναι υπέροχη αλλά ταυτόχρονα τόσο απαιτητική... Ειδικά στην αρχή, νιώθεις ότι χάνεις το βήμα σου...
Ενας νέος ρόλος έχει έρθει και κατακλύζεσαι από ένα συνονθύλευμα ευτυχίας μεν, ανασφάλειας, αδιάκοπης ανησυχίας κι απορρίας δε.
Κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης, έλαβα πολλές συμβουλές για το πώς να λειτουργώ χωρίς ύπνο και να αντιμετωπίζω τα συνήθη θέματα που απασχολούν τα μωρά -θηλασμό, πάνες, κλάματα, δοντάκια, κλπ. Όταν ήρθε η ώρα η καλή κι επέστρεψα με το πρώτο μου μωρό στο σπίτι, συνειδητοποίησα πως στην περίπτωση αυτής της νέας ζωούλας δεν υπάρχουν "οδηγίες χρήσης" και πως μόνο η πρακτική στην καθημερινότητα, θα μου μάθαινε πώς να αντεπέξελθω στο νέο μου ρόλο.
Δε γεννιέσαι γονιός. Το μωρό σου που αναθρέφεις σε κάνει. Σου "μιλάει" με διάφορους ήχους, κινήσεις, εκφράσεις. Παρατηρώντας το, μαθαίνεις τη "γλώσσα"του κι έτσι επικοινωνείς καλύτερα μαζί του. Η ουσιαστική επικοινωνία επιτυγχάνεται όταν το "ακούς" όχι μόνο με τα αυτιά και τα μάτια, αλλά και με την καρδιά σου.
Ζεις τη μαγεία του να μεγαλώνει ένα πλασματάκι που περιμένει από εσένα να του μάθεις τα βασικά, να του δείξεις τον κόσμο κρατώντας το από το χέρι. Δίπλα του σε κάθε του βήμα, δείχνοντάς του το δρόμο με προσοχή, να μη "στραβοπατήσει", να τα καταφέρει να φτάσει εκεί που επιθυμεί.
Μπορεί να έχω περάσει αμέτρητα βράδια άυπνη νανουρίζοντας τα μωρά μου, παρηγορώντας τα για το δοντάκι που ετοιμάζεται να ξεπροβάλλει στα τρυφερά ουλάκια - και πονάει τόσο πολύ- κοιτάζοντάς τα με αγωνία για να δω αν έπεσε ο πυρετός ή να λερώνομαι στις αλλαγές πάνας την πιο ακατάλληλη στιγμή. Mπορεί να έχω μόλις μαζέψει τα παιχνίδια τους και -παρά τις συστάσεις μου για τακτοποιημένους χώρους-, "μικρά χεράκια" να σκορπίζουν στη στιγμή παντού δεκάδες κομματάκια lego, αυτοκινητάκια, κουζινικά, αρκουδάκια, ολόκληρη τη "fisher price", μπισκοτάκια, φρυγανίτσες στο άλλοτε πεντακάθαρο πάτωμα... Τουτέστιν, η Οδύσσεια του μαζέματος! Ακόμα και πολύτιμη βοήθεια να έχεις, κάθε παιδί αναζητά τη μαμά του για το κάθετί. Γιατί είναι αναντικατάστατη... Μπορεί να με πιάνει απελπισία όταν λέω "τώρα θα απολαύσω το μπάνιο μου με ησυχία"και τότε είναι που η μικρή μου θέλει αγκαλίτσα και να παίξουμε με την Πέππα το γουρουνάκι ή ο μικρός μου μού ζητά να του πω για ακόμη μια φορά το παραμύθι του Μικρού Πρίγκιπα... Κι άλλα πολλά ακόμα "μπορεί" ... Αυτό που σίγουρα δεν μπορεί να φανταστεί το μυαλό μου, είναι τη ζωή μου χωρίς να συμβαίνουν όλα αυτά. Τα γλυκά τους φιλιά, οι τρυφερές τους αγκαλιές, το "μαμά μου σ`αγαπάω" είναι κάθε φορά η πιο πολύτιμη στιγμή.
`Ολοι μας αντιμετωπίζουμε δυσκολίες στην καθημερινότητά μας. Μπορώ να πω με σιγουριά πως η απόλυτη "ψυχοθεραπεία" βρίσκεται εκεί... στο παιδικό δωμάτιο... Κάθε βράδυ αφού έχουν "παραδοθεί" στην αγκαλιά του Μορφέα, η ίδια ιστορία επαναλαμβάνεται... Χαζεύω μισάνοιχτα φουσκωτά χειλάκια, άσπρα παχουλά μαγουλάκια, μακριές ανάκατες τουφίτσες που "αναστατώνουν" το μαξιλάρι τους, ξαφνικά γελάκια ενώ κοιμούνται... Κάπου εκεί, ο χρόνος σταματάει για εμένα και η ηρεμία της ψυχής μου δεν περιγράφεται με λόγια.
Γιατί ό,τι και να έχουμε ζήσει, αυτό που έχει μεγαλύτερη αξία στη ζωή, είναι οι μικροί μας θησαυροί, τα παιδιά μας...
Πηγή
ΤΡΕΛΟ ΓΑΙΔΟΥΡΙ
https://trelogaidouri.blogspot.gr/
VIDEO
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Μυτιλήνη: ΕΔΕ για το γλέντι με τα ζεϊμπέκικα μέσα στα Επείγοντα
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
