2012-05-28 13:35:09
Γράφει ο Αλέξανδρος Πιστοφίδης
«Θα πρέπει να πείσουμε το λαό πως αυτός ο ίδιος και μόνον αυτός είναι η κύρια αιτία της αθλιότητάς του»
Τ. R. Malthus
«Το θηρίο που λέγεται λαός χρειάζεται σιδερένια καθοδήγηση. Λαό ονομάζω εκείνη την ευτελή και διεφθαρμένη τάξη, που εγκατεστημένη στη γη όπως η ακαθαρσία της φύσης, δεν είναι σε θέση να ζήσει παρά μόνο με τον ιδρώτα του προσώπου της. Θα χαθείτε αν αφήσετε αυτό το θηρίο να συνειδητοποιήσει τη δύναμή του. Το μοναδικό..... φάρμακο για να αποφευχθούν αυτά τα δεινά είναι ο φόβος και η τιμωρία του λαού. Ο υπήκοος δεν χρειάζεται καμιά άλλη αρετή πέρα απ’ την υπακοή προς την κυρίαρχη τάξη και την καρτερία. Πνεύμα, ταλέντα, πολιτισμός και επιστήμες ανήκουν στην κυρίαρχη τάξη».
Όταν τα έγραφε αυτά ο Μαρκήσιος Ντε Σάντ(Histoire de Justine), η Γαλλία ζούσε τη βίαιη ανατροπή του τότε απολυταρχικού και διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος της φεουδαρχίας και όπως συμβαίνει πάντοτε με τους βολεμένους του εκάστοτε κοινωνικού συστήματος, υπερασπιζόταν με νύχια και με δόντια τα προνόμια που του παρείχε το συγκεκριμένο καθεστώς.
Σήμερα, αν όχι σ’ αυτήν την ακραία του μορφή, τηρουμένων των αναλογιών, ζούμε στη χώρα μας και διεθνώς κάτι παρόμοιο.
Τηρουμένων πάλι των αναλογιών, οι βολεμένοι του καταρρέοντος συστήματος, ενώ έχουν για το λαό την ίδια άποψη μ’ εκείνη του Ντε Σαντ, δεν τολμούν να την εκφράσουν ανοιχτά και δημόσια. Αντ΄ αυτού, προσπαθούν να καθυποτάξουν το λαό όχι με τη βία αλλά με το φόβο, την πειθώ και τα τρομο-ψευτοδιλήμματα, βάζοντας ως επιτηρητή και δεσμοφύλακα του λαού την ίδια του τη συνείδηση. Για να επιτευχθεί όμως αυτό, απαιτείται η συμμετοχή της λεγόμενης διανόησης και εδώ είναι το πρωτοφανές και παράλογο. Ενώ πριν και κατά τη διάρκεια της Γαλλικής αλλά και της Ελληνικής Επανάστασης, η διανόηση, στο σύνολό της σχεδόν, ήταν με το μέρος του λαού και υπέρ της ανεξαρτησίας της χώρας της, σήμερα στη χώρα μας συμβαίνειτο αντίθετο. Η βολεμένη ελληνική διανόηση, σχεδόν στο σύνολό της, κατέρριψε το μύθο που θέλει «τον διανοούμενο με τις ενοχλητικές προφορικές ή γραπτές παρεμβάσεις του να δημοσιοποιεί την κριτική του προς την εξουσία»(Σούμπετερ). Πολλοί μάλιστα, δηλώνουν αντίθετοι προς μια ελεγχόμενη ολοκληρωτική κοινωνία, εξυμνώντας εκείνες ακριβώς τις συνθήκες και πολιτικές, οι οποίες οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια σ’ αυτό που δήθεν καταπολεμούν, αγνοώντας πως το πιο απάνθρωπο ολοκληρωτικό καθεστώς είναι το καθεστώς των αγορών δίχως τις παλιές αναστολές του.
Οι μαϊμουδίζοντες «νεολαίοι και τα δεσποινάρια» που την δεκαετία του 70 και 80 έπιναν τον καφέ τους στο Καφέ ντε Φλορ στο Σεν Ζερμαίν ντε Πρε(ήμουν κι εγώ εκεί) και στην Ελλάδα «κυκλοφορούσαν με βιβλία του Σαρτρ, του Αλτουσέρ και του Λακάν» στη μασχάλη, αλλά δεν τα είχαν μελετήσει ποτέ, μεγάλωσαν, ξαναβρήκαν την αληθινή τους ταυτότητα, επέστρεψαν στη θαλπωρή της οικογενειακής γκλαμουριάς και εκδικούνται με τον πιο χυδαίο τρόπο τα όνειρα της νιότης τους.
Εμποτισμένοι με στερεότυπα και έναν απίστευτο ρατσισμό για ότι τους θυμίζει την αντίθετη πλευρά του ελιτισμού, που γι αυτούς είναι ο αμαθής και ακαλλιέργητος λαός, κοσμοπολίτες, πολύγλωσσοι και πολυπολιτισμικοί οι ίδιοι, σε αντίθεση με τους τοπικούς, εθνικούς, ή επαρχιακούς, επικέντρωσαν την κριτική τους στο πολιτικό πρόσωπο(Τσίπρα) που εκφράζει τον εχθρό τους, το λαό, στην κακή χρήση της αγγλικής γλώσσας!
Αυτοί οι δημοκράτες των λόγων, συναγωνίζονται τους «αδιάφθορους και έντιμους» ξένους (Σόϊμπλε, Λαγκάρντ και Σία) στο θλιβερό χλευασμό και στους ταπεινωτικούς χαρακτηρισμούς για τον ίδιο το λαό τους. Με τον τρόπο αυτό πιστεύουν πως κερδίζουν την εκτίμηση «των ξένων φίλων τους», που κατά βάθος τους περιφρονούν και τους υποτιμούν όπως τον ίδιο το λαό τους. Αυτό που τους ενώνει μαζί τους, είναι ο δικαιολογημένος φόβος τους απέναντι στον ίδιο το λαό, που διεκδικεί το αυτονόητο, δηλαδή μια θέση στον ήλιο.
Προσπαθούν να πείσουν το λαό να πιστέψει πως εκείνος ο ίδιος είναι η αιτία της αθλιότητάς του, κάτι που δεν φαίνεται δα και τόσο δύσκολο. Ο λαός που έχει εθιστεί να πιστεύει πως ο Θεός οργίστηκε με τον Φαραώ γιατί δεν απελευθέρωνε τον περιούσιο λαό του και αντί να τιμωρήσει τον υπεύθυνο, τιμώρησε σκληρά όλο τον αιγυπτιακό λαό αφήνοντας τον υπεύθυνο ηγέτη του να πεθάνει σε βαθιά γεράματα, μπορεί να πιστέψει σε οτιδήποτε και κυρίως στο ότι για όλες τις αμαρτίες των κακών ηγετών, την ευθύνη την φέρουν οι λαοί, οι οποίοι οφείλουν να πληρώνουν πάντοτε το τίμημα. Ετσι ήταν πάντα γιατί έτσι πρέπει για εκείνους που γράφουν την ιστορία. Το είπε άλλωστε και ο πρόσφατος εθνάρχης μας: «τους πρωθυπουργούς τους στέλνεις στο σπίτι όχι στη φυλακή», στη φυλακή στέλνεις μόνο τους αδύναμους και ηλίθιους πολλούς για μικροπαραπτώματα για να πειθαρχήσεις το θηρίο που λέγεται λαός.
Σ’ αντίθεση με τον αφελή λαό, η κυρίαρχη τάξη, έχει μάθει, όταν απειλούνται ακόμα και τα πιο απλά προνόμιά της, να συσπειρώνεται σαν μια γροθιά για να τα υπερασπιστεί με δόντια και με νύχια απέναντι σ’ εκείνους που τους έμαθαν να κυριαρχούνται απ’ την αρχή του «σφάξεμ’ αγάμ’ ν’ αγιάσω».
Αυτό που συμβαίνει σήμερα στη χώρα μας είναι ο αργός θάνατος του λαού μας κάτω απ’ τις ζητωκραυγές μιας μαϊμουδίζουσας και κομπλεξικής ψευτοδιανόησης, που ντρέπεται για την καταγωγή της.
Kafeneio
«Θα πρέπει να πείσουμε το λαό πως αυτός ο ίδιος και μόνον αυτός είναι η κύρια αιτία της αθλιότητάς του»
Τ. R. Malthus
«Το θηρίο που λέγεται λαός χρειάζεται σιδερένια καθοδήγηση. Λαό ονομάζω εκείνη την ευτελή και διεφθαρμένη τάξη, που εγκατεστημένη στη γη όπως η ακαθαρσία της φύσης, δεν είναι σε θέση να ζήσει παρά μόνο με τον ιδρώτα του προσώπου της. Θα χαθείτε αν αφήσετε αυτό το θηρίο να συνειδητοποιήσει τη δύναμή του. Το μοναδικό..... φάρμακο για να αποφευχθούν αυτά τα δεινά είναι ο φόβος και η τιμωρία του λαού. Ο υπήκοος δεν χρειάζεται καμιά άλλη αρετή πέρα απ’ την υπακοή προς την κυρίαρχη τάξη και την καρτερία. Πνεύμα, ταλέντα, πολιτισμός και επιστήμες ανήκουν στην κυρίαρχη τάξη».
Όταν τα έγραφε αυτά ο Μαρκήσιος Ντε Σάντ(Histoire de Justine), η Γαλλία ζούσε τη βίαιη ανατροπή του τότε απολυταρχικού και διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος της φεουδαρχίας και όπως συμβαίνει πάντοτε με τους βολεμένους του εκάστοτε κοινωνικού συστήματος, υπερασπιζόταν με νύχια και με δόντια τα προνόμια που του παρείχε το συγκεκριμένο καθεστώς.
Σήμερα, αν όχι σ’ αυτήν την ακραία του μορφή, τηρουμένων των αναλογιών, ζούμε στη χώρα μας και διεθνώς κάτι παρόμοιο.
Τηρουμένων πάλι των αναλογιών, οι βολεμένοι του καταρρέοντος συστήματος, ενώ έχουν για το λαό την ίδια άποψη μ’ εκείνη του Ντε Σαντ, δεν τολμούν να την εκφράσουν ανοιχτά και δημόσια. Αντ΄ αυτού, προσπαθούν να καθυποτάξουν το λαό όχι με τη βία αλλά με το φόβο, την πειθώ και τα τρομο-ψευτοδιλήμματα, βάζοντας ως επιτηρητή και δεσμοφύλακα του λαού την ίδια του τη συνείδηση. Για να επιτευχθεί όμως αυτό, απαιτείται η συμμετοχή της λεγόμενης διανόησης και εδώ είναι το πρωτοφανές και παράλογο. Ενώ πριν και κατά τη διάρκεια της Γαλλικής αλλά και της Ελληνικής Επανάστασης, η διανόηση, στο σύνολό της σχεδόν, ήταν με το μέρος του λαού και υπέρ της ανεξαρτησίας της χώρας της, σήμερα στη χώρα μας συμβαίνειτο αντίθετο. Η βολεμένη ελληνική διανόηση, σχεδόν στο σύνολό της, κατέρριψε το μύθο που θέλει «τον διανοούμενο με τις ενοχλητικές προφορικές ή γραπτές παρεμβάσεις του να δημοσιοποιεί την κριτική του προς την εξουσία»(Σούμπετερ). Πολλοί μάλιστα, δηλώνουν αντίθετοι προς μια ελεγχόμενη ολοκληρωτική κοινωνία, εξυμνώντας εκείνες ακριβώς τις συνθήκες και πολιτικές, οι οποίες οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια σ’ αυτό που δήθεν καταπολεμούν, αγνοώντας πως το πιο απάνθρωπο ολοκληρωτικό καθεστώς είναι το καθεστώς των αγορών δίχως τις παλιές αναστολές του.
Οι μαϊμουδίζοντες «νεολαίοι και τα δεσποινάρια» που την δεκαετία του 70 και 80 έπιναν τον καφέ τους στο Καφέ ντε Φλορ στο Σεν Ζερμαίν ντε Πρε(ήμουν κι εγώ εκεί) και στην Ελλάδα «κυκλοφορούσαν με βιβλία του Σαρτρ, του Αλτουσέρ και του Λακάν» στη μασχάλη, αλλά δεν τα είχαν μελετήσει ποτέ, μεγάλωσαν, ξαναβρήκαν την αληθινή τους ταυτότητα, επέστρεψαν στη θαλπωρή της οικογενειακής γκλαμουριάς και εκδικούνται με τον πιο χυδαίο τρόπο τα όνειρα της νιότης τους.
Εμποτισμένοι με στερεότυπα και έναν απίστευτο ρατσισμό για ότι τους θυμίζει την αντίθετη πλευρά του ελιτισμού, που γι αυτούς είναι ο αμαθής και ακαλλιέργητος λαός, κοσμοπολίτες, πολύγλωσσοι και πολυπολιτισμικοί οι ίδιοι, σε αντίθεση με τους τοπικούς, εθνικούς, ή επαρχιακούς, επικέντρωσαν την κριτική τους στο πολιτικό πρόσωπο(Τσίπρα) που εκφράζει τον εχθρό τους, το λαό, στην κακή χρήση της αγγλικής γλώσσας!
Αυτοί οι δημοκράτες των λόγων, συναγωνίζονται τους «αδιάφθορους και έντιμους» ξένους (Σόϊμπλε, Λαγκάρντ και Σία) στο θλιβερό χλευασμό και στους ταπεινωτικούς χαρακτηρισμούς για τον ίδιο το λαό τους. Με τον τρόπο αυτό πιστεύουν πως κερδίζουν την εκτίμηση «των ξένων φίλων τους», που κατά βάθος τους περιφρονούν και τους υποτιμούν όπως τον ίδιο το λαό τους. Αυτό που τους ενώνει μαζί τους, είναι ο δικαιολογημένος φόβος τους απέναντι στον ίδιο το λαό, που διεκδικεί το αυτονόητο, δηλαδή μια θέση στον ήλιο.
Προσπαθούν να πείσουν το λαό να πιστέψει πως εκείνος ο ίδιος είναι η αιτία της αθλιότητάς του, κάτι που δεν φαίνεται δα και τόσο δύσκολο. Ο λαός που έχει εθιστεί να πιστεύει πως ο Θεός οργίστηκε με τον Φαραώ γιατί δεν απελευθέρωνε τον περιούσιο λαό του και αντί να τιμωρήσει τον υπεύθυνο, τιμώρησε σκληρά όλο τον αιγυπτιακό λαό αφήνοντας τον υπεύθυνο ηγέτη του να πεθάνει σε βαθιά γεράματα, μπορεί να πιστέψει σε οτιδήποτε και κυρίως στο ότι για όλες τις αμαρτίες των κακών ηγετών, την ευθύνη την φέρουν οι λαοί, οι οποίοι οφείλουν να πληρώνουν πάντοτε το τίμημα. Ετσι ήταν πάντα γιατί έτσι πρέπει για εκείνους που γράφουν την ιστορία. Το είπε άλλωστε και ο πρόσφατος εθνάρχης μας: «τους πρωθυπουργούς τους στέλνεις στο σπίτι όχι στη φυλακή», στη φυλακή στέλνεις μόνο τους αδύναμους και ηλίθιους πολλούς για μικροπαραπτώματα για να πειθαρχήσεις το θηρίο που λέγεται λαός.
Σ’ αντίθεση με τον αφελή λαό, η κυρίαρχη τάξη, έχει μάθει, όταν απειλούνται ακόμα και τα πιο απλά προνόμιά της, να συσπειρώνεται σαν μια γροθιά για να τα υπερασπιστεί με δόντια και με νύχια απέναντι σ’ εκείνους που τους έμαθαν να κυριαρχούνται απ’ την αρχή του «σφάξεμ’ αγάμ’ ν’ αγιάσω».
Αυτό που συμβαίνει σήμερα στη χώρα μας είναι ο αργός θάνατος του λαού μας κάτω απ’ τις ζητωκραυγές μιας μαϊμουδίζουσας και κομπλεξικής ψευτοδιανόησης, που ντρέπεται για την καταγωγή της.
Kafeneio
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Η χώρα πεδίο σύγκρουσης και αναδιάταξης διεθνών ισορροπιών
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
