2018-01-18 08:00:17
Κείμενα – Συλλογή Φωτογραφιών: Ηλίας Δ. Τάσκου
Ήταν η πρώτη γυναίκα ηθοποιός που χόρεψε ζεϊμπέκικο στον ελληνικό κινηματογράφο.
Ένα πολύ βαρύ, αργόσυρτο και αυθεντικό ζεϊμπέκικο στην ταινία της Φίνος Φιλμ «Έλα στο Θείο».
Η Σμαρούλα Γιούλη αν και ξεκίνησε ως παιδί θαύμα, στα δύσκολα χρόνια της Κατοχής, έμεινε στην ιστορία ως η πρώτη μεταπολεμική σταρ – ενζενί του εγχώριου κινηματογράφου.
Στα χρόνια του 60 εγκατέλειψε τη μεγάλη οθόνη και αφοσιώθηκε ολοκληρωτικά στο θέατρο μέχρι το τέλος της ζωής της, κουβαλώντας όμως και τον τίτλο της «Βασίλισσας της Σάμπας».
Ήταν η πρώτη που λάνσαρε αυτό το μοντέρνο ρυθμό ως τραγουδίστρια, ηχογραφώντας δίσκους την περίοδο 1948 – 1953.
Η Σμαρούλα γεννήθηκε το 1934 (κατά άλλους το 1930) στη Θεσσαλονίκη.
Το 1943 κάνει την πρώτη εμφάνιση της στην ταινία του Δημήτρη Ιωαννόπουλου «Η Φωνή της Καρδιάς» δίπλα στον Αιμίλιο Βεάκη.
Στους τίτλους αναγραφόταν ως «η μικρή Σμάρω» ,αφού ήταν ένα μικρό κοριτσάκι που είχε βγεί στο χώρο του θεάματος.
Πέντε χρόνια αργότερα, ως έφηβη πλέον, πρωταγωνιστεί στο κοινωνικό δράμα της Φίνος Φιλμ «Χαμένοι Άγγελοι».
Παράλληλα κάνει και το θεατρικό της ντεμπούτο δίπλα στον Μίμη Φωτόπουλο, στο έργο «Καραντίνα στον Έρωτα».
Ο κινηματογραφικός φακός βρίσκει στο πρόσωπο της την πρώτη Ελληνίδα σταρ, η οποία γυρίζει τη μια ταινία μετά την άλλη.
Το 1950 την βλέπουμε στο «Έλα στο Θείο», το 1951 στο ρομάντζο «Εκείνες που δεν πρέπει ν΄αγαπούν» και το 1953 στην ηθογραφία «Το Σωφεράκι».
Ταινίες που εκτοξεύουν τη δημοτικότητα της.
Την ίδια περίοδο ηχογραφεί τραγούδια των Γιώργου Μουζάκη, Κώστα Γιαννίδη και Μιχάλη Σουγιούλ σε δίσκους.
Τραγούδια όπως το «Βίρα τις άγκυρες» και «Θέλω να χορεύω» γίνονται μεγάλα σουξέ και κυκλοφορούν σε δίσκους γραμμοφώνου από τις εταιρείες Columbia και His Master Voice.
Το ντουέτο της με τον Μίμη Φωτόπουλο έγραψε ιστορία στον ελληνικό κινηματογράφο, καθώς είχε πολλά εναλλακτικά περιθώρια, μια και στη μία δεκαετία που κράτησαν οι κοινές κινηματογραφικές τους εμφανίσεις υπήρξαν για τις ανάγκες των σεναρίων από ζευγάρι (παρά τη μεγάλη ηλικιακή διαφορά τους) μέχρι και πατέρας και κόρη.
Η φιλμογραφία της Σμαρούλας περιλαμβάνει 23 ταινίες με πιο αξιόλογες τις συνεργασίες της με την Φίνος Φιλμ, σε 7 ταινίες και φυσικά τις συμμετοχές της στα φιλμ:
«Ο πύργος των Ιπποτών»(1952), «Το Οργανάκι του Αττίκ»(1955), «Στουρνάρα 288″(1959) και «Φτωχαδάκια και Λεφτάδες»(1961).
Οι τελευταίες παρουσίες της στη μεγάλη οθόνη έγιναν με τις ταινίες: «Ο Θόδωρος και το δίκανο» και «Μόνο για σένα».
Η θεατρική της πορεία ξεκίνησε στα χρόνια του Εμφυλίου και συνεχίστηκε με σπουδαίες συνεργασίες μέχρι που το 1958.
Μετά το γάμο της με τον θεατρικό παραγωγό Βαγγέλη Λειβαδά, συγκροτεί δικό της θίασο παρουσιάζοντας έργα Ελλήνων και ξένων συγγραφέων.
Ο γάμος της με τον Βαγγέλη Λειβαδά έγινε στον Ιερό Ναό της Αγίας Αικατερίνης, στη Λεωφόρο Βασιλίσσης Σοφίας με κουμπάρους τους ηθοποιούς Μίμη Φωτόπουλο και Ντίνο Ηλιόπουλο.
Από τις σημαντικότερες θεατρικές συνεργασίες της ήταν αυτή με τον Νίκο Φώσκολο, το 1971, στο θέατρο «Παρκ» με την παράσταση «Η Μαρκησία του Λιμανιού».
Ένα δραματικό φαντασμαγορικό μιούζικαλ με ωραία πλοκή αλλά και με μηνύματα για την συντριβή του ανθρώπου στη σύγχρονη κοινωνία.
Η Σμαρούλα θα ξανασυνεργαστεί με τον Φώσκολο το 1976 στη παράσταση «Αρμένικο Φεγγάρι».
Ένα επικό μιούζικαλ, με έντονες επιρροές από τον «Βιολιστή στη Στέγη».
Η ηθοποιός μαγεύει το θεατρόφιλο κοινό με το ρόλο της μάνας Αρμένισσας που μεγαλώνει τις τρεις κόρες της με τα παραδοσιακά έθιμα.
Το 1979 – 80 στο θέατρο Αμιράλ τη βλέπουμε δίπλα στον Θανάση Βέγγο στη παράσταση «Ο Τρελός του Λούνα Παρκ και η Ατσίδα».
Η δεκαετία του 80 την βρίσκει να ξεδιπλώνει το ταλέντο της στη σκηνή του θεάτρου «Σμαρούλα» με τις μουσικές παραστάσεις: «Σικάγο», «Η Γυναίκα της χρονιάς», «Μάγκες και κούκλες», «Hello Ντόλι» και «Sweet Charity».
Στα χρόνια του 90 η Σμαρούλα κάνει ελάχιστες εμφανίσεις στο θέατρο, λόγω προβλημάτων υγείας που αντιμετωπίζει.
Από τις τελευταίες παραστάσεις που πρωταγωνιστεί είναι το «Αταίριαστο Ζευγάρι» του Νήλ Σάιμον και «Φιλουμένα Μαρτουράνο» του Ντε Φίλιππο.
Στις 27 Νοεμβρίου 2011 ο Βαγγέλης Λειβαδάς αφήνει την τελευταία του πνοή μέσα στο διαμέρισμα τους (επί της οδού Κολοκοτρώνη στη Γλυφάδα), από αναθυμιάσεις πυρκαγιάς που ξέσπασε από αερόθερμο.
Η Σμαρούλα μεταφέρθηκε σε νοσοκομείο και τελικά απεβίωσε τρεις μήνες αργότερα, στις 7 Μαρτίου 2012.
Η Σμαρούλα με το παραπονιάρικο,στρογγυλό,γλυκό μουτράκι άφησε τη μορφή της αποτυπωμένη στα καρέ θρυλικών ταινιών θυμίζοντας σε όλους πόσο προσγειωμένη καλλιτέχνης υπήρξε, αφού είχε την εξυπνάδα να μην αφήσει τον φακό να καταγράψει την ωριμότητα της.
Κείμενα – Συλλογή Φωτογραφιών: Ηλίας Δ. Τάσκου
grxpress
Ήταν η πρώτη γυναίκα ηθοποιός που χόρεψε ζεϊμπέκικο στον ελληνικό κινηματογράφο.
Ένα πολύ βαρύ, αργόσυρτο και αυθεντικό ζεϊμπέκικο στην ταινία της Φίνος Φιλμ «Έλα στο Θείο».
Η Σμαρούλα Γιούλη αν και ξεκίνησε ως παιδί θαύμα, στα δύσκολα χρόνια της Κατοχής, έμεινε στην ιστορία ως η πρώτη μεταπολεμική σταρ – ενζενί του εγχώριου κινηματογράφου.
Στα χρόνια του 60 εγκατέλειψε τη μεγάλη οθόνη και αφοσιώθηκε ολοκληρωτικά στο θέατρο μέχρι το τέλος της ζωής της, κουβαλώντας όμως και τον τίτλο της «Βασίλισσας της Σάμπας».
Ήταν η πρώτη που λάνσαρε αυτό το μοντέρνο ρυθμό ως τραγουδίστρια, ηχογραφώντας δίσκους την περίοδο 1948 – 1953.
Η Σμαρούλα γεννήθηκε το 1934 (κατά άλλους το 1930) στη Θεσσαλονίκη.
Το 1943 κάνει την πρώτη εμφάνιση της στην ταινία του Δημήτρη Ιωαννόπουλου «Η Φωνή της Καρδιάς» δίπλα στον Αιμίλιο Βεάκη.
Στους τίτλους αναγραφόταν ως «η μικρή Σμάρω» ,αφού ήταν ένα μικρό κοριτσάκι που είχε βγεί στο χώρο του θεάματος.
Πέντε χρόνια αργότερα, ως έφηβη πλέον, πρωταγωνιστεί στο κοινωνικό δράμα της Φίνος Φιλμ «Χαμένοι Άγγελοι».
Παράλληλα κάνει και το θεατρικό της ντεμπούτο δίπλα στον Μίμη Φωτόπουλο, στο έργο «Καραντίνα στον Έρωτα».
Ο κινηματογραφικός φακός βρίσκει στο πρόσωπο της την πρώτη Ελληνίδα σταρ, η οποία γυρίζει τη μια ταινία μετά την άλλη.
Το 1950 την βλέπουμε στο «Έλα στο Θείο», το 1951 στο ρομάντζο «Εκείνες που δεν πρέπει ν΄αγαπούν» και το 1953 στην ηθογραφία «Το Σωφεράκι».
Ταινίες που εκτοξεύουν τη δημοτικότητα της.
Την ίδια περίοδο ηχογραφεί τραγούδια των Γιώργου Μουζάκη, Κώστα Γιαννίδη και Μιχάλη Σουγιούλ σε δίσκους.
Τραγούδια όπως το «Βίρα τις άγκυρες» και «Θέλω να χορεύω» γίνονται μεγάλα σουξέ και κυκλοφορούν σε δίσκους γραμμοφώνου από τις εταιρείες Columbia και His Master Voice.
Το ντουέτο της με τον Μίμη Φωτόπουλο έγραψε ιστορία στον ελληνικό κινηματογράφο, καθώς είχε πολλά εναλλακτικά περιθώρια, μια και στη μία δεκαετία που κράτησαν οι κοινές κινηματογραφικές τους εμφανίσεις υπήρξαν για τις ανάγκες των σεναρίων από ζευγάρι (παρά τη μεγάλη ηλικιακή διαφορά τους) μέχρι και πατέρας και κόρη.
Η φιλμογραφία της Σμαρούλας περιλαμβάνει 23 ταινίες με πιο αξιόλογες τις συνεργασίες της με την Φίνος Φιλμ, σε 7 ταινίες και φυσικά τις συμμετοχές της στα φιλμ:
«Ο πύργος των Ιπποτών»(1952), «Το Οργανάκι του Αττίκ»(1955), «Στουρνάρα 288″(1959) και «Φτωχαδάκια και Λεφτάδες»(1961).
Οι τελευταίες παρουσίες της στη μεγάλη οθόνη έγιναν με τις ταινίες: «Ο Θόδωρος και το δίκανο» και «Μόνο για σένα».
Η θεατρική της πορεία ξεκίνησε στα χρόνια του Εμφυλίου και συνεχίστηκε με σπουδαίες συνεργασίες μέχρι που το 1958.
Μετά το γάμο της με τον θεατρικό παραγωγό Βαγγέλη Λειβαδά, συγκροτεί δικό της θίασο παρουσιάζοντας έργα Ελλήνων και ξένων συγγραφέων.
Ο γάμος της με τον Βαγγέλη Λειβαδά έγινε στον Ιερό Ναό της Αγίας Αικατερίνης, στη Λεωφόρο Βασιλίσσης Σοφίας με κουμπάρους τους ηθοποιούς Μίμη Φωτόπουλο και Ντίνο Ηλιόπουλο.
Από τις σημαντικότερες θεατρικές συνεργασίες της ήταν αυτή με τον Νίκο Φώσκολο, το 1971, στο θέατρο «Παρκ» με την παράσταση «Η Μαρκησία του Λιμανιού».
Ένα δραματικό φαντασμαγορικό μιούζικαλ με ωραία πλοκή αλλά και με μηνύματα για την συντριβή του ανθρώπου στη σύγχρονη κοινωνία.
Η Σμαρούλα θα ξανασυνεργαστεί με τον Φώσκολο το 1976 στη παράσταση «Αρμένικο Φεγγάρι».
Ένα επικό μιούζικαλ, με έντονες επιρροές από τον «Βιολιστή στη Στέγη».
Η ηθοποιός μαγεύει το θεατρόφιλο κοινό με το ρόλο της μάνας Αρμένισσας που μεγαλώνει τις τρεις κόρες της με τα παραδοσιακά έθιμα.
Το 1979 – 80 στο θέατρο Αμιράλ τη βλέπουμε δίπλα στον Θανάση Βέγγο στη παράσταση «Ο Τρελός του Λούνα Παρκ και η Ατσίδα».
Η δεκαετία του 80 την βρίσκει να ξεδιπλώνει το ταλέντο της στη σκηνή του θεάτρου «Σμαρούλα» με τις μουσικές παραστάσεις: «Σικάγο», «Η Γυναίκα της χρονιάς», «Μάγκες και κούκλες», «Hello Ντόλι» και «Sweet Charity».
Στα χρόνια του 90 η Σμαρούλα κάνει ελάχιστες εμφανίσεις στο θέατρο, λόγω προβλημάτων υγείας που αντιμετωπίζει.
Από τις τελευταίες παραστάσεις που πρωταγωνιστεί είναι το «Αταίριαστο Ζευγάρι» του Νήλ Σάιμον και «Φιλουμένα Μαρτουράνο» του Ντε Φίλιππο.
Στις 27 Νοεμβρίου 2011 ο Βαγγέλης Λειβαδάς αφήνει την τελευταία του πνοή μέσα στο διαμέρισμα τους (επί της οδού Κολοκοτρώνη στη Γλυφάδα), από αναθυμιάσεις πυρκαγιάς που ξέσπασε από αερόθερμο.
Η Σμαρούλα μεταφέρθηκε σε νοσοκομείο και τελικά απεβίωσε τρεις μήνες αργότερα, στις 7 Μαρτίου 2012.
Η Σμαρούλα με το παραπονιάρικο,στρογγυλό,γλυκό μουτράκι άφησε τη μορφή της αποτυπωμένη στα καρέ θρυλικών ταινιών θυμίζοντας σε όλους πόσο προσγειωμένη καλλιτέχνης υπήρξε, αφού είχε την εξυπνάδα να μην αφήσει τον φακό να καταγράψει την ωριμότητα της.
Κείμενα – Συλλογή Φωτογραφιών: Ηλίας Δ. Τάσκου
grxpress
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
ΜΤΣ: Ανακοίνωση καταβολής ΒΟΕΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
